The deadly legacy of cluster bombs | Laura Boushnak

Translator: Babak Azizafshari Reviewer: Leila Ataei

I once had this nightmare:

یک بار کابوس دیدم:

I'm standing in the middle of a deserted field full of land mines.

وسط یک میدان مین ایستاده‌ام.

In real life, I love to hike,

در زندگی واقعی، عاشق پیاده روی هستم،

but every time I want to go on a hike, it makes me nervous.

اما هر بار که می‌خواهم به پیاده روی بروم، عصبی می‌شوم.

I have this thought in the back of my mind

ناخودآگاه این فکر به سرم میزند

that I might lose a limb.

که ممکن است یک پای خود را از دست بدهم.

This underlying fear started 10 years ago,

این ترس ناخودآگاه ۱۰ سال پیش شروع شد،

after I met Mohammed, a cluster bomb survivor

بعد از این که محمد را دیدم، یکی از بازماندگان بمب خوشه‌ای

of the summer 2006 Israel-Hezbollah War in Lebanon.

از جنگ تابستان۲۰۰۶در لبنان بین اسرائیل و حزب الله.

Mohammed, like so many other survivors all around the world,

محمد، مثل خیلی از بازماندگان دیگر در همه جای جهان،

had to live through the horrifying repercussions of cluster munitions

مجبور است هر روز با ترکش‌های مهیب بمب خوشه‌ای

on a daily basis.

زندگی کند.

When the one-month conflict started in Lebanon,

وقتی جنگ یک ماهه در لبنان شروع شد،

I was still working at Agence France-Presse in Paris.

هنوز در خبرگزاری فرانسه در پاریس کار می‌کردم.

I remember how I was glued to the screens,

یادم است چطور به تلویزیون چسبیده بودم،

anxiously following the news.

و مضطربانه اخبار را دنبال می‌کردم.

I wanted to reassure myself

می‌خواستم مطمئن شوم

that the falling bombs missed my parents' home.

بمب‌ها روی خانه والدینم نیافتاده است.

When I arrived in Beirut on assignment to cover that war,

وقتی برای پوشش خبری وارد بیروت شدم،

I was relieved to be united with my family,

با پیوستن به خانواده‌ام خیالم راحت شد،

after they had finally managed to escape southern Lebanon.

وقتی بالاخره توانستند از جنوب لبنان خارج شوند.

The day the war was over,

روزی که جنگ تمام شد،

I remember seeing this image --

یادم است این تصویر را دیدم--

one of blocked roads,

تصویری از راه‌های مسدود،

of displaced people eagerly rushing south, back to their homes,

از مردم آواره‌ای که مشتاقانه به سمت جنوب به خانه هایشان باز می‌گشتند،

regardless of what they would find.

فرقی نمی‌کرد چه پیدا کنند.

An estimated four million cluster submunitions

برآورد شده بود چهار میلیون ترکش خوشه‌ای

were spread in Lebanon during the 34-day conflict.

در جریان جنگ ٣٤ روزه در لبنان پخش شده.

Mohammed lost both legs during the last week of the conflict.

محمد در هفته آخر جنگ هر دو پایش را از دست داد.

The fact that he lives a five-minute drive from my parents' home

این واقعیت که خانه‌اش پنج دقیقه از خانه ی والدین من فاصله داشت

made it easier to follow him through the years.

دنبال کردن او را طی سالها برایم آسان می‌کرد.

It was now almost 10 years since we first met.

الان حدود١٠ سال از اولین دیدار ما می‌گذرد.

I saw the young boy

پسرکی دیدم

who had to endure physical and emotional trauma.

که مجبور بود ضربه جسمی و روحی را تحمل کند.

I saw the teenager who tried to offer his friends tattoos,

نوجوانی که به دوستانش خالکوبی پیشنهاد می‌داد،

in return for a set fee of five dollars.

به قیمت ثابت پنج دلار.

And I know the young, jobless man who spends hours surfing the Internet

جوان بیکاری که ساعتها صرف جستجو در اینترنت می کرد

trying to meet a girl who might become his girlfriend.

تا دختری را ملاقات کند که شاید دوست دخترش بشود.

His fate and the effects of losing his legs

سرنوشت او و آثار از دست دادن پاها

are now his daily reality.

واقعیت هر روز اوست.

