A project of peace, painted across 50 buildings | eL Seed

Translator: Leila Ataei Reviewer: Saeid Saadat Talab

So when I decided to create an art piece in Manshiyat Naser,

زمانی که تصمیم گرفتم یک اثر هنری در منشیت ناصر

the neighborhood of the Cairo garbage collectors in Egypt,

محله‌ی زباله ‌روب‌های قاهره در کشور مصر را خلق کنم،

I never thought this project would be

اصلا فکر نمی‌کردم که این پروژه می‌تواند بهترین

the most amazing human experience that I would ever live.

و شگفت‌انگیزترین تجربه‌ی انسانی باشد که تا کنون داشته‌ام.

As an artist, I had this humanist intention

به عنوان یک هنرمند، این قصد انسان‌دوستانه را داشتم

of beautifying a poor and neglected neighborhood

تا منطقه‌ای فقیر و مورد غفلت واقع شده را با آوردن

by bringing art to it and hopefully shining light on this isolated community.

یک اثر هنری زیبا کنم و امیدوارانه نوری درخشان بر این جامعه منزوی بیاورم.

The first time I heard about this Christian Coptic community

اولین باری که درباره‌ی جامعه‌ی مسیحیان قبطی شنیدم

was in 2009 when the Egyptian authorities under the regime of Hosni Mubarak

سال ۲۰۰۹ بود زمانی که مقامات مصری تحت فرمان حسنی مبارک

decided to slaughter 300,000 pigs using the pretext of H1N1 virus.

تصمیم گرفتند به بهانه آنفلوآنزای H1N1 ۳۰۰٫۰۰۰ خوک را قتل‌عام کنند.

Originally, they are pig breeders.

دراصل مردم آن‌جا پرورش دهنده خوک بودند.

Their pigs and other animals are fed with the organic waste

خوک‌ها و سایر حیواناتشان با ضایعات طبیعی که روزانه

that they collect on a daily basis.

جمع آوری می‌شد، تغذیه می‌شدند.

This event killed their livelihood.

این حادثه معیشت آن‌ها را نابود کرد.

The first time I entered Manshiyat Naser, it felt like a maze.

برای اولین بار که وارد منشیت ناصر شدم، احساس کردم که مثل مارپیچ است.

I was looking for the St. Simon Monastery on the top of the Muqattam Mountain.

دنبال صومعه‌ی سنت سیمون بالای کوه مقطم بودم.

So you go right, then straight, then right again, then left

اول می‌روید راست، بعد مستقیم، دوباره راست بعد چپ

to reach all the way to the top.

برای رسیدن به بالای تپه

But to reach there, you must dodge between the trucks overpacked with garbage

برای رسیدن به آن‌جا باید از بین کامیون‌های پر از زباله حرکت کنید

and slalom between the tuk-tuks,

و زیگزاگی از بین موتور سه‌پاچه

the fastest vehicle to move around in the neighborhood.

سریعترین وسیله برای جابجایی در این محله رد شوید.

The smell of the garbage unloaded from those trucks was intense,

بوی نامطبوع زباله که از ماشین‌ها تخلیه می‌شد، شدید،

and the noise of the traffic was loud and overbearing.

و صدای ترافیک بلند و به شکل ناخوشایندی غالب بود.

Add to it the din created by the crushers in those warehouses along the way.

به همه‌‌‌ی آن صداها، صدای دستگاه‌ سنگ‌شکن انبارهای داخل مسیر رو هم اضافه کنید.

From outside it looks chaotic, but everything is perfectly organized.

از بیرون بی‌نظم به نظر می‌رسد، اما همه چیز کاملا سازمان یافته بود.

The Zaraeeb, that’s how they call themselves,

«ضرائب» اسمی که روی خودشون گذاشتند،

which means the pig breeders,

به معنی پرورش دهندگان خوک،

have been collecting the garbage of Cairo

و زباله‌های قاهره را هم جمع آوری می‌کردند

and sorting it in their own neighborhood for decades.

