The mental health benefits of storytelling for health care workers | Laurel Braitman

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Masoud Motamedifar

For the last few years,

در طی چند سال گذشته،

I've been a writer in residence at the Stanford Medical School.

من در دانشکده پزشکی استنفورد یک نویسنده رسمی بوده‌ام.

I was hired by an incredible woman,

من از طرف یک زن شگفت انگیز استخدام شدم،

she's a poet and an anesthesiologist,

او یک شاعر و متخصص هوش‌بری است،

named Audrey Shafer,

نامش آدری شی فر است،

and she started the Medicine and the Muse Program

او پزشکی و برنامه میوز را آغاز کرد

to reintroduce humanities back into medical education and training.

تا علوم انسانی را دوباره به آموزش و تربیت علم پزشکی برگرداند.

My job was to teach writing, storytelling

کار من تدریس نوشتن، داستان پردازی

and general communication skills

و مهارت های ارتباطی عمومی

to physicians, nurses, medical students

به پزشکان، پرستاران، دانشجویان پزشکی

and other health care workers.

و سایر کارمندان حوزه بهداشت بود.

And I thought I'd get a ton of great student essays

فکر می کردم هزاران هزار انشای دانشجویی

about dissecting cadavers and poems about the spleen.

در مورد تشریح اجساد یا اشعاری با مضمون طحال دریافت کنم.

And I did.

و دریافت هم کردم.

But almost immediately,

اما تقریباً بلافاصله،

I started getting more essays that made me really anxious

متن‌هایی دریافت کردم که مرا به شدت دلواپس

and really worried.

و واقعا نگران کرد.

My students were writing about their crushing anxiety,

دانشجویان من در مورد چیزهای می‌نوشتند از قبیل اضطراب خرد کننده،

the unbearable pressure on them to succeed,

فشار غیر قابل تحمل بر آنها برای کسب موفقیت،

their mental health diagnoses,

تشخیص‌های سلامت روانی‌شان،

their suicide attempts,

اقدام‌هایشان به خودکشی،

how alone and isolated they felt

احساس تنهایی و انزوا،

and wondered if they'd gone into the right profession,

و نمی‌دانستند که آیا وارد حرفه‌ی صحیحی شده‌اند؟

and they weren't even doctors yet.

و آنها حتی هنوز پزشک هم نشده بودند.

This is my student Uriel Sanchez.

این دانشجوی من یوریال سانچز است.

(Audio) Uriel Sanchez: The choice you are given through medicine,

(صدا) یوریال سانچز: گزینه‌هایی که در پزشکی عرضه می‌شود،

from a lot of your mentors even, is like,

حتی از سوی بسیاری اساتید، مانند این است

you have to choose,

که شما باید انتخاب کنید،

like, being a really good person or a really good doctor.

که یک انسان خوب باشید، یا یک دکتر خوب باشید.

(Music)

(موسیقی)

Laurel Braitman: Physicians' own humanity and emotional well-being

لائورل بریتمن: انسانیت و سلامت روانی خود پزشکان

are almost never made a core part of their training

تقریباً هرگز بخشی اساسی از آموزش آنها نبوده

or even acknowledged.

و حتی به رسمیت شناخته نشده است.

And real vulnerability,

و آسیب‌پذیری واقعی،

like sharing certain mental health diagnoses, for example,

مانند برخی از تشخیص‌های بهداشت روان، به عنوان مثال،

can be absolutely career-ending.

می‌تواند نقطه پایانی بر حرفه آنها باشد.

But nearly 30 percent of American medical students are depressed,

اما نزدیک به ۳۰ درصد از دانشجویان پزشکی آمریکایی افسرده هستند،

and one in 10 have thought about suicide.

و یک نفر از ۱۰ نفر به فکر خودکشی هستند.

And it's actually even worse for practicing physicians.

در واقع برای پزشکان حتی از این هم بدتر است.

There's really widespread job dissatisfaction,

نارضایتی شغلی و میزان بالای افسردگی

high rates of depression,

واقعاً شایع است،

and doctors have one of the highest suicide rates

و پزشکان یکی از بالاترین میزان خودکشی را،

of any profession in the United Sates.

از میان هر حرفه‌ای در ایالات متحده دارند.

