How to transform sinking cities into landscapes that fight floods | Kotchakorn Voraakhom

Translator: Leila Ataei Reviewer: Masoud Motamedifar

At this very moment,

در همین لحظه

with every breath we take,

با هر نفسی که می‌کشیم،

major delta cities across the globe are sinking,

عمده شهرهای دلتا در سرتاسر دنیا در حال غرق شدن هستند،

including New York, London,

از جمله نیویورک، لندن،

Tokyo, Shanghai, New Orleans,

توکیو، شانگهای، نیواورلئان،

and as well as my city, Bangkok.

و همینطور شهر من بانکوک.

Here is the usual version of climate change.

در اینجا نسخه معمول تغییرات آب و هوایی را داریم.

This is mine.

این مال من است.

Nothing much,

چیز چندانی ندارد،

just a crocodile on the street.

فقط یک تمساح در خیابان است.

(Laughter)

(خنده)

This is an urgent impact of climate change:

این تاثیر آنی تغییر آب و هوایی است:

over sinking cities.

شهرهای در حال غرق شدن.

Here, you can see the urbanization of Bangkok,

در اینجا می‌توانید شاهد شهرسازی در بانکوک باشید،

growing in every direction,

در حال رشد از هر طرف،

shifting from porous, agricultural land --

با تغییر یافتن از زمین پرروزن کشاورزی--

the land that can breathe and absorb water --

زمینی که قابلیت نفس کشیدن و جذب آب را دارد--

to a concrete jungle.

به جنگل بتونی.

This is what parts of it look like after 30 minutes of rainfall.

بعد از ۳۰ دقیقه باران بخشهایی از آن این شکلی می‌شوند.

And every time it rains,

و هر بار که باران می‌آید،

I wish my car could turn into a boat.

آرزو می‌کنم که ماشینم می‌توانست به قایق تبدیل شود.

This land has no room for water.

این سرزمین جایی برای آب ندارد.

It has lost its absorbent capacity.

قابلیت جذب خود را از دست داده است.

The reality of Bangkok's metropolitan region

واقعیت منطقه کلان‌شهر بانکوک،

is a city of 15 million people

شهری با جمعیت پانزده میلیونی است

living, working and commuting on top of a shifting, muddy river delta.

که روی دلتای رودخانه‌‌ای گل‌ آلوده و تغییر کننده کار و زندگی می‌کنند.

Bangkok is sinking more than one centimeter per year,

بانکوک هر سال یک سانتی متر غرق می‌شود،

which is four times faster than the rate of predicted sea level rise.

که چهار برابر سریعتر از نرخ پیش بینی شده از بالا آمدن سطح دریاست.

And we could be below sea level by 2030,

و تا ۲۰۳۰ می‌توانیم پایین‌تر از سطح دریا باشیم،

which will be here too soon.

که بزودی هم اتفاق می‌افتد.

There is no coincidence that I am here as a landscape architect.

تصادفی نیست که امروز بعنوان معمار محوطه‌سازی در اینجا حضور پیدا کردم.

As a child, I grew up in a row house

در کودکی، در خانه‌ای ردیفی

next to the busy road always filled with traffic.

جنب جاده‌ای شلوغ که همیشه ترافیک داشت بزرگ شدم.

In front of my house, there was a concrete parking lot,

جلوی خانه‌ام، یک پارکینگ بتونی قرار داشت

and that was my playground.

که زمین بازی من بود.

The only living creature I would find,

تنها موجود زنده ای که پیدا می‌کردم،

and had fun with,

و با آنها خوش بودم،

were these sneaky little plants trying to grow through the crack

این گیاهان کوچولویی بود که دزدکی سعی داشتند از شکاف پیاده‌روی بتونی

of the concrete pavement.

رشد کنند.

My favorite game with friends

بازی محبوبم با دوستانم کندن

was to dig a bigger and bigger hole through this crack

یک حفره بزرگتر و بزرگتر از میان این ترک بود

to let this little plant creep out --

تا گیاه کوچولو بیرون بیاید--

sneak out more and more.