و برای دهه‌ها آن‌ها را در محله‌شان دسته بندی می‌کردند.

They have developed one of the most efficient

یکی از کارآمدترین سیستم‌ها که بسیار سود آور است

and highly profitable systems on a global level.

را در سطح جهانی توسعه داده‌اند.

Still, the place is perceived as dirty, marginalized and segregated

با این حال به دلیل ارتباط آنها با زباله‌ها هنوز آن منطقه به عنوان جایی کثیف،

because of their association with the trash.

حاشیه‌ای و جدا افتاده دیده می‌شد.

So my initial idea was to create an anamorphic piece,

پس ایده‌ی اولیه من برای این قسمت طراحی قطعه آنامورفیک بود

a piece that you can only see from one vantage point.

قطعه‌ای که شما فقط از یک موضع برتر بتوانید ببینید.

I wanted to challenge myself artistically by painting over several buildings

به عنوان یک هنرمند دوست داشتم خودم رو با نقاشی چند ساختمان به چالش بکشم

and having it only fully visible from one point on the Muqattam Mountain.

و همه‌ی آن نقاشی از یک نقطه در کوه مقطم قابل دیدن باشد.

The Muqattam Mountain is the pride of the community.

کوه مقطم باعث غرور مردم این منطقه است.

This is where they built the St. Simon Monastery,

این‌جا مکانی است که صومعه سنت سیمون را ساختند.

a 10,000-seat cave church that they carved into the mountain itself.

صومعه‌ای داخل غار با۱۰٫۰۰۰صندلی تراش داده شده از خود کوه.

So, the first time I stood on top of the mountain

پس برای بار اول که بالای کوه ایستادم

and I looked at the neighborhood,

و به این محله نگاه کردم

I asked myself, how on earth will I convince all those owners

از خودم پرسیدم چطور ممکن است که صاحبان این املاک را راضی کنم

to let me paint on their buildings?

تا اجازه بدهند که ساختمون آن‌ها را نقاشی کنم.

And then Magd came.

بعد با مقد آشنا شدم

Magd is a guide from the Church.

مقد در کلیسا راهنما بود.

He told me the only person I needed to convince was Father Samaan,

اون گفت تنها کسی که باید راضی کنم پدر سمان است

who is the leader of the community.

که رهبر این جامعه است.

But to convince Father Samaan, I needed to convince Mario,

اما برای قانع شدن پدر باید اول ماریو را قانع کنی،

who is a Polish artist who moved to Cairo 20 years ago

یک هنرمند لهستانی که ۲۰ سال پیش به قاهره نقل مکان کرد

and who created all the artwork of the Cave Church.

و کسی است که تمام آثار هنری این کلیسای غاری را به وجود آورد.

I am really grateful to Mario. He was the key of the project.

واقعا سپاسگزار ماریو هستم، اون کلید اصلی پروژه من بود.

He managed to get me a meeting with Father Samaan,

او ترتیبی داد تا جلسه‌‌ای با پدر سمان داشته باشم،

and surprisingly, he loved the idea.

و جای تعجب بود که عاشق این ایده شد.

He asked me about where I painted before

از من پرسید که قبلا کجاها نقاشی کردم

and how I will make it happen.

و چطوری می‌خواهم این کار را کنم.

And he was mainly concerned by what I was going to write.

و نگرانی اصلی او این بود که چه متنی را می‌خواهم بنویسم.

In every work that I create, I write messages

در هر اثری که خلق می‌کنم پیامی رو روی آن با

with my style of Arabic calligraphy.

شیوه‌ی خوش‌نویسی عربی خودم می‌نویسم.

I make sure those messages are relevant to the place where I am painting

مطمئن می‌شوم آن پیام مرتبط با مکانی است که دارم روی آن نقاشی می‌کنم.

but have this universal dimension,

اما بعد جهانی را هم در نظر می‌گیرم

so anybody around the world can relate to it.

تا هرکس از هر جای دنیا بتواند با اون پیام ارتباط برقرار کند.

