How megacities are changing the map of the world | Parag Khanna

Translator: Seng Aung Sein Myint Reviewer: Myo Aung

I want you to reimagine how life is organized on earth.

ကမ္ဘာကြီးမှာ သက်ရှိဘဝ စည်းရုံးထားပုံကို ခင်ဗျားတို့ကို ပြန်စိတ်ကူးကြည့်စေပါတယ်။

Think of the planet like a human body that we inhabit.

ကမ္ဘာကြီးကို ငါတို့နေထိုင်ကြတဲ့ ကိုယ့်ခန္ဓာလို စဉ်းစားကြည့်ပါ။

The skeleton is the transportation system of roads and railways,

အရိုးစုက ကျွန်ုပ်တို့ကို တိုက်ကြီးတွေကို ဖြတ်ကျော်လျက် ရွှေ့ပြောင်းနိုင််စွမ်းကို

bridges and tunnels, air and seaports

ဖန်တီးပေးကြတဲ့ လမ်းတွေနဲ့ မီရထား လမ်းတွေ၊ တံတားတွေနဲ့

that enable our mobility across the continents.

ဥမင်လှိုင်ခေါင်းတွေပါတဲ့ ပို့ဆောင်ရေး စနစ်နဲ့ တူပါတယ်၊

The vascular system that powers the body

ဆီပိုက်လိုင်း နဲ့ စွမ်းအင်ကို ဖြန့်ဖြူး ပေးကြတဲ့

are the oil and gas pipelines and electricity grids.

လျှပ်စစ်အားလိုင်းတွေ ကျတော့ ကိုယ်ခန္ဒာကို ထောက်ပံပေးတဲ့

that distribute energy.

သွေးကြော စနစ်ကြီးပါပဲ။

And the nervous system of communications

ပြီးတော့ ဆက်သွယ်ရေး အာရုံကြောစနစ်ကို ပြပေးရရင်၊

is the Internet cables, satellites, cellular networks

ကျွန်ုပ်တို့အား အချက်အလက်တွေကို ဝေမျှ ပေးနိုင်လာစေကြတဲ့

and data centers that allow us to share information.

အင်တာနက်ကြိုးတွေ၊ ဂြိုဟ်တုတွေ၊ ဆဲလူလာ ကွန်ရက်များနဲ့ ဒေတာစင်တာတွေပါ။

This ever-expanding infrastructural matrix

အမြဲတမ်း ချဲ့ထွင်နေရတဲ့ အဲဒီ အခြေခံ အဆောက်အအုံကြီးထဲမှာ အခုဆို

already consists of 64 million kilometers of roads,

လမ်းပေါင်း ကီလိုမီတာ ၆၄ သန်း၊ ရထားလမ်း ကီလိုမီတာ ၄ သန်း၊

four million kilometers of railways,

ရေနံပိုက်လိုင်းတွေ ၂ သန်းနဲ့

two million kilometers of pipelines

ကီလိုမီတာ ၂ သန်းလောက်ရှိတဲ့ ပိုက်လိုင်းတွေနဲ့

and one million kilometers of Internet cables.

ကီလိုမီတာ ၁ သန်းရှိတဲ့ အင်တာနက်ကြိုးတွေ ပါဝင်နေပါပြီ။

What about international borders?

ဒါဆို နိုင်ငံတကာ နယ်ခြားမျဉ်းတွေကရော။

We have less than 500,000 kilometers of borders.

ကျွန်ုပ်တို့ဆီမှာ နယ်ခြားမျဉ်းတွေဟာ ကီလိုမီတာ ၅သိန်းထက် နည်းပါတယ်ဗျ။

Let's build a better map of the world.

ကယ် ပိုကောင်းတဲ့ ကမ္ဘာမြေပုံကို ဆွဲကြရအောင်ဗျာ။

And we can start by overcoming some ancient mythology.

ရှေးခေတ်လာ ဒဏ္ဍာရီ ပုံပြင်တချို့ကို ဖယ်ပြစ်ခြင်းဖြင့် စတင်နိုင်ကြတယ်။

There's a saying with which all students of history are familiar:

သမိုင်း မေဂျာ ကျောင်းသားတိုင်း သိကြတဲ့ ပြောရိုးစကားရှိတယ်-

"Geography is destiny."

"ပထဝီဟာ ကံကြမ္မာပါ။"

Sounds so grave, doesn't it?

လေးနက်သလိုလို ခံစားရတယ် နော်။

It's such a fatalistic adage.

သိပ်ကို စိတ်ဓာတ်ကျစရာ ဆိုရိုးဗျ။

It tells us that landlocked countries are condemned to be poor,

ဆိုလိုတာက ကုန်းပိတ်နိုင်ငံတွေဆိုရင် ဆင်းရဲမှုဒဏ်ကို ခံကြရမယ်၊

that small countries cannot escape their larger neighbors,

နိုင်ငံသေးတွေ အမ်နီးချင်းနိုင်ငံကြီးတွေမှ ထွက်ပြေးမရနိုင်ကြဘူး၊

that vast distances are insurmountable.

ကြီးမားတဲ့ အကွအဝေးတွေဆိုတာ ကျော်လွှား မရနိုင်ဘူးပေါ့။

But every journey I take around the world,

နို့ပေမဲ့၊ ကမ္ဘာကို ပတ်ပြီး ကျွန်တော် သွားခဲ့တဲ့ ခရီးတိုင်းမှာ ကျတော့

I see an even greater force sweeping the planet:

ပိုပြီးကြီးကျယ်တဲ့ အားက ကမ္ဘာကြီးကို လွှမ်းမိုးလာနေပါတယ်-

connectivity.

ဆက်သွယ်နိုင်မှုပါ။

The global connectivity revolution, in all of its forms --

ကမ္ဘာကြိးကို ပြောင်းပြန်လှန်လိုက်တဲ့ တော်လှန်ရေးကြီး

transportation, energy and communications --

ကူသန်းသွားလားရေး စွမ်းအင် ဆက်သွယ်ရေး အပါအဝင်

has enabled such a quantum leap in the mobility of people,

လူတွေရဲ့ တနေရာက တနေရာ ရွေ့လျားမှုကို တဟုန်းထိုး ပြောင်းလဲပေးလိုက်တာ

of goods, of resources, of knowledge,

နောက် ကုန်ပစ္စည်း အရင်းအမြစ် အသိပညာ စသဖြင့်

such that we can no longer even think of geography as distinct from it.

အခုဆိုရင် ပထဝီ ဆိုတာ သူ့ဘာသာနေတာလို့တောင် မသိတော့ဘူး

In fact, I view the two forces as fusing together

အခုဆို အမြင်နှစ်ခုလုံး ပူးပေါင်းပြီး

into what I call "connectography."

ဆက်သွယ်−ပထဝီလိုတောင် နာမည်သစ် ပေးချင်ပြီ။

Connectography represents a quantum leap

ဆက်သွယ် ပထဝီက အဟုန်မြင့် သစ်ဆန်းလာပြီး

in the mobility of people, resources and ideas,

လူ အရင်းအမြစ် အသိပညာတွေကို ဆက်စပ်ပေးတာ

but it is an evolution,

ဒါဟာ ဆင့်ကဲဖြစ်ပွားမှုဘဲ

an evolution of the world from political geography,

ကမ္ဘာ့ နိုင်ငံရေးပထဝီကို ပြောင်းလဲ ပစ်လိုက်တာ

which is how we legally divide the world,

လူတွေကို ဥပဒေတွေနဲ့ ခွဲခြားထားတာ ကနေ

to functional geography,

အသုံးဝင်မှု ပထဝီအနေအထားဖြစ်လာတာမျိုး

which is how we actually use the world,

အခု လက်ရှိ ကမ္ဘာဆိုပြီး သုံးနေသလိုပေါ့

from nations and borders, to infrastructure and supply chains.

