Architecture that's built to heal | Michael Murphy

Translator: Nam Viraporn Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

Every weekend for as long as I can remember,

ทุกๆ สัปดาห์ ตั้งแต่ผมจำความได้

my father would get up on a Saturday,

ในวันเสาร์ พ่อของผมจะตื่นมา

put on a worn sweatshirt

ใส่เสื้อเก่าๆ

and he'd scrape away

และออกไปขัดๆ ถูๆ

at the squeaky old wheel of a house that we lived in.

ส่วนของบ้านที่เราอาศัยอยู่ ที่ดูทรุดโทรม

I wouldn't even call it restoration;

ผมจะไม่เรียกว่านั่นคือการบูรณะ

it was a ritual, catharsis.

มันคือพิธีกรรม การชำระล้าง

He would spend all year scraping paint with this old heat gun

พ่อใช้เวลาทั้งปีขูดสีบ้าน ด้วยปืนเป่าลมร้อน

and a spackle knife,

และเกียงฉาบ

and then he would repaint where he scraped,

แล้วทาสีใหม่ตรงที่ขูดออก

only to begin again the following year.

แล้วเริ่มทำแบบนี้อีกในปีต่อไป

ขูดๆ ถูๆ ทาสีแล้วทาสีอีก

Scraping and re-scraping, painting and repainting:

the work of an old house is never meant to be done.

กิจกรรมซ่อมบ้านที่ดูไม่มีทีท่าว่าจะเสร็จ

The day my father turned 52, I got a phone call.

วันที่พ่ออายุครบ 52 ปี ผมได้รับโทรศัพท์

My mother was on the line

แม่ของผมอยู่ปลายสาย

to tell me that doctors had found a lump in his stomach --

บอกผมว่าคุณหมอเจอก้อนบริเวณท้องของพ่อ

มะเร็งระยะสุดท้าย แม่บอกผม

terminal cancer, she told me,

and he had been given only three weeks to live.

และหมอบอกว่า พ่อจะอยู่ได้อีก ประมาณ 3 อาทิตย์เท่านั้น

I immediately moved home to Poughkeepsie, New York,

ผมย้ายกลับบ้านทันที ไปยังเพอร์คิปซี่ นิวยอร์ก

to sit with my father on death watch,

เพื่ออยู่เป็นเพื่อนพ่อในวาระสุดท้าย

not knowing what the next days would bring us.

โดยที่ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร

To keep myself distracted,

ผมเบี่ยงเบนความสนใจตัวเอง

I rolled up my sleeves,

ด้วยการพับแขนเสื้อขึ้น

and I went about finishing what he could now no longer complete --

และออกไปทำในสิ่งที่ตอนนี้ พ่อไม่สามารถทำให้สำเร็จได้แล้ว

the restoration of our old home.

การฟื้นฟูบ้านเก่าหลังนี้ของเรา

When that looming three-week deadline came

เมื่อเส้นตายสามอาทิตย์มาถึง

and then went,

และผ่านไป

he was still alive.

พ่อยังมีชีวิตอยู่

And at three months,

และในเวลาสามเดือน

he joined me.

พ่อมาซ่อมบ้านกับผม

We gutted and repainted the interior.

เราทาสีด้านในของบ้านใหม่

At six months, the old windows were refinished,

ในเวลา 6 เดือน หน้าต่างเก่าๆ ถูกซ่อมแซม

and at 18 months,

และ เมื่อถึง 18 เดือน

the rotted porch was finally replaced.

ระเบียงเก่าหน้าบ้านก็ถูกเปลี่ยน

And there was my father,

ตรงนั้นคือพ่อของผม

standing with me outside, admiring a day's work,

ยืนอยู่หน้าบ้านกับผม เพื่อชื่นชมผลงานของเรา

hair on his head, fully in remission,

มีเส้นผมอยู่บนหัว และไม่มีความกังวล

when he turned to me and he said,

พ่อหันมา แล้วพูดกับผมว่า

"You know, Michael,

"รู้มั้ย ไมเคิล

บ้านหลังนี้ ช่วยชีวิตพ่อ"

this house saved my life."

