This is your brain on air pollution | María Neira

Translator: Mahmood Haeri Reviewer: Leila Ataei

There is something we desperately need

چیزی هست که ما ناگزیر به آن احتیاج داریم

that we cannot stop doing:

و نمی‌توانیم آن را قطع کنیم:

it is breathing.

و آن نفس کشیدن است.

Do you want to try?

می‌خواهید امتحان کنید؟

Why don't we stop breathing together

چرا ما نمی‌توانیم نفس نکشیم

for, let's say, even 10 seconds.

برای، فرض کنید، حتی۱۰ ثانیه.

Is that OK?

درست است؟

Let's do it.

بیایید امتحان کنیم.

Get ready ... OK, now!

آماده ... خوب، حالا!

Oof, difficult, isn't it?

اوه، سخت است، این‌طور نیست؟

Well, this is an incredible number

خوب، این یک عدد عجیب است

that will again take your breath away:

که مجددا نفس شما را می‌گیرد:

seven.

هفت.

Seven what?

هفت چی؟

Seven million premature deaths a year

هفت میلیون مرگ زودرس در سال

caused by exposure to the bad quality of the air we breathe.

به خاطر آلودگی و کیفیت بد هوایی که ما تنفس می‌کنیم اتفاق می‌افتد.

Imagine -- it's like more than the entire population of my dear Madrid

تصور کنید، بیش از کل جمعیت مادرید عزیز من

will be wiped out in one year.

در یک سال از بین می‌روند.

And you may ask:

و شاید بپرسید:

Has this information been disclosed?

آیا این اطلاعات افشا شده است؟

Has this information been publicized, distributed?

آیا این اطلاعات بصورت عمومی اعلام و پخش شده است؟

Well, yes.

خوب، بله.

We have at the moment more than 70,000 scientific papers

در حال حاضر ما بیش از۷۰،۰۰۰ مقاله علمی داریم

examining the relationship between air pollution and our health,

که به بررسی رابطه بین آلودگی هوا و سلامتی ما می‌پردازند،

and the global media has been regularly covering this issue.

و رسانه‌های جهانی به صورت منظم به این موضوع توجه دارند.

In fact, in a relatively short period of time,

در واقع، در زمان نسبتاً کوتاهی،

we have come to know

ما به این نتیجه رسیدیم

that air pollution is having a negative impact

که آلودگی هوا تاثیر منفی

on almost all our major organs.

روی تقریبا همه اعضای اصلی بدن ما دارد.

Let's start by the lungs.

بیایید از ریه‌ها شروع کنیم.

When we think about air pollution, we always think about the lungs.

وقتی ما در مورد آلودگی هوا فکر می‌کنیم، اغلب یاد ریه‌ها می‌افتیم.

In fact, every time we take a breath,

در واقع، هر زمان که ما یک نفس فرو می‌دهیم،

we are inhaling toxic pollutants,

در حال استنشاق آلاینده‌های سمی هستیم،

and our poor pink and lovely lungs

و بیچاره ریه‌های صورتی و نازنین ما

are suffering all of that.

از بابت آنها آسیب می‌بینند.

Over the last 10 years,

طی ۱۰ سال گذشته،

we have put together a lot of knowledge about what's happened to that,

ما در مورد آنچه اتفاق می‌افتد، اطلاعات زیادی را کنار هم قرار دادیم،

but let me tell you first what is air pollution.

اما اجازه دهید که ابتدا توضیح دهم که آلودگی هوا چیست.

OK, air pollution is a very complex mixture

خوب، آلودگی هوا یک ترکیب بسیار پیچیده‌‌ای از

of solid particles,

ذرات جامد،

liquid droplets

قطرات مایع

and gaseous chemicals.

و گازهای شیمیایی می‌باشد.

Imagine all of this mixture

مجسم کنید که تمام این ترکیبات

that might come from sources like household fuel burning

می‌تواند از منابعی نظیر سوخت خانگی

or industry or traffic

یا صنعتی یا ترافیک

or many other indoor and outdoor sources.

