Let’s Make the World Wild Again | Kristine McDivitt Tompkins | TED

Transcriber: Ivana Korom Reviewer: Krystian Aparta

Translator: sahar Ahmadi Reviewer: Masoud Motamedifar

My siblings and I grew up on our great-grandfather's farm

من، خواهر و برادرهام در مزرعه پدرِ پدربزرگمان

in California.

در کالیفرنیا بزرگ شدیم.

It was a landscape of our family and our home.

این مزرعه دورنمای خانواده و خانه ما بود.

When it was clear that nobody in our generation

وقتی مشخص شد که هیچکسی از نسلِ ما

wanted to take on the heavy burden of ranching,

تمایل به پذیرش کار سنگینِ مزرعه‌داری نداشت،

the ranch was sold to a neighbor.

مزرعه به یک همسایه فروخته شد.

The anchor of our lives was cut,

این مثل بریده شدن لنگر زندگیِ ما بود،

and we felt adrift in the absence of that land.

که ما در نبود آن احساس سرگردانی می‌کردیم.

For the first time, I came to understand

برای اولین بار، متوجه شدم

that something valuable can be best understood

که ارزش هرچیزی نه در زمان بودن آن،

not by its presence,

بلکه در زمان غیبت و نبودنش،

but by its absence.

بیشتر از همیشه معلوم می‌شود.

It was impossible to know then

در آن روزها، دانستن اینکه

از دست‌دادن چیزهایی که دوست داریم چطور می‌تواند در

just how powerful the absence of those things we love

would have an impact far into my future.

آینده من نقش پررنگی داشته باشد،

For 23 years, my working life was with Yvon Chouinard.

به مدت ۲۳‌سال، زندگیِ کاری من در کنار «ایوون شنارد» رقم خورد.

I started when he was designing and manufacturing

زمانی که من شروع به کار کردم، او مشغول طراحی‌و ساختِ

technical rock and ice climbing equipment

تجهیزات سنگ‌نوردی و یخ‌نوردی در الونکی

in a tin shed near the railroad tracks in Ventura.

نزدیکی مسیرهای راه آهنِ ونتورا بود.

And when Yvon decided to start making clothes for climbers

وقتی ایوون تصمیم گرفت لباسی مخصوص کوهنوردان تولید ‌کند

و اسم آن را پاتاگونیا بگذارد، (برندمعروف پوشاک درآمریکا)

and call this business Patagonia,

I became one of the first six employees,

من یکی از اولین ۶ کارمند او شدم،

later becoming CEO

و بعد‌ها مدیرعامل

and helping build a company

تا کمک کنیم که تولید محصول با‌کیفیت

where creating the best products and doing good by the world

در کنار توجه به محیط‌ زیست

was more than just a tagline.

تنها یک شعار نباشد.

Doug Tompkins, who would become my husband years later,

داگ تامکین که بعدها با او ازدواج کردم،

was an old friend and climbing companion of Yvon's

یکی از دوستان قدیمی و همراهان ایوون در کوه پیمایی‌هایش،

and also an entrepreneur.

و همچنین یک کارآفرین بود.

He cofounded The North Face and Esprit company.

او موسس برند «نورث‌فِیس» و شرکت «اسپریت» بود.

All three of these businesses

هر سه‌ی این کارها، توسط افرادی تأسیس شد

were created by people who had grown up through the '60s,

که در‌دهه ۶۰ میلادی بزرگ شدند.

shaped by the civil rights, antiwar, feminist and peace movements.

و جنبش‌های حقوق‌مدنی، ضد‌جنگ، فمینیستی و صلح، باورهای آنها را شکل داد.

And those values were picked up in those years

شکل‌گیری مجموعه‌ای از این ارزش‌ها به ایده‌هایی تبدیل شد

and carried throughout the values of these companies.

که باو‌رها و ارزش‌های این شرکت‌ها را تعیین کرد.

By the end of the 1980s,

در اواخر دهه ۸۰ میلادی،

Doug decided to leave business altogether

داگ تصمیم گرفت بیزینس‌هایش را رها کند.

and commit the last third of his life to what he called

و یک سوم پایانی عمرش را به چیزی اختصاص دهد که آن را

"paying his rent for living on the planet."

«پرداخت اجاره‌ی زیستن روی کره زمین» می‌نامید.

