How megacities are changing the map of the world | Parag Khanna

Translator: Pedram Pourasgari Reviewer: Leila Ataei

I want you to reimagine how life is organized on earth.

می‌خواهم مجدداً نظم زندگی بر روی زمین را تصور کنید

Think of the planet like a human body that we inhabit.

سیاره زمین را مانند بدن انسان فرض کنید.

The skeleton is the transportation system of roads and railways,

استخوان‌بندی آن، جاده‌ها و خطوط راه‌آهن هستند،

bridges and tunnels, air and seaports

پل‌ها و تونل‌ها، فرودگاه‌ها و بنادر

that enable our mobility across the continents.

که امکان جابجایی ما را بین قاره‌ها فراهم می‌کنند.

The vascular system that powers the body

شریان‌هایی که قدرت بدن را تامین می‌کنند،

are the oil and gas pipelines and electricity grids.

همان لوله‌های نفت و گاز و شبکه‌های برق هستند

that distribute energy.

که انرژی را توزیع می‌کنند.

And the nervous system of communications

و سیستم عصبی آن برای ارتباطات

is the Internet cables, satellites, cellular networks

همان کابل‌های اینترنت، ماهواره‌ها و شبکه‌های تلفن هستند.

and data centers that allow us to share information.

و مراکز داده که به ما امکان اشتراک اطلاعات را می‌دهند.

This ever-expanding infrastructural matrix

این ماتریس زیرساخت‌ها که همواره در حال رشد است،

already consists of 64 million kilometers of roads,

هم‌اکنون ۶۴ میلیون کیلومتر جاده،

four million kilometers of railways,

۴ میلیون کیلومتر راه‌آهن،

two million kilometers of pipelines

۲ میلیون کیلومتر خط لوله

and one million kilometers of Internet cables.

و یک میلیون کیلومتر کابل اینترنت را در بر می‌گیرد.

What about international borders?

پس مرز‌های بین‌المللی چه می‌شوند؟

We have less than 500,000 kilometers of borders.

کمتر از ۵۰۰ هزار مرز در جهان وجود دارد.

Let's build a better map of the world.

اجازه دهید نقشه بهتری از جهان رسم کنیم.

And we can start by overcoming some ancient mythology.

می‌توانیم با غلبه بر چند اسطوره باستانی شروع کنیم.

There's a saying with which all students of history are familiar:

چیزی که می‌گویم برای تمامی دانشجویان تاریخ آشناست:

"Geography is destiny."

جغرافیا، سرنوشت است. [جبر جغرافیایی]

Sounds so grave, doesn't it?

معنی سنگینی دارد، اینطور نیست؟

It's such a fatalistic adage.

این یک ضرب‌المثل جبری است.

It tells us that landlocked countries are condemned to be poor,

می‌گوید کشور‌های محصور در خشکی، محکوم به فقیر بودن هستند،

that small countries cannot escape their larger neighbors,

که کشور‌های کوچک نمی‌توانند از همسایه‌های بزرگتر خود فرار کنند،

that vast distances are insurmountable.

که نمی‌توان فاصله‌های زیاد را طی کرد.

But every journey I take around the world,

اما به هر گوشه‌ی جهان که سفر می‌کنم،

I see an even greater force sweeping the planet:

نیروی قوی‌تری را می‌بینم که در سیاره ما وجود دارد.

connectivity.

اتصال.

The global connectivity revolution, in all of its forms --

انقلاب جهانی اتصال در تمامی جنبه‌های آن --

transportation, energy and communications --

حمل و نقل، انرژی و ارتباطات --

has enabled such a quantum leap in the mobility of people,

توانسته پویایی مردم جهان را متحول کند،

of goods, of resources, of knowledge,

همچنین پویایی کالاها، منابع و دانش،

such that we can no longer even think of geography as distinct from it.

به گونه‌ای که دیگر نمی‌توان آن‌ها را با جغرافیا متمایز کرد.

In fact, I view the two forces as fusing together

در واقع، من دو نیرو را می‌بینم که با یکدیگر ترکیب شده‌اند

into what I call "connectography."

من آن را کانکتوگرافی (تماس جغرافیایی) می‌نامم.

Connectography represents a quantum leap

کانکتوگرافی، نشان‌دهنده یک تحول

in the mobility of people, resources and ideas,

در پویایی مردم، منابع و ایده‌ها است،

but it is an evolution,

اما یک تکامل است،

an evolution of the world from political geography,

تکامل جهان از جغرافیای سیاسی،

which is how we legally divide the world,

که در واقع چگونگی تقسیم جهان از نظر قانونی است،

to functional geography,

به جغرافیای کاربردی،

which is how we actually use the world,

که در واقع چگونگی استفاده از جهان است،

from nations and borders, to infrastructure and supply chains.

از ملت‌ها و مرزها، به زیرساخت‌ها و زنجیره‌های تأمین

Our global system is evolving

نظام جهانی ما در حال تکامل است

from the vertically integrated empires of the 19th century,

از امپراتوری‌های عمودی یکپارچه در قرن نوزدهم،

through the horizontally interdependent nations of the 20th century,

به ملت‌های مستقل افقی در قرن بیستم،

into a global network civilization in the 21st century.

