How do you build a sacred space? | Siamak Hariri

Translator: Maryam Manzoori Reviewer: soheila Jafari

The school of architecture that I studied at some 30 years ago

مدرسه معماری که حدود سی سال پیش در آن تحصیل کردم

happened to be across the street from the wonderful art gallery

در همان خیابانی قرار داشت که گالری هنری فوق العاده واقع شده شده بود

designed by the great architect Louis Kahn.

که لوئیس کان معمار بزرگ طراحی اش کرده بود.

I love the building, and I used to visit it quite often.

عاشق این بنا هستم و زیاد به آن سر‌می‌زدم.

One day,

یک روز،

I saw the security guard run his hand across the concrete wall.

دیدم که نگهبان امنیتی دستش را در امتداد دیوار بتونی کشید.

And it was the way he did it,

و طوری که این کار را کرد

the expression on his face --

حالت صورتش --

something touched me.

چیزی را در من برانگیخت.

I could see that the security guard was moved by the building

دریافتم که نگهبان تحت تاثیر بنا قرار گرفته است

and that architecture has that capacity

و آن معماری ظرفیت این را داشت

to move you.

که آدم را برانگیزد.

I could see it, and I remember thinking,

این را دیدم، و یادم میاید که با خود اندیشیدم،

"Wow. How does architecture do that?"

«حیرتا. معماری چطور چنین می‌کند؟»

At school, I was learning to design,

در دانشگاه، طراحی یاد می‌گرفتم،

but here -- here was a reaction of the heart.

اما اینجا -- اینجا واکنشی برخاسته از دل در میان بود.

And it touched me to the core.

و این عمیقا مرا متاثر کرد.

You know, you aspire for beauty,

خب، آدم زیبایی را تحسین می‌کند،

for sensuousness, for atmosphere, the emotional response.

به خاطر انگیزش احساس، به دلیل جو، و به دلیل واکنش عاطفی.

That's the realm of the ineffable

این سیطره آن چیزی است که وصف ناشدنی

and the immeasurable.

و غیرقابل اندازه گیری است.

And that's what you live for:

و آن چیزی است که برایش زندگی می کنید:

a chance to try.

فرصتی برای امتحان کردن.

So in 2003, there was an open call for designs

در سال ۲۰۰۳ فراخوانی عمومی برای طراحی اعلام شد

for the Bahá'í Temple for South America.

برای معبد بهایی آمریکای جنوبی.

This was the first temple in all of South America.

این اولین معبد در تمامی آمریکای جنوبی بود.

It's a continental temple,

که یک معبد برای این قاره است،

a hugely important milestone for the Bahá'í community,

یک دستاورد بسیار مهم برای جامعه بهایی،

because this would be the last of the continental temples

چرا که می تواند آخرین نمونه از معابد قاره ای باشد

and would open the door for national and local temples to be built

و در را برای ساختن معابد ملی و محلی باز می کند

around the world.

در تمامی جهان.

And the brief was deceptively simple

و توضیحات به شکل فریبنده ای ساده

and unique in the annals of religion:

و از نظر تاریخ مذهبی یگانه بود:

a circular room, nine sides, nine entrances, nine paths,

یک اتاق گرد، با ۹ پهلو، ۹ ورودی، ۹ راه،

allowing you to come to the temple from all directions,

که شما را از هر طرفی به معبد رهنمون می شود،

nine symbolizing completeness,

۹ تمثیلی است از تمامیت،

perfection.

کمال.

No pulpit, no sermons,

نه منبری، و نه موعظه ای،

as there are no clergy in the Bahá'í faith.

چرا که در بهاییت روحانی نداریم.

And in a world which is putting up walls,

و در جهانی که دیوار برپا می کند،

the design needed to express in form

طراحی باید طوری می بود که از نظر فرم

the very opposite.

تعریفی کاملا متضاد داشته باشد.

It had to be open, welcoming

باید باز و پذیرا می بود،

to people of all faiths, walks of life, backgrounds,

به روی پیروان تمامی ادیان، اقشار مختلف از هر پیشینه ای،

or no faith at all;

یا افراد مطلقا بی دین؛

a new form of sacred space

نوع جدیدی از فضای مقدس

with no pattern

بدون هیچ الگویی

or models to draw from.

یا مدل هایی که بر اساس آنان طراحی کرد.

It was like designing one of the first churches for Christianity

مثل طراحی یکی از اولین کلیساها برای مسیحیت

or one of the first mosques for Islam.

