Larry Brilliant: The case for informed optimism

لری بریلینت: توجیه امکان خوش بینی

Translator: Ali Ebrahimi Reviewer: Leila Ataei

I'm going to try to give you a view of the world as I see it,

می خوام تصویر خودم از دنیا و مشکلات و فرصت هایی

the problems and the opportunities that we face,

که باهاشون روبرو هستیم رو به شما ارائه کنم،

and then ask the question if we should be optimistic or pessimistic.

و بعد بپرسم که آیا باید خوش بین باشیم یا بدبین.

And then I'll let you in on a secret, which is why I am an incurable optimist.

سپس یه رازی رو باهاتون در میون می گذارم که دلیل ابتلام به خوش بینی لاعلاج هست.

Let me start off showing you an Al Gore movie that you may have seen before.

بذارید با فیلمی از ال گور آغاز کنیم که ممکنه پیشتر دیده باشید.

Now, you've all seen "Inconvenient Truth." This is a little more inconvenient.

همه ی شما فیلم "حقیقت ناراحت کننده" رو دیدید. این یه خورده ناراحت کننده ترهست.

(Video): Man: ... extremely dangerous questions.

(فیلم): مرد: ... پرسش های بی نهایت خطرناک.

Because, with our present knowledge, we have no idea what would happen.

چراکه با دانش کنونی خود، نمی دانیم چه اتفاقی خواهد افتاد.

Even now, man may be unwittingly changing the world's climate

حتی همین الان، بشر ممکن است ناخواسته در حال دگرگونی آب و هوای دنیا

through the waste products of his civilization.

از طریق پسماندهای تمدن خود باشد.

Due to our release, through factories and automobiles every year,

ما با دفع سالانه بیش از شش میلیارد تن دی اکسید کربن --

of more than six billion tons of carbon dioxide --

گازی که گرمای خورشید را جذب می کند --

which helps air absorb heat from the sun --

از کارخانه ها و خودروهایمان،

our atmosphere seems to be getting warmer.

باعث گرمایش هرچه بیشتر جو می شویم.

This is bad?

این چیز بدیست؟

Well, it's been calculated a few degrees' rise in the earth's temperature would

محاسبات نشون می دن که اندکی افزایش دمای زمین

melt the polar ice caps.

باعث آب شدن یخ های قطب می شه.

And if this happens, an inland sea would fill a good portion of the Mississippi Valley.

و اگر این اتفاق بیفته، دریایی داخلی بخش های زیادی از دره می سی سی پی رو پر می کنه.

Tourists in glass-bottomed boats would be viewing the drowned towers of Miami

گردشگران می تونند با قایق های کف شیشه ای ، برج های غرق شده ی میامی

through 150 feet of tropical water.

رو زیر ۴۵ متر آب استوایی تماشا کنند.

For, in weather, we're not only dealing with forces of a far greater variety

چراکه در مورد آب و هوا، ما نه تنها با نیروهایی سروکار داریم که بسیار گوناگون ترند

than even the atomic physicist encounters, but with life itself.

از آنچه یک فیزیکدان اتمی با آن روبروست، بلکه با خود زندگی سروکار داریم.

Larry Brilliant: Should we feel good, or should we feel bad

لری بریلینت: آیا باید از اینکه ۵۰ سال آگاهی ازپیش ما اینقدر کم

that 50 years of foreknowledge accomplished so little?

بازدهی داشته خوشحال باشیم یا ناراحت؟

Well, it depends, really, on what your goals are.

خب، پاسخ در واقع بستگی به اهداف شما دارد.

And I think, as my goals, I always go back to Gandhi's talisman.

و من همیشه برای تعیین هدفم به جادوی گاندی رجوع می کنم.

When Mahatma Gandhi was asked,

وقتی از مهاتما گاندی پرسیدند

"How do you know if the next act that you are about to do is the right one

"چطور می دونید گام بعدی که می خواهید بردارید، درست است

or the wrong one?" he said, "Consider the face of the poorest,

یا غلط؟" پاسخ داد "چهره ی فقیرترین

most vulnerable human being that you ever chanced upon,

و آسیب پذیرترین انسانی رو که تا حالا شانس برخورد باهاش رو داشتی، به یاد بیار،

and ask yourself if the act that you contemplate will be of benefit to that person.

