The deadly legacy of cluster bombs | Laura Boushnak

Translator: Piboon Awasda-ruharote Reviewer: Purich Worawarachai

ฉันเคยฝันร้าย

I once had this nightmare:

ว่ายืนอยู่กลางทุ่งร้าง ที่เต็มไปด้วยทุ่นระเบิด

I'm standing in the middle of a deserted field full of land mines.

In real life, I love to hike,

ในชีวิตจริง ฉันชอบการเดินเขา

แต่ทุกครั้งที่ฉันอยากออกไปไต่เขา ฉันจะรู้สึกหวั่นใจ

but every time I want to go on a hike, it makes me nervous.

I have this thought in the back of my mind

ฉันมักจะมีความคิดอยู่ในใจลึกๆ

that I might lose a limb.

ว่าฉันอาจต้องเสียแขนขา

This underlying fear started 10 years ago,

ความกลัวฝังลึกนี้ เริ่มต้นขึ้นเมื่อ 10 ปีก่อน

หลังจากที่ฉันได้พบกับ โมฮัมเมด ผู้รอดชีวิตจากระเบิดลูกปราย

after I met Mohammed, a cluster bomb survivor

of the summer 2006 Israel-Hezbollah War in Lebanon.

ในฤดูร้อนปี ค.ศ. 2006 จาก สงครามอิสราเอล-ฮิซบอลเลาะห์ในเลบานอน

Mohammed, like so many other survivors all around the world,

โมฮัมเมดก็เหมือนกับ ผู้รอดชีวิตคนอื่นๆ ทั่วโลก

had to live through the horrifying repercussions of cluster munitions

ที่ต้องใช้ชีวิตอยู่กับผลกระทบอันโหดร้าย ของระเบิดลูกปราย

on a daily basis.

อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

เมื่อความขัดแย้งที่กินเวลาหนึ่งเดือน เริ่มขึ้นในเลบานอน

When the one-month conflict started in Lebanon,

I was still working at Agence France-Presse in Paris.

ฉันยังคงทำงานให้กับ สำนักข่าว AFP ในปารีส

I remember how I was glued to the screens,

ฉันจำได้ว่าฉันไม่สามารถ ละสายตาจากจอภาพได้เลย

anxiously following the news.

เพราะมัวแต่คอยติดตามข่าวสารด้วยความกังวล

ฉันอยากให้ตัวเองแน่ใจ

I wanted to reassure myself

that the falling bombs missed my parents' home.

ว่าระเบิดที่ตกลงมานั้น ไม่โดนบ้านของพ่อแม่

When I arrived in Beirut on assignment to cover that war,

เมื่อฉันได้รับมอบหมายให้มา กรุงเบรุตเพื่อทำข่าวสงครามนี้

I was relieved to be united with my family,

ฉันก็รู้สึกโล่งอกที่ได้พบ กับครอบครัวของฉันอีกครั้ง

after they had finally managed to escape southern Lebanon.

หลังจากที่พวกเขาหาทางหลบหนี จากทางตอนใต้ของเลบานอนได้สำเร็จ

The day the war was over,

ในวันที่สงครามสิ้นสุดลง

I remember seeing this image --

ฉันจำได้ว่าฉันเห็นภาพนี้

one of blocked roads,

ภาพของถนนสายต่าง ๆ ที่ถูกปิด

of displaced people eagerly rushing south, back to their homes,

และภาพของผู้พลัดถิ่นที่ต่างรีบพากัน มุ่งลงใต้ กลับสู่ถิ่นที่อยู่ของพวกเขา

regardless of what they would find.

โดยไม่สนว่าจะต้องพบกับอะไรบ้าง

An estimated four million cluster submunitions

มีการประเมินว่ามีลูกระเบิดขนาดเล็ก ประมาณสี่ล้านลูก

were spread in Lebanon during the 34-day conflict.

กระจัดกระจายอยู่ในเลบานอน ตลอดช่วงความขัดแย้ง 34 วัน

Mohammed lost both legs during the last week of the conflict.

โมฮัมเมดเสียขาทั้งสองข้าง ในสัปดาห์สุดท้ายของความขัดแย้งนั้น

The fact that he lives a five-minute drive from my parents' home

และการที่เขาอาศัยอยู่ห่างไปห้านาที หากขับรถจากบ้านพ่อแม่ฉัน

made it easier to follow him through the years.