So the following year, I decided to go to architecture school.

ปีถัดมา ผมก็เลยตัดสินใจไปเรียนสถาปัตย์

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

But there, I learned something different about buildings.

ที่นั่น ผมได้เรียนรู้เรื่องอาคาร ในมุมที่แตกต่างออกไป

คล้ายว่า ชื่อเสียงจะเข้าหา

Recognition seemed to come

to those who prioritized novel and sculptural forms,

คนที่ให้ความสำคัญกับรูปร่างแปลกๆ

like ribbons, or ...

เหมือนริบบิ้น

pickles?

หรือแตงกวาดอง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I think this is supposed to be a snail.

ผมคิดว่านี่คือหอยทาก

Something about this bothered me.

และมันรบกวนจิดใจผม

Why was it that the best architects, the greatest architecture --

ทำไมสถาปนิก ที่สร้างสถาปัตยกรรมที่ยิ่งใหญ่

all beautiful and visionary and innovative --

ทั้งสวยงาม มีความเพ้อฝัน และแปลกใหม่

ซึ่งหาได้ยากมาก

is also so rare,

and seems to serve so very few?

และตอบโจทย์คนไม่กี่คน

And more to the point:

และยิ่งไปกว่านั้น

With all of this creative talent, what more could we do?

เราทำอะไรได้อีกบ้าง จากความสามารถพวกนี้

Just as I was about to start my final exams,

ช่วงที่ผมกำลังจะสอบไฟนอล

I decided to take a break from an all-nighter

ผมพักจากการอ่านหนังสือ

ไปฟังดร.พอล ฟามเมอร์พูด

and go to a lecture by Dr. Paul Farmer,

a leading health activist for the global poor.

นักเคลื่อนไหวเพื่อสุขภาพของผู้ด้อยโอกาส

I was surprised to hear a doctor talking about architecture.

ผมแปลกใจมากที่ได้ยินคุณหมอ พูดถึงสถาปัตยกรรม

Buildings are making people sicker, he said,

เขาพูดว่า ตึกทำให้คนป่วยมากขึ้น

and for the poorest in the world,

สำหรับคนที่จนที่สุดในโลก

this is causing epidemic-level problems.

นี่คือแหล่งเกิดของโรคระบาด

In this hospital in South Africa,

ในโรงพยาบาลในประเทศแอฟริกาใต้

patients that came in with, say, a broken leg,

คนไข้ที่มาโรงพยาบาลเพราะขาหัก

to wait in this unventilated hallway,

นั่งรอตรงทางเดินที่ ไม่มีการระบายอากาศ

walked out with a multidrug-resistant strand of tuberculosis.

อาจจะติดเชื้อวัณโรคชนิดดื้อยาออกไป

Simple designs for infection control had not been thought about,

ไม่มีใครเคยคิดถึง ดีไซน์ง่ายๆ เพื่อลดการติดเชื้อ

and people had died because of it.

ทำให้มีคนตายมากมาย

พอลถามว่า สถาปนิกไปไหนกันหมด

"Where are the architects?" Paul said.

If hospitals are making people sicker,

ในเมื่อโรงพยาบาลทำให้มีคนป่วยมากขึ้น

where are the architects and designers

แล้วสถาปนิก

to help us build and design hospitals that allow us to heal?

ที่จะมาสร้าง และออกแบบโรงพยาบาล ที่รักษาเราได้ อยู่ที่ไหน

That following summer,

ฤดูร้อนถัดมา

ผมไปนั่งอยู่หลังรถแลนด์ โรเวอร์ กับเพื่อนๆ

I was in the back of a Land Rover with a few classmates,

bumping over the mountainous hillside of Rwanda.

