Economic growth has stalled. Let's fix it | Dambisa Moyo

Translator: saedeh faridkiyan Reviewer: sadegh zabihi

Our ability to create and sustain economic growth

مهم‌ترین چالش زمان ما، تواناییمان برای ایجاد رشد اقتصادی

is the defining challenge of our time.

و ثابت نگاه داشتن آن است.

Of course there are other challenges --

البته که چالش‌های دیگری نیز وجود دارند --

health care, disease burdens and pandemics,

مراقبت‌های بهداشتی، مشکلات امراض و بیماری‌های جهانگیر،

environmental challenges

چالش‌های زیست‌محیطی

and, of course, radicalized terrorism.

و همچنین تروریست‌های تندرو.

However,

با این حال،

to the extent that we can actually solve the economic growth challenge,

ما واقعاً تا حدی می‌توانیم چالش رشد اقتصادی را حل کنیم،

it will take us a long way

برطرف کردن چالش‌هایی که هم‌اکنون توضیح دادم

to solving the challenges that I've just elucidated.

قطعا زمان زیادی از ما خواهد گرفت.

More importantly,

از آن مهم‌تر،

unless and until we solve economic growth

مگر آنکه و تا زمانی که مشکل رشد اقتصادی را حل نکنیم

and create sustainable, long-term economic growth,

و رشد اقتصادی پایدار و بلند‌مدت ایجاد ننماییم،

we'll be unable to address

قادر نخواهیم بود که چالش‌های به ظاهر سخت لگام را

the seemingly intractable challenges that continue to pervade the globe today,

که امروز همچنان بر جهان مستولی شده‌اند مورد توجه قرار دهیم.

whether it's health care, education or economic development.

هرچند که این چالش‌ها، مراقبت‌های بهداشتی، آموزش و یا توسعه‌ی اقتصادی باشند.

The fundamental question is this:

سوال اساسی این است:

How are we going to create economic growth

ما چطور می‌خواهیم رشد اقتصادی را در اقتصادهای پیشرفته

in advanced and developed economies like the United States and across Europe

و توسعه یافته‌ای مانند ایالات متحده و قاره‌ی اروپا،

at a time when they continue to struggle

در دوره‌ای که آن‌ها بعد از بحران مالی

to create economic growth after the financial crisis?

برای خلق رشد اقتصادی تقلا می‌کنند، ایجاد کنیم؟

They continue to underperform

این کشورها شاهد ضعف در عملکرد

and to see an erosion in the three key drivers of economic growth:

و فرسایش در سه محرک اصلی رشد اقتصادی

capital, labor and productivity.

یعنی سرمایه، نیروی‌کار و بهره‌وری هستند.

In particular,

در مجموع،

these developed economies continue to see debts and deficits,

این اقتصادهای پیشرفته، مکررا ناظر بدهی‌ها، کسری‌ها

the decline and erosion of both the quality and quantity of labor

و همچنین کاهش و فرسایش در کیفیت و کمیت نیروی کار هستند.

and they also see productivity stalling.

به علاوه شاهد این هستند که بهره‌وری از حرکت بازمانده است.

In a similar vein,

در یک حلقه‌ی مشابه،

how are we going to create economic growth in the emerging markets,

این مسئله که ما چگونه می‌خواهیم رشد اقتصادی را در بازارهای نوظهور،

where 90 percent of the world's population lives

جایی که ۹۰ درصد از جمعیت دنیا در آن‌جا زندگی می کنند،

and where, on average,

جایی که به طور میانگین،

70 percent of the population is under the age of 25?

۷۰ درصد جمعیت آن زیر ۲۵ سال هستند، ایجاد نماییم؟

In these countries,

در این کشورها،

it is essential that they grow at a minimum of seven percent a year

واجب است که رشد حداقلی هفت درصدی در یک سال را داشته باشند

in order to put a dent in poverty

تا ضربه‌ای به فقر وارد کنند

and to double per capita incomes in one generation.

و درآمد سرانه را در یک نسل دوبرابر کنند.

And yet today,

و اما امروز،

the largest emerging economies --

بزرگ‌ترین اقتصادهای نوظهور --

countries with at least 50 million people --

کشورهایی با حداقل جمعیت ۵۰ میلیون نفر --

continue to struggle to reach that seven percent magic mark.