یا یکی از اولین مساجد برای اسلام بود.

So we live in a secular world.

بنابراین ما در یک جهان سکولار زندگی می کنیم.

How do you design sacred space today?

امروزه چطور اماکن مقدس را طراحی می کنید؟

And how do you even define what's sacred today?

و حتی امروزه مکان مقدس را چطور تعریف می کنیم؟

I stumbled across this beautiful quote from the Bahá'í writings,

به این گفته زیبا از متون بهایی برخوردم،

and it speaks to prayer.

که به زبان نیایش سخن می گوید.

It says that if you reach out in prayer,

می گوید اگر دست به دعا بردارید،

and if your prayer is answered -- which is already very interesting --

و اگر دعایتان مستجاب شد -- که به خودی خود بسیار جالب است --

that the pillars of your heart will become ashine.

ستون های دلتان نورانی می شود.

And I loved this idea of the inner and the outer,

و من شیفته ایده مربوط به درون و بیرون هستم،

like when you see someone and you say, "That person is radiant."

مثل وقتی که کسی را می بینید و می گویید: «این آدم می درخشد.»

And I was thinking, "My gosh, how could we make something

و فکر کردم، «خدای من، چطور می شود که

architectural out of that,

از این ایده یک اثر معماری درآورد،

where you create a building

جایی که بنایی را خلق می کنید

and it becomes alive with light?

که با نور زنده می شود؟

Like alabaster, if you kiss it with light, it becomes alive.

مثل آلاباستر، که با بوسه نور، زنده می شود.

And I drew this sketch,

و این طرح اولیه را کشیدم،

something with two layers, translucent

چیزی دولایه، نیمه تابان

with structure in between capturing light.

با ساختاری جاذب نور در میان.

Maybe a pure form, a single form of emanation

شاید یک نوع خالص، یک شکل یگانه از تابش نور

that you could imagine

که می توانید تصورش را بکنید

would be all dome

که تماما گنبدی است.

and everything we kept making was looking too much like an egg.

و همه آنچه که می ساختیم بسیار شبیه تخم مرغ بود.

(Laughter)

(خنده حاضران)

A blob.

گرد بود.

So you search.

پس جست و جو کردیم.

You all know this crazy search, letting the process take you,

همه با این جست و جوی بی امان آشنا هستید، می گذارید که کار شما را با خود ببرد،

and you live for the surprises.

و منتظر می مانید تا غافلگیر شوید.

And I remember quite by accident

و یادم است که کاملا اتفاقی

I saw this little video of a plant moving in light,

این ویدئوی کوچک را از گیاهی که در نور حرکت می کند، دیدم،

and it made me think of movement,

این ویدئو مرا به فکر حرکت انداخت،

reach,

رسیدن،

this idea that the temple could have reach,

این ایده که معبد می تواند خود را بکشد،

like this reach for the divine.

درست مثل تلاش برای رسیدن به خدا.

You can imagine also

همچنین می توانید تصور کنید که

that movement within a circle could mean movement and stillness,

حرکت درون یک دایره می تواند به معنای حرکت و سکون باشد،

like the cosmos,

مثل کائنات،

something you see in many places.

چیزی که در خیلی جاها آن را دیده اید،

(Laughter)

(خنده حاضران)

But rotation was not enough,

اما چرخش کافی نبود،

because we needed a form.

چرا که ما احتیاج به فرم داشتیم.

In the Bahá'í writings, it talks about

در متون بهایی

the temples being as perfect as is humanly possible,

از معابدی یاد شده که در حد توانایی بشر کامل هستند،

and we kept thinking, well, what is perfection?

و این ما را به فکر واداشت که، خب، کمال چیست؟

And I remember I stumbled into this image of this Japanese basket

یادم آمد که به این تصویر از یک سبد ژاپنی برخوردم

and thinking our Western notions of perfection need to be challenged,

و فکر کردم که مفهوم غربی کمال باید به چالش کشیده شود،

that this wonderful silhouette of this basket, this wonkiness,

این که، این سایه محو شگفت انگیز از این سبد، این تقلا،

and that it has the kind of dimple of what you might imagine a shoulder

و این که این چال را دارد و آدم ممکن است تصور کند که شبیه کتف است

or the cheekbone,

یا استخوانِ گونه،

and that kind of organic form.

در این فرم ارگانیک.