နိုင်ငံနဲ့ နယ်နိမိတ်တွေ အခြေခံ အဆောက်အုံနဲ့ ဖြန့်ဖြူးရေး လမ်းကြောင်းတွေ။

Our global system is evolving

အခု ကမ္ဘာ့ရွာကြီးက ပြောင်းလဲနေပြီ

from the vertically integrated empires of the 19th century,

၁၉ ရာစုနှစ်က ထက်အောက် စုစီးထားတဲ့ အင်ပါယာကြီး လိုမျိုးကနေ

through the horizontally interdependent nations of the 20th century,

၂၀ရာစု ရေပြင်ညီ တနိုင်ငံနဲ့ တနိုင်ငံ မှီခိုနေရတဲ့

into a global network civilization in the 21st century.

၂၁ ရာစု ကမ္ဘာရွာ ယဉ်ကျေးမှု အသစ်ကို စတင်လာပါပြီ။

Connectivity, not sovereignty,

ဆက်သွယ်ပူးပေါင်းမှုက အဓိက အချုပ်အခြာအာဏာက သာမည

has become the organizing principle of the human species.

သူကဘဲ လူသားတွေရဲ့ နေထိုင်စုစည်းမှုကို အားပေးခဲ့တာ

(Applause)

(လက်ခုပ်သံ)

We are becoming this global network civilization

ကျွန်တော်တို့ဟာ ကမ္ဘာရွာ ဆက်သွယ်မှု ယဉ်ကျေးမှုသစ် ဖြစ်လာနေကြပြီ

because we are literally building it.

လူသားတွေ နေ့စဉ် ဒါကိုဘဲ ကြိုးစား တည်ဆောက်နေကြလို့ပါ။

All of the world's defense budgets and military spending taken together

စစ်ရေး အတွက်သုံးတာဆိုလို့ ကာကွယ်ရေး သုံးငွေအားလုံးက

total just under two trillion dollars per year.

တနှစ်ကို ၂ ထရီလီယံ လောက်သုံးတဲ့အချိန်

Meanwhile, our global infrastructure spending

တစ်ကမ္ဘာလုံး ဆက်သွယ်ရေးအတွက်သုံးတာက

is projected to rise to nine trillion dollars per year

နောက် ၁၀ နှစ်အတွင်း ၉ ထရီလီယံလောက် တနှစ်ကို

within the coming decade.

သုံးမယ်လို့ မှန်းရတယ်။

And, well, it should.

ဖြစ်သင့်တာဘဲ မဟုတ်လားဗျ။

We have been living off an infrastructure stock

ကိုယ်တွေက လူ ၃ ဘီလီယံစာလောက် အတွက် ထွင်ထားတဲ့

meant for a world population of three billion,

အခြေခံအဆောက်အအုံမှာ နေနေကြရတာ

as our population has crossed seven billion to eight billion

အခုက လူ ၇ − ၈ ဘီလီယံလောက်ရှိပြီး ညှပ်နေကြပြီ၊

and eventually nine billion and more.

နောက်ဆို ၉ သန်းအထက်ထိ ရောက်လာမယ်။

As a rule of thumb, we should spend about one trillion dollars

ဖြစ်နကျအတိုင်း တွက်ကြည့်မယ်ဆိုရင်၊

on the basic infrastructure needs of every billion people in the world.

လူ ဘီလီယံတိုင်းအတွက် တစ်၁ ထရီလီယံလောက် သုံးရလိမ့်မယ်။

Not surprisingly, Asia is in the lead.

အာရှကတော့ အများဆုံးသုံးရမှာကို ပြောစရာမလိုပါဘူး။

In 2015, China announced the creation

၂၀၁၅ တုန်းက တရုတ်က၊

of the Asian Infrastructure Investment Bank,

အာရှ အခြေခံအဆောက်အအုံး ဖွံ့ဖြိုးရေးဘဏ် ကို တည်ထောင်လိုက်ပြီး

which together with a network of other organizations

သူ့အပြင် သူနဲ့ ကွန်ယက် ချိတ်ဆက်ထားတဲ အဖွဲ့တွေအပြင်

aims to construct a network of iron and silk roads,

အားလုံးက သံတွေ ပိုးတွေနဲ့ ဆက်ထားတဲ့ ကွန်ယက်ကို ချိတ်ဆက်လိုက်လို့

stretching from Shanghai to Lisbon.

ပေါ်တူဂီမြို့ လစ်စ်ဘွန်းအထိ ကျယ်ဝန်းပါမယ်။

And as all of this topographical engineering unfolds,

အဲ့ဒီလိုနဲ့ဘဲ မြေပုံဆွဲတဲ့ အင်ဂျင်နီယာ တွေလဲ နေရာရလာ၊

we will likely spend more on infrastructure in the next 40 years,

နောက် နှစ် ၄၀ မှာတော့ အခြေခံအဆောက် အအုံမှာ ပိုက်ဆံပိုသုံးနေကြရမှာဘဲ၊

we will build more infrastructure in the next 40 years,

နောက် အနှစ် ၄၀ ကတော့ အခြေခံ အဆောက်အအုံတွေ ထပ်ဆောက်နေမှာဘဲ၊

than we have in the past 4,000 years.

အဲ့ဒါဟာ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ် ၄၀၀၀ မှာ သုံးခဲတာထက် ပိုများလာမယ်။

Now let's stop and think about it for a minute.

ခဏလောက် ရပ်ပြီးတော့ တွေးကြည့်ရအောင်။

Spending so much more on building the foundations of global society

ကမ္ဘာ့လူ့အဖွဲ့အစည်းအတွက် တည်ဆောက်နေတာက ပိုများများလာပြီး

rather than on the tools to destroy it

ဖျက်ဆီးတဲ့ လက်နက်ထက်ပိုသုံးလာတာဟာ အရမ်းကို

can have profound consequences.

စွမ်းထက်တဲ့ ရလဒ်ရှိလာမယ်။

Connectivity is how we optimize the distribution

ဒီလို ချိတ်ဆက်ခြင်းအားဖြင့် လူနဲ့ အရင်းအမြစ်တွေကို

of people and resources around the world.

ပိုပြီး ဖြန့်ဖြူးလာနိုင်မယ်။

It is how mankind comes to be more than just the sum of its parts.

လူဆိုတာ အပိုင်းအစတွေ စုပေါင်းနေတာထက် ပိုပြီးတော့ တန်ဖိုး အဓိပ္ပါယ်ရှိလာတယ်။

I believe that is what is happening.

အခုဖြစ်ပျက်နေတာကို အဲလိုခံယူတယ်။

Connectivity has a twin megatrend in the 21st century:

ဆက်သွယ်စီးဆင်းမှုထဲမှာ ၂၁ ရာစုတွင် မဟာဦးတည်ချက် နှစ်ခုရှိတယ်-

planetary urbanization.

တစ်ကမ္ဘာလုံး မြို့ပြဖြစ်လာခြင်းပါ။

မြို့ကြီးဆိုတာ ကျွန်ုပ်တို့ကို ဆုံးဖြတ်ပေးတဲ့ အဆောက်အအုံတွေပါ။

Cities are the infrastructures that most define us.

By 2030, more than two thirds of the world's population

၂၀၃၀ ခုနှစ်မှာ ကမ္ဘာ့လူဦးရေ ၃ ပုံ ၂ပုံ ဟာ

will live in cities.

မြို့တွေမှာ နေကြမယ်။

And these are not mere little dots on the map,

အဲဒါတွေဟာ မြေပုံပေါ်က အစက်လေးတွေ မဟုတ်ကြတော့ဘူး၊

but they are vast archipelagos stretching hundreds of kilometers.

မိုင်ပေါင်းများစွာ ရှည်ဆန့်နေကြတဲ့ ဧရာမ ကျွန်းစုကြီးတွေပါ။

Here we are in Vancouver,

အခု ကျွန်ုပ်တို့ Vancouve ဗန်ကူးဗားမှာ၊

at the head of the Cascadia Corridor

Cascadia Corridor ဆိုရင်

that stretches south across the US border to Seattle.

