How Amazon, Apple, Facebook and Google manipulate our emotions | Scott Galloway

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: soheila Jafari

[This talk contains graphic language Viewer discretion is advised]

[ این سخنرانی حاوی لغاتی مستهجن است و توصیه می‌شود که مواظب باشید]

So, this is the first and the last slide

این اولین و آخرین عکسیه

each of my 6,400 students over the last 15 years has seen.

که همه ۶۴۰۰ دانشجوی من در ۱۵ سال اخیر دیده‌اند.

I do not believe you can build a multibillion-dollar organization

به نظر من نمی‌تونی سازمانی چند میلیارد دلاری بسازی

unless you are clear on which instinct or organ you are targeting.

مگه اینکه روشن کنی که چه غریزه یا عضوی را هدف گرفته‌ای.

Our species has a need for a superbeing.

نژاد ما به اَبَر انسان بودن نیاز داره

Our competitive advantage as a species is our brain.

مزیت رقابتی نژاد ما مغز ماست.

Our brain is robust enough to ask these really difficult questions,

و مغز ما اونقدر قدرتمنده که این سوال‌های خیلی سخت را بپرسه،

but, unfortunately, it doesn't have the processing power to answer them,

اما، متاسفانه، توان پردازشش برای جواب دادن به آنها کافی نیست،

which creates a need for a superbeing

که باعث میشه آَبَر موجودی را خلق کنه

that we can pray to and look to for answers.

که برای پیدا کردن جواب به سویش دعا کنیم.

What is prayer?

دعا چیه؟

Sending a query into the universe,

ارسال تقاضایی به سوی جهان،

and hopefully there's some sort of divine intervention --

و امید به نوعی از شفاعت الهی --

we don't need to understand what's going on --

که نیازی به دانستن جزئیاتش نداری --

from an all-knowing, all-seeing superbeing

از یک آگاه کامل، از یک آَبَر موجود با بصیرت

that gives us authority that this is the right answer.

که به ما تضمین می ده که این پاسخ درسته.

"Will my kid be all right?"

« آیا بچه‌هایم سالم می‌مانند؟»

You have your planet of stuff,

دنیای چیز‌هایت را داری،

you have your planet of work,

دنیای کار‌هایت را داری،

you have your planet of friends.

دنیای دوستانت را داری،

If you have kids,

اگر بچه داری،

you know that once something comes off the rails with your kids,

می‌دونی که اگر روابطت با بچه‌ها خوب نباشه،

everything melts,

همه چیز به هم میریزه،

in your universe to the Sun that is your kids.

در دنیای شما، بچه مثل خورشیده.

"Will my kid be all right?"

« آیا بچه‌هایم سالم می‌مانند؟»

"Symptoms and treatment of croup" in the Google query box.

« علائم و درمان خروسک» در قسمت جستجوی گوگل.

One in six queries presented to Google have never been asked before

یکی از هر شش جستجویی که در گوگل می‌شه هیچوقت قبلا

in the history of mankind.

در تاریخ انسان جستجو نشده.

What priest, teacher, rabbi, scholar, mentor, boss has so much credibility

آن کشیش، معلم، خاخام، دانشمند، مرشد، رئیس، چه اعتباری داره که

that one in six questions posed to that person

یکی از هر شش سوالی از آن شخص می‌شه

have never been asked before?

قبلا هیچوقت پرسیده نشده؟

Google is our modern man's God.

گوگل خدای انسان امروزی است.

Imagine your face and your name above everything you've put into that box,

وقتی که عکس و نام خودت را که در آن صفحه می‌گذاری تجسم کن،

and you're going to realize you trust Google more than any entity

و می‌فهمی که به گوگل بیشتر از هر کسی

in your history.

در کل زندگیت اعتماد داری.

(Laughter)

( خنده حضار )

Let's move further down the torso.

بیایید به سمت کمر پایین برویم.

(Laughter)

( خنده حضار )

One of the other wonderful things about our species

یکی از چیز های جالبی که در مورد نژاد ما وجود داره

is we not only need to be loved, but we need to love others.

اینه که ما نه تنها نیاز داریم دوستمان داشته باشند، احتیاج به دوست داشتن هم داریم

Children with poor nutrition but a lot of affection

کودکانی که تغذیه بدی دارند ولی محبت زیادی دریافت می‌کنند

have better outcomes than children with good nutrition and poor affection.

کارایی کمتری از بچه‌هایی که تغذیه خوبی دارند ولی محبت کمی می‌گیرند دارند.

However, the best signal that you might make it

اگرچه، بهترین نشانه‌ای که که ممکن است پیدا کنی

to be part of the number-one fastest growing demographic in the world --

که جزو منطقه جمعیتی با بالاترین رشد جهانی باشی --

centenarians, people who live to triple digits --

آدمهای صدساله، کسانی که سنشان سه رقمی است --

there are three signals.

این سه نشانه است،

In reverse order: your genetics -- not as important as you'd like to think,

به ترتیب معکوس: ژنتیک شما -- آنقدری هم که فکر می‌کنین مهم نیست،

so you can continue to treat your body like shit

پس می‌تونی به گند زدن به جسمت همینطور ادامه بدی

and think, "Oh, Uncle Joe lived to 95,

و بگی‌، « عمو جو من تا ۹۵ سالگی عمر کرد،

the die have been cast."

دیگه راه برگشتی نیست.»

It's less important than you think.

