Hunting for dinosaurs showed me our place in the universe | Kenneth Lacovara

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Naser Ghafarian

How do you find a dinosaur?

چطور می‌توانید یک دایناسور پیدا کنید؟

Sounds impossible, doesn't it?

غیرممکن به نظر می‌رسد٬ نه؟

It's not.

نه.

And the answer relies on a formula that all paleontologists use.

و این جواب به فرمولی برمی‌گردد که همه دیرین شناسان از آن استفاده می‌کنند.

And I'm going to tell you the secret.

و من این راز را به شما خواهم گفت.

First, find rocks of the right age.

اول٬ سنگ‌هایی با قدمت مناسب پیدا کنید.

Second, those rocks must be sedimentary rocks.

دوم٬ آن سنگ‌ها باید سنگ‌های رسوبی باشند.

And third, layers of those rocks must be naturally exposed.

و سوم٬ لایه‌های آن سنگ‌ها باید به شکل طبیعی نمایان شده باشند.

That's it.

همین بود.

Find those three things and get yourself on the ground,

این سه چیز را پیدا کنید و دست به کار شوید٬

chances are good that you will find fossils.

با احتمال خوبی یک فسیل پیدا خواهید کرد.

Now let me break down this formula.

حالا اجازه بدهید این فرمول را بشکافم.

Organisms exist only during certain geological intervals.

این جانداران تنها در برهه‌های زمین شناسی مشخصی وجود دارند.

So you have to find rocks of the right age,

پس باید سنگ‌های دارای قدمت مناسب را بیابید٬

depending on what your interests are.

با توجه به اینکه به چه چیزی علاقه دارید.

If you want to find trilobites,

اگر می‌خواهید تریبولیت‌ها را پیدا کنید٬

you have to find the really, really old rocks of the Paleozoic --

باید سنگ‌های خیلی خیلی قدیمی دوران اول زمین شناسی را پیدا کنید --

rocks between a half a billion and a quarter-billion years old.

سنگ‌هایی با قدمت نیم میلیارد تا ۲۵۰ میلیون سال.

Now, if you want to find dinosaurs,

حالا٬ اگر می‌خواهید دایناسور پیدا کنید٬

don't look in the Paleozoic, you won't find them.

در دوران اول دنبال آنها نگردید٬ پیدایشان نخواهید کرد.

They hadn't evolved yet.

انها هنوز تکامل نیافته بودند.

You have to find the younger rocks of the Mesozoic,

باید به دنبال سنگ‌های جوان‌تر مربوط به دوران مزوزوئیک بگردید٬

and in the case of dinosaurs,

و در مورد دایناسورها٬

between 235 and 66 million years ago.

بین ۲۳۵ تا ۶۶ میلیون سال پیش.

Now, it's fairly easy to find rocks of the right age at this point,

حالا٬ تا اینجا یافتن سنگ‌هایی با قدمت مناسب نسبتاً آسان است٬

because the Earth is, to a coarse degree,

چون زمین به شکلی تقریبی٬

geologically mapped.

از نظر زمین شناسی نقشه برداری شده است.

This is hard-won information.

این اطلاعاتی است که به سختی به دست آمده است.

The annals of Earth history are written in rocks,

تاریخچه زمین بر روی سنگ‌ها نگاشته شده است٬

one chapter upon the next,

فصل‌ها یکی پس از دیگری بر روی هم٬

such that the oldest pages are on bottom

مثل اینکه قدیمی‌ترین صفحه‌ها زیر هستند

and the youngest on top.

و جوان‌ترین‌ها رو.

Now, were it quite that easy, geologists would rejoice.

البته اگر این‌قدر آسان بود زمین شناسان خوشحال می‌شدند.

It's not.

اما نیست.

The library of Earth is an old one.

کتابخانه زمین خیلی قدیمی است.

It has no librarian to impose order.

هیچ کتابداری هم نیست که آن را مرتب کند.

Operating over vast swaths of time,

با انجام عملیات در گستره‌های وسیع زمان٬

myriad geological processes offer every possible insult

فرآیندهای زمین شناسی بیشماری هرگونه توهین ممکن را

to the rocks of ages.

به سن و سال صخره‌ها می‌کنند.

Most pages are destroyed soon after being written.

