How the military fights climate change | David Titley

Translator: Benjamin Allen Reviewer: sadegh zabihi

So I'd like to tell you a story about climate and change,

دوست دارم برای شما یک داستان راجع به تغییر و آب و هوا بگویم،

but it's really a story about people and not polar bears.

اما این داستان درباره مردم است،‌ نه خرس های قطبی.

So this is our house that we lived in in the mid-2000s.

پس این خانه ما است که اواسط دهه ۲۰۰۰ در آن زندگی می‌کردیم.

I was the chief operating officer for the Navy's weather and ocean service.

به عنوان افسر ارشد عملیاتی در خدمات اقیانوس و آب و هوای نیروی دریایی بودم.

It happened to be down at a place called Stennis Space Center

محل کارم در جایی به نام مرکز فضایی استنیس قرار داشت درست کنار ساحل خلیج مکزیک،

right on the Gulf Coast,

پس ما در شهر کوچک ویولند، ایالت میسیسیپی زندگی می‌کردیم.

so we lived in a little town called Waveland, Mississippi,

nice modest house, and as you can see, it's up against a storm surge.

خانه ی کوچک و خوب، و همانطور که می‌بینید در برابر یک موج طوفان قرار داشت.

Now, if you ever wonder

اگر دوست دارید بدانید

what a 30-foot or nine-meter storm surge does

که یک موج طوفانی ۳۰ پایی یا ۹ متری

coming up your street,

که از خیابان شما بالا می‌آید چه کار می‌تواند بکند،

let me show you.

اجازه بدهید نشان‌تان بدهم.

Same house.

همان خانه.

That's me, kind of wondering what's next.

این من هستم، داشتم فکر می‌کردم بعد از آن چه می‌شود.

But when we say we lost our house -- this is, like, right after Katrina --

اما وقتی می‌گوییم خانه‌مان را از دست دادیم این درست بعد از توفان کاترینا است --

so the house is either all the way up there in the railway tracks,

خانه یا جایی در بالای خط آهن است،

or it's somewhere down there in the Gulf of Mexico,

یا جایی در خلیج مکزیک،

and to this day, we really, we lost our house.

و تا امروز هنوز هم خانه‌مان را پیدا نکرده‌ایم.

We don't know where it is.

نمی‌دانیم کجاست.

(Laughter)

(خنده)

You know, it's gone.

می‌دانید، ناپدید شده.

So I don't show this for pity,

خوب این را نشان نمی‌دهم که با من همدردی کنید،

because in many ways, we were the luckiest people on the Gulf Coast.

چون به دلایل بسیاری، ما در ساحل خلیج مکزیک خوش‌شانس‌ترین بودیم.

One of the things is, we had insurance,

یکی از دلایل این بود که بیمه داشتیم،

and that idea of insurance is probably pretty important there.

و ایده بیمه داشتن احتمالاً آنجا خیلی مهم است.

But does this scale up, you know, what happened here?

اما آیا مقیاس اتفاقی که اینجا افتاد بزرگتر می‌شود؟

And I think it kind of does, because as you've heard,

فکر می کنم این طور باشد چون همان طور که شنیده‌اید،

as the sea levels come up,

وقتی سطح آب دریا افزایش بیابد،

it takes weaker and weaker storms to do something like this.

طوفان‌های ضعیف و ضعیف‌تری لازم است تا چنین اتفاقی بیفتد.

So let's just step back for a second and kind of look at this.

پس بیایید یک گام عقب برویم و نگاهی به این بیندازیم.

And, you know, climate's really complicated,

همانطور که می‌دانید آب و هوا خیلی پیچیده است،

a lot of moving parts in this,

قطعات متحرک زیادی وجود دارد،

but I kind of put it about it's all about the water.

اما من به نوعی همه آن را در آب خلاصه می‌کنم.

See, see those three blue dots there down on the lower part?

آن سه نقطه آبی را می‌بینید آنجا در قسمت پایین؟

The one you can easily see, that's all the water in the world.

آن یکی که به راحتی دیده می‌شود، همه آب دنیا است.

Those two smaller dots, those are the fresh water.

