How I found myself through music | Anika Paulson

Translator: Ehsan Nezam Reviewer: Nima Pourreza

The philosopher Plato once said,

افلاطون فیلسوف می‌گفت:

"Music gives a soul to the universe,

"موسیقی به جهان روح می‌بخشد،

wings to the mind,

به ذهن بال می‌دهد،

flight to the imagination

خیال پردازی‌ها را به پرواز در می‌آورد،

and life to everything."

و به همه چیز زندگی می‌بخشد."

Music has always been a big part of my life.

موسیقی همیشه بخش بزرگی از زندگی من بوده

To create and to perform music

خلق و اجرای موسیقی

connects you to people countries and lifetimes away.

شما را با مردم، کشورها و دوران گذشته متصل می‌کند.

It connects you to the people you're playing with,

شما را به کسانی که با آن‌ها بازی می‌کنید،

to your audience

با مخاطبانتان

and to yourself.

و به خودتان وصل می‌کند.

When I'm happy, when I'm sad,

وقتی که من خوشحالم یا ناراحتم،

when I'm bored, when I'm stressed,

وقتی که خسته‌ام یا استرس دارم،

I listen to and I create music.

من موسیقی گوش می‌دهم و موسیقی خلق می‌کنم.

When I was younger, I played piano;

وقتی کوچکتر بودم، پیانو می‌زدم

later, I took up guitar.

بعد به سراغ گیتار رفتم.

And as I started high school,

و زمانی که دوران دبیرستان را شروع کردم

music became a part of my identity.

موسیقی به بخشی از هویت من تبدیل شده بود.

I was in every band,

عضو تمام گروه‌های موسیقی بودم

I was involved with every musical fine arts event.

در تمام رویدادهای هنرهای زیبای موسیقیایی شرکت می‌کردم.

Music surrounded me.

موسیقی مرا احاطه کرده بود.

It made me who I was,

کسی که بودم را خلق کرده بود،

and it gave me a place to belong.

و برایم تبدیل به خانه‌ی امنی شده بود.

Now, I've always had this thing with rhythms.

من اغلب عادات غیرمعمولی با ریتم داشتم:

I remember being young,

نوجوانی‌ام را بیاد دارم،

I would walk down the hallways of my school

در راهروهای مدرسه راه می‌رفتم

and I would tap rhythms to myself on my leg with my hands,

و با کوبیدن دست‌ها به پایم ریتم‌ها را در می‌آوردم

or tapping my teeth.

یا با کوبیدن دندان‌هایم به هم.

It was a nervous habit,

اون یک عادت عصبی بود،

and I was always nervous.

و من همیشه عصبی بودم.

I think I liked the repetition of the rhythm --

به نظرم از تکرار ریتم‌ها خوشم می‌آمد.

it was calming.

برایم آرامش بخش بود.

Then in high school,

بعد در دبیرستان،

I started music theory,

تئوری موسیقی را شروع کردم،

and it was the best class I've ever taken.

و اون بهترین کلاسی بود که در تمام عمرم داشتم.

We were learning about music --

تئوری و تاریخ موسیقی که من

things I didn't know, like theory and history.

از آن‌ها چیزی نمی‌دانستم را یاد می‌گرفتیم.

It was a class where we basically just listened to a song,

اساساً کلاسی بود که در آن ما فقط به یک قطعه گوش می‌کردیم،

talked about what it meant to us

برداشتمان از آن قطعه را می‌گفتیم،

and analyzed it,

و آن را تحلیل می‌کردیم.

and figured out what made it tick.

و چیزی که آن را خوب کرده بود، کشف می‌کردیم.

Every Wednesday, we did something called "rhythmic dictation,"

هر چهارشنبه، ما چیزی به اسم "دیکته ریتمیک" انجام ‌می‌دادیم.

and I was pretty good at it.

من در این کار واقعا خوب بودم.

Our teacher would give us an amount of measures

معلم‌مان برای ما یک ترازه

and a time signature,

و کسر میزان (موسیقی) را تعیین می‌کرد

and then he would speak a rhythm to us

و بعد او یک ریتم را به ما می‌گفت

and we would have to write it down with the proper rests and notes.

