Eric Dishman: Health care should be a team sport

اریک دیشمن: مراقبت های پزشکی باید یک کار گروهی باشد

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: saeid abolfazli Reviewer: soheila Jafari

I want to share some personal friends and stories with you

میخوام کمی از داستان ها و مطالب شخصی خودم را براتون بگم

that I've actually never talked about in public before

که تا بحال در موردشون در جمع صحبتی نکردم

to help illustrate the idea

تا بتونم ایده، نیاز، و امید به

and the need and the hope

بازسازی سیستم‌های مراقبت‌های پزشکی

for us to reinvent our health care system around the world.

را در دنیا برایتان بگویم

Twenty-four years ago, I had -- a sophomore in college,

۲۴ سال پیش، وقتی که سال دوم کالج بودم،

I had a series of fainting spells. No alcohol was involved.

چندبار از حال رفتم در حالیکه هیچ الکلی استفاده نکرده بودم

And I ended up in student health,

و عاقبت کارم به درمانگاه دانشکده رسید،

and they ran some labwork and came back right away,

اونها یک سری کار آزمایشگاهی انجام دادند و بلافاصله برگشتند و

and said, "Kidney problems."

گفتند ، "مشکل کلیه" است.

And before I knew it, I was involved and thrown into

و من قبلا این رو میدونستم

this six months of tests and trials and tribulations

قبلا شش ماه تحت تست و آزمایش و دردسر

with six doctors across two hospitals

با ۶ دکتر توی ۲ تا بیمارستان بودم

in this clash of medical titans

با کلی تناقض در یافته های پزشکی

to figure out which one of them was right

تا متوجه شوند که کدوم یکی از کلیه‌هایم سالم هست

about what was wrong with me.

و مشکل من چیست.

And I'm sitting in a waiting room some time later for an ultrasound,

و توی اتاق انتظار نشسته بودم منتظر نتیجه آزمایش سونوگرافی بودم

and all six of these doctors actually show up in the room at once,

که دیدم این شش تا دکتر با هم اومدن توی اتاق

and I'm like, "Uh oh, this is bad news."

با خودم گفتم " اوه اوه، این دیگه خبر بدی‌ست"

And their diagnosis was this:

و تشخص اونها این بود:

They said, "You have two rare kidney diseases

اونها گفتند، " تو دو نوع بیماری کلیوی داری که خیلی نادر هستند

that are going to actually destroy your kidneys eventually,

و عاقبت کلیه های تو رو نابود می‌کنند،

you have cancer-like cells in your immune system

یک سری سلول های شبیه سرطان در سیستم دفاعی بدنت داری

that we need to start treatment right away,

که باید همین الان شروع به درمانش کنیم،

and you'll never be eligible for a kidney transplant,

و تو هیچ وقت نمیتونی پیوند کلیه بزنی

and you're not likely to live more than two or three years."

و فکر نکنیم که تو بتونی ۲ تا ۳ سال دیگه زنده بمونی

Now, with the gravity of this doomsday diagnosis,

خُب، با این حال بدی که از این تشخیص به من دست داد

it just sucked me in immediately,

این مرض تمام بدنم رو در بر گرفت،

as if I began preparing myself as a patient

و تلقین کردم که دیگه من یک بیمارم که

to die according to the schedule that they had just given to me,

طبق برنامه ای که بهم دادن بزودی می‌میرم

until I met a patient named Verna in a waiting room,

تا اینکه روزی بیماری بنام "ورنا" رو در اتاق انتظار دیدم،

who became a dear friend, and she grabbed me one day

که دوست بسیار صمیمی من شد و یک روز من رو

and took me off to the medical library

با خودش به آزمایشگاه تشخیص برد

and did a bunch of research on these diagnoses and these diseases,

و یک سری تحقیقاتی رو این تشخصی مریضی من داد

and said, "Eric, these people who get this

و گفت، "اریک" این دکترایی که این تشخیص رو دادن

are normally in their '70s and '80s.

حدودا ۷۰ تا ۸۰ سال سن دارند

They don't know anything about you. Wake up.

و از تو هیچ چیزی نمیدونند. از خواب بیدار شو

Take control of your health and get on with your life."

درمان و سلامتت رو خودت بعهده بگیر و به زندگی عادی ادامه بده

And I did.

و من اینکار رو کردم.

Now, these people making these proclamations to me

اما، افرادی که این تشخصی های عجیب رو دادند

were not bad people.

واقعا آدمهای بدی نبودند.

In fact, these professionals were miracle workers,

در واقع، اونها متخصصینی بودند در کارشون معجزه می‌کردند،

but they're working in a flawed, expensive system that's set up the wrong way.

اما اونها با سیستم پر اشکال و بسیار گران قیمتی کار می‌کردند که کاملا اشتباه تنظیم شده بود

It's dependent on hospitals and clinics for our every care need.

