The mental health benefits of storytelling for health care workers | Laurel Braitman

Translator: Nwe Nwe Aung Reviewer: Myo Aung

For the last few years,

ပြီးခဲ့တဲ့နှစ်အနည်းငယ်မှာ

I've been a writer in residence at the Stanford Medical School.

ကျွန်မက Stanford Medical School မှာ နေ ထိုင်ရင်း စားရေးခြင်းပညာကို ပို့ချခဲ့တယ်။

I was hired by an incredible woman,

ကဗျာဆရာမဖြစ်ပြီး မေ့ဆေးဆရာဝန် တစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့

she's a poet and an anesthesiologist,

Audrey Shafer လို့ခေါ်တဲ့ မယုံနိုင်စရာ အမျိုးသမီးက

named Audrey Shafer,

ကျွန်မကို ငှားရမ်းခဲ့တာ့ပါ။

and she started the Medicine and the Muse Program

နောက်ပြီး သူမက ဆေးပညာရေးနဲ့လေ့ကျင့်ရေးနယ်ပယ်မှာ

to reintroduce humanities back into medical education and training.

လုမှုဘာသာရပ်တွေကို ပြန်လည်အသက်သွင်းဖို့ Medicine and the Muse အစီအစဉ်ကို စခဲ့တယ်။

My job was to teach writing, storytelling

ကျွန်မရဲ့အလုပ်က သမားတော်၊ သူနာပြု၊ ဆေးကျောင်းသားတွေနဲ့

and general communication skills

ကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်မှု လုပ်သားတွေကို အရေး၊

to physicians, nurses, medical students

ပုံပြောခြင်းနှင့် အထွေထွေ ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးတို့ကို

and other health care workers.

သင်ကြားပေးဖို့ပဲ ဖြစ်ခဲ့တယ်။

And I thought I'd get a ton of great student essays

နောက်ပြီး ကျောင်းသားတွေရဲ့ လူသေအလောင်း ခွဲစိတ်ခြင်းနဲ့ ပတ်သတ်တဲ့

about dissecting cadavers and poems about the spleen.

ရေးဖွဲ့နိုင်မယ့် ရေးစရာတွေနဲ့ သရက်ရွက် ဆိုင်ရာ ကဗျာတွေ အများကြီးရမယ် ထင်ခဲ့တယ်။

And I did.

ကျွန်မ တကယ်လည်းရခဲ့ပါတယ်။

But almost immediately,

ဒါပေမဲ့ ချက်ချင်းနီးပါးပဲ

I started getting more essays that made me really anxious

ကျွန်မကို စိုးရိမ်ပြီးပူပန်လာစေတဲ့ ရေးစရာတွေ

ပိုပိုပြီး ရစပြုလာခဲ့တယ်။

and really worried.

ကျွန်မရဲ့ ကျောင်းသားတွေက သူတို့ရဲ့ ပြင်းထန်တဲ့စိုးရိမ်ပူပန်မှု၊

My students were writing about their crushing anxiety,

အောင်မြင်ဖို့အတွက် သူတို့ခံစားရတဲ့ သည်းမခံနိုင်ဖွယ် ဖိအားတွေ၊

the unbearable pressure on them to succeed,

their mental health diagnoses,

သူတို့ရဲ့ စိတ်ကျန်းမာရေး ရောဂါတွေ့ရှိချက်များ၊

their suicide attempts,

သူတို့ရဲ့ အဆုံးစီရင်ဖို့ကြိုးစားမှုတွေ၊

how alone and isolated they felt

တစ်ယောက်တည်း အထီးကျန်ဖြစ်မှု သူတို့ရဲ့ ပြင်းထန်စွာ ခံစားရမှုနဲ့

and wondered if they'd gone into the right profession,

ဆရာဝန်တောင်မဖြစ်ခင်မှာ သူတို့ ရွေးလိုက်တဲ့ အလုပ်က

and they weren't even doctors yet.

မှန်ကန်ရဲ့လား တွေးတော စဉ်းစားလာနေကြတာကို သိလာရတယ်။

This is my student Uriel Sanchez.