So for Manshiyat Naser,

برای محله‌ منشیت ناصر

I decided to write in Arabic the words of St. Athanasius of Alexandria,

تصمیم گرفتم پیامی به عربی از آتاناسیوس بنویسم،

a Coptic bishop from the third century,

اسقف قبطی قرن سوم میلادی

who said: (Arabic),

که به عربی گفته...

which means in English,

که در انگلیسی یعنی

"Anyone who wants to see the sunlight clearly

«کسی که می‌خواهد نور خورشید را واضح ببیند

needs to wipe his eyes first."

اول باید چشمانش را پاک کند.»

It was really important for me

این واقعا برای من مهم بود

that the community felt connected to the words.

که مردم محله با این نوشته احساس پیوند داشته باشند.

And for me this quote was perfectly reflecting the spirit of the project.

و برای من این نقل قول خیلی خوب پروژه را منعکس می‌کرد،

So Father Samaan blessed the project,

و پدر سامان برای پروژه دعا کرد،

and his approval brought all the residents on board.

و تاییدش همه‌ی ساکنین رو با پروژه همراه کرد.

Hundreds of liters of paint, a dozen blue manual lifts,

هزاران لیتر رنگ و ده‌ها آسانسور آبی رنگ دستی،

several trips back and forth to Cairo,

چندین سفر رفت و برگشت به قاهره،

a strong and solid team from France, North Africa, Middle East and the US,

یک تیم بسیار قوی از فرانسه، آفریقای شمالی، خاورمیانه و آمریکا

and after a year of planning and logistics, there we are,

و بعد یکسال برنامه‌ریزی و تدارکات، این ما هستیم،

my team and some members from the local community

تیم من و بعضی از اعضاء محله

creating a piece that will spread over 50 buildings,

طرحی را آماده کردیم که در بیش از ۵۰ ساختمان گسترش می‌یابد

some filling up the space of the calligraphy

که بخشی از آنها با خطاطی پر می‌شد

that I trace with colors.

این نوشته رنگ‌ها با رنگ پر می‌شدند.

Here some blue, there some yellow, there some orange.

برخی آبی رنگ، برخی زرد و برخی هم نارنجی بودند.

Some others carrying some sand bags

بعضی‌ها گونی‌های خاک راو حمل میکردند

and putting them on the top of the buildings

و بالای ساختمانها میبردند

to hold those manual lifts,

برای نگهداشتن بالابرهای دستی

and some others assembling and disassembling those same lifts

و برخی همان بالابرها را سوار یا پیاده می‌کردند

and moving them around the different buildings.

و به ساختمان‌های مختلف حمل می‌کردند.

At the beginning of the project,

در ابتدای پروژه

I numbered all those buildings on my sketch,

توی طراحی‌ام همه آن ساختمان‌ها را شماره گذاری کردم،

and there was no real interaction with the community.

و هیچ تعامل واقعی با جماعت آنجا نداشتم.

People didn’t get the point of all this.

مردم نکته کار را نمی‌فهمیدند.

But fast enough, those building numbers became family names.

اما دیری نگذشت که آن شماره‌های ساختمان اسم پیدا کردند.

The first building was the house of Uncle Ibrahim.

اولین ساختمان خانه عمو ابراهیم بود.

Uncle Ibrahim is such an enthusiastic person.

عمو ابراهیم چنان فرد مشتاق و پرشوری است.

He was always singing and making jokes,

همیشه جک می گفت و آواز می‌خواند،

and his daughters and sons saved me from his bull

و دختران و پسرانش من را از دست آن گاو نر نجات می‌دادند

who wanted to attack me on the fourth floor.

که می خواست در طبقه چهارم حمله کند.

(Laughter)

(خنده)

Actually, the bull saw me from the window and came out on the balcony.

راستش، آن گاو نر من را از پنجره دید و به بالکن آمد.

(Laughter)

(خنده)

Yeah.

آره.

