The new American Dream | Courtney Martin

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: Leila Ataei

I'm a journalist,

من یک روزنامه نگارم،

so I like to look for the untold stories,

پس دوست دارم که بدنبال داستان‌های تازه بگردم،

the lives that quietly play out under the scream of headlines.

زندگی‌هایی که به آرامی در زیر فریاد سرمقاله‌ها سپری می‌شود.

I've also been going about the business of putting down roots,

و اخیرا بدنبال کنار گذاشتن ریشه‌ها بوده‌ام،

choosing a partner, making babies.

پیدا کردن شریک، بچه‌دار شدن.

So for the last few years,

پس در چند سال اخیر،

I've been trying to understand

سعی‌ می‌کردم بفهمم

what constitutes the 21st-century good life,

ساختار زندگی خوب قرن ۲۱‌می چیست،

both because I'm fascinated by the moral and philosophical implications,

چون من شیفته هر دو اثر اخلاقی و فلسفی‌اش هستم،

but also because I'm in desperate need of answers myself.

و همانقدر هم به شدت بدنبال پاسخم.

We live in tenuous times.

ما در زمانه ناپایداری زندگی می‌کنیم

In fact, for the first time in American history,

در واقع برای اولین بار در تاریخ آمریکا،

the majority of parents do not think that their kids will be better off

اکثریت والدین فکر نمی‌کنند که آینده فرزندانشان بهتر

than they were.

از اوضاع خودشان شود.

This is true of rich and poor, men and women.

این واقعیتی است برای فقیر و غنی، مرد و زن.

Now, some of you might hear this and feel sad.

ممکن است بعضی‌ از شما‌ از شنیدن این موضوع ناراحت شوید.

After all, America is deeply invested

بلاخره، آمریکا عمیقا

in this idea of economic transcendence,

در برتری اقتصادی خود سرمایه گزاری کرده،

that every generation kind of leapfrogs the one before it,

و تقریبا هر نسلی به نسبت قبل آن جهشی داشته است،

earning more, buying more, being more.

بیشتر درآمد داشته، بیشتر خریده، بیشتر بوده.

We've exported this dream all over the world,

ما این رویا را به تمامی جهان صادر کرده‌ایم،

so kids in Brazil and China and even Kenya

کودکان برزیلی و چینی و حتی کنیایی

inherit our insatiable expectation

توقعات سیری ناپذیر ما را

for more.

در بیش خواهی به ارث می‌برند.

But when I read this historic poll for the first time,

اما وقتی که این نظر‌سنجی تاریخی را برای اولین بار خواندم،

it didn't actually make me feel sad.

من را واقعا ناراحت نکرد.

It felt like a provocation.

تحریکم کرد و عصبانی شدم.

"Better off" -- based on whose standards?

« بهتر شود» -- بر مبنای معیار چه کسی؟

Is "better off" finding a secure job

آیا «بهتر شدن» یعنی پیدا کردن یک کار ثابت

that you can count on for the rest of your life?

که بتوانی برای بقیه زندگی به آن تکیه کنی؟

Those are nearly extinct.

این چیز‌ها دیگر تقریبا تمام شده.

People move jobs, on average, every 4.7 years,

آدمها کارشان را، بطور متوسط هر ۴.۷ سال عوض می‌کنند،

and it's estimated that by 2020,

و پیش‌بینی شده که تا سال ۲۰۲۰،

nearly half of Americans will be freelancers.

تقریبا نیمی از آمریکایی‌ها شغل آزاد دارند.

OK, so is better off just a number?

پس، آیا بهتر شدن یک عدد است؟

Is it about earning as much as you possibly can?

آیا به معنی پول درآوردن تا جایی است که بتوانی؟

By that singular measurement, we are failing.

اگر تنها این را اندازه‌گیری کنیم، ما در حال شکستیم.

Median per capita income has been flat since about 2000,

متوسط سرانه درآمد تقریبا از سال ۲۰۰۰ ثابت بوده،

adjusted for inflation.

