Could a drug prevent depression and PTSD? | Rebecca Brachman

Translator: Joseph Geni Reviewer: Joanna Pietrulewicz

Translator: Amir Arzani Reviewer: soheila Jafari

This is a tuberculosis ward,

این تصویر بخش بیماران مبتلی به سل می‌باشد،

and at the time this picture was taken in the late 1800s,

در اواخر صده ی ۱هجدهم که این تصویر گرفته شد،

one in seven of all people

یک نفر از هر هفت نفر

died from tuberculosis.

به دلیل بیماری سل فوت کردند.

We had no idea what was causing this disease.

ما از دلیل بروز این بیماری اطلاعی نداشتیم.

The hypothesis was actually

در واقع فرضیه این بود که

it was your constitution that made you susceptible.

قانون اساسی شما را مبتلی به بیماری می کند.

And it was a highly romanticized disease.

در ترسیم این بیماری بسیار مبالغه شده بود.

It was also called consumption,

این بیماری مصرف نیز نامیده می شد،

and it was the disorder of poets

و اختلال مختص شاعران

and artists and intellectuals.

هنرمندان و روشنفکران بود.

And some people actually thought it gave you heightened sensitivity

و برخی بر این باور بودند که باعث افزایش

and conferred creative genius.

حساسیت می باشد و نبوغ خلاق اعطا می کند.

By the 1950s,

در ده ی ۱۹۵۰ فهمیدیم که

we instead knew that tuberculosis was caused

دلیل بروز بیماری سل

by a highly contagious bacterial infection,

عفونت باکتریایی بسیار مسری است،

which is slightly less romantic,

که کمی خوشایند‌تر می‌باشد.

but that had the upside

اما این بیماری این مزیت را داشت که ما شاید

of us being able to maybe develop drugs to treat it.

بتوانیم دارویی برای درمان آن تولید کنیم.

So doctors had discovered a new drug, iproniazid,

پس دکتر ها دارویی جدید،ايبرونيازيد،کشف کردند

that they were optimistic might cure tuberculosis,

که امید داشتند می تواند سل را درمان کند،

and they gave it to patients,

و آن را به بیماران دادند،

and patients were elated.

و بیماران بسیار شادمان شدند.

They were more social, more energetic.

آنها اجتماعی تر و پر انرژی تر بودند.

One medical report actually says they were "dancing in the halls."

طبق یک گزارش پزشکی: "آنها در سالن می‌رقصیدند"

And unfortunately,

و متاسفانه،

this was not necessarily because they were getting better.

به این دلیل نبود که آنها درحال بهبود بودند

A lot of them were still dying.

هنوز تعداد زیادی از آنها داشتند می‌مردند.

Another medical report describes them as being "inappropriately happy."

طبق گزارشی دیگربه صورت"نامناسبی شاد" بودند

And that is how the first antidepressant was discovered.

و این گونه اولین داروی ضد افسردگی کشف شد.

So accidental discovery is not uncommon in science,

پس کشف اتفاقی در علم غیرمعمول نیست.

but it requires more than just a happy accident.

اما بیشتر از یک تصادف خوشایند نیاز است.

You have to be able to recognize it for discovery to occur.

باید بتوانید آن را تشخیص دهید تا کشف شود.

As a neuroscientist, I'm going to talk to you a little bit

می خواهم به عنوان دانشمند اعصاب درباره‌ی

about my firsthand experience

تجربه ی دست اول‌ام

with whatever you want to call the opposite of dumb luck --

در رابطه با متضاد چیزی که شما شانس گنگ تلقی می کنید صحبت کنم.

let's call it smart luck.

بیاید آنرا شانس هوشمنده تقلی کنیم.

But first, a bit more background.

اما اول، پیش زمینه ی بیشتری نیاز داریم.

Thankfully, since the 1950s,

خوشبختانه، از ده ی ۱۹۵۰ به بعد

we've developed some other drugs and we can actually now cure tuberculosis.

داروهای دیگری تولید کرده ایم و صراحتا می توانیم سل را درمان کنیم.

And at least in the United States, though not necessarily in other countries,

حداقل در ایالات متحده این چنین است اما مسلما در سایر کشور ها نه،

we have closed our sanitoriums

آسایشگاه ها را تعطیل کرده‌ایم

and probably most of you are not too worried about TB.

و به احتمال زیاد بیشتر شما دیگر نگران بیماری سل نیستید.

But a lot of what was true in the early 1900s

اما بیشتر چیز هایی که در اوایل ده ی ۱۹۰۰

about infectious disease,

درباره ی بیماری های مسری صادق بود

we can say now about psychiatric disorders.