At nearly the same time, when I hit 40,

تقریباً در همان زمان وقتی من به چهل‌سالگی رسیدم،

I was ready to do something completely new with my life.

آماده بودم تا در زندگی کار کاملاً جدیدی را انجام دهم

The day after retiring from the Patagonia company,

روز بعد از بازنشستگی از پاتاگونیا

I flew 6,000 miles to Patagonia the place

ده‌هزار کیلومتر پرواز کردم تا به پاتاگونیا(منطقه‌ای در آمریکای جنوبی)

and joined Doug as he started what was the first conservation project

برسم، و به داگ بپیوندم که درحال آغاز اولین مأموریت باقی زندگی‌اش بود

of that third of his life.

یعنی حفاظت از محیط زیست.

There we were, refugees from the corporate world,

ما در آنجا شبیه به پناهندگانِ دنیای شرکت‌ها و بیزینس‌ها بودیم

holed up in a cabin on the coast in southern Chile,

که درکابینی در ساحل جنوبی شیلی توسط

surrounded by primaeval rainforest

جنگل‌های بارانی محصور شده‌اند.

where alerce trees can live for thousands of years.

جایی که درختان سرو پاتاگونیا برای هزاران سال می‌توانند زندگی کنند

We were in the middle of a great wilderness

ما در مرکز جایی بودیم که توسط انسان اهلی نشده بود.

that forms one of the only two gaps in the Pan-American highway,

و وسعت‌اش تنها به اندازه‌ی یکی از دو منطقه انتهایی بزرگراه پَن-امریکن بود،

between Fairbanks, Alaska, and Cape Horn.

بین فیربانکس، آلاسکا و کیپ هورن.

A radical change to our daily lives

یک تغییر اساسی در زندگی روزمره ما

spurred on as we had begun to recognize

در حال رخ دادن بود، وقتی که ما فهمیدیم که چطور

how beauty and diversity were being destroyed

زیبایی و تنوع تقریبا در بیشتر مناطق

pretty much everywhere.

در حال نابودی بوده است.

The last wild protected places on earth

آخرین زیستگاه‌های وحشی و محافظت‌شده زمین که هم‌چنان

were still wild

وحشی باقی مانده بودند،

mostly because the relentless front lines of development

همان مناطقی بودند که خط‌ مقدم توسعه بی‌رحم بشری

simply hadn't arrived there yet.

هنوز به آن‌ها نرسیده بود.

Doug and I were in one of the most remote parts on earth,

داگ و من در یکی از دورافتاده‌ترین مناطقِ کره‌زمین قرار‌داشتیم

and still around the edges of Pumalín Park,

و هنوز در«پومالین پارک» هستیم، (زیستگاهی حفاظت شده در شیلی)

our first conservation effort,

که جزو اولین تلاش‌های ما برای حفظ محیط زیست بوده‌است،

industrial aquaculture was growing like a malignancy.

در اینجا، پرورش صنعتی آبزیان به شکل بی رحمانه‌ای در حال‌رشد بود.

Before too long, other threats arrived to the Patagonia region.

در مدت کوتاهی، تهدیدهای دیگری هم به منطقه پاتاگونیا رسید.

Gold mining, dam projects on pristine rivers

استخراج طلا، پروژه های سد‌سازی در رودخانه‌های بکر‌ و دست نخورده

and other growing conflicts.

و درگیری‌های در حال رشد دیگر.

The vibration of stampeding economic growth worldwide

ارتعاشات تکان دهنده‌ی رشدِ‌اقتصادی در سراسر‌جهان، حتی در مناطقی از نیم‌کره‌ی

could be heard even in the highest latitudes of the Southern Cone.

جنوبی‌زمین با‌بیشترین عرض‌جغرافیایی هم شنیده می‌شد.

I know that progress is viewed, generally, in very positive terms,

می‌دانم که پیشرفت به طور کلی، به عنوان نوعی تکاملِ امیدوار کننده

as some sort of hopeful evolution.

و مثبت دیده می‌شود.

But from where we sat,

اما از جایی که ما نشسته بودیم،

we saw the dark side of industrial growth.

ما سوی تاریک رشد اقتصادی را دیدیم.

And when industrial worldviews are applied to natural systems

هنگامی که جهان بینی صنعتی به سیستم‌های طبیعی نگاه می‌کند

that support all life,

بدون در نظرگرفتن نقش اساسی‌شان در حیات‌ ما

we begin to treat the Earth

این به تهدیدی برای کره‌زمین تبدیل می‌شود

as a factory that produces all the things that we think we need.