بیشتر و بیشتر بیرون بخزد.

And yes, landscape architecture

و بله، معماری محوطه سازی

gives me the opportunity to continue my cracking ambition --

این امکان را برایم فراهم کرد تا به جاه طلبی ترک ایجاد کردنم ادامه دهم--

(Laughter)

(خنده)

to connect this concrete land back to nature.

این سرزمین بتونی را به طبیعت پیوند دوباره دهم.

Before, Thais -- my people --

قبلا، تایلندیها-- مردم من--

we were adapted to the cycle of the wet and dry season,

به چرخه فصل خشک و مرطوب عادت داشتیم

and you could call us amphibious.

و حتی می‌توانید ما را دوزیست بنامید.

(Laughter)

(خنده)

We lived both on land and on water.

هم در خشکی و هم در آب زندگی می‌کردیم.

We were adapted to both.

با هر دو سازگار بودیم.

And flooding was a happy event, when the water fertilized our land.

و سیلاب رویدادی شادی‌بخش بود چون خاک ما را بارور می کرد.

But now, flooding means ...

اما حالا، سیلاب به معنی...

disaster.

فاجعه است.

In 2011,

در سال ۲۰۱۱،

Thailand was hit by the most damaging and the most expensive flood disaster

تایلند با گرانترین و مخربترین فاجعه سیل در تاریخ ما

in our history.

مواجه شد.

Flooding has turned central Thailand into an enormous lake.

سیلاب تایلند مرکزی را مبدل به دریاچه‌ای عظیم نمود.

Here, you can see the scale of the flood in the center of the image,

در اینجا مقیاس سیل در مرکز تصویر قابل دیدن است،

to the scale of Bangkok, outlined in yellow.

بانکوک در اینجا زرد رنگ است.

The water was overflowing from the north,

آب از شمال سرازیر شده بود،

making its way across several provinces.

و از چندین استان عبور می‌کرد.

Millions of my people,

میلونها نفر،

including me and my family,

از جمله من و خانواده‌ام،

were displaced and homeless.

آواره و بی خانمان شدیم.

Some had to escape the city.

برخی مجبور به فرار از شهر شدند.

Many were terrified of losing their home and their belongings,

خیلی‌ها از ترس از دست دادن خانه و اموالشان

so they stayed back in the flood with no electricity and clean water.

در سیل بدون برق و آب تمیز ماندند.

For me, this flood reflects clearly

برای من، این سیل به روشنی نشان می‌دهد

that our modern infrastructure,

که زیرساخت مدرن ما

and especially our notion of fighting flood with concrete,

و به خصوص ایده ما در مبارزه با سیل از طریق بتون،

had made us so extremely vulnerable to the climate uncertainty.

به شدت ما را در برابر تغییرات اقلیمی آسیب‌پذیر کرده است.

But in the heart of this disaster,

اما در دل این فاجعه،

I found my calling.

رسالت خود را یافتم.

I cannot just sit and wait as my city continues to sink.

نمی‌توانستم بنشینم و منتظر بمانم تا شهرم غرق شود.

The city needed me,

شهرم به من نیاز داشت،

and I had the ability to fix this problem.

و من توانایی حل این مشکل را داشتم.

Six years ago,

شش سال پیش،

I started my project.

پروژه‌ام را شروع کردم.

My teams and I won the design competition for Chulalongkorn Centenary Park.

تیمم و من برنده مسابقه طراحی برای پارک سنتناری چولالانگکورن شدیم.

This was the big, bold mission of the first university in Thailand

افدامی جسورانه و بزرگ از نخستین دانشگاه در تایلند

for celebrating its hundredth anniversary

به مناسبت بزرگداشت ۱۰۰ سالگی دانشگاه

by giving this piece of land as a public park to our city.

با اعطای این تکه زمین بعنوان پارکی عمومی به شهر ما.

