Why the hospital of the future will be your own home | Niels van Namen

Translator: Mohsen Mohebzadeh Reviewer: hassan qodusi

Probably not a surprise to you,

احتمالاً برای شما تعجب‌آور نیست،

but I don't like to be in a hospital

ولی من دوست ندارم در یک بیمارستان باشم

or go to a hospital.

یا به یک بیمارستان بروم.

Do you?

شما چه طور؟

I'm sure many of you feel the same way, right?

مطمئن هستم بسیاری از شما همین احساس را دارید، درست است؟

But why? Why is it that we hate hospitals so much?

ولی چرا؟ چرا ما اینقدر از بیمارستان‌ها متنفر هستیم؟

Or is it just a fact of life we have to live with?

یا این تنها حقیقتی است که مجبوریم با آن زندگی کنیم؟

Is it the crappy food?

آیا به خاطر غذای بی‌کیفیت هست؟

Is it the expensive parking?

به خاطر پارکینگ گران هست؟

Is it the intense smell?

به خاطر بوی تند هست؟

Or is it the fear of the unknown?

یا به علت ترس از چیز‌های ناشناخته است؟

Well, it's all of that, and it's more.

در واقع، به خاطر همهٔ این‌ها و چیز‌های دیگر است.

Patients often have to travel long distances

بیماران معمولا باید مسافت‌های طولانی طی کنند

to get to their nearest hospital,

تا به نزدیک‌ترین بیمارستان برسند،

and access to hospital care is becoming more and more an issue

و در مناطق روستایی دسترسی به مراقبت‌های بیمارستانی بیشتر و بیشتر

in rural areas,

به یک معضل تبدیل می‌شود،

in the US,

در آمریکا،

but also in sparsely populated countries like Sweden.

همین‌طور در کشور‌هایی با تراکم جمعیت کمتر مثل سوئد.

And even when hospitals are more abundant,

حتی وقتی بیمارستان‌ها فراوان هستند،

typically the poor and the elderly

بازهم معمولا فقیرها و سالمندها

have trouble getting care because they lack transportation

در دریافت خدمات درمانی مشکل دارند

چون فاقد حمل‌ونقل راحت و مقرون به صرفه هستند.

that is convenient and affordable to them.

And many people are avoiding hospital care altogether,

و بسیاری از مردم به کلی از مراقبت‌های بیمارستانی دوری می‌کنند،

and they miss getting proper treatment

و درمان مناسب را دریافت نمی‌کنند،

due to cost.

تنها به خاطر هزینه.

We see that 64 percent of Americans

ما می‌بینیم که ۶۴ درصد آمریکایی‌ها

are avoiding care due to cost.

به خاطر هزینه از درمان دوری می‌کنند.

And even when you do get treatment,

و حتی زمانی هم که درمان دریافت می‌کنیم،

hospitals often make us sicker.

بیمارستان‌ها غالبا ما را مریض‌تر می‌کنند.

Medical errors are reported to be the third cause of death in the US,

طبق گزارش‌ها، خطا‌های پزشکی سومین عامل مرگ در آمریکا هستند،

just behind cancer and heart disease,

درست بعد از سرطان و بیماری‌های قلبی،

the third cause of death.

سومین عامل مرگ!

I'm in health care for over 20 years now,

من بیشتر از ۲۰ سال هست که در حوزهٔ سلامت هستم،

and I witness every day how broken and how obsolete our hospital system is.

و هر روز می‌بینم که سیستم بیمارستانی ما چقدر ناکارامد و منسوخ‌شده است.

Let me give you two examples.

بگذارید برای شما دو تا مثال بزنم.

Four in 10 Japanese medical doctors

۴ نفر از هر ۱۰ پزشک ژاپنی،

and five in 10 American medical doctors

و ۵ نفر از هر ۱۰ پزشک آمریکایی

are burnt out.

از فشار کاری فرسوده می‌شوند.

In my home country, the Netherlands,

در کشور من، هلند،

only 17 million people live there.

که تنها ۱۷ میلیون نفر جمعیت دارد

We are short 125,000 nurses over the coming years.

و ما با کمبود ۱۲۵ هزار پرستار در سال‌های آینده مواجه هستیم!

But how did we even end up here,

اما چه شد که به این‌ ایده رسیدیم

in this idea of placing all kinds of sick people

که انواع بیماران را با هم

together in one big building?

در ساختمانی بزرگ جمع کنیم؟

Well, we have to go back to the Ancient Greeks.

خب، ما باید به دوران یونانی‌های باستان برگردیم.