تثبیت شده با تورم.

All right, so is better off getting a big house with a white picket fence?

بسیار خوب، آیا بهتر شدن یعنی داشتن خانه‌ای بزرگ با نرده‌های سفید؟

Less of us are doing that.

افراد کمی این کار را می‌کنند.

Nearly five million people lost their homes in the Great Recession,

نزدیک به پنج میلیون نفر در مدت رکود بزرگ اقتصادی خانه‌هایشان را از دست دادند،

and even more of us sobered up about the lengths we were willing to go --

و حتی بیشتر ما حالا دیگر فهمیده‌ایم که چند وقت دیگر--

or be tricked into going, in many predatory cases --

یا در بسیاری مواردی که غارت شده‌ایم و کلک خورده‌ایم --

to hold that deed.

می‌خواهیم این سند را نگه داریم.

Home-ownership rates are at their lowest since 1995.

میزان صاحب خانه شدن در پایین‌ترین سطح از ۱۹۹۵ است.

All right, so we're not finding steady employment,

بسیار خوب، ما کاری ثابت پیدا نمی‌کنیم،

we're not earning as much money,

دیگر خیلی پول در نمی‌آوریم،

and we're not living in big fancy houses.

و در خانه‌های بزرگ و تجملی زندگی نمی‌کنیم.

Toll the funeral bells

فاتحه هر چیزی را بخوان

for everything that made America great.

که باعث بزرگی آمریکا شده.

But,

اما،

are those the best measurements of a country's greatness,

آیا اینها تعیین کننده بزرگی یک کشورند،

of a life well lived?

یا زندگی ما؟

What I think makes America great is its spirit of reinvention.

آنچه به نظرم باعث بزرگی آمریکا می شود روحیه خلق مجدد است.

In the wake of the Great Recession,

در بیداری پس از رکود بزرگ اقتصادی،

more and more Americans are redefining what "better off" really means.

آمریکایی‌های بیشتر و بیشتری معنی واقعی بهتر شدن را تعریف می‌کنند.

Turns out, it has more to do with community and creativity

معلوم شده، ارتباط بیشتری با اجتماع و خلاقیت دارد

than dollars and cents.

تا دلار و سنت.

Now, let me be very clear:

بگذارید خیلی صریح باشم:

the 14.8 percent of Americans living in poverty need money,

۱۴.۸ درصد آمریکایی‌ها در فقر زندگی می‌کنند و محتاج پولند،

plain and simple.

ساده و روشن.

And all of us need policies that protect us from exploitation

و همه ما نیازمند سیاست‌هایی هستیم که در مقابل بهره کشی

by employers and financial institutions.

کارفرمایان و موسسات مالی از ما محافظت کند.

Nothing that follows is meant to suggest that the gap between rich and poor

هیج چیزیی نمی‌تواند توجیه کننده فاصله میان فقیر و غنی باشد

is anything but profoundly immoral.

غیر از چیزی عمیقا غیر اخلاقی.

But,

اما،

too often we let the conversation stop there.

بیشتر اوقات ما صحبت را همینجا تمام می‌کنیم.

We talk about poverty as if it were a monolithic experience;

درباره فقر به شکلی صحبت می‌کنیم انگار که چیزی یکپارچه است؛

about the poor as if they were solely victims.

درباره فقرا بگونه‌ای که انگار فقط قربانی‌ بوده‌اند.

Part of what I've learned in my research and reporting

بخشی از چیزی که در تحقیق و گزارش یاد گرفته‌ام

is that the art of living well

این است که هنر خوب زندگی کردن

is often practiced most masterfully

بیشتر اوقات بگونه‌ای استادانه

by the most vulnerable.

توسط آسیب پذیرترین‌ها انجام می‌شود.

Now, if necessity is the mother of invention,

حال اگر احتیاج مادر اختراع است،

I've come to believe

به این باور رسیده‌ام که

that recession can be the father of consciousness.