Having a park sounds very normal to many other cities,

داشتن پارک برای خیلی از شهرها چیز عادی به نظر می‌سد،

but not in Bangkok,

اما نه در بانکوک،

which has one of the lowest public green space per capita

که کمترین سرانه فضای سبز عمومی را در میان

among megacities in Asia.

ابر شهرهای آسیایی دارد.

Our project's become the first new public park

پروژه ما نخستین پارک عمومی تقریبا

in almost 30 years.

در این ۳۰ سال بوده است.

The 11-acre park --

پارکی ۱۱ هکتاری--

a big green crack at the heart of Bangkok --

شکاف سبز بزرگی در قلب بانکوک--

opened just last year.

که همینم پارسال افتتاح شد.

(Applause and cheers)

(تشویق و تحسین)

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

For four years, we have pushed through countless meetings

برای چهار سال، ملاقاتهای بی‌شماری داشته‌ایم

to convince and never give up to convincing

تا متقاعد کنیم و دست از متقاعد کردن برنداریم

that this park isn't just for beautification or recreation:

که این پارک صرفا برای قشنگی یا تفریح نیست:

it must help the city deal with water,

باید به شهر برای مواجه با آب کمک کند،

it must help the city confront climate change.

باید به شهر کمک کند با تغییرات اقلیمی روبرو شود.

And here is how it works.

و اینطور عمل می‌کند.

Bangkok is a flat city,

بانکوک شهر مسطحی است،

so we harnessed the power of gravity by inclining the whole park

بنابراین نیروی جاذبه را با شیب دادن تمام پارک مهار کردیم

to collect every drop of rain.

تا تمام قطرات باران جمع شود.

The gravity force pulls down the runoff from the highest point

نیروی جاذبه، هرزآب را از بالاترین نقطه به پایین‌ترین نقطه

to the lowest point.

پایین می‌کشد.

This park has three main elements that work as one system.

این پارک سه عنصر اصلی که بعنوان یک سیستم کار می‌کند.

The first -- the green roof.

اولین بام سبز.

This is the biggest green roof in Thailand,

بزرگترین بام سبز تایلند است

with the rainwater tanks and museum underneath.

با تانکرهای آب باران و موزه زیر‌ آن.

In the dry season,

در فصل خشک،

the collected rain can be used to water the park for up to a month.

از باران گرد آمده برای آبیاری پارک بمدت یکماه استفاده می‌شود.

The runoff on the green roof then falls through wetlands

سپس هرزآب روی بام سبز که ‌‌ لای زمینهای خیس می‌ریزد

with the native water plants that can help filter

با گیاهان بومی آبی که به فیلتر

and help clean water.

و تمیزی آب کمک می‌کنند.

And at the lower end,

در انتهای زیرین،

the retention pond collects all of the water.

آبگیر نگهداری همه آب را جمع آوری می‌کند.

At this pond, there are water bikes.

در این آبگیر، دوچرخه‌های آبی داریم.

People can pedal and help clean water.

آدمها می‌تواند پا بزنند و به تمیزی آب کمک کنند.

Their exercise becomes an active part of the park water system.

تمرین آنها جزء فعالی از نظام آبی پارک می‌شود.

When life gives you a flood,

وقتی زندگی برای شما سیل می‌دهد،

you have fun with the water.

با آب تفریح کنید.

(Laughter)

(خنده)

Centenary Park gives room for people and room for water,

پارک سنتناری هم برای آدمها فضا دارد و هم برای آب،

which is exactly what we and our cities need.

که دقیقا چیزی است که ما و شهرهای ما نیاز داریم.

This is an amphibious design.

یک طرح دوزیستی است.

This park is not about getting rid of flood.

این پارک درباره رها شدن از شر سیل نیست.

It's about creating a way to live with it.

درباره خلق راهی برای زندگی کردن با آن است.

And not a single drop of rain is wasted in this park.

و حتی یک قطره آب هم در این پارک هدر نمی‌رود.

This park can hold and collect a million gallons of water.