In 400 BC, temples for cure were erected

۴۰۰ سال پیش از میلاد، معابدی برای درمان ساخته شدند.

where people could go to get their diagnosis,

جایی که مردم می‌توانستند برای تشخیص،

their treatment and their healing.

درمان و بهبود بیماری‌شان مراجعه کنند.

And then really for about 2,000 years,

و بعد واقعاً برای حدود ۲,۰۰۰ سال،

we've seen religious care centers

در مسیر رسیدن به انقلاب صنعتی

all the way up to the Industrial Revolution,

شاهد مراکز مذهبی بوده‌ایم.

where we've seen hospitals being set up as assembly lines

زمانی که دیدیم بیمارستان‌ها مانند خطوط تولید

based on the principles of the Industrial Revolution,

بر اساس اصول انقلاب صنعتی برپا شدند،

to produce efficiently

-- برای تولید موثرتر --

and get the products, the patients in this case,

و محصولات را، که در این مورد همان بیماران هستند،

out of the hospital as soon as possible.

در اسرع وقت به بیرون از بیمارستان منتقل کنند.

Over the last century, we've seen lots of interesting innovations.

در طول قرن اخیر، ما نوآوری‌های جذاب بسیاری را دیده‌ایم.

We figured out how to make insulin.

فهمیدیم چطور انسولین درست کنیم.

We invented pacemakers and X-ray,

ضربان‌ساز و اشعهٔ ایکس را اختراع کردیم.

and we even came into this wonderful new era of cell and gene therapies.

و حتی به عصر شگفت‌انگیز سلول‌درمانی و ژن‌درمانی رسیدیم.

But the biggest change to fix our hospital system altogether

اما بزرگترین تغییر، یعنی اصلاح همه‌جانبهٔ سیستم بیمارستان‌های‌مان،

is still ahead of us.

هنوز پیش روی ما است.

And I believe it's time now, we have the opportunity,

و من باور دارم الان وقت آن هست، ما این فرصت را داریم

to revolutionize the system altogether

که سیستم را یکسره دگرگون کنیم،

and forget about our current hospital system.

و سیستم فعلی بیمارستانی‌مان را فراموش کنیم.

I believe it's time to create a new system

من باور دارم وقت آن است که سیستم جدیدی بسازیم

that revolves around health care at home.

که حول محور مراقبت در خانه می‌چرخد.

Recent research has shown

پژوهش‌های اخیر نشان دادند

that 46 percent of hospital care

که ۴۶ درصد از مراقبت‌های بیمارستانی

can move to the patient's home.

می‌تواند به خانه بیمار منتقل شود.

That's a lot.

رقم خیلی زیادی است.

And that's mainly for those patients who suffer from chronic diseases.

و عمدتا برای بیمارانی است که از بیماری‌های مزمن رنج می‌برند.

With that, hospitals can and should

با انجام این‌کار، بیمارستان‌ها می‌توانند و باید

reduce to smaller, agile and mobile care centers

به مراکز درمانی کوچکتر، چابک و سیاری تقلیل پیدا کنند

focused on acute care.

که روی مراقبت‌های حاد متمرکز هستند.

So things like neonatology, intensive care, surgery and imaging

بنابراین چیز‌هایی مثل پزشکی نوزادان، مراقبت‌های ویژه، جراحی و عکس‌برداری

will still remain at the hospitals,

همچنان در بیمارستان‌ها باقی می‌مانند،

at least I believe for the foreseeable future.

حداقل تا جایی که می‌شود پیش‌بینی کرد.

A few weeks ago, I met a colleague

چند هفته پیش، همکاری را دیدم

whose mom was diagnosed with incurable cancer,

که برای مادرش تشخیص داده شده که سرطان غیرقابل درمانی دارد.

and she said, "Niels, it's hard.

او گفت: «نیلز، خیلی سخت هست.

It's so hard when we know that she's got only months to live.

خیلی سخت هست وقتی می‌دانیم فقط چند ماه دیگر می‌تواند زندگی کند.

Instead of playing with the grandchildren,

به جای اینکه با نوه‌هایش بازی کند،

she now has to travel three times a week

مجبور است هفته‌ای سه بار

two hours up and down to Amsterdam

هربار دو ساعت تا آمستردام برود و بیاید

just to get her treatment and tests."

فقط برای دریافت تداوی و دادن آزمایش‌هایش.»

And that really breaks my heart,

و این واقعاً قلبم را می‌شکند،

because we all know that a professional nurse

چون ما همه می‌دانیم که یک پرستار حرفه‌ای

could draw her blood at home as well, right?