اون سیستم کاملا برای هر نوع مراقبت پزشکی نیاز به بیمارستان و کلینیک داره

It's dependent on specialists who just look at parts of us.

اون سیستم کاملا به متخصص هایی وابسته هست که ققط بخشی از بدن ما رو بررسی میکنند

It's dependent on guesswork of diagnoses and drug cocktails,

اون سیستم کاملا رو تشخیص‌های شانسی و ترکیبات دارویی کار میکنه،

and so something either works or you die.

و نتیچه اینکه یا خوب میشی و یا می‌میری.

And it's dependent on passive patients

این سیستم به بیماران غیرفعال وابسته است

who just take it and don't ask any questions.

که فقط هر چی بشنوند رو قبول می‌کنند و هیچ سوال نمی‌کنند.

Now the problem with this model

حالا مشکل این سیستم

is that it's unsustainable globally.

اینه که دیگه این سیستم در دنیا قابل قبول نیست.

It's unaffordable globally.

دیگه کسی نمی‌تونه به این سیستم اعتماد کنه.

We need to invent what I call a personal health system.

ما نیاز به نوآفرینی سیستمی داریم که من بهش میگم "سیستم پزشکی انفرادی/شخصی"

So what does this personal health system look like,

اما یک سیستم پزشکی شخصی چه چطوری‌ست،

and what new technologies and roles is it going to entail?

و چه تکنولوژی ها و کارهای جدیدی داره؟

Now, I'm going to start by actually sharing with you

خوب، الان بهتون میگم

a new friend of mine, Libby,

یکی از دوستان جدیدم بنام "لیبی"،

somebody I've become quite attached to over the last six months.

کسی که توی ۶ ماهه گذشته خیلی بهش وابسته شدم.

This is Libby, or actually, this is an ultrasound image of Libby.

این ایبی هست، یا در واقع، این یک عکس سونوگرافی از لیبی هست.

This is the kidney transplant I was never supposed to have.

این همون پیوند کلیه ای هست که من هیچ وقت نباید انجام میدادم.

Now, this is an image that we shot a couple of weeks ago for today,

این عکسی هست که من چند هفته پیش گرفتم برای امروز،

and you'll notice, on the edge of this image,

و اگه نگاه کنید می بینید که روی لبه های این عکس،

there's some dark spots there, which was really concerning to me.

نقطه‌های تاریکی رو می بینید که خیلی نگرانم کرده بودند.

So we're going to actually do a live exam

حالا، ما می‌خواهیم یک تست واقعی و زنده رو انجام بدیم

to sort of see how Libby's doing.

که ببینیم لیبی چطور کار میکنه.

This is not a wardrobe malfunction. I have to take my belt off here.

باید کمر بندم رو دربیارم، نگران نباشید چیزی نیست.

Don't you in the front row worry or anything.

شمایی که ردیف اول نشستین نگران نباشید چیزی نیست.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

I'm going to use a device from a company called Mobisante.

میخواهم از یک دستگاه ساخت شرکت موباسنت استفاده کنم.

This is a portable ultrasound.

که یک سونوگرافی سیار هست.

It can plug into a smartphone. It can plug into a tablet.

میتوان این را به گوشی موبایلتون یا به تبلت وصل کرد.

Mobisante is up in Redmond, Washington,

موباسنت در شهر ردموند در واشنگتن هست،

and they kindly trained me to actually do this on myself.

و اونها به من یاد دادن که چطور از این دستگاه استفاده کنم.

They're not approved to do this. Patients are not approved to do this.

اونها مجوز استفاده از این دستگاه رو ندارن و بیماران هم نباید از این دستگاه استفاده کنند.

This is a concept demo, so I want to make that clear.

این فقط یک مدل نمایشی هست. لطفا در جربان باشید

All right, I gotta gel up.

بسیار خوب، اجازه بدین کمی ژل بزنم

Now the people in the front row are very nervous. (Laughter)

حضاری که ردیف جلو نشستند خیلی نگران هستند( خنده حاضرین)

And I want to actually introduce you to Dr. Batiuk,

و من میخواهم شما رو به دکتر بتیک که یکی از دوستان

who's another friend of mine.

دیگه من هست معرفی کنم.

He's up in Legacy Good Samaritan Hospital in Portland, Oregon.

اون در بیمارستان شامارتین در در پرتلند ایالت اُرگان کار میکنه.

So let me just make sure. Hey, Dr. Batiuk. Can you hear me okay?

صبر کنید یک آزمایش کنیم، سلام دکتر بییک صدای من رو درست داری؟

And actually, can you see Libby?

و اینکه آیا میتونی لیبی رو ببینی؟

Thomas Batuik: Hi there, Eric.

آقای بتیک : سلام اریک

You look busy. How are you?