به تلاش برای رسیدن به این نمره‌‌ی جادویی هفت درصدی ادامه می‌دهند.

Worse than that,

بدتر از این،

countries like India, Russia, South Africa, Brazil and even China

کشورهایی مانند هند، روسیه، آفریقای جنوبی، برزیل و حتی چین

are falling below that seven percent number

در حال سقوط به زیر هفت درصد هستند

and, in many cases, actually regressing.

و در موارد بسیاری، در‌واقع سیر قهقرایی دارند.

Economic growth matters.

رشد اقتصادی اهمیت دارد.

With economic growth,

با رشد اقتصادی،

countries and societies enter into a virtuous cycle

کشورها و جوامعی وارد چرخه‌

of upward mobility, opportunity and improved living standards.

رو به رشد حل مشکلات، فرصت‌ها و استانداردهای ارتقا یافته زندگی می‌شوند.

Without growth, countries contract and atrophy,

بدون رشد، کشورها

not just in the annals of economic statistics

نه تنها در آمارهای اقتصادی سالیانه،

but also in the meaning of life and how lives are lived.

بلکه در معنای زندگی و این‌که چطور زندگی می‌کنند، تحلیل رفته و کوچک می‌شوند.

Economic growth matters powerfully for the individual.

رشد اقتصادی به شدت برای اشخاص اهمیت دارد.

If growth wanes,

اگر رشد رو‌ به افول بگذارد،

the risk to human progress

خطر پیشرفت بشریت

and the risk of political and social instability rises,

و بی‌ثباتی سیاسی و اجتماعی افزایش می‌یابد

and societies become dimmer, coarser and smaller.

و جوامع محوتر، ناهنجارتر و کوچک‌تر می‌شوند.

The context matters.

موارد ذکر شده مهم است.

And countries in emerging markets

و نیاز نیست که کشورها در بازارهای نوظهور

do not need to grow at the same rates as developed countries.

با نرخ رشد مشابهی مانند کشورهای توسعه یافته رشد کنند.

Now, I know some of you in this room find this to be a risky proposition.

اکنون، می‌دانم که برخی از شما، این‌جا، این موضوع را پیشنهادی خطرناک می‌بینید.

There are some people here

افرادی در این‌جا هستند

who will turn around and be quite disillusioned

که به اطراف نگاه خواهند کرد و از آن‌چه که در اقصی نقاط دنیا

by what's happened around the world

اتقاق افتاده است ناامید خواهند شد

and basically ascribe that to economic growth.

و اساسا آن‌ را به رشد اقتصادی نسبت می‌دهند.

You worry about the overpopulation of the planet.

شما از رشد بی‌حدِ جمعیت روی زمین نگران هستید.

And looking at the UN's recent statistics and projections

و با نگاه به آمارها و پیش‌بینی‌های اخیرِ سازمان ملل

that the world will have 11 billion people on the planet

مبنی بر این‌که جمعیت روی زمین پیش از آن‌که به سال ۲۱۰۰ میلادی برسیم،

before it plateaus in 2100,

۱۱ میلیارد نفر خواهد شد.

you're concerned about what that does to natural resources --

شما نگران هستید که این موضوع با منابع طبیعی چه خواهد کرد --

arable land, potable water, energy and minerals.

-- زمین‌های زراعی، آب قابل شرب، انرژی و مواد معدنی.

You are also concerned about the degradation of the environment.

شما همچنین در مورد فرسایش محیط‌زیست نگران هستید.

And you worry about how man,

و در این مورد که چطور بشرِ مجسم شده

embodied in the corporate globalist,

در موضوع جهانی‌سازی شرکت‌ها،

has become greedy and corrupt.

طماع و فاسد شده است.

But I'm here to tell you today that economic growth

اما من امروز این‌جا هستم تا به شما بگویم که رشد اقتصادی

has been the backbone of changes in living standards

پایه‌ی تغییرات دراستانداردهای زندگیِ

of millions of people around the world.

میلیون‌ها نفر در نقاط مختلف زمین است.

And more importantly,

و مهم‌تر آن‌که،

it's not just economic growth that has been driven by capitalism.

تنها رشد اقتصادی نیست که توسط نظام سرمایه‌داری هدایت می‌شود.