And so we drew and made models,

بنابراین طراحی کردیم و مدل هایی را ساختیم،

these lines that merge at the top,

این خطوطی که در بالا به هم می رسند،

soft lines,

خطوط نرم،

which became like drapery

که شبیه پرده از آب درآمدند

and translucent veils and folding,

و شبیه پرده درخشان و چین دار،

and the idea of not only folding but torquing --

و این ایده که نه تنها چین دار باشد، بلکه بچرخد --

you remember the plant and the way it was reaching.

آن گیاه و تلاشش برای بالارفتن را یادتان هست؟

And this started to become an interesting form,

و این شروع کرد به تبدیل شدن به یک فرم جالب،

carving the base, making the entrances.

مبنا ایجاد شد و ورودی ها ساخته شدند.

And then we ended up with this.

و در آخر به این رسیدیم.

This is this temple with two layers,

این معبد است با دو لایه،

nine luminous veils,

۹ پرده درخشان،

embodied light,

نورهای کارگذاشته شده درونی،

soft-flowing lines

خطوط نرم مواج

like luminescent drapery.

درست مانند یک پرده که تلالو دارد و می درخشد.

180 submissions were received from 80 countries,

از ۸۰ کشور ۱۸۰ پیشنهاد رسید،

and this was selected.

و این یکی انتخاب شد.

So we went to the next stage of how to build it.

رفتیم به مرحله بعد که چطور آن را بسازیم.

We had submitted alabaster.

آلاباستر را در نظر گرفته بودیم.

But alabaster was too soft,

ولی آلاباستر زیادی نرم است،

and we were experimenting, many experiments with materials,

و امتحان می کردیم، آزمایش های متعدد با مواد گوناگون،

trying to think how we could have this kind of shimmer,

سعی می کردیم بفهمیم که چطور می توانیم چنین تلألوئی را ایجاد کنیم،

and we ended up with borosilicate.

و به بوروسیلیکات رسیدیم.

And borosilicate glass, as you know, is very strong,

شیشه بوروسیلیکات، همانطور که می دانید بسیار قوی است،

and if you break borosilicate rods just so and melt them

و اگر میله های بوروسیلیکات را شکسته و آنها را ذوب کنید

at just the right temperature,

در دمای دقیق،

we ended up with this new material,

به این ماده جدید می رسید،

this new cast glass which took us about two years to make.

دو سال طول کشید تا بتوانیم این شیشه ریخته گری شده جدید را بسازیم.

And it had this quality that we loved,

این شیشه کیفیتی که ما دنبالش بودیم را داشت،

this idea of the embodied light,

این ایده که تجسم نور باشد،

but on the inside, we wanted something with a soft light,

اما در داخل، می خواستیم که نور اندک داشته باشد،

like the inner lining of a jacket.

درست مثل آستر یک کت.

On the outside you have protection, but on the inside you touch it.

از بیرون لایه محافظت کننده دارید، اما از داخل قابل لمس است.

So we found this tiny vein in a huge quarry in Portugal

این کانی ظریف را در معدنی عظیم در پرتغال یافتیم

with this beautiful stone,

با این سنگ زیبا،

which the owner had kept for seven generations in his family,

که صاحبش آن را برای هفت نسل در خانواده اش حفظ کرده بود،

waiting for the right project, if you can believe it.

اگر باورتان بشود، منتظر این که پروژه درست و مناسب از راه برسد.

Look at this material, it's beautiful.

به این متریال نگاه کنید، زیباست.

And the way it lights up; it has that translucent quality.

و طوری که روشن می شود؛ آن کیفیت شفافیت را دارد.

So here you see the structure.

اینجا ساختار را می بینید.

It lets the light through.

نور را عبور می دهد.

And looking down,

و از بالا که نگاهش می کنیم،

the nine wings are bound,

۹ بال آن از نظر ساختاری به هم پیوسته است،

structurally but symbolically strong,

و از نظر نمادین قوی است.

a great symbol of unity:

یک نماد پرقدرت از وحدت:

pure geometry, a perfect circle,

هندسه خالص، یک دایره بی نقص،

30 meters in section and in plan,

ابعاد در ۳۰ متر، و در طرح

perfectly symmetrical,

کاملا متقارن،

like the idea of sacredness and geometry.

مانند پنداشت تقدس و هندسه.