و از خود بپرس آیا گام بعدی که می خوای برداری به سود اونه یا نه.

And if it will be, it's the right thing to do, and if not, rethink it."

و اگر پاسخ مثبته، اون کار رو بکن، وگرنه تجدید نظر کن."

For those of us in this room, it's not just the poorest and the most vulnerable individual,

برای ما که در این اتاقیم، اون چیزی که باید در نظر بگیریم، فقیرترین و آسیب پذیرترین انسان نیست،

it's the community, it's the culture, it's the world itself.

بلکه جامعه، فرهنگ و خود دنیاست.

And the trends for those who are at the periphery of our society,

و روند اوضاع برای افرادی که در حاشیه ی جامعه قرار دارند،

who are the poorest and the most vulnerable,

آنان که فقیرترین هستند و آسیب پذیرتریند،

the trends give rise to a great case for pessimism.

منجر به موجه شدن بدبینی می شود.

But there's also a wonderful case for optimism.

اما دعویی در دفاع از خوش بینی نیز متصور است.

Let's review them both. First of all, the megatrends.

بذارید هر دو رو مورد بررسی قرار بدیم. اما نخست، روندهای کلان.

There's two degrees, or three degrees of climate change baked into the system.

سیستم جوی با دو سه درجه افزایش دما روبروست

It will cause rising seas. It will cause saline deposited into wells and into lands.

که باعث بالا آمدن سطح دریاها و رسوب نمک در چاه ها و روی زمین می شه

It will disproportionately harm the poorest and the most vulnerable,

و این در کنار رشد جمعیت،

as will the increasing rise of population.

آسیبی نامتناسب به فقیرترین ها و آسیب پذیرترین اقشار می رسونه.

Even though we've dodged Paul Ehrlich's population bomb,

گرچه ما از بمب جمعیتی «پال ارلیش» جان سالم بدر بردیم

and we will not see 20 billion people in this decade, as he had forecast,

و آنگونه که او پیش بینی کرده بود، ۲۰ میلیارد جمعیت در این دهه نخواهیم داشت،

we eat as if we were 20 billion.

اما تغذیه ی ما برابر با ۲۰ میلیارد نفر است.

And we consume so much that again, a rise of 6.5 billion to 9.5 billion

و چنان مصرف می کنیم که افزایش جمعیت از ۶/۵ به ۹/۵ میلیارد

in our grandchildren's lifetime will disproportionately hurt

در دوران نوه هامان، باز هم اقشار فقیر و آسیب پذیر را

the poorest and the most vulnerable.

بطور نامتناسب متضرر خواهد ساخت.

That's why they migrate to cities.

بهمین دلیل است که آنان به شهرها مهاجرت می کنند.

That's why in June of this year, we passed, as a species, 51 percent of us living in cities,

بهمین دلیل است که درماه ژوئن امسال، جمعیت شهرنشین

and bustees, and slums, and shantytowns.

و زاغه نشین ما از مرز ۵۱ درصد گذشت.

The rural areas are no longer producing as much food as they did.

مناطق روستایی دیگر به اندازه ی گذشته محصول تولید نمی کنند.

The green revolution never reached Africa.

انقلاب سبز هیچگاه به آفریقا نرسید.

And with desertification, sandstorms, the Gobi Desert, the Ogaden,

و با بیابان سازی، طوفان شن، صحرای گبی و اوگادن،

we are finding increasing difficulty of a hectare

از هر هکتار زمین حتی به اندازه ی ۱۵ سال پیش هم

to produce as many calories as it did even 15 years ago.

نمی توانیم محصول برداشت کنیم.

So humans are turning more towards animal consumption.

پس انسانها بیش از پیش به تغذیه از حیوانات روی می آورند.

In Africa last year, Africans ate 600 million wild animals,

آفریقایی ها در سال گذشته ۶۰۰ میلیون حیوان وحشی

and consumed two billion kilograms of bush meat.

برابر با دو میلیارد کیلوگرم گوشت حیوانات وحشی خوردند.

And every kilogram of bush meat contained hundreds of thousands of novel viruses

و هر کیلوگرم از این گوشت حاوی صدها هزار ویروس جدید بود

that have never been charted, the genomic sequences of which we don't know.

که هرگز ثبت نشده اند و از نقشه ی ژنتیکیشان نا آگاهیم.

