The "dementia village" that's redefining elder care | Yvonne van Amerongen

Translator: Leila Ataei Reviewer: Hajar Almasi

This is the Hogeweyk.

اینجا هوخویک است.

It's a neighborhood in a small town very near Amsterdam, in the Netherlands.

محله‌ای درشهری کوچک نزدیک آمستردام، در هلند.

There are 27 houses for six, seven people each.

۲۷ خانه دارد که در هر یک ۶، ۷ نفر زندگی می‌کنند.

There's a small mall with a restaurant, a pub, a supermarket, a club room.

مرکز خرید کوچکی با یک رستوران، یک بار، یک سوپرمارکت و یک کلوپ دارد.

There are streets, alleys, there's a theater.

علاوه برخیابانها، کوچه‌ها و یک تئاتر هم دارد.

It actually is a nursing home.

اینجا در واقع خانه سالمندان است.

A nursing home for people that live with an advanced dementia

خانه سالمندانی برای کسانی که با زوال عقل پبشرفته زندگی می‌کنند.

and that need 24-7 care and support.

و کسانی که نیاز به مراقبت روزانه ۲۴ ساعته دارند.

Dementia is a terrible disease,

زوال عقل بیماری سختی‌ است،

and we still don't have any cure for it.

و هنوز معالجه‌ای برایش نداریم.

It's getting to be a major problem in the world,

برای دنیا مشکل بزرگی شده،

for the people, for the politicians,

برای مردم، برای سیاستمداران،

for the world -- it's getting to be a big problem.

برای دنیا - مشکل بزرگی‌ شده.

We see that we have waiting lists in the nursing homes.

شاهد لیست‌های انتظار در آسایشگاه‌ها هستیم.

Most people that come to the nursing homes with dementia are women.

اکثر مردمی که با فراموشی به آسایشگاه‌ها می‌آیند، زنان هستند.

And that's also because women are used to taking care of people,

و چون زنان عادت به مراقبت از آدمها دارند،

so they can manage to take care of their husband with dementia,

بنابراین از پس نگهداری از همسران مبتلا به زوال عقل خود بربیایند،

but the other way around is not so easy for the gentlemen.

اما برعکس این برای همسرانشان ممکن نیست.

Dementia is a disease that affects the brain.

زوال عقل بیماری است که بر مغز اثر می‌گذارد.

The brain is confused.

مغز را دچار سردرگمی می‌کند.

People don't know anymore what the time is,

آدمها دیگر نمی‌دانند ساعت چند است،

what's going on, who people are.

اوضاع در چه حال است، آدمها را نمی‌شناسند.

They're very confused.

آنها بسیار درگم می‌شوند.

And because of that confusion,

و بخاطر آن سردرگمی،

they get to be anxious, depressed, aggressive.

مضطرب، افسرده و پرخاشجو می‌شوند.

This is a traditional nursing home.

اینجا یک آسایشگاه سنتی است.

I worked there in 1992.

در ۱۹۹۲ اینجا کار می‌کردم.

I was a care manager.

سرپرست بودم.

And we often spoke together about the fact

و اغلب درباره این حقیقت حرف می‌زدیم

that what we were doing there was not what we wanted for our parents,

که کاری که آنجا می‌کردیم چیزی نبود که برای والدین، دوستان،

for our friends, for ourselves.

برای خودمان بخواهیم.

And one day, we said,

و یک روز، ما گفتیم،

"When we keep on saying this, nothing is going to change.

«وقتی به گفتن این حرف ادامه می دهیم، چیزی تغییر نمی‌کند.

We are in charge here.

ما اینجا مسئولیم.

We should do something about this,

باید در این مورد کاری کنیم،

so that we do want to have our parents here."

اگر می خواهیم والدینمان را اینجا بیاوریم.»

We talked about that, and what we saw every day

درباره آن حرف زدیم، و چیزهای که هر روز می‌دیدیم

was that the people that lived in our nursing home

این بود که آدمهای ساکن آسایشگاه ما

were confused about their environment,

درباره محیطشان سردرگم هستند،

because what they saw was a hospital-like environment,

چون آنچه می‌دیدند شبیه ‌ محیطی بیمارستان‌وار بود،

with doctors and nurses and paramedics in uniform,

با وجود پزشکها، پرستاران و و دستیاران پزشکی یونیفرم پوشیده،

and they lived on a ward.

و در یک بخش زندگی می‌کردند.

And they didn't understand why they lived there.