امروزه می توانیم بگوییم درباره اختلال‌های روانی صادق است

We are in the middle of an epidemic of mood disorders

ما در میانه ی دوره ی همگیری اختلال های خلقی مانند افسردگی و

like depression and post-traumatic stress disorder, or PTSD.

استرس پس از سانحه یا PTSD می باشیم.

One in four of all adults in the United States

یک نفر از هر ۴ نفر در ایالات متحده آمریکا

suffers from mental illness,

مبتلی به بیماری روانی می‌باشند،

which means that if you haven't experienced it personally

به این معنی است که اگر خودتان یا

or someone in your family hasn't,

عضوی از خانواده شما آن را تجربه نکرده،

it's still very likely that someone you know has,

احتمال دارد یکی از آشنایان شما تجربه کرده،

though they may not talk about it.

با این که درباره آن صحبت نمیکنند.

Depression has actually now surpassed

افسردگی امروزه در مقایسه با

HIV/AIDS, malaria, diabetes and war

ایدز، مالاریا، دیابت و جنگ

as the leading cause of disability worldwide.

به عنوان علت اصلی ناتوانی در سراسر جهان پیشی گرفته است.

And also, like tuberculosis in the 1950s,

و همچنین، همانند سل در دهه ی ۱۹۵۰

we don't know what causes it.

ما دلیل آن را نمی‌دانیم.

Once it's developed, it's chronic,

وقتی در فردی بروز پیدا کند، مزمن می‌باشد

lasts a lifetime,

و برای مدت طولانی باقی می‌ماند،

and there are no known cures.

و هیچ گونه درمانی برای آن وجود ندارد.

The second antidepressant we discovered,

دومین دسته داروی ضد افسردگی که دوباره

also by accident, in the 1950s,

به صورت اتفاقی در دهه ی ۱۹۵۰ کشف کردیم

from an antihistamine that was making people manic,

با استفاده از یک آنتی هیستامین که تاثیرات جنونی بر مردم داشت به نام

imipramine.

ایمی پرامین.

And in both the case of the tuberculosis ward and the antihistamine,

در مورد بخش بیماران سل و آنتی هیستامین،

someone had to be able to recognize

شخصی میبایست تشخیص دهد

that a drug that was designed to do one thing --

که دارویی که با هدف درمان سل یا

treat tuberculosis or suppress allergies --

جلوگیری از آلرژی ها طراحی شده را

could be used to do something very different --

می توان برای کاری دیگر،

treat depression.

درمان افسردگی استفاده شود

And this sort of repurposing is actually quite challenging.

و یافتن کاربردی جدید برای آنها بسیار چالش برانگیز می باشد.

When doctors first saw this mood-enhancing effect of iproniazid,

پزشکان وقتی برای اولین بارتاثیر بهبوددهنده خلق و خو ضد افسردگی را مشاهده کردند،

they didn't really recognize what they saw.

ماهیت چیزی که داشتند را تشخیص نداند.

They were so used to thinking about it

آنچنان آنها بر چارچوب تولید

from the framework of being a tuberculosis drug

داروی سل متمرکز بودند که

that they actually just listed it

تاثیر بهبود دهنده خلق و خو را

as a side effect, an adverse side effect.

به عنوان عوارض و اثر جانبی ثبت نمودند.

As you can see here,

همین طور که می بینید،

a lot of these patients in 1954 are experiencing severe euphoria.

بسیاری از این بیماران در سال ۱۹۵۴ دچار سرخوشی شدید می باشند.

And they were worried that this might somehow interfere

و آنها نگران این بودند که شاید این دارو

with their recovering from tuberculosis.

با درمان سل آنها تداخل داشته باشد.

So they recommended that iproniazid only be used in cases of extreme TB

پس توصیه کردند که داروی ايبرونيازيد تنها در موارد سل شدید استفاده شود.

and in patients that were highly emotionally stable,

و برای بیمارانی که از لحاظ روحی و عاطفی بسیار پایدار بودند،

which is of course the exact opposite of how we use it as an antidepressant.

که دقیقا برعکس هدف کاربردی داروی ضد افسرگی است.

They were so used to looking at it from the perspective of this one disease,

آنها آنچنان عادت به نگاه کردن به دارو تنها از منظر یک بیماری کرده بودند،

they could not see the larger implications for another disease.

که کاربردهای وسیع تر آن برای بیماری های دیگر را نمی دیدند.

And to be fair, it's not entirely their fault.

اگر بخواهیم منصف باشیم، کاملا تقصیر آنها نمی باشد.

Functional fixedness is a bias that affects all of us.

پایبندی به هدف کاربردی خاص تعصبی است که شامل همه می شود.

It's a tendency to only be able to think of an object

معمولا می توانیم تنها در زمینه استفاده و

in terms of its traditional use or function.