ทำให้การตามเก็บข้อมูลเขา ตลอดเวลาหลายปีทำได้โดยง่าย

It was now almost 10 years since we first met.

จนถึงตอนนี้ก็นับเป็นเวลา 10 ปีแล้ว ตั้งแต่ที่เราได้พบกัน

I saw the young boy

ฉันมองเห็นเด็กผู้ชาย

who had to endure physical and emotional trauma.

ที่ต้องทนรับความบอบช้ำ ทั้งทางร่างกายและจิตใจ

I saw the teenager who tried to offer his friends tattoos,

ฉันมองเห็นเด็กวัยรุ่นที่พยายาม ชวนให้เพื่อน ๆ สักลาย

in return for a set fee of five dollars.

เพื่อแลกกับเงินเพียงห้าดอลล่าร์ต่อครั้ง

และฉันก็รู้จักชายตกงาน ผู้ใช้เวลาเล่นอินเทอร์เน็ตเป็นชั่วโมง

And I know the young, jobless man who spends hours surfing the Internet

trying to meet a girl who might become his girlfriend.

เพราะพยายามทำความรู้จักผู้หญิงสักคน ที่อาจเป็นแฟนเขาได้

His fate and the effects of losing his legs

ชะตากรรมและผลกระทบ จากการเสียขาของเขา

are now his daily reality.

คือความจริงที่เขาต้องประสบ อยู่ทุกวันในตอนนี้

Survivors of bomb trauma like Mohammed

ผู้รอดชีวิตที่บอบช้ำจากระเบิดอย่างโมฮัมเมด

have to deal with so many details that never occur to us.

ต้องรับมือกับรายละเอียดมากมาย ที่พวกเราไม่เคยรับรู้

Who would have imagined

ใครจะคิดบ้างล่ะ

ว่ากิจวัตรประจำวันทั้งหลายที่เราทำ หรือกระทำโดยไม่คิดอะไร

that so many daily tasks we do or take for granted,

such as going to the beach or even picking up something from the floor,

อย่างเช่นการไปเที่ยวทะเลหรือ แม้กระทั่งการหยิบของจากพื้น

จะสามารถกลายเป็นต้นกำเนิดของ ความเครียดและความวิตกกังวลได้

would become sources of stress and anxiety?

Well, that's what eventually became of Mohammed,

และนั่นก็คือสิ่งที่เกิดขึ้นกับ โมฮัมเมดในท้ายที่สุด

due to his inflexible prosthetic legs.

เนื่องจากขาเทียมของเขาที่ใช้การได้จำกัด

Ten years ago, I had no clue what a cluster bomb was,

เมื่อสิบปีก่อน ฉันไม่รู้เลย ว่าระเบิดลูกปรายคืออะไร

รวมถึงไม่รู้ถึงผลกระทบอันน่ากลัวของมัน

nor its horrifying implications.

I learned that this indiscriminate weapon was used

ฉันรู้แค่ว่าอาวุธที่จู่โจมโดย ไม่เลือกเป้าหมายนี้ถูกใช้

in so many parts of the world

ในหลายพื้นที่ทั่วโลก

and continues to kill on a regular basis,

และคอยปลิดชีวิตของผู้คนอยู่ทุกวี่วัน

โดยไม่มีการแบ่งแยก ว่านี่คือเป้าหมายทางทหาร

without distinguishing between a military target

or a child.

หรือเป็นเพียงเด็กคนหนึ่ง

ฉันถามตัวเองอย่างไร้เดียงสาว่า

I naively asked myself,

"ว่าแต่ว่าจริงๆ แล้วใครกันล่ะ ที่เป็นคนสร้างอาวุธพวกนี้?

"But seriously, who made those weapons?

And what for?"

แล้วสร้างไปเพื่ออะไร"

Let me explain to you what a cluster bomb is.

ดิฉันขออธิบายก่อนว่า ระเบิดลูกปรายคืออะไร

มันคือกระบอกขนาดใหญ่ ที่บรรจุระเบิดลูกเล็ก ๆ

It's a large canister filled with bomblets.