Their fitness for creating pandemics we are unaware of,

از قابلیتشان برای بروز بیماری های فراگیر بی خبریم،

but we are ripe for zoonotic-borne, emerging communicable diseases.

اما کاملا مستعد بیماری های انسان و دام و بیماری های واگیردار جدیدیم.

Increasingly, I would say explosive growth of technology.

نیز، با رشد انفجار گونه فن آوری روبروییم.

Most of us are the beneficiaries of that growth. But it has a dark side

بسیاری از ما از این رشد سود می بریم. اما چنین پیشرفتی یک سوی تاریک هم دارد

-- in bioweapons, and in technology that puts us on a collision course

-- مانند پیدایش سلاح های بیولوژیک و فن آوریی که باعث اختلاف نظر شده

to magnify any anger, hatred or feeling of marginalization.

به خشم، نفرت و احساس به حاشیه رانده شدن، دامن می زند.

And in fact, with increasing globalization --

و در واقع، با گسترش جهانی شدن --

for which there are big winners and even bigger losers

که برنده های بزرگ و بازنده های بزرگ تری دارد

-- today the world is more diverse and unfair than perhaps it has ever been in history.

-- دنیا امروزه شاید متنوع تر و ناعادلانه تر از هر زمان دیگری در تاریخ است.

One percent of us own 40 percent of all the goods and services.

یک درصد از ما صاحب ۴۰ درصد کالاها و خدمات است.

What will happen if the billion people today who live on less than one dollar a day

چه پیش خواهد آمد اگر یک میلیارد انسانی که امروز با کمتر از یک دلار در روز زندگی خود را می گذرانند

rise to three billion in the next 30 years?

در 30 سال آتی به سه میلیارد افزایش یابند؟

The one percent will own even more than 40 percent of all the world's goods

آن یک درصد حتی از بیش از ۴۰ درصد کالاها

and services. Not because they've grown richer,

و خدمات بهره خواهند برد. نه به این دلیل که داراتر شده اند،

but because the rest of the world has grown increasingly poorer.

بلکه به این دلیل که مابقی دنیا بسیار فقیرتر گشته.

Last week, Bill Clinton at the TED Awards said,

هفته ی پیش بیل کلینتون در مراسم جوایز TED گفت

"This situation is unprecedented, unequal, unfair and unstable."

"وضعیت کنونی بی سابقه، نامساوی، ناعادلانه و ناپایدار است."

So there's lots of reason for pessimism.

بنابراین دلایل زیادی برای بدبینی وجود دارند.

Darfur is, at its origin, a resource war.

دارفور، در اصل، یک جنگ منابع است.

Last year, there were 85,000 riots in China,

پارسال در چین ۸۵٫۰۰۰ شورش رخ داد،

230 a day, that required police or military intervention.

یعنی ۲۳۰ شورش در هر روز، که نیازمند دخالت پلیس و ارتش بود.

Most of them were about resources.

بسیاری از این شورش ها بخاطر منابع بودند.

We are facing an unprecedented number, scale of disasters.

ما با شمار و بعد بی سابقه ای از مصایب دست به گریبانیم.

Some are weather-related, human-rights related, epidemics.

برخی از آنها مربوط به آب و هوا می شوند و برخی دیگر به حقوق بشر و بیماری های فراگیر.

And the newly emerging diseases may make H5N1 and bird flu

و H5N1 و آنفولانزای مرغی تنها پیش درآمد ناچیزی هستند

a quaint forerunner of things to come. It's a destabilized world.

از بیماری هایی که در حال پیدایشند. دنیا، دنیایی ناپایدار است.

And unlike destabilized world in the past, it will be broadcast to you on YouTube,

و برخلاف دنیای ناپایدار گذشته، این ناپایداری از طریق یوتیوب به همگان مخابره می شود،

you will see it on digital television and on your cell phones.

و همگان از طریق تلویزیون دیجیتال و تلفن همراه به آن دسترسی خواهند داشت.

What will that lead to?

این منجر به چی خواهد شد؟

For some, it will lead to anger, religious and sectarian violence and terrorism.

بعضی ها رو به خشم در خواهد آورد و به خشونت های دینی و فرقه ای و تروریسم خواهد کشاند.

For others, withdrawal, nihilism, materialism.