کاربرد اصلی یک پدیده فکر کنیم.

And mental set is another thing. Right?

و روند فکری نیز مشکلی است برای خود.

That's sort of this preconceived framework

یک طرز فکر از قبل تعیین شده وجود دارد که

with which we approach problems.

برای حل مشکلات از آن استفاده می‌کنیم.

And that actually makes repurposing pretty hard for all of us,

و این باعث می شود که یافتن کاربردی جدید برای ما کاری سخت می‌شود.

which is, I guess, why they gave a TV show to the guy who was,

شاید به همین دلیل سریالی ساختند درباره فردی که در یافتن کاربردی جدید

like, really great at repurposing.

برای اجسام بسیار ماهر بود.

(Laughter)

(خنده ی حضار)

So the effects in both the case of iproniazid and imipramine,

تاثیرات ايبرونيازيد و ایمی پرامین در

they were so strong --

هر دو مورد به حدی قوی بود که

there was mania, or people dancing in the halls.

باعث ایجاد شیدایی و رقصیدن بیماران شد.

It's actually not that surprising they were caught.

آنقدر هم تعجب آور نیست که کاربرد جدید آنها را تشخیص دادند.

But it does make you wonder what else we've missed.

اما این قضیه شما را به فکر می اندازد که چه فرصت دیگری را از دست داده ایم.

So iproniazid and imipramine,

پس ایپرونیازید و ایمی پرامین،

they're more than just a case study in repurposing.

فقط یک مطالعه موردی نمی باشند.

They have two other things in common that are really important.

آنها دو شباهت دیگر نیز با هم دارند، که هر دو با اهمیت می باشند.

One, they have terrible side effects.

مورد یک اینکه عوارض جانبی فاجعه ای دارند.

That includes liver toxicity,

که شامل سمیت کبدی،

weight gain of over 50 pounds,

افزایش وزن بالای ۲۰ کیلوگرم و

suicidality.

میزان خودکشی می باشد.

And two, they both increase levels of serotonin,

و مورد دوم این که هر دو میزان سروتونین که

which is a chemical signal in the brain,

سیگنال شیمیایی مغزی یا انتقال دهنده عصبی می باشد

or a neurotransmitter.

را افزایش می دهند.

And those two things together, right, one or the two,

و این دو مورد شاید جداگانه

may not have been that important,

آنقدر اهمیت نداشته باشند، اما

but the two together meant that we had to develop safer drugs,

وجود هر دو مورد با هم به این معنی بود که ما باید داروهای امن تری را تولید کنیم،

and that serotonin seemed like a pretty good place to start.

و سروتونین مورد خوبی برای شروع آن بود.

So we developed drugs to more specifically focus on serotonin,

پس دارو هایی را تولید کردیم که بیشتر برسروتونین تمرکز کنند،

the selective serotonin reuptake inhibitors, so the SSRIs,

بازدارنده‌های بازجذب سروتونین یا همان SSRI

the most famous of which is Prozac.

که معروف ترین آنها داروی پروزاک می باشد.

And that was 30 years ago,

و این مربوط به ۳۰ سال پیش می‌باشد،

and since then we have mostly just worked on optimizing those drugs.

و از آن موقع ما بر بهینه سازی این دارو ها کار کرده ایم.

And the SSRIs, they are better than the drugs that came before them,

و داروهای SSRI بهتر از دارو هایی هستند که، قبل از آنها وجود داشت،

but they still have a lot of side effects,

اما آنها نیز عوارض جانبی زیادی دارند،

including weight gain, insomnia,

شامل افزایش وزن، بیخوابی،

suicidality --

خودکشی ...

and they take a really long time to work,

و مدت زیادی طول می کشد تا تاثیرگذار باشند،

something like four to six weeks in a lot of patients.

برای بیشتر بیماران تقریبا چهار تا شش هفته.

And that's in the patients where they do work.

و این درباره بیمارانی می باشد دارو بر آنها اثر کرده است.

There are a lot of patients where these drugs don't work.

بیماران بسیاری وجود دارند که داروها بر آنها اثر نکرده است.

And that means now, in 2016,

و به این معنی میباشد که در سال ۲۰۱۶

we still have no cures for any mood disorders,

ما هنوز درمانی برای اختلالات خلقی نداریم.

just drugs that suppress symptoms,

تنها داروهایی که علائم را سرکوب می کنند،

which is kind of the difference between taking a painkiller for an infection

که مانند تفاوت استفاده از آرام بخش برای عفونت به جای

versus an antibiotic.

استفاده از آنتی بیوتیک است.

A painkiller will make you feel better,

آرام بخش حال شما را بهتر می کند،

but is not going to do anything to treat that underlying disease.