آن دو نقطه کوچک دیگر، آنها آب شیرین هستند.

And it turns out that as the climate changes,

و مشخص شد وقتی که آب و هوا تغییر می‌کند،

the distribution of that water is changing very fundamentally.

این الگوی پراکندگی آب اساساً تغییر می‌کند.

So now we have too much, too little, wrong place, wrong time.

پس خیلی زیاد، خیلی کم، جای نادرست، و زمان نادرست را داریم.

It's salty where it should be fresh; it's liquid where it should be frozen;

جایی که باید شیرین باشد شور است؛ جایی که باید یخ زده باشد مایع است؛

it's wet where it should be dry;

جایی که باید خشک باشد خیس است؛

and in fact, the very chemistry of the ocean itself is changing.

و در واقع، ترکیب شیمیایی اقیانوس دستخوش تغییر می‌شود.

And what that does from a security or a military part

و آنچه اتفاق می‌افتد از نظر بخش امنیتی یا نظامی

is it does three things:

باعث سه چیز می‌شود:

it changes the very operating environment that we're working in,

محیط عملیاتی که در آن کار می‌کنیم را تغییر می‌دهد،

it threatens our bases,

پایگاه‌های ما را تهدید می‌کند،

and then it has geostrategic risks, which sounds kind of fancy

وهم مخاطرات ژئواستراتژیک دارد، که کمی تجملی به نظر می‌رسد

and I'll explain what I mean by that in a second.

و یک لحظه دیگر توضیح می‌دهم منظورم از آن چیست.

So let's go to just a couple examples here.

خوب بیایید به چند مثال رجوع کنیم.

And we'll start off with what we all know

و با چیزی شروع می‌کنیم که البته همه ما می‌دانیم

is of course a political and humanitarian catastrophe

یک فاجعه سیاسی و انسانی است

that is Syria.

و آن سوریه است.

And it turns out that climate was one of the causes

و مشخص شد که آب و هوا

in a long chain of events.

در یک زنجیره بلند مدت یکی از دلایل آن بود.

It actually started back in the 1970s.

در واقع، در دهه هفتاد میلادی شروع شد.

When Assad took control over Syria,

وقتی اسد کنترل سوریه را به دست گرفت،

he decided he wanted to be self-sufficient in things like wheat and barley.

تصمیم گرفت که می‌خواهد کشورش در چیزهایی مانند گندم و جو خودکفا شود.

Now, you would like to think

حالا، شما ممکن است فکر کنید

that there was somebody in Assad's office that said,

کسی در دفتر اسد بوده که بگوید،

"Hey boss, you know, we're in the eastern Mediterranean,

«رئیس می دانید، ما در منطقه شرق مدیترانه هستیم،

kind of dry here, maybe not the best idea."

و هوای اینجا خشک است، شاید این بهترین ایده نباشد.»

But I think what happened was,

ولی فکر می‌کنم اتفاقی که افتاد این بود،

"Boss, you are a smart, powerful and handsome man. We'll get right on it."

«رئیس شما مردی باهوش و قدرتمند و خوشتیپ هستید. حتماً می‌رویم دنبالش.»

And they did.

و همین کار را کردند.

So by the '90s, believe it or not,

پس تا دهه ۹۰، باور بکنید یا نه،

they were actually self-sufficient in food,

آنها از نظر غذایی خودکفا شده بودند،

but they did it at a great cost.

اما هزینه زیادی به دنبال داشت.

They did it at a cost of their aquifers,

آنها این کار را به قیمت آبخوان‌ها،

they did it at a cost of their surface water.

و آب‌های سطحی‌شان انجام دادند.

And of course, there are many nonclimate issues

و البته، مسائل زیادی غیر از آب و هوا هست

that also contributed to Syria.

که به سوریه هم مربوط می‌شود.

There was the Iraq War,

جنگ عراق اتفاق افتاد،

and as you can see by that lower blue line there,

و همانطور که با آن خط آبی پایینی آنجا می‌بینید،

over a million refugees come into the cities.

بیش از یک میلیون پناهجو به شهرها وارد شدند.