အမေရိကား နယ်ခြားမျဉ်းကို ကျော်လျက် Seattle အထိ ရှည်တယ်။

The technology powerhouse of Silicon Valley

Silicon Valley ရဲ့ အချက်အချာအကျဆုံး ဒေသကြီးဟာ

begins north of San Francisco down to San Jose

မြောက်ဘက်တွင် ဆန်ဖရန်စစ္စကိုမှ စပြီး San Jose အထိဆင်းလျက်

and across the bay to Oakland.

Oakland ပင်လယ်အော်ကို ဖြတ်ထားတယ်။

The sprawl of Los Angeles now passes San Diego

လော့အိန်ဂျယ်လိစ်ရဲ့ အဆက်ဟာ San Diego ကို ဖြတ်လျက်

across the Mexican border to Tijuana.

မက်ဆီကို နယ်စပ် Tijuana အထိ ကျယ်ပြန့်လာတယ်။

San Diego and Tijuana now share an airport terminal

San Diego နဲ့ Tijuana က လေယဉ်ကွင်း တစ်ခုတည်းကို သုံးနိုင်ပြီး

where you can exit into either country.

ကိုယ်သွားချင်တဲ့ နိုင်ငံကို ထွက်လို့ ရနေပြီ။

Eventually, a high-speed rail network may connect the entire Pacific spine.

နောက်ဆုံးမှာ အမြန်နှုံးမြင့်ရထား ကွန်ရက်က ပစိဖိတ်တခုလုံးကို ဆက်သွယ်ပေးလိမ့်မယ်။

America's northeastern megalopolis begins in Boston through New York

အမေရိကရဲ့ အရှေ့မြောက် မဟာမြို့တော်ကြီးက ဘော့စ်တန်မှ နယူး​ယောက်အထိ၊ ပြီးတော့

and Philadelphia to Washington.

ဖီလာဒယ်ဖီးလီယားမှ ဝါရှင်တန်အထိပါ။

It contains more than 50 million people

အဲဒီမှာ လူသန်း ၅၀ လောက် နေထိုင်နေကြပြီး

and also has plans for a high-speed rail network.

မြန်နှုံးမြင့် ရထားနဲ့ ဆက်သွယ်ဖို့ စီမံကိန်းတွေ ရှိပါတယ်။

But Asia is where we really see the megacities coming together.

တကယ်တော့ အာရှ တိုက်ထဲမှာ မြို့ကြီးတွေ ပေါင်းလာနေတာ တကယ်ပါ။

This continuous strip of light from Tokyo through Nagoya to Osaka

အခုမြင်နေရတဲ့ ဆက်တိုက်လင်းနေတာက တိုကျိုကနေ နာဂိုယာကို ဖြတ်ပြီး အိုဆာကာအထိ

contains more than 80 million people

လူ သန်း ၈၀ ကျော် နေကြတဲ့ ဒေသဖြစ်သလို

and most of Japan's economy.

ဂျပန်ရဲ့ လုပ်ငန်းတွေ အများစုပါ။

It is the world's largest megacity.

အဲဒါဟာ ကမ္ဘာ့အကြီးဆုံး မဟာမြို့တော်ပါ။

For now.

လောလောဆယ် အတွက်ပေါ့။

But in China, megacity clusters are coming together

မဟာမြို့ကြီးတွေ ပေါင်းဆက်မိလျက်

with populations reaching 100 million people.

လူ သန်း ၁၀၀ နားကို ကပ်လာနေပြီ။

The Bohai Rim around Beijing,

ပေကျင်း တဝိုက်က ဘိုဟိုင် ခါးပတ်၊

The Yangtze River Delta around Shanghai

ရှန်ဟိုင်း တဝိုက်က ရန်ဇီ မြစ်ဝှမ်းဒေသ၊

and the Pearl River Delta,

ပြီးတော့ ပုလဲမြစ်ဝှမ်း ဒေသ၊

stretching from Hong Kong north to Guangzhou.

ဟောင်ကောင်ကနေ ဂွမ်ဂျိုးအထိကို ရှည်ဆန့်လျက်ပါ။

And in the middle,

အလယ်မှာကျတော့၊

the Chongqing-Chengdu megacity cluster,

ချောင်ရင် ချန်ဒူး မဟာမြို့ကြီးများရဲ့ နယ်မြေ၊

whose geographic footprint is almost the same size

ပထဝီ အနေအထားအရ အော်စတြီးယားနိုင်ငံနဲ့

as the country of Austria.

တူညီသလိုလိုပါပဲ။

ပြီးတော့ အဲဒီမဟာမြို့ကြီးတွေ တစ်ခုချင်းစီရဲ့

And any number of these megacity clusters

has a GDP approaching two trillion dollars --

GDP ဟာဆိုရင် ဒေါ်လာ ၂ ထရီလီယံနီးနီး ရှိတယ်-

that's almost the same as all of India today.

အဲဒါဟာ အိန္ဒိယ တစ်နိုင်ငံလုံးရဲ့ ဝင်ငွေ နီးပါးပါပဲ။

So imagine if our global diplomatic institutions, such as the G20,

ကောင်းပါပြီ၊ G20 လို နိုင်ငံတကာ အဖွဲ့အစည်းတွေမှာ

were to base their membership on economic size

သူတို့ရဲ့ အဖွဲ့ဝင်နိုင်ငံတွေကို နိုင်ငံများ အလိုက် ပါဝင်စေမှုအစား

rather than national representation.

စီးပွားရေး ပမာဏ အလိုက် ပါဝင်ကြမှာကို စိတ်ကူးကြည့်ပါ။

Some Chinese megacities may be in and have a seat at the table,

တရုတ်နိုင်ငံထဲကက မဟာမြို့ကြီးတွေ ပါဝင်လာနိုင်ပြီး မဲပေးခွင့်ရှိလာချိန်မှာ၊

while entire countries, like Argentina or Indonesia would be out.

အာဂျင်တီးနား၊ အင်ဒိုနီးရှားလို နိုင်ငံတွေ စာပွဲမှာ ဝင်ထိုင်ခွင့်မရ ထွက်သွားကြရမယ်။

Moving to India, whose population will soon exceed that of China,

တရုတ်ကို လူဦးရေအရ ကျော်တက်တော့မယ့် အိန္ဒိယကို ကြည့်ရအောင်၊

it too has a number of megacity clusters,

အဲဒီမှာလဲ မဟာမြို့ကြီးတွေ တသီကြီးရှိနေပြီ၊

such as the Delhi Capital Region

ဒေလီ မြိုတော် ဒေသကြီးမျိုး၊

and Mumbai.

ဘုံဘေ ဒေသကြီး။

In the Middle East,

ကမ္ဘာ့ အရှေ့အလယ်ပိုင်းမှာ၊

Greater Tehran is absorbing one third of Iran's population.

တီဟီရန်မြို့ကြီးဆိုရင် အီရန် လူဦးရေ ၃ပုံ ၁ပုံကို စုပ်ယူထားတယ်။

Most of Egypt's 80 million people

အီဂျစ်ရဲ့ လူဦးရေ သန်း ၈၀ ထဲက အများစုဟာ

live in the corridor between Cairo and Alexandria.

ကိုင်ရိုနဲ့ အလက်ဇန်ဒရီးယား အကြားမှာနေကြတယ်။

And in the gulf, a necklace of city-states is forming,

ကမ်းမြှောင်ဒေသမှာတော့ မြို့ပြည်နယ်တွေရဲ့ လည်စွဲ ပေါ်လာနေတယ်၊

from Bahrain and Qatar,

ဘာရိန်းနဲ့ ကာတာမှအစ

through the United Arab Emirates to Muscat in Oman.

ယူအေအီး ကိုဖြတ်ကျော်ရင်း အိုမန်ထဲက Muscat အထိပါပဲ။

And then there's Lagos,

ပြီးတော့ လာဂိုးစ် ဆိုရင်၊

Africa's largest city and Nigeria's commercial hub.