ဒါက ကျွန်မရဲ့ကျောင်းသား Uriel Sanchez ပါ။

(Audio) Uriel Sanchez: The choice you are given through medicine,

(အသံ) Uriel Sanchez- ဆေးပညာမှတစ်ဆင့် ရရှိထားတဲ့ ရွေးချယ်မှုက၊

from a lot of your mentors even, is like,

ကိုယ့်ဆရာအများအပြားထံမှ သိလာရတာထဲမှ

you have to choose,

ကိုယ်ဟာ လူပုဂ္ဂိုလ်ကောင်ဖြစ်ဖို့ ဒါမှမဟုတ် တကယ့်ကို ဆရာဝန်ကောင်းတစ်ယောက်

like, being a really good person or a really good doctor.

ဖြစ်ဖို့ ဆိုတာထဲက တစ်ခုခုကို ရွေးဖို့ လိုပါတယ်။

(Music)

(ဂီတ)

Laurel Braitman: Physicians' own humanity and emotional well-being

Laurel Braitman- ဆရာဝန်တွေကို သင်တန်း ပေးရာတွင် သူတို့ရဲ့ လူချင်းစာနာမှုနဲ့

are almost never made a core part of their training

စိတ်ပိုင်းဘဝကောင်းမွန်ရေးကို အရေးကြီးတဲ့ အစိတ်ပိုင်း တစ်ခုရယ်လို့ မယူဆကြတဲ့ အပြင်

or even acknowledged.

အသိအမှတ်တောင် ပြုမခံရပါဘူး။

And real vulnerability,

like sharing certain mental health diagnoses, for example,

တကယ့်အားနည်းချက်ဖြစ်တဲ့

ဥပမာ၊ စိတ်ကျန်းမာရေးဆိုင်ရာ ရောဂါ စူးစမ်းမှု တချို့ကို မျှဝေပေးရခြင်းဟာ

can be absolutely career-ending.

အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းကို လုံးဝကို အဆုံးသတ်ပစ်နိုင်ပါတယ်။

But nearly 30 percent of American medical students are depressed,

ဒါပေမဲ့ အမေရိကန် ဆေးကျောင်းသား ၃၀ ရာခိုင်နှုန်းနီးပါးက စိတ်ဓာတ်ကျနေကြပြီး

and one in 10 have thought about suicide.

၁၀ ဦးမှာ တစ်ဦးက အဆုံးစီရင်ဖို့ကို တွေးနေတယ်။

And it's actually even worse for practicing physicians.

ပြီးတော့ လက်တွေ့ သင်တန်းဆင်းနေ ဆရာဝန်တွေဆို ပိုတောင်ဆိုးပါသေးတယ်။

There's really widespread job dissatisfaction,

အလုပ်ဆိုင်ရာ မကျေနပ်ချက်တွေ ကျယ်ပြန့်လှပြီး

high rates of depression,

စိတ်ဓာတ်ကျနှုန်း မြင့်မားနေပြီး

and doctors have one of the highest suicide rates

အမေရိကန် ပြည်ထောင်စုမှ ဆရာဝန်တွေဟာ အခြားဘယ်ကျွမ်းကျင် လုပ်သားများထက်

of any profession in the United Sates.

မဆို အဆုံးစီရင်မှုနှန်း အမြင့်ဆုံးပါ။

This is scary.

အဲဒါက သူတို့အတွက်တင်မက

Not just for them but for us, too.

ကျွန်မတို့အတွက်ရောပါ ထိတ်လန့်စရာကြီးပါ။။

I really think doctors have the most important job.

ဆရာဝန်တွေရဲ့ အလုပ်ဟာ အရေးပါဆုံး အလုပ်ပါလို့ ကျွန်မ တကယ်ထင်ပါတယ်။

And if their lives are at stake,

သူတို့ရဲ့ ဘဝအတွက် အန္တရာယ်ရှိတယ်ဆိုရင်၊

ours are, too.

ကျွန်မတို့အတွက်လည်း အလားတူပါပဲ။

Now, I am absolutely not a mental health professional,

အခု ကျွန်မက စိတ်ကျန်းမာရေး ပညာရှင် တစ်ယောက်မဟုတ်ပါဘူး။

I'm a writer,

ကျွန်မက စာရေးဆရာမဖြစ်ပြီး၊

which most days is absolutely the complete and total opposite.