Survivors of bomb trauma like Mohammed

افرادی مثل محمد که از انفجار بمب زنده مانده‌اند

have to deal with so many details that never occur to us.

مجبورند با جزئیاتی کنار بیایند که برای ما هرگز مطرح نیست.

Who would have imagined

چه کسی می‌توانست تصور کند

that so many daily tasks we do or take for granted,

همه این کارهای روزمره ما که برای ما عادی شده،

such as going to the beach or even picking up something from the floor,

مثل رفتن به کنار دریا یا حتی برداشتن چیزی از زمین،

would become sources of stress and anxiety?

می‌تواند باعث اضطراب و استرس شود؟

Well, that's what eventually became of Mohammed,

خوب، این چیزی بود که بالاخره به سر محمد آمد،

due to his inflexible prosthetic legs.

به خاطر پاهای مصنوعی.

Ten years ago, I had no clue what a cluster bomb was,

ده سال پیش، نمی‌دانستم بمب خوشه‌ای چیست،

nor its horrifying implications.

یا چه اثرات وحشتناکی دارد.

I learned that this indiscriminate weapon was used

فهمیدم این سلاح بی هدف

in so many parts of the world

در جاهای زیادی در دنیا استفاده میشود

and continues to kill on a regular basis,

و مرتب دارد آدم می‌کشد،

without distinguishing between a military target

بدون این که بین یک هدف نظامی

or a child.

یا یک بچه فرقی بگذارد.

I naively asked myself,

با ساده لوحی از خودم پرسیدم

"But seriously, who made those weapons?

«جداً چه کسی این اسلحه را می‌سازد

And what for?"

و چرا؟»

Let me explain to you what a cluster bomb is.

بگذارید توضیح بدهم بمب خوشه‌ای چیست.

It's a large canister filled with bomblets.

یک قوطی بزرگ پر از بمب‌های کوچک.

When it's dropped from the air,

وقتی از آسمان می‌افتد،

it opens up in midair to release hundreds of bomblets.

وسط هوا باز می‌شود و صدها بمب کوچک آزاد می‌شود.

They scatter around wide areas

آنها در سطح وسیعی پخش می‌شوند

and on impact,

و موقع انفجار،

many fail to explode.

خیلی از آنها عمل نمی‌کنند.

Those unexploded ones end up just like landmines --

بمب های منفجر نشده مثل مین عمل می کنند--

sitting on the ground,

روی زمین قرار می‌گیرند

waiting for their next target.

و منتظر هدف بعدی می‌مانند.

If someone steps on them by accident

اگر کسی تصادفاً روی آنها پا بگذارد

or picks them up,

یا آنها را بردارد

they can explode.

ممکن است منفجر شوند.

These weapons are extremely unpredictable,

این اسلحه به شدت غیرقابل پیش بینی است،

which makes the threat even bigger.

و همین باعث خطر بیشتری می‌شود.

One day, a farmer can work his land without a problem.

یک روز، یک کشاورز ممکن است بدون هیچ مشکلی روی زمینش کار کند.

The next day, he can make fire and burn some branches,

روز بعد ممکن است آتشی درست کند و چند شاخه را آتش بزند،

and the submunitions close by could be set off because of the heat.

و حرارت باعث شود مهمات عمل کند.

The problem is children mistake those bomblets for toys,

مشکل این است که بچه‌ها فکر می‌کنند این بمب‌ها اسباب بازی است،

because they can look like bouncy balls or soda cans.

چون ممکن است شبیه توپ یا قوطی به نظر برسند.

Being a documentary photographer,

من به عنوان عکاس مستند،

I decided to go back to Lebanon a few months after the conflict ended

چند ماه بعد از پایان جنگ تصمیم گرفتم برگردم لبنان

to meet cluster bomb survivors.

تا نجات یافتگان بمب خوشه‌ای را ببینم.

And I met a few --

و چند نفر را دیدم--

Hussein and Rasha,

حسین و راشا

who both lost a leg to submunitions.

که هر دو پاها را به خاطر انفجار بمب از دست داده بودند.

Their stories are similar to so many other kids' stories across the world

داستان آنان شبیه خیلی از بچه‌های دیگر است

and are a testimony to the horrifying implications

و مدرکی است دلیل بر اثرات وحشتناک

of the continuous use of such weapons.

ادامه استفاده از این اسلحه.

That's when I met Mohammed, in January 2007.

این وقتی است که محمد را دیدم، در ژانویه ۲۰۰۷.

