How an old loop of railroads is changing the face of a city | Ryan Gravel

Translator: Mahdieh Hadian Rasanani Reviewer: Nima Pourreza

This picture

این تصویر

is from my metro card

از کارت متروی من مربوط به

when I spent a year abroad in Paris in college in the mid-'90s.

زمانی است که به مدت یک سال در اواسط دهه ی ۹۰ در دانشگاهی در پاریس بودم.

My friend says I look like a French anarchist --

دوستم می گوید شبیه یک آشوبگر فرانسوی هستم

(Laughter)

(صدای خنده)

اما هنوزهم صبح ها که

But this is still what I see

when I look in the mirror in the morning.

به آینه نگاه می کنم، همین تصویر را میبینم.

Within a month of living in Paris, I'd lost 15 pounds

در مدت یک ماه زندگی در پاریس، ۷ کیلو وزن از دست دادم

and I was in the best shape of my life

و در بهترین حالت جسمی بودم

because I was eating fresh food

چون غذای تازه می خوردم

and I was walking wherever I went.

و زیاد پیاده روی می کردم.

Having grown up in suburban Atlanta,

به خاطر بزرگ شدن در حومه ی آتلانتا،

a region built largely by highways and automobiles

که منطقه ای پر از بزرگ راه و خودرو بود

و در بی نظمی شهرت داشت،

and with a reputation as a poster child for sprawl,

Paris fundamentally changed the way I understood

پاریس نحوه ی برداشت من از

the construction of the world around me,

ساختار دنیای پیرامونم را تغییر داد.

و من تحت تاثیر نقش زیرساخت ها قرار گرفتم

and I got obsessed with the role of infrastructure --

that it's not just the way to move people from point A to point B,

اینکه تنها برای انتقال مردم از نقطه A به B نیست،

it's not just the way to convey water or sewage or energy,

تنها راهی برای انتقال آب یا فاضلاب یا انرژی نیست،

but it's the foundation for our economy.

بلکه پایه و اساس اقتصاد ما است.

It's the foundation for our social life and for our culture,

پایه و اساس زندگی اجتماعی ما و فرهنگ ما است،

and it really matters to the way that we live.

و در نحوه ی زندگی ما نقش مهمی دارد.

وقتی به خانه آمدم بلافاصله نامید شدم،

When I came home, I was instantly frustrated,

stuck in traffic as I crossed the top end of our perimeter highway.

چون هنگام عبور از قسمت انتهایی بزرگراه در ترافیک گیر کردم.

Not only was I not moving a muscle,

نه تنها هیچ حرکتی نمی کردم،

I had no social interaction

بلکه هیچ تعامل اجتماعی با

with the hundreds of thousands of people that were hurtling past me,

با صدها هزارمردمی که از کنارم می گذشتند

like me, with their eyes faced forward and their music blaring.

و مانند من چشمهایشان به جلو خیره شده و صدای موزیکشان بلند بود نداشتم.

I wondered if this was an inevitable outcome,

در عجب بودم که آیا این امری اجتناب ناپذیر است،

or could we do something about it.

و یا می شد کاری برای تغییرش انجام داد.

Was it possible to transform this condition in Atlanta

آیا ممکن بود وضعیت آتلانتا را به مکانی تبدیل کرد

که من دوست داشتم در آن زندگی کنم؟

into the kind of place that I wanted to live in?

I went back to grad school in architecture and city planning,

من دوباره (برای ادامه) مقطع تحصیلات تکمیلی ام، برگشتم، در رشته ی معماری و برنامه ریزی شهری،

developed this interest in infrastructure,

و علاقه ام به زیرساخت ها را گسترش دادم،

and in 1999 came up with an idea

و در سال ۱۹۹۹ ایده ای برای

پایان نامه ام به ذهنم رسید:

for my thesis project:

the adaptation of an obsolete loop of old railroad circling downtown

تبدیل حلقه ای قدیمی از راه آهنی که به دور شهر کشیده شده

as a new infrastructure for urban revitalization.

به زیرساختی جدید برای تجدید حیات شهری.

این فقط یک ایده بود.

It was just an idea.

I never thought we would actually build it.

هیچوقت فکر نمی کردم که واقعأ آن را بسازیم.

But I went to work at an architecture firm,

اما در یک شرکت معماری مشغول به کار شدم،

and eventually talked to my coworkers about it,

و در نهایت در مورد این ایده با همکارانم صحبت کردم،

and they loved the idea.

و آنها از این ایده خوششان آمد.

و هر چقدر در مورد این ایده صحبت می کردیم،

And as we started talking to more people about it,

more people wanted to hear about it.