နေ့ရက်အများစုဟာ လုံးဝကို ပြည့်စုံပြီး ခုနကဟာနဲ့ လုံးဝဆန့်ကျင်ဘက် ဖြစ်တယ်။

But I can tell you that the more opportunities

ကျန်းမာရေး စောင့်ရှောက်မှု လုပ်သားတွေကို

that I give health care workers

သူတို့ရဲ့ နေ့စဉ် စိတ်ညစ်ရမှုတွေ၊

to share their daily frustrations, their fears, their joys,

ကြောက်ရွံ့မှု၊ ပျော်ရွှင်မှု၊ သူတို့ကို အံ့ဩစေခဲ့တာတွေ၊

မကျေမချမ်းဖြစ်ခဲ့ရတာတွေကို တိုးတိုးဝေမျှ ပေးနိုင်လေလေ၊

what surprises them, what they resent,

the better they seem to feel.

သူတို့ခံစားရမှုက ပိုကောင်းလာလေလေပါ။

So at Medicine and the Muse, we offer evening, weekend

ဒါကြောင့် Medicine and the Muse တွင် ကျွန်မတို့ဟာ မွေးမြူရေးခြံနဲ့

and day-long storytelling workshops

အစားအသောက်ကောင်းရှိတဲ့ အခြားနေရာတွေမှာ

at farms and other places with really good food.

စနေတနင်္ဂနွေ ညနေပိုင်းတွင် တစ်ရက်တာ ဇာတ်လမ်းပြော တွေ့ဆုံပွဲလုပ်ပေးကြတယ်။

I invite other journalists, writers, producers,

ကျွန်မက အခြားသတင်းစာဆရာတွေ၊ စာရေးဆရာ‌တွေ၊ ထုတ်လုပ်သူ၊ အသံဖမ်းတင်ဆက်ပေးသူတွေနဲ့

podcasters and poets,

ကဗျာဆရာကို တွေဖိတ်ခေါ်ပေးပြီး တက်ရောက်ကြသူတို့အား

and they teach writing,

အရေး၊ ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးနဲ့

communication and storytelling skills to our participants.

ဇာတ်လမ်းတွေ ပြောပြရေး အနုပညာတွေကို သင်ကြားပေးခိုင်းပါတယ်။

And those participants practice being vulnerable

တက်ရောက်လာကြတဲ့ သူတွေကလည်း ကိုယ့်ဇာတ်လမ်းတွေကို

by sharing their stories out loud with one another.

အခြားတစ်ဦးနဲ့ အသံထွက်မျှဝေရင်း အားနည်းမှုကို လေ့ကျင့်ကြတယ်။

And in doing so,

အဲလိုလုပ်ခြင်းအားဖြင့်၊

they reconnect with what drew them to medicine in the first place.

ဆေးပညာကို သူတို့ ဦးစားပေး ရွေးချယ်ခဲ့ကြတဲ့ အချက်က သူတို့ ပြန်ပြီးချိတ်ဆက်မိ​စေပါတယ်။

These are the skills they'll draw on

ဒါတွေဟာ သူတို့ရွေးခဲ့ကြတဲ့ အလုပ်ရဲ့

when they realize and are confronted with the stressful, messy reality

ဗျာများရပြီး စိတ်ရှုပ်စရာ အရှိတရားတွေကို ရင်ဆိုင်ကြရချိန်မှာ အားကိုးနိုင်တဲ့

of the work they've chosen.

စွမ်းရည်တွေ ဖြစ်ကြတယ်။

This is how they realize it's a calling.

အဲဒီလိုမှသာ သူတို့ဟာ သူတို့ရဲ့ အဓိက ရည်မှန်းချက်ကို သိရှိနားလည်စေပါတယ်။

So I have a prescription here for you today.

ဒီနေ့ ကျွန်မဆီမှာ သင်တို့အတွက် ဆေးညွှန်း တစ်ခုရှိပါတယ်။

It's not from physicians, it's for them,

အဲဒါက ဆရာဝန်များက ပေးကြတာ မဟုတ်ဘဲ၊ ဆရာဝန်များအတွက်ပါ၊

and I asked my students for help.