به نظر سرت شلوعه، چطوری؟

Eric Dishman: I'm good. I'm just taking my clothes off

اریک: خوبم، فقط دارم لباسام رو

in front of a few hundred people. It's wonderful.

در حضور چندصد نفر آدم در میارم، خیلی عالیه

So I just wanted to see, is this the image you need to get?

خوب، من فقط می خواستم ببینم این همون عکسی هست که تو می خواهی؟

And I know you want to look and see if those spots are still there.

و می‌خواهم که تو نگاه کنی و ببنی که اون لکه های تاریک هنوز اونجا هستند یا نه.

TB: Okay. Well let's scan around a little bit here,

دکتر: بسیار خوب، بًگذار اون اطراف کمی اسکن شود،

give me a lay of the land.

یک تصویری از اونجا به من بده.

ED: All right.TB: Okay. Turn it a little bit inside,

اریک: خیلی خوب، دکتر: یکم ببرش داخل،

a little bit toward the middle for me.

یکم به سمت داخل

Okay, that's good. How about up a little bit?

بسیار خوب، آره خوبه، یکم ببرش بالاتر؟

Okay, freeze that image. That's a good one for me.

بسیار خوب ،همونجا تصویر رو ثابت کن، برای من خوبه.

ED: All right. Now last week, when I did this,

اریک: خیلی خوب، هفته قبل که اینکار رو کردم،

you had me measure that spot to the right.

شما از من خواستی که اون نقطه های تاریک رو اندازه بگیرم.

Should I do that again?

میخوای دوباره اینکار رو بکنم؟

TB: Yeah, let's do that.

دکتر: آره، بد نیست، اینکار رو بکن.

ED: All right. This is kind of hard to do

اریک: بسیار خوب، این کار سختی هست

with one hand on your belly and one hand on measuring,

با یک دست روی شکمت و یک دست برای اندازه گیری،

but I've got it, I think,

اما فکر کنم تونستم انجامش بدم،

and I'll save that image and send it to you.

و حالا عکس رو ذخیره میکنم و برات میفرستم.

So tell me a little bit about what this dark spot means.

حالا کمی برام توضیح بده که این لکه های سیاه چی هستند؟

It's not something I was very happy about.

اینها چیزایی نیستند که من دوستشون داشته باشم.

TB: Many people after a kidney transplant

دکتر: خیلی از کسانی که پیوند کلیه انجام میدن

will develop a little fluid collection around the kidney.

و یکم مایع اطراف کلیشون جمع میشه.

Most of the time it doesn't create any kind of mischief,

در بیشتر مواقع اتفاق خطرناکی نمی افته،

but it does warrant looking at,

اما خوبه که یک بررسی کنیم،

so I'm happy we've got an opportunity to look at it today,

الان خوشحالم که موقعیتی پیش اومد که بهش یک نگاه بندازیم،

make sure that it's not growing, it's not creating any problems.

تا مطمئن شوم که اینها بزرگ نشدن و مشکلی برات ایجاد نمیکنند.

Based on the other images we have,

طبق عکس های دیگه ای که ما داریم،

I'm really happy how it looks today.

من از تصاویر امروز خوشحالم.

ED: All right. Well, I guess we'll double check it when I come in.

اریک: عالیه فکر کنم وقتی که بیام اونجا میشه دوباره بررسی کنیم.

I've got my six month biopsy in a couple of weeks,

تا چند هفته دیگه باید نمونه برداری شش ماهه رو انجام بدم،

and I'm going to let you do that in the clinic,

و میام که توی کلینیک برام اون رو انجام بدی،

because I don't think I can do that one on myself.

چون فکر نکنم که خودم بتونم اون رو انجام بدم.

TB: Good choice.ED: All right, thanks, Dr. Batiuk.

دکتر: آره پیشنهاد خوبی هست اریک : بسیار خوب سپاسگزارم دکت بتیک.

All right. So what you're sort of seeing here

بسیار خوب، چیزی که الان دیدین

is an example of disruptive technologies,

نمونه یکی تکنولوژی جدید

of mobile, social and analytic technologies.

موبایل و تکنولوژی های آنالیزی و اجتماعی هست.

These are the foundations of what's going to make personal health possible.

اینها اصول و مبانی هستند که قراره سیستم های پزشکی شخصی رو ممکن بکنه.

Now there's really three pillars

حالا، سه رکن اساسی در

of this personal health I want to talk to you about now,

این سیستم پزشکی شخصی وجود داره که می خواهم براتون توضیح بدم،

and it's care anywhere, care networking and care customization.

و اونها عبارتند از، مراقبت درهمه جا، مراقبت شبکه ای، و شخصی سازی مراقبت.

And you just saw a little bit of the first two

الان شما کمی از دو گزینه اولی را در

with my interaction with Dr. Batiuk.

تعاملی که با دکتر بتیک داشتم دید.

So let's start with care anywhere.