บนทิวเขาของประเทศรวันด้า

For the next year, I'd be living in Butaro in this old guesthouse,

ในปีนั้น ผมอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ ในบูทาโร

which was a jail after the genocide.

ซึ่งเคยเป็นคุกหลังการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์

I was there to design and build a new type of hospital

ผมอยู่ที่นั่นเพื่อออกแบบ และสร้างโรงพยาบาลแบบใหม่

with Dr. Farmer and his team.

กับดร.ฟามเมอร์และทีม

If hallways are making patients sicker,

ในเมื่อทางเดินทำให้คนป่วยมากขึ้น

ทำไมเราไม่ออกแบบโรงพยาบาล ที่มีทางเดินอยู่ด้านนอก

what if we could design a hospital that flips the hallways on the outside,

and makes people walk in the exterior?

แล้วให้คนเดินข้างนอกแทน

If mechanical systems rarely work,

ในเมื่อระบบต่างๆ ไม่เคยใช้ได้

what if we could design a hospital that could breathe

ทำไมเราไม่ออกแบบโรงพยาบาลที่หายใจได้

through natural ventilation,

ผ่านอากาศไหลเวียนตามธรรมชาติ

และในขณะเดียวกัน ลดผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม

and meanwhile reduce its environmental footprint?

And what about the patients' experience?

แล้วประสบการณ์ของคนไข้ล่ะ

Evidence shows that a simple view of nature

เรามีหลักฐานว่า การได้เห็นธรรมชาติ

can radically improve health outcomes,

ทำให้คนไข้หายเร็วขึ้น

So why couldn't we design a hospital

แล้วทำไมเราถึงไม่ออกแบบโรงพยาบาล

where every patient had a window with a view?

ที่คนไข้ทุกคนมีหน้าต่างที่เห็นวิวด้านนอก

Simple, site-specific designs can make a hospital that heals.

ดีไซน์ง่ายๆ สำหรับโรงพยาบาล ที่รักษาคนไข้ได้

Designing it is one thing;

การออกแบบเป็นเรื่องนึง

getting it built, we learned, is quite another.

การสร้างเป็นเรื่องที่แตกต่างออกไป

We worked with Bruce Nizeye,

เราทำงานกับบรูซ นีเซ่ย์

a brilliant engineer,

วิศกรคนเก่ง

and he thought about construction differently

เขามีความคิดเกี่ยวกับการก่อสร้างที่แตกต่าง

จากสิ่งที่สอนในโรงเรียน

than I had been taught in school.

When we had to excavate this enormous hilltop

เราต้องเจาะภูเขาลูกใหญ่

and a bulldozer was expensive and hard to get to site,

รถตักดินก็แพงมาก และขับเข้าไปที่ก่อสร้างได้ยาก

Bruce suggested doing it by hand,

บรูซเสนอให้เราใช้มือ

using a method in Rwanda called "Ubudehe,"

ด้วยวิธีที่ชาวรวันดาเรียกว่า อูบาเดเฮ

ซึ่งแปลว่า ชุมชนเพื่อชุมชน

which means "community works for the community."

คนร้อยกว่าคนมาพร้อมพลั่วและจอบ

Hundreds of people came with shovels and hoes,

และเราเจาะภูเขาลูกนั้น

and we excavated that hill

in half the time and half the cost of that bulldozer.

ด้วยเวลาและเงิน ที่น้อยกว่าค่าเช่ารถตักดินครึ่งนึง

Instead of importing furniture, Bruce started a guild,

แทนที่จะซื้อเฟอร์นิเจอร์ บรูซก่อตั้งสมาคม

and he brought in master carpenters to train others

เขาพาช่างไม้มาสอนคนอื่นๆ

in how to make furniture by hand.

ทำเฟอร์นิเจอร์ด้วยมือ

And on this job site,

และในไซท์ก่อสร้างนี้

15 ปีหลังจากการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์

15 years after the Rwandan genocide,

Bruce insisted that we bring on labor from all backgrounds,

บรูซยืนยันที่จะรับคนงานจากทุกพื้นเพ

and that half of them be women.

