Why we must confront the painful parts of US history | Hasan Kwame Jeffries

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Masoud Motamedifar

Not that long ago,

نه چندان قبل،

I received an invitation

یک دعوتنامه دریافت کردم

to spend a few days at the historic home of James Madison.

تا چند روز در منزل تاریخی جیمز مدیسون سپری کنم.

James Madison, of course,

جیمز مدیسون، البته،

was the fourth president of the United States,

چهارمین رئیس جمهور آمریکا بود،

the father of the Constitution,

پدر قانون اساسی،

the architect of the Bill of Rights.

معمار منشور حقوق.

And as a historian,

و بعنوان یک تاریخ‌دان،

I was really excited to go to this historic site,

برای رفتن به این مکان تاریخی هیجان‌زده بودم،

because I understand and appreciate the power of place.

چون قدرت مکان را درک می‌کنم.

Now, Madison called his estate Montpelier.

خوب، مدیسون مِلک خود را مون‌پلیه نام نهاد.

And Montpelier is absolutely beautiful.

مون‌پلیه بسیار زیباست.

It's several thousand acres of rolling hills,

شامل حدود هزار هکتار از پستی و بلندی

farmland and forest,

و زمین کشاورزی و جنگل است،

with absolutely breathtaking views of the Blue Ridge Mountains.

با منظره‌های شگفت‌انگیزی از کوهستان‌هان بلو ریدج.

But it's a haunting beauty,

اما اینها زیبایی‌های سیاحتی هستند،

because Montpelier was also a slave labor camp.

چون مون‌پلیه زمانی بندرگاه نگهداری بردگان بود.

You see, James Madison enslaved more than 100 people

می‌بینید که جیمز مدیسون بیش از صد نفر را

over the course of his lifetime.

در طول حیاتش به بردگی گرفت.

And he never freed a single soul,

و حتی روان یک نفر را هم آزاد نکرد،

not even upon his death.

حتی در هنگام مرگش.

The centerpiece of Montpelier is Madison's mansion.

کانون زیبایی مون‌پلیه کاخ مدیسون است.

Now this is where James Madison grew up,

خوب اینجا جایی است که جیمز مدیسون پرورش یافت،

this is where he returned to after his presidency,

اینجا جایی است که پس از ریاست جمهوری به آنجا بازگشت.

this is where he eventually died.

اینجا جایی است که در نهایت فوت شد.

And the centerpiece of Madison's mansion is his library.

و این مکان زیبای کاخ مدیسون کتابخانه‌اش است.

This room on the second floor,

این اتاق در طبقه دوم،

where Madison conceived and conceptualized the Bill of Rights.

جایی است که مدیسون منشور حقوق را در ذهن پرورش داد.

When I visited for the first time,

هنگامی که اولین بار بازدید کردم،

the director of education, Christian Cotz --

مدیر آموزش، کریستیان کاتز --

cool white dude --

آن آقای خوب سفیدپوست --

(Laughter)

(خنده)

took me almost immediately to the library.

تقریباً فوراً مرا به کتابخانه برد.

And it was amazing, being able to stand in this place

و فرصت ایستادن در چنین مکانی

where such an important moment in American history happened.

که چنین لحظه مهمی از تاریخ آمریکا در آن رخ داده، شگفت‌انگیز بود.

But then after a little while there,

اما کمی بعد در آنجا،

Christian actually took me downstairs to the cellars of the mansion.

کریستیان مرا به طبقه پایین به سمت زیرزمین برد.

Now, in the cellars of the mansion,

خوب زیرزمین کاخ،

that's where the enslaved African Americans who managed the house

جایی بود که برده‌های آفریقایی آمریکایی که کاخ را مدیریت می‌کردند

spent most of their time.

بیشتر وقتشان را سپری می‌کردند.

It's also where they were installing a new exhibition on slavery in America.

همچنین جایی بود که داشتند نمایشگاه جدیدی برای بره‌داری در آمریکا راه می‌انداختند.

And while we were there,

و در حالی که آنجا بودیم،

Christian instructed me to do something I thought was a little bit strange.

کریستیان گفت کاری بکنم که به نظرم کمی عجیب بود.

He told me to take my hand

گفت دستم را حرکت دهم

and place it on the brick walls of the cellar and to slide it along,

و روی آجرهای دیوار زیرزمین بگذارم و به آن دست بکشم،

until I felt these impressions or ridges in the face of the brick.

تا وقتی که این برآمدگی‌های روی آجر را احساس کردم.