و نمی‌فهمیدند که چرا آنجا زندگی می‌کردند.

And they looked for the place to get away.

و دنبال جایی برای فرار می‌گشتند.

They looked and hoped to find the door to go home again.

به امید یافتن دری بودنم که دوباره آنها را به خانه‌شان برساند.

And we said what we are doing in this situation

و ما گفتیم در این موقعیت کاری که برای این آدمهایی

is offering these people that already have a confused brain

که مغز سردرگمی دارند انجام می‌دهیم

some more confusion.

سردرگم بیشتر است.

We were adding confusion to confusion.

سردرگمی به سردرگمی اضافه می‌کنیم.

And that was not what these people needed.

و چیزی نبود که این آدمها نیاز داشته باشند.

These people wanted to have a life,

این آدمها دنبال زندگی و کمک ما هستند،

and the help, our help, to deal with that dementia.

کمک ما برای مواجه با آن فراموشی.

These people wanted to live in a normal house,

این ادمها خواستار زندگی کردن در یک خانه عادی بودند،

not in a ward.

نه در بخش.

They wanted to have a normal household,

می‌خواستند خانه‌ عادی داشته باشند،

where they would smell their dinner on the stove in the kitchen.

جاییکه بوی شام روی اجاق در آشپزخانه پیچیده باشد.

Or be free to go to the kitchen and grab something to eat or drink.

یا آزاد باشند که به آشپزخانه بروند چیزی برای خوردن یا نوشیدن بردارند.

That's what these people needed.

این چیزی است که این مردم به آن نیاز دارند.

And that's what we should organize for them.

و چیزی است که ما باید برای آنها ترتیب دهیم.

And we said we should organize this like at home,

و گفتیم که باید اینجا را مثل خانه سروسامان دهیم،

so they wouldn't live with a group of 15 or 20 or 30, like in a ward.

پس دیگربا یک گروه بزرگ ۱۵ یا ۲۰ یا ۳۰ نفره شبیه یک بخش زندگی نمی‌کردند.

No, a small group of people, six or seven, family-like.

نه، یک گروه کوچک از آدمها، شش تا هفت نفر۷ مثل خانواده.

Like living with friends.

مثل زندگی با دوستان.

And we should find a way to select people

و ما باید راهی برای گزینش آدمها بر مبنای این که نظراتشان

based on their ideas about life

درباره زندگی چه بود بود می‌یافتیم

so that they did have a good chance to become friends,

بنابراین آنها فرصت خوبی برای دوست شدن با هم داشتند،

when they lived together.

وقتی با هم زندگی می‌کردند.

And we interviewed all the families of the residents

و با خانواده‌های تمام ساکنان درباره این مصاحبه کردیم،‌

about "what is important for your father," "what's important for your mother,"

که «چه چیزی برای پدر شما مهم است؟ و برای مادرتان چه چیزی اهمیت دارد؟

"what is their life like," "what do they want."

زندگی‌شان چه شکلی است؟ از زندگی چه می‌خواهند؟»

And we found seven groups, and we call them lifestyle groups.

و هفت گروهپیدا کردیم، و آنها را گروههای سبک زندگی نامیدیم.

And for instance, we found this formal lifestyle.

و برای مثال، این سبک زندگی رسمی را یافتیم.

In this lifestyle,

در این سبک زندگی،

people have a more formal way of interacting with each other,

آدمها روش رسمی‌تری برای تعامل با یکدیگر داشتند،

a distant way.

با حفظ فاصله.

Their daily rhythm starts later in the day,

اهنگ روزانه آنها در زندگی دیرتر شروع می شود،

ends later in the day.

دیرتر در آن روز به پایان می‌رسد.

Classical music is more heard in this lifestyle group

موسیقی کلاسیک بیشتر در سبک زندگی این گروه شنیده می‌شد

than in other lifestyle groups.

در قیاس با سایر گروههای سبک زندگی.

And their menu,

و در منوی غذایی آنها،

well, is more French cuisine than traditional Dutch.

غذاهای فرانسوی بیشتری از هلندی به چشم می‌خورد.

(Laughter)

(خنده)

In contrary to the craftsman lifestyle.

برخلاف سبک زندگی صنعتگرها.