افراد بیشتری تمایل به شنیدنش داشتند.

In the summer of 2001,

در تابستان سال ۲۰۰۱،

we connected with Cathy Woolard,

با کتی وولرد تماس برقرار کردیم،

who was soon elected city council president.

او مدتی بعد رئیس شورای شهر شد.

و ما چشم اندازی گسترده ی شهری در مورد این ایده ساختیم:

And we built a citywide vision around this idea:

the Atlanta BeltLine, a 22-mile loop

کمربند شهری آتلانتا، که حلقه ای ۲۲ مایلی که مسیرهای

of transit and trails and transformation.

حمل و نقل و پیاده رو و خطوط انتقال بود.

I was doing two and three meetings a week for two and a half years,

هر هفته دو یا سه جلسه به مدت دو سال و نیم داشتیم:

من، کتی و کارکنانش و تعداد زیادی از افراد داوطلب.

and so was Cathy and her staff and a handful of volunteers.

Together, we built this amazing movement of people and ideas.

و به کمک هم جنبشی فوق العاده از مردم و ایده ها ساختیم.

It included community advocates who were used to fighting against things,

که شامل طرفداران اجتماع بود که عمومأ به مبارزه علیه اتفاقات می پرداختند،

اما کمربند آتلانتا برای آن ها چیزی بود که می شد به نفع آن مبارزه کرد؛

but found the Atlanta BeltLine as something that they could fight for;

developers who saw the opportunity

توسعه دهندگانی که موقعیت را برای

استفاده از رشد زیاد شهر می دیدند؛

to take advantage of a lot of new growth in the city;

و تعداد زیادی از شرکای مردم نهاد که می دیدند حداقل قسمتی از وظایف آنها

and dozens of nonprofit partners who saw their mission

at least partly accomplished by the shared vision.

توسط این چشم انداز به ثمر می رسید.

Now, usually these groups of people aren't at the same table

و معمولا این دسته افراد با یکدیگر هم عقیده نیستند

و طرفدار یک چیز واحد نیستند.

wanting the same outcome.

But there we were, and it was kind of weird,

ولی همه با هم بودیم, کمی عجیب بود،

but it was really, really powerful.

اما خیلی خیلی قدرتمند بود.

The people of Atlanta fell in love with a vision

مردم آتلانتا به چشم اندازی علاقه مند شدند که

that was better than what they saw through their car windshields,

بسیار بهتر از آنچه از پنجره ماشین خود می دیدند بود،

و مردم آتلانتا آن را ممکن ساختند،

and the people of Atlanta made it happen,

and I guarantee you we would not be building it otherwise.

و مطمئن هستم بدون کمک آنها این مسئله ممکن نمی شد.

From the beginning, our coalition was diverse.

از همان ابتدای کار همبستگی ما تنوع داشت.

People of all stripes were part of our story.

مردم با سلیقه های متفاوت قسمتی از ماجرای ما بودند.

People on the lower end of the economic spectrum loved it, too.

افرادی که از نظر اقتصادی در سطح پایین تری بودند نیز علاقه مند شدند.

They were just afraid they weren't going to be able to be there

ولی می ترسیدند که هنگامی که ساخته شد

when it got built, that they'd be priced out.

در آنجا نباشند و به حساب نیایند.

And we've all heard that kind of story before, right?

همه ی ما قبلا با چنین مسائلی رو به رو شدیم، درسته؟

But we promised that the Atlanta BeltLine would be different,

ولی ما قول دادیم که پروژه ی کمربند آتلانتا متفاوت خواهد بود،

and people took ownership of the idea,

و مردم خود را مالک این ایده دیدند،

and they made it better than anything we ever imagined

و این ایده را از آنچه که در ابتدا فکرش را میکردیم

in the beginning,

بهتر اجرا کردند.

including significant subsidies for housing,

که شامل یارانه های مهم برای مسکن،

new parks, art, an arboretum -- a list that continues to grow.

پارک، هنر، باغ های جدید... لیستی که به وسعتش همچنان اضافه می شد.

And we put in place

و ما سازمان ها و

نمایندگی های مورد نیاز برای این کار را به میدان آوردیم.

the organizations and agencies that were required to make it happen.

And importantly, it is.

و مهمترینشان، این ها هستن. (مردم)

و حالا ما در مراحل اولیه ی اجرا هستیم، و کار به خوبی انجام می شود.

Now we're in the early stages of implementation, and it's working.

The first mainline section of trail was opened in 2012,

اولین بخش خطوط اصلی پیاده راه در سال ۲۰۱۲ افتتاح شد،

and it's already generated over three billion dollars

و تا حالا بیش از سه میلیارد دلار سرمایه گذاری بخش خصوصی

of private-sector investment.