The definition of capitalism, very simply put,

مفهوم بسیار ساده سرمایه داری

is that the factors of production,

این است که فاکتورهای تولید،

such as trade and industry, capital and labor,

مانند تجارت و صنعت، سرمایه و نیروی کار،

are left in the hands of the private sector and not the state.

در دست بخش خصوصی است نه در دست دولت.

It's really essential here that we understand

در این‌جا بسیار ضروری است که ما متوجه شویم

that fundamentally the critique is not for economic growth per se

که به طور زمینه‌ای، انتقاد به نفسِ رشد اقتصادی وارد نیست

but what has happened to capitalism.

بلکه به آن‌چه که بر سر سرمایه‌داری آمده است، انتقاد وارد می‌شود.

And to the extent that we need to create economic growth over the long term,

و تا جایی که ما نیاز داریم که رشد اقتصادی بلند مدت ایجاد کنیم،

we're going to have to pursue it with a better form of economic stance.

قصدمان این است که آن را با موضع اقتصادی بهتری دنبال نماییم.

Economic growth needs capitalism,

رشد اقتصادی نیاز به سرمایه‌داری دارد،

but it needs it to work properly.

اما نیاز دارد که سرمایه‌داری درست نقش ایفا نماید.

And as I mentioned a moment ago,

و همان‌طور که یک دقیقه پیش بیان کردم،

the core of the capitalist system has been defined by private actors.

مرکز نظام سرمایه‌داری، توسط بازیگران بخش خصوصی تعریف شده است.

And even this, however, is a very simplistic dichotomy.

و حتی این موضوع، به‌هر‌حال، یک دوگانگی ساده را نشان می‌دهد.

Capitalism: good; non-capitalism: bad.

سرمایه‌داری: خوب است، غیر سرمایه‌داری: بد است.

When in practical experience,

زمانی‌که با نگاه به موردهای عینی،

capitalism is much more of a spectrum.

می‌بینیم که سرمایه‌داری طیف بسیار گسترده‌تری دارد.

And we have countries such as China,

و کشورهایی مانند چین را داریم

which have practiced more state capitalism,

که بیشتر سرمایه‌داری دولتی را اجرا نموده است،

and we have countries like the Unites States

و کشورهایی مانند ایالات متحده را داریم

which are more market capitalist.

که بیشتر بر اساس سرمایه‌داری بازار است.

Our efforts to critique the capitalist system, however,

به واقع تلاش‌های ما برای نقد نظام سرمایه‌داری،

have tended to focus on countries like China

بر کشورهایی مانند چین متمرکز شده است

that are in fact not blatantly market capitalism.

که واضح است که سیستم سرمایه‌داری بازارِ واقعی نیست.

However, there is a real reason and real concern

به هرحال، اکنون یک دلیل و نگرانی اصلی برای ما وجود دارد

for us to now focus our attentions on purer forms of capitalism,

که توجه‌مان را به فرم‌های خالص‌تری از سرمایه‌گذاری معطوف کنیم،

particularly those embodied by the United States.

به‌خصوص آن‌هایی که کالبد سرمایه‌داری را توسط ایالات متحده به تن کرده‌اند.

This is really important

این موضوع مهمی است

because this type of capitalism

چرا که این نوع سرمایه‌داری

has increasingly been afforded the critique

به طور فزاینده‌ای توسط منتقدان

that it is now fostering corruption

به عنوان منبع تغذیه‌ی فساد دولتی

and, worse still,

و بدتر از آن،

it's increasing income inequality --

چیزی که نابرابری درآمدی را افزایش می‌دهد، مطرح شده است.

the idea that the few are benefiting at the expense of the many.

ایده‌ای که در آن مطرح می‌شود که با هزینه‌ عده‌ی زیادی، تعداد افراد کمی، سود می برند.

The two really critical questions that we need to address

دو سوال بسیار اساسی که نیاز است به آنها پاسخ دهیم

is how can we fix capitalism

این است که چطور ما می‌توانیم نظام سرمایه‌داری را طوری بهبود ببخشیم

so that it can help create economic growth

که واقعا بتواند به رشد اقتصادی کمک کند

but at the same time can help to address social ills.

اما هم‌زمان، بتواند مشکلات اجتماعی را نیز حل کند.

