A new way to remove CO2 from the atmosphere | Jennifer Wilcox

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Mary Jane

Four hundred parts per million:

چهارصد قسمت از یک میلیون:

that's the approximate concentration of CO2 in the air today.

این مقدار غلظت دی‌اکسید کربن در هوای امروز است.

What does this even mean?

معنی این حتی چیست؟

For every 400 molecules of carbon dioxide,

به ازای هر ۴۰۰ مولکول دی‌اکسید کربن،

we have another million molecules of oxygen and nitrogen.

یک میلیون مولکول اکسیژن و نیتروژن هست.

In this room today, there are about 1,800 of us.

امروز در این اتاق، ۱٫۸۰۰ نفر هستیم.

Imagine just one of us was wearing a green shirt,

تصور کنید فقط یکی از ما پیراهن سبزی پوشیده باشد،

and you're asked to find that single person.

و از شما بخواهند آن یک نفر را پیدا کنید.

That's the challenge we're facing when capturing CO2

این چالشی است که برای گرفتن دی‌اکسید کربن

directly out of the air.

درست در میان هوا پیش روی ماست.

Sounds pretty easy,

خیلی ساده به نظر می‌رسد،

pulling CO2 out of the air.

بیرون کشیدن دی‌اکسید کربن از هوا.

It's actually really difficult.

در واقع خیلی دشوار است.

But I'll tell you what is easy:

اما به شما خواهم گفت چه چیزی آسان است:

avoiding CO2 emissions to begin with.

برای شروع، پیش‌گیری از انتشار دی‌اکسید کربن.

But we're not doing that.

اما این کار را نمی‌کنیم.

So now what we have to think about is going back;

پس حالا چیزی که باید به فکرش باشیم عقب رفتن است؛

pulling CO2 back out of the air.

بیرون کشیدن دی‌اکسید کربن از هوا.

Even though it's difficult, it's actually possible to do this.

هرچند کار دشواری است، در واقع امکان‌پذیر است.

And I'm going to share with you today where this technology is at

و امروز می‌خواهم جایگاه فعلی این فناوری را با شما به اشتراک بگذارم

and where it just may be heading in the near future.

و اینکه در آینده نزدیک به کدام سو خواهد رفت.

Now, the earth naturally removes CO2 from the air

خوب، زمین به صورت طبیعی دی‌اکسید کربن را از هوا

by seawater, soils, plants and even rocks.

با استفاده از آب دریا، خاک، گیاهان و حتی سنگ‌ها خارج می‌کند.

And although engineers and scientists are doing the invaluable work

و با وجود اینکه مهندسان و دانشمندان کار بسیار ارزشمندی

to accelerate these natural processes,

برای شتاب بخشیدن به این فرآیندهای طبیعی انجام می‌دهند،

it simply won't be enough.

به سادگی کافی نخواهد بود.

The good news is, we have more.

خبر خوب اینکه، بیشتر داریم.

Thanks to human ingenuity, we have the technology today

به لطف نبوغ بشر،

امروز فناوری خارج کردن دی‌اکسید کربن از هوا را داریم

to remove CO2 out of the air

using a chemically manufactured approach.

که با استفاده از روشی شیمیایی انجام می‌شود.

I like to think of this as a synthetic forest.

دوست دارم به آن مانند جنگلی مصنوعی فکر کنم.

There are two basic approaches to growing or building such a forest.

دو راهکار اساسی برای رشد یا ساختن چنین جنگل‌هایی هست.

One is using CO2-grabbing chemicals dissolved in water.

یکی استفاده از مواد شیمیایی جاذب دی‌اکسید کربن محلول در آب است.

Another is using solid materials with CO2-grabbing chemicals.

دیگری استفاده از مواد جامد حاوی مواد جاذب دی‌اکسید کربن است.

No matter which approach you choose, they basically look the same.

فارغ از اینکه کدام راه را انتخاب کنید، هر دو اساساً شبیه هم هستند.