And then about a decade ago,

و بعد حدود یک ده پیش،

there's this tremendous heat wave and drought --

موج عظیم گرما و خشکی در گرفت --

fingerprints all over that show,

از نشانه‌ها پیدا است،

yes, this is in fact related to the changing climate --

که بله، در واقع این پدیده با تغییر آب و هوا در ارتباط بود --

has put another three quarters of a million farmers

و ۷۵۰ هزار کشاورز دیگر هم

into those same cities.

وارد همان شهرها شدند.

Why? Because they had nothing.

چرا؟ چون هیچ چیز نداشتند.

They had dust. They had dirt. They had nothing.

گرد و خاک داشتند. آنها هیچ چیز نداشتند.

So now they're in the cities,

پس حالا آنها در شهرها هستند،

the Iraqis are in the cities,

و عراقی‌ها هم در شهرها هستند،

it's Assad, it's not like he's taking care of his people,

این اسد است، این طور نیست که از مردمش مراقبت کند،

and all of a sudden we have just this huge issue here

و ناگهان اینجا این مشکل عظیم را داریم

of massive instability

بی ثباتی بی از حد

and a breeding ground for extremism.

و بستری برای تکثیر افراط گرایی.

And this is why in the security community

به همین دلیل است که در جامعه امنیتی

we call climate change a risk to instability.

تغییر آب و هوا را به عنوان خطر بی‌ثباتی می‌شناسیم.

It accelerates instability here.

به بی‌ثباتی سرعت می‌بخشد.

In plain English, it makes bad places worse.

به زبان ساده، تغییر آب و هوا جاهای بد را بدتر می‌کند.

So let's go to another place here.

خوب برویم به یک جای دیگر.

Now we're going to go 2,000 kilometers, or about 1,200 miles, north of Oslo,

الان ۲٫۰۰۰ کیلومتر یا حدود ۱٫۲۰۰ مایل به شمال شهر اسلو می‌رویم،

only 600 miles from the Pole,

فقط ۱٫۰۰۰ کیلومتر تا قطب شمال،

and this is arguably

و مسلماً اینجا

the most strategic island you've never heard of.

سوق الجیشی ترین جزیره‌ایست که هرگز اسمش را شنیده‌اید.

It's a place called Svalbard.

جایی است به نام سوالبار.

It sits astride the sea lanes

درست دو طرف مسیرهایی قرار گرفته

that the Russian Northern Fleet needs to get out and go into warmer waters.

که ناوگان شمالی روسیه نیاز دارد تا بیرون برود و وارد آب‌های گرم‌تر شود.

It is also, by virtue of its geography,

همچنین به دلیل موضع جغرافیایی،

a place where you can control every single polar orbiting satellite

جایی است که می توان همه ماهواره‌های مداری قطبی را

on every orbit.

در هر گردش کنترل کرد.

It is the strategic high ground of space.

اینجا منطقه استراتژیک پراهمیت فضایی است.

Climate change has greatly reduced the sea ice around here,

تغییرات آب و هوایی یخ دریای اطراف آن را خیلی کم کرده،

greatly increasing human activity,

فعالیت انسانی افزایش زیادی داشته اشت،

and it's becoming a flashpoint,

و اینجا درحال تبدیل شدن به نقطه اشتعال است،

and in fact the NATO Parliamentary Assembly

در واقع مجمع پارلمان ناتو

is going to meet here on Svalbard next month.

ماه آینده نشستی در سوالبار دارند.

The Russians are very, very unhappy about that.

روس‌ها از آن خیلی خیلی ناخشنود هستند.

So if you want to find a flashpoint in the Arctic,

پس اگر می خواهید نقطه اشتعالی را در قطب شمال پیدا کنید،

look at Svalbard there.

به سوالبار نگاه کنید.

Now, in the military,

خوب، در نظام،

we have known for decades, if not centuries,

اگر نگوییم قرن‌ها، برای دهه‌هاست که می‌دانیم،

that the time to prepare,

که زمان آماده شدن،

whether it's for a hurricane, a typhoon or strategic changes,

چه برای گردباد باشد، چه طوفان، چه تغییرات سوق الجیشی،

is before they hit you,

پیش از آن است که به شما برسد،

and Admiral Nimitz was right there.