In order to think about that framing, we have to ask ourselves,

به منظور فکر کردن در موردِ این نوع برنامه‌ریزی، باید از خودمان بپرسیم

how does capitalism work today?

که امروز نظام سرمایه‌داری چطور کار می‌کند؟

Very simplistically,

خیلی ساده،

capitalism is set on the basis of an individual utility maximizer --

نظام سرمایه‌داری بر اساس حداکثرسازی منفعت افراد پایه‌‌گذاری شده است --

a selfish individual who goes after what he or she wants.

فرد خودخواهی که هرچه را می‌خواهد باید به دست بیاورد.

And only after they've maximized their utility

و تنها بعد از آن‌که نفعش به حداکثر رسید،

do they then decide it's important

آیا به این نظر می‌رسد که

to provide support to other social contracts.

حمایت از سایر قراردادهای اجتماعی نیز مهم است.

Of course, in this system governments do tax,

البته، در این سیستم، دولت‌ها مالیات وضع می‌کنند،

and they use part of their revenues to fund social programs,

و بخشی از درآمد خود را در برنامه‌های اجتماعی سرمایه‌گذاری می‌کنند،

recognizing that government's role is not just regulation

تشخیص این‌که نقش دولت تنها قانون‌گذاری نیست

but also to be arbiter of social goods.

بلکه باید مالک کالای عمومی نیز باشد.

But nevertheless,

اما گرچه

this framework --

این ساختار،

this two-stage framework --

این ساختار دو مرحله‌ای،

is the basis from which we must now start

پایه‌ای است که بر اساس آن باید حالا به این موضوع فکر کنیم

to think about how we can improve the capitalist model.

که چطور می‌توانیم مدل سرمایه‌گذاری را بهبود دهیم.

I would argue that there are two sides to this challenge.

من بحث خودم را این‌گونه ادامه می‌دهم که دو جنبه برای این چالش وجود دارد.

First of all,

اول از همه،

we can draw on the right-wing policies

می‌توانیم سیاست‌های جناح راست را اعمال نماییم

to see what could be beneficial for us

تا در مورد این موضوع که چطور می‌توانیم نظام سرمایه‌داری را بهبود دهیم،

to think about how we can improve capitalism.

ببینیم چه چیزی به نفع ماست.

In particular,

در مجموع،

right-leaning policies

سیاست های راست‌گرایانه،

have tended to focus on things like conditional transfers,

تمایل دارد که بر مسائلی مانند انتقال‌های شرطی تاکید کند،

where we pay and reward people for doing the things

جایی که ما به مردم بابت انجام کارهایی که فکر می‌کنیم

that we actually think can help enhance economic growth.

می‌تواند به رشد اقتصادی کمک کند، پول پرداخت می‌کنیم و پاداش می‌دهیم.

For example,

به عنوان مثال،

sending children to school,

با مدرسه فرستادن بچه‌ها،

parents could earn money for that,

والدین می‌توانند درآمد کسب کنند.

or getting their children inoculated or immunized,

یا با تلقیح و یا ایمن‌سازی کودکان،

parents could get paid for doing that.

والدین می‌توانند درآمد کسب کنند.

Now, quite apart from the debate

اکنون، کاملا جدا از این بحث که

on whether or not we should be paying people

آیا ما باید به مردم بابت آن‌چه که فکر می‌کنیم بهتر است در هر صورت انجام دهند

to do what we think they should do anyway,

پول پرداخت کنیم یا نه،

the fact of the matter is that pay for performance

حقیقت این است که پرداخت به آن‌ها

has actually yielded some positive results

بابت انجام کارهایشان

in places like Mexico,

در برخی نقاط مانند مکزیک،

in Brazil

برزیل

and also in pilot programs in New York.

و همچنین در برنامه‌های آزمایشی در نیویورک، به نتایج مثبتی رسیده است.

But there are also benefits

اما منافع و تغییرات مثبتی

and significant changes underway on left-leaning policies.

در سیاست‌های درحال انجامِ متمایل به چپ نیز وجود دارد.

Arguments that government should expand its role and responsibility

بحث‌هایی که دولت باید نقش و مسئولیتش را گسترش دهد

so that it's not so narrowly defined

و نقشش دقیقا تعریف شده نیست

and that government should be much more of an arbiter

و این موضوع که دولت باید بیشتر

of the factors of production

نقش حاکم بر عوامل تولید را داشته باشد،

have become commonplace with the success of China.