He was 11 years old,

فقط ۱۱ سال داشت،

and I met him exactly four months after his accident.

و او را دقیقاً چهار ماه بعد از حادثه دیدم.

When I first saw him,

وقتی اول او را دیدم،

he was going through painful physiotherapy

در حال انجام حرکات دردناک فیزیوتراپی بود

to recover from his fresh wounds.

تا زخمهای تازه اش خوب شود.

Still in shock at such a young age,

هنوز با آن سن کم در شوک بود

Mohammed was struggling to get used to his new body.

و تلاش می‌کرد با بدن جدید خود کنار بیاید.

He would even wake up sometimes at night wanting to scratch his lost feet.

حتی گاهی شبها بیدار می‌شد و می‌خواست پای قطع شده‌اش را بخاراند.

What drew me closer to his story was my instant realization

چیزی که مرا به داستان او نزدیکتر کرد این بود که بلافاصله متوجه شدم

of the difficulties Mohammed was likely to face in the future --

محمد در آینده چه مشکلاتی خواهد داشت--

that what he has been suffering while adjusting to his injury

رنجی که در کنار آمدن با معلولیت خود

at the age of 11,

در سن ۱۱سالگی می‌کشد،

would increase manyfold.

چند برابر خواهد شد.

Even before his disability,

حتی پیش از معلول شدن،

Mohammed's life wasn't easy.

زندگی محمد آسان نبود.

He was born in the Rashidieh Camp for Palestinian refugees,

او در اردوگاه پناهندگان فلسطینی در رشیدیه متولد شده،

and this is where he still lives.

و هنوز همان جاست.

Lebanon holds some 400,000 Palestinian refugees,

حدود ۴۰۰ هزار پناهنده فلسطینی در لبنان زندگی می‌کنند،

and they suffer from discriminatory laws.

و آنها از قوانین تبعیض آمیزی رنج می‌برند.

They're not allowed to work in the public sector

آنها اجازه ندارند در بخش دولتی کار کنند

or practice certain professions

یا به برخی حرفه‌های خاص بپردازند

and are denied the right to own property.

و حق مالکیت زمین ندارند.

This is one of the reasons

این یکی از دلایلی است

why Mohammed doesn't really regret dropping out of school

که محمد از ترک تحصیل

right after his injury.

به دنبال معلول شدن، واقعاً متأثر نشد.

He said, "What's the point of a university degree

می‌گفت، «مدرک دانشگاهی چه ارزشی دارد

when I can't find a job to start with?"

وقتی نمی‌توانم شغلی پیدا کنم.»

Cluster bomb use creates a vicious circle of impact on communities,

استفاده از بمب خوشه‌ای باعث ایجاد دور باطل در جوامع می‌شود،

and not only the lives of their victims.

و به جان قربانیان بسنده نمی‌کند.

Many who get injured by this weapon drop out of school,

بسیاری از کسانی که با این اسلحه معلول می‌شوند، ترک تحصیل می‌کنند،

can't find jobs or even lose their jobs,

نمی‌توانند شغل پیدا کنند، یا حتی شغل خود را از دست می‌دهند،

therefore losing the ability to provide for their families.

بنابراین توان رسیدگی به خانواده خود را از دست می‌دهند.

This is not to mention the continuous physical pain

این علاوه بر درد مداوم جسمی

and the experience of feeling isolated.

و تجربه احساس انزواست.

These weapons affect the poorest of the poor.

این اسلحه فقیرترین فقرا را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

The high medical cost is a burden to the families.

هزینه پزشکی بالا باری بر دوش خانواده‌هاست.

They end up relying on humanitarian agencies,

آنان نهایتاً به کمک های بشردوستانه سازمانهایی پناه می‌برند،

which is insufficient and unsustainable,

که ناکافی و مقطعی است،

especially when injuries require lifelong support to the injured.

به خصوص در معلولیتهایی که نیاز به حمایت مادام العمر دارند.

Ten years after Mohammed's injury,

ده سال پس از معلولیت محمد،

he is still unable to afford proper prosthetic legs.

او هنوز توان پرداخت هزینه پای مصنوعی را ندارد.

He's very cautious with his steps,

هنگام راه رفتن به شدت احتیاط می‌کند،

as a couple of falls over the years

چون طی سال ها چندین بار افتاده

brought him embarrassment among his friends.