اما تاثیری بر درمان بيماری‌ زمينه‌ای ندارد

And it was this flexibility in our thinking

و این انعطاف پذیری فکری باعث شد که ما

that let us recognize that iproniazid and imipramine

تشخیص دهیم که ایپرونازاید و امی پرامین را

could be repurposed in this way,

می توان این گونه نیز استفاده کرد،

which led us to the serotonin hypothesis,

که ما را به فرضیه سروتونین رساند،

which we then, ironically, fixated on.

که از قضا ما دوباره بر آن متمرکز شدیم.

This is brain signaling, serotonin,

این تصویری از یک تبلیغ SSRI درباره ی

from an SSRI commercial.

سروتونین و پیام رسانی مغز است.

In case you're not clear, this is a dramatization.

اگر برای شما واضح نیست این تصویر کمی اغراق شده می باشد.

And in science, we try and remove our bias, right,

در علم ما تلاش می کنیم تا بی طرف باشیم،

by running double-blinded experiments

به این منظور از آزمایش های دو سو کور

or being statistically agnostic as to what our results will be.

استفاده کرده یا برداشت آماری اگنوستیک نسبت به نتایج به دست آمده.

But bias creeps in more insidiously in what we choose to study

اما تعصب در زمینه انجام مطالعه و موضوع مطالعه

and how we choose to study it.

به شیوه ای زیرکانه وارد کار می شود.

So we've focused on serotonin now for the past 30 years,

۳۰ سال می شود که بر سروتونین تمرکز کردیم،

often to the exclusion of other things.

اکثر مواقع با عدم توجه به چیز های دیگر.

We still have no cures,

هنوز هم درمانی نداریم،

and what if serotonin isn't all there is to depression?

و اگر سروتونین تنها عامل افسردگی نباشد چه؟

What if it's not even the key part of it?

اگر عضو اساسی آن نباشد چه؟

That means no matter how much time

به این معنی می باشد که هر مقدار زمان و

or money or effort we put into it,

پول و تلاش صرف آن شود،

it will never lead to a cure.

هیچگاه به درمانی نمی رسد.

In the past few years, doctors have discovered

در چند سال گذشته دکترها که شاید اولین دارو ضد افسردگی

probably what is the first truly new antidepressant since the SSRIs,

جدید پس از SSRI ها می باشد را

Calypsol,

به نام کالیپسول کشف کردند،

and this drug works very quickly, within a few hours or a day,

و این دارو به سرعت در عرض چند ساعت یا یک روز اثر می کند،

and it doesn't work on serotonin.

و از سروتونین استفاده نمی‌کند.

It works on glutamate, which is another neurotransmitter.

با استفاده از گلوتامیت کار می‌کند، که نوعی دیگر از انتقال دهنده عصبی می‌باشد.

And it's also repurposed.

که آن نیز نتیجه بازکاربردی است.

It was traditionally used as anesthesia in surgery.

در ابتدا از آن به عنوان داروی بیهوشی در جراحی استفاده می کردند.

But unlike those other drugs,

اما بر خلاف آن داروهای دیگر که

which were recognized pretty quickly,

به سرعت تشخیص داده شدند،

it took us 20 years

۲۰ سال طول کشید تا ما

to realize that Calypsol was an antidepressant,

تشخیص دهیم که کالیپسول یک داروی ضد افسردگی می باشد،

despite the fact that it's actually a better antidepressant,

به رغم این نکته که نسبت به آن داروهای دیگر

probably, than those other drugs.

داروی ضد افسردگی بهتری می باشد.

It's actually probably because of the fact that it's a better antidepressant

و به احتمال زیاد این امر باعث شد که تشخیص آن به عنوان داروی ضد افسردگی

that it was harder for us to recognize.

برای ما سخت باشد.

There was no mania to signal its effects.

شیدایی خاصی نبود که به تاثیر آن اشاره کند.

So in 2013, up at Columbia University,

در سال ۲۰۱۳ دردانشگاه کلمبیا،

I was working with my colleague,

من و همکارم دکتر کریستین ان دنی،

Dr. Christine Ann Denny,

مشغول به کار و

and we were studying Calypsol as an antidepressant in mice.

مطالعه کلیپسول به عنوان داروی ضد افسردگی در موش ها بودیم.

And Calypsol has, like, a really short half-life,

و کالیپسول نیمه عمر بسیار کوتاهی دارد،

which means it's out of your body within a few hours.

به این معنی است که پس از چند ساعت تاثیراش از بدنتان خارج می شود.

And we were just piloting.

ما یک مطالعه آزمایشی انجام دادیم.