အာဖရိက အကြီးဆုံး မြို့နဲ့ နိုင်ဂျီရီးယား အတွက် ကုန်သွယ်ရေး မြို့တော်ကြီးပါ။

It has plans for a rail network

၎င်းဟာ ရထားလမ်းတွေ ဆက်ဖောက်လျက်

that will make it the anchor of a vast Atlantic coastal corridor,

အတ္တလန်တိတ် ကျယ်ဝန်းလှတဲ့ ကမ်းခြေစင်္ကြရဲ့ ဗဟိုချက် ပြုလုပ်ပြီး၊

stretching across Benin, Togo and Ghana,

ဘေနင်၊ တိုဂိုနဲ့ ဂါနာကို ကျော်ဖြတ်ရင်း၊

to Abidjan, the capital of the Ivory Coast.

အိုင်ဗရီကို့စ်မြို့တော် အဘီဂျန်ထိ ရှည်လျား ကျယ်ဝန်းမှာပါ။

But these countries are suburbs of Lagos.

ဒီနိုင်ငံလေးတွေဟာ လာဂို့စ်ရဲ့ ဆင်ခြေဖုံးဒေသတွေပါ။

In a megacity world,

မဟာမြို့ကြီးတွေရဲ့ ကမ္ဘာမှာ နိုင်ငံတွေဟာ

countries can be suburbs of cities.

မြို့ကြီးတွေရဲ့ ဆင်ခြေဖုံးဒေသတွေ ဖြစ်လာနိုင်တယ်။

By 2030, we will have as many as 50 such megacity clusters in the world.

၂၀၃၀ အရောက်တွင်၊ မဟာမြို့ကြီးပေါင်း ၅၀ လောက် ကမ္ဘာပေါ်တွင် ရှိလာနိုင်ကြတယ်။

So which map tells you more?

ဘယ်မြေပုံက ပိုအဓိပ္ပါယ်ရှိလဲ။

Our traditional map of 200 discrete nations

သီးခြား ရပ်တည်နေကြတဲ့ နိုင်ငံ ၂၀၀ ပါတဲ့ သုံးနေကျ မြေပုံလား၊

that hang on most of our walls,

အိမ်မှာ အခုချိတ်ထားတဲ့ဟာလား၊

or this map of the 50 megacity clusters?

ဒါမှမဟုတ် မဟာမြို့ကြီး ၅၀ တို့ရဲ့ လက်ရှိမြေပုံလား။

And yet, even this is incomplete

ဒီမြေပုံက မပြည့်စုံသေးတာတောင်၊

because you cannot understand any individual megacity

မဟာမြို့ကြီးတွေ တခုချင်းစီကို နားလည်ရန်

without understanding its connections to the others.

၎င်းတို့ တစ်ခုနဲ့တစ်ခု ချိတ်ဆက်နေကြပုံကို သိရန် လိုအပ်လို့ပါ။

People move to cities to be connected,

လူတွေ ဆက်သွယ်မှုကောင်းတဲ့ မြို့တွေဆီကို ရွေ့ရှားနေကြပြီး

and connectivity is why these cities thrive.

အဲဒီ ဆက်သွယ်နိုင်စွမ်းကြောင့် မဟာမြို့ကြီးတွေ ရှင်သန်နိုင်ကြတာပါ။

Any number of them, such as Sao Paulo or Istanbul or Moscow,

Sao Paulo၊ အစ္စတန်ဘူး ဒါမှမဟုတ် မော်စကို အထဲက တစ်ခုချင်းစီရဲ့

has a GDP approaching or exceeding one third of one half

GDP ဟာ တစ်နိုင်ငံလုံး GDP ရဲ့ တစ်ဝက် ဒါမှမဟုတ်

of their entire national GDP.

၃ပုံ ၁ပုံ နားကို ချဉ်းကပ်လာနေကြပြီဗျ။

But equally importantly,

နောက်ပြီးတော့ ထပ်တူ အရေးတဲ့ အချက်က

you cannot calculate any of their individual value

လူတွေ၊ ဘဏ္ဍာငွေတွေ၊ နည်းပညာတွေ

without understanding the role of the flows of people,

အဲဒီ ဒေသတွေဆီကို စီးဝင်လာနေကြပြီး

of finance, of technology

အဲဒီ​ဒေသကြီးတွေ ရှင်သန်နိုင်အောင်

that enable them to thrive.

လုပ်နိုင်တာ နားလည်ရန် အရေးကြီးတယ်။

Take the Gauteng province of South Africa,

တောင်အာဖရိကထဲက Johannesburg နဲ့ မြို့တော် Pretoria ကို

which contains Johannesburg and the capital Pretoria.

ချိတ်ဆက်ပေးထားတဲ့ Gauteng ပြည်နယ်အကြောင်း ကြည့်ရအောင်။

It too represents just over a third of South Africa's GDP.

၄င်းဟာလည်း တောင်အာဖရိကရဲ့ GDP ၃ပုံ ၁ပုံကျော်ကို ကိုယ်စားပြုပါတယ်။

But equally importantly, it is home to the offices

နောက်အရေးကြီးတာက ရှိသမျှ ရုံးတွေအားလုံး အခြေစိုက်ကြတယ်

of almost every single multinational corporation

အလားတူပဲ အရေးကြီးတဲ့ အချက်က တောင်အာဖရိကထဲ၊ ပြီးတော့

that invests directly into South Africa

အာဖရိက တတိုက်လုံးမှာ တိုက်ရိုက် ရင်းနှီးမြုပ်နှံကြတဲ့

and indeed, into the entire African continent.

နိုင်ငံတကာ ကုမ္ပဏီ အားလုံးလိုလို အဲဒီမှာ ရုံးတွေကို ဖွင့်ထားခြင်းပါပဲ။

Cities want to be part of global value chains.

မြို့တွေဟာ ကမ္ဘာ့တန်ဖိုးကွန်ယက်ထဲမှာ ပါဝင်လိုကြပါတယ်-

They want to be part of this global division of labor.

၎င်းတို့ဟာ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ လုပ်အား ခွဲဝေမှုထဲမှာ ပါဝင်လိုကြပါတယ်။

That is how cities think.

မြို့တွေရဲ့ ချိတ်ဆက်မှုက အဲဒီလိုပါ။

"ငါ့မြို့ကို အားလုံးနဲ့ အဆင် ဖြတ်ထားချင်လိုက်တာ"လို့

I've never met a mayor who said to me,

"I want my city to be cut off."

ပြောတဲ့ မြိုတော်ဝန်မျိုး ကျွန်တော် မကြားခဲ့ဘူးပါ။

They know that their cities belong as much

သူတို့ရဲ့ မြိုတွေဟာ နိုင်ငံတကာ ကွန်ယက်ထဲ ပါဝင်နေကြသလို သူတို့ရဲ့

to the global network civilization as to their home countries.

နိုင်ငံထဲမှာလည်း ပါဝင်နေကြတာ သူတို့ သိပါတယ်။

Now, for many people, urbanization causes great dismay.

အခုဆို လူများက မြို့ပြကြီးတွေ ပေါ်ပေါက် လာနေခြင်းကို သိပ်ကို ကြောက်နေကြတယ်။

They think cities are wrecking the planet.

မြိုကြီးတွေကြောင့် ကမ္ဘာကြီး ကွဲအက် လာနေတယ်လို့ ထင်ကြတယ်။

But right now,

ဒါပေမဲ့၊ အခုတော့၊

there are more than 200 intercity learning networks thriving.

မြိုများအချင်းချင်း ချိတ်ဆက်ရေးကို အားထုတ်နေတဲ့ မြို့ တွေ ၂၀၀ လောက်ရှိနေပြီ။

That is as many as the number of intergovernmental organizations

အဲဒါဟာ ကုလသမ္မဂလို အစိုးရအချင်းချင်း ပါတဲ့ အဖွဲ့တွေရဲ့

that we have.

