Architecture that's built to heal | Michael Murphy

Translator: Babak Azizafshari Reviewer: Leila Ataei

Every weekend for as long as I can remember,

از وقتی که یادم می‌آید آخر هر هفته،

my father would get up on a Saturday,

پدرم یک روز شنبه‌ بیدار می‌شد،

put on a worn sweatshirt

گرمکن مندرسی می‌پوشید

and he'd scrape away

و مشغول سابیدن دیوارهای

at the squeaky old wheel of a house that we lived in.

خانه قدیمی می‌شد که در آن زندگی می‌کردیم.

I wouldn't even call it restoration;

حتی نمی‌توانم نام آن را تعمیر و مرمت بگذارم؛

it was a ritual, catharsis.

یک جور مراسم بود، تطهیر و پاکسازی.

He would spend all year scraping paint with this old heat gun

همه طول سال، رنگ دیوارها را با یک گرماپخش کن کهنه

and a spackle knife,

و یک کاردک می‌سابید،

and then he would repaint where he scraped,

و بعد جاهایی را که سابیده بود دوباره رنگ می‌زد،

only to begin again the following year.

و این کار سال بعد تکرار می‌شد.

Scraping and re-scraping, painting and repainting:

سابیدن و باز هم سابیدن، رنگ زدن و باز هم رنگ زدن:

the work of an old house is never meant to be done.

کار یک خانه قدیمی هرگز قرار نیست تمام شود.

The day my father turned 52, I got a phone call.

روزی که پدرم ۵۲ ساله شد، یک تماس تلفنی داشتم.

My mother was on the line

مادرم روی خط بود

to tell me that doctors had found a lump in his stomach --

تا بگوید دکترها توده ای در معده پدرم یافته‌اند--

terminal cancer, she told me,

گفت سرطان پیشرفته،

and he had been given only three weeks to live.

و تنها سه هفته زنده است.

I immediately moved home to Poughkeepsie, New York,

فوراً به طرف خانه به راه افتادم، در پوکیپسی، نیویورک،

to sit with my father on death watch,

تا بر بالین مرگ پدر حاضر باشم،

not knowing what the next days would bring us.

بی‌خبر از اتفاقاتی که قرار بود روزهای بعد روی بدهد.

To keep myself distracted,

برای این که سرم گرم شود،

I rolled up my sleeves,

آستینها را بالا زدم،

and I went about finishing what he could now no longer complete --

و به کاری مشغول شدم که او دیگر نمی‌توانست انجام دهد--

the restoration of our old home.

تعمیر خانه قدیمی‌مان.

When that looming three-week deadline came

وقتی آن ضرب الاجل سه هفته‌ای کم کم فرا رسید

and then went,

و گذشت،

he was still alive.

او هنوز زنده بود.

And at three months,

و بعد از سه هفته،

he joined me.

او به من ملحق شد.

We gutted and repainted the interior.

داخل خانه را حرارت دادیم و دوباره رنگ زدیم.

At six months, the old windows were refinished,

در عرض شش ماه، پنجره های قدیمی نو نوا شد،

and at 18 months,

و در ماه ۱۸،

the rotted porch was finally replaced.

ایوان پوسیده بالاخره عوض شد.

And there was my father,

و پدرم آن جا،

standing with me outside, admiring a day's work,

با من در بیرون ایستاده بود، با احساس لذت از کار یک روز،

hair on his head, fully in remission,

موی سرش رشد کرده، سرطان در حال فروکش بود،

when he turned to me and he said,

که به سمت من برگشت و گفت،

"You know, Michael,

«میدونی مایکل،

this house saved my life."

این خونه جون منو نجات داد.»

So the following year, I decided to go to architecture school.

پس سال بعد تصمیم گرفتم به دانشکده معماری بروم،

(Laughter)

(خنده)

But there, I learned something different about buildings.

اما آن جا، چیز متفاوتی درباره ساختمان فهمیدم.

Recognition seemed to come

به نظر می‌رسید توجه‌ها به افرادی جلب شده

to those who prioritized novel and sculptural forms,

که الگوهای جدید و مجسمه‌ای را در اولویت قرار می‌دهند،

like ribbons, or ...