را بازگردانده است.

But it's not only changing the physical form of the city,

ولی تنها شکل فیزیکی شهر تغییر نکرده است،

it's changing the way we think about the city,

بلکه نحوه ی تفکر ما در مورد شهر، و انتظارات ما

and what our expectations are for living there.

از زندگی در آن را را تغییر داده است.

حدود یک ماه پیش،

About a month ago,

I had to take my kids with me to the grocery store

مجبور بودم کودکانم را با خود به فروشگاه ببرم

and they were complaining about it,

و آن ها در این باره ناراضی بودند،

because they didn't want to get in the car.

چون نمی خواستند سوار ماشین بشوند.

They were saying, "Dad, if we have to go,

آن ها می گفتند: "پدر، اگر مجبوریم که بیایم،

can we at least ride our bikes?"

میشه حداقل با دوچرخه بیایم؟"

And I said, "Of course we can.

و من گفتم: "البته که میشه.

That's what people in Atlanta do.

این کاریه که مردم آتلانتا انجام می دهند.

We ride our bikes to the grocery store."

ما با دوچرخه می ریم به فروشگاه."

(صدای خنده)

(Laughter)

(Applause)

(صدای تشویق)

Thank you, yeah.

بله، متشکرم.

Now, they don't know how ridiculous that is,

آن ها نمی دانند چقدر این مسئله مضحک است،

but I do.

ولی من می دانم.

And I also understand that their expectations for Atlanta

و همچنین درک می کنم که انتظارات آن ها برای آتلانتا

are really powerful.

بسیار قدرتمند است.

This kind of transformation is exactly like sprawl

این گونه تغییرات دقیقا مثل بی نظمی ها

در قرن گذشته است.

in the last century,

the movement where our investment in highways and automobiles

جنبشی که سرمایه گذاری ما بر بزرگراهها و ماشین هاست

اساسی زندگی آمریکاییها را تغییرداده است.

fundamentally changed American life.

That wasn't some grand conspiracy.

این یک توطئه بزرگ نیست.

البته،دسیسه هایی در آن بوده است.

There were conspiracies within it, of course.

ولی یک تکانه فرهنگی بود.

But it was a cultural momentum.

میلیون ها انسان بودند که میلیونها تصمیم را میگرفتند

It was millions of people making millions of decisions

over an extended period of time,

در یک بازه زمانی طولانی،

that fundamentally changed not only the way that we build cities,

که به صورت اساسی نه تنها روش شهرسازی ما

بلکه انتظارات ما را هم تغییر داد

but it changed our expectations

for our lives.

برای زندگی هایمان.

These changes were the foundations for urban sprawl.

این تغییرات پایه های پراکندگی شهری بود.

We didn't call it sprawl at that time.

درآن زمان ما به آن پراکندگی نمیگفتیم.

به آن آینده میگفتیم.

We called it the future.

And it was.

و بود.

And we got all the highways and strip malls and cul-de-sacs we wanted.

و ما تمام بزرگراهها و مغازه ها و بن بستهایی که میخواستیم را بدست آوردیم.

It was a radical transformation,

یک دگرگونی بنیادی بود.

but it was built by a cultural momentum.

ولی با یک تکانه فرهنگی ساخته شد.

So it's important to not separate

پس مهم است که جدا نکنیم

ساخت فیزیکی مکانهایی که در آنها زندگی میکنیم

the physical construction of the places we live

from other things that are happening at that time.

از چیزهای دیگری که در .آن زمان اتفاق می افتند.

At that time,

در آن زمان،

in the second half of the last century,

در نیمه دوم قرن گذشته،

علم بیماری ها را درمان میکرد.

science was curing disease

و ما را به ماه میبرد،

and lifting us to the moon,

و انقلاب جنسی داشت موانع را میشکست،

and the sexual revolution was breaking down barriers,

and the Civil Rights Movement began its march

و جنبش حقوق شهروندی شروع میشد

toward the fulfillment of our nation's promise.

به سمت تحقق وعده ملت ما.

Television, entertainment, food, travel, business -- everything was changing,

تلویزیون، سرگرمی، غذا، مسافرت تجارت همه چیز داشت تغییر میکرد.

and both the public and private sectors were colluding

بخش های خصوصی و عمومی با هم تبانی میکردند،

to give us the lives we wanted.

تا زندگی ای که میخواهیم را به ما بدهند.

اداره فدرال بزرگراهها،

The Federal Highway Administration,

for example, didn't exist before there were highways.

بطورمثال، قبل از بزرگراهها وجود نداشت.