အရေအတွက်နဲ့ တူညီပါတယ်။

And all of these intercity networks are devoted to one purpose,

အဲဒီ အချင်းချင်း ချိတ်ဆက်နေကြတဲ့ မြို့တွေအားလုံးရဲ့ အရေးကြီးဆုံး ဦးတည်ချက်က

mankind's number one priority in the 21st century:

၂၁ ရာစု လူသားတွေအတွက် အရေးအကြီးဆုံး ဖြစ်တဲ့

sustainable urbanization.

ရေရှည်တည်တံ ခိုင်မြဲ့တဲ့ မြိုပြတည်ထောင်ရေးပါ။

Is it working?

အလုပ်ဖြစ်ရဲ့လား။

သဘာဝ ပတ်ဝန်းကျင် ပြောင်းလဲခြင်းကို ကြည့်ရအောင်။

Let's take climate change.

We know that summit after summit in New York and Paris

နယူး​​ယောက်၊ ပါရီ၊ စတဲ့ စည်းဝေးတွေ အလုပ်မဖြစ်တာ ငါတို့သိပြီးပြီ၊

is not going to reduce greenhouse gas emissions.

မှန်လုံအိမ် ဓါတ်ငွေ့ကို မလျော့ချနိုင်သေးဘူး

But what we can see is that transferring technology

ဒါပေမဲ့၊ နည်းပညာတွေ ဖလှယ်နေတာ တွေ့လေရဲ့

and knowledge and policies between cities

အသိဉာဏ်နဲ့ ပေါ်လစီတွေ မြို့တွေအကြား

is how we've actually begun to reduce the carbon intensity of our economies.

ဒီနည်းနဲ့ ကာဗွန် လျော့ချနိုင်ဖို့ ကြိုးစားနေကြတာ

Cities are learning from each other.

မြို့တွေက အချင်းချင်း သင်ယူနေကြတာ

How to install zero-emissions buildings,

ကာဗွန်စွန့်ထုတ်မှုမရှိတဲ့ အဆောက်အအုံတွေ ဆောက်ဖို့

how to deploy electric car-sharing systems.

လျှပ်စစ်ကား အငှားစနစ်ကို တည်ဆောက်နိုင်ဖို့

In major Chinese cities,

တရုတ်မြို့ကြီးတွေမှာ

they're imposing quotas on the number of cars on the streets.

လမ်းပေါ်မှာ မောင်းနိုင်တဲ့ ကားပမာဏ ကန့်သတ်တဲ့စနစ် သုံးနေတယ်။

In many Western cities,

အနောက်နိုင်ငံ မြို့တွေမှာ၊

young people don't even want to drive anymore.

လူငယ်တွေ ကားမမောင်းချင်းကြတော့ဘူး။

Cities have been part of the problem,

မြိုတွေဟာ ပြဿနာ တစ်ပိုင်း ဖြစ်ခဲ့ကြပေမဲ့၊

now they are part of the solution.

အခုတော့ အဖြေရှာသူတွေ ဖြစ်လာကြပြီ။

Inequality is the other great challenge to achieving sustainable urbanization.

မညီမျှကြခြင်းက ရေရှည်တည်တံ့တဲ့ မြို့တွေ ဖြစ်ဖို့အတွက် စိန်ခေါ်မှု ဖြစ်လာနေတယ်။

When I travel through megacities from end to end --

ကျွန်တော် မဟာမြို့ကြီးတွေကို အစအဆုံး ဖြတ်သွားကြည့်ရင်၊

it takes hours and days --

နာရီတွေ ရက်တွေထိ ကြာနိုင်တယ်--

I experience the tragedy of extreme disparity

ပထဝီ တနေရာတည်းမှာကိုပဲ အရမ်းကို ကွာခြားတဲ့

within the same geography.

အခြေအနေတွေကို တွေ့ရတယ်။

And yet, our global stock of financial assets

ဒါပေမဲ့၊ တကမ္ဘာလုံးရဲ့ ပိုင်ဆိုင်မှု ပစ္စည်းတွေ ကျတော့၊

has never been larger,

မကြုံစဖူး ကြီးမားလှပါတယ်၊

approaching 300 trillion dollars.

ဒေါ်လာ ထရီလီယံ ၃၀၀ နားနီးလာပြီ။

That's almost four times the actual GDP of the world.

တကမ္ဘာလုံးဝင်ငွေရဲ့ ၄ ဆနီးပါလို့ မှန်းရတယ်။

We have taken on such enormous debts since the financial crisis,

ကမ္ဘာစီးပွားရေး ကပ်ကြီးနောက်မှာ ယူခဲ့ကြတဲ့ ချေးငွေတွေ များလှပေမဲ့၊

but have we invested them in inclusive growth?

အဲဒါတွေကို အားလုံး ဖွဲ့ဖြိုးစေဖို့ ရင်းနှီးခဲ့ကြသလား။

No, not yet.

မရှိသေးပါဘူးလို့ ဖြေရမယ်။

Only when we build sufficient, affordable public housing,

သက်သာတဲ့ အိမ်းယာလေးတွေကို လုံလောက်စွာ ဆောက်ပေးမှသာ၊

when we invest in robust transportation networks

ချောမွေ့တဲ့ လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေး ကွန်ယက်ထဲ ရင်းနှီးလျက်၊

to allow people to connect to each other both physically and digitally,

လူတွေကို ရုပ်ပိုင်းအရရော၊ ဒီဂျစ်တယ်နည်း အရပါ၊ ဆက်သွယ်ခွင့်ကို ပေးနိုင်ရင်၊

that's when our divided cities and societies

တသီးတခြားဖြစ်နေကြတဲ့ တို့ မြို့တွေဟာ

will come to feel whole again.

ပြန်ပြီး တစုတလုံးတည်းလို့ ပြန်ခံစားလာရမယ်။

(Applause)

(လက်ခုပ်သံများ)

And that is why infrastructure has just been included

ဒါကြောင့် ကုလသမဂ္ဂရဲ့ နောက်ဆုံး ရည်မှန်းချက်ထဲတွင်

in the United Nations Sustainable Development Goals,

အခြေခံအဆောက်အအုံ ဖွံဖြိုး တိုးတက်ရေးကို ထည့်လာရတာ၊

because it enables all the others.

အားလုံးကို ပါဝင်လာစေမှာမို့လို့ပါ။

တို့ နိုင်ငံရေးနဲ့ စီးပွားရေး ခေါင်းဆောင်တွေက

Our political and economic leaders

are learning that connectivity is not charity,

ချိတ်ဆက်နိုင်စွမ်းဟာ လှုဒါန်းမှု မဟုတ်ဘဲ

it's opportunity.

အခွင့်ကောင်းဖြစ်တာ သိလာနေကြပြီ။

ဒါကြောင့် တို့ရဲ့ စီးပွားရေး အသိုင်းအဝိုင် ကလဲ ပိုသိထာသင့်တာက

And that's why our financial community needs to understand

that connectivity is the most important asset class of the 21st century.

ချိတ်ဆက်မှုဆိုတာ ၂၁ ရာစုရဲ့ အရေး အပါဆုံးသော အရင်းအမြစ်ဖြစ်ခြင်းကိုပါ။

Now, cities can make the world more sustainable,

အခုဆိုရင် မြို့တွေက ကမ္ဘာကြီး ပိုမို တည်မြဲလာအောင် လုပ်ပေးပြီး

they can make the world more equitable,

ပိုပြီးတော မျှတလာအောင် လုပ်ပေးနိုင်တယ်ဆိုတော့၊

I also believe that connectivity between cities

ကျွန်တော်ကတော့ မြိုချင်း ဆက်သွယ်ရေးကနေ

can make the world more peaceful.

လူတွေကို ပိုငြိမ်းချမ်းလာနိုင်မယ်လို့ ယုံကြည်တယ်။

If we look at regions of the world with dense relations across borders,

အခု လူနေထူထပ်တဲ့ ကမ္ဘာ့နေရာတွေကို ကြည့်ကြည့်ရင်၊

we see more trade, more investment

တိုးတိုးပြီး ကူးလူးဆက်ဆံ စီးပွား ကူးသန်းနေတာဟာ၊

ပိုတည်ငြိမ်တဲ့ ဆက်ဆံရေးကို ဖြစ်စေတေယ်။

and more stability.