ครึ่งหนึ่งเป็นผู้หญิง

Bruce was using the process of building to heal,

บรูซใช้งานก่อสร้างเพื่อรักษา

not just for those who were sick,

ไม่เฉพาะคนป่วย

but for the entire community as a whole.

แต่ทุกคนในชุมชน

เราเรียกงานก่อสร้างโดยคนในท้องถิ่น ว่า "โล แฟบ"

We call this the locally fabricated way of building, or "lo-fab,"

and it has four pillars:

ซึ่งมี 4 หลักการ

hire locally,

จ้างคนในท้องถิ่น

source regionally,

ซื้อของในภูมิภาค

สอนเมื่อทำได้

train where you can

and most importantly,

และที่สำคัญที่สุด

คิดว่างานดีไซน์ทุกงาน คือโอกาส

think about every design decision as an opportunity

to invest in the dignity of the places where you serve.

ที่จะลงทุนเพื่อศักดิ์ศรีของคนในภูมิภาค

Think of it like the local food movement,

มันเป็นเหมือนการเคลื่อนไหวในท้องถิ่น

แต่สำหรับสถาปนิก

but for architecture.

And we're convinced that this way of building

และเราเชื่อว่าการก่อสร้างแบบนี้

can be replicated across the world,

สามารถนำไปใช้ได้กับทุกที่ในโลก

and change the way we talk about and evaluate architecture.

และเปลี่ยนวิธีที่เรามอง และประเมินสถาปัตยกรรม

Using the lo-fab way of building,

ในการก่อสร้างแบบโลแฟบ

even aesthetic decisions can be designed to impact people's lives.

การออกแบบเพื่อความสวยงาน ก็สามารถสร้างผลกระทบต่อชีวิตคนได้

In Butaro, we chose to use a local volcanic stone

ที่บูทาโร เราเลือกใช้หินภูเขาไฟในพื่นที่

found in abundance within the area,

ซึ่งหาได้ง่ายมาก

but often considered a nuisance by farmers,

แต่สร้างความปวดหัวให้ชาวสวน

and piled on the side of the road.

และมักถูกกองไว้ข้างทาง

We worked with these masons to cut these stones

เราทำงานกับช่างหิน เพื่อตัดหินพวกนี้

และสร้างกำแพงโรงพยาบาลจากมัน

and form them into the walls of the hospital.

And when they began on this corner

เราเริ่มสร้างจากมุมนี้

and wrapped around the entire hospital,

และสร้างวนรอบโรงพยาบาล

they were so good at putting these stones together,

ฝีมือของพวกเขาดีขึ้นมาก

they asked us if they could take down the original wall and rebuild it.

จนพวกเขามาขอรื้อและสร้างกำแพงส่วนแรกใหม่

And you see what is possible.

และคุณได้เห็นว่ามันเป็นไปได้

It's beautiful.

สวยงามมาก

And the beauty, to me,

และสำหรับผม มันสวย

comes from the fact that I know that hands cut these stones,

เพราะผมรู้ว่าเราใช้มือตัดหินทุกก้อน

and they formed them into this thick wall,

และก่อมันขึ้นมาเป็นกำแพง

made only in this place with rocks from this soil.

สร้างขึ้นสำหรับที่นี่ ด้วยหินจากพื้นดินนี้

ถ้าคุณออกไปข้างนอกวันนี้ และดูโลกที่เราสร้างมา

When you go outside today and you look at your built world,

ask not only:

แต่ไม่ถามเฉพาะ

คำถามสำคัญนี้ ว่าอะไรคือผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม

"What is the environmental footprint?" -- an important question --

but what if we also asked,

แต่เราถามด้วยว่า

"What is the human handprint of those who made it?"