این پارک قادر به نگهداشتن و جمع‌آوری یک میلیون گالن آب است.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تحسین)

Every given project, for me, is an opportunity

هر پروژه‌ای، برای من ، فرصتی است

to create more green cracks through this concrete jungle

تا شکافهای سبز بیشتری را از لابلای این جنگل بتونی

by using landscape architecture as a solution,

با استفاده از معماری محوطه‌سازی بعنوان یک راه‌حل خلق کنم،

like turning this concrete roof into an urban farm,

مثل تبدیل این سقف بتونی به مزرعه‌ای شهری،

which can help absorb rain;

که به جذب باران کمک می‌کند؛

reduce urban heat island

جزیره حرارت شهری را کاهش می‌دهد

and grow food in the middle of the city;

و در وسط شهر غذا پرورش می‌دهد؛

reuse the abandoned concrete structure

با استفاده مجدد از ساختار بتونی متروکه

to become a green pedestrian bridge;

آن را به پل عابر سبز تبدیل می کند؛

and another flood-proof park at Thammasat University,

و پارک ضد سیل دیگر در دانشگاه تاماست،

which nearly completes the biggest green roof on an academic campus yet

که تا به الان تقریبا بزرگترین بام سبز در محوطه دانشگاهی

in Southeast Asia.

در جنوب شرق آسیا را تکمیل می‌کند.

Severe flooding is our new normal,

سیل شدید هنجار تازه ما است،

putting the southeast Asian region --

منطقه جنوب شرقی آسیا--

the region with the most coastline --

منطقه‌ای با بیشترین کرانه ساحلی---

at extreme risk.

با خطر بسیار بالایی روبروست.

Creating a park is just one solution.

آفرینش یک پارک تنها یک راه‌حل است.

The awareness of climate change

آگاهی از تغییرات اقلیمی

means we, in every profession we are involved,

یعنی ما در هر حرفه‌ای که مشغولیم،

are increasingly obligated to understand the climate risk

به شدت مستلزم به فهمیدن خطرات آب و هوایی

and put whatever we are working on as part of the solution.

و جهت دادن کارهایمان بعنوان بخشی از راه‌حل هستیم.

Because if our cities continue

زیرا اگر شهرهای ما

the way they are now,

همین روند فعلی را ادامه دهند،

a similar catastrophe will happen again ...

فاجعه مشابهی دوباره رخ می‌دهد...

and again.

بله دوباره.

Creating a solution in these sinking cities

آفرینش یک راه حل در این شهرهای در حال غرق شدن

is like making the impossible possible.

مثل ممکن ساختن غیرممکن است.

And for that,

و برای همین،

I would like to share one word that I always keep in mind,

مایلم این حرفی را که همیشه در ذهنم هست برایتان بگویم،

that is, "tangjai."

.tangjai

The literal translation for "tang" is "to firmly stand,"

ترجمعه لغوی tang محکم قرار داشتن است،

and "jai" means "heart."

و "jai" یعنی قلب.

Firmly stand your heart at your goal.

پس قلبت را سفت و محکم در هدفت قرار بده.

In Thai language, when you commit to do something,

در زبان تایلندی، وقتی متعهد به انجام کاری می‌شوید،

you put tangjai in front of your word,

tangjai را پیشاپیش کلمات خود قرار می‌دهید،

so your heart will be in your action.

بنابراین جای قلب‌تان در عمل شماست.

No matter how rough the path,

فارغ از سخت بودن راه،

how big the crack,

بزرگی شکاف،

you push through to your goal,

در مسیر هدف خود جلو می‌روید،

because that's where your heart is.

زیرا قلب شما در آنجاست.

And yes, Thailand is home.

و بله، تایلند خانه من است.

This land is my only home,

این سرزمین تنها خانه‌ی من است،

and that's where I firmly stand my heart.

و قبلم سفت و سخت به آن تعلق دارد.

Where do you stand yours?

قلب شما در کجا قرار دارد؟

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

متشکرم.

Kòp kun ka.

Kòp kun ka.

(Applause and cheers)

(تشویق و تحسین)