Now look,

حالا ببینید،

I was going to be staying on-site on this former slave plantation

قرار بود در محل سابق برده‌داری به منظور زراعت

for a couple of days,

دو روز بمانم،

so I wasn't trying to upset any white people.

تا هیچ سفیدپوستی آزرده‌خاطر نشود.

(Laughter)

(خنده)

Because when this was over,

چون پس از اتمام این قضیه،

I wanted to make sure that I could get out.

خواستم مطمئن شوم که می‌توانم خارج شوم.

(Laughter)

(خنده)

But as I'm actually sliding my hand along the cellar wall,

اما وقتی داشتم دستم را به دیوار زیرزمین می‌کشیدم،

I couldn't help but think about my daughters,

کمکی از دستم ساخته نبود ولی یاد دخترانم افتادم،

and my youngest one in particular,

مخصوصاً جوانترین دخترم،

who was only about two or three years old at the time,

که در آن زمان دو یا سه سال داشت،

because every time she hopped out of our car,

چون هر وقت از ماشین بیرون می‌پرید،

she would take her hand and slide it along the outside,

دستش را به بدنه بیرونی ماشین می‌کشید،

which is absolutely disgusting.

که خیلی آزاردهنده است.

And then --

و سپس --

and then, if I couldn't get to her in time,

و اگر به وقتش نمی‌توانستم او را بگیرم،

she would take her fingers and pop them in her mouth,

دستانش را درست فرو می‌کرد در دهانش،

which would drive me absolutely crazy.

که مرا کاملا عصبی می‌کرد.

So this is what I'm thinking about while I'm supposed to be a historian.

خوب این چیزی است که به آن فکر می‌کردم تا یک تاریخدان شوم.

(Laughter)

(خنده)

But then, I actually do feel these impressions in the brick.

اما سپس هیجان‌ها را در آجرها حس کردم.

I feel these ridges in the brick.

این برآمدگی‌ها در آجرها را حس کردم.

And it takes a second to realize what they are.

و برای اینکه بدانم چه هستند

What they are

فقط یک لحظه طول کشید

are tiny hand prints.

آثاردست کوچکی بودند.

Because all of the bricks at James Madison's estate

چون همه آجرهای مِلک جیمز مدیسون

were made by the children that he enslaved.

توسط کودکانی ساخته شده بودند که او به بردگی گرفته بود.

And that's when it hit me

و این روی من اثر گذاشت

that the library

که کتابخانه‌ای

in which James Madison conceives and conceptualizes the Bill of Rights

که جیمز مدیسون در آن منشور حقوق را در سر پرورانده است

rests on a foundation of bricks

روی آجرهایی بنا شده است

made by the children that he enslaved.

که توسط کودکانی ساخته شده‌اند که او به بردگی گرفته بود.

And this is hard history.

و این تاریخ سختی است.

It's hard history, because it's difficult to imagine

تاریخ سختی است، زیرا سخت است

the kind of inhumanity

که چنین رفتار غیرانسانی را تصور کنید

that leads one to enslave children

که کودکان را به بردگی کشانده

to make bricks for your comfort and convenience.

تا برای راحتی و آسایش عده‌ای آجر بسازند.

It's hard history,

تاریخ سختی است،

because it's hard to talk about the violence of slavery,

زیرا صحبت در مورد خشونت برده‌داری سخت است،

the beatings, the whippings, the kidnappings,

کتک زدن‌ها، شلاق زدن‌ها، آدم‌ربایی‌ها،

the forced family separations.

جدا کردن اجباری اعضای خانواده.

It's hard history, because it's hard to teach white supremacy,

تاریخ سختی است، زیرا تعلیم برتری سفیدپوستان سخت است،

which is the ideology that justified slavery.

که یک ایدئولوژی است برای توجیه برده‌داری.

And so rather than confront hard history,

و به جای روبرویی با این تاریخ سخت،

we tend to avoid it.

تمایل داریم آن را نادیده بگیریم.

Now, sometimes that means just making stuff up.

حالا بعضی وقت‌ها فقط ازش حرف می‌زنیم.

I can't tell you how many times I've heard people say

نمی‌توانم بگویم که چقدر شنیده‌ام که افراد می‌گویند

that "states' rights" was the primary cause of the Civil War.

که «حقوق ایالات» دلیل اصلی جنگ داخلی آمریکا بوده است.

That would actually come as a surprise

این واقعاً جای تعجب می‌بود

to the people who fought in the Civil War.

برای کسانی که در جنگ داخلی می‌جنگیدند.

(Laughter)

(خنده)

Sometimes, we try to rationalize hard history.

گاهی سعی می‌کنیم تاریخ سخت را منطقی جلوه دهیم.

