Daniel Kish: How I use sonar to navigate the world

دنیل کیش: چگونه من با استفاده از سونار در جهان حرکت می کنم

Translator: soheila Jafari Reviewer: Ali Hosseini

(Clicking)

( کلیک)

I was born with bilateral retinoblastoma,

من با تومور شبکیه چشم دوطرفه متولد شدم،

retinal cancer.

سرطان شبکیه.

My right eye was removed

چشم راست من در سن هفت ماهگی

at seven months of age.

تخلیه شد.

I was 13 months when they removed my left eye.

و در سن ۱۳ ماهگی چشم چپ من را بیرون آوردند.

اولین کاری که پس از بیداری از جراحی کردم

The first thing I did upon awakening from that last surgery

was to climb out of my crib

بالا رفتن از گهواره‌ام

and begin wandering around the intensive care nursery,

و چرخیدن در اطراف اتاق مراقبت‌های ویژه بود،

probably looking for the one who did this to me.

احتمالا دنبال این بودم که چه کسی اینکار را با من کرده.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

Evidently, wandering around the nursery

بدیهی‌ بود که بدون داشتن چشم

was not a problem for me without eyes.

چرخیدن در اطراف اتاق مشکلی برای من نبود.

The problem was getting caught.

مشکل گیر افتادن بود.

It's impressions about blindness

برداشت کلی در مورد نابینایی

that are far more threatening

برای افراد نابینا

to blind people than the blindness itself.

خیلی ترسناک تر از خود نابینایی است.

Think for a moment about your own impressions of blindness.

برای لحظه‌ای در مورد برداشت خودتان در مورد نابینایی فکر کنید.

Think about your reactions when I first came onto the stage,

در مورد واکنش‌تان هنگامی که من ابتدا وارد صحنه شدم فکر کنید

or the prospect of your own blindness,

یا اینکه به چشم‌اندازی که از نابینایی خودتان فکر کنید،

or a loved one going blind.

یا نابیناشدن کسی را که دوست دارید.

The terror is incomprehensible to most of us,

وحشت غیرقابل درکی در وجود همه ماست،

because blindness

زیرا تصور می‌شود که نابینایی

is thought to epitomize ignorance and unawareness,

تجسمی از جهل و ناآگاهی است،

hapless exposure to the ravages of the dark unknown.

قرار گرفتن در معرض بیچاره‌گی به سوی نابسامانی‌های ناشی از تاریکی ناشناخته است.

How poetic.

چه شاعرانه.

Fortunately for me, my parents were not poetic.

خوشبختانه برای من، پدر و مادرم شاعرانه نبودند.

They were pragmatic.

آنها عمل‌گرا بودند.

They understood that ignorance and fear were but matters of the mind,

آنها درک کرده بودند که این بی‌خبری و ترس مسائل مربوط به ذهن هستند،

and the mind is adaptable.

و ذهن سازگارپذیر است.

They believed that I should grow up

آنها باور داشتند که من باید بزرگ شوم

to enjoy the same freedoms and responsibilities as everyone else.

تا از آزادی و مسئولیت مانند هرفرد دیگری لذت ببرم.

In their own words, I would move out --

به زبان خودشان، من باید از این موضوع بگذرم--

which I did when I was 18 --

همانطور که من در ۱۸ سالگی از خانه رفتم --

I will pay taxes --

من مالیات می‌دهم--

thanks -- (Laughter) --

شکر خدا-- (خنده تماشاگران)

و آنها تفاوت بین عشق و ترس را می‌شناختند.

and they knew the difference between love and fear.

Fear immobilizes us in the face of challenge.

ترس ما را از حرکت در رویاویی با چالش ها وا می‌دارد.

They knew that blindness would pose a significant challenge.

آنها می‌دانستند که این نابینایی چالش بزرگی را دربرخواهد داشت.

I was not raised with fear.

من با ترس بزرگ نشدم.

They put my freedom first before all else,

آنها آزادی مرا در اولویت برای همه چیز قرار دادند،

because that is what love does.

