How to overcome apathy and find your power | Dolores Huerta

Translator: Mansoureh Hadavand Reviewer: sadegh zabihi

I want to start out with quoting Helen Keller,

می‌خواهم سخنان خود را با نقل‌قولی از هلن کلر شروع کنم،

that great woman that we all admire.

بانوی بزرگی که همه ما تحسینش می‌کنیم.

And she had a statement that is very profound,

در یکی از گفته‌های پرمعنایش

and this statement is

این‌چنین می‌گوید که

that science has been able to find cures for many evils,

علم توانسته تا برای بسیاری از مشکلات راه حلی پیدا کند،

but never the greatest evil of all in human beings,

اما هنوز برای یکی از زیانبارترین مشکلات بشریت،

and that evil is apathy.

So, we know that apathy really costs us a lot,

می‌دانیم که بی تفاوتی هزینه بالایی برایمان دارد،

especially in our democracy.

به خصوص در دموکراسی.

And when we think of why people do not get involved,

زمانی که به دنبال دلیلی برای عدم مشارکت مردم هستیم،

why they do not become activists,

و اینکه چرا مردم فعال سیاسی یا اجتماعی نیستند،

it's often that people are so worn down with their own familial responsibilities,

به این نتیجه می‌رسیم که مردم و به خصوص بانوان

and women especially.

در روزمرگی‌های خود غرق شده‌اند.

You know, women, they have so many inhibitions.

بانوان با موانع زیادی روبرو هستند.

Many of them have suffered so much trauma in their lives,

بسیاری از آنها در زندگی از آسیب‌های روحی و

so many aggressions in their lives.

بسیاری هم از خشونت رنج برده‌اند.

And so it's very hard for them to realize that they have leadership capacities.

بنابراین برایشان سخت است که باور کنند توانایی مدیریت و رهبری را دارند.

That they can get out there, and they could change the world.

و اینکه می‌توانند بیرون بیایند و دنیا را تغییردهند.

Another thing that many women --

نکته دیگر در مورد بانوان این است که --

we think that we have to do everything.

ما فکر می‌کنیم که باید همه کارها را انجام دهیم،

That we are the only ones responsible for our families,

اینکه فقط ما مسئول خانواده‌مان هستیم،

and it is so hard for us to delegate

و برایمان سخت است که وظایفی را

and just get others to help us do the duties that we are responsible for.

که ما مسئول انجام دادنش هستیم به دیگران بسپاریم.

We feel embarrassed or we feel guilty.

حس شرمندگی یا احساس گناه می‌کنیم.

But we know that we have to make this happen,

اما باید از یک جا شروع کنیم،

because if not, we will never have time to be able to volunteer

وگرنه هرگز فرصت پیدا نمی‌کنیم تا کارهای داوطلبانه بکنیم

to help on these many causes that are now facing us.

و روی علت‌های زیادی که با آن روبرو هستیم کارکنیم.

One of the areas that women can give up a little bit of time

یکی از مواردی که بانوان می‌توانند با کم کردنش زمان بخرند،

and that is in shopping, OK?

خرید کردن است، درست است؟

(Laughter)

(خنده حضار)

And especially when we go out there

خصوصاً وقتی که بیرون می‌رویم تا

shopping for things that we don't even need.

چیزهایی که نیازی به آن‌ها نداریم را بخریم.

(Laughter)

(خنده حضار)

You know, you never saw a hearse with a U-Haul behind it.

تا حالا بک نعش کش را دیده‌اید که یک واگن پراز اسباب در پشتش باشد؟

(Laughter)

(خنده حضار)

We have to live simply, so that others can simply live.

باید ساده زندگی کنیم تا یقیه هم بتوانند زندگی کنند.

And when we think of the kind of inheritance

وقتی به ارث فکر می‌کنید،

that we want to leave to our children or our grandchildren,

ارثی که می‌خواهیم برای فرزندان یا نوه‌هایمان بگذاریم،

think of leaving them a legacy of justice.

سعی کنیم که این میراث عدالت باشد.

This is a legacy that they can not only imitate,

این میراثی است که نه تنها می‌توانند از آن تقلید کنند،

but they can be proud of for the rest of their lives.