อะไรคือร่องรอยของคนที่สร้างมา

We started a new practice based around these questions,

เราเริ่มการทำงานใหม่ๆ จากคำถามพวกนี้

และเราได้ทดสอบมันไปทั่วโลก

and we tested it around the world.

Like in Haiti,

เหมือนในเฮติ

where we asked if a new hospital could help end the epidemic of cholera.

ที่เราตั้งคำถามว่า โรงพยาบาลแบบใหม่ จะหยุดเชื้อโรคอหิวาตกโรคได้หรือไม่

In this 100-bed hospital,

ในโรงพยาบาลขนาด 100 เตียงนี้

we designed a simple strategy

เราเริ่มต้นด้วยกลยุทธ์ง่ายๆ

เพื่อทำความสะอาดสิ่งสกปรก ก่อนที่มันจะเจือปนไปในน้ำ

to clean contaminated medical waste before it enters the water table,

and our partners at Les Centres GHESKIO

และพาร์ทเนอร์ของเรา

are already saving lives because of it.

ก็ได้เริ่มใช้มันช่วยชีวิตผู้ป่วย

Or Malawi:

หรือที่มาลาวี

we asked if a birthing center could radically reduce

ที่เราถามว่า การพัฒนาศูนย์การผดุงครรภ์

maternal and infant mortality.

ที่ลดอัตราการเสียชีวิต ของแม่และเด็กได้ไหม

Malawi has one of the highest rates of maternal and infant death

มาลาวีมีอัตราการเสียชีวิตระหว่างการคลอด

เกือบสูงที่สุดในโลก

in the world.

Using a simple strategy to be replicated nationally,

เราใช้กลยุทธ์เดิม ที่จะนำไปต่อยอดทั่วทั้งประเทศ

we designed a birthing center

เพื่อสร้างศูนย์ผดุงครรภ์ที่ดีขึ้น

เพื่อดึงดูดคุณแม่และคนรอบข้าง

that would attract women and their attendants

to come to the hospital earlier and therefore have safer births.

ให้มาที่โรงพยาบาลเร็วขึ้น เพื่อลดอัตราการเสียชีวิต

Or in the Congo, where we asked

หรือในคองโก้ ที่เราถามว่า

if an educational center could also be used

สถานที่ศึกษาจะสามารถใช้ประโยชน์

to protect endangered wildlife.

ปกป้องสัตว์ที่ใกล้จะสูญพันธุ์ได้หรือไม่

Poaching for ivory and bushmeat

การล่าสัตว์เพื่องาและเนื้อ

is leading to global epidemic, disease transfer and war.

เป็นปัญหาใหญ่ต่อจากโรคติดต่อและสงคราม

In one of the hardest-to-reach places in the world,

ในหนึ่งในที่ที่เข้าถึงยากที่สุดในโลก

เราใช้โคลน ดิน และไม้

we used the mud and the dirt and the wood around us

เพื่อสร้างศูนย์

to construct a center

that would show us ways to protect and conserve our rich biodiversity.

ที่จะสอนเราเพื่อปกป้องและถนอม ความหลากหลายทางชีวภาพ

Even here in the US,

ขนาดในอเมริกา

เราถูกถามให้ออกแบบ

we were asked to rethink

the largest university for the deaf and hard of hearing in the world.

มหาวิทลัยสำหรับคนหูหนวกที่ใหญ่ที่สุดในโลก

The deaf community, through sign language,

สังคมของคนหูหนวก และภาษามือ

แสดงให้เราเห็นถึงอำนาจของการสื่อสารด้วยภาพ

shows us the power of visual communication.

We designed a campus that would awaken the ways

เราออกแบบแคมปัสที่จะกระตุ้น

in which we as humans all communicate,

การสื่อสารระหว่างผู้คน

both verbally and nonverbally.

ทั้งด้วยคำพูดและท่าทาง

And even in Poughkeepsie, my hometown,

แม้แต่ในเพอร์คิบซี่ บ้านเกิดของผม

we thought about old industrial infrastructure.