حالا اجازه بدین در مورد مراقبت در همه جا صحبت کنیم.

Humans invented the idea of hospitals and clinics

انسان ها نظریه ساخت بیمارستان و کلینیک رو در

in the 1780s. It is time to update our thinking.

حدودا سالهای ۱۷۸۰ ابداع کردند. الان وقته این هست فکرمان کمی جدیدتر کنیم.

We have got to untether clinicians and patients

ما باید بیمار رو از بیمارستان و کلینیک جدا کنیم

from the notion of traveling to a special

از ایده رفتن به یک

bricks-and-mortar place for all of our care,

ساختمانی که کارهای پزشکی رو انجام بدن،

because these places are often the wrong tool,

چون معمولا این طور جاها اصلا ابزارمناسبی نیستند،

and the most expensive tool, for the job.

گران‌ترین وسیله برای انجام دادن.

And these are sometimes unsafe places to send our sickest patients,

و حتی این جاها مراکز نا امنی هستند که بیماران مریضمون رو بفرستیم،

especially in an era of superbugs

بویژه در زمانه پر از بیماری

and hospital-acquired infections.

و عفونت هایی که همه بیمارستان ها رو فرا گرفتند.

And many countries are going to go brickless from the start

و خیلی از کشورها که دارند از این عفونت ها ضربه پذیر می‌شوند

because they're never going to be able to afford

چون اونها هیچ وقت نمی‌تونند هزینه های ساخت

the mega-medicalplexes that a lot of the rest of the world has built.

ساختمانهای پزشکی غول آسایی را که کشورهای زیادی در جهان آنها را ساختند را بپردازند.

Now I personally learned that hospitals

حالا من شخصا فهمیدم که بیمارستان

can be a very dangerous place at a young age.

میتونه یک محل بسیار خطرناک در سنین جوانی باشه.

This was me in third grade.

این من هستم در سال سوم

I broke my elbow very seriously, had to have surgery,

آرنجم رو خیلی وحشتناک شکستم و مجبور بودم که عمل جراحی انجام بدم،

worried that they were going to actually lose the arm.

نگران بودم که عاقبت ممکنه بازوی خودم رو از دست بدم.

Recovering from the surgery in the hospital, I get bedsores.

زمانیکه داشتم توی بیمارستان بهبود پیدا میکردم مریضی زخم‌ بستر گرفتم.

Those bedsores become infected,

و اون ضخم بسترها عفونی شدند،

and they give me an antibiotic which I end up being allergic to,

و پزشکان به من آنتی بیوتیک هایی دادند که بدن من بهشون حساسیت نشون میداد،

and now my whole body breaks out,

و حالا تمام بدن من آلوده شده،

and now all of those become infected.

وخیلی از انها عفونی شدند.

The longer I stayed in the hospital, the sicker I became,

هر چی بیشتر توی بیمارستان میموندم، بیشتر مریض میشدم،

and the more expensive it became,

و هزینه اون بیشتر میشد،

and this happens to millions of people around the world every year.

و این اتفاق سالانه برای میلیون ها بیمار در سراسر دنیا اتفاق میفته.

The future of personal health that I'm talking about

آینده سلامت شخصی که من در موردش حرف میزنم

says care must occur at home as the default model,

میگه که مراقبت باید در منزل بیمار انجام بشه،

not in a hospital or clinic.

و نه در بیمارستان و کلینیک.

You have to earn your way into those places

شما باید بتونید راهتون رو در این مسیر باز کنید

by being sick enough to use that tool for the job.

و در صورتی که به سختی مریض شدید از کلینیک یا بیمارستان استفاده کنید.

Now the smartphones that we're already carrying

این موبایلهای هوشمندی که داریم استفاده میکنیم

can clearly have diagnostic devices like ultrasounds plugged into them,

امروزه براحتی میتونند به ابزارهای تشخیص طبی مثل سونوگرافی،

and a whole array of others, today,

و خیلی چیزای دیگه مجهز بشند،

and as sensing is built into these,

و همینطور که حسگرها در این دستگاه ها اضافه می‌شدند،

we'll be able to do vital signs monitor

ما میتونیم علایم حیاتی

and behavioral monitoring like we've never had before.

و علایم رفتاری رو مانیتور کنیم به شکلی که تا کنون میسر نبود.

Many of us will have implantables that will actually look

خیلی از ما دستگاه هایی در بدنمون خواهیم داشت که بتونند

real-time at what's going on with our blood chemistry

بطور آنی ترکیبات شیمیایی خونمون رو و

and in our proteins right now.

پروتئین های ما رو کنترل کنند.

Now the software is also getting smarter, right?

و تازه نرم افزارها دارن هوشمندتر میشند، درسته؟

Think about a coach, an agent online,

یک مربی و یا یک واسطه آنلاین رو تصور کنید،

that's going to help me do safe self-care.