به یک تمدن شبکه جهانی در قرن بیست و یکم.

Connectivity, not sovereignty,

اتصال، نه حاکمیت،

has become the organizing principle of the human species.

به اصل نظم‌دهی نژاد بشر تبدیل شده است.

(Applause)

(صدای تشویق)

We are becoming this global network civilization

ما در حال تبدیل شدن به تمدن شبکه جهانی هستیم

because we are literally building it.

چون به معنای واقعی کلمه در حال ساختن آن هستیم.

All of the world's defense budgets and military spending taken together

مجموع تمام بودجه‌های دفاعی و مخارج نظامی درجهان

total just under two trillion dollars per year.

کمتر از دو تریلیون دلار در سال است.

Meanwhile, our global infrastructure spending

در حالی که پیش‌بینی می‌شود مخارج ما در زیرساخت‌ها

is projected to rise to nine trillion dollars per year

به ۹ تریلیون دلار در سال افزایش یابد

within the coming decade.

در دهه آینده.

And, well, it should.

و البته باید چنین شود.

We have been living off an infrastructure stock

ما با زیرساخت‌هایی زندگی می‌کنیم

meant for a world population of three billion,

که برای جمعیت سه میلیارد نفری جهان کافی هستند،

as our population has crossed seven billion to eight billion

در حالی که جمعیت جهان از ۷ میلیارد و ۸ میلیارد

and eventually nine billion and more.

و نهایتاً ۹ میلیارد نفر و بیشتر فراتر می‌رود.

As a rule of thumb, we should spend about one trillion dollars

به عنوان یک قاعده کلی، ما باید به میزان ۳ تریلیون دلار

on the basic infrastructure needs of every billion people in the world.

برای زیرساخت‌های اولیه موردنیاز به ازای یک میلیارد جمعیت در جهان خرج کنیم.

Not surprisingly, Asia is in the lead.

جای تعجب نیست که آسیا در رتبه اول قرار دارد.

In 2015, China announced the creation

در سال ۲۰۱۵، چین تأسیس

of the Asian Infrastructure Investment Bank,

بانک سرمایه‌گذاری آسیا را اعلام کرد،

which together with a network of other organizations

که به همراه مجموعه‌ای از سازمان‌های دیگر،

aims to construct a network of iron and silk roads,

ساخت خط آهن در جاده ابریشم را دنبال می‌کند

stretching from Shanghai to Lisbon.

که شانگ‌های را به لیسبون متصل می‌کند.

And as all of this topographical engineering unfolds,

و با آشکار شدن تمام جنبه‌های این مهندسی توپوگرافی،

we will likely spend more on infrastructure in the next 40 years,

می‌توان انتظار داشت که مخارج ما در زیرساخت‌ها در ۴۰ سال آینده افزایش یابد،

we will build more infrastructure in the next 40 years,

ما در ۴۰ سال آینده زیرساخت‌های بیشتری خواهیم ساخت

than we have in the past 4,000 years.

از آنچه در ۴ هزار سال گذشته ساخته‌ایم.

Now let's stop and think about it for a minute.

حالا اجازه دهید لحظه‌ای به آن فکر کنیم.

Spending so much more on building the foundations of global society

مخارج بیشتر بر روی ساختن بنیان‌های جامعه جهانی

rather than on the tools to destroy it

نسبت به مخارج ابزار‌های تخریب آن

can have profound consequences.

می‌تواند پیامد‌های عمیقی داشته باشد.

Connectivity is how we optimize the distribution

متصل بودن، روش بهینه‌سازی توزیع

of people and resources around the world.

جمعیت و منابع در جهان است.

It is how mankind comes to be more than just the sum of its parts.

با متصل بودن، بشر چیزی بیش از حاصل جمع بخش‌های خود خواهد بود.

I believe that is what is happening.

من بر این باورم که این در حال رخ دادن است.

Connectivity has a twin megatrend in the 21st century:

اتصال، با یک روند کلان دیگر در قرن بیست و یکم همراه شده است.

planetary urbanization.

شهرنشینی جهانی.

Cities are the infrastructures that most define us.

شهرها، زیرساخت‌هایی هستند که بیش از هر چیز ما را تعریف می‌کنند.

By 2030, more than two thirds of the world's population

تا سال ۲۰۳۰، بیش از دو سوم جمعیت جهان

will live in cities.

در شهرها زندگی خواهند کرد.

And these are not mere little dots on the map,

و آن‌ها دیگر تنها نقطه‌های کوچکی بر روی نقشه نخواهند بود،

but they are vast archipelagos stretching hundreds of kilometers.

بلکه مجمع‌الجزایر عظیمی هستند که صدها کیلومتر امتداد یافته‌اند.

Here we are in Vancouver,

ما در حال حاضر در ونکوور هستیم،

at the head of the Cascadia Corridor

در ابتدای کریدور کسکیدیا

that stretches south across the US border to Seattle.