เรามองดูโครงสร้างทางอุตสาหกรรมเก่าๆ

We wondered:

แล้วคิดว่า

Could we use arts and culture and design to revitalize this city

เราจะสามารถนำศิลปะ วัฒนธรรม และการออกแบบ มาเปลี่ยนแปลงเมืองนี้ได้หรือไม่

รวมไปถึงเมืองอุตสาหกรรมต่างๆในประเทศ

and other Rust Belt cities across our nation,

and turn them into centers for innovation and growth?

และเปลี่ยนมันเป็นศูนย์กลาง ของความเปลี่ยนแปลงและการพัฒนา

ในโครงการพวกนี้ เราถามคำถามง่ายๆ

In each of these projects, we asked a simple question:

สถาปัตกรรมสามารถทำอะไรได้อีกบ้าง

What more can architecture do?

And by asking that question,

และการถามคำถามนี้

we were forced to consider how we could create jobs,

ทำให้เราถูกถาม ว่าเราจะสามารถสร้างงานเพิ่มได้อย่างไร

how we could source regionally

เราจะซื้อของจากพื้นที่อย่างไร

and how we could invest in the dignity of the communities

และเราจะลงทุนในศักดิ์ศรีของชุมชน

ที่เราทำงานด้วยได้อย่างไร

in which we serve.

I have learned

ผมได้เรียนรู้ว่า

that architecture can be a transformative engine for change.

สถาปัตกรรมสามารถนำมาเป็นเครื่องมือ ของการเริ่มต้นเปลี่ยนแปลง

ประมาณหนึ่งปีที่แล้ว ผมอ่านบทความ

About a year ago, I read an article

about a tireless and intrepid civil rights leader

เกี่ยวกับนักมนุษยธรรม ผู้กล้าหาญและไม่เคยเหน็ดเหนื่อย

named Bryan Stevenson.

ชื่อว่า ไบร์อัน สตีฟเว่นซัน

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

And Bryan had a bold architectural vision.

ไบร์อันมีมุมมองที่ชัดเจน เกี่ยวกับสถาปัตยกรรม

He and his team had been documenting

เขาและทีมได้จดบันทึก

the over 4,000 lynchings of African-Americans

การลงชาวแอฟริกัน-อเมริกัน กว่า 4,000 ครั้ง

that have happened in the American South.

ที่เกิดขึ้นในทางตอนใต้ของอเมริกา

And they had a plan to mark every county where these lynchings occurred,

พวกเขาตั้งใจที่จะทำเครื่องหมาย ในทุกที่ ที่มีการประชาทัณฑ์

and build a national memorial to the victims of lynching

และสร้างอนุสรณ์ให้กับเหยื่อทุกคน

ที่เมืองมอนโกเมอรี อลาบาม่า

in Montgomery, Alabama.

Countries like Germany and South Africa

ประเทษเยอรมัน แอฟริกาใต้

and, of course, Rwanda,

และแน่นอนรวันดา

ได้ค้นพบว่าการสร้างอนุสรณ์

have found it necessary to build memorials

เพื่อสะท้อนให้เราเห็นถึง ความป่าเถื่อนในอดีต

to reflect on the atrocities of their past,

เพื่อเยียวยาจิดวิญญาณของคนในประเทศ

in order to heal their national psyche.

แต่เรายังไม่เคยทำสิ่งนี้ในอเมริกา

We have yet to do this in the United States.

So I sent a cold email to [email protected]:

ผมส่งอีเมลทื่อๆ ไปที่ [email protected]

"Dear Bryan," it said,

เขียนว่า ถึงไบร์อัน

ผมคิดว่าโปรเจ็คของคุณ

"I think your building project

is maybe the most important project we could do in America

อาจจะเป็นโปรเจ็ตที่สำคัญที่สุดในอเมริกา

and could change the way we think about racial injustice.

ที่สามารถเปลี่ยนความคิดเรา ต่อความอยุติธรรมระหว่างเชื้อชาติได้

By any chance,

ในโอกาสนี้

do you know who will design it?"