که رکود پدر آگاهی است.

It confronts us with profound questions,

که ما را با سوالاتی عمیق مواجه می‌کند،

questions we might be too lazy or distracted to ask

سوالاتی که ممکن است خیلی تنبل یا پریشان باشیم تا بپرسیم

in times of relative comfort.

وقتی که احساس راحتی می‌کنیم.

How should we work?

چطور باید کار کنیم؟

How should we live?

چطور باید زندگی کنیم؟

All of us, whether we realize it or not,

همه ما، فهمیده باشیم یا نه،

seek answers to these questions,

بدنبال پاسخ این سوالاتیم،

with our ancestors kind of whispering in our ears.

که اجداد ما به نوعی در گوشمان زمزمه می‌کردند.

My great-grandfather was a drunk in Detroit,

جد پدری من یک الکلی در دیترویت بود،

who sometimes managed to hold down a factory job.

که بعضی وقتها می‌توانست کاری در کارخانه داشته باشد.

He had, as unbelievable as it might sound,

ممکن است غیر قابل باور به نظر برسد،

21 children,

۲۱ بچه داشت،

with one woman, my great-grandmother,

از یک زن، مادر مادر بزرگم،

who died at 47 years old of ovarian cancer.

که در ۴۷ سالگی از از سرطان رحم مرد.

Now, I'm pregnant with my second child,

من الان برای بار دوم باردارم،

and I cannot even fathom what she must have gone through.

و نمی‌توانم درک کنم که واقعا چه بر سرش آمده.

And if you're trying to do the math -- there were six sets of twins.

و اگر حساب کنی -- شش تا دوقلو بودند.

So my grandfather, their son,

پدر بزرگم، پسرشان،

became a traveling salesman,

یک فروشنده دوره‌ گرد شد،

and he lived boom and bust.

و در راحتی و سختی زندگی کرد.

So my dad grew up answering the door for debt collectors

پس پدرم بخاطر پاسخ دادن به طلبکاران در حالی بزرگ شد

and pretending his parents weren't home.

که همیشه وانمود می‌کرد والدینش خانه نیستند.

He actually took his braces off himself with pliers in the garage,

او مجبور شد خودش سیم‌های دندانپزشکی را در گاراژ با انبر از دهانش جدا کند،

when his father admitted he didn't have money

وقتی که پدر گفت که پولی برای پرداخت به دندانپزشک ندارد

to go back to the orthodontist.

تا پیش دکتر برود.

So my dad, unsurprisingly,

پس جای تعجب نیست که پدرم،

became a bankruptcy lawyer.

وکیل ورشکستگی شد.

Couldn't write this in a novel, right?

می‌توانست از این یک رمان بنویسه، درسته؟

He was obsessed with providing a secure foundation

به شدت غرق در جزئیات ایجاد یک ساختار مستحکم

for my brother and I.

برای برادرم و من بود.

So I ask these questions by way of a few generations of struggle.

پس این سوالات را بخاطر مبارزات چندین نسل می‌پرسم.

My parents made sure that I grew up on a kind of steady ground

پدر و مادر من مطمئن شدند که من در فضایی با ثبات رشد می‌کنم

that allows one to question and risk and leap.

که اجازه می‌دهد تا او بپرسد خطر کند و جهش داشته باشد.

And ironically, and probably sometimes to their frustration,

و مسخره است که احتمالا بعضی اوقات از روی ناامیدی،

it is their steadfast commitment to security

این ثبات قدم آنها و تعهدشان به ایجاد امنیت برایم بود

that allows me to question its value,

که به من امکان داد تا ارزش آن را بررسی کنم،

or at least its value as we've historically defined it

و یا حداقل ارزشی را که در طول تاریخ

in the 21st century.

و در قرن ۲۱ برایش متصوریم.

So let's dig into this first question:

پس بگذارید تا سوال اول را بررسی کنیم:

How should we work?