یا بسیاری منابع داخل منزل و خارج آن تولید شود.

And, of course, different sources of pollution

و البته، منابع مختلف ایجاد آلودگی

will make different mixtures of pollutants.

ترکیبات متفاوتی از آلاینده‌ها‌ را ایجاد می‌کند.

The point is that all of these toxins,

نکته اینجاست که همه این مواد سمی،

they can be combined in different ways.

می‌توانند به طرق مختلف با هم ترکیب شوند.

Let's take, for instance, the particulate matter, the PM.

بیاببد، به عنوان مثال، ریزماده‌ی [با نام اختصاری] PM را در نظر بگیریم.

It can be a mixture that will include --

این ماده می‌تواند ترکیبی باشد شامل--

look at the cocktail here --

این کوکتل را ببینید--

soil and road dust,

خاک و گرد و غبار جاده،

sea salt,

نمک دریا،

toxic metals,

فلزات سمی،

diesel smog,

دود موتور دیزل،

nitrates and sulfates,

نیترات‌ها و سولفات‌ها،

and all of this toxic poison, this delicious cocktail,

و همه این سموم کشنده، این کوکتل خوشمزه،

is going through our lungs every day,

هر روز وارد ریه‌های ما می‌شود،

and we are constantly exposed to this air pollution

و ما دائما در معرض این هوای آلوده هستیم

because we cannot stop breathing.

چون نمی‌توانیم نفس نکشیم.

I mean, we can do it for 10 seconds, but no more than that.

منظورم این است که، می‌توانیم برای ۱۰ ثانیه نفس نکشیم، اما بیشتر نه.

We cannot stop breathing

نمی‌توانیم تنفس را متوقف کنیم

and, in addition,

و، علاوه براین،

we need, every day, around 10,000 liters of air.

ما روزانه به حدود ۱۰،۰۰۰ لیتر هوا نیاز داریم.

So we said that we have seven million deaths

خوب، گفتیم سالانه هفت میلیون مورد مرگ داریم

caused by air pollution every year.

که دلیلش آلودگی هواست.

Are we panicking?

آیا می‌ترسیم؟

Are we keeping calm?

آیا آرامش‌مان را حفظ می‌کنیم؟

Are we declaring a national disaster, a global emergency?

آیا یک فاجعه ملی و وضعیت اضطراری جهانی اعلام می‌کنیم؟

Well, no, and in fact I'm asking myself this question every day:

خوب، نه، و در واقع من هر روز این سوال را از خودم می‌پرسم:

What is happening?

چه اتفاقی در حال افتادن است؟

But here is something that maybe will force us to react more quickly.

اما نکته‌ای وجود دارد که احتمالا باعث واکنش سریع‌ترما خواهد گردید.

Air pollution is not just affecting our lungs.

آلودگی هوا فقط به ریه‌های ما آسیب نمی‌رساند.

It's affecting our brain as well.

بلکه روی مغز ما هم اثر می‌گذارد.

This is our brain.

این مغز ماست.

Beautiful.

زیباست.

We all have it.

همه ما آن را داریم.

We all need it.

همه ما به آن نیاز داریم.

Hopefully, we all use it --

امیدوارم که، همه از آن استفاده ‌کنیم--

(Laughter)

(خنده حضار)

some more than others.

برخی بیشتر از بقیه.

And in the last 10 years of history,

و در ۱۰ سال اخیر،

the research about the relationship between air pollution

پژوهش در مورد رابطه بین آلودگی هوا

and our brain's health

و سلامت مغز ما

has been increased dramatically,

به نحو چشمگیری افزایش یافته است،

so maybe now our brain is going up in smoke.

لذا ممکن است مغز ما در دود در حال از بین رفتن باشد.

But let me tell you the evidence,

اما بگذارید دلیل آن را بگویم،

what we know so far about air pollution in our brain.

اطلاعاتی که درمورد اثر آلودگی هوا روی مغزمان می‌دانیم بگویم.