می‌تواند در خانه هم از او خون بگیرد، درست هست؟

And if she could get her tests and treatment at home as well,

و اگر می‌تواند در خانه هم آزمایش بدهد و درمان بگیرد،

she could do the things that are really important to her

می‌تواند در چند ماه آخر آن کار‌هایی را انجام بدهد

in her last months.

که واقعاً برایش مهم است.

My own mom, 82 years old now -- God bless her --

مادر خودم، الان ۸۲ سالش هست -- خدا نگه‌دارش باشد --

she's avoiding to go to the hospital

از رفتن به بیمارستان اجتناب می‌کند

because she finds it difficult to plan and manage the journey.

چون برایش سخت است رفت و آمد را برنامه‌ریزی و مدیریت کند.

So my sisters and I, we help her out.

بنابراین من و خواهرم، به او کمک می‌کنیم.

But there's many elderly people who are avoiding care

اما افراد سالمند زیادی هستند که از درمان دوری می‌کنند

and are waiting that long that it becomes life-threatening,

و آن قدر صبر می‌کنند که زندگی‌شان به خطر می‌افتد،

and it's straight to the costly, intensive care.

و مستقیما برمی‌گردد به مراقبت‌های ویژهٔ پرهزینه.

Dr. Covinsky, a clinical researcher at the University of California,

دکتر کووینسکی، پژوهشگر بالینی در دانشگاه کالیفرنیا،

he concludes that a third of patients over 70

نتیجه‌گیری می‌کند که یک سوم بیماران بالای ۷۰ سال

and more than half of patients over 85,

و بیش از نصف بیماران بالای ۸۵ سال

leave the hospital more disabled than when they came in.

بیمارستان را ناتوان‌تر از زمانی که وارد شدند ترک می‌کنند.

And a very practical problem

و یک مشکل خیلی عملی

that many patients face when they have to go to a hospital is:

که بیماران زیادی وقتی به بیمارستان می‌روند با آن روبه‌رو می‌شوند این هست:

Where do I go with my main companion in life,

من با همدم اصلی زندگی‌ام کجا بروم؟

where do I go with my dog?

من کجا بروم با سگم؟

That's our dog, by the way. Isn't she cute?

راستی، این سگ ما هست. خوشگل نیست؟

(Laughter)

(خندهٔ حضار)

But it's not only about convenience.

اما مسئله فقط راحتی نیست.

It's also about unnecessary health care stays and costs.

اقامت‌ها و هزینه‌های غیرضروری هم هست.

A friend of mine, Art,

یکی از دوست‌های من، آرت،

he recently needed to be hospitalized for just a minor surgery,

اخیراً برای یک جراحی جزئی باید بستری می‌شد،

and he had to stay in the hospital for over two weeks,

و مجبور بود بیشتر از دو هفته در بیمارستان بماند،

just because he needed a specific kind of IV antibiotics.

فقط به خاطر اینکه به یک نوع از آنتی‌بیوتیک تزریقی نیاز داشت.

So he occupied a bed for two weeks

بنابراین یک تخت را برای دو هفته اشغال کرد

that cost over a thousand euros a day.

که بیش از هزار یورو در روز هزینه داشت!

It's just ridiculous.

واقعاً مسخره است!

And these costs are really at the heart of the issue.

و این هزینه‌ها واقعا اصل ماجرا هستند.

So we've seen over many of our global economies,

خب دیده‌ایم در اقتصاد‌های جهانی زیادی،

health care expense grow as a percentage of GDP

هزینهٔ مراقبت‌های بهداشتی به عنوان درصدی از تولید ناخالص داخلی

over the last years.

در سال‌های گذشته افزایش یافته است.

So here we see that over the last 50 years,

ما در اینجا می‌بینیم که در طول ۵۰ سال گذشته،

health care expense has grown from about five percent in Germany

هزینهٔ مراقبت‌های بهداشتی از حدود ۵ درصد در آلمان

to about 11 percent now.

تا ۱۱ درصد در حال حاضر رشد کرده است.

In the US, we've seen growth from six percent to over 17 percent now.

در آمریکا، افزایش از ۶ درصد تا بیش از ۱۷ درصد در حال حاضر را مشاهده می‌کنیم.

And a large portion of these costs are driven by investments

و بخش بزرگی از این هزینه‌ها نشأت گرفته از سرمایه‌گذاری

in large, shiny hospital buildings.

در ساختمان‌های بزرگ و پرزرق‌وبرق بیمارستان‌ها است.