คุณทราบหรือไม่ว่าอยากให้ใครออกแบบ

(Laughter)

(เสียงปรบมือ)

Surprisingly, shockingly,

เป็นที่น่าแปลกใจ

Bryan got right back to me,

ไบร์อันตอบกลับมา

and invited me down to meet with his team and talk to them.

และชวนให้ผมไปคุยกับเขาและทีม

Needless to say, I canceled all my meetings

และแน่นอน ผมยกเลิกการประชุมทุกอย่าง

and I jumped on a plane to Montgomery, Alabama.

กระโดดขึ้นเครื่องบินไปมอนโกเมอรี อลาบาม่า

When I got there,

เมื่อผมไปถึง

Bryan and his team picked me up, and we walked around the city.

ไบร์อันและทีมมารับผม และพาเดินไปรอบๆเมือง

And they took the time to point out

พวกเขาสละเวลาเพื่อชี้

the many markers that have been placed all over the city

เครื่องหมายมากมายที่ถูกวางไว้รอบเมือง

to the history of the Confederacy,

ของประวัติศาสตร์ของการรวมมือ

และบางเครื่องหมายที่สื่อถึง ประวัติศาสตร์ของการค้าทาส

and the very few that mark the history of slavery.

And then he walked me to a hill.

และพาผมเดินไปบนเขา

It overlooked the whole city.

ที่สามารถมองเห็นทั้งเมืองได้

He pointed out the river and the train tracks

เขาชี้ให้ผมดู แม่น้ำและรางรถไฟ

where the largest domestic slave-trading port in America

ที่ท่าเรือค้าทาสที่ใหญ่ที่สุดในอเมริกา

had once prospered.

เคยตั้งอยู่

และชี้ตึกแคปพิตอล

And then to the Capitol rotunda,

where George Wallace had stood on its steps

ที่จอร์จ วัลเลซเคยยืนอยู่บนบันได

and proclaimed, "Segregation forever."

และพูดว่า "การต่อต้านตลอดไป"

And then to the very hill below us.

และสุดท้ายเนินเขาใต้เนินที่เรายืนอยู่

และพูดว่า "เราจะสร้างอนุสรณ์

He said, "Here we will build a new memorial

that will change the identity of this city and of this nation."

ที่จะเปลี่ยนแปลงตัวตน ของเมืองและประเทศนี้ที่นี่

Our two teams have worked together over the last year

ทั้งสองทีมทำงานด้วยกันตั้งแต่ปีที่แล้ว

to design this memorial.

เพื่อออกแบบอนุสรณ์นี้

The memorial will take us on a journey

มันจะพาเราเดินทาง

through a classical, almost familiar building type,

ผ่านรูปแบบของตึกแบบคลาสสิค

like the Parthenon or the colonnade at the Vatican.

เหมือนวิหารพาร์เธนอนในกรุงวาติกัน

But as we enter,

เมื่อเราเข้าไป

the ground drops below us and our perception shifts,

พื้นดินจะดูมาหล่นหายไป และมุมมองของเราจะเปลี่ยนไป

where we realize that these columns evoke the lynchings,

เราจะรู้ว่าเสาพวกนี้คือ ตัวแทนของการลงประชาทัณฑ์

which happened in the public square.

ที่เกิดขึ้นในจัตุรัสกลางเมือง

เมื่อเราเดินต่อ

And as we continue,

we begin to understand the vast number

เราจะเริ่มเข้าใจว่ามีผู้คนอีกมากมาย

of those who have yet to be put to rest.

ที่ยังไม่ได้รับความยุติธรรม

Their names will be engraved on the markers that hang above us.

ชื่อของพวกเขาจะถูกสลัก บนแผ่นป้ายที่แขวนอยู่ด้านบน

And just outside will be a field of identical columns.