ပြီးတော့ ကျွန်မက ကျောင်းသားတွေဆီ အကူအညီ တောင်းခံခဲ့ရတယ်။

And before I start, let me just say I work with doctors,

ဒါပေမဲ့ ကျွနမ စပြောခင်၊ ကျွန်မ လုပ်ကိုင်ခဲ့တာ ဆရာဝန်တွေနဲ့ ဖြစ်ခဲ့ပေမဲ့၊

but I'm absolutely convinced

ကျွန်မ ချွင်းချက်မရှိ ယုံကြည်တာက

ဒီအချက်ဟာ ဘယ်သက်မွေး အလုပ်အတွက် မဆို မှန်ကန်ပါတယ်၊

that this applies to almost any profession,

especially those of us who are so committed to our work,

အထူးသဖြင့်၊ ကိုယ့်အလုပ်ထဲကို ကိုယ်က သိပ်ကို စိတ်ကိုနှစ်မြှုပ်ပြီး လုပ်နေကြတာ

and it can be so intense and overwhelming,

သိပ်ကို ပြင်းထန်လှပြီး အရာတိုင်းကို လွှမ်းမိုးသက်ရောက်နေလို့

that sometimes we forget why we chose to do it in the first place.

အဲဒီအလုပ်ကို ဦးစားပေးရွေးခဲ့တာ ဘာကြောင့်လဲကို တခါတရံ မေ့သွားတတ်ကြတယ်။

To me, sharing a true vulnerable story

ကျွန်မအတွက်တော့ အားနည်းချက် ဇာတ်လမ်း အမှန်ကို မျှဝေရတာဟာ

is a lot like raising a flag up a flagpole.

အလံတိုင်ပေါ်သို့ အလံကို လွှင့်ထူပေးတာနဲ့ အများစွာမှ ဆင်တူပါတယ်။

အခြားသူတွေက အဲဒါကိုမြင်ကြတယ်။

Other people see it,

if they agree with it and it resonates with them,

သူတို့က အဲဒါကိုသဘောတူကြပြီး သူတို့ရဲ့ စိတ်ကို လှုပ်ခါနိုင်စွမ်းရှိရင်၊

they come and stand under it with you.

သူတို့ဟာ သင့်ဆီကိုလာပြီး သင်နဲ့အတူ လာပြီး ရပ်ကြပါလိမ့်မယ်။

That's what my student Maite Van Hentenryck did.

ဒါက ကျွန်မကျောင်းသား Maite van Henteneyck လုပ်ခဲ့တာပဲ။

(Audio) Maite Van Hentenryck: I mean, it was super anxiety-inducing,

(အသံ) Maite Van Hentenryck- တကယ်ကို စိုးရိမ်စိတ်ကို လျော့နည်းစေတယ်။

and I shared parts of myself

ကျွန်မရဲ့ သူငယ်ချင်းငါးယောက်ကို ပြောခဲ့တဲ့

that I really have probably told five classmates.

ကျွန်မရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတွေကို မျှဝေခဲ့တယ်ဆိုတာက

LB: When Maite was a baby, she had to have her leg amputated.

Maite ကလေးဘဝတုန်းက သူမရဲ့ခြေထောက်ကို ဖြတ်တောက်ကုသခဲ့ရတယ်။

When she got to medical school,

သူမ ဆေးကျောင်းကို စရောက်တော့

she was taking just a standard class quiz,

အလွတ်ရေး ဖြေစာမေးပွဲကို ဖြေတော့ မသန်စွမ်းသူ

and she got asked the question,

တစ်ယောက်နဲ့ ပထမဆုံးအကြိမ်

"Please tell us about the first time

တွေ့ဆုံခဲ့တဲ့အကြောင်းကို ရေးပါဆိုတဲ့

you encountered someone with a disability."

မေးခွန်းကို အမေးခံခဲ့ရတယ်။

She wondered if her supervisors had ever considered

သူမရဲ့ ကြီးကြပ်ရေးမှူးတွေဟာ မသန်စွမ်းသူက ဆရာဝန်ဖြစ်တဲ့

that the person with the disability was her, the doctor.

သူမကိုယ်တိုင်သာ ဖြစ်တယ်ဆိုတာ မစဉ်းစားမိကြဘူးလားလို့ သူမသိချင်ခဲ့တယ်။

So she talked about it in front of about 100 of her friends, peers,

ဒီအကြောင်းကို သူမရဲ့အတန်းဖော် သူငယ်ချင်း ၁၀၀ လောက်ရဲ့ရှေ့မှာ သူမ ပြောခဲ့ရတယ်။

which is a big deal, because, you know, she's really shy.