When it's dropped from the air,

เมื่อมันถูกทิ้งลงมาจากด้านบน

มันก็จะเปิดออกเมื่ออยู่กลางอากาศ เพื่อปล่อยระเบิดเล็ก ๆ นับร้อยลูก

it opens up in midair to release hundreds of bomblets.

They scatter around wide areas

พวกมันกระจายตัวออกเป็นพื้นที่กว้าง

and on impact,

และเมื่อตกถึงพื้น

many fail to explode.

หลายลูกกลับไม่ยอมระเบิด

Those unexploded ones end up just like landmines --

เจ้าพวกนี้เองในท้ายที่สุด กลับกลายเป็นเหมือนทุ่นระเบิด

sitting on the ground,

ที่นอนรอนิ่ง ๆ บนพื้นดิน

waiting for their next target.

รอเป้าหมายต่อไปของมัน

If someone steps on them by accident

หากมีใครมาเหยียบเข้าโดยบังเอิญ

หรือหยิบพวกมันขึ้นมา

or picks them up,

they can explode.

พวกมันก็ยังสามารถระเบิดได้

These weapons are extremely unpredictable,

อาวุธเหล่านี้แทบจะคาดการณ์ไม่ได้เลย

which makes the threat even bigger.

ซึ่งทำให้อันตรายนั้นมีมากขึ้นไปอีก

One day, a farmer can work his land without a problem.

วันหนึ่ง ชาวนาคนหนึ่งอาจทำงาน บนที่ดินของเขาไปตามปกติ

The next day, he can make fire and burn some branches,

พอมาอีกวันหนึ่ง เขาอาจก่อไฟ หรือเผากิ่งไม้

and the submunitions close by could be set off because of the heat.

แล้วระเบิดลูกเล็กที่อยู่ใกล้ ๆ เขา ก็อาจระเบิดขึ้นได้เพราะความร้อน

The problem is children mistake those bomblets for toys,

ปัญหาก็คือ เด็ก ๆ มักเข้าใจผิด ว่าลูกระเบิดเหล่านั้นเป็นของเล่น

because they can look like bouncy balls or soda cans.

เพราะพวกมันอาจดูเหมือน ลูกเด้งหรือกระป๋องน้ำอัดลม

Being a documentary photographer,

ด้วยความที่เป็นช่างภาพสารคดี

I decided to go back to Lebanon a few months after the conflict ended

ฉันตัดสินใจกลับไปเลบานอนในไม่กี่เดือนถัดมา หลังจากที่ความขัดแยังสิ้นสุดลง

to meet cluster bomb survivors.

เพื่อไปพบกับผู้รอดชีวิตจากระเบิดลูกปราย

And I met a few --

และฉันก็ได้พบอยู่สองสามคน

ฮัสเซน และราชชา

Hussein and Rasha,

who both lost a leg to submunitions.

ผู้ที่สูญเสียขาเพราะระเบิดเล็กๆ เหล่านั้น

เรื่องราวของพวกเขาคล้ายคลึงกับเรื่องราว ของเด็กคนอื่น ๆ มากมายทั่วโลก

Their stories are similar to so many other kids' stories across the world

and are a testimony to the horrifying implications

และเป็นหลักฐานที่ชี้ให้เห็นถึง นัยยะซ่อนเร้นอันน่ากลัว

of the continuous use of such weapons.

ของการใช้อาวุธประเภทนี้อย่างต่อเนื่อง

That's when I met Mohammed, in January 2007.

นั่นคือตอนที่ฉันพบโมฮัมเมด ในเดือนมกราคม ค.ศ. 2007

He was 11 years old,

ตอนนั้นเขาอายุ 11 ปี

and I met him exactly four months after his accident.

และเป็นเวลา 4 เดือนพอดีหลังจากที่ เขาประสบอุบัติเหตุ

When I first saw him,

เมื่อฉันเห็นเขาครั้งแรก

he was going through painful physiotherapy

เขากำลังทำกายภาพบำบัดอยู่อย่างเจ็บปวด

เพื่อให้ฟื้นตัวจากบาดแผล

to recover from his fresh wounds.

Still in shock at such a young age,

ด้วยสภาพจิตใจที่ยังช็อคอยู่ในวัยนั้น

Mohammed was struggling to get used to his new body.