از اونی که فکر می‌کنی کم اهمیت‌تره.

Number two is lifestyle.

شماره دو روش زندگیه.

Don't smoke, don't be obese, and prescreen --

سیگار نکش، چاق نشو، و پیشگری کن --

get rid of about two-thirds of early cancers

اینطوری جلوی دو سوم سرطان‌ها

and cardiovascular disease.

و بیماری‌های قلبی عروقی رو می‌گیری.

The number one indicator or signal that you'll make it to triple digits:

علامت یا نشامه شماره یک که عمرت رو سه رقمی می‌کنه:

How many people do you love?

چند نفر رو دوست داری؟

Caretaking is the security camera --

مراقبت از دیگران مثل دوربین امنیتی است --

we call the low-resolution security camera in our brain --

به دوربین امنیتی با کیفیت پایین مغزمون نگاه می‌کنیم --

deciding whether or not you are adding value.

و نتیجه می‌گیریم که شما ارزشی خلق می‌کنین.

Facebook taps into our instinctive need not only to be loved,

فیس‌بوک به نیاز غریزی ما که نه تنها دوستمون داشته باشند،

but to love others,

دیگران رو هم دوست داشته باشیم جواب می‌ده.

mostly through pictures that create empathy,

بیشتر از روی عکسهایی که ایجاد همدلی می‌کنه،

catalyze and reinforce our relationships.

روابطمون رو سریعتر و محکمتر می‌کنه.

Let's continue our journey down the torso.

بگذارید سفرمون رو از کمر پایینتر ببریم.

Amazon is our consumptive gut.

آمازون شکم مصرف کننده‌مون هست.

The instinct of more is hardwired into us.

غریزه بیشتر خواستن توی وجودمون نقش بسته.

The penalty for too little is starvation and malnutrition.

جریمه‌ی کم خواستن گرسنگی و سوء تغذیه است.

Open your cupboards, open your closets,

کابینت‌هاتون رو باز کنید، کمد‌هاتون رو باز کنید،

you have 10 to 100x times what you need.

۱۰ تا ۱۰۰ برابر نیازتون چیز دارید.

Why?

چرا؟

Because the penalty for too little is much greater

چون کم داشتن خیلی بدتره

than the penalty for too much.

از جریمه زیاد داشتن.

So "more for less" is a business strategy that never goes out of style.

پس «بیشتر بخر کمتر بده» یک استراتژی اقتصادیه که هیجوقت قدیمی نمیشه.

It's the strategy of China,

این استراتژی در چین هست.

it's a the strategy of Walmart,

این استراتژی «والمارت» هست،

and now it's the strategy of the most successful company in the world,

و حالا استراتژی موفقترین شرکت دنیاست،

Amazon.

آمازون.

You get more for less into your gut;

«بیشتر بخر کمتر بده» رو می‌کنی توی شکمت؛

digest, send it to your muscular and skeletal system of consumption.

هزمش می‌کنی و می‌فرستی توی عضلات و استخوان‌های سیستم مصرفی.

Moving further,

اگر ادامه بدیم،

once we know we will survive, the basic instinct,

وقتی از بقا مطمئنیم، این غریزه بنیادی،

we move to the second most powerful instinct,

به سمت دومین غریزه قدرتمند می‌رویم،

and that is to spread and select the strongest, smartest and fastest seed

و اون انتخاب و پخش کردن قوی ترین، باهوشترین و سریعترین تخم

to the four corners of the earth,

به چهار گوشه دنیاست،

or pick the best seed.

یا تعیین بهترین تخم.

This is not a timepiece.

این یک ساعت نیست.

I haven't wound it in five years.

من پنج ساله کوکش نکردم.

It's my vain attempt to say to people,

این تلاش بیفایده منه برای اینکه بگم،

"If you mate with me, your children are more likely to survive

« اگه با من ازدواج کنی، احتمال زنده بودن بچه‌هات

than if you mate with someone wearing a Swatch watch."

از اینکه با کسی که ساعت سواچ داره ازدواج کنی بیشتره.»

(Laughter)

( خنده حضار )

The key to business is tapping into the irrational organs.

کلید اقتصاد توجه به عضو‌های بدون منطقه.

"Irrational" is Harvard Business School's and New York Business School's term

« بدون منطق» کلمه دانشگاه اقتصاد هاروارد و دانشکاه نیویورک

for fat profit margins and shareholder value.

برای حاشیه سود‌های کلان و ارزش سهامه.

"High-caloric paste for your children."

« شیرینی پر کالری برای بچه‌هاتون؟»

No?

نه؟

You love your choosy mom.

مامان دقیقتون رو دوست دارین.

Why choosy moms choose Jif: you love your kids more.

چرا مامان‌های دقیق «جیف» روانتخاب می‌کنند: چون بچه‌‌شون رو بیشتر دوست دارند.

The greatest algorithm for shareholder creation from World War II

بهترین دستوالعمل برای ایجاد سهامدار از جنگ جهانی دوم

to the advent of Google

تا اختراع گوگل

was taking an average product and appealing to people's hearts.

پیدا کردن یک محصول معمولی و جذاب کردنش توی قلب مردم بود.

You're a better a mom, a better person, a better patriot

تو مامان بهتری هستی، آدم بهتری هستی، وطن پرست بهتری هستی

if you buy this average soap versus this average soap.

اگه این صابون معمولی رو بجای اون یکی صابون معمولی بخری.