بیشتر صفحه‌ها درست پس از نوشته شدن از بین رفته‌اند.

Some pages are overwritten,

بعضی صفحه‌ها بیش از حد پر شده‌اند

creating difficult-to-decipher palimpsests of long-gone landscapes.

و کشف مناظر قدیمی از دست رفته در میان هرج و مرج نوشته‌ها دشوار شده است.

Pages that do find sanctuary under the advancing sands of time

سنگ‌هایی هم که پناهگاهی امن در زیر شن‌های پیش رونده‌ی زمان یافته‌اند

are never truly safe.

هیچ وقت واقعاً در امان نیستند.

Unlike the Moon -- our dead, rocky companion --

بر خلاف ماه -- همراه صخره‌ای و مرده‌ی ما --

the Earth is alive, pulsing with creative and destructive forces

زمین زنده است٬ و نبض آن با نیروهای خلاق و مخرب می‌زند

that power its geological metabolism.

که به دگرگونی زمین شناسی آن نیرو می‌بخشند.

Lunar rocks brought back by the Apollo astronauts

سنگ‌هایی که توسط فضانوردان آپولو از ماه آورده شدند

all date back to about the age of the Solar System.

همگی سنی تقریبا برابر با سن منظومه شمسی داشتند.

Moon rocks are forever.

سنگ‌های ماه ابدی هستند.

Earth rocks, on the other hand, face the perils of a living lithosphere.

اما از طرف دیگر٬ سنگ‌های زمین٬ با مخاطرات پوسته زمین روبرو هستند.

All will suffer ruination,

همگی از فرسایش رنج می‌برند٬

through some combination of mutilation, compression,

بوسیله ترکیبی از شکستن٬ فشرده شدن

folding, tearing, scorching and baking.

پیچیدن٬ پاره شدن٬ سوختن و پخته شدن.

Thus, the volumes of Earth history are incomplete and disheveled.

بنابراین٬ جلدهای کتاب تاریخ زمین ناقص و به هم ریخته هستند.

The library is vast and magnificent --

کتابخانه گسترده و باشکوه است --

but decrepit.

اما پیر است و فرتوت.

And it was this tattered complexity in the rock record

و همین پیچیدگی‌های به هم آمیخته باعث شده بود که پیشینه صخره‌ها

that obscured its meaning until relatively recently.

تا همین اواخر درهاله‌ای از ابهام باقی بماند.

Nature provided no card catalog for geologists --

طبیعت هیچ کتابچه راهنمایی در اختیار زمین شناسان قرار نداده است --

this would have to be invented.

این باید اختراع می‌شد.

Five thousand years after the Sumerians learned to record their thoughts

پنج هزار سال پس از اینکه سومریان یاد گرفتند افکار خود را

on clay tablets,

بر لوح‌های گلی ثبت کنند٬

the Earth's volumes remained inscrutable to humans.

کتاب زمین هنوز برای انسان‌ها نفوذ ناپذیر باقی مانده بود.

We were geologically illiterate,

ما از نظر زمین شناسی بی سواد بودیم٬

unaware of the antiquity of our own planet

بی خبر از قدمت سیاره‌مان

and ignorant of our connection

و ناآگاه از پیوندمان

to deep time.

با اعماق زمان.

It wasn't until the turn of the 19th century

با فرارسیدن قرن نوزدهم بود

that our blinders were removed,

که چشم‌بند از چشم‌های ما برداشته شد٬

first, with the publication of James Hutton's "Theory of the Earth,"

نخست٬ با انتشار کتاب جیمز هاتن به نام «دانش نظری زمین»

in which he told us that the Earth reveals no vestige of a beginning

که او در آن به ما گفت که زمین هیچ نشانی از آغاز و

and no prospect of an end;

هیچ چشم‌اندازی از آینده را به ما نشان نمی‌دهد؛

and then, with the printing of William Smith's map of Britain,

و سپس٬‌با انتشار نقشه‌ی ویلیام اسمیت از بریتانیا

the first country-scale geological map,

اولین نقشه زمین شناسی در ابعاد یک کشور٬

giving us for the first time

برای اولین بار بینشی پیدا کردیم

predictive insight into where certain types of rocks might occur.

که بوسیله آن بتوانیم مکان سنگ‌های به خصوص را پیش بینی کنیم.