We all know the story of Europe after World War II,

ဥရောပရဲ့ ကမ္ဘာစစ်အပြီး သမိုင်းကို တို့သိကြတယ်၊

where industrial integration kicked off a process

အဲဒီမှာ စက်မှု ပေါင်းစည်းရေး ဖြစ်စဉ် စတင်ခဲ့လို့

that gave rise to today's peaceful European Union.

ဒီနေ့ ငြိမ်းချမ်းနေတဲ့ ဥရောပ သမဂ္ဂဆိုတာ ပေါ်လာခဲ့တယ်။

And you can see that Russia, by the way,

စကားကြုံလာလို့၊ ရုရှားကိုပါ ယူကြည့်ရင်၊

is the least connected of major powers in the international system.

နိုင်ငံတကာ စနစ်ကြီးထဲက ဆက်သွယ်မှု အနည်းဆုံး အင်အားကြီးနိုင်ငံပါ။

And that goes a long way towards explaining the tensions today.

ဒီနေ့တွင် ရှိနေတြ့ တင်းမာမှုတွေကို ရှင်းပြချင်ရင် အချိန်အတော်လေး ယူရမယ်။

Countries that have less stake in the system

စနစ်ကြီးထဲမှာ ပါဝင်မှု နည်းတဲ့ နိုင်ငံတွေဟာ

also have less to lose in disturbing it.

အဲဒီစနစ် ကမောက်ကမဖြစ်လာရင် ဆုံးရှုံးမှုလည်း နည်းကြပါမယ်။

In North America, the lines that matter most on the map

မြောက်အမေရိကရဲ့ အရေးပါတဲ့ မြေပုံပေါ်က လိုင်းတွေကတော့

are not the US-Canada border or the US-Mexico border,

အမေရကန် ကနေဒါ နယ်ခြားလိုင်း အမေရိကန် မက်စီကန် နယ်ခြားလိုင်း မဟုတ်ဘဲ

but the dense network of roads and railways and pipelines

ရှုပ်ထွေးနေတဲ့ ကားလမ်း ရထားလမ်းနဲ့ ပိုက်လိုင်းတွေဘဲ ဖြစ်တယ်၊

and electricity grids and even water canals

ပြီးတော့ ဓါတ်အားလိုင်းနဲ့ တူးမြောင်းတွေကနေပြီး

that are forming an integrated North American union.

စုပေါင်းနေတဲ့ မြောက်အမေရိကကို ဖေါ်ပေးလိုက်ကြတယ်။

North America does not need more walls, it needs more connections.

မြောက်အမေရိက လိုအပ်နေတာက နယ်ခြား တံတိုင်းတွေမဟုတ်ဘဲ ချိတ်ဆက်မှုတွေပါ။

(Applause)

(လက်ခုပ်သံများ)

But the real promise of connectivity is in the postcolonial world.

ကိုလိုနီခေတ် အလွန်မှာ လိုအပ်တာက တိုးပြီး ချိတ်ဆက်ကြရန်ပါ။

All of those regions where borders have historically been the most arbitrary

နယ်ခြား တံတိုင်းတွေ ရှိခဲ့ကြတဲ့ ဒေသ အများစုတို့ဟာ သမိုင်းထဲမှာ မတည်ငြိမ်လျက်

and where generations of leaders

အဲဒီက ခေတ်အဆက်ဆက် ခေါင်းဆောင်တွေဟာလည်း

have had hostile relations with each other.

တယောက်နဲ့ တယောက် ရန်လို အငြိုးထားခဲ့လာကြတဲ့ သူတွေပါ။

But now a new group of leaders has come into power

ဒါပေမဲ့ အခုတော့ အုပ်စုသစ် ခေါင်းဆောင်တွေ အာဏာရလာလျက်

and is burying the hatchet.

ပုဆိန်တွေကို မေ့ပစ်လိုက်ကြပါပြီ။

Let's take Southeast Asia, where high-speed rail networks

အရှေ့တောင် အာရှကိုဘဲ ကြည့်ကြမယ်ဆိုရင်၊ ဘန်ကောက်မှ စင်ကာပူကို

are planned to connect Bangkok to Singapore

ချိတ်ဆက်ပေးမယ့် နှုန်းမြင့်ရထား ကွန်ရက်တွေ၊

and trade corridors from Vietnam to Myanmar.

ဗီယက်နမ်မှ မြန်မာနိုင်ငံထိ စီးပွားရေး ဇုန်တွေနဲ့ ချိတ်ါဆက်ရန် စီမံနေကြတယ်။

Now this region of 600 million people coordinates its agricultural resources

လူ သန်း ၆၀၀ အတွက် စိုက်ပျိုးရေး ဇုန်ကြီး၊

and its industrial output.

နောက် တဆင့် စက်မှုဇုန်ကြီး ပေါ်လာမယ်။

It is evolving into what I call a Pax Asiana,

အခုဆိုရင် Pax Asiana လိုခေါ်တဲ့

a peace among Southeast Asian nations.

အရှေ့တောင်အာရှ နိုင်ငံများ အကြားမှာ ငြိမ်းချမ်းတဲ့ ဇုန်ပါ။

A similar phenomenon is underway in East Africa,

ဒီလိုပုံစံမျိုး အရှေ့ အာဖရိကမှာလဲ ပေါ်လာနေတယ်၊

နိုင်ငံ ဒါဇင်ဝက်လောက် ပေါင်းပြီး၊

where a half dozen countries

are investing in railways and multimodal corridors

ရထားလမ်းနဲ့ ကူးသန်းရေး ဇုန်တွေ တည်ထောင်လာကြပြီး

so that landlocked countries can get their goods to market.

ကုန်းတွင်းပိတ်နိုင်ငံတွေအတွက် ဈေးကွက် ပွင့်လာတယ်

အခုတော့ သူတို့ အသုံးဆောင်တွေကိုရော သူတို့ရဲ့ ရင်းနှီးမြှုပ်နှံမှုတွေကို

Now these countries coordinate their utilities

and their investment policies.

ညှိနှိုင်းလုပ်ကိုင်လာကြတယ်။

They, too, are evolving into a Pax Africana.

သူတို့လဲ Pax Africana ဖြစ်လာကြပါပြီ။

One region we know could especially use this kind of thinking

ဒီလိုဘဲ ဆက်ပြီးကျင့်သုံးသင့်တာက တော့

is the Middle East.

အရှေ့အလယ်ပိုင်းဒေသပါပဲ။

As Arab states tragically collapse,

အရပ်နိုင်ငံများ အကြောင်မလှစွာ ကွယ်ပျောက်သွားကြတယ်၊

what is left behind but the ancient cities,

ရှေးမြို့တွေဘဲ ကျန်ရစ်ခဲ့ကြတယ်။

such as Cairo, Beirut and Baghdad?

ကိုင်ရို၊ ဘေရုတ်နဲ့ ဘက်ဂဒတ် တွေလိုပေါ့။

In fact, the nearly 400 million people of the Arab world

တကယ်တော့ အာရပ်ကမ္ဘာထဲက လူသန်း ၄၀၀ လောက်ဟာ

are almost entirely urbanized.

မြိုကြီးပြကြီးသားတွေ ဖြစ်ကုန်လာကြပါပြီ။

As societies, as cities,

လူ့အဖွဲ့အစည်းနဲ့ မြို့ကြီးတွေအနေနဲ့ပါ၊

they are either water rich or water poor,

သူတို့ဆီမှာ ရေဟာ များချင် များတယ်၊ ဒါမဟုတ် ရေဟာ ရှားပါးတယ်။

energy rich or energy poor.