โมฮัมเมดต้องพยายามอย่างหนัก ในการทำความคุ้นเคยกับร่างกายใหม่ของเขา

He would even wake up sometimes at night wanting to scratch his lost feet.

บางครั้งเขาตื่นขึ้นกลางดึกเพราะอยาก เกาเท้าของเขาที่สูญเสียไป

What drew me closer to his story was my instant realization

สิ่งที่ทำให้ฉันสนใจเรื่องของเขามากยิ่งขึ้น ก็คือความเข้าใจของฉันที่เกิดขึ้นในตอนนั้น

of the difficulties Mohammed was likely to face in the future --

ถึงความยากลำบากที่โมฮัมเมด มีแนวโน้มที่จะต้องเจอต่อไปในอนาคต

that what he has been suffering while adjusting to his injury

ความเข้าใจที่ว่าความเจ็บปวดที่เขาได้รับ ขณะกำลังปรับตัวเข้ากับอาการบาดเจ็บ

at the age of 11,

ในวัย 11 ปีนั้น

จะทวีคูณขึ้นอีกหลายเท่าตัว

would increase manyfold.

Even before his disability,

แม้แต่ตอนที่เขายังไม่พิการ

Mohammed's life wasn't easy.

ชีวิตของโมฮัมเมดก็ยากลำบากอยู่แล้ว

He was born in the Rashidieh Camp for Palestinian refugees,

เขาเกิดในค่ายราชิดีฮ์ที่มีไว้ สำหรับผู้ลี้ภัยชาวปาเลสไตน์

and this is where he still lives.

และที่นี่ก็ยังเป็นที่ที่ เขาอยู่จนถึงทุกวันนี้

เลบานอนมีผู้ลี้ภัยชาวปาเลสไตน์ ประมาณ 400,000 คน

Lebanon holds some 400,000 Palestinian refugees,

and they suffer from discriminatory laws.

และพวกเขาต้องทนทุกข์ จากกฎหมายที่เลือกปฏิบัติ

They're not allowed to work in the public sector

พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ทำงาน ในหน่วยงานภาครัฐ

or practice certain professions

หรือทำงานในบางสายอาชีพ

and are denied the right to own property.

และไม่มีสิทธิ์ในการครอบครอง ทรัพย์สินของตนเอง

This is one of the reasons

นี่เป็นหนึ่งในหลายๆ เหตุผล

why Mohammed doesn't really regret dropping out of school

ที่ทำไมโมฮัมเมดถึงไม่เสียใจเลย ที่ลาออกจากโรงเรียน

right after his injury.

ทันทีหลังจากที่ประสบอุบัติเหตุ

He said, "What's the point of a university degree

เขาบอกว่า "จะมีวุฒิ จากมหาวิทยาลัยไปทำไมล่ะ

when I can't find a job to start with?"

ถ้าผมไม่สามารถหางานอะไรได้เลย"

การใช้ระเบิดลูกปรายนั้นก่อให้เกิด วงจรอันเลวร้ายที่ส่งผลต่อชุมชนต่าง ๆ

Cluster bomb use creates a vicious circle of impact on communities,

and not only the lives of their victims.

และไม่ใช่แค่กระทบชีวิตของเหยื่อ เพียงอย่างเดียว

Many who get injured by this weapon drop out of school,

หลายคนที่ได้รับบาดเจ็บจากอาวุธชนิดนี้ ต้องลาออกจากโรงเรียน

can't find jobs or even lose their jobs,

หางานทำไม่ได้หรือตกงาน

therefore losing the ability to provide for their families.

ซึ่งส่งผลให้สูญเสียความสามารถ ในการหาเลี้ยงครอบครัว

This is not to mention the continuous physical pain

นี่ยังไม่รวมถึงความเจ็บปวด ทางกายภาพที่เกิดขึ้นต่อเนื่อง

and the experience of feeling isolated.

และการประสบกับความรู้สึกแปลกแยก

These weapons affect the poorest of the poor.

อาวุธเหล่านี้ส่งผลกระทบต่อ คนยากไร้ที่สุดในหมู่คนยากจน

The high medical cost is a burden to the families.