باید چطور کار کنیم؟

We should work like our mothers.

باید مانند مادرانمان کار کنیم.

That's right -- we've spent decades

درست است -- ما دهها سال را

trying to fit women into a work world built for company men.

صرف هماهنگ کردن زنان برای کار در دنیای شرکت‌های مردانه کردیم.

And many have done backbends to fit in,

و خیلی‌ها را در این راه خرد کردیم،

but others have carved a more unconventional path,

اما برای دیگران روشی غیر معمولی‌تر را ایجاد کردیم،

creating a patchwork of meaning and money

با وصله کردن معنی و پول

with enough flexibility to do what they need to do

به شکلی منعطف تا کاری که لازم است را انجام دهد

for those that they love.

برای کسانی که دوستشان دارند.

My mom called it "just making it work."

مادرم اسمش را « فقط راهش بنداز» گذاشت.

Today I hear life coaches call it "a portfolio career."

امروزه می‌شنوم که اسمش را «کار پاره وقت» گذاشته‌اند.

Whatever you call it,

اسمش را هرچه بگذاری،

more and more men are craving these whole, if not harried, lives.

آدمهای بیشتر و بیشتری مایل به انجامش، اگر مجبور نباشند هستند.

They're waking up to their desire and duty to be present fathers and sons.

آنها هر روز برای انجام وظایفشان به عنوان پدر و پسر تلاش می‌کنند.

Now, artist Ann Hamilton has said,

هنرمندی به نام آن همیلتون می‌گوید،

"Labor is a way of knowing."

« تلاش نوعی از آگاهی‌ است.»

Labor is a way of knowing.

تلاش نوعی از آگاهی است.

In other words, what we work on

به عبارت دیگر، کاری که می‌کنیم

is what we understand about the world.

چیزی است که از دنیا می‌فهمیم.

If this is true, and I think it is,

اگر این درست باشد، که بنظرم هست،

then women who have disproportionately cared for the little ones

پس زنانی که برای کودکان

and the sick ones and the aging ones,

و بیماران ارزشی بی حد قائلند،

have disproportionately benefited

استفاده بی‌اندازه‌ای

from the most profound kind of knowing there is:

از عمیقترین نوع آگاهی کرده‌اند:

knowing the human condition.

دانستن معنی انسانیت.

By prioritizing care,

اگر این پشتیبانی را اولویت بندی کنیم،

men are, in a sense, staking their claim

انسان، به شکلی در این ادعا

to the full range of human existence.

کل موجودیت بشری خودرا قمار کرده‌.

Now, this means the nine-to-five no longer works for anyone.

این بدان معنی است که دیگر کسی از ساعت نه-تا-پنج کار نمی‌کند.

Punch clocks are becoming obsolete, as are career ladders.

ساعت‌های حضور و غیاب ، والگوی پیشرفت شغلی بی‌معنی می‌شوند.

Whole industries are being born and dying every day.

تمامی صنایع هر روز بوجود می‌آیند و از میان می‌روند.

It's all nonlinear from here.

و دیگر همه چیز از اینجا غیر خطی است.

So we need to stop asking kids,

دیگر نباید از بچه‌ها بپرسیم،

"What do you want to be when you grow up?"

«وقتی بزرگ شدی می‌خواهی چه کاره شوی؟»

and start asking them, "How do you want to be when you grow up?"

و باید بپرسیم، « وقتی بزرگ شدی می‌خواهی چه باشی؟»

Their work will constantly change.

کارشان دائما تغییر خواهد کرد.

The common denominator is them.

تنها مخرج مشترکشان، خودشانند.

So the more they understand their gifts

هرچه بیشتر توانایی‌هایشان را بفهمند

and create crews of ideal collaborators,

و بتوانند گروه‌های کاری ایده‌آل خود را بسازند،

the better off they will be.

موفق‌تر خواهند شد.