زیرا این کاری است که عشق انجام‌ می دهد.

Now, moving forward, how do I manage today?

خوب بگذریم، چگونه امروز را مدیریت می کنم؟

The world is a much larger nursery.

جهان یک اتاق بزرگ مراقبت ویژه است.

Fortunately, I have my trusty long cane,

خوشبختانه، من عصای تکیه بلندم را دارم،

longer than the canes used by most blind people.

بلندتر از عصاهایی که بیشتر نابینایان از آنها استفاده می‌کنند.

I call it my freedom staff.

من به این عصای آزادی می گویم.

It will keep me, for example,

برای مثال، این من را از محل

from making an undignified departure from the stage. (Laughter)

ناخوشایند لبه صحنه نگه می‌دارد. (خنده تماشاگران)

I do see that cliff edge.

من می‌توانم لبه بر آمده را ببینم.

They warned us earlier that every imaginable mishap

آنها زودتر ما را در مورد حوادث قابل تصوری

has occurred to speakers up here on the stage.

که برای سایر سخنرانان در بالای صحنه اتفاق افتاده آگاه کردند.

I don't care to set a new precedent.

من به موارد قبلی توجه‌ای نمی‌کنم.

But beyond that,

اما فراتر از آن،

many of you may have heard me clicking as I came onto the stage --

خیلی از شما شاید شنیده باشید که من هنگامی که روی صحنه می آمدم کلیک کلیک می کردم--

(Clicking) --

( کلیک)--

with my tongue.

با زبانم.

Those are flashes of sound

این فلش صداست

that go out and reflect from surfaces all around me,

که بیرون می‌رود و با انعکاس از تمامی سطوح اطراف به من باز‌میگردد،

شبیه سونار خفاش (ابزاری که با استفاده از رفت و برگشت صدا محل جسم را می یابد)

just like a bat's sonar,

and return to me with patterns, with pieces of information,

و با الگو و برخی جزئیات به من بازمی‌گردد،

much as light does for you.

خیلی شبیه حالت نور برای شما.

And my brain, thanks to my parents,

و مغز من٬ به خاطر کمک والدینم٬

has been activated to form images in my visual cortex,

با استفاده ازالگوهایی که از این اطلاعات دریافت می‌کنم،

توسط قشر بینایی برای تصور کردن فعال می شود، که به آن سیستم تصوری می‌گویم،

which we now call the imaging system,

from those patterns of information, much as your brain does.

خیلی شبیه کاری که مغز شما می‌کند.

I call this process flash sonar.

من به این فرآیند فلش سونار می گویم.

It is how I have learned to see through my blindness,

من اینگونه یاد گرفتم که باوجود نابینایی

to navigate my journey

سفرم زندگیم را

through the dark unknowns of my own challenges,

از میان تاریکی ناشناخته‌ی چالش های خودم هدایت کنم،

which has earned me the moniker

که به من اسم

"the remarkable Batman."

"بتمن فوق العاده "را داد. ( مرد خفاشی فوق العاده)

Now, Batman I will accept.

بتمن را من قبول می ‌کنم.

Bats are cool. Batman is cool.

خفاش ها بامزه ‌اند. بتمن هم بامزه هست.

But I was not raised to think of myself as in any way remarkable.

اما من بزرگ نشدم تا فکر کنم که به هر شکلی من آدم فوق‌العاده‌ای هستم.

I have always regarded myself much like anyone else

همواره خودم را مثل بقیه دیدم

who navigates the dark unknowns of their own challenges.

که تاریکی ناشناخته‌ها را با چالش های خودشان هدایت می کنند.

Is that so remarkable?

آیا این فوق العاده نیست؟

I do not use my eyes, I use my brain.

من از چشمانم استفاده نمی‌کنم. من از مغزم استفاده می کنم.

Now, someone, somewhere,

حال٬ کسی، جایی،

must think that's remarkable, or I wouldn't be up here,

باید فکر کنه که این فوق العاده هست، در غیر اینصورت من اینجا نبودم،

but let's consider this for a moment.