که از جنوب مرز ایالات متحده تا سیاتل کشیده شده است.

The technology powerhouse of Silicon Valley

نیروگاه فناوری سیلیکون ولی

begins north of San Francisco down to San Jose

که از شما سان‌فرانسیسکو تا سن‌خوزه

and across the bay to Oakland.

و در طول خلیج تا اوکلند امتداد می‌یابد.

The sprawl of Los Angeles now passes San Diego

پهنه لوس‌آنجلس اکنون از سن‌دیگو فراتر رفته

across the Mexican border to Tijuana.

از مرز مکزیک عبور کرده و به تیهوانا رسیده است.

San Diego and Tijuana now share an airport terminal

سن‌دیگو و تیهوانا حالا یک پایانه فرودگاهی مشترک دارند

where you can exit into either country.

که می‌توان از آن به هر یک از دو کشور خارج شد.

Eventually, a high-speed rail network may connect the entire Pacific spine.

در نهایت، یک شبکه راه‌آهن پرسرعت، می‌تواند ستون فقرات اقیانوس آرام را متصل کند.

America's northeastern megalopolis begins in Boston through New York

اَبَرشهر شمال شرق آمریکا که از بوستون شروع می‌شود و تا نیویورک

and Philadelphia to Washington.

و فیلادلفیا و واشنگتن امتداد می‌یابد.

It contains more than 50 million people

جمعیت این منطقه بیش از ۵۰ میلیون نفر است

and also has plans for a high-speed rail network.

و برنامه‌هایی برای ایجاد شبکه ریلی پرسرعت در آن وجود دارد.

But Asia is where we really see the megacities coming together.

اما در آسیا می‌توان واقعاً به هم پیوستن کلان‌شهرها را مشاهده کرد.

This continuous strip of light from Tokyo through Nagoya to Osaka

این نوار پیوسته‌ی نورانی که از «توکیو» تا «ناگویا» و «اوزاکا» امتداد یافته

contains more than 80 million people

بیش از ۸۰ میلیون نفر را در خود جای داده

and most of Japan's economy.

و بیشتر اقتصاد ژاپن را تشکیل می‌دهد.

It is the world's largest megacity.

این بزرگترین کلان‌شهر در دنیاست.

For now.

در حال حاضر.

But in China, megacity clusters are coming together

ولی در چین، خوشه‌هایی از کلان‌شهرها به هم می‌پیوندند

with populations reaching 100 million people.

با جمعیت‌هایی که به ۱۰۰ میلیون نفر هم می‌رسند.

The Bohai Rim around Beijing,

«کمربند بوهای» اطراف پکن،

The Yangtze River Delta around Shanghai

«دلتای رود یانگ تسه» اطراف شانگهای

and the Pearl River Delta,

و «دلتای رود پرل»،

stretching from Hong Kong north to Guangzhou.

که از هنگ‌کنگ تا گوانگژو کشیده شده است.

And in the middle,

و در میانه،

the Chongqing-Chengdu megacity cluster,

خوشه کلان‌شهر «چونگ چینگ چنگدو»

whose geographic footprint is almost the same size

که مقیاس جغرافیایی آن تقریباً برابر با

as the country of Austria.

کشور اتریش است.

And any number of these megacity clusters

و هر کدام از این خوشه‌های کلان‌شهر

has a GDP approaching two trillion dollars --

تولید ناخالص داخلی نزدیک به ۲ تریلیون دلار دارند --

that's almost the same as all of India today.

که تقریباً برابر است با تولید ناخالص داخلی هند.

So imagine if our global diplomatic institutions, such as the G20,

پس تصور کنید اگر نهادهای دیپلماتیک جهانی نظیر جی‌۲۰

were to base their membership on economic size

اساس عضویت در خود را مقیاس اقتصادی تعریف می‌کردند،

rather than national representation.

به جای نمایندگی از یک ملت.

Some Chinese megacities may be in and have a seat at the table,

برخی از کلان‌شهر‌های چینی در آن عضو بودند،

while entire countries, like Argentina or Indonesia would be out.

در حالی که برخی از کشورها مانند آرژانتین و اندونزی در آن جایی نداشتند.

Moving to India, whose population will soon exceed that of China,

به هند برویم که جمعیت آن به زودی از چین فراتر می‌رود،

it too has a number of megacity clusters,

این کشور هم دارای تعدادی خوشه کلان‌شهر است

such as the Delhi Capital Region

مانند منطقه دهلی

and Mumbai.

و بمبئی.

In the Middle East,

در خاورمیانه،

Greater Tehran is absorbing one third of Iran's population.

تهران بزرگ یک سوم جمعیت ایران را در خود جای داده است.

Most of Egypt's 80 million people

بیشتر جعیت ۸۰ میلیونی مصر

live in the corridor between Cairo and Alexandria.

در کریدور قاهره و اسکندریه زندگی می‌کنند.

And in the gulf, a necklace of city-states is forming,

و در خلیج فارس، گردنبندی از شهرها و ایالت‌ها در حال شکل‌گیری است،

from Bahrain and Qatar,

از بحرین و قطر،

through the United Arab Emirates to Muscat in Oman.