The challenge ahead is to reinvent the social safety net

چالش روبرو، ایجاد شبکه های امنیت اجتماعی است

to fit this increasingly fragmented economy.

تا برای این اقتصاد خرد شده مناسب باشد.

We need portable health benefits.

ما نیازمند بیمه‌های درمانی قابل انتقالیم.

We need policies that reflect that everyone deserves to be vulnerable

سیاست‌هایی می‌خواهیم که انعکاس دهنده نیاز آسیب پذیران باشد

or care for vulnerable others,

یا از آسیب پذیران حمایت کند،

without becoming destitute.

بدون‌انکه آنها را نیازمند کند.

We need to seriously consider a universal basic income.

به شدت نیازمند ایجاد درآمد پایه جهانی هستیم.

We need to reinvent labor organizing.

باید سازمان‌های کار را باز تعریف کنیم.

The promise of a work world that is structured to actually fit

تا بتوانیم دنیای شغلی بسازیم که ساختار آن مناسب

our 21st century values,

ارزش‌های قرن ۲۱ است،

not some archaic idea about bringing home the bacon,

نه ایده‌هایی کهنه برای تامین نیاز خانواده،

is long overdue --

که مدتهاست اعتبارش گذشته --

just ask your mother.

از مادرت بپرس.

Now, how about the second question:

اکنون، سوال دوم چیست:

How should we live?

چطور باید زندگی کنیم؟

We should live

ما باید

like our immigrant ancestors.

مثل اجداد مهاجرمان زندگی کنیم.

When they came to America,

وقتی که به آمریکا آمدند،

they often shared apartments, survival tactics, child care --

در خانه‌های مشترک زندگی می‌کردند، روش‌های بقا، نگداری از کودکان --

always knew how to fill one more belly,

همیشه می‌دانستند که چطور یک شکم بیشتر را سیر کنند،

no matter how small the food available.

مهم نیست که چقدر غذایمان کم است.

But they were told that success meant leaving the village behind

اما برایشان گفته شده بود که موفقیت به معنی بشت سر گذاشتن زندگی روستایی

and pursuing that iconic symbol of the American Dream,

و جستجو برای تصویر نمادینی از رویای آمریکایی است،

the white picket fence.

نرده‌های سفید دور خانه.

And even today, we see a white picket fence

و حتی امروز، وقتی که یک نرده سفید می‌بینیم

and we think success, self-possession.

به موفقیت و اعتماد به نفس می‌اندیشیم.

But when you strip away the sentimentality,

اما وقتی که احساسات را بدور اندازی،

what it really does is divides us.

نتیجه واقعی آن ما را از هم جدا می‌کند.

Many Americans are rejecting the white picket fence

بیشتر آمریکایی‌ها مخالف نرده‌های سفیدند

and the kind of highly privatized life that happened within it,

آن زندگی کاملا اختصاصی که در آن جریان دارد،

and reclaiming village life,

و بدنبال زندگی روستایی هستند،

reclaiming interdependence instead.

و بجایش استقلال می‌خواهند.

Fifty million of us, for example,

برای مثال، پنجاه میلیون نفر از ما،

live in intergenerational households.

در محل‌های اشتراکی زندگی می‌کنند.

This number exploded with the Great Recession,

این عدد بعد از رکود بزرگ، بسیار بزرگتر شد،

but it turns out people actually like living this way.

ولی معلوم شد که مردم واقعا این زندگی را دوست دارند.

Two-thirds of those who are living with multiple generations under one roof

دو سوم از کسانی که در سنین متفاوت زیر یک سقف زندگی می‌کنند

say it's improved their relationships.

می‌گویند که باعث بهتر شدن روابطشان شده.

Some people are choosing to share homes not with family,

بعضی‌ها دوست دارند که با خانواده زندگی نکنند،

but with other people who understand the health and economic benefits

اما دیگران مزایای اقتصادی و بهداشتی

of daily community.

زندگی جمعی را می‌فهمند.