After that, you could say things like,

پس از آن می‌شد مثلا گفت٬

"If we go over there, we should be in the Jurassic,"

"اگر آنجا برویم، احتمالا در محدوده دوران ژوراسیک هستیم،"

or, "If we go up over that hill, we should find the Cretaceous."

یا، "اگر بالای آن تپه برویم، سنگهای دوران کرتاسه را پیدا می‌کنیم."

So now, if you want to find trilobites,

پس حالا٬‌اگر می‌خواهید تریلوبیت‌ها را پیدا کنید٬

get yourself a good geological map

یک نقشه زمین شناسی خوب بگیرید

and go to the rocks of the Paleozoic.

و به جایی که سنگ‌های پالئوزوئیک دارد بروید.

If you want to find dinosaurs like I do,

اگر مثل من٬ دنبال دایناسورها هستید٬

find the rocks of Mesozoic and go there.

سنگ‌های دوران مزوزوئیک را پیدا کنید و به آنجا بروید.

Now of course, you can only make a fossil in a sedimentary rock,

البته فسیل‌ها را می‌توانید فقط در سنگ‌های رسوبی پیدا کنید٬

a rock made by sand and mud.

سنگ‌هایی که از شن و گل ساخته شده‌اند.

You can't have a fossil

شما نمی‌توانید یک فسیل را

in an igneous rock formed by magma, like a granite,

در سنگ آذرین مثل گرانیت٬ که از ماگما ساخته شده‌است

or in a metamorphic rock that's been heated and squeezed.

یا سنگ‌های دگردیسی که تحت فشار و حرارت ساخته شده‌اند٬ پیدا کنید.

And you have to get yourself in a desert.

و شما باید به بیابان بروید.

It's not that dinosaurs particularly lived in deserts;

البته نه به این خاطر که دایناسورها در بیابان زندگی می‌کرده‌اند؛

they lived on every land mass

آنها در همه جای زمین

and in every imaginable environment.

و در هر محیط غیر قابل تصوری زندگی می‌کردند.

It's that you need to go to a place that's a desert today,

به این دلیل باید به جایی که امروزه بیابان است بروید که

a place that doesn't have too many plants covering up the rocks,

جایی پیدا کنید که پوشش گیاهی سنگ‌ها را پنهان نکرده باشد٬

and a place where erosion is always exposing new bones at the surface.

و جایی بیابید که فرسایش دائماً استخوان‌های تازه‌ای را در سطح نمایان کند.

So find those three things:

پس آن سه چیز را پیدا کنید:

rocks of the right age,

سنگ‌هایی با قدمت مناسب٬

that are sedimentary rocks, in a desert,

که از جنس رسوبی باشند٬ در یک بیابان٬

and get yourself on the ground,

و دست به کار شوید٬

and you literally walk

و در واقع شروع به راه رفتن کنید

until you see a bone sticking out of the rock.

تا وقتی که یک استخوان را ببینید که از سنگ بیرون زده است.

Here's a picture that I took in Southern Patagonia.

این تصویری است که من در پاتاگونیای جنوبی گرفته‌ام.

Every pebble that you see on the ground there

تمام خرده سنگ‌هایی که روی زمین می‌بینید

is a piece of dinosaur bone.

تکه‌های استخوان دایناسور هستند.

So when you're in that right situation,

پس وقتی که در مکان مناسب قرار گرفتید٬

it's not a question of whether you'll find fossils or not;

مسئله پیدا کردن یا نکردن فسیل‌ها نیست؛

you're going to find fossils.

فسیل‌ها را پیدا خواهید کرد.

The question is: Will you find something that is scientifically significant?

مسئله این است که: آیا چیزی پیدا می‌کنید که از نظر علمی قابل توجه باشد؟

And to help with that, I'm going to add a fourth part to our formula,

و برای کمک به این مسئله٬ بند چهارمی هم به فرمول اضافه می‌کنم٬

which is this:

و آن این است:

get as far away from other paleontologists as possible.

تا می‌توانید از سایر دیرین‌شناسان دور شوید.

(Laughter)

(خنده)

It's not that I don't like other paleontologists.

دلیل این نیست که از بقیه دیرین شناسان خوشم نمی‌آید.