And these buildings are not flexible,

و این ساختمان‌ها انعطاف‌پذیر نیستند،

and they maintain a system where hospital beds need to be filled

و سیستمی را برقرار می‌کنند که در آن تخت‌های بیمارستان باید پر باشند

for a hospital to run efficiently.

تا بیمارستان با بیشترین درآمد کار کند.

There's no incentive for a hospital to run with less beds.

هیچ انگیزه‌ای برای یک بیمارستان وجود ندارد تا با تخت‌های کمتر کار کند.

Just the thought of that makes you sick, right?

تنها فکر کردن به آن حال شما را به هم می‌زند، درست است؟

And here's the thing: the cost for treating my buddy Art at home

و نکته این هست: هزینهٔ درمان‌‌‌‌‌‌ دوستم‌‌‌‌‌ آرت در خانه

can be up to 10 times cheaper than hospital care.

می‌تواند تا ۱۰ برابر ارزان‌تر از بیمارستان بشود.

And that is where we're headed.

و ما به آن سمت‌‌‌‌‌‌ می‌رویم.

The hospital bed of the future will be in our own homes.

تخت بیمارستانی آینده، در خانه‌های خودمان خواهد بود.

And it's already starting.

و قبلا شروع شده است.

Global home care is growing 10 percent year over year.

مراقبت خانگی در سطح جهان هرساله ۱۰ درصد رشد می‌کند.

And from my own experience, I see that logistics and technology

و طبق تجربهٔ خودم، می‌بینم که تدارکات و فناوری

are making these home health care solutions work.

راه حل‌های مراقبت خانگی را امکان‌پذیر می‌کنند.

Technology is already allowing us to do things

فناوری الان هم اجازه می‌دهد تا کار‌هایی بکنیم

that were once exclusive to hospitals.

که زمانی در انحصار بیمارستان‌ها بود.

Diagnosis tests like blood,

آزمایش‌های تشخیصی مثل آزمایش خون،

glucose tests, urine tests, can now be taken in the comfort of our homes.

آزمایش قند، آزمایش ادرار، می‌توانند در محیط روح‌افزای خانه گرفته شوند.

And more and more connected devices

و دستگاه‌های متصل به بدن بیشتر و بیشتری را

we see like pacemakers and insulin pumps

مانند ضربان‌ساز و پمپ انسولین می‌بینیم

that will proactively signal if help is needed soon.

که در هنگام احتیاج به کمک، به صورت فعال علامت می‌دهند.

And all that technology is coming together

و تمام آن فناوری‌ها

in much more insights into the patients' health,

با دادن فهم و شهود بیشتر از سلامت بیماران گرد هم آمدند،

and that insight and all of the information leads to better control

و این شهود و تمام این اطلاعات منجر به کنترل بهتر

and to less medical errors --

و خطا‌های پزشکی کمتری می‌شود --

remember, the third cause of death

یادتان می‌آید؟ سومین عامل مرگ

in the US.

در آمریکا.

And I see it every day at work.

و من هر روز سر کار این را می‌بینم.

I work in logistics

من در بخش تدارکات کار می‌کنم

and for me, home health care works.

و برای من، مراقبت خانگی جواب می‌دهد.

So we see a delivery driver deliver the medicine

بنابراین می‌بینیم یک راننده، دارو

to the patient's home.

را به خانه بیمار تحویل می‌دهد.

A nurse joins him and actually administers the drug

یک پرستار به راننده می‌پیوندد و در واقع بر مصرف دارو

at the patient's home.

در خانهٔ بیمار نظارت می‌کند.

It's that simple.

همین‌قدر ساده است.

Remember my buddy, Art?

دوستم، آرت، را یادتان می‌آید؟

He can now get the IV antibiotics in the comfort of his home:

او الان می‌تواند آنتی‌بیوتیک تزریقی‌اش را در آرامش خانه‌اش دریافت کند:

no hospital pajamas, no crappy food

نه خبری از پیژامه‌های بیمارستان هست، نه خبری از غذای مزخرف

and no risk of these antibiotic-resistant superbugs

و نه خطر باکتری‌های مقاوم در برابر آنتی‌بیوتیک

that only bite you in these hospitals.

که فقط در این بیمارستان‌ها گریبان‌گیر شما می‌شود.

And it goes further.

و از این فراتر می‌رود.

So now the elderly people can get the treatment that they need

پس حالا سالمند‌ها می‌توانند درمانی که نیاز دارند

in the comfort of their own home

را در آسایشِ خانهٔ خودشان دریافت کنند

while with their best companion in life.