Now, the number one algorithm for shareholder value isn't technology.

بهترین راهکار برای ارزش سهام فناوری نیست.

Look at the Forbes 400.

به جدول «فوربز ۴۰۰» توجه کن.

Take out inherited wealth, take out finance.

ثروت‌های میراثی را جدا کن، سرمایه گزاری رو هم جدا کن.

The number one source of wealth creation:

اولین منبع ایجاد ثروت:

appealing to your reproductive organs.

توجه به اعضای تولید مثل شماست.

The Lauders; the number one wealthiest man in Europe, LVMH.

«لادر‌ها»؛ پولدارترین مرد اروپا، LVMH.

Numbers two and three: H&M and Inditex.

شماره دو و سه: H&M و Inditex.

You want to target the most irrational organs for shareholder value.

باید هدفتون بی منطق‌ترین اعضا در ارزش سهام باشد.

As a result, these four companies -- Apple, Amazon, Facebook and Google --

در نتیجه این چهار شرکت-- اپل، آمازون، فیس‌بوک و گوگل --

have disarticulated who we are.

آنچه هستیم را کاملا از هم جدا کرده‌اند.

God, love, consumption, sex.

خدا، عشق، مصرف، سکس.

The proportion in your approach to those things is who you are,

نسبت توجه شما به این چیز ها شخصیتت رو مشخص می‌کنه،

and they have reassembled who we are in the form of for-profit companies.

و آنها دوباره ما را از لحاظ سود دهی‌مان سَر‌هم می‌کنند.

At the end of the Great Recession,

اواخر دوران رکود بزرگ اقتصادی،

the market capitalization of these companies was equivalent

اندازه سرمایه در گردش این شرکت‌ها معادل

to the GDP of Niger.

تولید ناخالص ملی نیجر بود.

Now it is equivalent to the GDP of India,

حالا معادل تولید ناخالص ملی هند است،

having blown past Russia and Canada in '13 and '14.

که روسیه و کانادا را در رتبه ۱۳ و ۱۴ پشت سر گذاشته اند.

There are only five nations

تنها پنج کشور وجود دارند که

that have a GDP greater than the combined market capitalization

تولید ناخالص ملی‌شان از مجموع سرمایه بازار

of these four firms.

این شرکت‌ها بیشتر است.

Something is happening, though.

اگرچه داره اتفاقی می‌افته.

The conversation just a year ago was, which CEO was more Jesus-like?

این صحبت که کدام مدیر عامل بیشتر شبیه مسیحه؟

Who was running for president?

کدوم مدیر عامل می‌خواد رئیس جمهور بشه؟

Now the worm has turned.

حالا دیگه وقت تلافیه.

Everything they're doing is bothering us.

فقط می‌خواهند ما رو اذیت کنند.

We're worried they're tax avoiders.

می‌ترسیدیم که مالیاتشون رو نمی‌دهند.

Walmart, since the Great Recession, has paid 64 billion dollars

«والمارت» از زمان رکود اقتصادی ۶۴ میلیارد دلار

in corporate income tax;

مالیات بر درآمد شرکتی داده؛

Amazon has paid 1.4.

آمازون ۱/۴.

How do we pay our firefighters, our soldiers and our social workers

ما پول آتشنشان‌هایمان، سربازانمان و مددکارانمان را از کجا بدهیم

if the most successful companies in the world don't pay their fair share?

اگه موفقترین شرکت‌های جهان سهم عادلانه‌شان را ندهند؟

Pretty easy.

خیلی آسونه.

That means the less successful companies have to pay

معنی‌اش اینه که شرکت هایی که کمتر موفقند باید بدهند

more than their fair share.

بیشتر از سهم خوشون.

Alexa, is this a good thing?

«آلکسا» ، بنظرتون خوبه؟

This is despite that fact --

با وجود این واقعیت که --

(Laughter)

( خنده حضار )

This is despite the fact

با وجود این واقعیت که

that Amazon has added the entire market capitalization of Walmart

آمازون معادل کل سرمایه بازار والمارت رو

to its market cap in the last 19 months.

به سرمایه بازار خودش در ۱۹ ماه گذشته اضافه کرده.

Whose fault is it? It's our fault.

این تقصیر کیه؟ تقصیر ماست.

We're electing regulators who don't have the backbone

ما قانون گزارانی رو انتخاب می‌کنیم که

to actually go after these companies.

واقعا عرضه رفتن دنبال این شرکت‌ها رو ندارند.

Facebook lies to EU regulators

فیس‌بوک به قانون گزاران اتحادیه اروپا دروغ میگه

and says, "It would be impossible for us to share the data

میگه « اصلا ممکن نیست اطلاعاتِ

between our core platform and our proposed acquisition of WhatsApp.

زیر ساخت اصلی مون و پیشنهاد ادغام با واتز‌اَپ رو به شما بدیم.

Approve the merger."

ادغام ما رو تایید کنید.»

They approve the merger and then -- spoiler alert! -- they figure it out.

اونها ادغام رو تایید کردند و بعد -- گندش در اومد! -- اونها فهمیدند.

And the EU says, "I feel lied to.

و بعد اتحادیه اروپا کفت،« حس می‌کنم بهم دروغ گفتند.

We're fining you 120 [million] dollars,"

ما ۱۲۰ میلیارد دلار جریمه‌تون می‌کنیم،»

about .6 percent of the acquisition price of 19 billion dollars.