و ما باید آن‌ها را با نت‌ها و مکث‌های درست می‌نوشتیم.

Like this:

مثل این:

ta ta tuck-a tuck-a ta,

تا - تا - تاکا - تاکا - تا،

ta tuck-a-tuck-a-tuck-a, tuck-a.

تا - تاکا تاکا تاکا ، تاکا.

And I loved it.

و من عاشقش شدم.

The simplicity of the rhythm --

سادگی این ریتم --

a basic two- to four- measure line --

یک ترازه ۲ تا ۴ خطی ساده --

and yet each of them almost told a story,

و تقریبا هر کدام در درون خود داستانی داشتند،

like they had so much potential,

انرژی درونی بالقوه‌ای درونشان بود که

and all you had to do was add a melody.

انگار برای آزاد شدن آن تنها به یک ملودی نیاز داشتند.

(Guitar)

(نواختن گیتار)

Rhythms set a foundation for melodies and harmonies to play on top of.

ریتم‌ها مانند بستری برای ملودی‌ها و هارمونی‌ها بودند که می‌شد روی آن‌ها نواخت.

It gives structure and stability.

ملودی ساختار و ثبات را بوجود می‌آورد.

Now, music has these parts --

موسیقی این بخش‌ها را دارد:

rhythm, melody and harmony --

ریتم، ملودی و هارمونی

just like our lives.

درست مثل زندگی‌هایمان.

Where music has rhythm,

مانند موسیقی که ریتم دارد،

we have routines and habits --

ما نیز در زندگی کار‌های روزمره و عاداتی داریم.

things that help us to remember what to do and to stay on track,

چیزهایی که به ما یادآوری می‌کنند چگونه باید در مسیر باقی ماند،

and to just keep going.

و چگونه این مسیر را ادامه داد.

And you may not notice it,

و شاید شما متوجه آن نشوید،

but it's always there.

اما همیشه حضور دارد.

(Guitar)

(نواختن گیتار)

And it may seem simple,

ممکن است ساده به نظر بیاید،

it may seem dull by itself,

ممکن است به تنهایی کسل کننده باشد،

but it gives tempo and heartbeat.

اما گام و ضربان به ما می‌دهد

And then things in your life add on to it,

و بعد بخش‌های مختلف زندگی بر روی آن اضافه می‌شود.

giving texture --

تار و پودش را می‌سازد --

that's your friends and your family,

مانند دوستان، خانواده‌ و

and anything that creates a harmonic structure in your life

یا هرچیز دیگری که یک ساختار هارمونیک در زندگی یا

and in your song,

آهنگ شما بوجود می‌آورد.

like harmonies,

مانند هارمونی‌ها،

cadences

اوج و فرود‌ها،

and anything that makes it polyphonic.

یا هر چیز دیگری که چندآوایی را در آن بوجود آورد.

And they create beautiful chords and patterns.

و آن‌ها آکوردها و الگوهای زیبایی می‌سازند.

(Guitar)

(نواختن گیتار)

And then there's you.

و بعد شما هستید.

You play on top of everything else,

شما هستید که فرای هر چیز دیگر می‌نوازید،

on top of the rhythms and the beat

بر روی ریتم‌ها و ضرب‌آهنگ‌ها

because you're the melody.

چون شما ملودی هستید.

And things may change and develop,

چیزهای اطرافمان ممکن است تغییر کنند،

but no matter what we do,

اما فرقی ندارد چه کار می‌کنیم،

we're still the same people.

ما همان آدم‌های قبلی هستیم.

Throughout a song melodies develop,

در تمام طول آهنگ ملودی گسترش میابد،

but it's still the same song.

اما این آهنگ، همان آهنگ است.

No matter what you do,

مهم نیست که چه کار می‌کنیم،

the rhythms are still there:

ریتم زندگی هنوز پابرجاست،

the tempo and the heartbeat ...

گام و ضربان ...

until I left,

تا زمان که از مدرسه بیرون آمدم

and I went to college

و به کالج رفتم

and everything disappeared.