ค่ารักษาพยาบาลที่สูงนั้น เป็นภาระหนักของครอบครัว

They end up relying on humanitarian agencies,

พวกเขาลงเอยด้วยการพึ่งพา หน่วยงานเพื่อมนุษยชน

which is insufficient and unsustainable,

ซึ่งไม่เพียงพอและไม่ยั่งยืน

especially when injuries require lifelong support to the injured.

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับการบาดเจ็บ ที่ต้องการการสนับสนุนตลอดชีวิต

Ten years after Mohammed's injury,

สิบปีต่อมาหลังจากอาการบาดเจ็บของโมฮัมเมด

he is still unable to afford proper prosthetic legs.

เขาก็ยังคงไม่มีเงินเพื่อ ซื้อขาเทียมที่ดีพอ

He's very cautious with his steps,

เขาเดินแต่ละก้าวด้วยความระมัดระวังมาก

as a couple of falls over the years

เนื่องจากการล้มอยู่สองสามครั้ง ในช่วงหลายปีนั้น

brought him embarrassment among his friends.

ทำให้เขาอับอายต่อหน้าเพื่อนฝูง

He joked that since he doesn't have legs,

เขาเล่นมุกว่าไหน ๆ เขาก็ไม่มีขาแล้ว

some days he tries to walk on his hands.

บางวันเขาก็เลยพยายามเดินด้วยมือแทน

หนึ่งในผลกระทบที่เลวร้ายที่สุด ของอาวุธชนิดนี้ที่ไม่อาจมองเห็น

One of the worst yet invisible impacts of the weapon

is the psychological scars it leaves.

ก็คือแผลเป็นทางจิตใจที่เกิดขึ้น

In one of Mohammed's early medical reports,

จากรายงานทางการแพทย์ ของโมฮัมเมดในช่วงแรกนั้น

he was diagnosed with signs of PTSD.

เขาถูกวินิจฉัยว่ามีสัญญาณของ โรคเครียดที่เกิดหลังเหตุการณ์ร้ายแรง

He suffered from anxiety, poor appetite, sleep disturbance

เขาต้องเผชิญกับความวิตกกังวล ความเบื่ออาหาร อาการนอนไม่หลับ

และแสดงออกถึงสัญญาณของความเกรี้ยวกราด

and showed signs of anger.

The reality is Mohammed never received proper help to fully recover.

ความจริงก็คือโมฮัมเมดนั้นไม่เคยได้รับ ความช่วยเหลือที่เหมาะสมที่จะช่วยให้หายดี

His current obsession is to leave Lebanon at any cost --

ความหมกมุ่นของเขาในตอนนี้ก็คือการออกไปจาก เลบานอนไม่ว่าจะต้องแลกมาด้วยอะไรก็ตาม

even if it meant embarking on a hazardous journey

แม้ว่ามันจะหมายถึงการเดินทางที่อันตราย

along with refugees drifting towards Europe today through the Mediterranean.

ร่วมไปกับผู้อพยพคนอื่น ๆ ที่ล่องลอย ไปสู่ยุโรปทางทะเลเมดิเตอร์เรเนียน

ถึงแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าเสี่ยงแค่ไหน

Knowing how risky such a journey would be,

he said, "If I were to die on the way,

เขาก็ยังพูดว่า "หากผมต้องตายระหว่างทาง

it doesn't matter."

นั่นก็ไม่เป็นไร"

To Mohammed, he is dead here, anyway.

สำหรับโมฮัมเมด การอยู่ที่นี่ก็ เหมือนเขาตายไปแล้วอยู่ดี

Cluster bombs are a world problem,

ระเบิดลูกปรายนั้นเป็นปัญหาระดับโลก

as this munition keeps destroying and hurting whole communities

เพราะมันจะยังคอยทำลาย และทำร้ายชุมชนและสังคมทั้งหมด

ต่อไปอีกหลายชั่วอายุคน

for generations to come.

In an online interview with the director of the Mines Advisory Group,

ในการสัมภาษณ์ออนไลน์กับผู้อำนวยการ ไมนส์แอดไวซอรี่กรุ๊ป (Mine Advisory Group)

เจมี่ แฟรงคลิน

Jamie Franklin,

he said,

เขากล่าวว่า

"The US forces dropped over two million tons of munitions over Laos.