First, there is an emerging body of evidence

اول، مجموعه‌ای از شواهد بدست آمده

regarding the potential harmful effects

در مورد آثار زیان بخش احتمالی

of air pollutants

آلاینده‌های هوا

into our central nervous system.

در سیستم سلسله اعصا ب مرکزی.

But let's go back to the toxic particles.

اما برگردیم به ذرات سمی.

Remember?

یادتان هست؟

We left them at the lungs,

ما آنها را در ریه‌ها رها کردیم،

enjoying life,

تا خوش بگذرانند،

polluting everything.

همه چیز را آلوده کنند.

But now the smallest of them,

اما حالا کوچک‌ترین آنها،

they can cross into the bloodstream,

می‌توانند وارد جریان‌ خون شوند،

and from the bloodstream, pumped by the heart,

و از این طریق، توسط قلب پمپ می‌شوند،

they can reach the whole body,

می‌توانند به تمام بدن برسند،

threatening every organ,

همه اعضای بدن را تهدید ‌کنند،

including the brain.

از جمله مغز را.

We used to say that air pollution has no borders,

همیشه می‌گفتیم که آلودگی هیچ حد و مرزی را نمی‌شناسد،

and it's true as well within our bodies,

و این در مورد بدن ما هم صادق است،

because air pollutants will cross the placental barrier

چون آلاینده‌های هوا از حفاظ جفت هم عبور می‌کند

and reach the fetus and alter the cerebral cortex of our children

و به جنین می‌رسند و روی قشر مغز بچه‌های ما اثر می‌گذارد

even before they take their first breath.

حتی قبل از اینکه آنها اولین نفس‌شان را بکشند.

Second, several studies have suggested

دوم، چند تحقیق نشان داده که

that both prenatal and early childhood long-term exposure to air pollution

تماس دراز مدت کودکان باهوای آلوده چه پیش از تولد و چه در دوران کودکی

will have a negative influence on neural development,

روی رشد عصبی آنها تاثیر منفی دارد،

will have lower cognitive test outcomes,

نتایج آزمایش شناخت و یادگیری پایین‌تری را نشان می‌دهد،

and there will be an influence as well, a negative influence,

و هم چنین تاثیر، البته منفی،

on some behavioral disorders like autism

روی پاره‌ای اختلالات رفتاری نظیر اوتیسم

and attention deficit hyperactivity disorder.

و کمبود توجه ناشی از اختلال بیش فعالی دارد.

In addition to that, some evidence found

علاوه بر اینها، شواهدی به دست آمده،

that exposing our children's and young adults' brains

که در معرض قرار گرفتن مغز کودکان و نوجوانان ما

for a long time to particulate matter

با ذرات ریز برای مدت طولانی

will cause some reactions like brain inflammation,

باعث واکنش‌هایی نظیر التهاب مغز،

altering the neural response

تغییر پاسخ عصبی

and [also] leading to the influence of more protein plaques

و [هم چنین] باعث تاثیرگذاری پلاک‌های پروتئین بیشتر

that are accumulating,

که انباشته می‌شود،

and those can increase the risks for diseases

و می‌تواند باعث افزایش ریسک بیماری‌هایی

like Alzheimer's and Parkinson's.

نظیر آلزایمر و پارکینسون گردد.

Ironic, isn't it:

مسخره‌است، درسته:

we are investing in our children's future,

ما روی آینده فرزندان‌مان سرمایه گذاری می‌کنیم،

we are sending them to school every day to expand their minds,

آنها را هر روز به مدرسه می‌فرستیم تا ذهن آنها رشد یابد،

the society is investing in their education,

جامعه برای تحصیل آنان سرمایه گذاری می‌کند،

and yet the air they breathe while waiting for the school bus

و هنوز هوایی که آنها وقتی منتظر اتوبوس مدرسه هستند تنفس می‌کنند

is influencing negatively the development of their brain.

روی رشد مغز آنها اثر منفی می‌گذارد.

Let's go to the third: What about adults?