So what I'm showing you here is what a system might look like

پس چیزی که الان نشان‌تان می‌دهم

شکل سیستمی است که این کار را انجام می‌دهد.

to do just this.

This is called an air contactor.

اسم آن گیرنده هوا است.

You can see it has to be really, really wide

می‌بینید که باید خیلی، خیلی پهن باشد

in order to have a high enough surface area

تا سطح به اندازه کافی بالا بیاید

to process all of the air required,

تا فرآیند بتواند روی تمام هوای مورد نیاز انجام شود،

because remember,

چون به یاد داشته باشید،

we're trying to capture just 400 molecules out of a million.

داریم سعی می‌کنیم فقط ۴۰۰ مولکول را از بین یک میلیون جدا کنیم.

Using the liquid-based approach to do this,

با استفاده از روش پایه مایع،

you take this high surface area packing material,

این ماده بسته بندی با سطح بالا را برمی‌‌دارید،

you fill the contactor with the packing material,

گیرنده را با ماده بسته‌بندی پر می‌کنید،

you use pumps to distribute liquid across the packing material,

بوسیله پمپ مایع را روی سطح بسته‌بندی پخش می‌کنید،

and you can use fans, as you can see in the front,

می‌توانید از فن استفاده کنید، همان طور که در جلو مشاهده می‌کنید،

to bubble the air through the liquid.

تا حباب‌هایی از هوا درون مایع ایجاد کنید.

The CO2 in the air is separated [by] the liquid

دی‌اکسید کربن هوا با واکنش دادن

by reacting with the really strong-binding CO2 molecules in solution.

با مولکول‌های دی‌اکسید کربن دارای پیوند مستحکم درون محلول جدا می‌شود.

And in order to capture a lot of CO2,

و برای گرفتن دی‌اکسید کربن به مقدار زیاد،

you have to make this contactor deeper.

باید گیرنده را عمیق‌تر کنید.

But there's an optimization,

اما حد بهینه‌ای هست،

because the deeper you make that contactor,

زیرا هرچه گیرنده عمیق‌تر شود،

the more energy you're spending on bubbling all that air through.

انرژی بیشتری برای ایجاد حباب در مایع نیاز است.

So air contactors for direct air capture have this unique characteristic design,

خوب گیرنده‌های هوا برای گرفتن مستقیم هوا این مشخصه طراحی خاص را دارند،

where they have this huge surface area, but a relatively thin thickness.

که سطحی بسیار وسیع دارند، اما ضخامتی نسبتا باریک.

And now once you've captured the CO2,

و حالا که دی‌اکسید کربن را گیرانداخته‌اید،

you have to be able to recycle that material that you used to capture it,

باید بتوانید موادی که برای گیرانداختن آن استفاده کردید را

over and over again.

دوباره و دوباره بازیافت کنید.

The scale of carbon capture is so enormous

ابعاد کربن گیرافتاده آنقدر عظیم است

that the capture process must be sustainable,

که فرآیند گیرانداختن باید پایدار باشد،

and you can't use a material just once.

و نمی‌توانید از یک ماده فقط یک بار استفاده کنید.

And so recycling the material requires an enormous amount of heat,

و بنابراین بازیافت مواد به مقدار بسیار زیادی حرارت نیاز دارد،

because think about it: CO2 is so dilute in the air,

چون فکرش را بکنید: دی‌اکسید کربن به اندازه‌ای در هوا رقیق است،

that material is binding it really strong,

که ماده بسیار سخت با آن پیوند می‌دهد،

and so you need a lot of heat in order to recycle the material.

و بنابراین به مقدار بسیار زیادی حرارت نیاز دارید که ماده را بازیافت کنید.

And to recycle the material with that heat,

و برای بازیافت ماده با آن گرما،

what happens is that concentrated CO2 that you got from dilute CO2 in the air

دی‌اکسید کربن متراکم که از دی‌اکسید کربن رقیق موجود در هوا به دست آمده

is now released,

حالا آزاد شده است،

and you produce high-purity CO2.