CoAbode, an online platform for single moms looking to share homes

CoAbode یک شبکه آنلاین برای مادران تنهایی است که بدنبال خانه‌های مشترک

with other single moms,

با دیگر مادران تنها هستند،

has 50,000 users.

۵۰٫۰۰۰ کاربر دارد.

And people over 65 are especially prone

و افراد بالای ۶۵ سال خصوصا مجبورند

to be looking for these alternative living arrangements.

تا بدنبال این راه‌ حلها برای زندگی باشند.

They understand that their quality of life

آنها می‌فهمند که کیفیت زندگی‌شان

depends on a mix of solitude and solidarity.

وابسته به ترکیبی از فردیت و تنهایی است.

Which is true of all of us when you think about it,

که وقتی به آن فکر می‌کنی می‌فهمی به همه ما مربوط می‌شود،

young and old alike.

پیر و جوان.

For too long, we've pretended that happiness is a king in his castle.

برای مدتی طولانی، وانمود کردیم شادمانی مهمترین موضوع ماست.

But all the research proves otherwise.

اما تمامی مطالعات چیز دیگری را نشان می‌دهند.

It shows that the healthiest, happiest and even safest --

نشان می‌دهند که شادترین، سالمترین، و حتی امن ترین --

in terms of both climate change disaster, in terms of crime, all of that --

از هر دو جنبه مشکلات زیست محیطی، و جرائم، همه شان--

are Americans who live lives intertwined with their neighbors.

آمریکایی‌هایی هستند که زندگی‌شان را با همسایگانشان ترکیب کرده‌اند.

Now, I've experienced this firsthand.

من خودم این را تجربه کرده‌ام.

For the last few years, I've been living in a cohousing community.

در چند سال اخیر، در یک گروه با خانه های اشتراکی زندگی کرده‌ام.

It's 1.5 acres of persimmon trees,

بیشتر از ۰.۵ هکتار پر از درختان خرمالو،

this prolific blackberry bush that snakes around a community garden,

بوته‌های انبوه تمشکی که دور باغ را احاطه کرده،

all smack-dab, by the way, in the middle of urban Oakland.

دقیقتر بگویم، درست در وسط شهر اوکلند.

The nine units are all built to be different,

هر نه ساختمان بگونه‌ای ساخته شده‌اند که متفاوت باشند،

different sizes, different shapes,

اندازه و شکل های متفاوت،

but they're meant to be as green as possible.

اما به نوعی که تا حد ممکن دوستدار محیط زیست باشند.

So big, shiny black solar cells on our roof

سلول‌های خورشیدی بزرک و سیاه روی سقف‌های ما

mean our electricity bill rarely exceeds

به معنی‌ آن است که هزینه برق ما به ندرت

more than five bucks in a month.

از پنج دلار در ماه بیشتر می‌شود.

The 25 of us who live there are all different ages and political persuasions

۲۵ نفر از ما که آنجا زندگی می‌کنیم همگی از سنین مختلف و تفکرات سیاسی متفاوتیم

and professions,

از شغل‌های مختلف،

and we live in homes that have everything a typical home would have.

و همگی در خانه‌هایی، مثل هر خانه معمولی دیگری زندگی می‌کنیم.

But additionally,

اما علاوه بر آن،

we share an industrial-sized kitchen and eating area,

ما یک آشپزخانه صنعتی و انتاق غذاخوری بزرگ داریم،

where we have common meals twice a week.

که دوبار در هفته با هم غذا می‌خوریم.

Now, people, when I tell them I live like this,

وقتی که به مردم می‌گویم که اینجوری زندگی می‌کنم،

often have one of two extreme reactions.

معمولا به دو شکل افراطی عکس العمل نشان می‌دهند.

Either they say, "Why doesn't everyone live like this?"

یا می‌گویند،«چرا همه اینطوری زندگی نمی‌کنند؟»

Or they say, "That sounds totally horrifying.