که داره به من آموزش میده که چطور ازخودم مراقبت کنم.

That same interaction that we just did with the ultrasound

مثل همین کاری که من الان با دستگاه سونوگرافی کردم

will likely have real-time image processing,

یعنی همان موقع پردازش تصویررا خواهیم داشت،

and the device will say, "Up, down, left, right,

و دستگاه به من خوهد گفت بالا، پایین، چپ، راست

ah, Eric, that's the perfect spot to send that image

آه. اریک اینجا جای خوبی هست که عکس رو بگیری

off to your doctor."

و برای دکترت بفرستی.

Now, if we've got all these networked devices

حالا اگر شما همه این دستگاه های متصل رو داشته باشید

that are helping us to do care anywhere,

که بتونند همه جا به ما کمک کنند،

it stands to reason that we also need a team

این میتونه یک دلیل باشه که به یک گروه داشته باشیم

to be able to interact with all of that stuff,

که بتونه با این چیزها محاوره کنه،

and that leads to the second pillar I want to talk about,

این همون رکن دومی هست که می خواهم در موردش صحبت کنم،

care networking.

مراقبت شبکه ای.

We have got to go beyond this paradigm

ما باید کمی فراتر از این پدیده بریم

of isolated specialists doing parts care

و بجای اینکه متخصصین مجزا از قسمت های خاص بدنمون مراقبت کنند

to multidisciplinary teams doing person care.

تیمهای همه کاره ای باشند که بتونند از کل بدن مراقبت کنند.

Uncoordinated care today is expensive at best,

مراقبت بدون هماهنگی و بدون همکاری در بهترین شرایط خیلی گرون تمام میشه،

and it is deadly at worst.

و در بدترین شرایط هم کشنده هست.

Eighty percent of medical errors are actually caused

۸۰ درصد از خطاهای پزشکی ناشی از

by communication and coordination problems

خطاهای ارتباطی و هماهنگی

amongst medical team members.

بین اعضای تیم های پزشکی هستند.

I had my own heart scare years ago in graduate school,

من خودم تجربه ترسناک قلب خودم رو سالهای پیش وقتی در دانشگاه بودم و

when we're under treatment for the kidney,

برای کلیه ام تحت درمان بودم را داشتم.

and suddenly, they're like, "Oh, we think you have a heart problem."

و ناگهان به من گفتند "اوه، فکر می‌کنیم که تو مشکل قلبی داری"

And I have these palpitations that are showing up.

و برای همین هست که تپش قلب داری.

They put me through five weeks of tests --

اونها من رو ۵ هفته تحت مراقبت و تست--

very expensive, very scary -- before the nurse finally notices

بسیار گران و خیلی ترسناک گذاشتند--، تا اینکه پرستار در نهایت متوجه یک چیزی

the piece of the paper, my meds list

روی این برگه کاغذ - لیست دارو هام

that I've been carrying to every single appointment,

که دارم برای هر جلسه ویزیت پزشکام باخودم میارم شد

and says, "Oh my gosh."

و یک دفعه گقت، " وای خدای من."

Three different specialists had prescribed

سه تا متخصص مختلف سه مدل مختلف از یک دارو

three different versions of the same drug to me.

رو تجویز کردن.

I did not have a heart problem. I had an overdose problem.

من مشکل قلبی نداشتم، بلکه مشکل مصرف بیش از حد یک نوع دارو را داشتم.

I had a care coordination problem.

من مشکل عدم همکاری بین مراقبینم رو داشتم.

And this happens to millions of people every year.

و این مسئله برای میلیون ها نفردر سال اتفاق میفته.

I want to use technology that we're all working on and making happen

من می خواهم از تکنولوژی که همه داریم ازش بهره می بریم استفاده کنم تا بتونم

to make health care a coordinated team sport.

مراقبت پزشکی رو یه یک همکاری تیمی تبدیل کنم.

Now this is the most frightening thing to me.

حالا این ترسناک ترین چیز برای من شده.

Out of all the care I've had in hospitals and clinics around the world,

بین همه مراقبت هایی که تا بحال در بیمارستان ها و کلینیک های دنیا داشتم،

the first time I've ever had a true team-based care experience

اولین باری که یک تجربه پزشکی تیمی درست و حسابی داشتم

was at Legacy Good Sam these last six months

همین شش ماه پیش در بیمارستان "لگاسی گود سَم" بود

for me to go get this.

که این را دریافت کنم.

And this is a picture of my graduation team from Legacy.

و این عکس تیم فارغ التحصیل من در بیمارستان" لگاسی" هستند.

There's a couple of the folks here. You'll recognize Dr. Batiuk.

گروهی ازشخصیت های جالب را دراینجا می بینید. دکتر بتیک را میتونید تشخیص دهید.