و شما دی‌اکسی کربن خلوص-بالا تولید کرده‌اید.

And that's really important,

و این واقعا مهم است،

because high-purity CO2 is easier to liquify,

زیرا مایع کردن دی‌اکسید کربن غلظت بالا ساده‌تر است،

easier to transport, whether it's in a pipeline or a truck,

انتقال آن هم چه با تریلی یا خط لوله ساده‌تر است،

or even easier to use directly,

یا حتی استفاده مستقیم از آن

say, as a fuel or a chemical.

به عنوان سوخت یا یک ماده شیمیایی هم آسان‌تر است.

So I want to talk a little bit more about that energy.

خوب می‌خواهم کمی بیشتر درباره آن انرژی صحبت کنم.

The heat required to regenerate or recycle these materials

گرمای لازم برای بازتولید یا بازیافت این مواد

absolutely dictates the energy and the subsequent cost of doing this.

کاملا انرژی و متعاقبا هزینه این کار را مشخص می‌کند.

So I ask a question:

خوب من سوالی دارم:

How much energy do you think it takes

فکر می‌کنید چقدر انرژی لازم باشد

to remove a million tons of CO2 from the air

که یک میلیون تن دی‌اکسید کربن را

in a given year?

در یک سال از هوا بیرون بیاوریم؟

The answer is: a power plant.

پاسخ: یک نیروگاه.

It takes a power plant to capture CO2 directly from the air.

به یک نیروگاه نیاز است تا دی‌اکسید کربن را مستقیما از هوا بیرون بیاوریم.

Depending on which approach you choose,

وابسته به اینکه چه روشی به کار بگیرید،

the power plant could be on the order of 300 to 500 megawatts.

نیروگاه می‌تواند در ابعاد ۳۰۰ تا ۵۰۰ مگاوات باشد.

And you have to be careful about what kind of power plant you choose.

و باید مراقب باشید چه نوع نیروگاهی استفاده می‌کنید.

If you choose coal,

اگر از زغال‌سنگ استفاده کنید،

you end up emitting more CO2 than you capture.

در انتها دی‌اکسید کربن بیشتری از آنچه جداکرده‌اید تولید خواهید کرد.

Now let's talk about costs.

حالا بیایید درباره هزینه‌ها صحبت کنیم.

An energy-intensive version of this technology

یک گونه انرژی-فشرده از این فناوری

could cost you as much as $1,000 a ton

می‌تواند تا ۱٫۰۰۰ دلار برای یک تن هزینه داشته باشد

just to capture it.

فقط برای گرفتن آن.

Let's translate that.

بیایید آن را ترجمه کنیم.

If you were to take that very expensive CO2 and convert it to a liquid fuel,

اگر بخواهید آن دی‌اکسید کربن بسیار گران را بگیرید و به سوخت مایع تبدیل کنید،

that comes out to 50 dollars a gallon.

هزینه آن ۱۳/۲ دلار برای هر لیتر خواهد شد.

That's way too expensive; it's not feasible.

خیلی گران است؛ اصلا شدنی نیست.

So how could we bring these costs down?

خوب چطور می‌توانیم این هزینه‌ها را کم کنیم؟

That's, in part, the work that I do.

این تا قسمتی، کار ما است.

There's a company today, a commercial-scale company,

امروز یک شرکت هست، شرکتی در ابعاد تجاری،

that can do this as low as 600 dollars a ton.

که می‌تواند این کار را به قیمت ۶۰۰ دلار برای هر تن انجام دهد.

There are several other companies that are developing technologies

شرکت‌های دیگری هم هستند که درحال توسعه فناوری هستند

that can do this even cheaper than that.

تا بتوانند این کار را حتی ارزان‌تر کنند.

I'm going to talk to you a little bit

می‌خواهم برای شما

about a few of these different companies.

کمی درباره این شرکت‌های متفاوت بگویم.

One is called Carbon Engineering.

نام یکی از آنها مهندسی کربن است.

They're based out of Canada.