Think about it.

بهش فکر کنید.

(Laughter)

(خنده حضار)

البته، امروزه مهم است که بفهمیم و اذعان کنیم

Of course, today it's important to understand and acknowledge

که برای گروهی از مردم سود داشت،

that those benefits accrued to some groups of people

and not to others.

و نه به بقیه.

اون یک تکانه فرهنگی منصف نبود.

It was not an equitable cultural momentum.

But when we look today in wonder and disgust, maybe,

ولی شاید،وقتی امروز با شگفتی و بی میلی نگاه میکنیم،

at the metropolis sprawl before us,

به پراکندگی شهری قبل ما،

we wonder if we're stuck.

اگر گیر کردیم، تعجب میکنیم.

آیا با میراثی از بی عدالتی میماندیم؟

Are we stuck with the legacy of that inequity?

Are we stuck with this dystopian traffic hellscape?

آیا با ترافیک وحشتناک مانده ایم؟

Are we stuck with rampant urban displacement,

با جابجایی های شهری رایج؟

with environmental degradation?

با تخریب محیط زیست؟

Are we stuck with social isolation

با انزوای اجتماعی مانده ایم؟

یا قطب بندی های سیاسی؟

or political polarization?

Are these the inevitable and permanent outcomes?

آیا اینها نتایج اجتناب ناپذیر و پایداری هستند؟

Or are they the result of our collective cultural decisions

یا نتیجه تصمیمات فرهنگی جمعی‌مان هستند

that we've made for ourselves?

که برای خودمان گرفته ایم؟

And if they are,

و اگر هستند،

can't we change them?

آیا نمیتوانیم تغییرشان بدهیم؟

What I have learned from our experience in Atlanta

آنچه که از تجربه مان در آتلانتا فهمیده ام،

is not an anomaly.

(آن تجربه) یک چیز خلاف قاعده ای نبود.

Similar stories are playing out everywhere,

داستان های یکسان همه جا دارند اتفاق می افتند،

where people are reclaiming not only old railroads,

وقتی نه تنها مردم راه آهن قدیمی را بازیابی میکنند،

but also degraded urban waterways and obsolete roadways,

بلکه آبراه های شهری تخریب شده و راه آهن های متروکه را (نیز بازیابی میکنند)

، اختراع دوباره تمام زیرساخت ها

reinventing all of the infrastructure

in their lives.

در زندگی آنها.

Whether here in New York

چه در همین نیویورک

or in Houston

یا در هیوستون

یا میامی،

or Miami,

Detroit, Philadelphia,

دیترویت،فیلادلفیا،

سئول، هنگ کنگ، سنگاپور

Seoul, Hong Kong, Singapore,

Toronto and Paris,

تورنتو و پاریس،

شهرهای بزرگ و کوچک سراسر دنیا دارند اصلاح و بازسازی می کنند

cities big and small all over the world are reclaiming and reinventing

this infrastructure for themselves,

این زیرساخت ها را برای خودشان،

including the mother of all catalyst infrastructure projects,

شامل اصلی ترین پروژه های فروگشای زیرساختی،

the Los Angeles River,

رودخانه لس آنجلس،

the revitalization effort for which similarly started

تلاش برای احیا که به صورت مشابه شروع شد

as a grassroots movement,

به عنوان یک جنبش مردمی،

has developed into a cultural momentum,

بسط داده شد به یک تکانه فرهنگی،

و الان در مراحل اولیه انتقال است،

and is now in the early stages of being transformed

into some kind of life-affirming infrastructure again,

دوباره به گونه ای از زیرساخت با نشاط،

this one with trails and parks and fishing and boating

این یکی با مسیرهای پیاده و پارک ماهیگیری و قایق سواری

and community revitalization,

یک احیای دوباره اجتماعی،

and of course, water quality and flood control.

و البته، کیفیت آب و کنترل سیل،

It's already improving the lives of people.

در حال بهتر کردن زندگی مردم هستند.

It's already changing the way the rest of us think about Los Angeles.

درحال تغییر فکرمان درباره لس‌آنجلس هستند.

This is more than just infrastructure.

این بیشتر از یک زیرساخت است.

We're building new lives for ourselves.

ما داریم زندگی جدید برای خودمان میسازیم.

It's a movement that includes local food, urban agriculture,

جنبشی است شامل:غذای محلی، کشاورزی شهری،

craft beer, the maker movement,

صنعت آبجو، جنبش ساختن،

تکنولوژی و طراحی-- تمام این چیزها، نشانه های اولیه یک تغییر ریشه ای هستند

tech and design -- all of these things, early indicators of a really radical shift

in the way we build cities.