مثل نوار روبان، یا ...

pickles?

خیارشور؟

(Laughter)

(خنده)

And I think this is supposed to be a snail.

و فکر می‌کنم این قرار بوده یک حلزون باشد.

Something about this bothered me.

چیزی در مورد آن مرا آزار می‌دهد.

Why was it that the best architects, the greatest architecture --

چرا بهترین معماران، بهترین سازه‌ها--

all beautiful and visionary and innovative --

که همه زیبا و دیدنی و خلاقانه هستند--

is also so rare,

این قدر کم هستند،

and seems to serve so very few?

و به نظر می‌رسد در خدمت افراد معدودی هستند؟

And more to the point:

و دقیقتر این که:

With all of this creative talent, what more could we do?

با این همه استعداد خلاقانه، چه کار بیشتری می‌شد کرد؟

Just as I was about to start my final exams,

درست وقتی که امتحان نهایی من داشت شروع می‌شد،

I decided to take a break from an all-nighter

تصمیم گرفتم شب امتحان را استراحت کنم

and go to a lecture by Dr. Paul Farmer,

و به سخنرانی از دکتر پل فارمر بروم،

a leading health activist for the global poor.

فعال جهانی پیشرو در زمینه سلامت فقرا.

I was surprised to hear a doctor talking about architecture.

شگفت زده شدم وقتی شنیدم یک دکتر درباره معماری حرف می‌زند.

Buildings are making people sicker, he said,

او می‌گفت ساختمانها آدمها را بیمارتر می‌کنند،

and for the poorest in the world,

و این قضیه برای فقیرترین افراد در جهان

this is causing epidemic-level problems.

در حال ایجاد مشکلات در سطحی واگیردار است.

In this hospital in South Africa,

در این بیمارستان در آفریقای جنوبی،

patients that came in with, say, a broken leg,

بیماران مثلاً با شکستگی پا می‌آیند،

to wait in this unventilated hallway,

تا در این راهرو بدون تهویه، منتظر بمانند،

walked out with a multidrug-resistant strand of tuberculosis.

و آلوده به سل مقاوم به چند دارو بیرون بیایند.

Simple designs for infection control had not been thought about,

کسی به فکر طراحیهای ساده برای کنترل عفونت نبوده است،

and people had died because of it.

و آدمها به این دلیل مرده‌اند.

"Where are the architects?" Paul said.

پل گفت، «معمارها کجا هستند؟»»

If hospitals are making people sicker,

اگر بیمارستانها آدمها را بیمارتر می‌کنند،

where are the architects and designers

معماران و طراحان کجا هستند

to help us build and design hospitals that allow us to heal?

تا کمک کنند بیمارستانهایی طراحی کنیم و بسازیم که بگذارند خوب شویم؟

That following summer,

تابستان همان سال،

I was in the back of a Land Rover with a few classmates,

با چند همکلاسی پشت یک لندرور،

bumping over the mountainous hillside of Rwanda.

در مناطق کوهستانی رواندا بالا و پایین می‌رفتیم.

For the next year, I'd be living in Butaro in this old guesthouse,

یک سال در این مهمانخانه قدیمی در بوتارو زندگی کردم،

which was a jail after the genocide.

که بعد از نسل کشی تبدیل به زندان شده بود.

I was there to design and build a new type of hospital

برای طراحی و ساخت نوع جدیدی از بیمارستان

with Dr. Farmer and his team.

با دکتر فارمر و گروهش آنجا بودم.

If hallways are making patients sicker,

اگر راهروها آدمها را بیمارتر می کنند،

what if we could design a hospital that flips the hallways on the outside,

چرا بیمارستانی طراحی نکنیم که راهروهایش در فضای باز باشد،

and makes people walk in the exterior?

و مردم بیرون قدم بزنند؟

If mechanical systems rarely work,

اگر سیستم تهویه به ندرت کار می‌کند،

what if we could design a hospital that could breathe

چرا بیمارستانی طراحی نکنیم که بتواند نفس بکشد

through natural ventilation,

با تهویه طبیعی،

and meanwhile reduce its environmental footprint?