تا امارات متحده عربی و مسقط در عمان.

And then there's Lagos,

و بعد لاگوس را داریم،

Africa's largest city and Nigeria's commercial hub.

بزرگترین شهر آفریقا و قطب تجاری نیجریه.

It has plans for a rail network

برنامه‌هایی برای ایجاد یک شبکه ریلی دارد

that will make it the anchor of a vast Atlantic coastal corridor,

که آن را به لنگرگاه کریدور ساحلی گسترده اقیانوس اطلس تبدیل می‌کند،

stretching across Benin, Togo and Ghana,

که از بنین، توگو و غنا،

to Abidjan, the capital of the Ivory Coast.

تا آبیجان، پایتخت ساحل عاج امتداد می‌یابد.

But these countries are suburbs of Lagos.

ولی این کشورها، مانند حومه لاگوس هستند.

In a megacity world,

در جهان کلان‌شهرها،

countries can be suburbs of cities.

کشورها می‌توانند حومه شهرها باشند.

By 2030, we will have as many as 50 such megacity clusters in the world.

تا سال ۲۰۳۰، ما بیش از ۵۰ خوشه کلان‌شهر در جهان خواهیم داشت.

So which map tells you more?

پس کدام نقشه اطلاعات بیشتری به شما می‌دهد؟

Our traditional map of 200 discrete nations

نقشه سنتی از ۲۰۰ ملت مجزا

that hang on most of our walls,

که بر روی بیشتر دیوارها نصب شده،

or this map of the 50 megacity clusters?

یا این نقشه از ۵۰ خوشه کلان‌شهر؟

And yet, even this is incomplete

و با این وجود، هنوز هم این نقشه کامل نیست

because you cannot understand any individual megacity

چون نمی‌توانید هر کدام از کلان‌شهرها را به تنهایی درک کنید

without understanding its connections to the others.

بدون درک ارتباطات آن با دیگر کلان‌شهرها.

People move to cities to be connected,

افراد به شهرها مهاجرت می‌کنند تا متصل باشند،

and connectivity is why these cities thrive.

و متصل بودن، دلیل پیشرفت این شهرها است.

Any number of them, such as Sao Paulo or Istanbul or Moscow,

هر کدام از آن‌ها، مانند سائوپائولو یا استانبول یا مسکو،

has a GDP approaching or exceeding one third of one half

دارای تولید ناخالص داخلی نزدیک یا بیش از یک سوم

of their entire national GDP.

کل تولید ناخالص داخلی کشور خود هستند.

But equally importantly,

ولی این موضوع هم مهم است که

you cannot calculate any of their individual value

نمی‌توانید ارزش هر یک از آن‌ها را محاسبه کنید

without understanding the role of the flows of people,

بدون درک نقش جریان مردم،

of finance, of technology

جریان مالی، جریان فناوری

that enable them to thrive.

که امکان پیشرفت را به آن‌ها می‌دهد.

Take the Gauteng province of South Africa,

استان گائوتنگ در آفریقای جنوبی را در نظر بگیرید،

which contains Johannesburg and the capital Pretoria.

که ژوهانسبورگ و پرتوریا (پایتخت) را در بر گرفته است.

It too represents just over a third of South Africa's GDP.

این استان هم یک سوم تولید ناخالص داخلی آفریقای جنوبی را به خود اختصاص داده است.

But equally importantly, it is home to the offices

ولی این هم مهم است که این استان مکان دفاتر

of almost every single multinational corporation

تقریباً تمام شرکت‌های چندملیتی است

that invests directly into South Africa

که سرمایه‌گذاری مستقیم در آفریقای جنوبی

and indeed, into the entire African continent.

و البته در تمام قاره آفریقا انجام می‌دهند.

Cities want to be part of global value chains.

شهرها می‌خواهند بخشی از زنجیره‌های تأمین جهانی باشند.

They want to be part of this global division of labor.

آن‌ها می‌خواهند عضوی از تقسیم‌بندی جهانی نیروی کار باشند.

That is how cities think.

شهرها این‌گونه فکر می‌کنند.

I've never met a mayor who said to me,

هیچ‌گاه شهرداری را ندیدم که بگوید:

"I want my city to be cut off."

«من می‌خواهم شهرم جدا باشد.»

They know that their cities belong as much

آن‌ها می‌دانند که شهرهایشان همان اندازه عضوی از

to the global network civilization as to their home countries.

تمدن شبکه جهانی هستند که به کشور‌های خودشان تعلق دارند.

Now, for many people, urbanization causes great dismay.

برای بسیاری از مردم، شهرنشینی یک ترس بزرگ به همراه دارد.

They think cities are wrecking the planet.

آن‌ها فکر می‌کنند شهرها، زمین را نابود می‌کنند.

But right now,

اما هم‌اکنون،

there are more than 200 intercity learning networks thriving.

بیش از ۲۰۰ شبکه یادگیری بین‌شهری در حال رشد هستند.