در برخی دیگر هم منجر به واپس زدگی، پوچ گرایی و مادی گرایی می شه.

For us, where does it take us, as social activists and entrepreneurs?

و ما کنش گران اجتماعی و کارآفرینان رو چی؟

As we look at these trends, do we become despondent, or will we become energized?

آیا با دیدن این روندها، دلسرد می شیم یا انرژی تازه ای می گیریم؟

Let's look at one case, the case of Bangladesh.

بیایید به یک مورد، مورد بنگلادش، بنگریم.

First, even if carbon dioxide emissions stopped today,

نخست اینکه حتی اگر انتشار دی اکسید کربن همین امروز قطع بشه،

global warming would continue.

گرمایش جهانی ادامه خواهد یافت.

And even with global warming -- if you can see these blue lines,

و حتی با وجود گرمایش جهانی -- اگر بتونید این خط های آبی رو ببینید،

the dotted line shows that even if emissions of greenhouse gasses stopped today,

خط مقطع نشون می ده که حتی اگر انتشار گازهای گلخانه ای همین امروز متوقف بشه،

the next decades will see rising sea levels.

بالا آمدن سطح دریا در دهه های آتی همچنان ادامه خواهد یافت.

A minimum of 20 to 30 inches of increase in sea levels is the best case

۵۰ تا ۷۵ سانتیمتر حداقل افزایشی است که می توان در بهترین حالت برای سطح دریا امید داشت،

that we can hope for, and it could be 10 times that.

حال آنکه تا ۱۰ برابر این رقم نیز متصور است.

What will that do to Bangladesh? Let's take a look.

چنین افزایشی چه به روز بنگلادش خواهد آورد؟ بذارید یه نگاهی بندازیم.

So here's Bangladesh.

این بنگلادش است.

70 percent of Bangladesh is at less than five feet above sea level.

۷۰ درصد بنگلادش در ارتفاعی کمتر از پنج فوت از سطح دریا قرار داره.

Let's go up and take a look at the Himalayas.

بیایید بریم بالاتر و نگاهی به هیمالیا بندازیم.

And we'll watch as global warming makes them melt. More water comes down,

و با هم آب شدن یخ ها رو در نتیجه ی گرمایش جهانی مشاهده کنیم. آب فراوانی سرازیر می شه،

the deforested areas, here in the Tarai, will be unable to absorb the effluent,

و منطقه ی جنگل زدایی شده، اینجا در تارای، قادر به جذب سیلاب نخواهد بود،

because trees are like straws that suck up the extra seasonal water.

چراکه درخت ها مانند نی آب های اضافه ی فصلی را می مکند.

Now we're looking down south, through the Kali Gandaki.

حالا از طریق کالی گنداکی، به جنوب بنگریم.

Many of you, I think, have probably trekked here.

فکر کنم بسیاری از شما در این منطقه راه پیمایی کرده اید.

And we're going to cruise down and take a look at Bangladesh

با هم مسیر رو به سمت پایین می ریم و نگاهی به بنگلادش میندازیم

and see what the impact will be of twin increases in water

تا ببینیم تاثیر افزایش دوگانه ی آب

coming from the north, and in the seas rising from the south.

از شمال، و دریاهای جنوبی که سطحشان در حال بالا آمدن است، چه خواهد بود.

Looking at the five major rivers that feed Bangladesh.

این ها پنج رودخانه ای هستند که بنگلادش رو تغذیه می کنند.

And now let's look from the south, looking up, and let's see this in relief.

حال بیایید از جنوب به شمال به پستی ها و بلندی ها نگاه کنیم.

A minimum of 20 to 40 inches of increase in seas,

حداقل ۵۰ تا ۱۰۰ سانتیمتر افزایش سطح دریا،

coupled with increasing flows from the Himalayas. And take a look at this.

بهمراه جریان های فزاینده از هیمالیا. ببینید چه اتفاقی میفته.

As many as 100 million refugees from Bangladesh could be expected to migrate

انتظار می ره در چنین حالتی حدود ۱۰۰ میلیون پناهجو به

into India and into China.

هند و چین مهاجرت کنند.

This is the difficulty that one country faces.

این مشکلی است که یک کشور با آن روبروست.