و در عین حال آثار زیست محیطی آن را کاهش دهیم؟

And what about the patients' experience?

و تجربه بیماران چه می‌شود؟

Evidence shows that a simple view of nature

شواهد نشان می‌دهد که نمونه‌ای از نمای طبیعت

can radically improve health outcomes,

به شدت می‌تواند نتایج درمان را بهبود ببخشد.

So why couldn't we design a hospital

پس چرا نمی‌توانیم بیمارستانی طراحی کنیم

where every patient had a window with a view?

که هر بیمار پنجره‌ای داشته باشد با منظره‌ای از طبیعت؟

Simple, site-specific designs can make a hospital that heals.

طراحی ساده و متناسب با مکان می‌تواند بیمارستانی بسازد که شفا دهد.

Designing it is one thing;

طراحی آن یک چیز است؛

getting it built, we learned, is quite another.

بر اساس تجربه، ساختن آن چیز مهمتری است.

We worked with Bruce Nizeye,

ما با بروس نیزیه کار می‌کردیم،

a brilliant engineer,

مهندس برجسته‌ای

and he thought about construction differently

که درباره ساخت و ساز طرز فکر متفاوتی

than I had been taught in school.

نسبت به آموخته‌های من در دانشگاه داشت.

When we had to excavate this enormous hilltop

وقتی مجبور شدیم در این تپه عظیم کنده کاری کنیم،

and a bulldozer was expensive and hard to get to site,

و بولدوزر گران و آوردن آن به محل مشکل بود،

Bruce suggested doing it by hand,

بروس پیشنهاد کرد این کار با دست انجام شود،

using a method in Rwanda called "Ubudehe,"

به روشی که در رواندا «عبوده» نام دارد،

which means "community works for the community."

که معنی آن این است که «همه برای همه کار می‌کنند.»

Hundreds of people came with shovels and hoes,

صدها نفر با بیل و بیلچه آمدند،

and we excavated that hill

و آن تپه

in half the time and half the cost of that bulldozer.

طی نیمی از زمان و با نصف هزینه بولدوزر کنده شد.

Instead of importing furniture, Bruce started a guild,

به جای وارد کردن اثاثیه، بروس اتحادیه ای تشکیل داد،

and he brought in master carpenters to train others

و نجاران ماهری آورد تا بقیه را آموزش دهند

in how to make furniture by hand.

تا خودشان با دست اثاثیه بسازند.

And on this job site,

و در این کارگاه،

15 years after the Rwandan genocide,

۱۵ سال پس از نسل کشی در رواندا،

Bruce insisted that we bring on labor from all backgrounds,

بروس اصرار می‌کرد نیروی کار را از همه گروه‌ها بیاوریم،

and that half of them be women.

و این که نیمی از آنان باید زن باشند.

Bruce was using the process of building to heal,

بروس با این کار می‌خواست با ساختن بیمارستان

not just for those who were sick,

نه تنها آنهایی که بیمار بودند

but for the entire community as a whole.

بلکه تمام جامعه را به طور کلی درمان کند.

We call this the locally fabricated way of building, or "lo-fab,"

ما به این می گوییم ساخت و ساز به روش بومی شده، یا "بومی سازی،"

and it has four pillars:

و این چهار رکن دارد:

hire locally,

نیروی کار محلی،

source regionally,

منابع منطقه ای،

train where you can

آموزش تا حد امکان

and most importantly,

و مهم‌تر از همه،

think about every design decision as an opportunity

این که هر تصمیمی برای طراحی را فرصتی تلقی کنیم

to invest in the dignity of the places where you serve.

برای سرمایه گذاری در جهت تکریم جاهایی که در آنها خدمت می‌کنیم.

Think of it like the local food movement,

آن را مانند بومی سازی غذا تصور کنید

but for architecture.

اما برای معماری.

And we're convinced that this way of building

و ما مطمئن هستیم این نوع ساخت و ساز را

can be replicated across the world,

می‌توان به همه جهان گسترش داد،

and change the way we talk about and evaluate architecture.

و نحوه ارزیابی و گفتمان درباره معماری را تغییر داد.