آنها در کانادا هستند.

They use a liquid-based approach for separation

آنها از روشی با پایه مایع برای جداسازی استفاده می‌کنند

combined with burning super-abundant, cheap natural gas

که با سوزاندن گاز طبیعی ارزان و بسیار فراوان همراه است

to supply the heat required.

تا گرمای لازم را فراهم کند.

They have a clever approach

آنها روشی هوشمندانه دارند

that allows them to co-capture the CO2 from the air

که به آنها اجازه می‌دهد همزمان دی‌اکسید کربن هوا

and the CO2 that they generate from burning the natural gas.

و دی‌اکسید کربن حاصل از سوختن گاز طبیعی را گیر بیندازند.

And so by doing this,

و همچنین با این کار،

they offset excess pollution and they reduce costs.

آنها آلودگی اضافی را جبران می‌کنند و هزینه‌ها را کاهش می‌دهند.

Switzerland-based Climeworks and US-based Global Thermostat

شرکت سوئیسی کلایم‌ورکس و شرکت آمریکایی گلوبال ترموستات

use a different approach.

از روش متفاوتی استفاده می‌کنند.

They use solid materials for capture.

آنها از مواد جامد برای جداسازی استفاده می‌کنند.

Climeworks uses heat from the earth,

کلایم‌ورکس از گرمای زمین استفاده می‌کند،

or geothermal,

یا ژئوترمال،

or even excess steam from other industrial processes

یا حتی بخار اضافی حاصل از فعالیت‌های صنعتی

to cut down on pollution and costs.

تا در آلودگی و هزینه‌ها صرفه‌جویی کند.

Global Thermostat takes a different approach.

گلوبال ترموستات روشی متفاوت دارد.

They focus on the heat required

تمرکز آنها بر گرمای مورد نیاز است

and the speed in which it moves through the material

و سرعتی که آن از میان مواد عبور می‌کند

so that they're able to release and produce that CO2

تا بتوانند دی‌اکسید کربن را

at a really fast rate,

با سرعت بسیار بالایی تولید و آزاد کنند،

which allows them to have a more compact design

که باعث می‌شود بتوانند طرحی پیچیده‌تر داشته باشند

and overall cheaper costs.

و هزینه کلی کاهش بیابد.

And there's more still.

و هنوز هم هست.

A synthetic forest has a significant advantage over a real forest: size.

یک جنگل مصنوعی برتری قابل‌توجهی نسبت به جنگل واقعی دارد: اندازه.

This next image that I'm showing you is a map of the Amazon rainforest.

این تصویر بعدی که به شما نشان خواهم داد نقشه‌ای از جنگل بارانی آمازون است.

The Amazon is capable of capturing 1.6 billion tons of CO2 each year.

آمازون در هر سال می‌تواند ۱/۶ میلیارد تن دی‌اکسید کربن را جذب کند.

This is the equivalent of roughly 25 percent

این به سختی برابر با ۲۵ درصد

of our annual emissions in the US.

از تولید سالانه ما در ایالات متحده است.

The land area required for a synthetic forest

زمین مورد نیاز برای یک جنگل مصنوعی

or a manufactured direct air capture plant

یا یک نیروگاه ساخته شده جذب مستقیم هوا

to capture the same

برای جذب همین مقدار

is 500 times smaller.

۵۰۰ برابر کوچک‌تر خواهد بود.

In addition, for a synthetic forest,

علاوه بر آن، یک جنگل مصنوعی را

you don't have to build it on arable land,

لازم نیست در زمینی قابل زرع ساخت،

so there's no competition with farmland or food,

پس هیچ رقابتی با کشاورزی یا غذا وجود ندارد،

and there's also no reason to have to cut down any real trees

و همچنین لازم نیست هیچ درخت واقعی قطع شود

to do this.

تا این کار انجام شود.

I want to step back,

می‌خواهم گامی به عقب بروم،

and I want to bring up the concept of negative emissions again.

و می‌خواهم دوباره بحث انتشار منفی را پیش بکشم.