در حالی که کنار بهترین همدم زندگی‌شان هستند.

And there's no need anymore to drive hours and hours

و دیگر نیازی نیست ساعت‌ها رانندگی کنید

just to get your treatment and tests.

فقط برای اینکه درمان بگیرید و آزمایش بدهید.

In the Netherlands and in Denmark,

در هلند و دانمارک،

we've seen very good successes in cancer clinics

ما موفقیت‌های خیلی خوبی در کلینیک‌های سرطان دیده‌ایم

organizing chemotherapies at the patient's homes,

که شیمی‌درمانی را در خانهٔ بیماران انجام می‌دهند،

sometimes even together with fellow patients.

حتی بعضی اوقات به صورت جمعی با حضور بیماران دیگر.

The best improvements for these patients

بهترین بهبود‌ها برای این بیمارها

have been improvements in reduction in stress,

بهبود در کاهش استرس،

anxiety disorders and depression.

اختلالات اضطرابی و افسردگی بوده است.

Home health care also helped them to get back a sense of normality

مراقبت خانگی، همچنین به آن‌ها کمک کرده است تا به حالت عادی

and freedom in their lives,

و آزادی در زندگی‌شان برگردند،

and they've actually helped them to forget about their disease.

و در واقع به آن‌ها کمک کرده است تا بیماری‌شان را فراموش کنند.

But home health care, Niels --

اما مراقبت خانگی، نیلز --

what if I don't even have a home, when I'm homeless,

اگه خانه‌ای نداشته باشم چه؟ وقتی بی‌خانمان هستم،

or when I do have a home but there's no one to take care of me

یا وقتی خانه دارم اما کسی نیست که از من مراقبت کند

or even open up the door?

یا حتی در را برایم باز کند؟

Well, in comes our sharing economy,

خب، اینجا اقتصاد اشتراکی وارد می‌شود،

or, as I like to call it, the Airbnb for home care.

یا، آن طور که من آن را می‌نامم، Airbnb (یک وبسایت همرسانی) برای مراقبت خانگی.

In the Netherlands, we see churches and care organizations

در هلند، ما کلیساها و سازمان‌های بهزیستی را می‌بینیم

match people in need of care and company

که افرادی که به مراقبت و همراهی نیاز دارند را وصل می‌کنند

with people who actually have a home for them

به افرادی که واقعاً خانه‌ای برای آن‌ها دارند

and can provide care and company to them.

و می‌توانند از آن‌ها مراقبت کرده و همراهی‌شان کنند.

Home health care is cheaper,

مراقبت خانگی ارزان‌تر هست،

it's easier to facilitate, and it's quick to set up --

تسهیل آن راحت‌تر هست، و راه‌اندازی آن سریع است --

in these rural areas we talked about, but also in humanitarian crisis situations

چه در مناطق روستایی که در موردش حرف زدیم، بلکه همچنین در شرایط بحرانی بشردوستانه

where it's often safer, quicker and cheaper to set things up at home.

که اغلب امن‌تر، سریع‌تر و ارزان‌تر هست که در خانه چیزها را راه بی‌اندازیم.

Home health care is very applicable in prosperous areas

مراقبت خانگی نه تنها در مناطق مرفه،

but also very much in underserved communities.

که در جوامع کم‌درامد هم اجرا شدنی است.

Home health care works in developed countries

مراقبت خانگی در کشور‌های توسعه‌یافته

به خوبی کشور‌های درحال توسعه کار می‌کند.

as well as in developing countries.

So I'm passionate to help facilitate improvements in patients' lives

بنابراین، من مشتاق هستم کمک کنم تا به واسطهٔ مراقبت خانگی،

due to home health care.

زندگی بیماران بهبود پیدا کند.

I'm passionate to help facilitate

من مشتاق هستم کمک کنم

that the elderly people get the treatment that they need

تا سالمندان درمان مورد نیازشان را

in the comfort of their own homes,

در آسایشِ خانه‌های خودشان،

together with their best companion in life.

در کنار بهترین همدم زندگی‌شان دریافت کنند.

I'm passionate to make the change

من مشتاق هستم تا تغییر را ایجاد کنم

and help ensure that patients, and not their disease,

و کمک کنم تا مطمئن بشویم که بیماران، و نه بیماری‌های‌شان،

are in control of their lives.

زندگی‌شان را کنترل می‌کنند.

To me, that is health care delivered at home.

برای من، این مراقبتی هست که دم در خانه تحویل داده می‌شود.

Thank you.

از شما متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)