اما اجازه دهید برای لحظه ای به این توجه کنیم.

Everyone out there

هر شخصی خارج از اینجا

who faces or who has ever faced a challenge,

که با چالش روبرو است و یا تا بحال با چالشی روبرو شده

raise your hands.

دستش را بالا کند.

Whoosh. Okay.

وای، بسیار خوب.

Lots of hands going up, a moment, let me do a head count.

دستهای زیادی بالا هستند، یک لحظه، بگذارید بشمارم.

(Clicking)

( کلیک)

This will take a while. (Clicking) (Laughter)

این وقت می‌برد. ( کلیک) ( خنده تماشاگران)

Okay, lots of hands in the air.

بسیار خوب، دست‌های زیادی بالا هستند.

Keep them up. I have an idea.

بالا نگه‌ شان دارید. من ایده ای دارم.

Those of you who use your brains to navigate these challenges,

کسانی از شما که با مغزشان این چالش‌ها را هدایت می‌کنند،

put your hands down.

دست هایشان را پائین بیاورند.

Okay, anyone with your hands still up

بسیار خوب،کسانی که هنوز دست‌هایش بالاست

has challenges of your own. (Laughter)

با خودشان در چالش هستند. (خنده تماشاگران)

So we all face challenges,

خُب همه ما با چالش‌ها روبرو می‌شویم،

and we all face the dark unknown,

و همه ما با تاریکی ناشناخته‌ها مواجه می‌شویم،

which is endemic to most challenges, which is what most of us fear, okay?

که برای بیشتر چالش‌ها واگیردار است و ما به همین دلیل است که بیشتر از آن می ترسیم، درسته؟

But we all have brains

اما همه ما مغز داریم

that allow us, that activate to allow us

که به ما اجازه می‌دهد

to navigate the journey through these challenges. Okay?

که سفرمان را از میان این چالش‌ها هدایت‌ کنیم. درسته؟

Case in point: I came up here

شاهد: من اینجا آمدم

and -- (Clicking) -- they wouldn't tell me

و ---( کلیک)-- آنها به من نمی‌گویند

where the lectern was.

که تریبون کجاست.

So you can't trust those TED folks.

خُب شما نمی‌توانید به اعضا تد اعتماد کنید.

"Find it yourself," they said.

گفتند،"خودت پیدایش کن"

So -- (Laughter)

خب--( خنده تماشاگران)

And the feedback for the P.A. system is no help at all.

بازخورد سیستم صوتی عمومی اصلا کمکی نمی‌کند.

So now I present to you a challenge.

خُب حالا من یک چالش به شما ارائه کردم.

So if you'd all close your eyes for just a moment, okay?

خب اگر همه شما چشمانتان را برای یک لحظه ببندید، درسته؟

And you're going to learn a bit of flash sonar.

کمی از فلش سونار را یاد می‌گیرید.

I'm going to make a sound.

من صدایی می سازم.

I'm going to hold this panel in front of me, but I'm not going to move it.

و این پنل را جلوی صورتم می‌گیرم، اما این را حرکت نمی دهم.

Just listen to the sound for a moment.

تنها برای چند لحظه به صدا گوش دهید.

Shhhhhhhhhh.

شششششششش.

Okay, nothing very interesting.

بسیار خوب، چیز جالبی اتفاق نیفتاد.

Now, listen to what happens to that same exact sound

حالا، به همان صدا دقیقاً گوش بدهید

when I move the panel.

هنگامی که من پنل را حرکت می‌دهم.

Shhhhhhhhhhh. (Pitch getting higher and lower)

ششششششش. (صدا بالاتر و پائین تر می‌آید)

You do not know the power of the dark side.

شما قدرت تاریکی را نمی دانید.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

I couldn't resist.

نمی‌توانم مقاومت کنم.

Okay, now keep your eyes closed

چشمان‌تان را بسته نگه‌دارید

because, did you hear the difference?