Using the lo-fab way of building,

با روش بومی سازی،

even aesthetic decisions can be designed to impact people's lives.

حتی تصمیمات ظریف را می‌توان در جهات اثرگذاری بر زندگی مردم طراحی کرد.

In Butaro, we chose to use a local volcanic stone

ما در بوتارو، از نوعی سنگ آتشفشانی محلی استفاده کردیم

found in abundance within the area,

که در منطقه فراوان بود،

but often considered a nuisance by farmers,

اما کشاورزان آن را مایه آزار می‌دانستند،

and piled on the side of the road.

و کنار جاده تلنبار می‌کردند.

We worked with these masons to cut these stones

به کمک این سنگ تراشها این سنگها را برش می‌دادیم

and form them into the walls of the hospital.

و در دیوار بیمارستان استفاده می‌کردیم.

And when they began on this corner

و وقتی از این گوشه شروع کردند

and wrapped around the entire hospital,

و اطراف بیمارستان را در بر گرفتند

they were so good at putting these stones together,

در چیدن سنگها چنان ماهر بودند،

they asked us if they could take down the original wall and rebuild it.

که از ما می‌خواستند دیوارهای قبلی را خراب کنند و دوباره بسازند.

And you see what is possible.

و می‌بینید که این امکان پذیر است.

It's beautiful.

زیباست.

And the beauty, to me,

و زیبایی، برای من،

comes from the fact that I know that hands cut these stones,

از این نشأت می‌گیرد که می‌دانم این سنگها با دست برش خورده است،

and they formed them into this thick wall,

و آنها این دیوارها را با سنگی ساخته‌اند،

made only in this place with rocks from this soil.

که همین جا ساخته شده از همین صخره‌ها و همین خاک.

When you go outside today and you look at your built world,

وقتی امروز بیرون می‌روید و به ساختمانی نگاه می‌کنید،

ask not only:

فقط نپرسید که:

"What is the environmental footprint?" -- an important question --

«اثرات زیست محیطی آن چیست؟»-- البته این هم پرسش مهمی است--

but what if we also asked,

بلکه سؤالی را بپرسید که ما هم پرسیدیم،

"What is the human handprint of those who made it?"

«اثرات انسانی کسانی که آن را ساخته‌اند چیست؟»

We started a new practice based around these questions,

ما بر اساس این پرسشها روش جدیدی آغاز کردیم،

and we tested it around the world.

و آن را در مناطق مختلف جهان آزمودیم.

Like in Haiti,

مثلاً در هائیتی،

where we asked if a new hospital could help end the epidemic of cholera.

پرسیدیم آیا یک بیمارستان جدید می‌تواند به ریشه کنی همه گیری وبا کمک کند.

In this 100-bed hospital,

در این بیمارستان یکصد تختخوابی،

we designed a simple strategy

راهبرد ساده‌ای طراحی کردیم

to clean contaminated medical waste before it enters the water table,

برای ضدعفونی کردن پسماند آلوده پزشکی پیش از ورود به آبهای سطحی،

and our partners at Les Centres GHESKIO

و همکاران ما در بنیاد خیریه Les Centres GHESKIO

are already saving lives because of it.

قبلاً با همین روش جان افراد را نجات داده‌اند.

Or Malawi:

یا در مالاوی:

we asked if a birthing center could radically reduce

پرسیدیم آیا یک زایشگاه می‌تواند باعث کاهش چشمگیر

maternal and infant mortality.

مرگ و میر مادر و نوزاد شود.

Malawi has one of the highest rates of maternal and infant death

مالاوی یکی از بیشترین مقادیر مرگ و میر مادر و نوزاد را

in the world.

در جهان دارد.

Using a simple strategy to be replicated nationally,

با راهبرد ساده‌ای که قرار بود در سطح ملی گسترش یابد،

we designed a birthing center

یک زایشگاه طراحی کردیم

that would attract women and their attendants

که می‌توانست زنان و همراهان را تشویق کند

to come to the hospital earlier and therefore have safer births.

تا زودتر به بیمارستان بیایند و بنابراین ایمن‌تر زایمان کنند.