When people visit Montpelier --

وقتی مردم از مون‌پلیه دیدن می‌کنند

and by "people," in this instance, I mean white people --

-- و منظورم از «مردم» در این لحظه، سفیدپوستان هستند --

when they visit Montpelier

وقتی از مون‌پلیه

and learn about Madison enslaving people,

دیدن می‌کنند و در مورد برده‌گیری افراد توسط مدیسون مطلع می‌شوند

they often ask,

اغلب می‌پرسند،

"But wasn't he a good master?"

«اما آیا او استاد خوبی نبود؟»

A "good master?"

«استاد خوب»؟

There is no such thing as a good master.

چیزی تحت عنوان استاد خوب وجود ندارد.

There is only worse and worser.

فقط بد و بدتر وجود دارد.

And sometimes,

و گاهی،

we just pretend the past didn't happen.

فقط وانمود می‌کنیم که گذشته رخ نداده است.

I can't tell you how many times I've heard people say,

نمی‌توانم بگویم چقدر شنیده‌ام که افراد می‌گویند،

"It's hard to imagine slavery existing outside of the plantation South."

«تصور اینکه خارج از منطقه زراعی جنوب برده‌داری وجود داشته است مشکل است.»

No, it ain't.

نه سخت نیست.

Slavery existed in every American colony,

برده‌داری در هر کلونی آمریکایی وجود داشته است.

slavery existed in my home state of New York

برده‌داری در محل زندگی من، نیویورک تا ۵۰ سال

for 50 years after the American Revolution.

پس از انقلاب آمریکا وجود داشته است.

So why do we do this?

خوب چرا این کار را می‌کنیم؟

Why do we avoid confronting hard history?

چرا از مواجهه با تاریخ سخت طفره می‌رویم؟

Literary performer and educator Regie Gibson

مجری و مربی ادبی، ریج گیبسون

had the truth of it when he said

واقعیت را اینگونه شرح می‌دهد

that our problem as Americans is we actually hate history.

که مشکل ما آمریکایی‌ها این است که از تاریخ متنفریم.

What we love

چیزی که عاشقش هستیم

is nostalgia.

نوستالژی است.

Nostalgia.

نوستالژی.

We love stories about the past

ما عاشق داستان‌هایی در مورد گذشته هستیم

that make us feel comfortable about the present.

که موجب می‌شود در مورد زمان حال احساس راحتی کنیم.

But we can't keep doing this.

اما نمی‌توانیم به این کار ادامه دهیم.

George Santayana, the Spanish writer and philosopher,

جورج سانتایانا، نویسنده و فیلسوف اسپانیایی،

said that those who cannot remember the past

می‌گفت کسانی که نمی‌توانند گذشته را به خاطر آورند

are condemned to repeat it.

محکوم به تکرار آن هستند.

Now as a historian, I spend a lot of time thinking about this very statement,

خوب بعنوان یک تاریخدان، زمان زیادی را صرف فکر کردن به این جمله می‌کنم،

and in a sense, it applies to us in America.

و به طریقی در مورد ما در آمریکا صدق می‌کند.

But in a way, it doesn't.

اما از جهتی هم صدق نمی‌کند.

Because, inherent in this statement,

زیرا، اساساً در این جمله،

is the notion that at some point,

پیامی است مبنی بر اینکه در نقطه‌ای،

we stopped doing the things

از انجام کارهایی که در نقطه اول

that have created inequality in the first place.

نابرابری ایجاد کرده است باز می‌ایستیم.

And a harsh reality is,

و حقیقت تلخ این است

we haven't.

که باز نایستاده‌ایم.

Consider the racial wealth gap.

شکاف ثروت برآمده از اختلاف نژادی را در نظر بگیرید.

Wealth is generated by accumulating resources in one generation

ثروت توسط جمع شدن منابع در یک نسل تولید می‌شود

and transferring them to subsequent generations.

و به نسل‌های بعدی منتقل می‌شود.

Median white household wealth

میانه ثروت خانوار سفیدپوست

is 147,000 dollars.

۱۴۷.۰۰۰ دلار است.

Median Black household wealth

میانه درآمد خانوار سیاه‌پوست

is four thousand dollars.

چهارهزار دلار است.

How do you explain this growing gap?

این شکاف فزاینده را چگونه شرح می‌دهید؟

Hard history.

تاریخ سخت.

My great-great-grandfather was born enslaved

پدر پدر پدربزرگم به صورت برده

in Jasper County, Georgia, in the 1850s.

در شهرستان جاسپر، جورجیا، در دهه ۱۸۵۰ متولد شد.