When you go to a place that's relatively unexplored,

وقتی به جایی می‌روید که نسبتا کاوش نشده است٬

you have a much better chance of not only finding fossils

شانس بهتری دارید که نه تنها فسیل پیدا کنید

but of finding something that's new to science.

بلکه چیزی پیدا کنید که برای علم هم جدید باشد.

So that's my formula for finding dinosaurs,

پس این دستورالعمل من برای یافتن دایناسورها است٬

and I've applied it all around the world.

و من آن را همه جای دنیا به کار گرفته‌ام.

In the austral summer of 2004,

در تابستان نیم کره جنوبی سال ۲۰۰۴ ٬

I went to the bottom of South America,

به انتهای آمریکای جنوبی رفتم٬

to the bottom of Patagonia, Argentina,

به انتهای پاتاگونیای آرژانتین٬

to prospect for dinosaurs:

تا به دنبال دایناسورها بگردم:

a place that had terrestrial sedimentary rocks of the right age,

جایی که سنگ‌های رسوبی زمینی با قدمت مناسب داشت٬

in a desert,

در یک بیابان٬

a place that had been barely visited by paleontologists.

جایی که به ندرت مورد بررسی دیرین شناسان قرار گرفته بود.

And we found this.

و این را پیدا کردیم.

This is a femur, a thigh bone,

این یک استخوان ران٬

of a giant, plant-eating dinosaur.

مربوط به یک دایناسور غول‌آسای گیاه خوار است.

That bone is 2.2 meters across.

طول این استخوان ۲.۲ متر است.

That's over seven feet long.

یعنی بیش از هفت پا طول دارد.

Now, unfortunately, that bone was isolated.

حالا٬ متاسفانه این استخوان جدا افتاده بود.

We dug and dug and dug, and there wasn't another bone around.

ما کندیم و کندیم و کندیم٬ اما هیچ استخوان دیگری آن اطراف نبود.

But it made us hungry to go back the next year for more.

ولی این ما را گرسنه‌تر کرد تا سال دیگر هم برگردیم.

And on the first day of that next field season,

و در روز نخست از جست و جوی منطقه بعدی٬

I found this: another two-meter femur,

این را پیدا کردم: یک استخوان ران دو متری دیگر٬

only this time not isolated,

که این بار جدا نیافتاده بود٬

this time associated with 145 other bones

این بار ۱۴۵ استخوان دیگر

of a giant plant eater.

از یک گیاه خوار عظیم به همراه آن بود.

And after three more hard, really brutal field seasons,

و پس از سه بار دیگر جست و جوی طاقت فرسا٬

the quarry came to look like this.

سنگ‌ها چیزی شبیه به این شدند.

And there you see the tail of that great beast wrapping around me.

و شما دم آن غول عظیم را می‌بینید که دور من حلقه زده است.

The giant that lay in this grave, the new species of dinosaur,

غولی که در این گور آرام گرفته٬ گونه‌ی جدیدی از دایناسور است٬

we would eventually call "Dreadnoughtus schrani."

که ما آن را «دردناتوس شرنای» نامیدیم.

Dreadnoughtus was 85 feet from snout to tail.

طول دردناتوس از پوزه تا دم ۲۵ متر و ۹۰۰ سانتی متر بوده است.

It stood two-and-a-half stories at the shoulder,

ارتفاع شانه آن ۶ متر

and all fleshed out in life, it weighed 65 tons.

و با وزن زیاد کردن در همه عمر وزن آن ۶۵ تن بوده است.

People ask me sometimes, "Was Dreadnoughtus bigger than a T. rex?"

بعضاً از من می‌پرسند "دردناتوس بزرگتر از تی رکس بوده است؟"

That's the mass of eight or nine T. rex.

این وزن هشت یا نه تی رکس است.

Now, one of the really cool things about being a paleontologist

حالا٬ یکی از جالب ترین نکات دیرین شناس بودن این است

is when you find a new species, you get to name it.

که وقتی یک گونه جدید پیدا می‌کنید خودتان می‌توانید اسمش را انتخاب کنید.

And I've always thought it a shame that these giant, plant-eating dinosaurs

و من همیشه این را خجالت آور می‌دانستم که این دایناسورهای عظیم گیاهخوار

are too often portrayed as passive, lumbering platters of meat

بیش از حد منفعل و شبیه کیسه‌های گوشت متحرک

on the landscape.