That is as many as the number of intergovernmental organizations

که برابر با تعداد سازمان‌های بین‌دولتی هستند.

that we have.

And all of these intercity networks are devoted to one purpose,

و تمام این شبکه‌های بین‌شهری، یک هدف را دنبال می‌کنند.

mankind's number one priority in the 21st century:

اولویت نخست بشر در قرن بیست و یکم:

sustainable urbanization.

شهرنشینی پایدار.

Is it working?

آیا مؤثر است؟

Let's take climate change.

تغییرات آب‌وهوایی را در نظر بگیرید.

We know that summit after summit in New York and Paris

می‌دانیم که اجلاس‌های متعدد در نیویورک و پاریس

is not going to reduce greenhouse gas emissions.

قرار نیست موجب کاهش انتشار گاز‌های گلخانه‌ای شوند.

But what we can see is that transferring technology

اما می‌توان دید که انتقال فناوری

and knowledge and policies between cities

و دانش و سیاست‌ها بین شهرها

is how we've actually begun to reduce the carbon intensity of our economies.

موجب آغاز کاهش شدت کربن در اقتصادها شده است.

Cities are learning from each other.

شهرها در حال یادگیری از یکدیگر هستند.

How to install zero-emissions buildings,

این که چگونه ساختمان‌های بدون آلایندگی بسازند.

how to deploy electric car-sharing systems.

چگونه سیستم‌های اشتراک خودرو‌های الکتریکی را گسترش دهند.

In major Chinese cities,

شهر‌های بزرگ در چین،

they're imposing quotas on the number of cars on the streets.

تعداد خودرو‌های در حال حرکت سهمیه‌بندی شده‌اند.

In many Western cities,

در بسیاری از شهر‌های غربی،

young people don't even want to drive anymore.

جوانان دیگر حتی نمی‌خواهند رانندگی کنند.

Cities have been part of the problem,

شهرها قبلاً بخشی از مشکل بودند،

now they are part of the solution.

حالا بخشی از راه‌حل هستند.

Inequality is the other great challenge to achieving sustainable urbanization.

نابرابری، چالش مهم دیگر در تحقق شهرنشینی پایدار است.

When I travel through megacities from end to end --

وقتی من در کلان‌شهرها سفر می‌کنم، از یک سو به سوی دیگر --

it takes hours and days --

ساعت‌ها و روزها طول می‌کشد --

I experience the tragedy of extreme disparity

تراژدی اختلاف طبقاتی را تجربه می‌کنم

within the same geography.

در همان منطقه جغرافیایی.

And yet, our global stock of financial assets

و با این وجود، ذخایر جهانی دارایی‌های مالی ما

has never been larger,

هیچ‌گاه بزرگ‌تر نبوده‌اند،

approaching 300 trillion dollars.

و به ۳۰۰ تریلیون دلار می‌رسند.

That's almost four times the actual GDP of the world.

این تقریباً چهار برابر تولید ناخالص داخلی جهان است.

We have taken on such enormous debts since the financial crisis,

ما پس از بحران مالی، وام‌های بسیار بزرگی گرفته‌ایم

but have we invested them in inclusive growth?

اما آیا آن‌ها را در رشد همگانی سرمایه‌گذاری کرده‌ایم؟

No, not yet.

نه، هنوز نه.

Only when we build sufficient, affordable public housing,

تنها زمانی که ما مسکن عمومی کافی و مقرون به صرفه بسازیم،

when we invest in robust transportation networks

زمانی که در شبکه‌های حمل‌ونقل پابرجا سرمایه‌گذاری کنیم،

to allow people to connect to each other both physically and digitally,

تا به مردم این امکان را دهیم که به صورت فیزیکی و دیجیتال به یکدیگر متصل شوند،

that's when our divided cities and societies

آن زمان، شهرها و جوامع جداشده‌ی ما

will come to feel whole again.

دوباره احساس می‌کنند اعضای یک بدن هستند.

(Applause)

(صدای تشویق)

And that is why infrastructure has just been included

و به این دلیل است که زیرساخت، اخیراً

in the United Nations Sustainable Development Goals,

به اهداف توسعه پایدار سازمان ملل افزوده شده است،

because it enables all the others.

چون تحقق سایر اهداف را هم امکان‌پذیر می‌کند.

Our political and economic leaders

رهبران سیاسی و اقتصادی ما

are learning that connectivity is not charity,

یاد می‌گیرند که متصل بودن، نیکوکاری نیست،

it's opportunity.

فرصت است.

And that's why our financial community needs to understand

و به همین دلیل جامعه مالی ما باید درک کند

that connectivity is the most important asset class of the 21st century.

که متصل بودن مهم‌ترین نوع دارایی در قرن بیست و یکم است.

Now, cities can make the world more sustainable,

اکنون، شهرها می‌توانند دنیا را پایدارتر کنند،

they can make the world more equitable,

آن‌ها می‌توانند جهان را عادلانه‌تر کنند،

I also believe that connectivity between cities

من همچنین بر این باورم که متصل بودن شهرها

can make the world more peaceful.