مثل کارخانه‌ای که هر آنچه ما فکر می‌کنیم نیاز‌داریم را تولید می‌کند.

As we're all painfully aware,

همانطور که همه ما به شکل دردآوری از این موضوع آگاهیم،

the consequences of that worldview are destructive to human welfare,

عوارضِ این دیدگاه جهانی سعادت انسان‌ها

our climate systems and to wildlife.

سیستم‌های اقلیمی و حیات‌وحش را تهدید می‌کند.

Doug called it the price of progress.

داگ اسم آن‌را هزینه‌ی پیشرفت گذاشت.

That's how we saw things,

این نگرشی است که ما پیداکردیم و

and we wanted to be a part of the resistance,

تصمیم گرفتیم که در برابر این جریانات

pushing up against all of those trends.

بایستیم.

The idea of buying private land and then donating it

ایده خرید زمین به‌طور خصوصی و سپس اهدای آن

to create national parks

برای شکل‌گیری پارک‌های ملی

isn't really new.

ایده‌ی جدیدی نیستند.

Anyone who has ever enjoyed the views of Teton National Park in Wyoming

هرکسی که تا به حال از منظره پارک «تِیتون» (یکی از پارک‌های ملی در آمریکا)

or camped in Acadia National Park in Maine

لذت برده باشد، و یا در پارک ملی آکادیا کمپ کرده باشد،

has benefited from this big idea.

از این ایده بزرگ بهره برده است.

Through our family foundation,

از طریق بنیاد خانوادگیمان،

we began to acquire wildlife habitat in Chile and Argentina.

ما شروع به پیدا‌کردنِ زیستگاه‌های حیات‌وحش در شیلی و ‌آرژانتین کردیم.

Being believers in conservation biology,

با آگاهی از علم حفاظت از محیط‌زیست،

we were going for big, wild and connected.

ما به سمت ایده‌ی فضای‌ بزرگ، وحشی و پیوسته حرکت کردیم.

Areas that were pristine, in some cases,

گاهی، مناطقی که بکر و دست نخورده بودند،

and others that would need time to heal,

و گاه مناطقی که به زمانی برای احیا شدن نیاز داشتند،

that needed to be rewild.

تا دوباره وحشی شوند.

Eventually, we bought more than two million acres

نهایتاً، ما بیش از دو میلیون هکتار‌زمین را از فروشنده‌هایی که تمایل

from willing sellers,

به فروش داشتند، خریداری کردیم،

assembling them into privately managed protected areas,

و آنها را به مناطق حفاظت‌شده با مدیریت خصوصی تبدیل ‌کردیم

while building park infrastructure as camp grounds and trails

در حالی‌که در آن‌ها زیرساخت‌های لازم برای پیاده‌روی و کمپینگ را هم

for future use by the general public.

برای استفاده آتی عموم مردم در نظر گرفتیم.

All were welcome.

همه مورد استقبال قرارمی‌گیرند.

Our goal was to donate all of this land in the form of new national parks.

هدف ما اهدای همه این زمین‌ها برای شکل‌دادن نوع جدیدی از پارک‌های ملی بود.

You might describe this as a kind of capitalist jujitsu move.

شما ممکن است این را نوعی حرکت تدافعی سرمایه‌داری توصیف کنید.

We deployed private wealth from our business lives

ما ثروت شخصیمان را از زندگی تجاریمان کسب کردیم

and deployed it to protect nature

و از آن برای حفاظت از محیط زیست در برابر بلعیده شدن

from being devoured by the hand of the global economy.

توسط اقتصاد جهانی. استفاده کردیم.

It sounded good,

این موضوع خوب به نظر می‌رسد،

but in the early '90s in Chile,

اما در اوایل دهه ۹۰ میلادی در شیلی،

where wildlands philanthropy, which is what we called it,

چیزی که ما آن را «دوستی سرزمین‌های وحشی» نامیدیم،

was completely unknown,

کاملا موضوع ناشناخته‌ای بود.

we faced tremendous suspicion,

ما با انبوهی از سوء‌ظن مواجه‌ شدیم،

and from many quarters, downright hostility.

و از بسیاری از جهات مورد خصومت قرارگرفتیم.