حدود ۰/۶ درصد قیمت ادغام که ۱۹ میلیارد دلار بود.

If Mark Zuckerberg could take out an insurance policy

اکه مارک زوکربرگ می‌تونست راه حل دیگری پیدا کنه

that the acquisition would go through for .6 percent,

که ادغام با ۰/۶ درصد انجام بشه،

wouldn't he do it?

اینکار رو نمی‌کرد؟

Anticompetitive behavior.

رفتار ضد رقابتی.

A two-and-a-half-billion-dollar fine,

جریمه دو و نیم میلیارد دلاری.

three billion of the cash flow,

سه میلیارد از سرمایه در گردش،

three percent of the cash on Google's balance sheet.

سه درصد از پول نقد حساب‌های مالی گوگل.

We are telling these companies, "The smart thing to do,

ما به این شرکت ها میگیم که «کار درست اینه که،

the shareholder-driven thing to do,

کار مناسب برای سهامداران اینه که،

is to lie and to cheat."

دروغ بگین و کلک بزنین.»

We are issuing 25-cent parking tickets

ما برگ جریمه پارک ممنوع ۲۵ سنتی

on a meter that costs 100 dollars an hour.

برای جایی که ارزشش ساعتی ۱۰۰ دلار هست صادر می‌کنیم.

The smart thing to do is lie.

کار درست اینه که دروغ بگی.

Job destruction!

بازار کار رو از بین ببر!

Amazon only needs one person for two at Macy's.

آمازون در مقایسه با مِیسی(فروشگاه زنیجره ای) یک نفر بجای دو نفر لازم داره.

If they grow their business 20 billion dollars this year, which they will,

اگر امسال تجارتشون رو ۲۰ میلیارد دلار رشد بدهند که می‌دهند،

we will lose 53,000 cashiers and clerks.

ما ۵۳۰۰۰ صندوقدار و کارمند از دست می‌دهیم.

This is nothing unusual;

این چیز عجیبی نیست؛

this has happened all through our economy,

همیشه در اقتصادمان پیش آمده،

we've just never seen companies this good at it.

فقط شرکت‌های به این خوبی هیچوقت ندیده بودیم.

That's one Yankee Stadium of workers.

این یک استادیوم یانکیز پر کارگره.

It's even worse in media.

حتی در رسانه اوضاع بدتره.

If Facebook and Google grow their businesses

اگر فیس‌بوک و گوگل کارشان را

22 billion dollars this year, which they will,

به اندازه ۲۲ میلیارد دلار توسعه بدهند، که می‌دهند،

we're going to lose approximately 150,000 creative directors,

ما حدودن ۱۵۰،۰۰۰ مدیر خلاق ،

planners and copywriters.

برنامه ریز و طراح تبلیغات را از دست می‌دهیم.

Or we can fill up two-and-a-half Yankee Stadiums

که میتونیم دو و نیم استادیوم یانکیز رو پر کنیم و بگیم

and say, "You are out of work, courtesy of Amazon."

«بخاطر آمازون، دیگه نمی‌تونید کار کنید.»

We now get the majority of our news from our social media feeds,

حالا ما دیگه بیشتر خبر‌ها رو از شبکه‌های اجتماعی می‌گیریم،

and the majority of our news coming off of social media feeds is ...

و بیشتر خبر هایی هم که از شبکه‌های اجتماعی میاد ...

fake news.

اخبار جعلیه.

(Laughter)

( خنده حضار )

I am not allowed to be political or use curse words,

من مجاز نیستم تا سیاسی باشم یا حرف زشت بزنم،

or talk about religion in class,

یا سر کلاس از دین صحبت کنم،

so I can definitely not say,

پس قطعا نمی‌تونم بگم که،

"Zuckerberg has become Putin's bitch."

« زاکربرگ نوکر پوتین شده.»

I definitely cannot say that.

مسلمه که اینو نمی‌تونم بگم.

(Laughter)

( خنده حضار )

Their defense:

دفاعشون:

"Facebook is not a media company; it's a technology company."

« فیس‌بوک یک شرکت رسانه‌ای نیست؛ شرکت فناوریه.»

You create original content,

شما محتوای اصلی رو میسازید،

you pay sports leagues to give you original content,

شما به لیگ‌های ورزشی پول برای محتوای اصلی می‌دهید،

you run advertising against it -- boom! -- you're a media company.

شما بر ضدش تبلیغ می‌کنید -- بنگ! -- شما شرکت رسانه‌ای هستید.

Just in the last few days,

فقط ظرف چند روز،

Sheryl Sandberg has repeated this lie, that "We are not a media company."

شریل سندبرگ این دروغ رو تکرار کرد که، « ما شرکت رسانه‌ای نیستیم.»

Facebook has openly embraced the margins of celebrity

فیس‌بوک علنا پذیرای مرز‌های شهرت

and the influence of a media company

و اثرگذاری شرکتی رسانه‌ای شد

yet seems to be allergic to the responsibilities

ولی ظاهرا نسبت به مسئولیت‌های

of a media company.

رسانه بودن آلرژی دارد.

Imagine McDonald's.

فرض کنید در مک‌دونادز.

We find 80 percent of their beef is fake,

ما بفهمیم که ۸۰ درصد گوشتش آشغاله،

and it's giving us encephalitis,

و باعث بیماری ورم مغزی می‌شه،

and we're making terrible decisions.