This is scary.

این ترسناک است.

Not just for them but for us, too.

نه فقط برای پزشکان، برای ما هم ترسناک است.

I really think doctors have the most important job.

من واقعا فکر می کنم پزشکان مهمترین شغل را دارند.

And if their lives are at stake,

و اگر زندگی آنها در خطر باشد،

ours are, too.

زندگی ما نیز به خطر می افتد.

Now, I am absolutely not a mental health professional,

حالا من یک متخصص بهداشت روان نیستم،

I'm a writer,

من یک نویسنده‌ام،

which most days is absolutely the complete and total opposite.

که بیشتر روزها کاملاً برعکس عمل می‌کنم.

But I can tell you that the more opportunities

اما به شما می گویم که هر چقدر فرصت بیشتری

that I give health care workers

به کارمندان بهداشت و سلامت می‌دهم،

to share their daily frustrations, their fears, their joys,

تا از ناامیدی‌های روزانه خود، ترس‌ها و شادی‌هایشان،

what surprises them, what they resent,

یا چیزهایی که آنها را غافلگیر می‌کند و یا می‌رنجاند،

the better they seem to feel.

حرف بزنند، احساس بهتری خواهند داشت.

So at Medicine and the Muse, we offer evening, weekend

بنابراین ما در پزشکی و میوز، کارگاه‌های داستان پردازی به صورت

and day-long storytelling workshops

شبانگاهی و آخرهفته و در طول روز

at farms and other places with really good food.

در مزارع و مکان های دیگر با غذاهای بسیار خوب برگزار می‌کنیم.

I invite other journalists, writers, producers,

من از سایر روزنامه‌نگاران، نویسندگان، تهیه‌کنندگان،

podcasters and poets,

گویندگان پادکست و شاعران

and they teach writing,

دعوت می‌کنم تا مهارت‌های نوشتن،

communication and storytelling skills to our participants.

ارتباطات و داستان پردازی را به شرکت‌کنندگان ما آموزش دهند.

And those participants practice being vulnerable

و این شرکت کنندگان آسیب‌پذیری خود را با

by sharing their stories out loud with one another.

در میان نهادن داستان‌های خود با دیگران درمان می‌کنند.

And in doing so,

و با انجام این کار،

they reconnect with what drew them to medicine in the first place.

به نقطه اولی که آنها را به سوی پزشکی سوق داده بود، دوباره وصل می شوند.

These are the skills they'll draw on

اینها مهارت‌هایی هستند که آنها در هنگام

when they realize and are confronted with the stressful, messy reality

مواجهه با واقعیت استرس‌زا و آشفته شغلی که انتخاب کرده‌اند

of the work they've chosen.

به آن نیاز پیدا می‌کنند.

This is how they realize it's a calling.

اینگونه است که می‌فهمند این یک تماس است.

So I have a prescription here for you today.

خوب من امروز یک نسخه برای شما دارم.

It's not from physicians, it's for them,

این نسخه از طرف پزشکان نیست، بلکه برای آنها است،

and I asked my students for help.

و من از دانشجویانم درخواست کمک کردم.

And before I start, let me just say I work with doctors,

و قبل از شروع، بگذارید بگویم که من با پزشکان کار می‌کنم،

but I'm absolutely convinced

اما من کاملاً اطمینان دارم

that this applies to almost any profession,

که تقریباً در مورد هر حرفه‌ای، صدق می کند،

especially those of us who are so committed to our work,

به ویژه برای کسانی که بسیار متعهد به کار هستند،

and it can be so intense and overwhelming,

این تعهد می تواند آنقدر شدید و فراگیر باشد

that sometimes we forget why we chose to do it in the first place.

که گاهی اوقات فراموش می‌کنیم که چرا از اول تصمیم گرفتیم این کار را انجام دهیم.

To me, sharing a true vulnerable story

برای من، به اشتراک گذاشتن یک داستان آسیب‌پذیر واقعی

is a lot like raising a flag up a flagpole.

بسیار شبیه به بالا بردن پرچم از یک میله پرچم است.

Other people see it,

افراد دیگر آن را می بینند،

if they agree with it and it resonates with them,

اگر با آن موافق باشند و با افکارشان هماهنگ باشد،

they come and stand under it with you.