Uncle Ibrahim was always hanging out on the balcony

عمو ابراهیم همیشه تو بالکنش می‌چرخید

and talking to me while I was painting.

و موقع نقاشی کردنم با من حرف می زد.

I remember him saying that he didn’t go to the mountain for 10 years,

یادم می‌آید که به من گفت ۱۰سالی است که کوه نرفته

and that he never takes a day off.

و هرگز یک روز هم مرخصی نرفته.

He said that if he stopped working, who will stop the garbage?

به من گفت اگر دست از کار بکشد چه کسی مانع زباله‌ها می‌شد.

But surprisingly, at the end of the project,

اما شگفتا که در پایان پروژه

he came all the way to the mountain to look at the piece.

او همه راه تا کوهستان را آمد تا نگاهی به این تکه بی‌اندازد.

He was really proud to see his house painted,

او واقعا از این که خانه‌اش رنگ شد افتخار می‌کرد

and he said that this project was a project of peace and --

و گفت که این پروژه، پروژه صلح و ---

sorry --

متاسفم--

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

متشکرم.

He said that it was a project of peace and unity

او گفت این پروژه‌ای برای اتحاد و صلح بود

and that it brought people together.

و مردم را گرد هم آورد.

So his perception towards the project changed,

در نتیجه درک او نسبت به پروژه تغییر کرد

and my perception towards the community changed also,

و درک من از جامعه و آنچه آن‌ها انجام می‌دادند

and towards what they do.

نیز تغییر کرد.

All the garbage that everybody is disgusted by is not theirs.

همه‌ی زباله‌ای که همه از آن بیزارند مال آنها نیست.

They just work out of it.

آنها فقط با آنها کار می‌کردند.

Actually, they don’t live in the garbage. They live from the garbage.

راستش آنها بین زباله‌ها زندگی نمی‌کردند. بلکه از آن پول درمی‌آوردند.

So I started doubting myself and wondering

پس به خودم اجازه دادم به این که هدف واقعی

what was the real purpose of this whole project?

کل این پروژه چه بود فکر کرده و شک کنم.

It was not about beautifying a place by bringing art to it.

قصدم زیبا کردن یک محل با آوردن هنر به آنجا نبود.

It was about switching perception and opening a dialogue

قصدم تغییر ادراک و شروع گفتگو با جوامعی بود

on the connection that we have with communities that we don’t know.

که راه برقراری ارتباط با آن‌ها را نمی دانستیم.

So day after day,

پس با گذر روزها

the calligraphy circle was taking shape,

دایره خطاطی در حال شکل گرفتن بود

and we were always excited to go back on the mountain to look at the piece.

و ماهمیشه هیجان رفتن به کوهستان و نگاه کردن به اثر را داشتیم.

And standing exactly at this point every day made my realize

و دقیقا در این مرحله هر روز در جایی ایستاده بودم که باعث شد

the symbolism behind this anamorphic piece.

نماد پشت سر این اثر آنامورفیک را بفهمم.

If you want to see the real image of somebody,

اگر قصد دیدن تصویر واقعی کسی را دارید،

maybe you should change your angle.

شاید لازم باشد زاویه خود را تغییر دهید.

There was doubts and difficulties,

مشکلات و تردیدهای وجود داشت،

like fears and stress.

مثل ترس و استرس.

It wasn't simple to work in such environments,

کار کردن در چنین محیطی آسان نبود،

sometimes having pigs under you while you paint

بعضی اوقات موقع نقاشی، خوک‌ها زیر دست و پایمان بودند

or climbing a stack of garbage to reach a lift.

یا از کپه‌ی زباله برای رسیدن به آسانسور استفاده میکردیم.

But we all got over the fear of the heights, the swinging lifts,

اما همه‌ی ما بر ترس‌مان از ارتفاع، اسانسورهای گردان،

the strength of the smell

بوی تند و همین‌طور

and also the stress of not finishing on time.

فشار ناشی از تمام نشدن بموقع کار غلبه می‌کردیم.

But the kindness of all those people made us forget everything.