و پیش دوستان شرمسار شده است.

He joked that since he doesn't have legs,

به شوخی می‌گوید که چون پا ندارد،

some days he tries to walk on his hands.

بعضی روزها سعی می‌کند روی دست راه برود.

One of the worst yet invisible impacts of the weapon

یکی از بدترین عوارض اسلحه که البته دیده نمی‌شود

is the psychological scars it leaves.

آثار روحی روانی است که به جا میگذارد.

In one of Mohammed's early medical reports,

در یکی از اولین گزارشهای پزشکی محمد،

he was diagnosed with signs of PTSD.

علائم و تشخیص PTSD (استرس ضربه ی روحی) مطرح شد.

He suffered from anxiety, poor appetite, sleep disturbance

او دچار اضطراب، بی اشتهایی و اختلال خواب شده بود

and showed signs of anger.

و علائم پرخاشگری داشت.

The reality is Mohammed never received proper help to fully recover.

واقعیت این است که محمد کاملاً خوب نشد چون هرگز درمان مناسب دریافت نکرد.

His current obsession is to leave Lebanon at any cost --

اکنون مشغله ذهنی اش این است که به هر قیمت لبنان را ترک کند--

even if it meant embarking on a hazardous journey

حتی اگر معنی آن آغاز یک سفر خطرناک باشد

along with refugees drifting towards Europe today through the Mediterranean.

همراه با پناهندگانی که امروز از راه مدیترانه عازم اروپا هستند.

Knowing how risky such a journey would be,

با اطلاع از خطر چنین سفری،

he said, "If I were to die on the way,

می‌گوید، « اگر در میان راه بمیرم،

it doesn't matter."

مهم نیست.»

To Mohammed, he is dead here, anyway.

او به هرحال از نظر خود اکون نیز مرده است.

Cluster bombs are a world problem,

بمب خوشه‌ای یک معضل جهانی است،

as this munition keeps destroying and hurting whole communities

چون به طور پیوسته در حال انهدام و آسیب زدن به جوامع است

for generations to come.

تا نسلها.

In an online interview with the director of the Mines Advisory Group,

در یک مصاحبه برخط با مدیر گروه مشورتی مین،

Jamie Franklin,

جیمی فرانکلین،

he said,

او گفت،

"The US forces dropped over two million tons of munitions over Laos.

«نیروهای آمریکایی بیش از دو میلیون بمب خوشه‌ای به روی لائوس ریختند.

If they couldn't find their targets in Vietnam,

اگر نمی‌توانستند اهداف خود را در ویتنام پیدا کنند،

there were free-drop areas in Laos where planes would drop their loads

برای انداختن آن بمب‌ها، مناطق آزادی در لائوس وجود داشت تا هواپیماها

before going back to base,

پیش از بازگشت به پایگاه، بمب‌های خود را آن جا بیاندازند،

because it's dangerous to land with loaded planes."

چون فرود با بمب خطرناک است.»

According to the International Committee of the Red Cross,

بر اساس اظهار صلیب سرخ جهانی،

in Laos alone -- one of the poorest countries in the world --

تنها در لائوس-- یکی از فقیرترین کشورهای جهان--

nine to 27 million unexploded submunitions remain.

۹ تا ۲۷ میلیون ترکش عمل نکرده باقی مانده است.

Some 11,000 people have been killed or injured since 1973.

حدود ۱۱ هزار نفر از سال ۱۹۷۳ کشته یا زخمی شده اند.

This lethal weapon has been used by over 20 states during armed conflicts

این سلاح مرگبار توسط بیش از ۲۰ کشور در جنگ مسلحانه

in over 35 countries,

در بیش از ۲۵ کشور،

such as Ukraine, Iraq and Sudan.

مثل اوکراین، عراق و سودان، به کار رفته است.

So far, 119 states have joined an international treaty

تاکنون، ۱۱۹ کشور به پیمان بین‌المللی

banning cluster bombs,

منع بمب‌های خوشه‌ای پیوسته‌اند،

which is officially called the Convention on Cluster Munitions.

که نام رسمی آن کنوانسیون تسلیحات خوشه‌ای است.