But if you look at the globe, all around the earth, wherever there is low-lying area,

اما اگر به جهان بنگرید، هرجا در سراسر دنیا که زمین های پست

populated areas near the water,

و پرجمعیت نزدیک دریا وجود دارند،

you will find increase in sea level that will challenge our way of life.

می بینید که بالا آمدن سطح دریا، روش زندگیمان را به چالش خواهد کشید.

Sub-Saharan Africa, and even our own San Francisco Bay Area.

و صحرای آفریقا و حتی سان فرانسیسکوی خودمان هم از جمله ی این مناطقند.

We're all in this together.

ما همه با هم در این مصیبت سهیمیم.

This is not something that happens far away to people that we don't know.

این چیزی نیست که در نقطه ای دوردست برای مردمی که نمی شناسیم اتفاق بیفتد.

Global warming is something that happens to all of us, all at once.

گرمایش زمین پدیده ای است که همزمان برای همه ی ما رخ می دهد.

As are these newly emerging communicable diseases,

همانگونه که این بیماری های واگیر دار جدید مانند ابولا، تب لهاسا، آبله ی میمونی،

names that you hadn't heard 20 years ago: ebola, lhasa fever, monkey pox.

نام هایی که تا ۲۰ سال پیش به گوشتان هم نخورده بود، همه ی ما را تهدید می کنند.

With the erosion of the green belt separating animals from humans,

با فرسایش کمربند سبز بین انسان ها و حیوان ها،

we live in each other's viral environment.

عملا با حیوانات در محیط ویروسی مشترکی زندگی می کنیم.

Do you remember, 20 years ago, no one had ever heard of West Nile fever?

یادتون میاد ۲۰ سال پیش هیچ خبری از تب نیل غربی نبود؟

And then we watched, as one case arrived on the East Coast of the United States

و سپس نظاره گر موردی از این بیماری بودیم که از ساحل شرقی ایالات متحده وارد شده

and it marched every year, westwardly.

مسیر خود را سالانه به سمت غرب پیمود.

Do you remember no one had heard of ebola

به یاد دارید که هیچکس اسم ابولا به گوشش نخورده بود

until we heard of hundreds of people dying in Central Africa from it?

تا اینکه باخبر شدیم صدها انسان در آفریقای مرکزی بخاطر ابتلا به اون در حال مرگند؟

It's just the beginning, unfortunately.

و بدبختانه، این تنها آغاز گرفتاری است.

There have been 30 novel emerging communicable diseases

در ۳۰ سال اخیر، ۳۰ نوع بیماری واگیردار پیدا شده که

that begin in animals that have jumped species in the last 30 years.

از حیوانات جهش یافته منشا گرفته اند.

It's more than enough reason for pessimism.

اینها همه به اندازه ی کافی دلیل برای بدبینی به دست می دهند.

But now let's look at the case for optimism. (Laughter)

اما حالا بیایید نگاهی کنیم به دعاوی به نفع خوش بینی. (خنده)

Enough of the bad news. Human beings have always risen to the challenge.

خبر بد دیگه بسه. بشر همواره در برابر چالش ها ایستاده.

You just need to look at the list of Nobel laureates to remind ourselves.

فقط کافیست نگاهی بندازید به سیاهه ی برندگان نوبل.

We've been here before, paralyzed by fear, paralyzed into inaction,

ما پیشتر، همه ی اینها رو تجربه کرده و از ترس بارها فلج شده ایم

when some -- probably one of you in this room -- jumped into the breach

تا اینکه یه سری آدما -- شاید یکی از شما در این اتاق -- دل به دریا زدند

and created an organization like Physicians for Social Responsibility,

و سازمانی مانند فیزیکدان های مسئول در قبال اجتماع

which fought against the nuclear threat,

برای مبارزه با تهدید اتمی پدید آوردند.

Medicins Sans Frontieres, that renewed our commitment to disaster relief,

یا پزشکان بدون مرز، که تعهدمان را نسبت به کمک رسانی به مصیبت زدگان تجدید کرد.

Mohamed ElBaradei, and the tremendous hope and optimism that he

یا محمد البرادعی و امید و خوش بینی بی اندازه ای که

brought all of us, and our own Muhammad Yunus.

برای همه به ارمغان آورد، و یا محمد یونس خودمان.

We've seen the eradication of smallpox.

ما شاهد ریشه کن شدن آبله بوده ایم.