خوب حالا سراغ مورد سوم برویم: بزرگسالان چی؟

According to recent scientific evidence,

براساس شواهد علمی اخیر،

long-term exposure to particulate matter will cause a cognitive decline

تماس دراز مدت با ذرات ربز باعث کاهش قدرت شناسایی

in study participants as they age.

شرکت کنندگان دربررسی با افزایش سن آنها خواهد شد.

And not only that,

و نه فقط این،

if you expose them to long-term, very fine particulate matter,

اگر آنها را در تماس دراز مدت با ذرات بسیار ریزقراردهید،

their brain will age more rapidly,

مغز آنها سریع‌تر پیر می‌شود،

and they will have higher odds

واحتمال بیشتری دارد که آنها

of having small, silent strokes.

که دچارسکته‌های مغزی خفیف و خاموش شوند.

The last one -- and I will not give you more evidence,

آخرین مورد -- دیگر شواهدی را ادامه نخواهم دهد،

because there is a ton of [it] --

چون نمونه و شواهد بسیار زیاد است --

some epidemiological studies in animal models

چند مورد مطالعات اپیدمولوژیک درمدل‌های حیوانی

have suggested that there might be an increased risk of dementia

نشان داده است که احتمال افزایش ریسک [ابتلا] به زوال مغزی

with sustained exposure to air pollutants.

در تماس مستمر با مواد آلاینده وجود دارد.

So, almost everybody is exposed to air pollution.

خوب، تقریبا همه با هوای آلوده در تماس هستند.

Whether you live in a rural area or an urban area,

چه در شهر زندگی کنند و یا روستا،

whether you live in a high-income country or a low-income country,

چه در یک کشور پر درآمد زندگی کنند و یا کشوری کم درآمد،

everybody's brains, including yours,

مغزهای همه، حتی شما،

are at risk.

در خطر است.

As a medical doctor,

به عنوان یک پزشک،

I have been dedicating the last more than 20 years now

من بیش از۲۰ سال آخر زندگی حرفه‌ای‌ام را

of my professional life

اختصاص داده‌ام به

to raise awareness about public health issues,

افزایش آگاهی در مورد مسائل بهداشت عمومی،

public health risks,

خطرات بهداشت عمومی،

at the World Health Organization,

در سازمان بهداشت جهانی،

and I know that the knowledge is there and the solutions as well.

و می‌دانم که هم دانش آن وجود دارد و هم راه حل‌ها.

Sure, some places are more polluted than others,

قطعاً بعضی جاها آلوده‌تر از نقاط دیگر هستند،

but this a global issue,

اما این یک مسئله جهانی است،

and no individual, no city, no group, no country, no region

و هیچ فردی، شهری، گروهی، کشوری، ناحیه‌ای

will be able to solve it alone.

قادر نیست آن را به تنهایی حل کند.

We need very strong commitments and very strong action by everyone:

نیاز به تعهدات محکم و اقدام جدی توسط همه دارد:

civil society,

جامعه شهرنشین،

private sector,

بخش خصوصی،

even individuals.

حتی تک تک افراد.

We all have a role to play.

همه ما نقش داریم.

Yes, we need to influence the way we consume,

آری ما بایستی شیوه مصر‌ف خود را اصلاح کنیم،

the way we commute,

نحوه رفت وآمد،

the way we use our energy.

و روشی که انرژی مصرف می‌کنیم.

And the good thing is that all of those solutions are available.

و نکته مهم این است که همه این راه‌ حل‌ها امکان پذیرست.

The question is, if we postpone action by one day,

نکته مهم این است، که هر روز تاخیر دراین اقدام،

there might be thousands of lives that we will lose,

هزاران زندگی می‌تواند از بین برود،

but if we postpone it by one year,

و اگر آنرا یک سال به تعویق بیاندازیم،

we might be losing again seven million.

احتمالا قریب هفت میلیون [زندگی] از دست خواهد رفت.