با موفقیت روز افزون چین، عادی‌تر شده است.

But also we've started to have debates

اما همچنین مناظراتی

about how the role of the private sector

در مورد این‌که چطور نقش بخش خصوصی

should move away from just being a profit motive

باید از یک انگیزه‌دهنده‌ی سود فراتر رود

and really be more engaged in the delivery of social programs.

و به واقع بیشتر در تفویض برنامه‌های اجتماعی درگیر باشد، شروع کرده‌ایم.

Things like the corporate social responsibility programs,

مسائلی مانند برنامه‌های مسئولیت‌های اجتماعی شرکت‌ها،

albeit small in scale,

هرچند در وسعت کم،

are moving in that right direction.

در جهت درستی در حرکت است.

Of course, left-leaning policies have also tended to blur the lines

البته، سیاست‌های چپ‌گرایانه نیز تمایل دارد

between government, NGOs and private sector.

که خطوط بین دولت، NGO ها و بخش خصوصی را محو کند.

Two very good examples of this are the 19th-century United States,

دو مثال خیلی خوب از این موضوع، یکی ایالات متحده‌ قرن ۱۹ میلادی است،

when the infrastructure rollout

زمانی که زیرساختِ همکاری‌های

was really about public-private partnerships.

بخش خصوصی و دولتی گسترش یافت.

More recently, of course,

البته اخیراً

the advent of the Internet has also proven to the world

ظهور اینترنت نیز به دنیا ثابت کرده است

that public and private can work together for the betterment of society.

که بخش خصوصی و دولتی می‌توانند به منظور بهبود جامعه با یکدیگر همکاری کنند.

My fundamental message to you is this:

پیام اساسی من به شما این است:

We cannot continue to try and solve the world economic growth challenges

ما نمی‌توانیم به این شرایط ادامه دهیم و تلاش کنیم که مشکلات رشد اقتصادی دنیا را

by being dogmatic and being unnecessarily ideological.

با کوته نظری و ایدئولوژیک بودن حل کنیم.

In order to create sustainable, long-term economic growth

برای خلق رشد اقتصادی پایدار و بلند مدت

and solve the challenges and social ills that continue to plague the world today,

و همچنین حل مشکلات و درد و رنج‌های اجتماعی که دنیا را امروز به خود مبتلا کرده است،

we're going to have to be more broad-minded

نیاز است که نسبت به آن‌چه که ممکن است کارگر افتد،

about what might work.

بلند نظر باشیم.

Ultimately,

در نهایت،

we have to recognize that ideology is the enemy of growth.

باید تشخیص دهیم که ایده‌آل نگری، دشمن رشد است.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Bruno Giussani: I want to ask a couple of questions, Dambisa,

برونو جیوسانی: می‌خواهم چند تا سوال بپرسم دامبیزا،

چرا که می‌شود به جمله‌ی آخر تو این‌گونه عکس‌العمل نشان داد

because one could react to your last sentence

by saying growth is also an ideology,

که رشد خودش یک ایده‌آل است،

it's possibly the dominant ideology of our times.

این می تواند غلبه‌ ایدئولوژی‌های زمان ما باشد.

What do you say to those who react that way?

به این افراد چه می‌گویی؟

DM: Well, I think that that's completely legitimate,

د م: خب، من فکر می‌کنم که این کاملا منطقی است

and I think that we're already having that discussion.

و فکر می‌کنم که ما به تازگی چنین بحثی را داشتیم.

There's a lot of work going on around happiness

کارهای زیادی در مورد خوشبختی

and other metrics being used for measuring people's success

و سایر معیار‌هایِ اندازه‌گیری موفقیت افراد

و ارتقای استانداردهای زندگیشان در حال انجام است.

and improvements in living standards.

And so I think that we should be open

و همچنین فکر می‌کنم که ما بهتر است نسبت به آن‌چه که

to what could deliver improvements in people's living standards

می‌تواند باعث بهبود استانداردهای زندگی مردم شود با دید باز بنگریم

and continue to reduce poverty around the world.

و تلاش کنیم که فقر را در سطح جهان کاهش دهیم.