و تصمیم بدی می‌گیریم.

And we say, "McDonald's, we're pissed off!"

و میگیم که، «مکدونالدز ما دیگه خسته شدیم!»

And they say, "Wait, wait --

و اونها می‌گند، « صبر کن، صبر کن --

we're not a fast-food restaurant,

ما رستوران فست فود زنجیره‌ای نیستیم،

we're a fast-food platform."

ما یک زیرساخت فست فودی هستیم.»

(Laughter)

( خنده حضار )

These companies and CEOs wrap themselves

این شرکت‌ها و مدیر عاملهاشون خودشون رو

in a neon-blue pink rainbow and blue blanket

زیر یک بارونی صورتی براق و پتوی آبی مخفی کردند

to create an illusionist trick from their behavior each day,

تا با کار‌هایشون هر روز چشم بندی کنند،

which is more indicative of the spawn of Darth Vader and Ayn Rand.

که بیشتر شبیه جفتگیری دارث ویدر و اِین رانده.

Why? Because we as progressives are seen as nice but weak.

چرا؟ چون ما همونقدری که پیشرو و خوب دیده می‌شیم، ضعیف هم هستیم.

If Sheryl Sandberg had written a book on gun rights

اگه شریل سندبرگ کتابی در مورد قوانین اسلحه

or on the pro-life movement,

یا ضد سقط جنین نوشته بود،

would they be flying Sheryl to Cannes?

آیا شریل رو به کَن می‌فرستادند؟

No.

خیر.

And I'm not doubting their progressive values,

و من شکی در ارزشهای متعالی‌شون ندارم،

but it foots to shareholder value,

اما این به ارزش سهام مربوط می‌شه،

because we as progressives are seen as weak.

چون همونقدری که پیشرو هستیم ضعیف هم هستیم.

They're so nice -- remember Microsoft?

خیلی عالیند -- مایکروسافت یادتون میاد؟

They didn't seem as nice,

به نظر همونقدر عالی نبودند،

and regulators stepped in much earlier than the regulators now,

و قانون گزار‌ها خیلی زودتر از الان پا پیش گذاشتند،

who would never step in on those nice, nice people.

الان جلو کار‌های این آدمهای خیلی خیلی خوب اصلا نمی‌یاند.

I'm about to get on a plane tonight,

امشب قراره سوار هواپیما بشم،

and I'm going to have a guy named Roy from TSA molest me.

و یکی از آدمهای امنیت پرواز می‌خواد اذیتم کنه.

If I am suspected of a DUI on the way home,

اگه توی راه خونه مشکوک به مصرف مواد باشم،

I can have blood taken from my person.

می‌تونن ازم نمونه خون بگیرن.

But wait! Don't tap into the iPhone --

حالا صبر کن! با آیفونت ور نرو --

it's sacred.

چیز مقدسیه.

This is our new cross.

مثل صلیب جدید ماست.

It shouldn't be the iPhone X,

نباید اسمشو آیفون X می‌گذاشتیم.

it should be called the "iPhone Cross."

اسمش باید «آیفون صلیبی» بود.

We have our religion; it's Apple.

دین ما؛ اسمش اپله.

Our Jesus Christ is Steve Jobs,

عیسی مسیح ما استیو جابزه،

and we've decided this is holier than our person, our house

و خودمون خواستیم تا از خودمون، خونه مون

or our computer.

یا رایانه مون مقدس تر باشه.

We have become totally out of control

ما کلا از حد خارج شدیم

with the gross idolatry of innovation and of youth.

بخاطر بت پرستی شرم‌آور نوآوری و جوانی.

We no longer worship at the altar of character,

ما دیگر در محراب اخلاق

of kindness,

مهربانی را پرستش نمی‌کنیم،

but of innovation and people who create shareholder value.

بجایش نوآوری و افرادی که ارزش سهام میسازند رو می‌پرستیم.

Amazon has become so powerful in the marketplace,

آمازون در بازار اونقدر قدرتمند شده،

it can conduct Jedi mind tricks.

که میتونه مثل جِدای‌ها با ذهنش چیز‌ها رو جابجا کنه.

It can begin damaging other industries just by looking at them.

با نگاه می‌تونه صنایع دیگر رو به هم بزنه.

Nike announces they're distributing on Amazon, their stock goes up,

وقتی نایکی میگه محصولاتش را روی آمازون میفروشه، سهامش بالا میره،

every other footwear stock goes down.

سهام هرکس دیگه‌ای که توی کفشه پایین میاد.

When Amazon stock goes up, the rest of retail stocks go down,

وقتی سهام آمازون بالا میره، سهام بقیه خرده فروشا پایین میاد،

because they assume what's good for Amazon is bad for everybody else.

چون فرضشون اینه که هرچی برای آمازون خوبه برای بقیه بده.

They cut the cost on salmon 33 percent when they acquired Whole Foods.

وقتی شرکت هول‌فوودز رو خریدند قیمت ماهی سالمون رو ۳۳ درصد کم کردند.

In between the time they announced the acquisition of Whole Foods

در مدتی که خرید هول‌فوودز رو اعلام کردند

and when it closed,

و وقتی که تمام شد،

Kroger, the largest pure-play grocer in America,

کروگر، بزرگترین سوپرمارکت آمریکا

shed a third of its value,

ارزشش یک سوم شد،

because Amazon purchased a grocer one-eleventh the size of Kroger.