Or in the Congo, where we asked

یا در کنگو، که پرسیدیم

if an educational center could also be used

آیا می‌توان از یک مرکز آموزشی

to protect endangered wildlife.

برای حفاظت از حیات وحش نیز استفاده کرد.

Poaching for ivory and bushmeat

شکار غیرقانونی برای عاج و گوشت

is leading to global epidemic, disease transfer and war.

در رأس همه‌گیری، سرایت بیماری و جنگ.

In one of the hardest-to-reach places in the world,

در یکی از صعب الوصول ترین مناطق جهان،

we used the mud and the dirt and the wood around us

با استفاده از گل و خاک و چوب اطراف

to construct a center

مرکزی ساختیم

that would show us ways to protect and conserve our rich biodiversity.

که می‌توانست راه‌های حفاظت از محیط زیست متنوع و غنی خود را به ما نشان دهد.

Even here in the US,

حتی اینجا در آمریکا،

we were asked to rethink

از ما خواسته شد دوباره

the largest university for the deaf and hard of hearing in the world.

در مورد ساخت بزرگترین دانشگاه ناشنوایان و کم شنوایان جهان فکر کنیم.

The deaf community, through sign language,

جامعه ناشنوایان، با زبان اشاره،

shows us the power of visual communication.

قدرت ارتباط بصری را به ما نشان می‌دهد.

We designed a campus that would awaken the ways

ما دانشگاهی طراحی کردیم که می‌توانست نحوه برقراری

in which we as humans all communicate,

ارتباط ما انسانها را

both verbally and nonverbally.

به هر دو روش کلامی و غیر کلامی احیا کند.

And even in Poughkeepsie, my hometown,

و حتی در زادگاهم، پوکیپسی،

we thought about old industrial infrastructure.

به زیرساختهای قدیمی صنعتی فکر کردیم.

We wondered:

تعجب آور بود:

Could we use arts and culture and design to revitalize this city

آیا م‌توانیم با استفاده از هنر و فرهنگ و طراحی، این شهر

and other Rust Belt cities across our nation,

و سایر شهرهای مشابه رو به افول در سراسر کشور را دوباره زنده کنیم،

and turn them into centers for innovation and growth?

و آنها را به مراکز نوآوری و رشد تبدیل کنیم؟

In each of these projects, we asked a simple question:

در هر یک از این پروژه‌ها، یک پرسش ساده پرسیدیم:

What more can architecture do?

معماری چه کار بیشتری می‌تواند انجام دهد؟

And by asking that question,

و با این پرسش،

we were forced to consider how we could create jobs,

مجبور شدیم فکر کنیم چگونه می توانیم شغل ایجاد کنیم،

how we could source regionally

چگونه می‌توانیم از منابع محلی استفاده کنیم

and how we could invest in the dignity of the communities

و چگونه می‌توانیم کرامت جوامعی را ارتقا بدهیم

in which we serve.

که به آنها خدمت می‌کنیم.

I have learned

آموخته‌ام

that architecture can be a transformative engine for change.

که معماری می‌تواند موتور محرکه تغییر باشد.

About a year ago, I read an article

حدود یک سال پیش، مقاله‌ای خواندم

about a tireless and intrepid civil rights leader

درباره یک رهبر خستگی ناپذیر و جسور حقوق مدنی

named Bryan Stevenson.

به نام برایان استیونسون.

(Applause)

(تشویق)

And Bryan had a bold architectural vision.

و برایان دید معماری وسیعی داشت.

He and his team had been documenting

او و گروه‌اش اسناد

the over 4,000 lynchings of African-Americans

زجرکش شدن بیش از چهار هزار سیاهپوست آفریقایی-آمریکایی را

that have happened in the American South.

در جنوب آمریکا جمع آوری کردند.

And they had a plan to mark every county where these lynchings occurred,

و آنان طرحی برای علامت گذاری همه شهرهای مجل وقوع این زجرکشی ها داشتند،

and build a national memorial to the victims of lynching

و یک بنای یادبود ملی برای قربانیان زجرکشی

in Montgomery, Alabama.

در مونت گومری، آلاباما ساختند.