So every policy maker, every politician,

پس همه سیاستگذاران، همه سیاستمداران،

needs to be aware of the consequences on human health

لازم است تا از پی‌آمد‌هایی که تاخیر درتصمیم گیری

of postponing their decisions.

روی سلامت بشر می‌گذارد آگاه گردند.

In fact,

در واقع،

this is not the first time in history

این برای اولین بار نیست که ما در تاریخ

that we are confronted with the risks of this invisible killer.

با خطرات یک قاتل نامرئی مواجه می‌شویم.

This was London in 1952,

در لندن در سال ۱۹۵۲ اتفاق افتاد،

and as was done in London in the '50s and the '60s,

وهمچنین در دهه‌های ۵۰ و۶۰ باز در لندن،

governments and cities,

دولت‌ها و شهرها

they need to take urgent action to stop the terrible impact of air pollution.

برای متوقف کردن تأثیر وحشتناک آلودگی هوا باید اقدامات فوری انجام می‌دادند.

Every politician must know that delaying what they call the tough actions,

هر سیاستمداری باید بداند که تأخیر در انجام آنچه که برای آنها دشوار است،

like reducing traffic in cities or investing in public transport

مثل کاهش ترافیک شهرها و یا سرمایه‌گذاری در امر حمل و نقل عمومی

and engaging in promoting cycling in cities,

وتوجه به ترویج استفاده از دوچرخه در شهرها،

investing in renewable energy,

سرمایه گذاری درانرژی قابل تجدید،

promoting cleaner energy for cooking, cooling

ترویج استفاده از انرژی پاک در پخت و پز، سرمایش

and transportation and heating

و حمل و نقل و گرمایش

are solutions that are very smart,

راه حل‌های هوشمندانه‌ای هستند،

because, in fact, they reduce emissions,

چون، در واقع، آنها انتشار گا‌زهای گلخانه‌ای را کاهش می‌دهند ،

they improve air quality in line with WHO standards,

آنها کیفیت هوا را براساس استاندارد‌های سازمان بهداشت جهانی بهبود می‌بخشند،

which are the standards that will protect ourselves.

که این استانداردها از ما محافظت می‌کنند.

So in fact, all politicians that we need these very strong political commitments

پس درواقع، به سیاستمدارانی نیاز است که دارای تعهدات سیاسی محکم

and political will from,

و اراده‌ی سیاسی ناشی از آن باشند،

but [we need] all of them now.

و همین حالا هم [به آنها] نیاز است.

Those who fail, who postpone action,

آنهایی که کوتاهی می‌کنند، آنها که کار را به تعویق می‌اندارند،

they have been requested even to defend their position in court.

از آنها خواسته شده است تا در دادگاه از مواضع خود دفاع نمایند.

And from now on,

و از حالا به بعد،

no politician will be able to say, "I didn't know."

هیچ سیاستمداری نمی‌تواند بگوید، نمی‌دانستم.

So the question here is:

لذا این سوال مطرح است:

How many lives,

تا چه تعداد زندگی،

loss of quality of life

فقدان کیفیت حیات

and losing our brain power

و از دست دادن قدرت مغزمان را

are we ready to accept?

حاضریم بپذیریم؟

If the answer is "none,"

اگر جواب «هیچ» است،

I will request that you,

می‌خواهم از شما درخواست کنم،

while our brains are still functioning, while we are still intelligent,

تا وقتی که مغزهای ما کار می‌کنند، و هنوز عاقل هستیم،

please exercise your right, put pressure on your politicians

از حق خود استفاده کرده، و سیاستمداران را تحت فشار قرار دهید

and make sure that they take action to stop the sources of air pollution.

و مطمئن شوید که برای از میان برداشتن منابع آلودگی اقدام خواهند کرد.

This is the first thing we need to do to protect yourself

این اولین قدمی است که برای محافظت خود می‌توانید بردارید

and to protect our beautiful brain.

واز مغز زیبای خود محافظت کنید.

Thank you very much.

خیلی متشکرم

(Applause)

(تشویق حضار)