We just talked to him. Here's Jenny, one of the nurses,

که ما همین الان باهاش صحبت کردیم، این "جینی" هست یکی از پرستاران

Allison, who helped manage the transplant list,

" آلیسون" که کمک کرد تا لیست پیوند رو بگیریم،

and a dozen other people who aren't pictured,

و کلی آدمی دیگه که توی عکس نیستند،

a pharmacist, a psychologist, a nutritionist,

یک داروساز، یک روانشناسی، یک متخصص تغذیه،

even a financial counselor, Lisa,

و حتی یک مشاور امور مالی، لیسا؛

who helped us deal with all the insurance hassles.

که کمک کرد بتونیم با مسائل بیمه کنار بیایم.

I wept the day I graduated.

روزی که فارغ التحصیل شدم اشک توی چشم هایم جمع شد.

I should have been happy, because I was so well

باید خوشحال بودم چون کاملا حالم خوب بود

that I could go back to my normal doctors,

که میتونم برگردم پیش دکترهای معمولی،

but I wept because I was so actually connected to this team.

اما گریه کردم چون خیلی به این تیم وابسته شده بود.

And here's the most important part.

که این مهمترین بخش داستان هست.

The other people in this picture are me and my wife, Ashley.

بقه آدمها توی این عکس من و همسرم " اشلی" هستند.

Legacy trained us on how to do care for me at home

در بیمارستان لگاسی به ما آموزش داد تا چطوری از خودمون در خونه مراقبت کنیم

so that they could offload the hospitals and clinics.

تا اونها بتونند بار رو از دوش بیمارستان و کلینیک بردارند.

That's the only way that the model works.

این تنها راهی هست که این مدل کارساز خواهد شد.

My team is actually working in China

در واقع تیم من در چین روی یکی از این مدلهای

on one of these self-care models

که بیمار از خودش مراقب کنه مشغول به کار هستند

for a project we called Age-Friendly Cities.

در پروژه ای که ما بهش میگیم شهرهایی که دوستار عمر طولانی هستند.

We're trying to help build a social network

ما داریم سعی میکنیم که یک شبکه اجتماعی بسازیم

that can help track and train the care of seniors

که به اافراد مسن جامعه آموزش بدیم چطور

caring for themselves

بتونند مراقب خودشون باشند

as well as the care provided by their family members

و اینکه چطوری بتونند از اعضای خانواده کمک بگیرند

or volunteer community health workers,

یا داوطلبینی که می‌خواهند در گروه های سلامتی کار کنند،

as well as have an exchange network online,

و همچنین می‌خواهیم یک شبکه آنلاین تبادلی داشته باشیم.

where, for example, I can donate three hours of care a day to your mom,

جاییکه مثلا من بتونم سه ساعت در روز مراقب مادر شما باشم،

if somebody else can help me with transportation to meals,

اگر کسی بتونه به من کمک کنه بتونم غذای خودم رو فراهم کنم،

and we exchange all of that online.

و ما همه این کارها رو بصورت آنلاین با هم مبادله میکنیم.

The most important point I want to make to you about this

مهمترین چیزی که می‌خواهم بهتون بگم اینه که

is the sacred and somewhat over-romanticized

ترس و احساسات بیش از حد

doctor-patient one-on-one

در روابط یک به یک بین دکتر و بیمار

is a relic of the past.

یک افسانه قدیمی شده است.

The future of health care is smart teams,

آینده سیستم های مراقب ، در کارهای تیمی هست

and you'd better be on that team for yourself.

و کار تیمی به نقع شما خواهد بود

Now, the last thing that I want to talk to you about

آخرین چیزی که می خواهم در موردش باهاتون صحبت کنم

is care customization,

شخصی کردن مراقبت هست،

because if you've got care anywhere and you've got care networking,

چون اگر شما بتونید در هر جایی مراقبت لازم رو دریافت کنید و بتونید مراقبت رابطه ای داشته باشید،

those are going to go a long way towards improving our health care system,

اینها راه طولانی رو برای بهبود سیستم مراقبت سلامت خواند داشت،

but there's still too much guesswork.

اما هنوز کلی کارهای حدسی خواهد بود.

Randomized clinical trials were actually invented in 1948

مراقبت های تصادفی در بیمارستان در سال ۱۹۴۸ ابداع شد

to help invent the drugs that cured tuberculosis,

که کمک به کصف داروی بیماری سل کنه،

and those are important things, don't get me wrong.

البته اونها خیلی مهم هست، منظورمن رو بد متوجه نشید.

These population studies that we've done have created

این حجم زیاد مطالعاتی که تاکنون انجام شده

tons of miracle drugs that have saved millions of lives,

منجر به کشف هزاران داروی معجزه آسا شده که جان میلیون ها نفر رو،

but the problem is that health care

نجات داده، اما مشکل ما این هست که مراقبت های پزشکی

is treating us as averages, not unique individuals,

ما رو به عنوان یک فر معمولی درمان میکننند و نه بعنوان یک شخص منحصربفرد،

because at the end of the day,

چون آخر کار،

the patient is not the same thing as the population

بیمار فقط یک نمونه از تمام جامعه آماری هست

who are studied. That's what's leading to the guesswork.