بلکه می‌توانند تا پایان عمرشان به داشتنش افتخار کنند.

If we leave them a lot of material goods, all they're going to do is fight,

هر چه بیشتر مال واموال به ارث بگذاریم بیشتر باعث دعوا می‌شویم،

and they're going to hate each other.

و حس تنفر بینشان برانگیخته می‌شود.

Just remember that, when we think about what we're doing.

باید به کاری که می‌کنیم فکر کنیم.

The other thing that we have to do to liberate our women, eventually,

کار دیگری که باید انجام داد این است که به تدریج به زنانمان آزادی بدهیم.

so that we can do the kind of volunteer work that we need to do

که در این صورت می‌توانیم برای انجام کارهایی که باید

to change this world,

برای تغییر دنیا انجام بدهیم داوطلب شویم،

is we have to have a different kind of an education for our young women.

مثلا باید در آموزش خانم‌های جوان تغییر ایجاد کنیم.

Unfortunately, in our societies around the world,

متاسفانه در جوامع ما در کل دنیا،

women are taught to be victims.

بانوان آموزش دیده‌اند تا قربانی باشند.

Women are not taught that they are going to have to defend themselves,

به آنها یاد نمی‌دهند که باید ازخودشان دفاع کنند،

that they're going to have to support themselves

که آنها باید از خودشان حمایت کنند

and they have to protect themselves.

و باید از خودشان محافظت کنند.

Because, you know, when we actually look at the animal kingdom,

زمانی که به قلمرو حیوانات نگاه می‌کنیم،

and we see who are the most ferocious, the male or the female?

کدام وحشی تر است، نر یا ماده؟

We know it's the female, right?

می‌دانیم که ماده وحشی‌تر است، درست است؟

So something went wrong with us at the top of that animal kingdom as women.

پس چیزی در اعماق قلمرو حیوانات درباره ما زنان غلط از آب درآمده است.

(Laughter)

(خنده حضار)

So I want to give you an example of how I found my voice.

بگذارید مثالی بزنم که من چگونه صدایم را پیدا کردم.

And I was very fortunate in that, when I was 25 years old,

در ۲۵ سالگی این شانس را داشتم تا

I met a gentleman named Fred Ross Sr.,

با آقایی به نام فرد راس سینیور ملاقات کنم.

who organized a chapter of a group called the Community Service Organization

او مسئول شعبه‌ای از تشکلی موسوم به سازمان خدمات اجتماعی

in my hometown of Stockton, California.

در زادگاهم استاکتون در کالیفرنیا بود.

This was a grassroots organization, and I was recruited to be a volunteer.

به عنوان عضو داوطلب جذب این تشکل مردمی شدم.

So, one day, while we were sitting in the office,

روزی در دفتر نشسته بودیم

a farm worker comes in.

که یک کارگر مزرعه وارد شد.

And he's paralyzed, he can hardly walk, he has a crutch.

او فلج بود و با عصایی زیر بغل به سختی راه می‌رفت.

And he needs help.

او کمک نیاز داشت.

He needs someone to help him go down to the welfare office

کسی را لازم داشت که با او به اداره رفاه برود،

and make an application.

و فرم درخواستی را پر کند.

So, I volunteered to do that.

من داوطلب شدم تا این کار را انجام دهم.

But when I got to the welfare office,

اما وقتی وارد اداره رفاه شدم،

they would not let me make an application for this gentleman.

آنها اجازه ندادند برای آن مرد فرم درخواست را پرکنم.

So I didn't know what to do, I was at a loss.

نمی‌دانستم چه کنم، مستاصل بودم.

So I went back to the office, and I told Mr. Ross,

به دفتر کارم برگشتم و به آقای راس گفتم:

"They won't let me make an application."

«آنها به من اجازه نمی‌دهند که درخواست را پر کنم.»

And he said to me, very sternly,

با تندی به من گفت:

"You go right back down to that welfare office,

«برگرد به اداره رفاه

and you demand to see a supervisor.

و با مدیر آنجا صحبت کن.

And you demand that they let him make an application."

و از او بخواه که به تو اجازه پر کردن درخواست را بدهد.»