و همه چیز ناپدید شد.

When I first arrived at university,

زمانی که برای اولین بار به دانشگاه رفتم،

I felt lost.

احساس سردرگمی داشتم.

And don't get me wrong -- sometimes I loved it and it was great,

سو تفاهم نشود، بعضی وقت‌ها عاشقش بودم خیلی خوب بود،

but other times,

اما بقیه زمان‌ها،

I felt like I had been left alone

مثل این بود که انگار تنها مانده‌ام

to fend for myself.

تا از خودم دفاع کنم.

It's like I had been taken out of my natural environment,

مانند این بود که مرا از محیط زندگی‌ طبیعی‌ام بیرون رانده‌اند

and put somewhere new,

و در جای دیگر گذاشته‌‍‌اند.

where the rhythms and the harmonies

جایی که ریتم‌ها و هارمونی‌ها

and the form had gone away,

و فرم از میان رفته‌اند

and it was just me --

و فقط من مانده‌ام --

(Guitar)

(نواختن گیتار)

silence and my melody.

سکوت و ملودی من.

And even that began to waver,

و حتی شروع به متزلزل شدن کردم،

because I didn't know what I was doing.

برای اینکه نمیدانستم چه می‌کردم.

I didn't have any chords to structure myself,

هیج آکوردی برای ساختارم نداشتم،

or a rhythm

یا یک ریتم

or a beat to know the tempo.

یا یک ضرب برای پیدا کردن گام.

(Guitar)

(نواختن گیتار)

And then I began to hear all these other sounds.

و بعد من تمام صداهای دیگر را می‌شنیدم.

(Guitar)

(نواختن گیتار)

And they were off-time

آن‌ آهنگ‌ها بدون زمان‌بندی بودند و

and off-key.

خارج از گام نواخته می‌شدند.

And the more I was around them,

و هرچه بیشتر در پی آن‌ها بودم،

the more my melody started to sound like theirs.

ملودی من بیشتر شبیه آن‌ها می‌شد.

And slowly I began to lose myself,

و به آرامی خودم را از دست می‌دادم.

like I was being washed away.

مثل اینکه داشتم شسته می‌شدم.

But then the next moment --

اما لحظه‌ای بعد --

(Guitar)

(نواختن گیتار)

I could hear it.

می‌توانستم آن را بشنوم.

And I could feel it.

می‌توانستم آن را حس کنم.

And it was me.

و آن خود من بودم.

And I was here.

و من آنجا بودم.

And it was different,

حس متفاوتی داشت

but not worse off.

اما حس بدی نبود.

Just changed a little.

فقط کمی تغییر کرده بود.

Music is my way of coping with the changes in my life.

راه و روش من برای مقابله با تغییرات زندگی، موسیقی بود.

There's a beautiful connection between music and life.

ارتباط زیبایی بین موسیقی و زندگی هست.

It can bind us to reality

هم می‌تواند با واقعیت پیوندمان دهد

at the same time it allows us to escape it.

و هم ما را از واقعیت گمراه کند.

Music is something that lives inside of you.

موسیقی چیزیست که در درون شما زندگی می‌کند.

You create it and you're created by it.

شما آن را می‌سازید و توسط آن ساخته می‌شوید.

Our lives are not only conducted by music,

موسیقی تنها زندگی ما را هدایت نمی‌کند،

they're also composed of it.

بلکه از آن تشکیل می‌شود.

So this may seem like a bit of a stretch,

شاید این کمی اغراق آمیز به نظر بیاید،

but hear me out:

اما به من گوش کنید:

music is a fundamental part of what we are

موسیقی بخشی بنیادی از وجود ماست

and of everything around us.

و هرچیزی که در اطراف ماست.

Now, music is my passion,

موسیقی اشتیاق من در زندگیست

but physics also used to be an interest of mine.

اما فیزیک هم زمانی از علایقم بود.

And the more I learned,

و هرچه بیشتر یاد می‌گیرم،

the more I saw connections between the two --

ارتباطات بیشتری بین این دو می‌بینم --

especially regarding string theory.