Over time, largely by doing what we said we were doing,

با گذر زمان، با انجام کارهایی که وعده انجامشان را داده بودیم

we began to win people over.

اعتماد مردم را جلب کردیم.

Over the last 27 years,

در طول ۲۷ سال گذشته، ما به طور ثابت

we've permanently protected nearly 15 million acres

نزدیک به ۱۵ میلیون هکتار زمین را مورد حفاظت قرار دادیم.

of temperate rainforest,

از جنگل‌های بارانی معتدل گرفته،

Patagonian step grasslands,

چمنزارهای استپی پاتاگونیا،

coastal areas,

مناطق ساحلی،

freshwater wetlands,

تا تالاب‌های آب‌شیرین ،

and created 13 new national parks.

و ۱۳ پارک‌ ملی جدید نیز ایجاد‌ کردیم

All comprised of our land donations

همه آن‌ها شامل زمین‌های اهدایی ما

and federal lands adjoining those territories.

و زمین‌های فدرالی می‌شود که در مجاورت آن‌ها قرارگرفته‌اند.

After Doug's death following a kayaking accident

پس از مرگ داگ بر اثر یک حادثه کایاک سواری

four years ago,

چهارسال پیش،

the power of absence hit home again.

غیبت او دوباره به خانواده ضربه محکمی زد.

But we at Tompkins Conservation leaned in to our loss

اما ما دربنیاد تامکین، به این فقدان تکیه کردیم

and accelerated our efforts.

و به تلاش‌هایمان سرعت بخشیدیم.

Among them, in 2018,

یکی از این تلاش‌ها، در سال ۲۰۱۸، ایجادِ

creating new marine national parks covering roughly 25 million acres

پارک‌های ملی دریایی با مساحت حدود ۲۵ میلیون هکتار

in the southern Atlantic Ocean.

در اقیانوس اطلس جنوبی است.

No commercial fishing or extraction of any kind.

هرگونه ماهیگیری تجاری یا بهره‌کشی از هر نوع، دراین مناطق ممنوع است.

In 2019, we finalized the largest private land gift in history,

در سال ۲۰۱۹، ما بزرگترین اهدای زمین خصوصی در تاریخ را انجام دادیم،

when our last million acres of conservation land in Chile

وقتی که آخرین میلیون هکتار از اراضی حفاظت شده ما در شیلی

passed to the government.

به دولت منتقل شد.

A public-private partnership

یک مشارکت دولتی-خصوصی

that created five new national parks and expanded three others.

که پنج پارک ملّی جدید را ایجاد، و سه پارک را توسعه بخشید.

This ended up being an area larger than Switzerland.

نتیجه‌اش، منطقه‌ای بزرگتر از کشور سوئیس بود.

All of our projects are the results of partnerships.

تمام پروژه‌های ما، حاصل مشارکت هستند.

First and foremost with the governments of Chile and Argentina.

از همه مهم‌تر، مشارکت با دولت شیلی و آرژانتین.

And this requires leadership

این مشارکت‌ها مستلزم رهبریِ است

who understands the value of protecting the jewels of their countries,

که ارزش حفاظت از جواهرات ارزشمند کشور خود را درک کند،

not just for today, but long into the future.

نه تنها برای امروز، بلکه به طور بلند‌مدت درآینده.

Partnerships with like-minded conservation philanthropists as well

مشارکت با خیرخواهان همفکر حافظ محیط زیست هم

played a role in everything we've done.

در هر آنچه ما انجام دادیم، نقش داشته ست.

Fifteen years ago,

۱۵ سال پیش،

we asked ourselves,

ما از خود پرسیدیم که

"Beyond protecting landscape,

«فرای حفاظت از محیط زیست،

what do we really have to do to create fully functioning ecosystems?"

ما برای ایجاد اکوسیستم‌های فعال و عملی حقیقتاً باید چه اقدامی بکنیم؟»

And we began to ask ourselves, wherever we were working,

و شروع کردیم به پرسیدن این سوال که:

who's missing,

چه کسانی از بین رفته‌اند

what species had disappeared

چه گونه‌هایی ناپدید شده‌اند

or whose numbers were low and fragile.

یا تعداد کدام گونه‌ها کم شده است.

We also had to ask,

ما همچنان باید این سوال را می‌پرسیدیم

"How do we eliminate the very reason

که: «چطور می‌توانیم دلیل اصلی پشت

that these species went extinct in the first place?"