BG: So you're basically pleading for rehabilitating growth,

ب ج: پس شما اساسا تقاضای قدرتمندسازی رشد را دارید،

but the only way for that happen

اما تنها راهِ این‌که این موضوع

without compromising the capacity of the earth,

بدون از بین بردن ظرفیت زمین،

to take us on a long journey,

به‌وقوع بپیوندد و ما را به سفری طولانی ببرد،

is for economic growth

این است که رشد اقتصادی

somehow to decouple from the underlying use of resources.

به نحوی از استفاده‌ مبنایی از منابع جدا گردد.

Do you see that happening?

به نظر شما این موضوع اتفاق می‌افتد؟

DM: Well, I think that I'm more optimistic about human ability and ingenuity.

د م: خب فکر می‌کنم که من بیشتر نسبت به توانایی‌ها و نبوغ بشر خوش‌بین هستم.

I think if we start to constrain ourselves

فکر می‌کنم اگر ما خود را از استفاده از منابع محدود،

using the finite, scarce and depleting resources

درحال اتمام که اکنون از آن آگاهیم،

that we know today,

در تنگنا قرار دهیم،

we could get quite negative

نسبت به وضع کلی جهان،

and quite concerned about the way the world is.

کاملا منفی و نگران می‌شویم.

However, we've seen the Club of Rome,

به هرحال ما دیده‌ایم که باشگاه رم

we've seen previous claims

پیش از این ادعاهایی کرد

that the world would be running out of resources,

که منابع جهان تمام خواهد شد

and it's not to argue that those things are not valid.

و لازم نیست که بگوییم که این چیزها حقیقت نداشت.

But I think, with ingenuity we could see desalination,

اما فکر می‌کنم ما با خلاقیت می‌توانیم آب را شیرین‌سازی کنیم،

I think we could reinvest in energy,

می‌توانیم دوباره روی انرژی سرمایه‌گذاری کنیم،

so that we can actually get better outcomes.

بنابراین می‌توانیم نتایج بهتری دریافت کنیم.

And so in that sense,

بنابراین از این منظر

I'm much more optimistic about what humans can do.

به آن‌چه که بشر می‌تواند انجام دهد، خوش‌بین ترهستم.

BG: The thing that strikes me

ب ج: چیزی که در طرح پیشنهادی تو در مورد

about your proposals for rehabilitating growth

دوباره نیرو‌بخشی به رشد و تغییر جهت،

and taking a different direction

فکر مرا به خود مشغول می‌کند، این است که تو به نحوی پیشنهاد می‌کنی

is that you're kind of suggesting to fix capitalism with more capitalism --

که نظام سرمایه‌داری را با سرمایه‌داری بیشتر، اصلاح کنیم.

with putting a price tag on good behavior as incentive

با برچسبِ قیمت زدن بر رفتار خوب به عنوان انگیزه‌دهنده،

or developing a bigger role for business in social issues.

و یا گسترش دادنِ نقش تجارت در مسائل اجتماعی.

Is that what you're suggesting?

آیا این همان چیزی است که تو پیشنهاد می‌کنی؟

DM: I'm suggesting we have to be open-minded.

د م: پیشنهاد من این است که دید بازی داشته باشیم.

I think it is absolutely the case

فکر می‌کنم دقیقا موضوع این است که

that traditional models of economic growth

مدل‌های سنتیِ رشد اقتصادی،

are not working the way we would like them to.

به نحوی که ما دوست داریم کار نمی‌‌کنند.

And I think it's no accident

و فکر می‌کنم که تصادفی نیست که امروز

that today the largest economy in the world, the United States,

بزرگترین اقتصاد دنیا، ایالات متحده،

has democracy,

از دموکراسی و البته دموکراسی کامل

liberal democracy, as it's core political stance

برخوردار است، مانند موضع سیاسی اصلی این کشور

and it has free market capitalism --

و همین‌طور بازارهای سرمایه‌داری آزاد نیز،

to the extent that it is free --

تا آن‌جا که مجاز است، دارد.

free market capitalism as its economic stance.

بازار آزاد سرمایه‌داری، همانند وضعیت اقتصادی‌اش.

The second largest economy is China.

دومین اقتصاد بزرگ دنیا، چین است.

It has deprioritized democracy

که از سطح پایینی از دموکراسی برخوردار است

and it has state capitalism, which is a completely different model.