ဒါက သူမအတွက် လွယ်တဲ့အရာ မဟုတ်ခဲ့ဘူး။ ဘာလို့ဆို သူမရှက်နေမှာပေါ့။

And afterwards, what happened,

နောက်ပြီး ဘာဆက်ဖြစ်ခဲ့သလဲ။

is a number of students with disabilities,

သူမတောင်မသိတဲ့ မသန်စွမ်း ကျောင်းသားတွေက

that she didn't know,

သူမရှေ့ကို ရောက်လာပြီး

came up to her and asked her to colead a group on campus

ဆေးပညာ လေ့ကျင့်မှုတွင် ပိုမိုမြင်သာမှုနှင့် ပါဝင်မှုကို

that's now advocating for more visibility and inclusion in medical training.

ထောက်ခံသော ကျောင်းဝန်းအတွင်းရှိအဖွဲ့ တစ်ဖွဲ့ကို ဦးဆောင်ပေးဖို့ တောင်းဆိုကြတယ်။

အင်္ဂလိပ်တွေက လူတစ်ယောက်မှာ အလုပ်တစ်ခုခု ရှိတယ်ဆိုရင် သူ့ကို

In English, we tend to call people creatives

တီထွင်နိုင်စွမ်းရှိသူလို့ ယူဆကြတယ်။

if they have a certain job.

Like, designer or architect or artist.

ဒီဇိုင်းဖန်တီးသူ ဒါမှမဟုတ် ဗိသုကာပညာရှင် ဒါမှမဟုတ် အနုပညာရှင်လို မျိုးပေါ့။

I hate that term.

ကျွန်မ ဒီစကားရပ်ကို မုန်းတယ်။

I think it's offensive and exclusionary.

ဒါက စော်ကားပြီး ချန်လှန်ရာရောက်တယ်လို့ ကျွန်မထင်တယ်။

Creativity doesn't belong to a certain group of people.

လူအုပ်စုတစ်စုကပဲ တီထွင်နိုင်မှုကို ပိုင်ဆိုင်လို့ မရပါဘူး။

A lot of my work with physicians and medical students

သမားတော်တွေ၊ ဆေးကျောင်းသားတွေနဲ့

is just reminding them that no matter what profession we choose,

ကျွန်မတို့ တွဲလုပ်နေတဲ့ အလုပ်တွေက ဘယ်အလုပ်ကိုပဲ ကျွန်မတို့ရွေးချယ်ပါစေ

we can make meaning,

အခက်အခဲကြားမှာ အဓိပ္ပါယ်ရှိတာ

find beauty in the hard stuff and create.

လုပ်နိုင်တာ၊ အလှတရားတွေရှာနိုင်တာက သူတို့ကို သတိပေးနေသလိုပါပဲ။

This is medical student Pablo Romano.

ဒါကဆေးကျောင်းသား Pablo Romano ပါ။

(Audio) Pablo Romano: My parents immigrated here from Mexico

လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပေါင်းများစွာက ကျွန်တော့်မိဘတွေ Maxico မှဒီကို

many years ago,

ပြောင်းရွှေ့ အခြေချခဲ့ကြတယ်။

and when I was in college, they passed away.

ကျွန်တော် ကောလိပ်ရောက်တော့ သူတို့ ဆုံးပါးသွားခဲ့တယ်။

I was 18 when my dad died and then 20 when my mom died.

အဖေဆုံးတော့ ကျွန်တော့် အသက်၁၈နှစ်ရှိပြီ။ အမေဆုံးတော့ အသက်၂၀ရှိပြီ။

Pablo က မိဘမဲ့ဖြစ်ကြောင်းလူ သိရှင်ကြားပြောတာ

LB: Not only has Pablo been talking publicly for the first time

ပထမဆုံးအကြိမ် ဖြစ်ရုံတင်မက

about being an orphan,

but together, we started a live storytelling series we're calling Talk Rx,

ကျွန်မတို့အတူ Talk Rx ခေါ် တိုက်ရိုက် ဇာတ်ကြောင်း စီးရီးတွေ စတင်ခဲ့တယ်။

and it's become a really popular place for his peers

အဲဒါက သူနဲ့သူ့အတန်းဖော်တွေအတွက် အားနည်းချက်တွေ၊

to show their most vulnerable and powerful thoughts and feelings.