انقراض گونه‌ها پیدا کنیم؟»

What seems so obvious now

آن چیزی که امروز واضح به نظر می‌رسد

was a complete thunderbolt for us.

برای ما یک صاعقه‌ی تمام‌عیار بود.

And it changed the nature of everything we do,

پاسخ این سوال، ذاتِ هرآنچه ما انجام می‌دهیم را

completely.

به طور کامل تغییرداد.

Unless all the members of the community are present and flourishing,

اگر همه اعضای جامعه حضور نداشته باشند و شکوفا نشوند،

it's impossible for us to leave behind fully functioning ecosystems.

غیرممکنِ ست بتوان اکوسیستمی کاملاً کارآمد از خود به جای بگذاریم.

Since then, we've successfully reintroduced several native species

از آن زمان، ما با موفقیت چندین گونه بومی را

to the Iberá Wetlands:

در تالاب‌های ایبرا، احیا کردیم:

giant anteaters,

مورچه خواران غول‌پیکر،

pampas deer,

گوزن پامپاس،

peccaries

گرازهای امریکایی،

and finally, one of the most difficult, the green-winged macaws,

و درآخر و به سختی، مکائوهای بال سبز، (گونه‌ای طوطی‌های دم بلند)

who've gone missing for over 100 years in that ecosystem.

که به مدت بیش از۱۰۰ سال به طور کلی ازاکوسیستم ناپدید شده بودند.

And today, they're back, flying free, dispensing seeds,

امروز، آن‌ها برگشته‌اند، آزادانه پرواز می‌کنند، بذر پخش می‌کنند

playing out their lives as they should be.

و همانگونه که باید زندگی می‌کنند.

The capstone of these efforts in Iberá

سنگ بنای این تلاش‌ها در ایبرا،

is to return the apex carnivores to their rightful place.

بازگرداندن گوشتخواران راس هرم به جایگاه واقعی خودشان بود.

Jaguars on the land, giant otters in the water.

پلنگ خالدار آمریکایی روی زمین، سمورهای غول پیکر در آب.

Several years of trial and error produced young cubs

نتیجه‌ی سال‌های متمادی آزمون و خطا، توله‌های جوانی است

who will be released

که برای اولین‌بار

for the first time in over half a century

در طول یک نیم‌قرن در تالاب‌های ایبرا

into Iberá wetlands,

رها‌سازی می‌شوند.

and now, the 1.7-million-acre Iberá Park will provide enough space

واکنون،پارک ایبرا با مساحت۱.۷میلیون هکتار فضای کافی و بدون ریسکی را

for recovering jaguar populations with low risk of conflict

برای جمعیت بازیابی شده ی جگوارها، در همسایگی گله داران

with neighboring ranchers.

فراهم خواهد کرد.

Our rewilding projects in Chile

پروژه های بازآفرینی ما در شیلی (وحشی سازی مجدد طبیعت)

are gaining ground on low numbers of several key species

در حال کسب موفقیت در بازآفرینی تعداد اندکی از چندین گونه مهم

in the Patagonia region.

در منطقه‌ی پاتاگونیا هستند.

The huemul deer that is truly nearly extinct,

آهوی آندی تقریبا منقرض شده،

the lesser rheas

رییاهای (از پرندگان ساکن آمریکای جنوبی) کمتری وجود دارند

and building the puma and fox populations back up.

و جمعیت پوماها و روباه‌ها نیز به حمایت نیاز دارند.

You know, the power of the absent can't help us

اگرغم از دست‌دادن کسی تنها به دلتنگی و افسوس منتهی شود

if it just leads to nostalgia or despair.

هیچ کمکی به ما نمی‌کند.

To the contrary,

اما برعکس،

it's only useful if it motivates us

این غم زمانی مفید است که به شکل یک قدرت به ما انگیزه‌ای دهد

toward working to bring back what's gone missing.

تا چیزهای ازدست رفته را برگردانیم.

Of course, the first step in rewilding

البته که برای ما اولین قدم در احیای طبیعت این است

is to be able to imagine that it's possible in the first place.

که ابتدا بتوانیم تصور کنیم که اول از همه این امر ممکن و میسّرست.

That wildlife abundance recorded in journals

فراوانی و تنوع حیات‌وحشی که در مجلات می‌بینیم

aren't just stories from some old dusty books.