While enslaved, he was never allowed to accumulate anything,

در حال بردگی، او هرگز اجازه نداشت ثروتی جمع کند،

and he was emancipated with nothing.

و با دست خالی آزاد شد.

He was never compensated for the bricks that he made.

او هرگز برای آجرهایی که می‌ساخت چیزی دریافت نمی‌کرد.

My great-grandfather was also born in Jasper County, Georgia, in the 1870s,

پدر پدربزرگ من هم در شهرستان جاسپر، جورجیا، در دهه ۱۸۷۰ متولد شد،

and he actually managed to accumulate a fair bit of land.

و او توانست قطعه‌ای زمین برای خود دست و پا کند.

But then, in nineteen-teens, Jim Crow took that land from him.

اما سپس در نوزده سالگی، جیم کرو زمین را از وی گرفت.

And then Jim Crow took his life.

و جیم کرو زندگیش را هم گرفت.

My grandfather, Leonard Jeffries Senior,

پدربزرگم، لئونارد جفریس سنیور،

was born in Georgia,

در جورجیا متولد شد،

but there was nothing left for him there,

اما هیچ برایش در آنجا باقی نگذاشته بودند،

so he actually grew up in Newark, New Jersey.

و او در واقع در نیوآرک، نیوجرسی بزرگ شد.

And he spent most of his life working as a custodian.

و بیشتر زندگیش را بعنوان نگهبان کار کرد.

Job discrimination, segregated education and redlining

تبعیض شغلی، تفکیک آموزشی و خطوط قرمز

kept him from ever breaking into the middle class.

او را از راه یافتن به طبقه متوسط باز می‌داشت.

And so when he passed away in the early 1990s,

و بنابراین هنگامی که در اوایل دهه ۱۹۹۰ فوت شد،

he left to his two sons

برای دو پسرش

nothing more than a life-insurance policy

چیزی بیش از یک سیاست بیمه عمر نگذاشت

that was barely enough to cover his funeral expenses.

که حتی برای هزینه‌های مراسم ختمش هم کفایت نمی‌کرد.

Now my parents, both social workers,

حالا والدین من، هر دو مددکار اجتماعی هستند،

they actually managed to purchase a home

توانستند در سال ۱۹۸۰ منزلی بخرند

in the Crown Heights section of Brooklyn, New York, in 1980,

در کراون هایتس، بروکلین، نیویورک

for 55,000 dollars.

به قیمت ۵۵/۰۰۰ دلار.

Now Crown Heights, at the time, was an all-Black neighborhood,

حالا در آن زمان در کراون هایتس همه همسایه‌ها سیاه‌پوست بودند،

and it was kind of rough.

و تقریباً منطقه خشنی بود.

My brother and I often went to sleep,

تا اواسط دهه ۱۹۸۰، من و برادرم

by the mid-1980s,

اغلب با شنیدن صدای گلوله

hearing gunshots.

به خواب می‌رفتیم،

But my parents protected us,

اما والدینم از ما محافظت می‌کردند،

and my parents also held onto that home.

و والدینم هم ۴۰ سال در آن خانه

For 40 years.

ماندند.

And they're still there.

و همچنان آنجا هستند.

But something quintessentially American happened

اما اتفاقی کاملا امریکایی

about 20 years ago.

حدود ۲۰ سال قبل رخ داد.

About 20 years ago,

حدود ۲۰ سال قبل،

they went to sleep one night in an all-Black neighborhood,

آنها یک شب در یک جایی که همه همسایه‌ها سیاه‌پوست بودن به خواب رفتند،

and they woke up the next morning

و صبح روز بعد هنگامی که بیدار شدند

in an all-white neighborhood.

همه همسایه‌ها سفیدپوست بودند.

(Laughter)

(خنده)

And as a result of gentrification,

در نتیجه یک اعیانی‌سازی،

not only did all their neighbors mysteriously disappear,

نه تنها همه همسایه‌ها ناپدید شدند،

but the value of their home

بلکه ارزش منزلشان هم

skyrocketed.

سر به فلک زد.

So that home that they purchased for 55,000 dollars --

پس آن منزلی که به ۵۵/۰۰۰ دلار خریده بودند --

at 29 percent interest, by the way --

البته با بهره ۲۹ درصد --

that home is now worth 30 times what they paid it for.

الان ارزش آن منزل سی برابر شده است.

Thirty times.

سی برابر.

Do the math with me.

با هم حساب کنیم.

That's 55,000 times 30, carry the zeros --

۵۵/۰۰۰ ضربدر ۳۰، صفرها را بگذارید --

That's a lot of money.