در روشی که ما شهرها را میسازیم.

ما جاهایی مثل این را میگیریم

We're taking places like this

and transforming them into this.

و به این تبدیل میکنیم.

And soon this.

و به زودی به این.

و تمام اینها هیجان انگیز و خوب اند.

And this is all exciting and good.

We're changing the world for the better.

ما دنیا را برای بهتر شدن تغییر میدهیم.

Good for us!

(جایی) خوب برای ما!

And it is awesome -- I mean that.

و این عالیست.واقعا میگم.

But our history of sprawl,

ولی تاریخ پراکندگی ما،

and from what we can already see with these catalyst projects today,

و با آنچه که ما اکنون ازین پروژه های محرک میتوانیم ببینیم.

we know and must remember

ما میدانیم و باید به یاد بیاریم

تغییر بزرگی مانند این معمولا به همه سود نمیرساند.

that big changes like this don't usually benefit everyone.

The market forces unleashed by this cultural momentum

با تکانه فرهنگی نیروهای بازار رها میشوند.

often include the seemingly unstoppable

معمولا به نظر نمیاد که بتوان جلویش را گرفت

و چرخه اجتناب ناپذیر افزایش مالیات، قیمت و اجاره

and inevitable cycle of rising taxes, prices and rents.

This is urgent.

این فوریست.

If we care, we have to stand up

اگر برایمان مهم است،باید برخیزیم.

and speak out.

و صحبت کنیم.

This should be a call to action,

این باید یک دعوت به واکنش باشد،

because the answer can't be to not improve communities.

چون جواب نمیتواند، جوامع را پیشرفت ندادن باشد.

The answer can't be to not build parks and transit and grocery stores.

جواب نمیتواند این باشد که پارک و ایستگاه و مغازه نسازیم

The answer can't be to hold communities down

جواب نمیتواند این باشد که جلو پیشرفت جامعه را بگیریم.

تا فقط آنها را ارزان نگه داریم.

just to keep them affordable.

But we do have to follow through and address the financial realities

باید دنبالش کنیم و به واقعیت های مالی رسیدگی گنیم.

that we're facing.

که با آن مواجه هستیم.

سخت است و به تنهایی اتفاق نمی افتند.

This is hard, and it won't happen on its own.

We can do it, and I'm committed to this goal in Atlanta,

ما میتوانیم، و من به این هدف در آتلانتا متعهد هستم،

to sticking up again for people who made it possible in the first place.

تا دوباره ملحق شویم به مردمی که در ابتدا، این امر را ممکن ساختند.

We can't call it a success without them.

نمتوانیم بدون آنها اسمش را موفقیت بگذاریم.

من مطمئناً نمیتوانم.

I certainly can't,

because the people I made commitments to all those years

چون مردمی که تمام آن سالها به آنها متعهد بودم

weren't abstract populations.

یک جمعیت خیالی نبود.

They're my friends and neighbors.

دوستان و همسایگانم بودند،

They're people that I love.

مردمی بودند که دوست داشتم.

So even though it started as my graduate thesis

پس با اینکه به عنوان پایان نامه ام شروع شد

and I'm working hard for 16 years with thousands of people

و به سختی ۱۶ سال با هزاران نفر کار کردم،

to help make this thing come to life,

تا کمک کنم این موضوع به وقوع بپیوندد،

I know and believe that who the BeltLine is being built for

من میدانم و باور دارم کسی که (مسیر دور شهر آتلانتا) برایش دارد ساخته میشود،

is just as important as whether it's built at all.

به همان اندازه ساخته شدنش مهم است.

نه فقط در آتلانتا،

Not just in Atlanta,

but locally and globally,

بلکه به صورت محلی و جهانی،

we have to understand

باید بفهمیم،

this accountability to the people whose lives we are changing,

پاسخگویی به مردمی که زندگیشان را داریم تغییر میدهیم،

because this is us.

چون این ما هستیم.

We are the lives we're talking about.

ما زندگی هایی هستیم که داریم درباره اش صحبت میکنیم

These places aren't inevitable.

این مکانها غیر قابل اجتناب نیستند.

جاهایی که زندگی میکنیم غیر اجتناب نیستند

The places we live aren't inevitable,

and if we want something different, we just need to speak up.

و اگر چیز متفاوتی میخواهیم، فقط لازم است که بگوییم.

We have to ensure that change comes on our terms.

ما باید از تغییرات سازگار با شرایطمان مطمئن شویم.

And to do that,

و برای آن،

we have to participate actively in the process of shaping change.

ما باید در فعالیت های تغییردهنده فعالانه شرکت کنیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)