And I thought, "Wow, I can do that?"

فکر کردم، «عجب، یعنی می‌توانم این کار را بکنم؟»

(Laughter)

(خنده حضار)

So I thought about it,

به آن فکر کردم.

and I kind of overcame my anxieties and my fears.

بر ترس‌ها و نگرانی‌هایم فائق آمدم.

I went down to the welfare office and I demanded to see the supervisor.

به اداره رفاه رفتم و خواستم مدیر را ببینم.

Sure enough, he came out,

همانطور که انتظار می‌رفت، او آمد،

and they had to let Mr. Ruiz make an application for welfare.

و آنها به آقای لوییز اجازه دادند تا به بهزیستی درخواست بدهد.

And he got his disability for himself and his family.

او توانست برای خود و خانواده‌اش حکم معلولیت بگیرد.

But that taught me a lesson.

اما من درس بزرگی گرفته بودم،

That taught me that I had a voice.

اینکه من هم صدا دارم.

Well, Mr. Ross also taught many of us many other things, including Cesar Chavez

آقای راس به همه ما داوطلبان از جمله سزار چاوز،

and many other volunteers.

درس‌های زیادی داد.

And he taught us not only that we can make demands of people,

اینکه خواسته‌های خودمان را

especially our public officials.

به خصوص از مسئولین مطالبه کنیم.

And this is something we should always keep in mind:

باید در ذهن داشته باشیم که

every public official -- guess what -- they work for us.

هر مسئولی برای ما کار می‌کند،

Because we pay their salaries with out taxes.

چون حقوقشان را با مالیت‌های ما می‌دهند.

And they are actually our servants.

و در حقیقت آنها خدمتگزار ما هستند.

Some of them turn out to be leaders, but not all of them.

بعضی از آنها هم رهبر می‌شوند اما نه همه‌شان.

(Laughter)

(خنده حضار)

Once in a while we get a leader out of there.

گاهی هم از میانشان یکی رهبر واقعی می‌شود.

The other thing that Mr. Ross taught us is that voting is extremely important.

چیز دیگری که آقای راس به ما یاد داد این بود که رای دادن اهمیت زیادی دارد.

And not just voting,

نه فقط خودمان رای بدهیم بلکه

but going out there and getting other people to vote.

بقیه مردم را هم تشویق به رای دادن کنیم.

Going door to door.

در تک تک خانه‌ها را بزنیم.

Phone banking, talking to voters,

با رای دهندگان صحبت کنیم،

because many voters have a lot of doubts and they don't know how to vote.

چون تردیدهای زیادی دارند و نمی‌دانند چطور رای بدهند.

And unfortunately,

و متاسفانه،

we know that in many countries people are not allowed to vote

می‌دانیم که در بسیاری از کشورها مردم اجازه رای دادن ندارند،

because we have voter suppression in other countries,

چون در برخی از کشورها رای‌دهندگان را سرکوب می‌کنند،

like we do here in the United States of America.

همانند ما در ایالات متحده آمریکا.

But the thing is, if we can get out there as individuals

اما نکته این است اگر ما به صورت انفرادی می‌توانیم برویم

and talk to people, so we can remove their apathy

و با مردم حرف بزنیم، پس می‌توانیم بی‌تفاوتی آنها را از بین ببریم

and make sure that they can vote.

و مطمئن شویم که می‌توانند رای بدهند.

So, I want to give you an example of a woman in our foundation,

می‌خواهم از خانمی در موسسه خودمان، موسسه دولورس هورِتا،

the Dolores Huerta Foundation,

مثالی بزنم.

and just to show you that sometimes people have power,

تا نشان بدهم که گاهی مردم از قدرتی که دارند

but they don't know it.

بی‌خبرند.

But once they find it, they do miraculous things.

اما وقتی قدرتشان را پیدا می‌کنند کارهای شگفت انگیزی انجام می‌دهند.

So, Leticia Prado is an immigrant from Mexico,

لِتیشیا پرادو خانمی مهاجر از مکزیک است

only has a sixth-grade education

که فقط شش کلاس سواد دارد

and speaks very limited English.

و کمی انگلیسی می‌داند.