We may see the eradication of polio this year.

ممکن است امسال شاهد ریشه کنی فلج اطفال باشیم.

Last year, there were only 2,000 cases in the world.

پارسال فقط ۲٫۰۰۰ مورد از این بیماری گزارش شد.

We may see the eradication of guinea worm next year --

ممکن است سال آینده شاهد ریشه کن شدن پیوک باشیم --

there are only 35,000 cases left in the world.

که تنها ۳۵٫۰۰۰ مورد آن در دنیا باقی مانده.

20 years ago, there were three and a half million.

در حالیکه ۲۰ سال پیش این رقم سه و نیم میلیون بود.

And we've seen a new disease, not like the 30 novel emerging communicable diseases.

و شاهد پیدایش بیماری جدیدی، بسیار متفاوت از آن ۳۰ بیماری واگیردار جدید بوده ایم.

This disease is called sudden wealth syndrome. (Laughter)

که نامش سندرم ثروتمندی یک شبه است. (خنده)

It's an amazing phenomenon.

پدیده ای است بس شگفت آور.

All throughout the technology world, we're seeing young people bitten by this

در سراسر دنیای فن آوری، شاهد ابتلای پی در پی جوانان

disease of sudden wealth syndrome.

به این سندرم هستیم.

But they're using their wealth in a way that their forefathers never did.

اما آنها ثروت خود را در راه هایی خرج می کنند که پیشینیانشان هرگز نمی کردند.

They're not waiting until they die to create foundations.

منتظر نمی مانند که مرگ فرا رسد تا به فکر ایجاد بنیادی بیفتند.

They're actively guiding their money, their resources, their hearts, their commitments,

آنها فعالانه ثروت، منابع، احساس و تعهداتشان را در مسیر

to make the world a better place.

تبدیل دنیا به جایی بهتر، هدایت می کنند.

Certainly, nothing can give you more optimism than that.

بی شک هیچ چیز نمی تونه به این اندازه انسان رو خوش بین کنه.

More reasons to be optimistic:

و اما دلایل دیگر برای خوش بینی:

in the '60s, and I am a creature of the '60s, there was a movement.

در دهه شصت، که من از دست ساخته های اونم، جنبشی پدید آمد.

We all felt that we were part of it, that a better world was right around the corner,

ما همه احساس کردیم که بخشی از آنیم و باور داشتیم که دنیای بهتری در انتظارمونه،

that we were watching the birth of a world free of hatred and violence and prejudice.

و شاهد تولد دنیایی خالی از نفرت، خشونت و تعصب بودیم.

Today, there's another kind of movement. It's a movement to save the earth.

امروز، جنبش دیگری در حال وقوع است. جنبشی برای نجات زمین

It's just beginning.

که در حال شکل گیری است.

Five weeks ago, a group of activists from the business community gathered together

پنج هفته پیش، گروهی از فعالان بخش بازرگانی گرد هم آمدند

to stop a Texas utility from building nine coal-fired electrical plants

تا از ساخت نه نیروگاه الکتریکی زغال سنگ سوز در تگزاس جلوگیری کنند

that would have contributed to destroying the environment.

که ممکن بود به تخریب محیط زیست بی انجامند.

Six months ago, a group of business activists gathered together to join with the

شش ماه پیش، گروهی از فعالان بازرگانی گردهم آمدند تا برای

Republican governor in California to pass AB 32,

تصویب قانون AB ۳۲ به فرماندار جمهوریخواه بپیوندند،

the most far-reaching legislation in environmental history.

تاثیر گذارترین قانون در تاریخ محیط زیست.

Al Gore made presentations in the House and the Senate as an expert witness.

ال گور بعنوان کارشناس در مجلس و سنا شهادت داد.

Can you imagine? (Laughter)

می تونید اون صحنه رو تصور کنید؟ (خنده)

We're seeing an entente cordiale between science and religion that five years ago

ما شاهد همگرایی بین علم و دین هستیم که پنج سال پیش

I would not have believed, as the evangelical community

اصلا برام متصور نبود، و این به این خاطره که جامعه ی پروتستان

has understood the desperate situation of global warming.

به عمق فاجعه ی گرمایش جهانی پی برده.

And now 4,000 churches have joined the environmental movement.