Countries like Germany and South Africa

کشورهایی مثل آلمان و آفریقای جنوبی

and, of course, Rwanda,

و البته، رواندا،

have found it necessary to build memorials

دریافته اند که بنای یادبود برای نشان دادن

to reflect on the atrocities of their past,

جنایات اجدادشان لازم است،

in order to heal their national psyche.

تا روح ملی این کشورها التیام یابد.

We have yet to do this in the United States.

این کار تاکنون در آمریکا انجام نشده است.

So I sent a cold email to [email protected]:

بنابراین نامه‌ای سرد (ناخواسته) به سازمان پیشگام عدالت برابر نوشتم:

"Dear Bryan," it said,

که می‌گفت، «برایان عزیز،

"I think your building project

به نظر من پروژه ساختمانی شما

is maybe the most important project we could do in America

شاید مهمترین پروژه ای است که ما می‌توانیم در آمریکا اجرا کنیم

and could change the way we think about racial injustice.

و می‌تواند نحوه تفکر ما درباره بیعدالتی نژادی را تغییر دهد.

By any chance,

اتفاقاً،

do you know who will design it?"

می‌دانید طراح آن کیست؟»

(Laughter)

(خنده)

Surprisingly, shockingly,

جالب و تعجب آور این که،

Bryan got right back to me,

برایان بلافاصله جواب داد،

and invited me down to meet with his team and talk to them.

و از من دعوت کرد با او و گروه‌اش دیدار و گفتگو کنم.

Needless to say, I canceled all my meetings

لازم به اشاره نیست که همه ملاقاتهایم را لغو کردم

and I jumped on a plane to Montgomery, Alabama.

و با هواپیما خود را به مونتگومری، آلاباما رساندم.

When I got there,

وقتی رسیدم،

Bryan and his team picked me up, and we walked around the city.

برایان و گروهش مرا برداشتند و در شهر دور زدیم.

And they took the time to point out

و آنها سعی کردند

the many markers that have been placed all over the city

نشانه‌های متعددی را در سراسر شهر نشان دهند

to the history of the Confederacy,

از تاریخ ائتلاف جنوب آمریکا،

and the very few that mark the history of slavery.

و یکی دو نشانه از تاریخ برده داری.

And then he walked me to a hill.

و بعد با هم به یک تپه رفتیم.

It overlooked the whole city.

به تمام شهر مشرف بود.

He pointed out the river and the train tracks

به رودخانه و خطوط راه آهن اشاره کرد

where the largest domestic slave-trading port in America

جایی که بزرگترین مسیر تجارت برده در آمریکا

had once prospered.

در گذشته بود.

And then to the Capitol rotunda,

و بعد کاپیتول دایره‌ای شکل،

where George Wallace had stood on its steps

جایی که جرج والاس روی پله‌هایش ایستاد

and proclaimed, "Segregation forever."

و گفت، «تبعیض تا ابد.»

And then to the very hill below us.

و سپس به تپه‌ای در نزدیکی ما اشاره کرد.

He said, "Here we will build a new memorial

او گفت، «این جا بنای جدیدی خواهیم ساخت

that will change the identity of this city and of this nation."

که هویت این شهر و این ملت را تغییر خواهد داد.»

Our two teams have worked together over the last year

هر دو گروه طی سال گذشته با هم کار کرده‌ایم

to design this memorial.

تا این بنای یادبود را طراحی کنیم.

The memorial will take us on a journey

بنا ما را به سفری خواهد برد

through a classical, almost familiar building type,

که از بناهای کلاسیک و آشنا،

like the Parthenon or the colonnade at the Vatican.

مانند پارتنون یا ستونهای واتیکان شروع می‌شود.

But as we enter,

اما وقتی داخل می‌شویم،

the ground drops below us and our perception shifts,

زمین پایین می‌رود و حس ما عوض می‌شود،

where we realize that these columns evoke the lynchings,

گویا این ستونها عامل زجرکشی‌هایی هستند،

which happened in the public square.

که در ملاء عام روی داده است.

And as we continue,

و در ادامه،

we begin to understand the vast number

کم کم متوجه تعداد وسیع

of those who have yet to be put to rest.