چون آمازون یک سوپر مارکت اندازه یک یازدهم کروگر رو خرید.

I got very lucky.

من شانس آوردم.

I predicted the acquisition of Whole Foods by Amazon

من خرید هول‌فودز توسط آمازون رو پیش بینی کرده بودم

the week before it happened.

یک هفته قبل از اون.

This is me boasting; I said this publicly in the media.

این منم که موقع گفتن به رسانه‌ها دارم پز می‌دم.

This was the largest acquisition in their history,

این بزرگترین مالکیت در تاریخشان بود،

they'd never made an acquisition over a billion,

هیچوقت خریدی بالاتر از یک میلیارد نداشتند،

and people asked, "How did you know this?"

و از من می‌پرسیدند، «از کجا فهمیدی؟»

So I'm letting this very impressive audience in on the secret.

من برای شما مخاطبین خیلی ارزشمند رازش را میگویم.

How did I know this?

از کجا می‌دونستم؟

I'm going to tell you how I knew.

بهتون می‌گم از کجا می‌دونستم.

I bark at Alexa all day long

یک روز تمام توی آلکسا داد زدم

and try to figure out what's going on.

و سعی کردم بفهمم چه خبره،

(Scott Galloway) Alexa, buy whole milk.

( اسکات گللووی) آلکسا، هول‌میلک رو بخر،

(Alexa) I couldn't find anything for whole milk,

(الکسا) چیزی به اسم هول‌میلک پیدا نمی‌کنم،

so I've added whole milk to your shopping list.

پس هول‌میلک رو به لیست خریدت اضافه می‌کنم.

SG: Then I asked,

اسکات گللووی: بعد پرسیدم،

(SG) Alexa, buy organic foods.

( اسکات گللووی) آلکسا، ارگانیک‌فوودز رو بخر.

(Alexa) The top search result for organic food

(الکسا) اولین نتایج جستجو برای ارگانیک فوودز

is Plum Organics baby food, banana and pumpkin,

روغن بچه پالم ارگانیک، موز و کدو‌حلوایی،

12-pack of four ounces each.

۱۲ بسته چهار انسی.

It's 15 dollars total.

جمعا ۱۵ دلار.

Would you like to buy it?

می‌خواهی که بخری؟

SG: And then, as often happens at my age,

اسکات گللووی: و بعد، همونطور که در سن من بیشتر پیش میاد،

I got confused.

(SG) Alexa, buy whole foods.

گیج شدم.

( اسکات گللووی) الکسا، هول فودز رو بخر.

(Alexa) I have purchased the outstanding stock of Whole Foods Incorporated

(الکسا) من سهام ممتاز شرکت هول‌فودز

at 42 dollars per share.

رو به قیمت ۴۲ دلار هر سهم خریدم.

I have charged 13.7 billion to your American Express card.

و ۱۳/۷ میلیارد دلار روی کارت اعتباری شما شارژ کردم.

(Laughter)

( خنده حضار )

SG: I thought that'd be funnier.

اسکات گللووی: فکر می‌کردم بامزه تره.

(Laughter)

( خنده حضار )

We've personified these companies,

ما به این شرکت‌ها شخصیت دادیم،

and just as when you're really angry over every little thing someone does

و همونطور که وقتی از یک چیز کوچک شخصی واقعا عصبانی میشی

in your life and relationships,

در زندگی یا روابط احساسی،

you've got to ask yourself,

باید از خودت بپرسی،

"What's going on here? Why are we so disappointed in technology?"

«اینجا چه خبره؟ چرا از فناوری مایوس شدیم؟»

I believe it's because the ratio of one-percent pursuit

به نظرم دلیلش نسبت انگیزه پیگیری یک درصد

of shareholder value

از ارزش سهام

and 99 percent the betterment of humanity

و ۹۹ درصد اصلاح انسانیتی است

that technology used to play

که فناوری معمولا ایجاد می‌کرد

has been flipped,

دیگه جابجا شده،

and now we're totally focused on shareholder value instead of humanity.

و حالا ما کاملا روی ارزش سهام بجای انسانیت متمرکزیم.

One hundred thousand people came together for the Manhattan Project

صد هزار نفر برای پروژه منهتن کنار هم جمع شدند

and literally saved the world.

و واقعا دنیا رو نجات دادند.

Technology saved the world.

فناوری جهان رو نجات داد.

My mother was a four-year-old Jew living in London at the outset of the war.

مادر من یک یهودی چهار ساله بود که شروع جنگ در لندن زندگی می کرد.

If we had not won the footrace towards splitting the atom,

اگر ما برنده مسابقه شکافتن اتم نشده بودیم،

would she have survived?

آیا زنده می‌ماند؟

It's unlikely.

فکر نمی‌کنم.

Twenty-five years later,

بیست و پنج سال بعد،

the most impressive accomplishment, arguably, ever in all of humankind:

چشمگیر‌ترین دستاورد انسانیت مسلما:

put a man on the moon.

فرستادن انسان به ماه بود.

Four hundred thirty thousand Canadians, British and Americans came together,

چهارصد و سی هزار کانادایی، انگلیسی و آمریکایی دوباره کنار هم جمع شدند،

again, with very basic technology,

با فناوری‌های خیلی ابتدایی،

and put a man on the moon.

تا انسان رو به ماه بفرستند.

Now we have the 700,000 best and brightest,

حالا ما ۷۰۰،۰۰۰ نفر بهترین و باهوشترین‌ها رو داریم،

and these are the best and brightest from the four corners of the earth.