و اکنون ۴٫۰۰۰ کلیسا به جنبش محیط زیست پیوستند.

It is something to be greatly optimistic about.

این هم دلیلی دیگر برای خوش بینی.

The European 20-20-20 plan is an amazing breakthrough,

برنامه ی ۲۰-۲۰-۲۰ اروپا پیشرفتی شگرف است

something that should make all of us feel that hope is on the horizon.

که به همه ی ما امید تازه بخشیده.

And on April 14th, there will be Step Up Day, where there will be a thousand

و ۱۴ آوریل، روز برخاستن و عمل کردن خواهد بود که در آن هزاران

individual mobilized social activist movements in the United States on protest

جنبش اجتماعی خودخاسته در ایالات متحده برای گذراندن

against legislation -- pushing for legislation to stop global warming.

قانونی جهت جلوگیری از گرمایش جهانی، به پا خواهند خاست.

And on July 7th, around the world, I learned only yesterday,

و دیروز باخبر شدم که روز ۷ ژوئیه در سرتاسر جهان

there will be global Live Earth concerts.

کنسرت هایی برای زمین برگزار خواهند شد.

And you can feel this optimistic move to save the earth in the air.

و شما با تمام وجود این جنبش خوش بینانه برای نجات زمین را احساس خواهید کرد.

Now, that doesn't mean that people understand that global warming

اما این بدان معنا نیست که مردم می دانند که گرمایش جهانی

hurts the poorest and the weakest the most.

بیشترین ضربه را به فقیرترین و ضعیف ترین اقشار وارد می آورد.

That means that people are beginning the first step,

بلکه به معنی این است که مردم در حال یرداشتن گام نخستند

which is acting out of their own self-interest.

که همانا اقدام در جهت حفظ منافع خودشان است.

But I am seeing in the major funders, in CARE, Rockefeller,

اما در تمامی پشتیبانان مالی مانند CARE، راکفلر، صندوق برادران راکفلر،

Rockefeller Brothers Fund, Hewlett, Mercy Corps, you guys, Google,

هیولت، شرکت مرسی، شماها، گوگل، و بسیاری سازمان های دیگر،

so many other organizations, a beginning of understanding that we need

شاهد آغاز پی بردن به این نکته ام که ما نه تنها نیازمند

to work not just on primary prevention of global warming,

اقدام برای جلوگیری اولیه از گرمایش جهانی هستیم،

but on the secondary prevention of the consequences of global warming

بلکه نیاز به تلاش برای جلوگیری از تاثیرات ثانویه ی گرمایش جهانی

on the poorest and the most vulnerable.

بر اقشار فقیر و آسیب پذیر نیز داریم.

But for me, I have another reason to be an incurable optimist.

اما من دلیل دیگری هم برای ابتلا به بیماری لاعلاج خوش بینی دارم.

And you've heard so many inspiring stories here, and I heard so many last night

من و شما آنقدر داستان های الهام بخش در اینجا شنیده ایم

that I thought I would share a little bit of mine.

که گفتم من هم اندکی از داستان خودم رو باهاتون در میان بذارم.

My background is not exactly conventional medical training.

من پزشکی رو بصورت مرسوم آموزش ندیدم.

And I lived in a Himalayan monastery, and I studied with a very wise teacher,

در یک دیر در هیمالیا زندگی می کردم و از آموزش معلمی بسیار دانا بهره می بردم

who kicked me out of the monastery one day and told me that it was my destiny --

که یه روز منو از دیر پرت کرد بیرون و گفت که این سرنوشتمه --

it felt like Yoda -- it is your destiny to go to work for WHO

یه احساسی بود شبیه «یودا» -- بهم گفت سرنوشتت اینه که بری با سازمان بهداشت جهانی کار کنی

and to help eradicate smallpox,

و کمک به ریشه کنی آبله کنی،

at a time when there was no smallpox program.

زمانی که هیچ برنامه ای برای آبله وجود نداشت.

It should make you optimistic that smallpox no longer exists

باید خوش بین باشید که دیگه آبله وجود نداره

because it was the worst disease in history.

چونکه بدترین بیماری در تاریخ بود.

In the last century -- that's the one that was seven years ago --

در سده گذشته -- همونی که هفت سال پیش تموم شد --

half a billion people died from smallpox:

نیم میلیارد انسان از آبله جان دادند:

more than all the wars in history,

بیش از همه جنگ های تاریخ،

more than any other infectious disease in the history of the world.