So we would give an injection to mice,

ازاین رو یک تزریق بر موش ها انجام می دادیم

and then we'd wait a week,

و سپس یک هفته صبر می کردیم،

and then we'd run another experiment to save money.

سپس یک آزمایش دیگر را برای صرفه جویی پول انجام میدادیم،

And one of the experiments I was running,

و یکی از آزمایش هایی که من اجرا کردم،

we would stress the mice,

در موش ها استرس ایجاد می کریدم،

and we used that as a model of depression.

و ما ازآن به عنوان الگوی افسردگی استفاده کردیم

And at first it kind of just looked like it didn't really work at all.

در ابتدا این گونه به نظر می آمد که اصلا تاثیری نداشت،

So we could have stopped there.

پس ما می توانستیم آزمایش را متوقف کنیم.

But I have run this model of depression for years,

اما من این مدل افسردگی را سال ها است که اجرا کرده ام،

and the data just looked kind of weird.

و اطلاعات به دست آمده کمی عجیب بود.

It didn't really look right to me.

به نظرم درست نبود.

So I went back,

پس دوباره برگشتم و

and we reanalyzed it

ما آن را دوباره در زمینه این که

based on whether or not they had gotten that one injection of Calypsol

آیا تزریق کالیپسول را یک هفته پیش نیز

a week beforehand.

دریافت کرده‌اند یا نه.

And it looked kind of like this.

و نتیجه ی آن این چنین بود.

So if you look at the far left,

اگر به سمت چپ نگاه کنید،

if you put a mouse in a new space,

اگر یک موش را در محیطی جدید بگذارید،

this is the box, it's very exciting,

به عنوان مثال این جعبه ی مهیج،

a mouse will walk around and explore,

موش شروع حرکت و اکتساف می‌کند،

and you can see that pink line is actually the measure of them walking.

و این خط صورتی میزان حرکت کردن آنها می‌باشد

And we also give it another mouse in a pencil cup

و یک موش دیگر در لیوان به او اضافه می‌کنیم

that it can decide to interact with.

که می‌تواند با او ارتباط برقرار کند.

This is also a dramatization, in case that's not clear.

اگر واضح نبود این نیز نمایشی می‌باشد.

And a normal mouse will explore.

یک موش معمولی محیط اش را کشف می‌کند.

It will be social.

و اجتماعی خواهد بود.

Check out what's going on.

نگاه کنید چه اتفاقی می‌افتد.

If you stress a mouse in this depression model,

اگر به یک موش در این مدل افسردگی استرس وارد کنید

which is the middle box,

،که جعبه وسط می‌باشد،

they aren't social, they don't explore.

آنها اجتماعی نیستند و جعبه را نیز کشف نمی کنند.

They mostly just kind of hide in that back corner, behind a cup.

آنها به احتمال زیاد در آن گوشه پشت لیوان پنهان می‌شوند.

Yet the mice that had gotten that one injection of Calypsol,

اما موش هایی که تزریق کالیپول را دریافت کرده بودند،

here on your right,

که در سمت راست می‌بینید،

they were exploring, they were social.

مشغول اکتشاف بودند، اجتماعی نیز بودند.

They looked like they had never been stressed at all,

انگار که اصلا دچار استرس نشده بودند،

which is impossible.

که غیر ممکن می باشد.

So we could have just stopped there,

ما می توانستیم همان جا توقف کنیم،

but Christine had also used Calypsol before as anesthesia,

اما کریستین قبلا از کلیپسول به عنوان داروی بیهوشی استفاده کرده بود،

and a few years ago she had seen

و چند سال قبل دیده بود که تاثیر

that it seemed to have some weird effects on cells

عجیبی بر سلول ها داشت و

and some other behavior

یک رفتار دیگری که پس از

that also seemed to last long after the drug,

مصرف دارو به مدت طولانی ادامه داشت،

maybe a few weeks.

حتی به مدت چند هفته.

So we were like, OK,

واکنش ما این بود که شاید

maybe this is not completely impossible,

کاملا هم غیرممکن نباشد،

but we were really skeptical.

اما شک و تردید بسیاری داشتیم.

So we did what you do in science when you're not sure,

پس ما کاری را که وقتی در علم شک و تردید دارید انجام دادیم،

and we ran it again.

و آزمایش را دوباره اجرا کردیم.

And I remember being in the animal room,

به یاد دارم که در اتاق حیوانات بودم،

moving mice from box to box to test them,

و موش ها را برای آزمایش از جعبه ای به جعبه ای دیگر انتقال می دادم،

and Christine was actually sitting on the floor with the computer in her lap

و کریستین هم روی زمین با لپتاپ نشسته بود

so the mice couldn't see her,

تا موش ها او را نبینند،

and she was analyzing the data in real time.