و اینها بهترین‌ها و باهوشترین‌ها از چهارگوشه دنیا هستند.

They are literally playing with lasers relative to slingshots,

واقعا با لیزر مثل تیرکمون،

relative to the squirt gun.

و آبپاش بازی می‌کنند.

They have the GDP of India to work at.

و تولید ناخالص ملی هند رو برای کار دارند.

And after studying these companies for 10 years,

بعد از بررسی این شرکت‌ها برای ۱۰ سال،

I know what their mission is.

می‌دونم که هدفشون چیه.

Is it to organize the world's information?

نظم دادن به اطلاعات جهانیست؟

Is it to connect us?

مرتبط کردن ماست؟

Is it to create greater comity of man?

ایجاد سازماندهی بزرگتری برای انسانیت است؟

It isn't.

نه نیست.

I know why we have brought together --

می‌دونم که برای چی کنار هم اومدیم --

I know that the greatest collection of IQ capital and creativity,

می‌دونم که بزرگترین مجموعه سرمایه هوشی و خلاقیت،

that their sole mission is:

تنها یک هدف دارند:

to sell another fucking Nissan.

که یک نیسان لعنتی دیگه بفروشند.

My name is Scott Galloway, I teach at NYU, and I appreciate your time.

اسم من اسکات گلوویه، و تو دانشگاه نیویورک درس می‌دهم، از توجهتون ممنونم.

(Applause)

( تشویق حضار )

Chris Anderson: Not planned,

کریس اندرسون: برنامه‌ی قبلی نداشتم،

but you prompted some questions in me, Scott.

ولی اسکات، تو چند تا سوال پیش آوردی،

(Laughter)

( خنده حضار )

That was a spectacular rant.

چرندیات خوبی گفتی.

SG: Is this like Letterman?

اسکات گلووی: مثل برنامه لِتِرمن؟

When you do well, he calls you onto the couch?

وقتی کارت خوبه، دعوتت می‌کنه روی مبل؟

CA: No, no, you're going to the heart of the conversation right now.

کریس اندرسن: نه، نه، همین الان می‌برمت سر اصل مطلب.

Everyone's aware that after years of worshipping Silicon Valley,

همه می‌دونند که بعد از سالها پرستش سیلیکون وَلی،

suddenly the worm has turned

یکدفعه همه صبرشون تموم شد

and in such a big way.

و خیلی هم زیاد.

To some people here, it will just feel like you're piling on,

به نظر بعضی‌ها اینجا، حس می‌کنند که تو روی هم جمعشون کردی،

you're kicking the kids who've already been kicked to pieces anyway.

بيخودی اونهایی رو می‌زنی که قبلا حسابی لت و پار شده‌اند.

Don't you feel any empathy for them at all?

هیچ حس همدردی باهاشون نداری؟

SG: None whatsoever.

اسکات گلووی: به هیچوجه.

Look, this is the issue:

ببین این یک مشکله:

it's not their fault, it's our fault.

تقصیر اونها نیست، تقصیر ماست.

They're for-profit companies.

اونها شرکت‌های سود محورند.

They're not concerned with the condition of our souls.

شرایط روحی ما به اونها ربطی نداره.

They're not going to take care of us when we get older.

مسئول نگهداری ما در دوران پیری نیستند.

We have set up a society that values shareholder value over everything,

ما جامعه‌ای ساخته‌ایم که ارزش سهام را بالاتر از هرچیز دیگری میبینه.

and they're doing what they're supposed to be doing.

و اونها کاری رو که قرار بوده رو انجام می‌دهند.

But we need to elect people,

اما ما باید کسانی رو انتخاب کنیم،

and we need to force ourselves to force them

و باید به خودمون فشار بیاریم تا به اونها فشار بیارند

to be subject to the same scrutiny

تا با همون دقتی بررسی بشوند

that the rest of business endures, full stop.

که بقیه کارهای تجاری تحمل می‌کنند. یک کلام.

CA: There's another narrative

کریس اندرسن: روایتی هست

that is arguably equally consistent with the facts,

که مسلما به حقیقت نزدیکه،

which is that there actually is good intent in much of the leadership --

که در واقع نیت بیشتر مدیران خوبه --

I won't say everyone, necessarily --

لزوما، نمی‌گم همه --

many of the employees.

خیلی از کارمنداشون.

We all know people who work in those companies,

همه ما آدمهایی رو که در این شرکت‌ها کار می‌کنند رو می‌شناسیم،

and they still are pretty convincing that their mission is to --

و هنوز به نظر درست میاد که هدف اونها --

so, the alternative narrative is that there have been

خب، روایت دیگه اینه که

unintended consequences here,

بعضی نتایج عمدی نبوده،

that the technologies that we're unleashing,

که فناوری‌هایی که ما رها می‌کنیم،

the algorithms, that we're attempting to personalize the internet, for example,

آلگوریتم‌ها، اینکه می‌خواهیم اینترنت رو شخصی کنیم، مثلا،

have A, resulted in weird effects like filter bubbles

اولا، نتایجی عجیبی داده، مثلا فیلتر حبابی

that we weren't expecting;

که ما انتظارش رو نداشتیم؛

and B, made themselves vulnerable to weird things like --

و ثانیا، خوشون رو در مقابل چیز‌های عجیبی مثل --

oh, I don't know, Russian hackers creating accounts

خوب، نمی‌دونم، هکر‌های روسی که حساب درست می‌کنند

and doing things that we didn't expect.