Negative emissions require that the CO2 separated

انتشار منفی نیازمند آن است که دی‌اکسید کربن جدا شده

be permanently removed from the atmosphere forever,

برای همیشه از اتمسفر جدا شود،

which means putting it back underground,

که یعنی برگرداندن آن به زیر زمین،

where it came from in the first place.

جایی که در ابتدا از آنجا آمده است.

But let's face it, nobody gets paid to do that today --

اما بیایید با آن مواجه شویم، الان هیچ کس پول نمی‌گیرد که این کار را بکند --

at least not enough.

حداقل کافی نمی‌گیرد.

So the companies that are developing these technologies

پس شرکت‌هایی که در حال توسعه این فناوری‌ها هستند

are actually interested in taking the CO2

درواقع به این علاقه دارند که دی‌اکسید کربن را بگیرند

and making something useful out of it, a marketable product.

و چیزی مفید با آن بسازند، محصولی قابل عرضه به بازار.

It could be liquid fuels, plastics

خواه سوخت مایع باشد، یا پلاستیک،

or even synthetic gravel.

یا حتی ماسه مصنوعی.

And don't get me wrong -- these carbon markets are great.

و حرف من را بد برداشت نکنید -- این بازارهای کربن خیلی عالی هستند.

But I also don't want you to be disillusioned.

اما همچنین نمی‌خواهم ناامیدتان کنم.

These are not large enough to solve our climate crisis,

این‌ها به اندازه کافی بزرگ نیستند که بحران محیط زیست ما را حل کنند،

and so what we need to do is we need to actually think about

و کاری که باید بکنیم این است که در واقع بنشینیم فکر کنیم

what it could take.

چه باید بکنیم.

One thing I'll absolutely say is positive about the carbon markets

یک چیز که قطعا از خوبی بازار کربن می‌گویم

is that they allow for new capture plants to be built,

این است که آنها باعث می‌شوند تاسیسات جذب جدید ساخته شوند،

and with every capture plant built,

و با ساخت هر تاسیسات جذب،

we learn more.

بیشتر یاد می‌گیریم.

And when we learn more,

و وقتی بیشتر یاد بگیریم،

we have an opportunity to bring costs down.

بخت آن را داریم که هزینه‌ها را کم کنیم.

But we also need to be willing to invest

اما همچنین باید بخواهیم به عنوان یک جامعه جهانی

as a global society.

سرمایه‌گذاری کنیم.

We could have all of the clever thinking and technology in the world,

شاید بتوانیم تمام تفکر و فناوری هوشمند دنیا را داشته باشیم،

but it's not going to be enough

اما کافی نخواهد بود

in order for this technology to have a significant impact on climate.

که این فناوری اثری قابل توجه بر محیط‌زیست داشته باشد.

We really need regulation,

ما واقعاً به مقررات نیاز داریم،

we need subsidies,

به کمک مالی نیاز داریم،

taxes on carbon.

مالیات کربن.

There are a few of us that would absolutely be willing to pay more,

عده کمی از ما واقعا می‌خواهند بیشتر بپردازند،

but what will be required

اما چیزی که نیاز است،

is for carbon-neutral, carbon-negative paths

این است که راه‌های کربن خنثی و کربن منفی

to be affordable for the majority of society

برای اکثریت جامعه مقرون به صرفه باشند

in order to impact climate.

تا روی محیط زیست اثر بگذارند.

In addition to those kinds of investments,

علاوه بر آن گونه سرمایه‌گذاری‌ها،

we also need investments in research and development.

ما همچنین به سرمایه‌گذاری در تحقیق و توسعه هم نیازمندیم.

So what might that look like?

پس چطور به نظر خواهد رسید؟

In 1966, the US invested about a half a percent of gross domestic product

در سال ۱۹۶۶، ایالات متحده نیم درصد تولید ناخالص ملی را

in the Apollo program.

به برنامه آپولو اختصاص داد.