အတွေးတွေနဲ့ ခံစားချက်တွေကို ပြနိုင်ဖို့ ထင်ရှားတဲ့ နေရာတစ်ခု ဖြစ်လာခဲ့တယ်။

ကျွန်တော်က အချက်အလက်၊

(Audio) PR: I go to a school

သုတေသနနဲ့ ကိန်းဂဏန်းကို အလေးထားတဲ့ ကျောင်းကိုတက်တယ်။

that cares so much about data and research and numbers.

တစ်နေ့တာရဲ့ အဆုံးမှာ လူတွေကို လှုံ့ဆော်ပေးတာက ဇာတ်လမ်းတွေပါ။

At the end of the day, what moves people is stories.

LB: Arifeen Rahman is a second-year medical student.

Arifeen Rahman က ဆေးကျောင်းသူ တစ်ယောက်ပါ။ သူမ မမွေးခင်တုန်းက

And before she was born,

သူမရဲ့ မိဘတွေက

her parents immigrated from Bangladesh to the United States.

Bangladesh က နေ US ကို ပြောင်း ရွှေအခြေချ နေထိုင်ခဲ့တယ်။

She grew up in a really beautiful home in Northern California,

သူမဟာ လုံခြုံပြီး တည်ငြိမ်တဲ့ မြောက်Califonia ရှိ အလွန်လှပတဲ့

very safe and stable,

အိမ်လေးမှာ ကြီးပြင်းလာတယ်။

her parents are still together,

သူမရဲ့မိဘတွေက အခုထိအတူရှိနေကြပြီး

she never went hungry, and she graduated from Harvard.

သူမက ဘယ်တုန်းကမှ မငတ်မွတ်ခဲ့တဲ့အပြင် Harvard ကနေ ဘွဲ့ရခဲ့တယ်။

(Audio) Arifeen Rahman: I didn't feel like the stories I had

ကျွန်မရဲ့ ဇာတ်ကြောင်းတွေဟာ ပြောဖို့ မထိုက်တန်သလို

were worth telling or that they mattered.

အရေးကြီးတယ်လို့ လည်းမခံစားရဘူး။

LB: Arifeen did have stories, though.

သူမမှာ ဇာတ်ကြောင်းတွေရှိပေမဲ့ပေါ့။

Recently, she gave a talk about being maybe

မကြာသေးမီမှာ သူမက Daughters of the American Revolution

the only Bangladeshi American girl

စာစီစာကုံးပြိုင်ပွဲမှာ အနိုင်ရခဲ့တဲ့

to win an essay contest

တစ်ဦးတည်းသော Bangladeshi American

from the Daughters of the American Revolution --

မိန်းကလေး အကြောင်းကို ဟောပြောခဲ့ပြီး

(Laughter)

(Laughter)

and then dress up for Halloween as the Declaration of Independence.

Declaration of Independence အဖြစ် Halloween အတွက် အလှဆင်ခဲ့တယ်။

And I love Arifeen's story so much,

ကျွန်မ Arifeen ရဲ့ ဇာတ်လမ်းကို သဘောကျတယ်။

because to me it represents all that is good and bad

ကျွန်မအတွက်တော့ အမေရိကန် အသစ်တစ်ယောက်ရဲ့ အိပ်မက်အကြောင်း

and hard and exhausting

အကောင်း၊ အဆိုး၊ အခက်အခဲနဲ့

about representing the new American dream.

မောပန်းစရာ အကြောင်းအရာတွေကို သရုပ်ဖော် ပြနေသလို ဖြစ်နေလို့ပါ။

(Audio) AR: The hardest thing was coming up against that voice

အခက်ခဲဆုံး အရာကတော့ ဒီလိုကြီးကျယ်ခမ်းနားတဲ့ ဘဝမှာဘာလို့

that was telling me no one wants to hear my stories,

အရေးမပါတဲ့ နေရာမှာ အချိန်ပေးရမှာလဲ ကဲ့သို့သော

like, why invest the time in this thing

ကျွန်တော့် ဇာတ်ကြောင်းတွေကို ဘယ်သူမှ နားမထောင်ချင်ကြောင်း

that doesn't really mean anything in the grand scale of life.