But she was very concerned

اما او بسیار نگران بود

because the children at the middle school in their town called Weedpatch --

زیرا بچه‌هایی که در شهر ویدپچ به مدرسه می‌رفتند --

this is in California, Central Valley --

در کالیفرنیا، «سنترال ولی» ساکن بودند --

they couldn't go out and play in the schoolyard,

نمی‌توانستند بیرون بروند و در حیاط مدرسه بازی کنند،

because the air quality is so bad

چون در قسمت جنوبی کِرن کانتی در کالیفرنیا،

in the southern part of Kern County, California

در ایالات متحده‌ی ما،

in our United States of America.

هوا خیلی آلوده است.

So she and her husband went out there, and they passed a bond issue

او و همسرش در شورای مدرسه تصویب کردند تا یک

to build a brand new, state-of-the-art gymnasium

مجموعه ورزشی مجهز

for the kids at their middle school.

برای بچه‌های دبیرستانی ساخته شود.

That was a big success.

موفقیت بزرگی بود.

Then she heard a rumor

سپس شنیدند که

that the principal was going to end the breakfast program

قرار است مدیر برنامه صبحانه را

for the farm worker children,

برای فرزندان کارگران مزرعه حذف کند،

because the principal thought it was just too much paperwork.

چون مدیر فکر می‌کرد کاغذبازی زیادی دارد.

So, Leticia got herself elected to the school board.

پس لیتیشیا خودش مسئول شورای مدرسه شد.

And they kept the breakfast program, and she got rid of the principal.

و جلوی حذف برنامه صبحانه را گرفت و از دست مدیر خلاص شد.

(Laughter)

(خنده حضار)

(Applause)

(تشویق حضار)

So there were other rumors

شایعات دیگری هم بود

about some corruption in the local water district.

مثلا در مورد فساد در شرکت آب منطقه.

So, Leticia got herself elected to the water district.

لیتیشیا برای حضور در شرکت آب منطقه انتخاب شد.

Then she looked into all of the finances of the water district

تمام حساب‌های شرکت آب منطقه را بررسی کرد

and found there was 250,000 dollars missing from their bank account.

و متوجه کمبود ۲۵۰٫۰۰۰ دلار در حساب‌های آنها شد.

So, Leticia called in the grand jury, and several arrests have been made.

لیتیشیا به سازمان عدالت اداری اطلاع داد و چندین نفر دستگیر شدند.

And this is just an example of a woman who never went to high school,

این زن که هرگز به دبیرستان نرفته است و دانشگاه نبوده است،

never went to college,

تنها یک نمونه از زنانی است،

but she found her power.

که به قدرت خود پی برده اند.

And in addition, she has recruited other people in the community

و علاوه بر آن، او مشوق افراد دیگری هم از جامعه شد

to also run for public office,

تا برای رسیدن به مناصب دولتی اقدام کنند،

and guess what -- they've all gotten themselves elected.

و حدس بزنید چه شد -- همه آنها انتخاب شدند.

So, I take that Leticia really embodies

خوب، به نظر من لتیشیا واقعاً مظهر

something that Coretta Scott King said.

همان چیزی است که کورتا اسکات کینگ گفت.

And I want to share this with you. Coretta Scott King said,

می‌خواهم این را با شما درمیان بگذارم. کورتا اسکات کینگ گفت،

"We will never have peace in the world until women take power."

«تا زنان قدرت نگیرند، در دنیا صلحی هم نخواهد بود.»

(Applause)

(تشویق حضار)

Now, I have amended that statement to say

من جمله را اینطور اصلاح می‌کنم که

that we will never have peace in the world until feminists take power.

در دنیا صلح نخواهد بود مگر اینکه فمنیست‌ها قدرت بگیرند.

(Laughter)

(خنده حضار)

Because we know there is a difference, right?

زیرا می‌دانیم که بین این دو تفاوتی وجوددارد، درست است؟

Not only that, but if we want to define what is a feminist --

نه تنها آن، بلکه اگر بخواهیم یک فمینیست را تعریف کنیم --

a person who stands up for reproductive rights,

کسی که دنبال حق باروری،

for immigrants' rights, for the environment,

حقوق مهاجران، طرفدار محیط زیست،

for LGBT rights and also for labor unions and working people.