That's a very traditional lifestyle,

که سبک زندگی بسیار سنتی دارند،

and they get up early in the morning, go to bed early,

و صبح زود بیدار می‌شوند و شب زود به تخت می‌روند،

because they have worked hard their whole life, mostly with their hands,

زیرا تمام زندگی خود را سخت کار کرده‌اند، اغلب با دست‌های‌شان،

very often had a very small family business, a small farm, a shop,

اغلب با کسب وکار خانوادگی خیلی کوچک، مزرعه‌ یا دکان کوچک،

or like Mr. B, he was a farmhand.

یا مثل آقای ب. که کارگر مزرعه بود.

And he told me that he would go to his work every morning

و به من گفت که هر صبح با یک پاکت کاغذی که ناهارش

with a paper bag with his lunch

و یک نخ سیگار توی آن بود،

and one cigar.

به سرکار می‌رفت.

That one cigar was the only luxury he could afford for himself.

آن یک نخ سیگار نهایت تجملی بود که از عهده هزینه‌اش بر‌می‌آمد.

And after lunch, he would have that one cigar.

و بعد از ناهار، وقت کشیدن آن سیگار بود.

And until the day he died in the Hogeweyk,

و تا روزی که در هوخویک درگذشت،

he was in this little shed, every day, after lunch, to smoke his cigar.

هر روز، بعد از ناهار در این انباری کوچک بود تا سیگارش را بکشد.

This is my mother.

ایشان مادرم هست.

She's of the cultural lifestyle,

از سبک زندگی فرهنگ،۷

she's been living in the Hogeweyk six weeks now.

الان شش هفته است که در هوخویک زندگی می‌کند.

And that lifestyle is about traveling, meeting other people, other cultures,

و آن سبک زندگی درباره سفر رفتن، دیدن آدمهای دیگر و سایر فرهنگها،

interest in arts and music.

علاقمندی به هنر و موسیقی است.

There are more lifestyles.

سبک زندگی‌های بیشتری هست.

But that's what we talked about, and that's what we did.

اما این کاری است که انجام دادیم و درباره آن حرف زدیم.

But that's not life in a house with a group of people,

اما این زندگی در یک خانه ب یک گروه از آدمها، افرادی با ذهنیت مشابه،

like-minded people, your own life, your own household.

زندگی خود شما، روزمه شما نیست،

There's more in life,

زندگی بیشتر از اینهاست،

everybody wants fun in life and a meaningful life.

همه خواستار تفریح در زندگی و یک زندگی معنادار هستند.

We are social animals --

ما حیوانات اجتماعی هستیم--

we need a social life.

به زندگی اجتماعی نیاز داریم.

And that's what we started.

و آن چیزی است که شروع کردیم.

We want to go out of our house and do some shopping,

می‌خواهیم از خانه بیرون برویم و کمی خرید کنیم،

and meet other people.

و آدمهای دیگرا ملاقات کنیم.

Or go to the pub, have a beer with friends.

یا به میکده برویم و با رفقا آبجویی بزنیم،

Or like Mr. W -- he likes to go out every day,

مثل آقای دابلیو-- او دوست دارد هر روز بیرون برود،

see if there are nice ladies around.

ببیند خانمهای دوست داشتنی آن دورو بر هستند.

(Laughter)

(خنده)

And he's very courteous to them,

وبا آنها بسیار بانزاکت است،

and he hopes for smiles and he gets them.

و به لبخندی قانع است و به آرزویش هم می‌رسد.

And he dances with them in the pub.

و او با آنها در میکده می‌رقصد.

It's a feast every day.

هر روز یک جشن است.

There are people that would rather go to the restaurant,

آدمهایی هستند که ترجیح می‌دهند به رستوران بروند،

have a wine with friends,

با دوستان خود شراب بنوشند،

or lunch or dinner with friends and celebrate life.

یا ناهار و شامی با دوستان خود بخورند و زندگی را جشن بگیرند.

And my mother, she takes a walk in the park,

و مادرم، برای پیاده‌روی به پارک می‌رود،

and sits on a bench in the sun,

و در آفتاب روی نیمکتی می‌نشیند،

hoping that a passerby will come and sit next to her

به امید این که رهگذری بیاید و کنار او بنشیند

and have a conversation about life

و درباره زندگی یا اردک‌های توی برکه

or about the ducks in the pond.

گفتگویی داشته باشند.

That social life is important.

آن زندگی اجتماعی مهم است.

It means that you're part of society, that you belong.

این به معنای آن است که تو بخشی از جامعه‌ای، که تعلق به آن داری.

And that's what we people need.

و چیزی است که آدمها به آن نیاز دارند.

Even if you're living with advanced dementia.