ပြောတဲ့အသံတွေနဲ့ ကြုံတွေ့လာခဲ့ရတာပါပဲ။

Maybe the biggest thing is, like, maybe it does.

အကြီးမားဆုံး ကိစ္စတစ်ခုလိုပါပဲ။

LB: Life is so short.

ဘဝက တိုတောင်းလှပါတယ်။

For me, the only thing, really, that matters with my time here

ဒီမှာတော့ ကျွန်မရဲ့အချိန်နဲ့ ပတ်သတ်ပြီး အရေးကြီးတဲ့အချက်က

is feeling like I can connect with other people

အခြားလူတွေနဲ့ ဆက်သွယ်နိုင်ခြင်းနဲ့ သူတို့အတွက် တစ်ယောက်တည်းလို့

and maybe make them feel slightly less alone.

ခံစားနေရတာတွေ လျော့ပါးသွားစေဖို့ပဲဖြစ်တယ်။

And in my experience,

ကျွန်မရဲ့ အတွေ့အကြုံအရ ဒါဟာ

that's what stories do absolutely the best.

ဇာတ်ကြောင်း ပြောခြင်းရဲ့ ကောင်းတဲ့ အချက်ပဲဖြစ်တယ်။

So, my student and a collaborator in a lot of these endeavors

ဒီကြိုးပမ်း အားထုတ်မှုတွေမှာ ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်တဲ့ ကျောင်းသူကတော့

is Candice Kim.

Candice Kim ပါ။

She's an MD-PhD student in medical education.

သူမကတော့ ဆေးပညာရေးက MD-PhD ကျောင်းသူပါ။

She's written about #MeToo in medicine,

သူမအမေရဲ့ အဆင့်၄ ကင်ဆာနဲ့

navigating her queer identity in a conservative field

ရှေးရိုးဆန်တဲ့နယ်ပယ်ရှိ သူမရဲ့ queer identity စတဲ့ အခက်အခဲတွေကြားမှာ

and her mom's metastatic cancer diagnosis.

ဆေးပညာမှာ #metoo ဆိုတဲ့အကြောင်း ရေးနိုင်ခဲ့တယ်။

And recently, she started also doing some really interesting research

မကြာသေးမီက ကျွန်မတို့ရဲ့ အလုပ်အကြောင်းကို စိတ်ဝင်စားစရာ သုတေသနတစ်ခု

about our work.

စတင် ပြုလုပ်ခဲ့တယ်။

(Audio) Candace Kim: We've seen that students

ဒီဇာတ်ကြောင်း ပြောခွင့် အရေးမှာပါဝင်တဲ့

who participate in our storytelling opportunity

ကျောင်းသားတွေက ၃၆ မှ ၅၃ ရာခိုင်နှုန်းကြား

show between a 36 and 51 percent decrease in distress.

သောက ပြေပျောက်ကြောင်း ပြတယ်။

LB: If this was a mental health drug,

ဒါက စိတ်ကျန်းမာရေးအတွက် ဆေးတစ်ခု ဖြစ်မယ်ဆိုရင်

it would be an absolute blockbuster.

အလွန်အားပြင်းတဲ့ ဗုံးတစ်ခုဖြစ်လိမ့်မယ်။

Results seem to last up to a month.

ရလဒ်တွေက တစ်လအထိ ခံပုံပေါ်တယ်။

It might be longer,

တစ်လဆိုတာ Cardice က

a month is just when Candice stopped measuring.

တိုင်းတာသလောက်ပဲ ဖြစ်လို့ အဲထက်ပိုပြီးလည်း ကြာနိုင်ပါတယ်။

So we don't even know.

ကျွန်မတို့ မသိနိုင်ပါဘူး။

Not only that, but 100 percent of our participants

ကျွန်မတို့ ပါဝင်သူတွေရဲ့ ၁၀၀ ရာခိုင်နှုန်း က သူတို့ရဲ့ သူငယ်ချင်း်များအား

recommend these opportunities to a friend.