و به صورت زنده داده ها را بررسی می‌کرد.

And I remember us yelling,

و یادم میاد داد می‌زدیم

which you're not supposed to do in an animal room where you're testing,

چون که درست بود با این که نباید در اتاق حیواناتی که

because it had worked.

در آن آزمایش می کنید داد بزنید.

It seemed like these mice were protected against stress,

گویا این موش ها در مقابل استرس محافظت شده بودند،

or they were inappropriately happy, however you want to call it.

یا به میزان نا مناسبی شاد بودند، هرکدام را میخواهید درنظر بگیرید.

And we were really excited.

ما بسیار هیجان زده بودیم.

And then we were really skeptical, because it was too good to be true.

و سپس بسیار شکاک شدیم زیرا باورش بسیار سخت بود.

So we ran it again.

دوباره آزمایش را انجام دادیم.

And then we ran it again in a PTSD model,

و دوباره در یک مدل PTSD اجرا کریدم،

and we ran it again in a physiological model,

و باری دیگر درمدل فیزیولوژیکی اجرا کردیم،

where all we did was give stress hormones.

که تمام وقت هرمون های استرس می دادیم.

And we had our undergrads run it.

و دانشجوهایمان آن را اجرا می کردند.

And then we had our collaborators halfway across the world in France run it.

و همکارانمان در آن سر دنیا در فرانسه آن را نیز اجرا می کردند.

And every time someone ran it, they confirmed the same thing.

و هر با کسی آزمایش را اجرا می کرد، آنها نیزهمان نتایج را تایید می کردند.

It seemed like this one injection of Calypsol

به نظر می آمد که یک تزریق کلیپسول

was somehow protecting against stress for weeks.

آنها را برای هفته ها در مقابل استرس محافظت می‌کرد.

And we only published this a year ago,

ما این مطالعه را سال پیش منتشر کردیم،

but since then other labs have independently confirmed this effect.

ولی از آن زمان آزمایشگاه‌های دیگری نیز به صورت مستقل این اثر را تایید کردند.

So we don't know what causes depression,

پس ما دلیل افسردگی را نمی‌دانیم،

but we do know that stress is the initial trigger

اما این را می دانیم که استرس عامل اولیه‌ی

in 80 percent of cases,

آن در ۸۰ درصد موارد می‌باشد،

and depression and PTSD are different diseases,

و افسردگی و PTSD دو بیماری متفاوت می‌باشند،

but this is something they share in common.

اما این یکی از شباهت های آنها می‌باشد.

Right? It is traumatic stress

استرس پس از سانحه، موافق نیستید؟

like active combat or natural disasters

مانند موارد پس از جنگ یا حوادث طبیعی

or community violence or sexual assault

یا خشونت جامعه یا تجاوز جنسی

that causes post-traumatic stress disorder,

که باعث استرس پس از سانحه می‌شود،

and not everyone that is exposed to stress develops a mood disorder.

و هر فردی که در معرض استرس قرار گرفته است دچار اختلال خلقی نمی‌شود.

And this ability to experience stress and be resilient

و قابلیت این که استرس را تجربه کرده و در مقابل آن مقاوت کرده

and bounce back and not develop depression or PTSD

و دوباره حالت اولیه برگشته و دچار افسردگی یا PTSD نشوید

is known as stress resilience,

معروف است به مقاومت در مقابل استرس،

and it varies between people.

و در بین افراد متفاوت است.

And we have always thought of it as just sort of this passive property.

و ما همیشه آنرا به عنوان یک عاملی غیر فعال در نظر می‌گرفتیم.

It's the absence of susceptibility factors

در حالی که عامل عدم وجود عوامل حساسیت و

and risk factors for these disorders.

عوامل خطر در این بیماری ها می‌باشد.

But what if it were active?

اما اگر فعال بود چه؟

Maybe we could enhance it,

شاید بتوانیم آن را بهبود دهیم،

sort of akin to putting on armor.

به نحوی مانند پوشیدن یک زره.

We had accidentally discovered the first resilience-enhancing drug.

ما به صورت تصادفی اولین داروی افزایش دهنده مقاوت را کشف کردیم.

And like I said, we only gave a tiny amount of the drug,

و همان طور که گفتم ما مقدارکمی از دارو را استفاده کریدم

and it lasted for weeks,

و هفته ها دوام داشت،

and that's not like anything you see with antidepressants.

و این اثر در دارو های ضد افسردگی اصلا مشاهده نمی شود.

But it is actually kind of similar to what you see in immune vaccines.

اما تقریبا مشابه اثری می‌باشد که در واکسن های ایمنی بدن وجود دارد.