လောင်စာ များတယ်၊ ဒါမှဟုတ် ရှားပါးတယ်၊

And the only way to correct these mismatches

အဲ့လို မမျှတာမှုတွေကို ပြင်ပေးဖို့က

is not through more wars and more borders,

စစ်မက်တွေ၊ တံတိုင်းတွေနဲ့ မဟုတ်ဘဲ၊

but through more connectivity of pipelines and water canals.

ရေနံပိုက်လိုင်းတွေနဲ့ တူးမြောင်းများဖြင့် ချိတ်ဆက်ပေးမှုဖြင့်ပါ။

Sadly, this is not yet the map of the Middle East.

ဒါပေမဲ့ အရှေ့အလည်ပိုင်းမှာ အဲဒီလို မမြင်ရတာ ဝမ်းနည်းစရာကြီးပါ။

But it should be,

တကယ်တော့ ဖြစ်သင့်တယ်၊

a connected Pax Arabia,

ဆက်သွယ်မိနေတဲ့ Pax Arabia မျိုး၊

internally integrated

အချင်းချင်း ပေါင်းစည်းနေပြီး

and productively connected to its neighbors: Europe, Asia and Africa.

အနီးရှိ ဥရောပ၊ အာရှနဲ့ အာဖရိကတို့နဲ့ အကျိုးဖြစ်ထွန်းစွာ ချိတ်ဆက်နေခဲ့ရမှာပါ။

Now, it may not seem like connectivity is what we want right now

ကမ္ဘာပေါ်က မတည်ငြိမ်ဆုံး ဒေသတွေကို ကြည့်လိုက်ကြရင်၊ ချိတ်ဆက်နိုင်စွမ်းဟာ

towards the world's most turbulent region.

ကျွန်ုပ်တို့ ဒီနေ့ လိုအပ်နေတာ ဟုတ်ချင်မှ ဟုတ်ပါ့မယ်။

But we know from history that more connectivity is the only way

ဒါပေမဲ့ သမိုင်း အတွေ့အကြုံအရ ရေရှည် တည်ငြိမ်မှုအတွက် အဲဒါဟာ

to bring about stability in the long run.

တစ်ခုတည်းသော လမ်းကြောင်ဆိုတာ သိကြတယ်။

Because we know that in region after region,

ဒေသတွေဟာ တခုပြီးရင် နောက်တခုက

connectivity is the new reality.

ချိတ်ဆက်လာနေကြခြင်းဟာ အရှိတရား အသစ်ပါ။

Cities and countries are learning to aggregate

မြို့ကြီးနဲ့ နိုင်ငံတွေဟာ စုပေါင်းချိတ်ဆက်ဖို့ အားထုတ်နေကြပြီး

into more peaceful and prosperous wholes.

ပိုပြီး ငြိမ်းချမ်းလျက် ကြွယ်ဝလာနေကြတယ်။

But the real test is going to be Asia.

တကယ့် စမ်းသပ်မှုကြီး ဖြစ်လာမှာက အာရှုတိုက်ကြီးပါ။

Can connectivity overcome the patterns of rivalry

အရှေ့အာရှက အင်အားကြီး နိုင်ငံတွေ အတွက် အားစမ်းမှုတွေကို

among the great powers of the Far East?

ချိတ်ဆက်နိုင်စွမ်းက ကျော်လွှားနိုင်မလား။

After all, this is where World War III is supposed to break out.

နောက်ဆုံးမှာတော့၊ အဲဒီဒေသထဲမှာမှ တတိယကမ္ဘာစစ် ပေါက်ထွက်လာမှာပါ။

Since the end of the Cold War, a quarter century ago,

လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ဆယ့်ငါးနှစ်တုန်းက စစ်အေးပြီးဆုံးသွားခဲ့လို့၊

at least six major wars have been predicted for this region.

အကြီးစား စစ်ကြီးတွေ အဲဒီ ဒေသထဲ ဖြစ်လာမယ်လို့ ဟောကိန်းတွေ ရှိခဲ့တယ်။

But none have broken out.

ဒါပေမဲ့ တခုမှ ဖြစ်မလာခဲ့ကြပါ။

တရုတ်နဲ့ထိုင်ဝမ်ကို ကြည့်ကြပါစို့။

Take China and Taiwan.

In the 1990s, this was everyone's leading World War III scenario.

၁၉၉၀ ပြည့် နှစ်များထဲမှာ အဲဒါဟာ တတိယ ကမ္ဘာစစ် ဇာတ်လမ်းရဲ့ နေရာပါ။

But since that time,

ဒါပေမဲ့၊ အဲဒီအချိန်နောက်မှာ၊

the trade and investment volumes across the straits have become so intense

ရေလက်ကြားကို ကူးဖြတ်လျက် ကူးသန်း ရောင်းဝယ်မှုနဲ့ ရင်းနှီးမြှုပ်နှံမှုတွေ

သိပ်ကို များလာခဲ့လို့ လွန်ခဲ့တဲ့ နိုဝင်ဘာလမှာ

that last November,

leaders from both sides held a historic summit

နှစ်ဖက်ခေါင်းဆောင်တွေ သမိုင်းဝင် အစည်းအဝေးကြီး လုပ်ခဲ့ကြပြီး

to discuss eventual peaceful reunification.

နောက်ဆုံးမှာ ငြိမ်းချမ်းစွား ပေါင်းစည်းရေး ကိုတောင် ဆွေးနွေးခဲ့ကြတယ်။

And even the election of a nationalist party in Taiwan

ထိုင်ဝမ်ရဲ့ အမျိုးသားရေးပါတီကတောင်

that's pro-independence earlier this year

လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်အထိ ခွဲထွက်ဖို့ပြောနေခဲတာ၊

does not undermine this fundamental dynamic.

အရေးပါလှတဲ့ အဲဒီလို ပြောင်းလဲမှုတွေကို လက်ခံလာရတယ်။

China and Japan have an even longer history of rivalry

တရုတ်နဲ့ ဂျပန်ဆိုရင် သမိုင်းထဲ ပြိုင်ဘက်တွေ ဖြစ်ခဲ့တာကြာပါပြီ

and have been deploying their air forces and navies

ကျွန်းများဆိုင်ရာ အငြင်းပွားနေကြပြီး ဝေဟင်မှာရော

to show their strength in island disputes.

ပင်လယ်မှာပါ အင်အားပြနေကြတာ မြင်နိုင်ကြပါတယ်။

But in recent years,

ဒါပေမဲ့၊ နောက်ဆုံး နှစ်များမှာ

Japan has been making its largest foreign investments in China.

ဂျပန်က တရုတ်မှာ အကြီးဆုံး ရင်းနှီးမြုပ်နှံသူ ဖြစ်လာပြီး

Japanese cars are selling in record numbers there.

ဂျပန်ကားတွေက ရောင်းအား အလွန်ကောင်းလာနေတယ်၊

And guess where the largest number of foreigners

ပြီးတော့၊ ဂျပန်မှာ နိုင်ငံခြားသား အများဆုံးက

residing in Japan today comes from?

ဘယ်က လာကြတယ် ထင်ပါသလဲ။

You guessed it: China.

ခင်ဗျားတို့ ထင်တာ မှန်တယ်- တရုတ်ပါ။

China and India have fought a major war

တရုတ်နဲ့ အိန္ဒိယလဲ စစ်တိုက်ခဲ့ဘူးကြတယ်၊

and have three outstanding border disputes,

နယ်ခြားအငြင်းပွားမှု သုံးခုရှိနေတုန်း၊

but today India is the second largest shareholder

ဒါပေမဲ့၊ ဒီနေ့ အိန္ဒိယဟာ တရုတ်ပိုင် အာရှ အခြေခံအဆောက်အအုံ ဖွံဖြိုးရေးဘဏ်မှာ

in the Asian Infrastructure Investment Bank.

ဒုတိယ ရှယ်ယာအများဆုံးပိုင်သူပါ။

They're building a trade corridor stretching from Northeast India

နှစ်နိုင်ငံပေါင်းပြီးတော့ မြောက် အိန္ဒိယကနေပြီး

through Myanmar and Bangladesh to Southern China.