پول زیادی است.

(Laughter)

(خنده)

So that means,

خوب این یعنی،

as their single and sole asset,

تنها سرمایه آن‌ها،

when the time comes for them to pass that asset on to my brother and I,

هنگامی که وقتش فرا برسد این سرمایه به من و برادرم منتقل می‌شود،

that will be the first time in my family's history,

این اولین بار در تاریخ خانوادگی من خواهد بود،

more than 150 years after the end of slavery,

بیش از ۱۵۰ سال پس از پایان برده‌داری،

that there will be a meaningful transfer of wealth in my family.

که مقدار معناداری از ثروت در خانواده من منتقل خواهد شد.

And it's not because family members haven't saved,

و به این خاطر نیست که اعضای خانواده پس‌انداز نکرده‌اند،

haven't worked hard,

سخت کار نکرده‌اند،

haven't valued education.

و به تحصیلات اهمیت نداده‌اند.

It's because of hard history.

بلکه به خاطر تاریخ سخت است.

So when I think about the past,

خوب هنگامی که به گذشته فکر می‌کنم،

my concern about not remembering it

نگرانی من از اینکه این تاریخ را به خاطر نمی‌آوریم

is not that we will repeat it if we don't remember it.

این نیست که برای فراموش نشدن، آن را بیشتر تکرار کنیم.

My concern, my fear is that if we don't remember the past,

نگرانی و ترس من این است که اگر گذشته را بخاطر نیاوریم،

we will continue it.

آن گذشته تلخ را ادامه خواهیم داد.

We will continue to do the things

به انجام کارهایی ادامه می‌دهیم

that created inequality and injustice in the first place.

که نابرابری و بی‌عدالتی را در نقطه اول ایجاد کرد.

So what we must do

خوب کاری که باید بکنیم

is we must disrupt the continuum of hard history.

این است که باید این پیوستگی تاریخ سخت را بشکنیم.

And we can do this by seeking truth.

و این کار را با جستجوی حقیقت می‌توان انجام داد.

By confronting hard history directly.

با مواجهه مستقیم با تاریخ سخت.

By magnifying hard history for all the world to see.

با بزرگنمایی تاریخ سخت برای تمام جهان تا ببینند.

We can do this by speaking truth.

این کار را با گفتن واقعیت می‌توان انجام داد.

Teachers teaching hard history to their students.

معلمین تاریخ سخت را به دانش‌آموزان تعلیم دهند.

To do anything else is to commit educational malpractice.

انجام هر کار غیر از این در مدارس یعنی سوء اداره آموزش و پرورش.

And parents have to speak truth to their children,

و والدین باید واقعیت را به فرزندان‌شان بگویند،

so that they understand

تا بدانند

where we have come from as a nation.

که از کجا آمده‌ایم تا این ملت شکل بگیرد.

And finally, we must all act on truth.

و در نهایت، همه ما باید بر اساس واقعیت عمل کنیم.

Individually and collectively,

انفرادی، جمعی،

publicly and privately,

عمومی و خصوصی،

in small ways and in large ways.

در مقیاس کوچک و بزرگ.

We must do the things that will bend the arc of the moral universe

ما باید کارهایی کنیم که کمان جهان اخلاقی را

towards justice.

به سوی عدالت خم کنیم.

To do nothing is to be complicit

هیچ کار نکردن یعنی همدست شدن

in inequality.

در ایجاد نابرابری.

History reminds us

تاریخ به ما یادآوری می‌کند

that we, as a nation,

که ما بعنوان یک ملت،

stand on the shoulders of political giants

بر دوش بزرگان سیاسی خود

like James Madison.

همچون جیمز مدیسون ایستاده‌ایم.

But hard history reminds us that we, as a nation,

اما تاریخ سخت به ما یادآوری می‌کند که همچنین ما بعنوان یک ملت،

also stand on the shoulders of enslaved African American children.

بر دوش کودکان برده آفریقایی آمریکایی ایستاده‌ایم.

Little Black boys and little Black girls

پسران و دختران سیاهپوست کوچکی

who, with their bare hands, made the bricks

که با دستان برهنه آجرها را ساختند

that serve as the foundation for this nation.

تا اساس این ملت را بنیاد گذارند.

And if we are serious about creating a fair and just society,

و اگر در خلق یک جامعه منصف و عادل جدی هستیم

then we would do well to remember that,

باید به خوبی آن رنجها را به یاد آوریم

and we would do well to remember them.

و اگر به یاد آوریم کار درستی کرده‌ایم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)