می‌آیند و با شما زیر آن می‌ایستند.

That's what my student Maite Van Hentenryck did.

این کاری است که دانشجوی من مایتی ون هنتنریک انجام داد.

(Audio) Maite Van Hentenryck: I mean, it was super anxiety-inducing,

(صدا) مایتی ون هنتنریک: بسیار اضطراب‌آور بود،

and I shared parts of myself

و بخشی از خودم را عرضه کردم

that I really have probably told five classmates.

که واقعاً شاید به پنج همکلاسی گفته بودم.

LB: When Maite was a baby, she had to have her leg amputated.

بریتمن: وقتی مایتی یک بچه بود، باید پایش را قطع می‌کردند.

When she got to medical school,

وقتی وارد دانشکده پزشکی شد،

she was taking just a standard class quiz,

او آزمون استاندارد کلاسی را پاسخ می‌داد،

and she got asked the question,

و با این سوال مواجه شد،

"Please tell us about the first time

«لطفا در مورد اولین باری

you encountered someone with a disability."

که با یک معلول مواجه شدید، شرح هید.»

She wondered if her supervisors had ever considered

متعجب بود که آیا استادش اصلا در نظر گرفته است

that the person with the disability was her, the doctor.

که شخصی که دارای معلولیت هست خود دکتر است.

So she talked about it in front of about 100 of her friends, peers,

پس جلوی همه صد نفر از دوستان و همکلاسی‌ها در این مورد سخن گفت،

which is a big deal, because, you know, she's really shy.

اوضاع وخیمی است زیرا می‌دانید، او واقعاً خجالتی است.

And afterwards, what happened,

و پس از آن اتفاقی که افتاد

is a number of students with disabilities,

این بود که تعدادی از دانشجویان معلول

that she didn't know,

که او آنها را نمی‌شناخت،

came up to her and asked her to colead a group on campus

آمدند و از وی خواستند که گروهی را در دانشگاه رهبری کند

that's now advocating for more visibility and inclusion in medical training.

که در حال حاضر دارد از ابراز و پذیرش بیشتر در آموزش پزشکی حمایت می‌کند.

In English, we tend to call people creatives

در انگلیسی به کسانی خلاق می‌گوییم

if they have a certain job.

که شغل معینی داشته باشند.

Like, designer or architect or artist.

مثل طراح، معمار یا هنرمند.

I hate that term.

از این عنوان بیزارم.

I think it's offensive and exclusionary.

فکر می‌کنم زننده و محروم‌کننده است.

Creativity doesn't belong to a certain group of people.

خلاقیت به دسته مشخصی از افراد تعلق ندارد.

A lot of my work with physicians and medical students

بسیاری از کارهای من با پزشکان و دانشجویان پزشکی

is just reminding them that no matter what profession we choose,

فقط یادآوری این است که فارغ از اینکه چه شغلی برگزیده‌ایم

we can make meaning,

می‌توانیم معنا خلق کنیم.

find beauty in the hard stuff and create.

زیبایی را در چیزهای سخت بیابید و خلق کنید.

This is medical student Pablo Romano.

این دانشجوی پزشکی پابلو رومانو است.

(Audio) Pablo Romano: My parents immigrated here from Mexico

(صدا) پابلو رومانو: سال‌ها پیش والدین من از مکزیک به اینجا

many years ago,

مهاجرت کردند،

and when I was in college, they passed away.

و وقتی در دانشگاه بودم فوت شدند.

I was 18 when my dad died and then 20 when my mom died.

وقتی پدرم مرد ۱۸ سالم بود و وقتی مادرم مرد ۲۰ سال داشتم.

LB: Not only has Pablo been talking publicly for the first time

بریتمن: نه فقط پابلو برای اولین بار بصورت عمومی

about being an orphan,

از یتیم بودن خود صحبت کرد،

but together, we started a live storytelling series we're calling Talk Rx,

بلکه با همدیگر یک سری داستان‌سرایی زنده به نام تاک آر ایکس راه انداختیم،

and it's become a really popular place for his peers

و محفل بسیار معروفی برای هم‌داستانان پابلو شد

to show their most vulnerable and powerful thoughts and feelings.