نشان داده شده‌اند.

(Laughter)

(خنده)

They're not.

آنها اینطور نیستند.

Big herbivores can be surly, and they can be territorial --

آنها گیاهخوارانی عظیم و قطعاً قلمروطلب بوده‌اند --

you do not want to mess with a hippo or a rhino or a water buffalo.

شما دوست ندارید با یک اسب آبی یا کرگدن یا یک بوفالو آبی در بیافتید.

The bison in Yellowstone injure far more people than do the grizzly bears.

در پارک یلو استون گاومیش‌ها خیلی بیشتر از خرسهای گریزلی به مردم صدمه وارد می‌کنند.

So can you imagine a big bull, 65-ton Dreadnoughtus

خوب می‌توانید تصور کنید یک گاو نر بزرگ٬ یک دردناتوس ۶۵ تنی

in the breeding season,

در فصل جفت گیری٬

defending a territory?

از قلمرو خودش دفاع کند؟

That animal would have been incredibly dangerous,

این حیوان می‌توانسته به طرز غیرقابل باوری خطرناک باشد.

a menace to all around, and itself would have had nothing to fear.

تهدیدی برای همه چیزهای دور و برش بوده٬ و خودش هیچ واهمه‌ای از هیچ چیز نداشته است.

And thus the name, "Dreadnoughtus,"

و بنابراین اسمش شد٬ «دردناتوس»٬

or, "fears nothing."

یا «از هیچ چیز نترس».

Now, to grow so large,

حالا٬ برای رشد تا این حد٬

an animal like Dreadnoughtus would've had to have been

حیوانی مثل دردناتوس باید

a model of efficiency.

اسطوره بهره وری بوده باشد.

That long neck and long tail help it radiate heat into the environment,

آن گردن و دم دراز به او کمک می‌کردند تا حرارت را به اطراف بتاباند٬

passively controlling its temperature.

و با این کار دمای بدن خود را کنترل کند.

And that long neck also serves as a super-efficient feeding mechanism.

و این گردن دراز همچنین مکانیزم تغزیه بسیار پربازدهی را به وجود آورده است.

Dreadnoughtus could stand in one place and with that neck

دردناتوس می‌توانست در یک مکان بایستد و با استفاده از گردن خود

clear out a huge envelope of vegetation,

پوشش گیاهی وسیعی را پاک کند٬

taking in tens of thousands of calories while expending very few.

و دهها هزار کالری با سوزاندن تعداد بسیار اندکی به دست بیاورد.

And these animals evolved a bulldog-like wide-gait stance,

وایستادن این حیوانات به شکلی پهن شبیه سگ بول داگ تکامل یافته بود٬

giving them immense stability,

که آنها را بی نهایت پایدار می‌کرد٬

because when you're 65 tons, when you're literally as big as a house,

چون وقتی ۶۵ تن وزن داشته باشید٬ زمانی که در واقع به بزرگی یک خانه باشید٬

the penalty for falling over

جریمه فرو افتادن

is death.

مرگ خواهد بود.

Yeah, these animals are big and tough,

بله٬ این حیوانات بزرگ و سرسخت هستند٬

but they won't take a blow like that.

اما طاقت این چنین ضربه‌ای را ندارند.

Dreadnoughtus falls over, ribs break and pierce lungs.

اگر دردناتوس می‌افتاد٬ دنده‌ها می‌شکست و ریه‌ها را سوراخ می‌کرد.

Organs burst.

اندام‌ها منفجر می‌شدند.

If you're a big 65-ton Dreadnoughtus,

اگر یک دردناتوس بزرگ ۶۵ تنی باشید٬

you don't get to fall down in life -- even once.

شانس افتادن را در طول زندگی نخواهید داشت -- حتی یک بار.

Now, after this particular Dreadnoughtus carcass was buried

حالا٬ وقتی که لاشه‌ی این دردناتوس به خصوص دفن شد

and de-fleshed by a multitude of bacteria, worms and insects,

و توسط گونه‌های مختلف باکتری‌٬ کرم‌ها و حشرات تجزیه شد٬

its bones underwent a brief metamorphosis,

دگردیسی جدیدی در استخوان‌های آن انجام شد٬

exchanging molecules with the groundwater

و مولکول‌های آن با مولکول‌های آبهای زیر زمینی جایگزین شدند

and becoming more and more like the entombing rock.

و بیشتر وبیشتر شبیه به سنگ قبر خود شدند.

As layer upon layer of sediment accumulated,

با متراکم شدن لایه به لایه رسوبات٬

pressure from all sides weighed in like a stony glove

فشار از همه جهت به ان وارد شد مانند یک دستکش سنگی

whose firm and enduring grip held each bone in a stabilizing embrace.

که چسبندکی محکم و پایدار آن هر استخوان را در آغوش خود ثابت نگه می‌دارد.

And then came the long ...

و تا مدت‌ها ...

nothing.

هیچ.

Epoch after epoch of sameness,

دوره‌ها یکی پس از دیگری مثل هم٬

nonevents without number.

هیچ اتفاقی نمی‌افتد.

All the while, the skeleton lay everlasting and unchanging

تمام این مدت٬ اسکلت در آرامگاه ابدی خود بی تغییر می‌ماند

in perfect equilibrium

در تعادلی بی نقص

within its rocky grave.

درون قبرسنگی خود.

Meanwhile, Earth history unfolded above.

در عین حال٬ تاریخ زمین در بالای آن در جریان است.

The dinosaurs would reign for another 12 million years

این دایناسورها ۱۲ میلیون سال دیگر هم به حکومت خود ادامه دادند

before their hegemony was snuffed out in a fiery apocalypse.

قبل از اینکه قیامتی آتشین چراغ سلطنت آنها را خاموش کند.

The continents drifted. The mammals rose.

قاره‌ها جابجا شدند٬ پستانداران پدیدار شدند.

The Ice Age came.

عصر یخبندان فرا رسید.

And then, in East Africa,

و پس از آن٬ در شرق آفریقا٬

an unpromising species of ape evolved the odd trick of sentient thought.

گونه‌ی نا امید کننده‌ای از میمون حقه عجیب افکار حساس را به دست آورد.

These brainy primates were not particularly fast or strong.

این نخستیان بافکر به طور خاص سریع و پرقدرت نبودند.

But they excelled at covering ground,

اما در پوشاندن زمین برتری یافتند٬

and in a remarkable diaspora

و با پراکندگی قابل توجهی

surpassing even the dinosaurs' record of territorial conquest,

حتی از قلمرو طلبی دایناسورها هم فراتر رفتند٬

they dispersed across the planet,

آنها در همه جای سیاره پراکنده شدند٬

ravishing every ecosystem they encountered,

و با هر اقلیمی که مواجه شدند آن را دستخوش تغییر کردند٬

along the way, inventing culture and metalworking and painting

در مسیر خود٬ فرهنگ را اختراع کردند٬ و آهنگری و نقاشی

and dance and music

و رقص و موسیقی

and science

و دانش

and rocket ships that would eventually take 12 particularly excellent apes

و سفینه‌های فضایی که سرانجام ۱۲ میمون فاخر را

to the surface of the Moon.

به سطح ماه رساندند.

With seven billion peripatetic Homo sapiens on the planet,

با وجود هفت میلیارد انسان خردمند بر روی سیاره٬

it was perhaps inevitable

شاید اجتناب ناپذیر بود

that one of them would eventually trod on the grave of the magnificent titan

که در نهایت یکی از آنها بر گور آن غول باشکوه

buried beneath the badlands of Southern Patagonia.

که در زیر زمین‌های بایر پاتاگونیای جنوبی مدفون بود٬ گام بردارد.

I was that ape.

من آن میمون بودم.

And standing there, alone in the desert,

و با بودن در آنجا٬ تنها در بیابان٬

it was not lost on me

بر من پوشیده نبود

that the chance of any one individual entering the fossil record

که احتمال وارد شدن هر کس در رده جویندگان فسیل

is vanishingly small.

بسیار اندک است.

But the Earth is very, very old.

اما زمین خیلی خیلی سالخورده است.

And over vast tracts of time, the improbable becomes the probable.

و در برحه‌های گسترده‌ی زمان٬ نامحتمل به محتمل بدل می‌شود.

That's the magic of the geological record.

این جادوی بایگانی زمین‌شناسی است.

Thus, multitudinous creatures living and dying on an old planet

بنابراین٬ با زندگی و مرگ گونه‌های بیشمار بر روی یک سیاره پیر

leave behind immense numbers of fossils,

تعداد بسیار زیادی فسیل باقی می‌ماند٬

each one a small miracle,

که هر کدام معجزه‌ی کوچکی است٬

but collectively, inevitable.

اما همه با هم٬‌ اجتناب ناپذیر هستند.

Sixty-six million years ago, an asteroid hits the Earth

شصت و شش میلیون سال پیش٬ یک شهاب سنگ با زمین برخورد کرد

and wipes out the dinosaurs.

و دایناسورها را ناپدید کرد.

This easily might not have been.

به سادگی ممکن بود این اتفاق نیافتد.

But we only get one history, and it's the one that we have.

اما ما فقط یک تاریخ داریم٬ و این همان است.

But this particular reality was not inevitable.

اما این واقعیت به خصوص اجتناب ناپذیر نبود.

The tiniest perturbation of that asteroid far from Earth

کوچکترین انحراف در مسیر این شهاب در فاصله‌ی بسیار دور از زمین

would have caused it to miss our planet by a wide margin.

ممکن بود باعث شود با اختلاف بسیار زیادی از کنار سیاره ما بگذرد.

The pivotal, calamitous day during which the dinosaurs were wiped out,

آن روز اساسی٬ آن واقعه فجیع که در طول آن دایناسورها ناپدید شدند

setting the stage for the modern world as we know it

و صحنه را آنگونه که ما می‌دانیم برای جهان مدرن مهیا ساخت٬

didn't have to be.

ممکن بود وجود نداشته باشد.

It could've just been another day --

ممکن بود تنها یک روز دیگر باشد --

a Thursday, perhaps --

یک پنج شنبه مثلاً --

among the 63 billion days already enjoyed by the dinosaurs.

یکی از ۶۳ میلیارد روزی که دایناسورها به خوبی و خوشی زندگی کرده بودند.

But over geological time,

اما در طول تاریخ زمین شناسی٬

improbable, nearly impossible events

وقایع نامحتمل٬ حتی اتفاقات نزدیک به غیر ممکن

do occur.

به وقوع می‌پیوندند.

Along the path from our wormy, Cambrian ancestors

در طول مسیر اجداد کرمی ما از دوران کامبرین

to primates dressed in suits,

تا پستانداران کت و شلوار پوش٬

innumerable forks in the road led us to this very particular reality.

اتفاقات متعددی در راه ما را به این واقعیت عینی رسانده است.

The bones of Dreadnoughtus lay underground for 77 million years.

استخوان‌های دردناتوس برای ۷۷ میلیون سال در زیر خاک مدفون بوند.

Who could have imagined

چه کسی تصور می‌کرد

that a single species of shrew-like mammal

که یک گونه‌ی خاص پستاندار جونده مانند

living in the cracks of the dinosaur world

که در شیارها و ترک‌های دنیای دایناسورها زندگی می‌کرد

would evolve into sentient beings

به گونه‌های حساسی تکامل یابد

capable of characterizing and understanding

که قادر به توصیف و درک

the very dinosaurs they must have dreaded?

وحشتی که از آن دایناسورها داشته‌اند باشد؟

I once stood at the head of the Missouri River

زمانی در بالای سرچشمه‌ی رود میزوری ایستاده بودم

and bestraddled it.

و به آن نگاه می‌کردم.

There, it's nothing more than a gurgle of water

آنجا٬ چیزی بیش از جوشیدن آب نیست

that issues forth from beneath a rock in a boulder in a pasture,

که از زیر سنگی از یک صخره در یک مرتع به بیرون می‌تراود٬

high in the Bitterroot Mountains.

در ارتفاعات کوهستان بیترروت.

The stream next to it runs a few hundred yards

جریان کناری آن چند صد متر ادامه می‌یابد

and ends in a small pond.

و در یک تالاب کوچک به پایان می‌رسد.

Those two streams -- they look identical.

آن دو جریان -- یکسان به نظر می‌رسند.

But one is an anonymous trickle of water,

اما یکی از آنها جوی ناشناسی از آب است٬

and the other is the Missouri River.

و دیگری رود میزوری.

Now go down to the mouth of the Missouri, near St. Louis,

حالا از کوه میزوری پایین بروید٬ نزدیک سنت لوئیس٬

and it's pretty obvious that that river is a big deal.

و آنجا به وضوح دیده می‌شود که آن رود چه عظمتی دارد.

But go up into the Bitterroots and look at the Missouri,

اما به بالای بیترروت بروید و به میزوری نگاه کنید٬

and human prospection does not allow us to see it as anything special.

و بینش انسانی ما اجازه نمی‌دهد چیز به خصوصی در آن ببینیم.

Now go back to the Cretaceous Period

حالا به دوران کرتاسه برگردید

and look at our tiny, fuzzball ancestors.

و به جد کوچک و پشمالویمان نگاه کنید.

You would never guess

هرگز حدس نمی‌زنید

that they would amount to anything special,

که به چیز خاصی تبدیل شود٬

and they probably wouldn't have,

و احتمالا هم نمی‌شدند٬

were it not for that pesky asteroid.

اگر به خاطر آن شهاب دردسرساز نبود.

Now, make a thousand more worlds and a thousand more solar systems

حالا٬ هزاران جهان دیگر و هزاران منظومه‌ی شمسی دیگر بسازید

and let them run.

و بگذارید کار کنند.

You will never get the same result.

هرگز به نتایج مشابهی نخواهید رسید.

No doubt, those worlds would be both amazing and amazingly improbable,

بی شک٬ آن دنیاها هم حیرت آور و هم به طرز حیرت آوری نامحتمل خواهند بود٬

but they would not be our world and they would not have our history.

اما هیچ کدام جهان ما نمی‌شوند و پیشینه‌ی ما را نخواهند داشت.

There are an infinite number of histories that we could've had.

تعداد بی نهایتی تاریخ هست که می‌توانستیم داشته باشیم.

We only get one, and wow, did we ever get a good one.

اما فقط یکی داریم٬ و وای٬ از این بهتر گیرمان نمی‌آمد.

Dinosaurs like Dreadnoughtus were real.

دایناسورهایی مثل دردناتوس واقعی بودند.

Sea monsters like the mosasaur were real.

هیولاهای دریایی مثل موزاسور واقعی بودند.

Dragonflies with the wingspan of an eagle and pill bugs the length of a car

اژدهاهای پرنده به پهنای بالهای عقاب و حشرات پرنده به اندازه یک ماشین

really existed.

واقعا وجود داشتند.

Why study the ancient past?

چرا گذشته‌ی دور را مطالعه کنیم؟

Because it gives us perspective

چون به ما چشم اندازی می‌دهد

and humility.

تا فروتنی پیشه کنیم.

The dinosaurs died in the world's fifth mass extinction,

دایناسورها در پنجمین انقراض انبوه جهان از بین رفتند٬

snuffed out in a cosmic accident through no fault of their own.

که به سبب یک اتفاق کیهانی به وجود آمد و به خاطر هیچ اشتباهی از جانب آنها نبود.

They didn't see it coming, and they didn't have a choice.

آنها متوجه آمدن آن نبودند٬ و انتخابی هم نداشتند.

We, on the other hand, do have a choice.

ما٬‌ از طرف دیگر٬ می‌توانیم انتخاب کنیم.

And the nature of the fossil record tells us that our place on this planet

و طبیعت باقی مانده فسیل‌ها به ما می‌گوید که جایگاه ما بر این سیاره

is both precarious and potentially fleeting.

هم متزلزل و هم بالقوه زودگذر است.

Right now, our species is propagating an environmental disaster

همین الان٬ گونه‌ی ما در حال دامن زدن به یک فاجعه زیست محیطی است

of geological proportions that is so broad and so severe,

که از نظر زمین شناسی چنان پهناور و شدید است٬

it can rightly be called the sixth extinction.

که همین الان می‌توان آن را انقراض ششم نام نهاد.

Only unlike the dinosaurs,

فقط برخلاف دایناسورها٬

we can see it coming.

ما متوجه وقوع آن هستیم.

And unlike the dinosaurs,

و بر خلاف دایناسورها٬

we can do something about it.

می‌توانیم برای آن کاری بکنیم.

That choice is ours.

این انتخاب ما است.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)