حق دگرباشان، اتحادیه کارگری و کارگران است.

(Applause)

(تشویق حضار)

Which also means that men can also be feminists.

این یعنی آقایان هم می‌توانند فمنیست باشند.

(Applause)

(تشویق حضار)

So when we think of feminization,

وقتی به فمنیست کردن فکر می‌کنیم،

we should also think of how can we feminize the policies,

باید به این فکر کنیم که چطور می‌توان سیاست را فمنیستی کرد،

and not only of our major countries,

و نه فقط سیاستهای کلان کشورهای بزرگ،

the wealthy countries like the United States,

و کشورهای ثروتمند چون ایالات متحده،

but all over the world,

بلکه کل جهان.

our domestic and foreign policy.

و سیاستهای محلی و خارجی.

And one of the things that we can do to stop wars and to have peace

و یکی از کارهایی که می‌توانیم برای توقف جنگ و اشاعه صلح بکنیم

is to make sure that the wealthiest countries in the world

این است که مطمئن شویم ثروتمندترین کشورهای جهان

also help the developing countries.

به کشورهای در حال توسعه هم کمک می‌کنند.

Now, we did this in the past.

نمونه‌اش را قبلا داشتیم.

After World War II,

پس از جنگ جهانی دوم،

when Japan and Germany were devastated after the war,

وقتیکه ژاپن و آلمان ویران شده بودند،

United States of America gave many tax dollars to those two countries,

آمریکا دلارهای مالیاتی زیادی به آن دو کشور داد،

so that they can rebuild their economies and rebuild their corporations.

تا بتوانند اقتصاد و شرکت‌هایشان را از نو بسازند.

And we can do that again.

ما دوباره می‌توانیم این کار را بکنیم.

And if we can think about how we can help these other countries.

چطور می‌توان به سایر کشورها کمک کرد؟

And I want to give an example

می‌خواهم برایتان مثالی بزنم

of issues that we are facing in the United States of America,

از مسائلی که ما در آمریکا

for instance.

با آن روبرو هستیم.

We know that right now

همه ما هم اکنون می‌دانیم

we have a lot of refugees from Central America

پناهجویان زیادی از آمریکای مرکزی داریم

that are at the border of the United States.

که در مرزهای ایالات متحده هستند.

Why do people leave their homes,

چرا آنها خانه‌های زیبایشان را رها می‌کنند، در حالیکه

their beautiful homes that we go to as tourists?

ما به عنوان توریست برای دیدنشان به آنجا می‌رویم؟

Because they don't have opportunities there.

چون در آنجا فرصتی وجود ندارند.

And then we think, "Hm, bananas."

و بعد فکر می‌کنیم که، «خوب، موز.»

How many jillions of bananas do we consume in the United States every single day?

در یک روزچند میلیون موز در آمریکا مصرف می‌شود؟

And throughout the world.

در کل جهان چطور؟

Now, do the people in Central America

آیا مردم آمریکای مرکزی از

get the profits from the bananas that we consume?

موزهای که ما مصرف می‌کنیم سود می‌برند؟

No, they don't.

نه، نمی‌برند.

The profits go to corporations from the United States of America.

سود به جیب دلالان آمریکایی می‌رود.

And we think that this is wrong.

و ما فکر می‌کنیم که این درست نیست.

Now, if the people in Central America were to be able to get some of that money

اگر بخشی از پول موزی که ما از مردم آمریکای مرکزی می‌خریم

that we pay for bananas,

به خود آنها می‌رسید،

then they wouldn't have to leave their homes.

آنها دیگر خانه‌هایشان را ترک نمی‌کردند.

They wouldn't have to come as asylum seekers

آنها دیگرمجبور نبودند که بیایند در

to the borders of the United States of America.

مرزهای آمریکا پناهجو شوند.

And then maybe, many children would not have to be separated from their parents.

و شاید هیچ بچه‌ای از والدینش جدا نمی‌شد.

Now, we know that there are countries in the world

می‌دانیم که کشورهایی در جهان هستند،

that actually have free education and have free health care

که برای همه مردم کشور تحصیلات و

for all of the people in their country.