It got people safely to the moon

این برنامه انسان‌ها را سالم به ماه رساند

and back to the earth.

و به زمین برگرداند.

Half a percent of GDP today is about 100 billion dollars.

نیم درصد تولید ناخلص ملی امروز حدود ۱۰۰ میلیارد دلار می‌شود.

So knowing that direct air capture

پس با دانستن اینکه گرفتن مستقیم هوا

is one front in our fight against climate change,

یک خط مقدم در مبارزه ما با تغییرات اقلیمی است،

imagine that we could invest 20 percent, 20 billion dollars.

تصور کنید می‌توانستیم ۲۰ درصد، ۲۰ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری کنیم.

Further, let's imagine that we could get the costs down

علاوه بر آن، بیایید تصور کنیم می‌توانستیم هزینه‌ها را

to a 100 dollars a ton.

تا تنی ۱۰۰ دلار کم کنیم.

That's going to be hard, but it's part of what makes my job fun.

سخت خواهد بود، اما همین چیزهاست که کار مرا جالب می‌کند.

And so what does that look like,

و خوب چه طور خواهد بود،

20 billion dollars,100 dollars a ton?

۲۰ میلیارد دلار، تنی ۱۰۰ دلار؟

That requires us to build 200 synthetic forests,

یعنی باید ۲۰۰ جنگل مصنوعی بسازیم،

each capable of capturing a million tons of CO2 per year.

که هر کدام بتواند در سال یک میلیون تن کربن دی‌اکسید جمع کند.

That adds up to about five percent of US annual emissions.

این یعنی حدود پنج درصد انتشار سالانه ایالات متحده.

It doesn't sound like much.

زیاد به نظر نمی‌رسد.

Turns out, it's actually significant.

اما مشخص شد که در واقع کافی است.

If you look at the emissions associated with long-haul trucking

اگر به انتشار ناشی از حمل‌و‌نقل جاده‌ای

and commercial aircraft,

و پروازهای تجاری نگاه کنید،

they add up to about five percent.

جمع آنها می‌شود حدود پنج درصد.

Our dependence on liquid fuels makes these emissions

وابستگی ما به سوخت‌های مایع

پیشگیری از این انتشارها را بسیار دشوار می‌کند.

really difficult to avoid.

So this investment could absolutely be significant.

پس این سرمایه‌گذاری کاملا مناسب خواهد بود.

Now, what would it take in terms of land area to do this,

حالا چقدر زمین لازم است

200 plants?

تا ۲۰۰ تاسیسات بسازیم؟

It turns out that they would take up about half the land area of Vancouver.

مشخص شد که فضایی حدود نصف ونکوور لازم است.

That's if they were fueled by natural gas.

ابن در حالتی است که سوخت آنها گاز طبیعی باشد.

But remember the downside of natural gas -- it also emits CO2.

اما نکته منفی گاز طبیعی یادتان باشد -- آن هم دی‌اکسید کربن تولید می‌کند.

So if you use natural gas to do direct air capture,

پس اگر از گاز طبیعی برای گرفتن هوای مستقیم استفاده کنید،

you only end up capturing about a third of what's intended,

در نهایت تنها یک سوم آنچه می‌خواستید را جذب خواهید کرد،

unless you have that clever approach of co-capture

مگر اینکه آن روش هوشمندانه جذب همزمان

that Carbon Engineering does.

مهندسی کربن را به کار بگیرید.

And so if we had an alternative approach

و خوب اگر روش جایگزینی داشته باشیم

and used wind or solar to do this,

و از انرژی باد یا خورشید برای این کار استفاده کنیم،

the land area would be about 15 times larger,

زمین مورد نیاز ۱۵ برابر بزرگتر خواهد بود،

looking at the state of New Jersey now.

و حالا نگاه به ایالت نیوجرسی می‌رود.