می‌تواند جهان را صلح‌آمیزتر کند.

If we look at regions of the world with dense relations across borders,

اگر به مناطقی در جهان نگاه کنیم که روابط تنگاتنگی با مناطق دیگر دارند

we see more trade, more investment

می‌توانیم تجارت بیشتر، سرمایه‌گذاری بیشتر

and more stability.

و پایداری بیشتر را در آن‌ها ببینیم.

We all know the story of Europe after World War II,

همه ما داستان اروپا را پس از جنگ جهانی دوم می‌دانیم،

where industrial integration kicked off a process

فرآیند ادغام صنعتی در آن آغاز شده بود

that gave rise to today's peaceful European Union.

که منجر به ایجاد اتحادیه اروپای آرام امروزی شد.

And you can see that Russia, by the way,

و ضمناً می‌توانید ببینید که روسیه،

is the least connected of major powers in the international system.

بین قدرت‌های برتر نظام جهانی، کمترین ارتباط را با دیگران دارد.

And that goes a long way towards explaining the tensions today.

و می‌توان با استفاده از آن، تنش‌های امروزه را به خوبی توضیح داد.

Countries that have less stake in the system

کشور‌هایی که سهم کمتری از سیستم دارند،

also have less to lose in disturbing it.

چیز کمتری هم برای از دست دادن در صورت مختل شدن سیستم دارند.

In North America, the lines that matter most on the map

در آمریکای شمالی، مهم‌ترین خطوط روی نقشه

are not the US-Canada border or the US-Mexico border,

مرز‌های آمریکا با کانادا و مکزیک نیستند،

but the dense network of roads and railways and pipelines

بلکه شبکه‌های متراکم جاده‌ها، خطوط راه‌آهن و خط لوله‌ها

and electricity grids and even water canals

و شبکه‌های برق و حتی کانال‌های آب هستند

that are forming an integrated North American union.

که در حال شکل دادن یک اتحادیه آمریکای شمالی هستند.

North America does not need more walls, it needs more connections.

آمریکای شمالی به دیوار‌های بیشتر نیاز ندارد، نیازمند ارتباطات بیشتر است.

(Applause)

(صدای تشویق)

But the real promise of connectivity is in the postcolonial world.

اما نوید واقعی متصل بودن، جهان پسا استعماری است.

All of those regions where borders have historically been the most arbitrary

تمام مناطقی که در آن‌ها مرزها به طور خودسرانه تعیین می‌شدند

and where generations of leaders

و نسل‌هایی از رهبران

have had hostile relations with each other.

روابطی خصمانه با یکدیگر داشتند.

But now a new group of leaders has come into power

اما اکنون گروه جدیدی از رهبران به قدرت رسیده‌اند

and is burying the hatchet.

و در حال برقراری صلح هستند.

Let's take Southeast Asia, where high-speed rail networks

جنوب شرقی آسیا را در نظر بگیرید که شبکه‌های ریلی پرسرعت

are planned to connect Bangkok to Singapore

برای اتصال بانکوک به سنگاپور برنامه‌ریزی شده‌اند

and trade corridors from Vietnam to Myanmar.

و کریدور‌های تجاری از ویتنام تا میانمار.

Now this region of 600 million people coordinates its agricultural resources

حالا این منطقه با ۶۰۰ میلیون جمعیت، منابع کشاورزی

and its industrial output.

و تولیدات صنعتی خود را مدیریت می‌کند.

It is evolving into what I call a Pax Asiana,

این منطقه در حال تکامل است به چیزی که من «پاکس آسیا» می‌نامم، [پاکس: الهه صلح]

a peace among Southeast Asian nations.

صلحی میان ملت‌های جنوب شرق آسیا.

A similar phenomenon is underway in East Africa,

پدیده مشابهی در شرق آفریقا در حال رخ دادن است،

where a half dozen countries

جایی که شش کشور

are investing in railways and multimodal corridors

در حال سرمایه‌گذاری بر روی راه‌آهن و کریدور‌های چندمنظوره هستند

so that landlocked countries can get their goods to market.

تا کشور‌های محصور در خشکی بتوانند کالا‌های خود را به بازار عرضه کنند.

Now these countries coordinate their utilities

اکنون این کشورها، خدمات

and their investment policies.

و سیاست‌های سرمایه‌گذاری خود را مدیریت می‌کنند.

They, too, are evolving into a Pax Africana.

آن‌ها نیز در حال تکامل به «پاکس آفریقا» هستند.

One region we know could especially use this kind of thinking

یکی از مناطق به خصوصی که می‌تواند از این نوع تفکر استفاده کند،

is the Middle East.

خاورمیانه است.

As Arab states tragically collapse,

با سقوط فجیع کشور‌های عربی،

what is left behind but the ancient cities,

چه چیزی به جز شهرهای باستانی باقی مانده است؟

such as Cairo, Beirut and Baghdad?

شهر‌هایی مانند قاهره، بیروت و بغداد.