So in immune vaccines, you'll get your shots,

پس در واکسن های ایمنی بدن، شما واکسن را می زنید و

and then weeks, months, years later,

سپس هفته ها، ماه ها، سال ها بعد،

when you're actually exposed to bacteria,

که در معرض باکتری قرار گرفتید،

it's not the vaccine in your body that protects you.

واکسن نیست که از شما محافظت می‌کند.

It's your own immune system

سیستم ایمنی بدن خودتان است

that's developed resistance and resilience to this bacteria that fights it off,

که در مقابل باکتری با آن می جنگد مقاوت وانعطاف پذیری ایجاد کرده است،

and you actually never get the infection,

و شما هیچگاه خود بیماری را دریافت نمی‌کنید

which is very different from, say, our treatments. Right?

که بسیار با روش درمان ما متفاوت می‌باشد. این طور نیست؟

In that case, you get the infection, you're exposed to the bacteria,

در آن مورد شما بیماری را میگیرید و در معرض باکتری قرار می گیرید، مریض می شوید

you're sick, and then you take, say, an antibiotic which cures it,

و سپس یک آنتی بیوتیک مصرف می کنید که آن را درمان می کند،

and those drugs are actually working to kill the bacteria.

و هدف آن داروها این است که باکتری را نابود کنند.

Or similar to as I said before, with this palliative,

یا مشابه چیزی که قبلا گفتم درباره این مسکن،

you'll take something that will suppress the symptoms,

شما چیزی را مصرف می کنید که علائم بیماری را سرکوب می کند،

but it won't treat the underlying infection,

اما عفونت زمینه ای را درمان نمی کند،

and you'll only feel better during the time in which you're taking it,

و تنها در زمانی که آن را مصرف می کنید حالتان بهتر است،

which is why you have to keep taking it.

که دلیل می شود از آن مداوم استفاده کنید.

And in depression and PTSD --

و در زمینه افسردگی و PTSD --

here we have your stress exposure --

این جا معرض استرس را می بینید --

we only have palliative care.

در این جا ما تنها درمان مسکنی داریم.

Antidepressants only suppress symptoms,

داروهای ضد افسردگی تنها علائم بیماری را سرکوب میکنند.

and that is why you basically have to keep taking them

و این دلیل مصرف دائمی آنها می‌شود

for the life of the disease,

به مدت عمر بیماری،

which is often the length of your own life.

که در اکثر مواقع به میزان عمر خودتان است.

So we're calling our resilience-enhancing drugs "paravaccines,"

ما اسم داروهای افزایش دهنده مقاومتان را «پاراواکسین» گذاشته‌ایم

which means vaccine-like,

که معنی همانند واکسن می‌باشد،

because it seems like they might have the potential

زیرا به نظر می رسد که این پتانسیل را دارند

to protect against stress

که درمقابل استرس محافظت کند و

and prevent mice from developing

از ایجاد افسردگی و استرس پس از سانحه در

depression and post-traumatic stress disorder.

«موش ها» جلوگیری کنند.

Also, not all antidepressants are also paravaccines.

همچنین تمامی داروهای ضد افسردگی پاراواکسین نیستند.

We tried Prozac as well,

ما پروزک را نیز امتحان کردیم،

and that had no effect.

و آن هیچ تاثیری نداشت.

So if this were to translate into humans,

پس اگر آن نتیجه را برای انسان ها در نظر بگیریم

we might be able to protect people

ما شاید بتوانیم از افرادی که

who are predictably at risk

به احتمال زیاد در معرض اختلال های ناشی

against stress-induced disorders like depression and PTSD.

از استرس مانند افسردگی و PTSD میباشند، محافظت کنیم.

So that's first responders and firefighters,

پس یعنی امدادگرهایی که اول به صحنه می‌رسند و آتش نشان ها،

refugees, prisoners and prison guards,

پناهندگان، زندانیان و نگهبانان زندان،

soldiers, you name it.

سربازها و هرکه به ذهنتان می رسد.

And to give you a sense of the scale of these diseases,

و برای این که با میزان شیوع این بیماری شوید،

in 2010, the global burden of disease

بار جهانی بیماری در سال ۲۰۱۰

was estimated at 2.5 trillion dollars,

معادل 2۲/۵ تریلیون دلار برآورد شده بود،

and since they are chronic,

و از آنجایی که مزمن نیز هستند،

that cost is compounding and is therefore expected to rise

هزینه آن در حال افزایش است و احتمال داده می شود تا شش تریلیون دلار

up to six trillion dollars in just the next 15 years.

در ۱۵ سال آینده افزایش یابد.

As I mentioned before,

همانطور که قبلا گفتم،

repurposing can be challenging because of our prior biases.