And here you see the building going up,

و اینجا ساختمان را در حال بالا رفتن می بینید،

2,000 steel nodes,

۲۰۰۰ میله فولادی،

9,000 pieces of steel,

۹۰۰۰ قطعه فولاد،

7,800 stone pieces,

۷۸۰۰ قطعه سنگ،

10,000 cast glass pieces, all individual shapes,

۱۰ هزار قطعه شیشه ریخته گری شده، همگی در اشکال یگانه،

the entire superstructure all described,

تمامی روساخت از پیش توضیح داده شده،

engineered, fabricated with aerospace technology,

مهندسی شده، با تکنولوژی هوا و فضا ساخته شده،

prefabricated machine to machine,

از ماشین به ماشین از پیش ساخته شده،

robotically,

با استفاده از روبات،

a huge team effort, you can imagine,

یک کار گروهی بزرگ، میتوانید تصورش کنید،

of literally hundreds,

متشکل از صدها نفر،

and within three percent of our $30 million budget

و با سه درصد از بودجه ۳۰ میلیونی دلاریمان،

set in 2006.

که در سال ۲۰۰۶ تعیین شده بود.

(Applause)

(تشویق حاضران)

Nine wings bound together

۹ بال متصل به یکدیگر

forming a nine-pointed star,

یک ستاره ۹ پر را تشکیل می دهند،

and the star shape moving in space,

و ستاره در فضا حرکت می کند،

tracking the sun.

در تعقیب خورشید.

So here it is.

اینجاست.

Audience: Wow!

(صدای تحسین حاضران )

(Applause)

(تشویق حاضران)

Hopefully, a befitting response to that beautiful quote,

امیدوارم که پاسخی درخور به آن گفتار زیبا باشد،

"a prayer answered,"

«دعایی که اجابت شده،»

open in all directions,

از تمامی جهات باز است،

capturing the blue light of dawn,

نور آبی سپیده دم را می گیرد،

tent-like white light of day,

و نور سفید چادرمانند روز را،

the gold light of the afternoon,

و نور طلایی بعد از ظهر را،

and of course, at night, the reversal:

و البته شب ها، برعکس عمل می کند:

sensuous,

سحرانگیز،

catching the light in all kinds of mysterious ways.

از هر راه ممکن هر نوری که موجود باشد را جذب می کند.

And the site: it's interesting; 14 years ago when we made the submission,

و اما مکان بنا: جالب است؛ ۱۴ سال پیش وقتی پیشنهادمان را دادیم،

we showed the temple set against the Andes.

معبد را در کنار کوه های آند نشان دادیم.

We didn't have the Andes as our site,

کوه های آند مکان مورد نظر ما نبود،

but after nine years, that's exactly where we ended up,

اما ۹ سال بعد، این دقیقا همان جایی است که به آن منتهی شدیم،

the lines of the temple set against nothing but pure nature,

خطوط معبد روی طبیعت محض تعیین شده است،

and you turn around and you get nothing but the city below you,

و وقتی که به سوی دیگر رو می کنید، زیر پایتان شهر است،

and inside, a view in all directions,

و از داخل، به تمام جهات چشم انداز دارید،

radiating gardens

باغ های مشعشع

from each of the alcoves,

از هر گوشه ای،

radiating paths.

مسیرهای درخشان.

Last October, the opening ceremonies --

اکتبر گذشته، مراسم افتتاحیه --

a beautiful, sacred event,

که یک مراسم زیبا و روحانی بود،

5,000 people from 80 countries,

۵ هزار نفر از ۸۰ کشور،

a continuous river of visitors,

مثل رودی بی پایان از بازدیدکنندگان،

indigenous people from all over South America,

مردمان بومی از تمامی کشورهای آمریکای جنوبی،

some who had never left their villages.

برخی هرگز پا از روستایشان بیرون نگذاشته بودند.

And of course, that this temple belongs to people,

و البته این معبد متعلق است به مردم،

the collective, of many cultures and walks of life,

همگرایی است از فرهنگ بسیار و تمامی اقشار،

many beliefs,

عقاید متنوع،

and for me, what's most important is what it feels like on the inside;

و برای من، مهمترین نکته احساسی درونی آن است؛

that it feel intimate,

این که احساسی صمیمی و خالص است،

sacred,

مقدس است،

and that everyone is welcome.

و این که در آن به روی همگان باز است.

And if even a few who come

و حتی اگر بعضی از آنهایی که می آیند

have the same reaction as that security guard,

واکنشی شبیه به آن مامور محافظ داشته باشند،

then it truly would be their temple.

آنوقت است که این حقیقتا معبد آنهاست.

And I would love that.

و من بسیار خشنود می شوم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضران)