An ER doctor on triaging your "crazy busy" life | Darria Long

Translator: Kamaladin Zarei Reviewer: Masoud Motamedifar

Raise your hand, and be honest,

دستتان را بالا ببرید و صادق باشید،

if you've used the phrase "crazy busy"

اگر از عبارت «مشغله دیوانه کننده»

to describe your day, your week, your month.

برای ‌توصیف روزتان، هفته‌تان، ماه‌تان استفاده می‌کنید.

I'm an emergency-room doctor,

من یک پزشک اورژانس هستم،

and "crazy busy" is a phrase you will never hear me use.

و عبارت «مشغله دیوانه کننده» را هرگز از من نخواهید شنید.

And after today,

و از امروز به بعد،

I hope you'll stop using it, too.

امیدوارم شما هم از آن استفاده نکنید.

Here's why you cannot afford to use "crazy"

اینجا دلایلی است که شما نمی‌توانید از«دیوانه کننده» استفاده کنید

to describe your busy.

برای توصیف مشغله‌تان.

Because when we are in what I refer to as Crazy Busy Mode,

چون وقتی ما در وضعیتی هستیم که من به آن می‌گویم مشلغه دیوانه کننده،

we are simply less capable of handling the busy.

ما خیلی کمتر می‌توانیم مشغله را اداره کنیم.

Here's what happens.

اتفاقی که می‌افتد این است.

Your stress hormones rise and stay there,

هورمون‌های استرس بالا می‌روند و همانجا می‌مانند،

your executive function in the prefrontal cortex declines.

عملکرد اجرایی شما در قشر جلوی مغز کم می‌شود.

That means your memory, your judgment, your impulse control deteriorate,

که این به معنی زوال حافظه، قدرت قضاوت و حس کنترل است،

and the brain areas for anger and anxiety are activated.

و بخش‌هایی از مغزتان که مربوط به عصبانیت و اضطراب هست فعال می‌شوند.

Do you feel that?

حسش می‌کنید؟

Here's the thing.

نکته اینجاست.

You can be as busy as an emergency department

مشغله شما می‌تواند به اندازه یک واحد اورژانس باشد

without feeling like you're crazy busy.

بدون اینکه احساس مشغله دیوانه کننده داشته باشید.

How?

چطور؟

By using the same tactics that we use.

با همان روشهایی که ما استفاده می‌کنیم.

Our brains all process stress in similar fundamental ways.

مغز همه ما استرس را به روش‌های بنیادی مشابه پردازش می‌کند.

But how we react to it

اما نحوه واکنش ما به آنها

has been shown by research to be modifiable,

بر طبق آنچه که تحقیقات نشان دادند قابل اصلاح است،

whether it's emergencies or just daily, day-in, day-out stress.

خواه ناگهانی باشد یا خواه استرس‌های روزمره و معمول باشد.

Now contrast Crazy Busy Mode

اکنون حالت مشغله دیوانه کننده را

with how I think of us in the ER -- Ready Mode.

با حالت آماده‌باشی که ما در اورژانس داریم مقایسه کنید.

Ready Mode means whatever comes in through those doors,

حالت آماده‌باش یعنی هرچیزی که از آن درها وارد می‌شود

whether it's a multiple-car pileup,

خواه ناشی از تصادف چندین خودرو باشد،

or a patient having chest pain while stuck in an elevator,

یا بیماری که درد قفسه سینه دارد در حالیکه در آسانسور گیر کرده،

or another patient with an item stuck where it shouldn't be.

یا بیمار دیگری که در جایی از بدنش چیزی گیر کرده که نباید گیر می‌کرد.

When you're know you're dying to ask.

و شما می‌دانید که می‌میرید اگر نپرسید.

(Laughter)

(خنده حضار)

Even on those days when you would swear you were being punked,

حتی در روزهایی که قسم می خورید امکان ندارد اینطور باشد،

we're not afraid of it.

ما از آن نمی‌ترسیم.

Because we know that whatever comes in through those ER double doors,

چون می‌دانیم هر چیزی که از آن درهای دو لنگه اورژانس داخل می‌شود،

that we can handle it.

ما از عهده اش برمی‌آییم.

That we're ready.

ما آماده هستیم.

That's Ready Mode.

حالت آماده باش این است.

We've trained for it,

ما برای آن آموزش دیدیم،

and you can, too.

و شما هم می‌توانید آموزش ببینید.

Here's how.

با طی کردن این مراحل.

Step one to go from Crazy Mode to Ready Mode

قدم اول رفتن ازحالت دیوانه کننده به حالت آماده است.

is to relentlessly triage.

این برای تریاژیست که وقفه ای در کارش نیست.

In Crazy Mode, you're always busy, always stressed,

درحالت دیوانه‌وار،دائم سرتان شلوغ است واسترس دارید

because you're reacting to every challenge with the same response.

برای اینکه شما به هر چالشی به طور مشابه عکس‌العمل نشان می‌دهید.

Contrast that with Ready Mode,

این را با حالت آماده باش مقایسه کنید،

where we triage,

جایی که ما در تریاژ هستیم،

which means we prioritize by degree of urgency.

که به این معنی است که ما بر‌ اساس درجه اضطرار اولویت بندی می‌کنیم.

This isn't just a nice way to get your to-do list done.

این فقط یک روش خوب برای انجام دادن لیست کارهای روزانه نیست.

Work by Dr. Robert Sapolsky

که توسط دکتر رابرت ساپولسکی کار شده است

shows that individuals who cannot differentiate threat from non-threat

نشان می‌دهد که افراد نمی‌توانند بین تهدید و چیزی که تهدید نیست تمایز قایل بشوند

and react to everything with the same response

و به همه چیز با همان پاسخ مشابه واکنش نشان می‌دهند

have double the level of stress hormones.

که هورمونهای استرس را دوبرابر می‌کند.

Which is why this is the first skill to learn.

به همین علت است که این اولین مهارتی هست که باید یاد بگیریم.

You can't take care of them all at once,

نمی‌توانید درآن واحد مراقب همه آنها باشید

but you don't have to.

اما مجبور هم نیستید.

Because we triage.

زیرا ما تریاژ هستیم.

Red -- immediately life-threatening.

قرمز--تهدید کننده فوری زندگی.

Yellow -- serious, but not immediately life-threatening.

زرد --جدی، اما تهدید کننده حاد زندگی نیست.

Green -- minor.

سبز --جزئی.

And we focus our efforts first on the reds.

و ما تلاشمان را ابتدا روی قرمزها متمرکز می‌کنیم.

Now hear this.

حالا این را گوش کنید.

Part of the problem in Crazy Mode

قسمتی از مشکل در حالت دیوانه کننده است

is that you are reacting to everything

که شما به همه چیز واکنش نشان می‌دهید

as if it is red.

مشابه حالتی که وضعیت قرمز است.

So start by triaging correctly.

بنابراین با رده بندی صحیح شروع کنید.

Know your reds.

قرمزهای خودتان رو بشناسید.

They're what is most important and where you can most move the needle.

آنها مهمترین‌ها هستند و جایی است که شما باید بیشترین واکنش را نشان بدهید.

Now it's easy to be confused by noise,

but what it noisiest is not always what is most red.

اما چیزی که پر سر و صدا ترین است همیشه قرمزترین نیست.

In fact, my severe asthmatic patient is most at risk when he's quiet.

در حقیقت، بیمارِ من که دچار آسم حاد است وقتی ساکت است بیشتر در معرض خطر هست.

But my patient over here, demanding that I bring her flavored coffee creamer,

اما بیمار من در این طرف، از من می‌خواهد برایش خامه با طعم قهوه ببرم،

she's noisy, but she's not red.

او پر سر و صدا است، اما قرمز نیست.

I'll give you an example from my own life.

مثالی از زندگی خودم برایتان می‌زنم.

Last spring, my house flooded,

بهار گذشته، خانه‌ من را سیل گرفت.

my one-year-old was in the ER,

یک سال بود که من در اورژانس بودم،

I was supposed to do a fundraiser for my four-year-old's school

قرار بود برای مدرسه دوران چهار سالگی‌ام کمک مالی جمع آوری کنم

and the final chapter of my book was beyond late.

و نگارش فصل آخر کتابم خیلی طولانی شده بود.

Maybe not ironically, that was the chapter on stress.

شاید اغراق نباشد، فصلی بود که مملو از استرس بود.

(Laughter)

(خنده حضار)

My red tasks were getting my one-year-old better

وظایف قرمز من در یک سال بعدی بهتر شدند

and finishing my book.

و من کتابم را تمام کردم.

That was it.

همین بود.

Remember, relentlessly triage.

به یاد داشته باشید، تریاژ بصورت بی‌وقفه است.

The house flood repair?

خانه سیل زده تعمیر شد؟

Well, once we had stopped and stabilized the damage,

خب، برای یک مدت ما توقف کردیم و خسارت را تثبیت کردیم،

it was no longer a red.

دیگر قرمز نبود.

It felt red,

فقط به عنوان قرمز احساس می‌شد،

but it was in fact just noise.

اما در واقع فقط سروصدا بود.

No, no really, it was quite noisy,

نه، نه، واقعاً کاملا پر سروصدا بود،

this picture on the far right is me wearing earplugs

تصویر سمت راست من هستم که گوشبند پوشیدم

to focus on my book,

تا روی کتابم تمرکز کنم،

while the floor is being mechanically dried around me.

در حالی که کف اتاق در اطرافم به صورت مکانیکی در حال خشک شدن است.

Know your reds,

قرمزهای خود را بشناسید،

and do not let your non-reds distract you from them.

و اجازه ندهید که غیرقرمزها شما را از آنها دور کنند.

By the way, it is liberating with a green task

اتفاقا، یک کار سبز به معنی رهایی است

to, every once in a while, be able to remind yourself,

هرچند وقت یکبار، به خودتان یادآوری کنید،

"That's a green task. No one's going to die."

«این یک کار سبز است. هیچ کس قرار نیست بمیرد.»

(Laughter)

(خنده حضار)

It's OK if it's not perfect.

اشکالی ندارد اگر بی‌عیب نباشد.

Now there's one last triage level that we use in the worst scenarios.

اکنون یک سطح نهایی تریاژ وجود دارد که در بدترین سناریوها استفاده می‌کنیم.

And that is black.

و آن سیاه است.

Those patients for whom there is nothing we can do.

آن دسته از بیمارانی که نمی‌توانیم برایشان کاری بکنیم.

Where we must move on.

جایی است که باید رد بشویم.

And although it is gut-wrenching,

و اگرچه که آزار دهنده است،

I mention it,

من به آن اشاره کردم،

because you each have your own equivalent black tasks in your life.

زیرا هریک از شما کارهایی معادل کارهای سیاه درزندگی خودتان دارید.

These are items that you must take off your list.

این‌ها مواردی هستند که شما باید از لیست خود حذف کنید.

And I think many of you know what I'm talking about.

و فکر کنم که خیلی از شما می‌دانید که دارم در چه مورد حرف می‌زنم.

For me, this was the fundraiser.

کار سیاه برای من، جمع آوری کمک مالی بود.

I had to step down.

مجبور بودم کناره‌گیری کنم.

Because as we in the ER know,

زیرا همان‌طور که در اورژانس می‌دانیم،

if you try to do everything,

اگر سعی می‌کنید همه کارها را انجام دهید،

you have no hope of saving your reds.

امیدی برای نجات قرمزهایتان ندارید.

Step two to go from Crazy Mode into Ready Mode

مرحله دوم برای رفتن از حالت دیوانه کننده به حالت آماده باش

is to expect and design for crazy.

انتظار و طراحی برای شلوغی است.

Half of handling crazy is how you prepare for it.

نیمی از کنترل شلوغی این است که چطور برایش آماده شده باشید.

So if step one we triage,

پس اگر در مرحله اول ما رده‌بندی می‌کنیم،

step two, we design to make those tasks easier to do.

مرحله دوم، ما انجام ساده‌تر آن کارها را طراحی می‌کنیم

Science shows us that the more options we have,

علم به ما نشان می‌دهد که ما گزینه‌های بیشتری داریم،

then the longer each decision takes.

بنابراین هرچه هر تصمیم طولانی‌تر شود.

And the more decisions we have to make, the more exhausted our brain gets

و هرچه که تصمیمات بیشتری بگیریم، مغزمان بیشتر خسته می‌شود

and the less it is capable of making good decisions.

و توانایی کمتری برای گرفتن تصمیمات خوب دارد.

Which is why this step two

به همین دلیل است که مرحله دوم

is about finding ways to reduce your daily decisions.

در مورد یافتن روش‌هایی برای کاهش تصمیم‌های روزانه است.

Here are four easy examples you can use in your daily lifestyle.

اینجا چهار مثال آسان هست که می‌توانید درسبک زندگی روزانه‌تان استفاده کنید.

Plan.

برنامه داشتن.

کل وعده‌های غذایی هفته‌تان را در آخرهفته تعیین کنید،

Plan your entire week's meals on the weekend,

so that when it's Wednesday at 6pm

بنابراین وقتی که ساعت ۶ عصر چهارشنبه است

and everyone's hangry and requesting pizza,

و همه گرسنه‌اند و درخواست پیتزا می‌کنند،

you have no decisions to make to get a healthy meal on the table.

شما قصدی برای تهیه یک غذای سالم روی میز ندارید.

Automate.

خودکار بودن.

Never leave anything to remember that you could automate,

هرگزهیچ چیز را رها نکنید که یادتان بندازد می‌توانید خودکار باشید،

whether it's scheduling it as recurring or saved list, or recurrent purchases.

چه یک کار تکراری باشد و چه غیر تکراری و چه خریدهای مکرر.

Colocate.

مرتب کردن.

When it comes to exercise,

وقت ورزش که می‌شود،

store all the equipment that you need for a certain activity together,

تمام تجهیزات مورد نیاز برای یک فعالیت خاص را در کنار هم می‌گذارید،

charged and ready,

حاضر و آماده،

so you don't spend energy looking for it.

پس انرژی خودتان را صرف پیدا کردنش نمی‌کنید.

And decrease temptations,

و وسوسه‌ها را کاهش می‌دهید،

for anyone driven by sugar cravings.

برای هرکسی که هوس مصرف قند دارد.

Anyone?

هر کسی؟

Say aye, go ahead.

بله بگو، جلو برو.

That itself is its own form of Crazy Mode

این خود نوعی از شکل شلوغی دیوانه کننده است

and self-medication for Crazy Mode,

و خود درمانی برای حالت شلوغی دیوانه کننده،

but stop working your willpower.

اما نیروی اراده‌تان را از کار بندازید.

Design differently.

به شیوه متفاوتی طراحیش کنید.

If a food is out of immediate reach,

اگر غذایی در دسترس نیست،

such that you have to use a stool to reach it,

برای رسیدن به آن، باید از چهارپایه استفاده کنید،

even when it's chocolate,

حتی اگر شکلات باشد،

study participants ate 70 percent less without thinking about it.

شرکت کنندگان در مطالعه بدون فکر کردن در مورد آن ۷۰ درصد کمتر غذا خوردند.

I know.

من می‌دانم.

Let that sit for a second.

به آن اجازه بده کمی بنشیند.

(Laughter)

(خنده حضار)

Design to make the choices you wish to make easier.

انتخابهایی که دوست دارید انجام بدهید را طوری طراحی کنید که آسانتر شود.

Which bring us to the third step to go from Crazy Mode to Ready Mode,

که ما را به مرحله سوم گذاراز حالت شلوغی دیوانه واربه حالت آماده باش می‌برد،

and that is to get out of your head.

که آن خروج از سرتان است.

Come with me.

با من بیا.

Different story.

داستان متفاوت.

I'm working in a small, satellite ER,

من در یک اورژانس اقماری کوچک کار می‌کنم،

when a woman comes in in labor.

وقتی یک خانم دچار درد زایمان می‌شود.

I realize that the cord is wrapped not once

تشخیص می‌دهم که بند نافش نه یکبار

but twice around the baby's neck.

بلکه دو بار دور گردن نوزاد گره خورده.

And I'm the only doctor.

و من تنها دکتر آنجا هستم.

I was scared.

من ترسیده بودم.

But I couldn't let it derail me.

اما نمی‌توانستم اجازه بدهم که مرا از دور خارج کند.

Because, you see, we all get nervous.

چون، شما می‌بینید، همه ما عصبی می‌شویم.

We all get scared,

همه ما می‌ترسیم،

but it's what you do next that matters.

اما کاری که شما در ادامه انجام می‌دهید مهم است.

That first feeling isn't the problem.

اولین چیزی که احساس می‌شود مشکل نیست.

It can be an important sign.

این می‌تواند یک علامت مهم باشد.

The problem comes when we let it derail us.

مشکل وقتی پیش می‌آید که بگذاریم ما را از دور خارج کند.

When that internal monologue starts

وقتی که گفتگوهای درونی شروع می‌شود

and we catastrophize and we start to get that tunnel vision.

و ما فاجعه به بار می‌آوریم و جوانب امر را در نظر نمی‌گیریم.

That's how you think when you're in Crazy Mode,

این نحوه تفکرتان است وقتی شما در حالت شلوغی هستید،

and you cannot solve anything that way.

و شما نمی‌توانید چیزی را با این روش حل کنید.

Now I promise to come back to the story,

حالا قول می‌دهم که به داستان برگردم،

but first, how do I get out of my own head?

اما اول، چطور می‌توانم از فکر و خیال بیرون بیایم؟

There are many tactics that you may hear,

تکنیکهای زیادی هست که ممکن است بشنوید،

but for me, I find it best in the moment to actively put my focus on someone else.

اما برای من، بهترین شیوه وقتی است که فعالانه تمرکزم را روی شخص دیگری می‌گذارم.

To deliberately make myself see the person in front of me,

بصورت حساب شده خودم را مجبور می‌کنم که به شخصی که جلویم است نگاه کنم،

see myself in the arena with them --

خودم را با آنها در صحنه ببینم

what do they need, what do they fear

آنها به چه نیاز دارند، آنها از چه می‌ترسند

and how can I help?

و چطور می‌توانم کمک کنم؟

This may sound like a whole lot of warm and fuzzy to you,

این ممکن است برای شما با حرارت و مبهم به نظر برسد،

but it's not.

اما اینطور نیست.

In fact, research shows that when you prime your brain

درحقیقت،تحقیقات نشان می‌دهد وقتی عقلتان را دراولویت می‌گذارید

with what is, essentially, compassion,

با چیزی که در اصل ترحم است،

we disrupt that tunnel vision and internal monologue.

ما نادیده گرفتن جوانب و گفتگوهای درونی را از بین می‌بریم.

You widen your perception,

شما درکتان را گسترش می‌دهید،

so your brain can actually take in broader information,

در واقع مغز شما می‌تواند اطلاعات گسترده‌تری را دریافت کند،

so you see more possibilities and can make better decisions.

بنابراین شما احتمالات بیشتری را می‌بینید و می‌توانید تصمیمات بهتری بگیرید.

Try it.

امتحانش کن.

Know that your internal monologue can derail you.

آگاه باشید که گفتگوهای درونی می‌تواند شما را از دور خارج کند.

And realize that when you get out of your own head,

و متوجه باشید که وقتی از فکر و خیال بیرون می‌آیید،

you get out of your own way.

شما از راه خودتان خارج می‌شوید.

Now what happened to that baby?

حالا چه اتفاقی برای آن کودک افتاد؟

I focused not on my fear,

من بر روی ترس خودم تمرکز نکردم،

but on the mother and the baby and what they needed me to do.

بلکه روی مادر و بچه و کاری که لازم بود برایشان انجام بدهم تمرکز کردم.

And got the cord off of the baby's neck,

و بند ناف را از دور گردن بچه آزاد کردم،

and a healthy screaming, kicking baby arrived,

و یک بچه درحالیکه که جیغ و لگد میزد به دنیا آمد،

just as the dad ran in from the parking lot,

درست وقتیکه پدر از پارکینگ به داخل می‌دوید،

"Hi, you have a son, I'm Dr. Darria.

«سلام، شما یک پسردارید، من دکتر داریام.

Congratulations, you want to cut the cord?"

تبریک می‌گم، دوست دارید بند ناف را ببرید؟»

(Laughter)

(خنده حضار)

و برای یک لحظه،

And for a moment,

the strong cries of a newborn

گریه‌های شدید یک نوزاد

drowned out the beeps and the sirens that are the normal sounds of the ER.

لابلای صدای بوق و آ‌ژیرهایی که دراورژانس طبیعی هستند گم شد.

But there was also something else.

اما چیز دیگری هم وجود داشت.

Because when I walked back out of that mother's room,

چون وقتی از اتاق مادر بیرون آمدم،

I saw several of my other patients hovering nearby.

چندین بیمار دیگر را دیدم که در آن حوالی منتظرم بودند.

I suddenly realized that despite their own problems

ناگهان متوجه شدم که با وجود مشکلات خودشان

that had brought them to the emergency room,

که آنها را به اورژانس کشانده بود،

they had all come together to root for this baby.

همه آنها به خاطر آن بچه داخل اتاق جمع شده بودند.

And they now together shared in the joy.

و اکنون آنها باهم در شادی شریک بودند.

Because that is what happens when you go from Crazy Mode to Ready Mode.

زیرا این همان اتفاقی است که وقتی ازحالت شلوغی به حالت آماده باش می‌روید، می‌افتد.

Others notice.

دیگران متوجه می‌شوند.

They want it too, they just don't know how,

آنها هم آن را می‌خواهند، فقط نمی‌دانند چگونه،

they just need one example.

آنها فقط به یک الگو نیاز دارند.

Which could be you.

که می‌تواند شما باشید.

Own the busy.

مشغله داشته باشید.

But stop calling it crazy.

اما آنرا دیوانه کننده ننامید.

You've always had that ability.

شما همیشه این توانایی را داشتید.

But now ...

اما اکنون...

you're ready.

شما آماده هستید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)