که روی آن مطالعه شده. این همون چیزی هست که کار ما رو به احتمال و شانس میکشه.

The technologies that are coming,

تکنولوزی هایی که دارن ظهور میکنند،

high-performance computing, analytics,

پردازش قدرتمند، قدرت آنالیز، اطلاعات حجیم (Big Data)

big data that everyone's talking about,

که همه دارن در موردش حرف میزنند،

will allow us to build predictive models for each of us

به ما کمک خواهد کرد تا بتونیم بعنوان یک بیمار خاص و منحصر بفرد در مورد هر کدوم

as individual patients.

از خودمون پیش بینی هایی رو انجام بدهیم.

And the magic here is, experiment on my avatar

و نکته جادویی کار، انجام آزمایش روی نماد من

in software, not my body in suffering.

در نرم افزار است، نه روی بدن خودمن.

Now, I've had two examples I want to quickly share with you

من دو تا مثال دارم که می‌خواهم خیلی سریع با شما درمیون بزارم

of this kind of care customization on my own journey.

که برای خودم در زمینه شخصی سازی مراقبت پیش اومده

The first was quite simple. I finally realized some years ago

اولی خیلی ساده بود، در نهایت چندسال پیش

that all my medical teams were optimizing my treatment for longevity.

متوجه شدم که کل تیم پزشکی من دارن به افزایش عمر من کمک میکنند.

It's like a badge of honor to see how long they can get the patient to live.

این مثل یک مدال افتخار هست که چطور اونها میتونند طول عمر یک بیمار رو زیاد کنند

I was optimizing my life for quality of life,

من داشتم زندگی خودم رو برای کیفیت بهترزندگی بهینه میکردم

and quality of life for me means time in snow.

و کیفیت بهترزندگی برای من به معنی صرف زمان روی برف است.

So on my chart, I forced them to put, "Patient goal:

در نتیجه روی نمودار خودم، ازشون خواستم که هداف بیمار رو بنویسند

low doses of drugs over longer periods of time,

مثلا، دز دارویی کمتر در زمان طولانی تر

side effects friendly to skiing."

بدون عوارض برای اسکی کردن.

And I think that's why I achieved longevity.

و من فکر میکنم برای همین هست که الان احساس میکنم عمرم طولانی شده

I think that time-in-snow therapy was as important

دارم فکر میکنمم که اون برف درمانی برای درمان من

as the pharmaceuticals that I had.

خیلی مهم و کارساز بود.

Now the second example of customization -- and by the way,

حالا مثال دوم شخصی سازی -

you can't customize care if you don't know your own goals,

شما نمی تونید مراقبت رو شخصی کنید اگر اهداقتون رو ندونید

so health care can't know those until you know your own health care goals.

و سیستم پزشکی هم اون اهداف رو نخواهد دونست تا زمانیکه شما متوجه اون اهداف بشید

But the second example I want to give you is,

اما مثال دومی که میخواهم براتون بگم این هست که

I happened to be an early guinea pig,

من در ابتدای شروع بیماری خوکچه هندی مبتلا بشدم،

and I got very lucky to have my whole genome sequenced.

و خیلی خوش شانس بودم که توالی کل ژنوم من درآمد.

Now it took about two weeks of processing

حالا این ۲ هفته زمان برد تا روی قوی ترین

on Intel's highest-end servers to make this happen,

اَبَرکامپیوترهای اینتل این مسئله رو پرداش و اون رو شبیه سازی بشه،

and another six months of human and computing labor

و ۶ ماه دیگه هم طول میکشه تا بررسی آن روی انسان امکان پذیر شود

to make sense of all of that data.

و بتونیم معنا و مفهوم اون همه داده رو بفهمینم.

And at the end of all of that, they said, "Yes,

و آخرش هم اونها خواهند گفت "بله

those diagnoses of that clash of medical titans

تمام اون تشخصی هایی که در سالهای گذشته بدلیل تناقض یافته های علمی بوده

all of those years ago were wrong,

به طور کامل اشتباه بوده،

and we have a better path forward."

و ما مسیر بهتری رو در پیش رو داریم."

The future that Intel's working on now is to figure out

آینده ای که شرکت در سر داره این هست که بفهمه

how to make that computing for personalized medicine

چطور از کامپیوتر برای داروهای فردی استفاده بشه

go from months and weeks to even hours,

از ماه ها و هفته ها تا حتی ساعتها،

and make this kind of tool available,

تا بتونه چنین ابزاری رو بوجود بیاره،

not just in the mainframes of tier-one research hospitals around the world,

نه فقط برای ساختن یک بیمارستان سطح اول در سراسر دنیا

but in the mainstream -- every patient, every clinic

اما برای همه ، برای هر بیمار و هر کلینیک

with access to whole genome sequencing.