But some of the biggest producers of cluster munitions --

اما چند تولید کننده اصلی ترکش‌های خوشه‌ای--

namely, the United States, Russia and China --

یعنی آمریکا، روسیه و چین--

remain outside of this lifesaving treaty

عضو این پیمان نجات بخش نیستند

and continue to produce them,

و به تولید آن ادامه می‌دهند،

reserve the right to produce them in the future,

در آینده حق تولید،

keep those harmful weapons in their stockpiles

نگهداری این سلاح مرگبار در انبارها

and even possibly use them in the future.

و حتی استفاده از آن را دارند.

Cluster bombs have reportedly been used most recently

استفاده از بمب خوشه ای اخیراً

in the ongoing conflicts in Yemen and Syria.

در نبردهای یمن و سوریه گزارش شده است.

تحقیقات سرمایه گذاری جهانی

According to research on the worldwide investments

in cluster munitions producers

در زمینه تولید کنندگان تسلیحات خوشه‌ای

by Pax, a Dutch-based NGO,

توسط یک نهاد غیردولتی آلمانی به نام پاکس نشان می‌دهد

financial institutions invested billions of US dollars

مؤسسات مالی میلیاردها دلار

into companies that make cluster munitions.

در شرکت‌های تولید تسلیحات خوشه‌ای سرمایه‌گذاری کرده‌اند.

The majority of these institutions are based in countries

بیشتر این مؤسسات در کشورهایی هستند

that have not yet signed the Convention on Cluster Munitions.

که هنوز پیمان تسلیحات خوشه‌ای را امضا نکرده‌اند.

Getting back to Mohammed,

برگردیم به محمد،

one of the few jobs he was able to find was picking lemons.

یکی از معدود شغل‌هایی که توانست پیدا کند چیدن لیمو بود.

When I ask him if it's safe to work in the field he said,

وقتی از او پرسیدم کار در باغ لیمو بی خطر است

"I'm not sure."

گفت، «مطمئن نیستم.»

Research shows that cluster munitions often contaminate areas

تحقیقات نشان می‌دهد تسلیحات خوشه‌ای اغلب مناطقی را آلوده می‌کند

where agriculture is the main source of income.

که کشاورزی منبع اصلی درآمد است.

According to Handicap International's research,

براساس تحقیقات سازمان بین المللی معلولیت،

98 percent of those killed or injured by cluster munitions are civilians.

۹۸ درصد کشته ها و زخمی های تسلیحات خوشه ای غیرنظامی هستند.

Eighty-four percent of casualties are males.

۸۴ درصد تلفات مذکر هستند.

In countries where these people have no choice

در کشورهایی که این افراد

but to work in those fields,

چاره ای جز کار در مزرعه ندارند،

they simply do it

آن ها عملاً این کار را انجام می‌دهند

and risk it.

و خطر آن را می‌پذیرند.

Mohammed is the only male to three sisters.

محمد تنها برادر سه خواهر است.

Culturally, he's expected to provide for his family,

او عرفاً مسئول درآمد خانواده است،

but he simply can't.

اما عملاً نمی‌تواند.

He tried to have so many different jobs,

او مشاغل مختلفی را امتحان کرد،

but he couldn't keep any due to his physical disability

اما نتوانست هیچ یک را حفظ کند، که معلولیت

and the less-than-friendly environment to people with disabilities,

و محیط کاری کمتر دوستانه برای معلولان،

to say the least.

کمترین دلایل آن بود.

It hurts him a lot when he goes out looking for a job,

وقتی به دنبال کار بیرون می‌آید به شدت ناراحت می‌شود

and he's turned away

و باز می گردد

with a small amount of money paid to him out of pity.

با کمی پول که از روی ترحم به او داده‌اند.

He said, "I'm not here to beg for money,

او می‌گوید، «من گدا نیستم،

I just want to earn it."

می‌خواهم کار کنم.»

Mohammed today is 21 years old.

امروز محمد ۲۱ سال دارد.

He's illiterate,

او بیسواد است،

and he communicates with voice messages.

و با پیام صوتی ارتباط برقرار می‌کند.

Here is one of his messages.

این یکی از پیام‌های اوست.

(Audio) Mohammed: (Speaking in Arabic)

(فایل صوتی) محمد: (به زبان عربی)

Laura Boushnak: He said, "My dream is to run,

لورا بوشناک: او می‌گوید، «رؤیای من دویدن است،

and I'm pretty sure once I start running,

و کاملاً مطمئن هستم که یک روز شروع به دویدن خواهم کرد،

I would never stop."

هرگز متوقف نمی‌شوم.»

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)