تا آسیب‌پذیرترین و قوی‌ترین افکار و احساسات را ابراز کنند.

(Audio) PR: I go to a school

(صدا) رومانو: به دانشکده‌ای

that cares so much about data and research and numbers.

رفتم که داده و تحقیق و عدد بسیار برایش مهم بود.

At the end of the day, what moves people is stories.

در روز پایان، محرک افراد داستان‌ها است.

LB: Arifeen Rahman is a second-year medical student.

بریتمن: آریفین رحمان دانشجوی سال دوم پزشکی است.

And before she was born,

و قبل از تولدش،

her parents immigrated from Bangladesh to the United States.

والدینش از بنگلادش به آمریکا مهاجرت کردند.

She grew up in a really beautiful home in Northern California,

او در خانه‌ای بسیار زیبا در کارولینای شمالی بزرگ شد،

very safe and stable,

بسیار ایمن و پایدار،

her parents are still together,

والدینش همچنان با هم هستند،

she never went hungry, and she graduated from Harvard.

او هرگز گرسنگی نکشید و از هاروارد فارغ‌التحصیل شد.

(Audio) Arifeen Rahman: I didn't feel like the stories I had

(صدا) آریفن رحمان: احساس نمی‌کنم داستانی داشته باشم

were worth telling or that they mattered.

که ارزش گفتن داشته باشد یا مهم باشد.

LB: Arifeen did have stories, though.

بریتمن: اما آریفن واقعاً داستان‌هایی داشت.

Recently, she gave a talk about being maybe

اخیراً او یک سخنرانی کرد در مورد اینکه شاید

the only Bangladeshi American girl

او تنها دختر بنگلادشی-آمریکایی باشد

to win an essay contest

که در مسابقه انشانویسی

from the Daughters of the American Revolution --

از میان دخترانی از انقلاب امریکایی برنده شود

(Laughter)

(خنده)

and then dress up for Halloween as the Declaration of Independence.

و سپس برای هالوین لباسی پوشید با اعلام استقلال.

And I love Arifeen's story so much,

و من داستان آریفین را خیلی دوست داشتم،

because to me it represents all that is good and bad

چون از نظر من همه چیز خوب و بد

and hard and exhausting

و سخت و طاقت‌فرسا

about representing the new American dream.

در مورد رویای جدید آمریکایی را عرضه می‌کرد.

(Audio) AR: The hardest thing was coming up against that voice

(صدا) رحمان: سخت‌ترین چیز در مقابل این صدا

that was telling me no one wants to hear my stories,

این بود که هیچ کس دوست نداشت داستان مرا بشنود،

like, why invest the time in this thing

به خود می‌گفتند، چرا وقت خود را صرف چیزی کنیم

that doesn't really mean anything in the grand scale of life.

که در سطح کلان زندگی واقعاً هیچ معنایی ندارد.

Maybe the biggest thing is, like, maybe it does.

شاید بزرگترین چیز این باشد که شاید ارزش داشته باشد.

LB: Life is so short.

بریتمن: زندگی خیلی کوتاه است.

For me, the only thing, really, that matters with my time here

از نظر من، تنها چیزی که به زمان من ارزش می‌دهد

is feeling like I can connect with other people

این احساس برقراری ارتباط با دیگران است

and maybe make them feel slightly less alone.

و شاید کمتر احساس تنهایی بکنند.

And in my experience,

و تجربه‌ام می‌گوید،

that's what stories do absolutely the best.

که داستان‌ها واقعاً بهترین عملکرد را دارند.

So, my student and a collaborator in a lot of these endeavors

خوب، دانشجو و همکاری که بسیاری از این تلاش‌ها را به دوش کشیده است

is Candice Kim.

کاندیس کیم است.

She's an MD-PhD student in medical education.

او دانشجوی ام‌دی پی‌اچ‌دی در پزشکی است.

She's written about #MeToo in medicine,

او در مورد #من‌هم در پزشکی نوشته است،

navigating her queer identity in a conservative field

که هویت خاص وی در یک حیطه محافظه‌کارانه

and her mom's metastatic cancer diagnosis.

و درمان سرطان متاستاز مادرش را بیان می‌دارد.