و نظام سرمایه‌داری دولتی دارد که کاملا از وضعیت متفاوتی برخوردار است.

These two countries, completely different political models

این دو کشور، مدل‌های سیاسی و اقتصادی

and completely different economic models,

کاملا متفاوتی دارند.

and yet they have the same income inequality number

و در‌عین‌حال، از لحاظ ضریب جینیِ اندازه‌گیری شده،

measured as a Gini coefficient.

نابرابری درآمدی یکسانی دارند.

I think those are the debates we should have,

فکر می‌کنم باید بر سراین‌ مسائل مناظره کنیم

because it's not clear at all

چرا که کاملا مشخص نیست که

what model we should be adopting,

چه مدلی را باید به کار بگیریم

and I think there needs to be much more discourse

و فکر می‌کنم که به گفتگوی بسیار بیشتر و فروتنی بسیار بیشتری

and much more humility about what we know and what we don't know.

نسبت به آن‌چه که می‌دانیم و آن‌چه که نمی‌دانیم نیاز است.

BG: One last question. The COP21 is going on in Paris.

ب ج: و سوال آخر. کنفرانس احزاب ۲۱ در پاریس در حال برگزاری است.

If you could send a tweet

اگر می‌توانستی پیامی

to all the heads of state and heads of delegations there,

به تمام سران کشورها و هیئت‌های نمایندگیشان در آن‌جا بفرستی،

what would you say?

چه می‌گفتی؟

DM: Again, I would be very much about being open-minded.

د م: دوباره، من خیلی به فکرِ باز داشتن، معتقدم.

As you're aware,

همان‌طور که آگاهید،

the issues around the environmental concerns

اکنون موضوعاتی پیرامون نگرانی‌های زیست‌محیطی

have been on the agenda many times now --

به دفعات در دستور جلسه قرار گرفته است --

in Copenhagen, '72 in Stockholm --

در کوپنهاگ، در سال ۱۹۷۲ در استکهلم --

and we keep revisiting these issues

و ما به طور مداوم این موضوعات را دوباره بازبینی می‌کنیم،

partly because there is not a fundamental agreement,

اغلب به این خاطر که توافقی اساسی وجود ندارد،

in fact there's a schism

در حقیقت بین آن‌چه که کشورهای توسعه‌یافته

between what the developed countries believe and want

به آن معتقدند و خواهان آن هستند، و آن‌چه که کشورهای

and what emerging market countries want.

صاحب بازارهای نوظهور می‌خواهند، تفاوت وجود دارد.

Emerging market countries need to continue to create economic growth

کشورها با بازارهای نوظهور، نیاز دارند که به خلق رشد اقتصادی، ادامه دهند

so that we don't have political uncertainty in the those countries.

همچنین در این‌گونه کشورها، چیزی به نام عدم اطمینان سیاسی نداریم.

Developed countries recognize

کشورهای توسعه یافته متوجه شده‌اند

that they have a real, important responsibility

که مسئولیت واقعی و مهمی

not only just to manage their CO2 emissions

نه تنها برای مدیریتِ انتشار گاز دی اکسید کربن خود

and some of the degradation that they're contributing to the world,

و تنزلاتی که این کشورها نیز نسبت به ایجاد آن در جهان سهیم هستند، دارند،

but also as trendsetters in R&D.

بلکه به عنوان پیشگامان در بحث تحقیق و توسعه نیز نقش دارند

And so they have to come to the table as well.

و آن‌ها نیز باید موافق باشند.

But in essence, it cannot be a situation

اما به طور خلاصه می‌توان گفت که نمی‌تواند به این صورت باشد که

where we start ascribing policies to the emerging markets

ما سیاست‌ها را به بازارهای نوظهور انتساب دهیم

without developed countries themselves

بدون این‌که، به آن‌چه که کشورهای توسعه یافته در بخش تقاضا و عرضه

also taking quite a swipe at what they're doing

در بازارهای توسعه‌یافته انجام می‌دهند،

both in demand and supply in developed markets.

به طور کامل انتقاد نداشته باشیم.

BG: Dambisa, thank you for coming to TED. DM: Thank you very much.

ب ج: دامبیزا، متشکرم که به TED آمدی. د م: خیلی متشکرم.

(Applause)

(تشویق)