One of the things that I think about in my work and my research

یکی از چیزهایی که در کار و تحقیقم به آن فکر می‌کنم

is optimizing and figuring out where we should put these plants

بهینه‌سازی و پیدا کردن جایی برای قرار دادن این تاسیسات است

and think about the local resources available --

و به منابع محلی در دسترس فکر کنید --

whether it's land, water, cheap and clean electricity --

چه خاک باشد، چه آب، برق تمیز و ارزان --

because, for instance, you can use clean electricity

چون برای مثال، می‌توانید از برق تمیز

to split water to produce hydrogen,

برای جدا کردن آب و تولید هیدروژن استفاده کنید،

which is an excellent, carbon-free replacement for natural gas,

که جایگزینی عالی و عاری از کربن برای گاز طبیعی است،

to supply the heat required.

تا گرمای مورد نیاز را تامین کند.

But I want us to reflect a little bit again on negative emissions.

اما می‌خواهم دوباره کمی به انتشار منفی فکر کنیم.

Negative emissions should not be considered a silver bullet,

انتشار منفی نباید نوش‌دارو تلقی شود،

but they may help us if we continue to stall

اما اگر به کاهش آلودگی جهانی دی‌اکسید کربن ادامه دهیم

at cutting down on CO2 pollution worldwide.

می‌تواتد به ما کمک کند.

But that's also why we have to be careful.

اما همچنین به همین علت است که باید مراقب باشیم.

This approach is so alluring that it can even be risky,

این روش چنان جذاب است که ممکن است حتی خطرناک باشد،

as some may cling onto it as some kind of total solution to our climate crisis.

و بعضی به عنوان راه حلی جامع برای بحران محیط زیست به آن بچسبند.

It may tempt people to continue to burn fossil fuels 24 hours a day,

ممکن است مردم را گول بزند تا ۲۴ ساعته

365 days a year.

۳۶۵ روز سال سوخت فسیلی بسوزانند.

I argue that we should not see negative emissions

بحث من این است که انتشار منفی

as a replacement for stopping pollution,

نباید جایگزینی برای توقف آلودگی به حساب بیاید،

but rather, as an addition to an existing portfolio that includes everything,

بلکه باید به عنوان ضمیمه‌ای به اقدامات موجود که شامل همه چیز هستند شمرده شود،

from increased energy efficiency

از افزایش بازدهی انرژی گرفته

to low-energy carbon

تا کربن کم-انرژی

to improved farming --

و کشاورزی بهبود یافته --

will all collectively get us on a path to net-zero emissions one day.

همه این‌ها با هم روزی ما را به انتشار نسبی صفر می‌رسانند.

A little bit of self-reflection:

کمی تامل شخصی:

my husband is an emergency physician.

همسر من پزشک اورژانس است.

And I find myself amazed by the lifesaving work

و من هم از کار نجات جان انسان‌ها

that he and his colleagues do each and every day.

که او و همکارانش هر روز انجام می‌دهند شگفت‌زده می‌شوم.

Yet when I talk to them about my work on carbon capture,

اما وقتی من از کارم درباره جذب کربن برای آنها می‌گویم،

I find that they're equally amazed,

می‌بینم که آنها هم به همین اندازه شگفت‌زده می‌شوند،

and that's because combatting climate change by capturing carbon

و به همین خاطر است که مبارزه با تغییرات آب‌وهوایی از طریق جذب کربن

isn't just about saving a polar bear

تنها درباره نجات یک خرس قطبی

or a glacier.

یا یک یخچال طبیعی نیست.

It's about saving human lives.

درباره نجات جان انسان‌ها است.

A synthetic forest may not ever be as pretty as a real one,

ممکن است یک جنگل مصنوعی هرگز به زیبایی واقعی‌اش نباشد،

but it could just enable us to preserve not only the Amazon,

اما ما را قادر می‌سازد که نه‌تنها از آمازون،

but all of the people

بلکه از تمام مردمی،

that we love and cherish,

که دوستشان داریم و عزیز می‌دانیم،

as well as all of our future generations

و همچنین از تمام نسل‌های آینده‌مان،

and modern civilization.

و تمدن مدرن حفاظت کنیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)