یا می‌گویند،«به نظر کاملا وحشتناک است.

I would never want to do that."

من هیچوقت اینکار را نمی‌کنم.»

So let me reassure you: there is a sacred respect for privacy among us,

بگذارید چیزی را خاطر نشان کنم: در بین ما توجهی هراسان به موضوع حریم شخصی وجود دارد

but also a commitment to what we call "radical hospitality" --

و همچنین تعهد به جیزی که آن را « مهمان‌نوازی افراطی» می‌نامیم --

not the kind advertised by the Four Seasons,

البته نه آن گونه‌ای که توسط هتل فور‌سیزنز تبلیغ می‌شود،

but the kind that says that every single person is worthy of kindness,

گونه‌ای که هر انسانی را سزاوار محبت می‌داند،

full stop, end of sentence.

نقطه سر خط، ختم کلام.

The biggest surprise for me of living in a community like this?

چه چیزی من را از همه بیشتر از زندگی در این جمع متعجب کرد؟

You share all the domestic labor -- the repairing, the cooking, the weeding --

اینجا همه کارها‌ی داخلی تقسیم می‌شود -- تعمیرات، پخت و پز، عروسی--

but you also share the emotional labor.

اما کار‌های احساسی هم قسمت می‌شود.

Rather than depending only on the idealized family unit

بجای تنها تکیه بر الگوی خانواده ایده‌آل

to get all of your emotional needs met,

تا تمامی نیاز‌های احساسی شما را برآورده کند،

you have two dozen other people that you can go to

بیست نفر دیگر را دارید تا این کار را برایتان انجام دهند

to talk about a hard day at work

از یک روز سخت کاری صحبت کنید

or troubleshoot how to handle an abusive teacher.

چطور مشکل یک معلم بداخلاق را حل کنید.

Teenagers in our community will often go to an adult that is not their parent

نوجوان‌های جمع ما معمولا پیش شخصی می‌روند که پر و مادرشان نیست

to ask for advice.

تا راهنماییشان کند.

It's what bell hooks called "revolutionary parenting,"

این چیزی است که بل هوک آن را « فرزند پروری انقلابی» می‌نامد.

this humble acknowledgment

این اعلام فروتنانه

that kids are healthier when they have a wider range of adults

که کودکان سالمترند وقتی که دسترسی به تعداد بیشتری از بزرگسالان داشته باشند

to emulate and count on.

تا الگوبرداری کنند و حمایت شوند.

Turns out, adults are healthier, too.

معلوم شده که بزرگسالان هم سالمتر خواهند بود.

It's a lot of pressure,

کار خیلی سختی است،

trying to be that perfect family behind that white picket fence.

تا پشت آن نرده‌های سفید خانواده‌ای بی نقص بود.

The "new better off," as I've come to call it,

«بهتر بودن جدید» که اسمش را من گذاشته‌ام،

is less about investing in the perfect family

یعنی سرمایه گذاری کمتر روی خانواده بی‌نقص

and more about investing in the imperfect village,

و توجه بیشتر به زندگی روستایی که بی عیب نیست،

whether that's relatives living under one roof,

ممکن است فامیلی که زیر یک سقف زندگی می‌کنند باشد،

a cohousing community like mine,

یا جمعی که مثل من در خانه‌های مشترک زندگی می‌کنند،

or just a bunch of neighbors who pledge to really know

یا تعدادی همسایه متعهد که واقعا

and look out for one another.

می‌دانند که چطور مواظب هم باشند.

It's good common sense, right?

به نظر درست می‌رسد، مگر نه؟

And yet, money has often made us dumb

و با این وجود، پول اکثرا ما را در

about reaching out.

به هم رسیدن گول می‌زند.

The most reliable wealth

مطمئنترین ثروت

is found in relationship.

در روابط پیدا می‌شود.

The new better off is not an individual prospect at all.

بهتر شدن جدید قطعا یک نظریه فردی نیست.