آنهایی می‌شویم که قرار است بمیرند.

Their names will be engraved on the markers that hang above us.

نام آنان روی پلاکهایی که از بالا آویزان است کنده‌کاری شده.

And just outside will be a field of identical columns.

و درست بیرون از آن جا محوطه‌ای با ستونهای مشابه قرار دارد.

But these are temporary columns, waiting in purgatory,

اما این ستونها موقتی هستند، و در برزخ انتظار می‌کشند،

to be placed in the very counties where these lynchings occurred.

تا در همان شهرهایی که این زجرکشی‌ها اتفاق افتاده قرار گیرند.

Over the next few years,

در عرض چند سال آینده،

this site will bear witness,

از این مکان بازدید خواهد شد،

as each of these markers is claimed

پلاکهایی که هر یک به نام یک نفر است

and visibly placed in those counties.

و در معرض دید در آن شهرها نصب خواهند شد.

Our nation will begin to heal from over a century of silence.

ملت ما به دنبال بیش از یک قرن سکوت التیام می‌یابد.

When we think about how it should be built,

وقتی فکر می‌کردیم که چگونه باید ساخته شود،

we were reminded of Ubudehe,

به یاد عبوده افتادیم،

the building process we learned about in Rwanda.

فرآیند ساخت و سازی که در رواندا آموختیم.

We wondered if we could fill those very columns

جالب بود اگر می‌توانستیم آن ستونها را با

with the soil from the sites of where these killings occurred.

خاک مناطقی که آن کشتارها اتفاق افتاد پر کنیم.

Brian and his team have begun collecting that soil

برایان و گروهش جمع آوری آن خاکها را شروع کرده اند

and preserving it in individual jars

و آنها را در ظرفهای جداگانه قرار می‌دهند

with family members, community leaders and descendants.

همراه یا اعضای خانواده، رهبران محلی و نوادگان.

The act of collecting soil itself

کار جمع آوری خاک، خود

has lead to a type of spiritual healing.

منجر به نوعی التیام روحی شده است.

It's an act of restorative justice.

این نوعی اقدام برای برقراری عدالت است.

As one EJI team member noted

همان طور که یکی از اعضای گروه پیشگام عدالت

in the collection of the soil from where Will McBride was lynched,

هنگام جمع‌آوری خاک از محل زجرکشی ویل مک برایان گفت،

"If Will McBride left one drop of sweat,

«اگر قطره‌ای از عرق،

one drop of blood,

قطره ای از خون،

one hair follicle --

ریشه‌ای از موی ویل مک برایان به جا مانده باشد--

I pray that I dug it up,

امیدوارم آن را برداشته باشم،

and that his whole body would be at peace."

و تمام پیکر او آرام بگیرد.»

We plan to break ground on this memorial later this year,

قرار است اواخر امسال این بنای یادبود را کلنگ بزنیم،

and it will be a place to finally speak of the unspeakable acts

و بالاخره جایی خواهد بود برای حرف زدن درباره کارهایی که قابل گفتن نیست

that have scarred this nation.

کارهایی که این ملت را ترسانده است.

(Applause)

(تشویق)

When my father told me that day that this house --

وقتی پدرم آن روز به من گفت این خانه--

our house --

خانه ما--

had saved his life,

جانش را نجات داده است،

what I didn't know

چیزی که نمی‌دانستم

was that he was referring to a much deeper relationship

این بود که منظور او ارتباط بسیار عمیقتری بود

between architecture and ourselves.

بین معماری و خود ما.

Buildings are not simply expressive sculptures.

ساختمانها مجسمه‌هایی نیستند که مفهوم آنها به سادگی مشخص باشد.

They make visible our personal and our collective aspirations

آنها آرمانهای فردی و جمعی ما را به عنوان یک جامعه

as a society.

نشان می‌دهند.

Great architecture can give us hope.

معمار عالی می‌تواند به ما امید بدهد.

Great architecture can heal.

معمار عالی می‌تواند التیام بدهد.

Thank you very much.

بسیار متشکرم.

(Applause)

(تشویق)