اما مهربانی این مردم باعث می‌شد همه چیز را فراموش کنیم.

The building number 3 was the house of Uncle Bakheet and Aunty Fareeda.

ساختمان شماره ۳ خانه عمو بخیت و خاله فریدا بود.

In Egyptian, they have this expression that says, "Ahsen Nas,"

در مصر، ما اصطلاح «آشن ناس» را داریم

which means "the best people."

که یعنی «بهترین مردم».

They were the best people.

آن‌ها بهترین مردم بودند.

We used to take our break in front of their houses,

ما وقفه‌های استراحت‌مان زا جلوی خانه آن‌ها برگزار می‌کردیم،

and all the kids of the neighborhood

و همه بچه‌های محله

used to join us.

دورمان جمع می‌شدند.

I was impressed and amazed by the kids of Manshiyat Naser.

من تحت تاثیر و شگفتی کودکان منشیت ناصر بودم.

For the first few days, they were always refusing anything we were offering them,

تا چند روزی چیزی از ما قبول نمی‌کردند،

even a snack or a drink.

حتی نه یک نوشیدنی یا خوراکی.

So I asked Aunty Fareeda, "Why is that?"

برای همین از خاله فریدا پرسیدم، «چرا اینطوریه؟»

And she told me they teach their kids to refuse anything

و او به من گفت آن‌ها به بچه ها یاد می‌دادند

from somebody that they don't know

از غریبه‌ها چیزی را قبول نکنند

because maybe this person needs it more than they do.

چون شاید خود غریبه بیش از آن‌ها به آن چیز نیاز داشته باشد.

So at this exact point I realized actually

همین‌جا بود که راستش فهمیدم

the Zaraeeb community was the ideal context

جماعت ضرایب بافت ایده‌الی بود

to raise the topic of perception.

برای پیش کشیدن موضوع ادراک.

We need to question our level of misconception

لازم است سطح تصور غلط و

and judgment we can have as a society

قضاوتی را که در قالب یک اجتماع

upon communities based on their differences.

نسبت به جوامع مختلف داریم، زیر زسوال ببریم.

I remember how we got delayed on Uncle Ibrahim's house

یادم هست یک چطور یکبار در خانه عمو ابراهیم کارمان عقب افتاد،

when his pigs that are bred on the rooftop

چون خوک‌هایش که در پشت بام جفتگیری می‌کنند

were eating the sand bags that hold the lifts.

کیسه های شنی که به‌عنوان بالابر استفاده می‌کردیم را داشتند می‌خوردند.

(Laughter)

(خنده)

The house of Uncle Bakheet and Aunty Fareeda

خانه عمو بخیت و خاله فریدا

was this kind of meeting point.

یکجورهایی میعادگاه بود.

Everybody used to gather there.

همه آنجا جمع می‌شدند.

I think this is what Uncle Ibrahim meant

فکر می‌کنم منظور عمو ابراهیم همین بود

when he said that was a project of peace and unity,

وقتی حرفش از پروژه اتحاد و صلح بود،

because I really felt that people were coming together.

چون واقعا حسم این بود که آن‌ها با هم می‌آمدند.

Everyone was greeting us with a smile, offering us a drink

همه با لبخند و پیشنهاد نوشیدنی

or inviting us into their own house for lunch.

یا دعوت از ما به منزل‌شان برای ناهار نزد ما می‌آمدند.

Sometime, you are at the first level of a building,

بعضی وقت‌ها، در طبقه اول ساختمانی هستی

and somebody opens his window and offers you some tea.

و کسی پنجره را باز می کند و به چای دعوت می‌شوید.

And then the same thing happens on the second floor.

و بعد همین داستان در طبقه دوم اتفاق می‌افتد.

And you keep going all the way to the top.

و همین‌طور در طبقات بالا.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

I think I never drink as much tea as I did in Egypt.

فکر کنم هیچ جا اندازه مصر چای نخورده باشم.