زیرا، آیا تفاوت را شنیدید؟

Okay. Now, let's be sure.

بسیار خوب، حالا بگذارید مطمئن شویم.

For your challenge,

برای چالش شما،

you tell me, just say "now" when you hear the panel start to move.

شما به من بگویید، تنها بگویید "حالا " هنگامی که پنل شروع به حرکت می کند.

Okay? We'll relax into this.

ما به آرامی اینکار را می‌کنیم.

Shhhhhhh.

ششششششش.

Audience: Now. Daniel Kish: Good. Excellent.

حاضرین: حالا. دنیل کیش: خوبه. عالیه.

Open your eyes.

چشم‌هایتان را باز کنید.

All right. So just a few centimeters,

خوبه، تنها برای چند سانتیمتر.

you would notice the difference.

شما تفاوت را تشخیص دهید.

You've experienced sonar.

شما سونار را تجربه کردید.

You'd all make great blind people. (Laughter)

شما همه نابینایان خوبی خواهید شد. (خنده تماشاگران)

Let's have a look at what can happen

بگذارید نگاهی کنیم به این که

when this activation process

وقتی به این روند فعال سازی

is given some time and attention.

زمان و توجه داده شود چه اتفاقی می افتد .

(Video) Juan Ruiz: It's like you guys can see with your eyes

( ویدئو) خوان رویز: مثل اینکه شما می تواند با چشمهایتان ببینید

and we can see with our ears.

و ما می‌توانیم با گوش‌هایمان ببینیم.

Brian Bushway: It's not a matter of enjoying it more or less,

برایان بوشوی: لذت کمتر و بیشتر از این اهمیتی ندارد،

it's about enjoying it differently.

مهم لذت بردن متفاوت از آن است.

Shawn Marsolais: It goes across. DK: Yeah.

زن: این ادامه دارد. دنیل کیش: درسته

SM: And then it's gradually coming back down again.

زن: و سپس به تدریج دوباره پائین می‌اید.

DK: Yes! SM: That's amazing.

دنیل کیش: درسته! زن: شگفت‌انگیزه.

I can, like, see the car. Holy mother!

می توانیم مثل اینکه خودرو را ببینم. مادر مقدس!

J. Louchart: I love being blind.

مرد دوم: من دوست دارم نابینا باشم.

If I had the opportunity, honestly, I wouldn't go back to being sighted.

اگر فرصت انتخاب داشته باشم، صادقانه می‌گویم به بینایی برنمی‌گشتم.

JR: The bigger the goal, the more obstacles you'll face,

مرد سوم: برای هدف بزرگتر، با موانع بیشتری برخورد می کنید

and on the other side of that goal

طرف دیگر این هدف

is victory.

پیروزی‌ست.

[In Italian]

(به ایتالیایی)

(Applause)

( تشویق )

DK: Now, do these people look terrified?

دنیل کیش: ایا به نظر می‌رسد که اینها ترسیده‌اند؟

Not so much.

نه خیلی.

We have delivered activation training

ما آموزش فعال سازی را

to tens of thousands of blind and sighted people from all backgrounds

برای ده‌ها هزار نابینا با پیشینه‌های مختلف

in nearly 40 countries.

از تقریبا ۴۰ کشور جهان ارايه کردیم.

When blind people learn to see,

هنگامی که مردم نابینا یاد می‌گیرند که ببینند،

sighted people seem inspired

مردم بینا الهام می‌گیرند

to want to learn to see their way better, more clearly, with less fear,

که یادبگیرند که بهتر، روشن‌تر و با ترس کمتر ببینند،

because this exemplifies the immense capacity within us all

زیرا با نشان دادن این نمونه ها استعداد بی‌کران درون ما

to navigate any type of challenge, through any form of darkness,

ما را برای هر چالشی برای عبور از هرنوع تاریکی هدایت می کند،

to discoveries unimagined

تا هر چیز غیر قابل تصوری را کشف کند

when we are activated.

زمانی که ما فعال می شویم.