และมีเสาคล้ายๆอยู่ที่สนามด้านนอก

But these are temporary columns, waiting in purgatory,

แต่เสาพวกนี้จะอยู่ที่นี่เพียงชั่วคราว รอวันที่ความผิดถูกชดเชย

to be placed in the very counties where these lynchings occurred.

วันที่เสาทิ้งหมดจะถูกนำไปวางที่เทศมณฑล ที่การประชาทัณฑ์เกิดขึ้น

ในอีกไม่กี่ปี

Over the next few years,

this site will bear witness,

ที่แห่งนี้จะเป็นพยาน

เมื่อเสาทั้งหมดถูกนำไป

as each of these markers is claimed

and visibly placed in those counties.

วางในเทศมณฑลต่างๆ

Our nation will begin to heal from over a century of silence.

ประเทศเราจะมีโอกาสได้รักษาตัวเอง หลังจากความเงียบมาร้อยกว่าปี

When we think about how it should be built,

เมื่อเราคิดว่า เราจะสร้างมันยังไง

we were reminded of Ubudehe,

เรานึกไปถึง อบูเดเห

the building process we learned about in Rwanda.

วิธีการก่อสร้างที่เราเรียนรู้ในรวันดา

We wondered if we could fill those very columns

เราสงสัยว่าเราจะเติมเสาพวกนั้น

ด้วยดินจากพื้นที่ที่พวกเขาถูกฆ่า

with the soil from the sites of where these killings occurred.

Brian and his team have begun collecting that soil

ไบร์อันและทีมได้เริ่มเก็บดิน

and preserving it in individual jars

ไว้ในขวดโหล

with family members, community leaders and descendants.

โดยร่วมมือกับครอบครัว และผู้นำชุมชน

The act of collecting soil itself

ระหว่างการเก็บดิน

จิตวิญญาณของพวกเขาได้ถูกเยียวยา

has lead to a type of spiritual healing.

It's an act of restorative justice.

และนำความยุติธรรมกลับมา

As one EJI team member noted

ตามที่หนึ่งในสมาชิกทีม EJI พูด

in the collection of the soil from where Will McBride was lynched,

การเก็บดินจากที่ที่ วิล แมคไบรด์ถูกฆ่า

"If Will McBride left one drop of sweat,

ถ้ามีหยาดเหงื่อของวิล แมคไบรด์

one drop of blood,

เลือดหนึ่งหยด

ขนหนึ่งเส้นอยู่บนพื้น

one hair follicle --

I pray that I dug it up,

ผมภาวนาว่าจะขุดมันขึ้นมา

and that his whole body would be at peace."

เพื่อที่เขาจะได้พบความสงบสุข

We plan to break ground on this memorial later this year,

เรามีแผนที่จะเริ่มสร้างอนุสรณ์ในปลายปีนี้

and it will be a place to finally speak of the unspeakable acts

และมันจะเป็นที่ที่เรา กล่าวถึงการกระทำที่พูดถึงไม่ได้

that have scarred this nation.

ที่มอบแผลเป็นให้ประเทศนี้

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

When my father told me that day that this house --

ในวันที่พ่อผมพูดว่าบ้านหลังนี้

our house --

บ้านของเรา

had saved his life,

ช่วยชีวิตเขา

what I didn't know

ผมไม่รู้

was that he was referring to a much deeper relationship

ว่าเขาพูดถึงความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกว่านั้น

between architecture and ourselves.

ระหว่างสถาปนิกและตัวเรา

Buildings are not simply expressive sculptures.

สิ่งก่อสร้างไม่ใช้แค่รูปปั้น

มันทำให้ความปรารถณาของเราปรากฏขึ้น

They make visible our personal and our collective aspirations

ในสังคม

as a society.

สถาปัตยกรรมที่ยิ่งใหญ่ให้ความหวังเราได้

Great architecture can give us hope.

สถาปัตยกรรมที่ยิ่งใหญ่เยียวยาเราได้

Great architecture can heal.

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)