ဒီအခွင့်အရေးကို ထောက်ခံခဲ့ကြတယ်။

For me, though, the most important thing that our work has done

ကျွန်မတို့လုပ်ခဲ့တဲ့အရေးကြီးဆုံး အကြောင်းအရာကတော့

is create a culture of vulnerability

အရင်က ဘယ်မှာမှ မရှိဖူးတဲ့

in a place [where] there was absolutely none before.

culture of vulnerability ကို ဖန်တီး ပေးလိုက်နိုင်ခြင်းပဲ ဖြစ်တယ်။

I think what this does

ဒါဟာ ဆရာဝန်တွေနဲ့

is that it allows doctors and other folks

အခြားမိသားစုတွေကို သူတို့ကိုယ်တိုင်နဲ့

an opportunity to envision a different kind of future for themselves

သူတို့ရဲ့လူနာတွေကို မတူညီတဲ့ အနာဂတ်ကို မှန်းဆကြည့်နိုင်အောင်

and their patients.

လုပ်ပေးတယ်လို့ထင်တယ်။

This is Maite again.

ဒီတစ်ခါလည်း Maite ပဲ ဖြစ်ပါတယ်။

(Audio) MVH: I want to be the doctor that remembers when your birthday is

ဇယားကွက်ကို ကြည့်စရာမလိုပဲ သင့်ရဲ့ မွေးနေ့ကို မှတ်မိတဲ့

without having to look at the chart.

ဆရာဝန်တစ်ယောက် ဖြစ်ချင်တယ်။

And I want to be the doctor who knows

နောက်ပြီး ကိုယ့်လူနာတွေရဲ့

what my patient's favorite color is

အကြိုက်ဆုံး အရောင်နဲ့ ဘယ်TV အစီအစဉ်တွေ ကြိုက်တယ်

and what TV shows they like to watch.

ဒါတွေ သိတဲ့ဆရာဝန် ဖြစ်ချင်တယ်။

I want to be the doctor that's remembered for listening to people

လူတွေပြောတာကို နားထောင်ဖို့သတိရပြီး သူတို့ရောဂါတွေကို ကုသရုံပေးတင်မကဘဲ

and making sure I take care of all of them

သူတို့အားလုံးကို

and not just treating their disease.

ဂရုစိုက်နိုင်တဲ့ ဆရာဝန် ဖြစ်ချင်တယ်။

LB: Being human is a terminal condition.

လူသားဖြစ်တယ်ဆိုတာ နောက်ဆုံးအခြေအနေမှာ ရောက်နေသလိုပဲ။

We all have it, and we are all going to die.

ကျွန်မတို့ ဆီမှာ အဲဒါရှိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သေဆုံးရတော့မယ်။

Helping health care professionals communicate more meaningfully

ကျန်းမာရေး စောင့်ရှောက်မှု ပညာရှင်တွေကို လူနာတွေ၊ အခြားသူတွေနဲ့

with each other,

ပိုပြီးအကျိုးရှိရှိ

with their patients and with themselves

ဆက်ဆံနိုင်အောင် ကူညီပေးတာက

is certainly not going to magically change

ခေတ်ပြိုင် ကျန်းမာရေး စောင့်ရှောက်မှု စနစ်ကို မှော်ဆန်ဆန်

everything that is wrong with the contemporary health care system,

ပြောင်းလဲပေးနိုင်မှာ မဟုတ်သလို သမားတော် တွေအပေါ်ပုံအပ်ထားတဲ့

and it's not going to live to the immense burdens we place on our physicians,

ကြီးလေးတဲ့ ဝန်ထုပ်နဲ့အတူ ရှင်သန် ရပ်တည်နိုင်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။

but it is absolutely key

ဒါပေမဲ့ ကျွန်မတို့အားလုံးကို

in making sure that our healers are healthy enough

ကုသပေးဖို့အတွက် ကုစားသူတွေဟာ လုံလောက်စွာ ကျန်းမာတယ်ဆိုတာ

to heal the rest of us.

သေချာစေဖို့ အဓိက သော့ချက်ပဲဖြစ်တယ်။

Communicating with each other with vulnerability,

အားနည်းချက်ရှိတဲ့ လူအချင်းချင်း ဆက်ဆံခြင်းနဲ့

listening with compassion,

စာနာမှုနဲ့ နားထောင်ပေးခြင်းက

is, I believe, the absolute best medicine that we have.

ကျွန်မတို့မှာရှိတဲ့ အကောင်းဆုံးဆေး ဖြစ်တယ်လို့ ကျွန်မယုံကြည်ပါတယ်။

Thank you.

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။

(Applause)

(Applause)