افسانه و داستان‌هایی از چند کتاب قدیمی نیستند.

Can you imagine that?

می‎توانید تصور کنید؟

Do you believe the world could be more beautiful,

باور می‌کنید که جهان می‌توانست زیباترهم باشد؟

more equitable?

و عادلانه‌تر؟

I do.

من باور می‌کنم.

Because I've seen it.

چون من خودم دیده‌ام.

Here's an example.

بگذارید یک مثال بزنم:

When we purchased one of the largest ranches

وقتی یکی از بزرگترین مزرعه‌ها را خریداری کردیم

in Chile and Patagonia, in 2004,

در شیلی و پاتاگونیا، در۲۰۰۴،

it looked like this.

به این شکل بود.

For a century, this land had been overgrazed by livestock,

به مدت یک‌قرن، این زمین تحت چرای بیش از حد دام‌ها قرا گرفته‌ بود،

like most grasslands around the world.

مثل بیشتر چمنزارهای دنیا.

Soil erosion was rampant,

فرسایش خاک بیداد می‌کرد،

hundreds of miles of fencing

صدها کیلومتر حصار، حیات‌وحش

kept wildlife and its flow corralled.

و حرکت سیال آن‌را مختل کرده بود.

And that was with the little wildlife that was left.

و این با وجود اندک حیات وحشی بود که وجود داشت.

The local mountain lions and foxes had been persecuted for decades,

شیرهای کوهی و روباه‌های منطقه برای دهه‌ها مورد آزار قرار گرفته بودند،

leaving their numbers very low.

و همین موضوع موجب کاهش جمعیت‌شان شده بود.

Today, those lands are the 763,000-acre Patagonian National Park,

این زمین‌ها امروز بخشی از ۷۶۳ هزار هکتارِ پارک ملی پاتاگونیا هستند،

and it looks like this.

و اینطور به نظر می‌رسند:

And Arcelio, the former gaucho,

و آرسلیو، که در گذشته یک گائوچو بود (گاوچران/اسب گردان)

whose job was to first find and kill mountain lions in the years past,

و شغلش در سال‌های گذشته، پیدا‌کردن شیرهای کوهی و کشتنشان بود،

today is the head tracker for the park's wildlife team,

امروز به عنوان راهنما در تیم حیات‌وحشِ پارک‌ملی، مشغول به کار است،

and his story captures the imagination of people around the world.

و داستان او تخیل مردم از سراسرجهان را به به سمت خودش می کشاند.

What is possible.

چه چیزهایی که ممکن می‌شود.

I share these thoughts and images with you not for self-congratulations,

من این تصاویر و خاطرات را به خاطر تعریف از خودم با شما به اشتراک نگذاشتم،

but to make a simple point

بلکه فقط برای تبدیل یک نکته و هدف ساده به

and propose an urgent challenge.

یک مبارزه ی حیاتی و فوری بود.

If the question is survival,

اگر سوال ما این است که چطور بیشتر زنده بمانیم

survival of life's diversity and human dignity

بقای تنوع زندگی و جایگاه انسانی ما

and healthy human communities,

و یک جامعه ی انسانی سالم،

then the answer must include rewilding the Earth.

در گروِ احیای کره زمین است.

As much and as quickly as possible.

با سرعت هرچه تمام‌تر.

Everyone has a role to play in this,

هرکسی در این میان نقشی برای ایفا کردن دارد،

but especially those of us with privilege,

به خصوص ما، آن‌هایی که در زندگی از مواهبی برخوردار هستند،

with political power,

قدرت سیاسی،

wealth,

ثروت،

where, let's face it, for better, for worse,

آن نقطه‌ای که ما خوب یا بد با حقیقت ماجرا روبه رو می‌شویم،

that's where the chess game of our future is played out.

همان جاییِ که بازی شطرنج زندگی را برای آینده‌مان بازی می‌کنیم.

And this gets to the core of the question.

و به این نکته اساسی در این سوال می‌رسیم.

Are we prepared to do what it takes to change the end of this story?

آیا حاضریم برای پایان این قصه، از تمام توانمان استفاده کنیم؟

The changes the world has made in the past few months

تغییراتی که در چند ماه گذشته، برای متوقف کردنِ شیوعِ

to stop the spread of COVID-19

ویروس کرونا در جهان به وجود آمده،

are so promising to me,

به من چنین آینده‌ای را نوید می‌دهد، چون

because it shows we can join forces under desperate circumstances.