حتی اگر با زوال عقل پیشرفته زندگی می‌کنید.

This is what I see from my office window.

این چیزی است که از پنجره دفترم می‌بینم.

And one day, I saw a lady coming from one side,

و یک روز، خانمی را دیدم که از یک سمت می‌آمد،

and the other lady from the other side, and they met at the corner.

و خانم دیگری از سمتی دیگر، و آنها یکدیگر در گوشه‌ای دیدند.

And I knew both ladies very well.

هر دو آن خانمها را خیلی خوب می‌شناختم.

I often saw them walking around outside.

اغلب آنها را در حین قدم زدن دیده بودم.

And now and then, I tried to have a conversation with them,

و گهگاهی سعی می‌کردم تا گفتگویی با آنها داشته باشم

but their conversation was ...

اما مکالمه با آنها جوری بود که...

rather hard to understand.

فهمیدنش نسبتا سخت بود.

But I saw them meeting, and I saw them talking,

اما دیدم که یکدیگر را دیدند و با هم حرف زدند

and I saw them gesturing.

و دیدم به هم ایما و اشاره کردند.

And they had fun together.

و کلی تفریح کردند.

And then they said goodbye, and each went their own way.

و بعد خداحافظی کردند، و هر یک راه خود را رفت.

And that's what you want in life, meeting other people

و این چیزی است که در زندگی می‌خواهید، ملاقات کردن با آدمهای دیگر

and being part of society.

و بخشی از اجتماع بودن.

And that's what I saw happening.

و من شاهد این اتفاق بودم.

The Hogeweyk has become a place

هخگ‌ویک به مکانی مبدل شده که در آنجا

where people with very advanced dementia can live,

آدمهای مبتلا به زوال عقل پیشرفته می‌توانند زندگی کنند،

have freedom and safety,

امنیت و آزادی داشته باشند،

because the professionals working there and the volunteers working there

زیرا حرفه‌ای‌ها و دواطلب‌هایی که آنجا کار می‌کنند

know how to deal with dementia.

می‌دانند با زوال عقل چطور باید برخورد کرد.

And the professionals know how to do their professional work

و حرفه‌ای‌ها می‌دانند چطور کار حرفه‌ای خود را انجام دهند

in a way that it fits in a natural way in the life of our residents.

تا درخور روال طبیعی در زندگی ساکنان ما باشد.

And that means that the management has to provide everything

و این یعنی که مدیریت باید همه چیز را برای آدمهایی که لازم است

those people need to do their work.

کارشان را انجام دهند فراهم نماید.

It needs a management that dares to do this.

به مدیریتی نیاز است که جرات انجام این کار را داشته باشد.

To do things differently than we always have done

برای انجام کارها بطور متفاوت از آنچه همیشه در آسایشگاه‌های سنتی

in a traditional nursing home.

انجام داده‌ایم.

We see that it works.

شاهد کارکرد موفق آن بوده ایم.

We think this can be done everywhere,

فکر می‌کنیم این کار را می‌شود در هر جایی کرد،

because this is not for the rich.

چون برای ثروتمندان نیست.

We've been doing this with the same budget

ما این کار را با بودجه‌ای یکسان با سایر

as any traditional nursing home has in our country.

آسایشگاه‌های سنتی در کشور انجام داده‌ایم.

We work only with the state budget.

ما فقط با بودجه دولتی کار می‌کنیم.

(Applause)

(تشویق)

Because it has to do with thinking different,

زیرا به متفاوت فکر کردن ربط دارد،

and looking at the person in front of you

و نگاه کردن به شخصی که جلویی شما است

and looking at what does this person need now.

و دیدن این که آن شخص الان به چه چیزی نیاز دارد.

And it's about a smile, it's about thinking different,

و خب درباره لبخند است، درباره متفاوت فکر کردن،

it's about how you act, and that costs nothing.

درباره نحوه عملکرد شما است، و هزینه‌ای ندارد.

And there's something else: it's about making choices.

و یک چیز دیگری که هست: درباره تصمیم‌گیری است.

It's about making choices what you spend your money on.

به این بستگی دارد که تصمیم بگیرید پول خود را خرج چه چیزی کنید.

I always say,

همواره می‌گویم،

"Red curtains are as expensive as gray ones."

«پرده‌های قرمز به همان اندازه پرده‌های خاکستری گران هستند.»

(Laughter)

(خنده)

It's possible, everywhere.

همه جا این قضیه ممکن است.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)