و حق با دریاسالار چستر نیمیتز بود.

That is the time to prepare.

زمان مناسب آماده شدن آن موقع است.

Fortunately, our Secretary of Defense,

خوشبختانه وزیر دفاع ما،

Secretary Mattis, he understands that as well,

آقای متیس هم متوجه این موضوع هست،

and what he understands is that climate is a risk.

و چیزی که می‌داند این است که آب و هوا یک خطر است.

He has said so in his written responses to Congress,

او در پاسخ‌های مکتوبش به کنگره هم این را بیان کرده است،

and he says, "As Secretary of Defense,

و گفته است، «مسئوليت من به عنوان وزیر دفاع این است

it's my job to manage such risks."

که چنین مخاطراتی را مدیریت کنم.»

It's not only the US military that understands this.

تنها ارتش آمریکا نیست که این مسئله را می‌داند.

Many of our friends and allies in other navies and other militaries

بسیاری از دوستان و متحدان ما در نیروهای دریایی و نظامی دیگر هم

have very clear-eyed views about the climate risk.

دید بسیار شفافی به خطر تغییرات آب و هوایی دارند.

And in fact, in 2014, I was honored to speak for a half-a-day seminar

و در واقع در سال ۲۰۱۴، مفتخر بودم که در یک سمینار نیم روزه

at the International Seapower Symposium

در سمپوزیوم بین‌المللی نیروی دریایی

to 70 heads of navies about this issue.

برای ۷۰ نفر از رهبران نیروی دریایی سخنرانی کردم.

So Winston Churchill is alleged to have said,

به قول وینستون چرچیل که می‌گفت،

I'm not sure if he said anything, but he's alleged to have said

مطمئن نیستم که این حرف را زده یا نه، اما این گفته منتصب به اوست

that Americans can always be counted upon to do the right thing

همیشه می‌شود روی آمریکایی‌ها حساب کرد که کار درست را بکنند

after exhausting every other possibility.

بعد از اینکه همه احتمالات دیگر را خشکاندند.

(Laughter)

(خنده)

So I would argue we're still in the process

پس استدلال می کنم که هنوز ما در روند

of exhausting every other possibility,

خشکاندن همه احتمالات دیگر هستیم،

but I do think we will prevail.

اما فکر می‌کنم قطعاً پیروز می‌شویم.

But I need your help.

اما به حمایت شما نیاز دارم.

This is my ask.

درخواست من این است.

I ask not that you take your recycling out on Wednesday,

نمی‌گویم که زباله‌های قابل بازیافت‌تان را هر چهارشنبه بیرون بگذارید،

but that you engage with every business leader,

اما می‌خواهم که با هر رهبر کسب و کار،

every technology leader, every government leader,

با هر رهبر فناوری، با هر رهبر دولت درگیر شوید،

and ask them, "Ma'am, sir,

و از آنها سوال کنید، «خانم، آقا،

what are you doing to stabilize the climate?"

برای پایداری آب و هوا چکار می‌کنید؟»

It's just that simple.

به همین سادگی.

Because when enough people care enough,

چون وقتی عده کافی به اندازه کافی اهمیت بدهند،

the politicians, most of whom won't lead on this issue --

سیاستمندان، که بیشتر آنها به سمت این مسئله نمی‌آیند --

but they will be led --

به سمت آن سوق داده خواهند شد --

that will change this.

و این مساله را تغییر می‌دهد.

Because I can tell you, the ice doesn't care.

چون می‌توانم به شما بگویم، یخ اهمیت نمی‌دهد.

The ice doesn't care who's in the White House.

برای یخ اهمیت ندارد چه کسی در کاخ سفید است.

It doesn't care which party controls your congress.

برای یخ اهمیت ندارد کدام حزب کنگره شما را کنترل کند.

It doesn't care which party controls your parliament.

برای یخ اهمیت ندارد کدام حزب پارلمان شما را کنترل می‌کند.

It just melts.

یخ فقط ذوب می شود.

Thank you very much.

بسیار از شما سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)