"กองกำลังสหรัฐฯ ทิ้งระเบิดเล็ก ๆ พวกนี้ กว่าสองล้านลูกลงในลาว

If they couldn't find their targets in Vietnam,

หากพวกเขาไม่สามารถหาเป้าหมายในเวียดนามได้

there were free-drop areas in Laos where planes would drop their loads

ก็จะมีพื้นที่จุดต่าง ๆ ในลาว ที่เครื่องบินจะปลดระเบิดทิ้ง

before going back to base,

ก่อนที่จะบินกลับฐาน

because it's dangerous to land with loaded planes."

เนื่องจากเป็นเรื่องอันตรายมาก หากลงจอดโดยที่ยังขนระเบิดอยู่

According to the International Committee of the Red Cross,

จากข้อมูลของ คณะกรรมการกาชาดระหว่างประเทศ

in Laos alone -- one of the poorest countries in the world --

เฉพาะแค่ลาว ซึ่งเป็นหนึ่งในประเทศ ที่ยากจนที่สุดในโลก

nine to 27 million unexploded submunitions remain.

ยังคงเหลือระเบิดเล็ก ๆ ที่ยังไม่ระเบิด อยู่ประมาณ 9 ถึง 27 ล้านลูก

Some 11,000 people have been killed or injured since 1973.

มีคนประมาณ 11,000 คนเสียชีวิต หรือได้รับบาดเจ็บนับตั้งแต่ปี ค.ศ. 1973

This lethal weapon has been used by over 20 states during armed conflicts

อาวุธสังหารชนิดนี้ถูกใช้โดยรัฐมากกว่า 20 รัฐ ในช่วงที่มีการขัดกันด้วยอาวุธ

in over 35 countries,

ในประเทศมากกว่า 35 ประเทศ

such as Ukraine, Iraq and Sudan.

เช่น ยูเครน อิรัก และซูดาน

So far, 119 states have joined an international treaty

จนถึงตอนนี้ ประเทศกว่า 119 ประเทศ ได้เข้าร่วมทำสนธิสัญญาระหว่างประเทศ

banning cluster bombs,

ที่สั่งห้ามการใช้ระเบิดลูกปราย

which is officially called the Convention on Cluster Munitions.

ซึ่งมีชื่อเรียกอย่างเป็นทางการว่า อนุสัญญาว่าด้วยระเบิดลูกปราย

But some of the biggest producers of cluster munitions --

แต่ว่าผู้ผลิตระเบิดลูกปราย รายใหญ่ที่สุดบางราย

namely, the United States, Russia and China --

อย่างเช่น สหรัฐอเมริกา รัสเซีย และจีน

remain outside of this lifesaving treaty

ยังคงไม่เข้าร่วมสนธิสัญญาช่วยชีวิตนี้

and continue to produce them,

และดำเนินการผลิตพวกมันต่อไป

reserve the right to produce them in the future,

รักษาสิทธิ์ในการผลิต พวกมันต่อไปในอนาคต

keep those harmful weapons in their stockpiles

เก็บอาวุธอันตรายพวกนั้น ไว้ในคลังแสงของพวกเขา

and even possibly use them in the future.

และเป็นไปได้ว่าอาจจะ นำมันมาใช้ในอนาคตอีกด้วย

Cluster bombs have reportedly been used most recently

มีรายงานว่าระเบิดลูกปรายนั้น ถูกใช้ล่าสุด

in the ongoing conflicts in Yemen and Syria.

ในความขัดแย้งที่ยังเกิดขึ้นอยู่ ในเยเมนและซีเรีย

จากข้อมูลวิจัยด้าน การลงทุนทั่วโลก

According to research on the worldwide investments

in cluster munitions producers

ในกลุ่มผู้ผลิตระเบิดลูกปราย

by Pax, a Dutch-based NGO,

ที่จัดทำโดย Pax องค์กรนอกภาครัฐ ของเนเธอร์แลนด์

financial institutions invested billions of US dollars

สถาบันการเงินเหล่านี้ลงทุน เป็นพันล้านดอลล่าร์สหรัฐ

into companies that make cluster munitions.