که میتونه به توالی ژنوم دسترسی داشته باشه

And I tell you, this kind of care customization

و بهتون بگم که این مدل شخصی سازی در درمان

for everything from your goals to your genetics

برای همه چیز از اهدافتون گرفته تا ژنتیک شما

will be the most game-changing transformation

مهمترین تغییر قابل توجه خواهد بود

that we witness in health care during our lifetime.

که ما در طول زندگی مون در سیستم درمانی مشاهده خواهیم کرد.

So these three pillars of personal health,

پس این سه رکن سلامتی شخصی،

care anywhere, care networking, care customization,

یعنی درمان فراگیر، درمان شبکه ای و درمان شخصی

are happening in pieces now,

در حال اتفاق افتادن هستند،

but this vision will completely fail if we don't step up

اما اگر بعنوان بیمار و درمان گر نقش مون رو درست انجام ندیم

as caregivers and as patients to take on new roles.

این آرزو از بین خواهد رفت.

It's what my friend Verna said:

این همون چیزی هست که دوست من ورنا گفت :

Wake up and take control of your health.

بلند شو و کنترل سلامتی خودت رو بدست بگیر

Because at the end of the day these technologies

چون آخر کار این تکنولوژی ها

are simply about people caring for other people

در مورد افرادی هستند که به سلامتی دیگران

and ourselves in some powerful new ways.

و سلامتی خودشان از راه‌های قدرتمندی توجه می‌کنند.

And it's in that spirit that I want to introduce you

و این همون روحیه ای هست که من می‌خواهم به شما معرفی کنم

to one last friend, very quickly.

خیلی سریع یکی از دوستانم رو به شما معرفی میکنم.

Tracey Gamley stepped up to give me the impossible kidney

ترسی گیملی اومد که به من یک کلیه غیرممکن بده

that I was never supposed to have.

که من هیچ وقت نمی باید میداشتم.

(Applause)

تشویق حضار

So Tracey, just tell us a little bit quickly about what the donor experience was like with you.

ترسی، خیلی سریع به من بگو اهدا کنندگان مثل تو چه حسی دارن.

Tracey Gamley: For me, it was really easy.

ترسی گیملی : برای من، خیلی راحت بود

I only had one night in the hospital.

من فقط یک شب توی بیمارستان بودم

The surgery was done laparoscopically,

عمل جراحی بوسیله لاپراسکوپی انجام شد،

so I have just five very small scars on my abdomen,

که من فقط ۵ شکاف کوچک روی شکمم داشتم،

and I had four weeks away from work

و چهار هفته استراحت کردم

and went back to doing everything I'd done before

و بعد از اون به زندگی طبیعی خودم برگشتم

without any changes.

بدون هیچ تغییر.

ED: Well, I probably will never get a chance to say this to you

بسیار عالی، فکر نکنم دیگه بدونم در حضور چنین جمعیت

in such a large audience ever again.

زیادی ازت تشکر کنم و بگم مرسی که جون من رو نجات دادی.

So "thank you" feel likes a really trite word,

حالا "متشکرم" یک کلمه قدیمی و کهنه شده،

but thank you from the bottom of my heart for saving my life.

اما از صمیم قلب متشکرم که باعث نجات جون من شدی.

(Applause)

تشویق حضار

This TED stage and all of the TED stages

این صحنه تد TED و تمامی صحنه های دیگر TED

are often about celebrating innovation

معمولا درباره تجلیل از یک نوآوری و یا

and celebrating new technologies,

فن اوری‌های جدید هستند،

and I've done that here today,

و من تونستم اون رو امروز اینجا انجام بدم،

and I've seen amazing things coming from TED speakers,

و شاهد چیزهای بسیار شگفت انگیزی از سخنران های TED رو می بینم،

I mean, my gosh, artificial kidneys, even printable kidneys, that are coming.

منظورم کلیه های مصنوعی و حتی کلیه های قابل چاپ که دارن ظهور میکنند.

But until such time that these amazing technologies

اما تا اون زمان که این تکنولوژی های شگفت انگیز

are available to all of us, and even when they are,

در دسترس ما قرار بگیره و حتی زمانیکه اونها فراهم بشه،

it's up to us to care for, and even save, one another.

این به ما بستگی داره که به همدیگه اهمیت بدیم و برای هم نگران باشیم و مراقب هم باشیم.

I hope you will go out and make personal health happen

امیدوارم که شما برید بیرون و تلاش کنید تا سیستم مراقبت فردی عملی بشه

for yourselves and for everyone. Thanks so much.

برای خودتون و همه. خیلی متشکرم

(Applause)

(تشویق حضار)