In fact, the nearly 400 million people of the Arab world

در واقع، جمعیت حدوداً ۴۰۰ میلیون نفری جهان عرب

are almost entirely urbanized.

تقریباً به طور کامل شهرنشین شده‌اند.

As societies, as cities,

مانند جوامع، مانند شهرها،

they are either water rich or water poor,

آن‌ها پر آب یا کم آب هستند،

energy rich or energy poor.

منابع انرژی دارند یا با کمبود انرژی مواجه‌اند.

And the only way to correct these mismatches

و تنها راه اصلاح این ناسازگاری‌ها

is not through more wars and more borders,

جنگ‌های بیشتر و گسترش مرزها نیست،

but through more connectivity of pipelines and water canals.

بلکه اتصال بیشتر خطوط لوله و کانال‌های آب است.

Sadly, this is not yet the map of the Middle East.

متأسفانه، این نقشه هنوز در خاورمیانه وجود ندارد.

But it should be,

ولی باید به وجود بیاید،

a connected Pax Arabia,

یک «پاکس عربی» متصل،

internally integrated

با یکپارچگی داخلی

and productively connected to its neighbors: Europe, Asia and Africa.

و با ارتباط سازنده با همسایگانش: اروپا، آسیا و آفریقا.

Now, it may not seem like connectivity is what we want right now

ممکن است به نظر برسد که اتصال چیزی نیست که هم‌اکنون می‌خواهیم

towards the world's most turbulent region.

در ناآرام‌ترین منطقه جهان.

But we know from history that more connectivity is the only way

ولی می‌توان از تاریخ فهمید که اتصال بیشتر، تنها راه

to bring about stability in the long run.

ایجاد ثبات در بلندمدت است.

Because we know that in region after region,

چرا که می‌دانیم در مناطق مختلف،

connectivity is the new reality.

اتصال، واقعیت جدید است.

Cities and countries are learning to aggregate

شهرها و کشورها یاد می‌گیرند که یکپارچه شوند

into more peaceful and prosperous wholes.

در تمامیت‌های صلح‌آمیزتر و شکوفاتر.

But the real test is going to be Asia.

اما آزمون واقعی، آسیا خواهد بود.

Can connectivity overcome the patterns of rivalry

آیا اتصال می‌تواند بر الگو‌های رقابت غلبه کند؟

among the great powers of the Far East?

در میان قدرت‌های بزرگ شرق دور؟

After all, this is where World War III is supposed to break out.

در نهایت،‌ انتظار می‌رود جنگ جهانی سوم از این‌جا آغاز شود.

Since the end of the Cold War, a quarter century ago,

از زمان پایان جنگ سرد در ربع قرن پیش،

at least six major wars have been predicted for this region.

حداقل شش جنگ بزرگ در این منطقه پیش‌بینی شده است.

But none have broken out.

اما هیچ کدام رخ نداده‌اند.

Take China and Taiwan.

چین و تایوان را در نظر بگیرید.

In the 1990s, this was everyone's leading World War III scenario.

در دهه ۱۹۹۰، این سناریوی اصلی هر کسی برای جنگ جهانی سوم بود.

But since that time,

اما از آن زمان،

the trade and investment volumes across the straits have become so intense

میزان تجارت و سرمایه‌گذاری میان این دو به میزانی افزایش یافت

that last November,

که در نوامبر گذشته،

leaders from both sides held a historic summit

رهبران دو طرف یک اجلاس تاریخی برگزار کردند

to discuss eventual peaceful reunification.

تا در مورد اتحاد صلح‌آمیز نهایی مذاکره کنند.

And even the election of a nationalist party in Taiwan

و حتی پیروزی حزب ناسیونالیست در انتخابات تایوان

that's pro-independence earlier this year

در اوایل سال جاری که طرفدار جدایی است،

does not undermine this fundamental dynamic.

این تغییر اساسی را تضعیف نمی‌کند.

China and Japan have an even longer history of rivalry

چین و ژاپن تاریخچه‌ای طولانی‌تر از رقابت دارند

and have been deploying their air forces and navies

و نیرو‌های هوایی و دریایی خود را برای نشان دادن

to show their strength in island disputes.

قدرت خود در جزایر مورد مناقشه مستقر کرده‌اند.

But in recent years,

اما در سال‌های اخیر،

Japan has been making its largest foreign investments in China.

ژاپن بیشترین سرمایه‌گذاری خارجی را در چین انجام داده است.

Japanese cars are selling in record numbers there.

خودرو‌های ژاپنی به طور بی‌سابقه‌ای در چین به فروش می‌رسند.

And guess where the largest number of foreigners

و حدس بزنید بیشترین اتباع خارجی

residing in Japan today comes from?

ساکن در ژاپن از کدام کشور هستند؟

You guessed it: China.

حدس زدید: چین.

China and India have fought a major war

چین و هند جنگ بزرگی را پشت سر گذاشته‌اند

and have three outstanding border disputes,

و سه اختلاف مرزی مهم دارند،

but today India is the second largest shareholder

اما امروزه هند، دومین سهام‌دار بزرگ

in the Asian Infrastructure Investment Bank.