မြန်မာနဲ့ ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်ကို ဖြတ်ပြီး ကူသန်းရေး စင်္ကြံကို ဆောက်နေကြတယ်။

Their trade volume has grown from 20 billion dollars a decade ago

သူတို့ရဲ့ ကူသန်းရောင်းဝယ်မှုဟာ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၀ နှစ်တုန်းက ဒေါ်လာ ၂၀ ဘီလီယံ ရှိရာမှ

to 80 billion dollars today.

အခုဆို ၈၀ ဘီလီယံဆီ တိုးလာတယ်။

Nuclear-armed India and Pakistan have fought three wars

နယူကလီးယား လက်နက်ပိုင် အိန္ဒိယနဲ့ ပါကင်စတန် စစ်ပွဲ ၃ကြိမ်ဖြစ်ခဲ့ပြီး

and continue to dispute Kashmir,

ကက်ရှမီးယားမှာလည်း အခုထိ ငြင်းခုန်နေတုန်း၊

but they're also negotiating a most-favored-nation trade agreement

ဒါပေမဲ့၊ သူတို့ဟာ ကူးသန်းရေး သဘော တူညီချက်ကိုပါ ညှိနှိုင်းနေကြပြီး၊

and want to complete a pipeline

အီရန်ကနေ ပါကင်စတန်ကို ဖြတ်ပြီး အိန္ဒိယဆီ ရောက်မယ့်

stretching from Iran through Pakistan to India.

ပိုက်လိုက်ကြီး သွယ်ဖိုကိုလဲ လက်တွဲ လုပ်ကိုင်လိုကြပါတယ်။

And let's talk about Iran.

အီရန်အကြောင်း ဆွေနွေးကြရအောင်။

Wasn't it just two years ago that war with Iran seemed inevitable?

အီရန်နဲ့ စစ်ဖြစ်မှာ ရှောင်မရနိုင်ဘူးလို့ ထင်ခဲ့ကြတာ ၂ နှစ်ပဲ ရှိသေးတယ်။

Then why is every single major power rushing to do business there today?

ဒါနဲ့ အင်အားကြီးနိုင်ငံတိုင်းက အဲဒီမှာ စီးပွားရေလုပ်ဖို့ ကြိုးပမ်းနေကြတာလဲ။

Ladies and gentlemen,

လူကြီးမင်းတို့ ခင်ဗျာ၊

I cannot guarantee that World War III will not break out.

တတိယကမ္ဘာစစ် မဖြစ်ပါဘူးလို့ ကျွန်တော် အာမမခံနိုင်တာ အမှန်ပဲ။

But we can definitely see why it hasn't happened yet.

ဒါပေမဲ့၊ ကမ္ဘာစစ် ဖြစ်မလာခဲ့တာ ဘာကြောင့်လဲ ဆိုတာ သေချာ မြင်နိုင်ပါတယ်။

Even though Asia is home to the world's fastest growing militaries,

အာရှဟာ တဟုန်တိုး စစ်အင်အားတိုးလာနေတဲ့ ဒေသ ဖြစ်တာ မှန်ပေမဲ့၊

these same countries are also investing billions of dollars

ဒီနိုင်ငံတွေကဘဲ ဘီလီယံပေါင်းများစွာကို တနိုင်ငံရဲ့ အခြေခံအဆောက်အအုံနဲ့

ကုန်စည် စီးဆင်းမှုထဲကို ရင်းနှီးမြှုပ် နေကြတာကိုပါ မြင်နိုင်ကြပါတယ်။

in each other's infrastructure and supply chains.

They are more interested in each other's functional geography

သူတို့ဟာ နိုင်ငံရေး ပထဝီထက်ကို လုပ်ငန်းတွေနဲ့ ဖွံ့ဖြိုးနေတဲ့ ပထဝီကို

than in their political geography.

ပိုပြီး လိုလား စိတ်ဝင်စားကြတယ်။

And that is why their leaders think twice, step back from the brink,

အဲဒါကြောင့်မို့လို့၊ သူတို့ရဲ့ ​ ခေါင်းဆောင်တွေဟာ နှစ်ကြိမ် စဉ်းစားပြီး

and decide to focus on economic ties over territorial tensions.

နယ်မြေ တင်းမာမှုတွေ အစား စီးပွားရေး အဆက်အသွယ်များဆီကို ဦးလှည့်ခဲ့ကြတာပါ။

So often it seems like the world is falling apart,

ဒီတော့၊ မကြာခဏဆိုလသို ကမ္ဘာကြီးဟာ ပြိုကွဲသွားတော့မလို ထင်ရပေမဲ့၊

but building more connectivity

ချိတ်ဆက်မှုတွေကို တိုးထူထောင်ပေးခြင်းက

is how we put Humpty Dumpty back together again,

မျှော်လင့်ချက် မရှိနိုင်တဲ့ အခြေအနေကို ပြန်ပေးနိုင်ပြီး

အရင်ကထက် ပိုပြီးကောင်းလာစေနိုင်တယ်။

much better than before.

ကမ္ဘာကြီးကို ဒီလို ရုပ်ပိုင်းနဲ့

And by wrapping the world

in such seamless physical and digital connectivity,

ဒီဂျီတယ်နည်းဖြင့် အဆက်မပြတ် ရစ်ပတ်ပေးခြင်းဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့ဟာ

we evolve towards a world

လူသားတွေဟာ ပထဝီ အနေအထားရဲ့ ကန့်သတ်ချက်တွေကို

in which people can rise above their geographic constraints.

ကျော်လွှားပြီး တက်လှမ်းနိုင်အောင် ကူပေးနိုင်မှာပါ။

We are the cells and vessels

ကျွန်ုပ်တို့ဟာ အဲဒီလို ကမ္ဘာ့ချိတ်ဆက်ရေး

pulsing through these global connectivity networks.

ကွန်ရက်တွေကို မောင်းနှင်ပေးနေကြတဲ့ ကလပ်စည်းတွေနဲ့ သွေ​ေးကြောတွေပါ။

Everyday, hundreds of millions of people go online

နေတိုင်း သန်းနဲ့ချီတဲ့ လူသားတွေဟာ အင်တာနက်သုံးနေကြပြီး

and work with people they've never met.

တခါမှ မမြင်ဘူးတဲ့ လူတွေနဲ့ လက်တွဲ လုပ်ကိုင်နေကြတယ်။

More than one billion people cross borders every year,

နှစ်တိုင်း လူ တစ်ဘီလီယံကျော်တို့က အခြားနိုင်ငံများသို့ ကူးလူးသွားလာနေရာ၊

and that's expected to rise to three billion in the coming decade.

နောက် ဆယ်နှစ်အကြာတွင် သုံးဘီလီယံ အထိရှိလာမယ် မျှော်လင့်ရတယ်။

We don't just build connectivity,

ကျွန်ုပ်တို့ဟာ ချိတ်ဆက်မှုကို ထူထောင်ပေးလိုက်ရုံသာမက၊

we embody it.

အနှစ်သာရတွေ ထည့်ပေးခဲ့တယ်။

We are the global network civilization,

ကျွန်ုပ်တို့ဟာ ကမ္ဘာ့ ကွန်ယက် ယဉ်ကျေးမှုကြီးပါ၊

and this is our map.

ကျွန်ုပ်တို့ရဲ့ မြေပုံက ဒါပ။

A map of the world in which geography is no longer destiny.

ပထဝီက ကံကြမ္မာကို ဆုံးဖြတ် မပေးနိုင်တော့တဲ့ ကမ္ဘာကြီးမျိုးပါ။

Instead, the future has a new and more hopeful motto:

အဲဒါ့တင်မက၊ အနာဂတ်ရဲ့ ဆောင်ပုဒ်ဟာ ပိုမျှော်လင့်စရာကြီးပါ-

connectivity is destiny.

ချိတ်ဆက်မှုကသာ ကံကြမ္မာပါ။

Thank you.

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်

(Applause)

(လက်ခုပ်သံများ)