I wish you all a most activating journey.

من برای همه شما سفرزندگی فعالی را آرزو می کنم.

Thank you very much.

بسیار سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق)

Chris Anderson: Daniel, my friend.

کریس اندسون: دنیل، دوست من.

As I know you can see, it's a spectacular standing ovation at TED.

همانطور که میدانم می‌توانی ببینی، تحسین و تشویق بسیار جذابی در TED ( برای توست)

Thank you for an extraordinary talk.

برای سخنرانی فوق العاده ات بسیار سپاسگزارم.

Just one more question about your world, your inner world that you construct.

فقط یک سوال دیگر درباره دنیای تو، دنیای درونیت که ساختی.

We think that we have things in our world that you as a blind person don't have,

ما فکر می‌کنیم که ما چیزهایی در دنیا داریم که تو به عنوان یک فرد نابینا نداری،

but what's your world like?

اما دنیای تو چگونه است؟

What do you have that we don't have?

تو چه چیزی را در دنیای خودت داری که ما نداریم؟

DK: Three hundred and sixty-degree view,

دنیل کیش: من زاویه بینایی ۳۶۰ درجه دارم،

so my sonar works about as well behind me as it does in front of me.

خب سونار من در پشت سرم همانطور کار می کند که در جلو رویم کار می کند.

It works around corners.

این در هر گوشه‌ای کار می کند.

It works through surfaces.

بر روی سطح نیز کار می کند.

Generally, it's kind of a fuzzy three-dimensional geometry.

بطور کلی، این یک نوع هندسه سه بعدی نامنظم هست.

One of my students, who has now become an instructor,

یکی از شاگردانم، که حالا خودش مربی هست،

when he lost his vision, after a few months

هنگامی که دیدش را از دست داد، بعد از چند ماه

he was sitting in his three story house

او در خانه سه طبقه‌اش زندگی می‌کرد

and he realized that he could hear everything going on throughout the house:

و متوجه شد که می‌تواند همه صداها را در خانه بشنود:

conversations, people in the kitchen, people in the bathroom,

گفتگوها، وجود افراد در آشپزخانه، در حمام،

several floors away, several walls away.

چند طبقه دورتر و چند دیوار دورتر.

He said it was something like having x-ray vision.

او گفت چیزی شبیه بینایی اشعه ایکس.

CA: What do you picture that you're in right now?

کریس اندرسون: جایی که الان هستی را چگونه تصور می کنی؟

How do you picture this theater?

چگونه این سالن را تصور می کنی؟

DK: Lots of loudspeakers, quite frankly.

دنیل کیش: رک بگم٬ تعداد زیادی بلندگو حس میکنم.

It's interesting. When people make a sound,

جالبه. هنگامی که مردم صدا تولید می کنند٬

when they laugh, when they fidget, when they take a drink or blow their nose

می خندند، تکان می خورند، چیزی می خورند یا اینکه هوا از بینی‌شان رد می کنند

or whatever, I hear everything.

یا هر چیز دیگری، من می شنوم.

I hear every little movement that every single person makes.

من هر حرکت کوچک یک فرد بینا را می شنوم.

None of it really escapes my attention,

هیچ‌کدام از اینها از توجه من به دور نیستند.

and then, from a sonar perspective,

با چشم انداز سونار،

the size of the room, the curvature of the audience around the stage,

اندازه اتاق، انحناهای حاضرین در اطراف صحنه،

it's the height of the room.

و ارتفاع اتاق.

Like I say, it's all that kind of three-dimensional surface geometry

همانطور که گفتم، همه نوع اجسام سه بعدی

all around me.

در اطراف من هست.

CA: Well, Daniel, you have done a spectacular job

کریس: خُب، دنیل، تو کار فوق العاده‌ای را

of helping us all see the world in a different way.

برای کمک به ما کردی تا جهان را به شیوه ای متفاوت ببینیم.

Thanks so much for that, truly. DK: Thank you.

حقیقتا، برای این بسیار سپاسگزارم. سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)