And recently, she started also doing some really interesting research

و اخیراً او هم تحقیقات جالبی در مورد

about our work.

کار ما آغاز کرده است.

(Audio) Candace Kim: We've seen that students

(صدا) کاندیس کیم: دیده‌ایم که دانشجویانی

who participate in our storytelling opportunity

که در فرصت‌های داستان‌سرایی ما شرکت می‌کنند

show between a 36 and 51 percent decrease in distress.

کاهش ۳۶ تا ۵۱ درصدی اندوه را تجربه می‌کنند.

LB: If this was a mental health drug,

بریتمن: اگر این یک داروی سلامت روان بود،

it would be an absolute blockbuster.

یک موفقیت بزرگ تلقی می‌شد.

Results seem to last up to a month.

به نظر می‌رسد نتایج بیش از یک ماه دوام می‌آورند.

It might be longer,

شاید هم بیشتر،

a month is just when Candice stopped measuring.

یک ماه زمانی بود که کاندیس اندازه‌گیری را متوقف کرد.

So we don't even know.

بنابراین حتی ما نمی‌دانیم.

Not only that, but 100 percent of our participants

نه فقط این، اما صد در صد مشارکت کنندگان ما

recommend these opportunities to a friend.

این فرصت را به دوستان‌شان توصیه می‌کنند.

For me, though, the most important thing that our work has done

البته از نظر من مهمترین چیزی که کار ما انجام داده است

is create a culture of vulnerability

خلق یک فرهنگ آسیب‌پذیری

in a place [where] there was absolutely none before.

در نقطه‌ای است که پیش از آن هیچ نبوده است.

I think what this does

فکر می‌کنم کاری که می‌کند

is that it allows doctors and other folks

این است که به پزشکان و دیگر مردم اجازه می‌دهد

an opportunity to envision a different kind of future for themselves

که فرصتی برای تصور آینده‌ای متفاوت برای خودشان و بیماران‌شان

and their patients.

فراهم کنند.

This is Maite again.

این دوباره مایتی است.

(Audio) MVH: I want to be the doctor that remembers when your birthday is

(صدا) هنتنریک: می‌خواهم پزشکی باشم که تاریخ تولد شما را بدون نگاه کردن

without having to look at the chart.

به چارت به یاد داشته باشد.

And I want to be the doctor who knows

می‌خواهم پزشکی باشم که می‌داند

what my patient's favorite color is

رنگ مورد علاقه مریضم چیست

and what TV shows they like to watch.

و چه برنامه تلویزیونی دوست دارد تماشا کند.

I want to be the doctor that's remembered for listening to people

می‌خواهم پزشکی باشم که به گوش دادن به مردم معروف است

and making sure I take care of all of them

و مردم از من اطمینان داشته باشند که مراقب کل وجودشان هستم

and not just treating their disease.

و فقط به معاینه بیماری‌شان نمی‌پردازم.

LB: Being human is a terminal condition.

بریتمن: انسان بودن شرط نهایی است.

We all have it, and we are all going to die.

همه ما آن را داریم و همه ما می‌میریم.

Helping health care professionals communicate more meaningfully

کمک به متخصصین درمان برای ارتباط معنادارتر آن‌ها

with each other,

با یکدیگر

with their patients and with themselves

با بیماران‌شان و با خودشان

is certainly not going to magically change

قطعاً قرار نیست بصورت جادویی

everything that is wrong with the contemporary health care system,

همه مشکلات نظام سلامت عصر حاضر را درست کند،

and it's not going to live to the immense burdens we place on our physicians,

و قرار نیست بار سنگینی که بر پزشکان تحمیل کرده‌ایم تا ابد باقی بماند،

but it is absolutely key

اما این کار واقعاً راهکاری است

in making sure that our healers are healthy enough

برای اینکه درمانگران ما از سلامت کافی برخوردار باشند

to heal the rest of us.

تا اطمینان یابیم می‌توانند دیگران را درمان کنند.

Communicating with each other with vulnerability,

ارتباط با یکدیگر با آسیب‌پذیری،

listening with compassion,

گوش دادن با دلسوزی،

is, I believe, the absolute best medicine that we have.

معتقدم بهترین روش درمانی است که در اختیار داریم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)