در بانک سرمایه‌گذاری آسیا است.

They're building a trade corridor stretching from Northeast India

آن‌ها در حال ساختن یک کریدور تجاری از شمال شرقی هند

through Myanmar and Bangladesh to Southern China.

به میانمار و بنگلادش تا جنوب شرق آسیا هستند.

Their trade volume has grown from 20 billion dollars a decade ago

حجم تجارت آن‌ها از ۲۰ میلیارد دلار در یک دهه پیش

to 80 billion dollars today.

به ۸۰ میلیارد دلار رسیده است.

Nuclear-armed India and Pakistan have fought three wars

هند و پاکستان مجهز به سلاح اتمی، سه جنگ را پشت سر گذاشته‌اند

and continue to dispute Kashmir,

و همچنان بر سر کشمیر اختلاف دارند،

but they're also negotiating a most-favored-nation trade agreement

اما در عین حال، در مورد یک قرارداد تجاری کشور دوست بهره‌مند مذاکره می‌کنند

and want to complete a pipeline

و می‌خواهند خط لوله‌ای را تکمیل کنند

stretching from Iran through Pakistan to India.

که ایران را به پاکستان و هند متصل می‌کند.

And let's talk about Iran.

و اجازه دهید در مورد ایران صحبت کنیم.

Wasn't it just two years ago that war with Iran seemed inevitable?

همین دو سال پیش نبود که جنگ با ایران اجتناب‌ناپذیر به نظر می‌رسید؟

Then why is every single major power rushing to do business there today?

پس چرا امروزه تمام قدرت‌های بزرگ برای سرمایه‌گذاری در این کشور عجله دارند؟

Ladies and gentlemen,

خانم‌ها و آقایان،

I cannot guarantee that World War III will not break out.

من نمی‌توانم تضمین دهم که جنگ جهانی سوم به وقوع نخواهد پیوست.

But we can definitely see why it hasn't happened yet.

ولی قطعاً می‌توانیم ببینیم که چرا هنوز این جنگ رخ نداده است.

Even though Asia is home to the world's fastest growing militaries,

با وجود این که آسیا شاهد سریع‌ترین رشد ارتش‌ها است،

these same countries are also investing billions of dollars

همان کشورها در حال سرمایه‌گذاری میلیاردها دلار

in each other's infrastructure and supply chains.

در زیرساخت‌ها و زنجیره‌های تأمین یکدیگر هستند.

They are more interested in each other's functional geography

آن‌ها بیشتر به جغرافیای کاربردی همدیگر علاقه دارند

than in their political geography.

تا به جغرافیای سیاسی یکدیگر.

And that is why their leaders think twice, step back from the brink,

و به این دلیل است که رهبران آنها مجدداً فکر می‌کنند، یک گام به عقب بر می‌دارند،

and decide to focus on economic ties over territorial tensions.

و تصمیم می‌گیرند که به جای تنش‌های ارضی، بر روی روابط اقتصادی تمرکز کنند.

So often it seems like the world is falling apart,

گاهی به نظر می‌رسد دنیا در حال فروپاشی است،

but building more connectivity

اما با ایجاد اتصال بیشتر

is how we put Humpty Dumpty back together again,

می‌توان دوباره آن را یکپارچه کرد،

much better than before.

خیلی بهتر از آنچه قبلاً بود.

And by wrapping the world

و با بسته‌بندی جهان

in such seamless physical and digital connectivity,

در این اتصالات یکپارچه فیزیکی و دیجیتال،

we evolve towards a world

ما به جهانی تکامل می‌یابیم

in which people can rise above their geographic constraints.

که در آن مردم می‌توانند بدون توجه به محدودیت‌های جغرافیایی رشد کنند.

We are the cells and vessels

ما سلول‌ها و رگ‌هایی هستیم

pulsing through these global connectivity networks.

که از طریق این شبکه‌های اتصال جهانی در حال تپیدن هستیم.

Everyday, hundreds of millions of people go online

هر روز، صدها میلیون نفر آنلاین می‌شوند

and work with people they've never met.

و با افرادی که هرگز ملاقات نکرده‌اند، کار می‌کنند.

More than one billion people cross borders every year,

هر ساله، بیش از یک میلیارد نفر از مرزها عبور می‌کنند،

and that's expected to rise to three billion in the coming decade.

و انتظار می‌رود این رقم در دهه آتی به ۳ میلیارد نفر افزایش یابد.

We don't just build connectivity,

ما تنها اتصال برقرار نمی‌کنیم،

we embody it.

ما آن را مجسم می‌کنیم.

We are the global network civilization,

ما تمدن شبکه جهانی هستیم،

and this is our map.

و این نقشه ماست.

A map of the world in which geography is no longer destiny.

نقشه‌ای از جهان که دیگر در آن جغرافیا سرنوشت را تعیین نمی‌کند.

Instead, the future has a new and more hopeful motto:

به جای آن، شعار جدید و پرامیدتری برای آینده وجود دارد:

connectivity is destiny.

اتصال، سرنوشت است.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(صدای تشویق)