ไปกับบริษัทที่ผลิตระเบิดลูกปราย

The majority of these institutions are based in countries

สถาบันส่วนใหญ่เหล่านี้ ตั้งอยู่ในประเทศ

that have not yet signed the Convention on Cluster Munitions.

ที่ยังไม่ได้ลงนามใน อนุสัญญาว่าด้วยระเบิดลูกปราย

กลับมาเรื่องของโมฮัมเมด

Getting back to Mohammed,

หนึ่งในงานไม่กี่อย่างที่เขาทำได้ ก็คือการเก็บมะนาว

one of the few jobs he was able to find was picking lemons.

When I ask him if it's safe to work in the field he said,

เมื่อฉันถามเขาว่าทำงานในทุ่งนั้น ปลอดภัยไหม เขาตอบว่า

"ผมไม่แน่ใจ"

"I'm not sure."

งานวิจัยชี้ว่าระเบิดลูกปราย มักปะปนในพื้นที่

Research shows that cluster munitions often contaminate areas

where agriculture is the main source of income.

ที่การทำการเกษตรเป็นแหล่งรายได้หลัก

จากงานวิจัยของ แฮนดิแคปส์อินเตอร์เนชันแนล

According to Handicap International's research,

98 percent of those killed or injured by cluster munitions are civilians.

98 เปอร์เซ็นต์ของผู้ที่เสียชีวิตหรือ ได้รับบาดเจ็บจากระเบิดลูกปราย คือ พลเรือน

Eighty-four percent of casualties are males.

ผู้เสียชีวิต 84 เปอร์เซ็นต์เป็นเพศชาย

ในประเทศที่ผู้คนเหล่านี้ ไม่มีทางเลือกอื่น

In countries where these people have no choice

but to work in those fields,

นอกเสียจากต้องทำงานในทุ่ง

they simply do it

พวกเขาทำได้แค่ลงมือทำ

and risk it.

และรับความเสี่ยงเอา

Mohammed is the only male to three sisters.

โมฮัมเมดเป็นผู้ชายเพียงคนเดียว ในบรรดาพี่น้องผู้หญิงสามคน

ตามธรรมเนียมแล้วเขาต้องเป็น คนหาเลี้ยงครอบครัว

Culturally, he's expected to provide for his family,

but he simply can't.

แต่เขากลับทำไม่ได้

เขาเคยลองหางานอื่นๆ ทำแล้ว

He tried to have so many different jobs,

but he couldn't keep any due to his physical disability

แต่เขาไม่สามารถรักษางานไว้ได้ เนื่องจากความพิการทางร่างกายของเขา

and the less-than-friendly environment to people with disabilities,

และสภาพแวดล้อมที่ไม่เป็นมิตรนัก กับคนที่มีความพิการ

to say the least.

ซึ่งนั่นเป็นเพียงแค่ส่วนเดียว

It hurts him a lot when he goes out looking for a job,

มันทำให้เขาเจ็บปวดมาก เวลาที่เขาออกไปหางานทำ

and he's turned away

แล้วสุดท้ายก็ต้องเดินกลับมา

พร้อมกับเศษเงินที่เขาได้รับ เพราะความเวทนา

with a small amount of money paid to him out of pity.

He said, "I'm not here to beg for money,

เขาพูดว่า "ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อขอทาน

I just want to earn it."

ผมแค่อยากทำงานแลกกับเงิน"

Mohammed today is 21 years old.

ในวันนี้ โมฮัมเมดอายุ 21 ปีแล้ว

He's illiterate,

เขาอ่านเขียนไม่ได้

and he communicates with voice messages.

และเขาสื่อสารด้วยข้อความเสียง

Here is one of his messages.

นี่ก็คือหนึ่งในข้อความจากเขา

(Audio) Mohammed: (Speaking in Arabic)

(เสียง) โมฮัมเมด: (พูดภาษาอาหรับ)

Laura Boushnak: He said, "My dream is to run,

ลอร่า บุชนัค: เขาพูดว่า "ความฝันของผมคือการได้วิ่ง

and I'm pretty sure once I start running,

และผมค่อนข้างมั่นใจเลยว่า เมื่อผมเริ่มวิ่งแล้วนั้น

ผมจะไม่มีวันหยุดเด็ดขาด"

I would never stop."

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)