(Laughter)

(خنده)

And to be honest with you, we could have finished earlier,

و راستش را بخواهید می‌توانستیم کار را زودتر تمام کنیم،

but I think it took us three weeks because of all those tea breaks.

اما به‌خاطر همه‌ی آن چای خوردن‌ها سه هفته طول کشید.

(Laughter)

(خنده)

In Egypt, they have another expression, which is "Nawartouna,"

در مصر، ما اصطلاحی داریم به معنی،

which means, "You brought light to us."

«شما روشنایی را برای ما به ارمغان آوردید.»

In Manshiyat Naser they were always telling us this.

در منشیت ناصر همیشه این حرف را به ما می‌زنند.

The calligraphy, actually --

خطاطی در واقع--

I used a white glow-in-the-dark paint for the calligraphy

همیشه از رنگ سفید درخشان با رنگ تیره برای خطاطی استفاده می‌کردم

so at the end of the project, we rented some black light projectors

بنابراین در پایان پروژه تعدادی پروژکتور نور مشکی کرایه می‌کردیم

and lit up the whole neighborhood,

و کل محله را روشن می‌کردیم،

surprising everybody around.

باعث تعجب همه می‌شدیم.

We wanted to tell them

قصدمان بود به آن‌ها بگوییم

that they are the ones who brought light to us.

که این آن‌ها بودند که نور را برای ما به ارمغان آوردند.

(Applause)

(تشویق)

The Zaraeeb community are strong, honest, hard workers,

جماعت زاریب قوی، صادق و سختکوش‌اند،

and they know their value.

و ارزش خود را می‌دانند.

The people of Cairo call them "the Zabaleen,"

مردم قاهره که آن‌ها را «زبالین» می‌نامیم

which means "the people of the garbage,"

یعنی مردمی از زباله.

but ironically, the people of Manshiyat Naser

اما ابهام نکته اینجاست که مردم منشیات ناصر

call the people of Cairo the Zabaleen.

اهالی قاهره را به نام زبالین می خوانند.

They say, they are the ones who produce the garbage, not them.

آنها می‌گویند این اهالی قاره هستند که زباله تولید می کنند نه آن‌ها.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

The goal was to leave something to this community,

هدف باقی گذاشتن چیزی برای این جامعه بود،

but I feel that they are the ones who left something in our lives.

اما حس می‌کردم آن‌ها کسانی هستند که چیزی را در زندگی‌های ما باقی گذاشتند.

You know, the art project was just a pretext

راستش این پروژه هنری فقط یک بهانه‌ای بود

for this amazing human experience.

برای این تجربه‌ی انسانی فوق‌العاده.

The art piece at some point will disappear, vanish,

اثر هنری که در مرحله‌ای ناپدید خواهد شد

and actually there is somebody who is building a second floor

و راستش همیشه یکی هست که طبقه دومی را جلوی

in front of Uncle Ibrahim's house,

خانه عمو ابراهیم اضافه کند،

so it's covering part of the painting,

و این‌طوری بخشی از نقاشی را بپوشاند.

so I might need to go back and paint over it.

پس شاید لازم باشد دوباره برگردم و آن را از نو رنگ کنم.

(Laughter)

(خنده)

It was about the experience,

درباره‌ی تجربه بود،

about the story,

درباره داستان،

about the moment.

درباره لحظه.

From the streets of the neighborhood,

از خیابان‌های محله،

the painting appears in fragments,

نقاشی تکه تکه به نظر می‌رسد،

isolated from one another,

دور افتاده از یکدیگر،

standing alone.

تنها.

But connected with the sign of calligraphy

امروز اما متصل به علامت خشنویسی

that today reveals the powerful message that we should all think about

پیغام قدرتمندی را نمایان می‌کند که همه ما باید پیش از این که بخواهیم

before we want to judge somebody.

کسی را قضاوت کنیم به آن فکر کنیم.

Anyone who wants to see the sunlight clearly

هرکسی که می‌خواهد نور خورشید را به وضوح ببیند

needs to wipe his eyes first.

باید اول چشمانش را پاک کند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)