و کار‌هایی می‌کنند که انتظار نداشتیم، ضعیف می‌کنه.

Isn't the unintended consequence a possibility here?

ممکن نیست که بعضی از نتایج ناخواسته‌ باشه؟

SG: I don't think --

اسکات گلووی: فکر نمی‌کنم --

I'm pretty sure, statistically,

از دید آماری کاملا مطمئنم،

they're no less or better people than any other organization

اونها از سازمان‌های دیگه بهتر یا بدتر نیستند

that has 100,000 or more people.

که بیش از ۱۰۰،۰۰۰ نفر دارند.

I don't think they're bad people.

به نظم آدمهای بدی نیستند.

As a matter of fact, I would argue

در واقع، فکر می کنم

that there's a lot of very civic-minded, decent leadership.

خیلی‌هاشون رهبران متمدن، و مودبی هستند.

But this is the issue:

اما یک مشکل هست:

when you control 90 percent points of share in a market, search,

وقتی که ۹۰ درصد سهام یک بازار جستجو را کنترل می‌کنی،

that is now bigger than the entire advertising market of any nation,

از کل بازار تبلیغاتی هر کشوری بزرگتری،

and you're primarily compensated and trying to develop economic security

و از ابتدا سودت رو گرفتی و سعی می‌کنی تا امنیت اقتصادی رو بیشتر کنی

for you and the families of your employees,

برای خودت و خانواده کارکنانت،

to increase that market share,

تا سهم بازارت بیشتر بشه.

you can't help but leverage all the power at your disposal.

کاری جز افزلیش نفوذت نمی‌تونی بکنی.

And that is the basis for regulation,

و این مبنای قانون گزاری است،

and it's the basis for the truism throughout history

و در کل تاریخ بدیهی است

that power corrupts.

که قدرت فساد می‌آورد.

They're not bad people;

آدمهای بدی نیستند؛

we've just let them get out of control.

ما گذاشته‌ایم از حد خارج شوند.

CA: So maybe the case is slightly overstated?

کریس اندرسن: شاید درموضوع کمی اغراق شد.

I know at least a bit --

حداقل کمی --

Larry Page, for example, Jeff Bezos --

برای مثال، لری پیج، جف بزوس --

I don't actually believe they wake up thinking,

واقعا فکر نمی‌کنم که صبحها بیدار می شوند با این فکر که

"I've got to sell a fucking Nissan."

« باید اون نیسان لعنتی رو بفروشم.»

I don't think they think that.

به نظرم اینطوری فکر نمی‌کنند.

I think they are trying to build something cool, and are probably,

به نظرم سعی می‌کنند یک چیز باحالی بسازند، و احتمالا،

in moments of reflection,

در اوقات تاملشان،

as horrified that some of the things that have happened as we might be.

از چیز‌هایی که اتفاق افتاده به اندازه ما می‌ترسند.

So is there a different way of framing this,

این نگاهی متفاوته،

to say that when your model is advertising,

تا بگیم وقتی الگوی تو تبلیغات میشه،

that there are dangers there that you have to take on more explicitly?

که اونجا خطرهایی هست و باید روشنتر عمل کنی؟

SG: I think it's very difficult to set an organization up as we do,

اسکات گلووی: به نظرم خیلی سخته تا به همین روش سازمانی بسازیم،

to pursue shareholder value above all else.

تا دنبال ارزش سهامدار بالاتر از همه باشه.

They're not non-profits.

اونها غیر انتفاعی نیستند.

The reason people go to work there is they want to create economic security

دلیل اینکه آدمها اونجا سر کار می‌روند اینه که دنبال امنیت اقتصادی هستند

for them and their families,

برای خودشون و خانوادشون،

mostly first and foremost.

بیشتر از هر چیز دیگری.

And when you get to a point where you control so much economic power,

و وقتی که فرصت هدایت اینهمه قدرت اقتصادی رو پیدا می‌کنی،

you use all the weapons at your disposal.

از همه توان موجودت استفاده می‌کنی.

I don't think they're bad people,

اونها آدمهای بدی نیستند.

but I think the role of government and the role of us as consumers

ولی معتقدم که نقش دولت و نقش ما به عنوان مصرف کننده

and people who elect our officials

و کسانی که نمایندگان ما را انتخاب می‌کنند

is to ensure that there are some checks here.

اطمینان از وجود نظارت‌هایی است.

And we have given them the mother of all hall passes

و ما به اونها شاه‌ کلید همه محل‌ها رو داده‌ایم

because we find them just so fascinating.

چون به نظر ما خیلی خوبند.

CA: Scott, eloquently put, spectacularly put.

کریس اندرسن: اسکات، خیلی شیوا گفتی. خیلی چشمگیر بود.

Mark Zuckerberg, Jeff Bezos, Larry Page, Tim Cook, if you're watching,

مارک زاکربرگ، جف بزوس، لری پیج، تیم کووک، اگه نگاه می‌‌کنید،

you're welcome to come and make the counterargument as well.

از شما هم دعوت می‌کنیم اگر نظر متفاوتی دارید بیان کنید.

Scott, thank you so much.

اسکات، خیلی متشکرم.

SG: Thanks very much.

اسکات گلووی: خیلی متشکرم.

(Applause)

( تشویق حضار )