پیدا کردن کاربردی جدید برای چیزی به دلیل تعصبات قبلیمان کار سختی می باشد.

Calypsol has another name,

کالیپسول نام دیگری نیز دارد،

ketamine,

کتامین،

which also goes by another name,

که به نام دیگری نیز شناخته است،

Special K,

اسپشال کی،

which is a club drug and drug of abuse.

که نام یک مواد مخدر در کلاب ها می باشد.

It's still used across the world as an anesthetic.

همچنان از آن سراسر دنیا به عنوان داروی بیهوشی استفاده می کنند.

It's used in children. We use it on the battlefield.

برای کودکان و در میدان جنگ از آن استفاده می کنیم.

It's actually the drug of choice in a lot of developing nations,

در بسیاری از کشورهای در حال توسعه داروی بیشتر مصرف شده میباشد،

because it doesn't affect breathing.

زیرا تاثیری بر تنفس ندارد،

It is on the World Health Organization list of most essential medicines.

در لیست ضروری ترین دارو های سازمان بهداشت جهانی قرار دارد.

If we had discovered ketamine as a paravaccine first,

اگر ما کتامین را به عنوان پاراواکسین ابتدا کشف کرده بودیم،

it'd be pretty easy for us to develop it,

تولید آن برایمان بسیار ساده می بود،

but as is, we have to compete with our functional fixedness

اما در حال حاضر باید با تمرکز کاربردی و

and mental set that kind of interfere.

طرز فکرمان که تداخل دارند مقابله کنیم.

Fortunately, it's not the only compound we have discovered

خوشبختانه این تنها ترکیبی نیست که ما پیدا کرده ایم

that has these prophylactic, paravaccine qualities,

که این ویژگی های پیشگیری کننده و پاراواکسینی را دارند،

but all of the other drugs we've discovered,

اما تمامی داروها یا ترکیب هایی

or compounds if you will, they're totally new,

که ما پیدا کرده ایم، کاملا نوین می باشند.

they have to go through the entire FDA approval process --

اما باید روند تصویب FDA را طی کنند --

if they make it before they can ever be used in humans.

که اگر موفقیت آمیز بود می توان برای انسان ها نیز استفاده شود.

And that will be years.

و این روند سال ها طول می کشد.

So if we wanted something sooner,

پس اگر نتیجه سریع تر مد نظر داریم،

ketamine is already FDA-approved.

کتامین در حال حاضر تائیدیه FDA را دارد.

It's generic, it's available.

آن عمومی و در دسترس هم می باشد.

We could develop it for a fraction of the price and a fraction of the time.

ما می توانیم آن را در مدت زمان و با هزینه کمتر تولید کنیم.

But actually, beyond functional fixedness and mental set,

اما فراتر از تمرکز کاربردی و طرز تفکر،

there's a real other challenge to repurposing drugs,

چالش بزرگ دیگری در تولید دوباره داروها وجود دارد،

which is policy.

که خط مشی می باشد.

There are no incentives in place

هیچ انگیزه ای برای شرکت ها داروسازی وجود ندارد

once a drug is generic and off patent and no longer exclusive

که یک دارو عمومی و بدون حق ثبت باشد و دیگر منحصر بفرد نباشد

to encourage pharma companies to develop them,

را تولید کنند،

because they don't make money.

زیرا برای آنها سودی ندارد.

And that's not true for just ketamine. That is true for all drugs.

و این تنها در زمینه کتامین نیست و برای همه ی داروها صحیح است.

Regardless, the idea itself is completely novel in psychiatry,

به هر حال، خود این ایده در زیمنه روانپزشکی کاملا نوین است،

to use drugs to prevent mental illness

استفاده از داروها برای جلوگیری از بیماری های روانی

as opposed to just treat it.

به جای درمان کردن آنها.

It is possible that 20, 50, 100 years from now,

این امکان وجود دارد که ۲۰ ، ۵۰ یا ۱۰۰ سال دیگر،

we will look back now at depression and PTSD

به یاد وضیعت فعلی افسردگی و PTSD می افتیم

the way we look back at tuberculosis sanitoriums

همان گونه که به یاد آسایشگاه سل می افتیم

as a thing of the past.

به عنوان اتفاقی در گذشته،

This could be the beginning of the end of the mental health epidemic.

امکان دارد این ابتدای پایان اپیدمی سلامت روان باشد.

But as a great scientist once said,

اما همان طور یک دانشمند بزرگ گفت،

"Only a fool is sure of anything.

« فقط یک نادان از همه چیز مطمئن می باشد

A wise man keeps on guessing."

یک عاقل همیشه حدس می زند.»

Thank you, guys.

خیلی ممنون از همگی.

(Applause)

(تشویق حضار)