به من نشان می‌دهد که ما می‌توانیم درشرایط ناامیدانه نیروهایمان را با هم متحد کنیم.

What we're going through now could be a precursor

چیزی که ما امروز با آن روبه رو هستیم، می‌تواند شروع آسیب‌های بالقوه و

to the broader potential damage as a result of the climate crisis.

گسترده‌ای باشه که به عنوان پیامد بحران‌های اقلیمی ممکن است رخ دهد.

But without warning,

اما بدون هیچ هشداری،

globally, we're learning to work together in ways we could never have imagined.

درسراسرجهان، ما در درحال یادگرفتن این هستیم که چطور باهم کار کنیم،

به گونه‌ای که قبلا هرگز تصورش را هم نمی‌کردیم.

Having watched young people from around the world

تماشای جوانانی که در سراسر جهان

rising up and going out into the streets

برخواسته‌اند و به خیابان‌ها رفتند تا به ما

to remind us of our culpability and chastising us for our inaction

یادآوری‌ کنند که ما مقصر هستیم، و برای اینکه هیچ کنشی نداشته‌ایم، مستحق مجازاتیم،

are the ones who really inspire me.

همان صحنه‌هایی است که برای من الهام‌بخش هستند.

I know, you've heard all of this before.

می‌دانم که همه این‌ها را قبلا هم شنیدید،

But if there was ever a moment to awaken to the reality

اما اگر حتی یک لحظه برای بیداری و دیدنِ واقعیت وجود داشته باشد

that everything is connected to everything else,

تا به ما نشان دهد که چطور هر چیز به چیزهای دیگر مرتبط است

it's right now.

آن لحظه، همین حالاست.

Every human life is affected by the actions

زندگی هرانسانی تحت تاثیر زندگیِ

of every other human life around the globe.

انسان‌های دیگر در سراسر جهانِ است.

And the fate of humanity is tied to the health of the planet.

و سرنوشت‌ انسان، به سلامت کره‌زمین گره خورده ست.

We have a common destiny.

ما با هم سرنوشت مشترکی داریم.

We can flourish

ما می‌توانیم رشد کنیم و شکوفه بدهیم

or we can suffer ...

یا اینکه سختی بکشیم ...

But we're going to be doing it together.

اما ما همگی در انجام این کار با هم هستیم.

So here's the truth.

بنابراین، حقیقت این است:

We're so far past the point when individual action is an elective.

ما خیلی وقت است از این نقطه گذشته‌ایم که حرکت‌های فردی تنها یک انتخاب باشد.

In my opinion, it's a moral imperative

امروز به نظر من این به یک «ضرورت اخلاقی» تبدیل شده

that every single one of us

که هر یک از ما، قدم برداریم

steps up to reimagine our place in the circle of life.

و جایگاهمان در دایره زندگی را دوباره ترسیم و تصویر کنیم...

Not in the center, but as part of the whole.

نه در مرکز آن، بلکه به عنوانِ جزیی از یک کُل.

We need to remember

باید به یاد بیاوریم که ما

that what we do reflects who we choose to be.

انعکاس کارهایی هستیم که انجام می‌دهیم.

Let's create a civilization

بیاید باهم یک تمدن بسازیم

that honors the intrinsic value of all life.

که ارزش ذاتی هر حیاتی در آن ارزشمند است.

No matter who you are,

هرکسی که هستنید،

no matter what you have to work with,

مهم نیست با چه چیزهایی سروکار دارید،

get out of bed every single morning,

هر روز صبح که از تخت بلند می‌شوید،

and do something that has nothing to do with yourself,

برای کسی یا چیزی به غیر از خودت که برایت ارزشمند است

but rather having everything to do with those things you love.

برای چیزهایی که می‌دانی درست است...

With those things you know to be true.

کاری بکن و قدمی بردار.

Be someone who imagines human progress

انسانی باش که پیشرفت انسانی را تصور می‌کند

to be something that moves us toward wholeness.

طوری که ما را به سمت مفهوم کلی‌تری سوق می‌دهد.

Toward health.

به سمت بهبودی،

Toward human dignity.

به سوی جایگاه انسانی.

And always,

در هر لحظه،

and forever,

و برای همیشه،

wild beauty.

زیبایی طبیعتِ وحشی.

Thank you.

ممنونم.