In fact, if you're a failure or you think you're a failure,

در واقع، اگر آدم موفقی نیستی یا اگر اینطورفکر می‌کنی،

I've got some good news for you:

برایت خبر خوبی دارم:

you might be a success by standards you have not yet honored.

ممکن است از دید معیار‌هایی که هنوز قبول نداری آدم موفقی باشی.

Maybe you're a mediocre earner but a masterful father.

شاید از نظر درآمد متوسط باشی ولی پدری نمونه باشی.

Maybe you can't afford your dream home,

شاید نتوانی خانه رویاییت را بخری،

but you throw legendary neighborhood parties.

اما میهمانی‌هایی که برگزار می‌کنی افسانه‌ای باشد.

If you're a textbook success,

اگر از دید عمومی آدم موفقی هستی،

the implications of what I'm saying could be more grim for you.

مفهموم چیزی که می‌گویم برایت بیشتر سرگرم کننده باشد.

You might be a failure by standards you hold dear

عزیزم ممکن است از دید خودت شکست خورده باشی

but that the world doesn't reward.

اما از دید دنیا مهم نیست.

Only you can know.

تنها خودت می‌دانی.

I know that I am not a tribute

می‌دانم که یادبودی از

to my great-grandmother,

مادر مادربزرگم نیستم،

who lived such a short and brutish life,

که چنان زندگی کوتاه و بی‌ رحمانه داشت،

if I earn enough money to afford every creature comfort.

اگر آنقدر ثروت داشتم تا همه موجودات را خوشبخت کنم.

You can't buy your way out of suffering or into meaning.

بدون زحمت نمی‌توانی معنی را بفهمی.

There is no home big enough

هیچ خانه‌ای آنقدر بزرگ نیست

to erase the pain that she must have endured.

تا رنجی را که او کشیده از خاطر ببرد.

I am a tribute to her

یادبودی از او هستم

if I live a life as connected and courageous as possible.

اگر بتوانم تا حد امکان متصل و شجاعانه زندگی کنم.

In the midst of such widespread uncertainty,

در قلب چنین عدم اطمینانی،

we may, in fact, be insecure.

شاید، احساس نا امنی کنیم.

But we can let that insecurity make us brittle

می‌توانیم بگذاریم که این نا امنی ما را بشکند

or supple.

و یا منعطف کند.

We can turn inward, lose faith in the power of institutions to change --

می‌توانیم در خود فرو رویم، و امیدمان را اساسا به تغییر از دست دهیم--

even lose faith in ourselves.

حتی به تغییر در خود.

Or we can turn outward,

یا می‌توانیم به بیرون نگاه کنیم،

cultivate faith in our ability to reach out, to connect, to create.

و امید را توانایی مان در به هم رسیدن، ارتباط و خلق بپروریم.

Turns out, the biggest danger

معلوم شده که، بزرگترین تهدید

is not failing to achieve the American Dream.

نرسیدن به رویای آمریکایی نیست.

The biggest danger is achieving a dream

بزرگترین خطر رسیدن به رویایی است

that you don't actually believe in.

که واقعا به آن اعتقاد نداری.

So don't do that.

پس این کار را نکن.

Do the harder, more interesting thing,

کار سخت تر، جالبتر را بکن،

which is to compose a life where what you do every single day,

یعنی نوعی از زندگی را بساز، که کاری که واقعا هر روز می‌کنی،

the people you give your best love and ingenuity and energy to,

افرادی که بیشترین عشقت، استعدادت و انرژیت را به آنها می‌دهی،

aligns as closely as possible with what you believe.

با آنچه واقعا به آن اعتقاد داری هماهنگ باشند.

That, not something as mundane as making money,

این چیزی مادی مثل پول درآوردن نیست،

is a tribute to your ancestors.

ادای احترامی به نیاکانت است.

That is the beautiful struggle.

این مبارزه‌ای زیباست.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

( تشویق حضار )