مخصوصا در موضوع نظریه‌ی ریسمان‌‌‌.

I know this is only one of many theories,

می‌دانم که این فقط یکی از چندین نظریه موجود است.

but it spoke to me.

اما بنظر من بامعنی می‌آید.

So, one aspect of string theory, at its simplest form, is this:

خب، یکی از جنبه‌های نظریه ریسمان در ساده‌ترین بیان ممکن، این است که:

matter is made up of atoms,

ماده از اتم ساخته شده،

which are made up of protons and neutrons and electrons,

که اتم‌ها از پروتون‌ها، نوترون‌ها و الکترون‌ها تشکیل شده،

which are made up of quark.

که آن‌ها نیز از کوارک درست شده‌اند.

And here's where the string part comes in.

و این جایست که نظریه ریسمان مطرح می‌شود.

This quark is supposedly made up of little coiled strings,

ظاهرا کوارک از ریسمان‌های پیچ خورده‌ی کوچکی ساخته شده‌اند،

and it's the vibrations of these strings that make everything what it is.

و ارتعاشات این ریسمان‌هاست که به همه چیز هویت می‌بخشد.

Michio Kaku once explained this

میچیو کاکو در یک

in a lecture called, "The Universe in a Nutshell,"

سخنرانی با نام «جهان در پوست گردو»

where he says,

در جایی می‌گفت:

"String theory is the simple idea

"نظریه ریسمان ایده‌ی ساده‌ای است

that the four forces of the universe --

که چهار نوع انرژی موجود در جهان

gravity, the electromagnetic force, and the two strong forces --

یعنی جاذبه، نیروی الکترومغناطیس و نیروی قوی و ضعیف هسته‌ای

can be viewed as music.

می‌تواند مانند موسیقی دیده شود،

The music of tiny little rubber bands."

موسیقی ریسمان‌های لاستیکی کوچک."

In this lecture, he goes on to explain physics

در این سخنرانی فیزیک را به

as the laws of harmony between these strings;

قوانین هارمونی بین این ریسمان‌ها تشبیه کرد،

chemistry, as the melodies you can play on these strings;

شیمی را به ملودی که می‌توان روی این ریسمان‌ها نواخت تشبیه کرد؛

and he states that the universe is a "symphony of strings."

و جهان هستی را به عنوان «سمفونی ریسمان‌ها» مطرح کرد.

These strings dictate the universe;

این ریسمان‌ها بر جهان هستی حکمرانی می‌کنند،

they make up everything we see and everything we know.

تمام چیزهایی که می‌بینیم و می‌شناسیم را تشکیل می‌دهند.

They're musical notes,

آن‌ها نت‌های موسیقی هستند،

but they make us what we are and they hold us together.

ما را همانگونه که هستیم می‌سازند و در کنار هم نگه می‌دارند.

So you see,

خب شما می‌بینید که

everything is music.

همه چیز از موسیقی است.

(Guitar)

(نواختن گیتار)

When I look at the world,

وقتی به دنیا نگاه می‌کنم،

I see music all around us.

موسیقی را در همه جا می‌بینم.

When I look at myself,

وقتی به خودم نگاه می‌کنم،

I see music.

موسیقی می‌بینم.

And my life has been defined by music.

و زندگی‌ام را می‌بینم که با موسیقی تعریف شده.

I found myself through music.

من خود را در میان موسیقی می‌بینم.

Music is everywhere,

موسیقی در همه جا

and it is in everything.

و در همه چیز هست.

And it changes and it builds

و تغییر می‌دهد و می‌سازد

and it diminishes.

و می‌کاهد.

But it's always there,

اما همیشه هست،

supporting us,

در کنار ماست.

connecting us to each other

ما را به هم وصل می‌کند

and showing us the beauty of the universe.

و زیبایی‌های دنیا را به ما نشان می‌دهد.

So if you ever feel lost,

پس هر وقت احساس سردرگمی کردید،

stop and listen for your song.

بایستید و به آهنگ خود گوش دهید.

Thank you.

ممنونم.

(تشویق)

(Applause)