بیش از هر بیماری عفونی دیگر در تاریخ دنیا.

In the Summer of Love, in 1967, two million people, children, died of smallpox.

در تابستان عشق در ۱۹۶۷، دو میلیون انسان، کودک، از آبله مردند.

It's not ancient history.

و این اونقدرها قدیمی نیست.

When you read the biblical plague of boils, that was smallpox.

چیزی که انجیل از آن به عنوان طاعون مصر یاد کرده، همون آبله است.

Pharaoh Ramses the Fifth, whose picture is here, died of smallpox.

فرعون رامسس پنجم که عکسشو اینجا می بینید، از طاعون مرد.

To eradicate smallpox, we had to gather the largest United Nations army in history.

برای ریشه کن کردن آبله باید یزرگترین ارتش تاریخ سازمان ملل رو جمع می کردیم.

We visited every house in India, searching for smallpox -- 120 million houses,

در جستجوی آبله، هر ماه یکبار به مدت دو سال

once every month, for nearly two years.

به همه ی خونه های هند سرکشی کردیم -- ۱۲۰ میلیون خونه.

In a cruel reversal, after we had almost conquered smallpox --

در چرخشی معکوس و بیرحمانه، پس از آنکه بر آبله چیره شدیم --

and this is what you must learn as a social entrepreneur, the realm of the final inch.

و این چیزی است که شما کارآفرینان اجتماعی باید یاد بگیرید یعنی قلمرو آخرین اینچ --

When we had almost eradicated smallpox, it came back again,

وقتی که تقریبا آبله رو ریشه کن کرده بودیم، دوباره برگشت،

because the company town of Tatanagar drew laborers,

چونکه شرکت تاتانگر کارگرانی رو که به اونجا میومدند و

who could come there and get employment.

مشغول می شدند، مرخص کرد.

And they caught smallpox in the one remaining place that had smallpox,

و آنها در آخرین مکانی که آبله هنوز وجود داشت، به آن مبتلا شده

and they went home to die.

به خانه رفتند و جان دادند.

And when they did, they took smallpox to 10 other countries

و به این شکل آبله را به ۱۰ کشور دیگر برده

and reignited the epidemic.

و شعله ی اپیدمی آن را دوباره برافروختند.

And we had to start all over again.

و ما باید دوباره همه چیزو از نو شروع می کردیم.

But, in the end, we succeeded, and the last case of smallpox:

اما در آخر پیروز شدیم و آخرین مورد آبله:

this little girl, Rahima Banu -- Barisal, in Bangladesh --

این دختر کوچولو، رحیمه بانو -- در باریسال بنگلادش --

when she coughed or breathed, and the last virus of smallpox left her lungs

وقتی سرفه می کرد یا نفس می کشید، و آخرین ویروس آبله از شش هاش خارج شد

and fell on the dirt and the sun killed that last virus,

و به خاک افتاد و در آفتاب نابود شد،

thus ended a chain of transmission of history's greatest horror.

بدینگونه زنجیره ی هولناک ترین وحشت تاریخ از هم گسست.

How can that not make you optimistic?

چطور می شه این رو شنید و خوش بین نبود؟

A disease which killed hundreds of thousands in India, and blinded half of

بیماریی که جان صدها هزار نفر رو در هند گرفت، و باعث نابینایی

all of those who were made blind in India, ended.

نیمی از نابینایان هند شد، از میان رفت.

And most importantly for us here in this room, a bond was created.

و از همه مهمتر اینکه میان ما که در این اتاق هستیم، پیوندی پدید آمد.

Doctors, health workers, from 30 different countries,

پزشکان و دست اندرکاران سلامت از ۳۰ کشور مختلف،

of every race, every religion, every color, worked together,

از هر نژاد و هر دین و هر رنگی با یکدیگر کار کردند،

fought alongside each other,

در کنار هم جنگیدند،

fought against a common enemy, didn't fight against each other.

با دشمنی مشترک و نه علیه یکدیگر، مبارزه کردند.

How can that not make you feel optimistic for the future?

چطور این نمی تونه شما رو نسبت به آینده خوش بین کنه؟

Thank you very much.

بسیار سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)