خدمات درمانی رایگان دارند.

And that country is Cuba.

مثلا کوبا،

Cuba has health care for every one of their citizens,

در این کشور خدمات درمانی رایگان است.

and they have a free college education for every one of their citizens.

همه شهروندان از تحصیلات رایگان برخوردارند.

They're 11 million citizens.

جمعیت این کشور ۱۱ میلیون نفر است.

Now, we think, if a poor country like Cuba

ما فکر می‌کنیم اگر کشور فقیری مثل کوبا

can have these kind of resources, and we know that they're a poor country,

که ما می‌دانیم که کشور فقیری است می‌تواند چنین منابعی داشته باشد،

then why can't some of the other wealthier countries,

پس چرا کشورهای ثروتمندتر از آن

like the United States of America,

مثل ایالات متحده آمریکا

do the same?

نمی‌تواند چنین کاری بکند؟

I think that we can make that happen.

ما می‌توانیم این امکان را ایجاد کنیم.

(Applause)

(تشویق)

But we know it's not going to happen

می‌دانیم که این امر محقق نمی‌شود

until we, the people of the United States of America,

مگر زمانیکه ما مردم آمریکا،

and people throughout the world,

و همه مردم دنیا

start making sure that they get public officials elected to their governments

مطمئن شوند که صاحب منصبانی را به حکومت انتخاب می‌کنند

that really care about the constituents, they care about people,

که واقعا به قانون اساسی و مردم اهمیت می‌دهند.

they will commit to make sure that the resources that they have

این افراد متعهد خواهند بود که ازمصرف این منابع در جهت شهروندانشان و

are going to be used for their citizens, and not to be used for war.

نه برای مصارف جنگی اطمینان حاصل کنند.

So, how do we make this happen?

چطور این امر محقق می‌شود؟

We have to get rid of the apathy,

باید از این بی‌تفاوتی خلاص شویم.

we have to get more people involved.

باید عده بیشتری را سهیم کنیم.

We know that if we can't have a democracy in the United States,

ما می‌دانیم که اگر نمی‌توانیم در آمریکا دموکراسی داشته باشیم،

we can't have democracies throughout the world,

درسایر نقاط دنیا هم دموکراسی نخواهیم داشت،

unless people participate.

مگر اینکه مردم مشارکت کنند.

So it is imperative that all of us get out there and we say,

پس ضروری است که همه ما بلند شویم و بگوییم:

"Get rid of the apathy, get off of the sidewalk,

«بی‌تفاوتی را از خود دور کنید و از حاشیه بیرون بیایید،

come and join the march for peace and justice,

بیایید و به راهپیمایی عدالت و صلح ملحق شوید.

let's make Coretta Scott's vision a reality,

بیایید رویای کورِتا اسکات را به واقعیت تبدیل کنیم،

to have peace in the world."

و در جهان صلح برپا کنیم.»

We recently had midterm elections in the United States of America.

ما به تازگی در آمریکا انتخابات میان‌دوره‌ای داشتیم.

And what did we see?

در انتخابات چه دیدیم؟

We saw that so many more women,

ما در این انتخابات دیدیم که

young people, people of color, LGBT folks,

زنان و جوانان و رنگین پوستان و دگرباشان بیشتری

were all elected to public office.

در مناصب دولتی انتخاب شدند.

And we know this happened -- why?

این اتفاق رخ داد -- چرا؟

Because so many women were on the march.

چون زنان بسیاری در راهپیمایی‌ها حضور داشتند.

We had the Women's March in the United States.

ما در آمریکا راهپیمایی زنان را داشتیم.

They had the Women's Marches all over the world.

آنها در سرتاسر جهان هم راهپیمایی داشتند.

And so we now see that we have this potential.

و حالا می‌بینیم که چه نیروی بالقوه‌ای داریم.

We have this potential to get rid of the apathy.

ما توان آن را داریم که از بی‌تفاوتی خلاص شویم.

And if we get everyone involved, get everyone committed,

اگر همه را مشارکت دهیم و آنها را متعهد کنیم،

then, I think, we can make Coretta Scott's vision come true.

فکر می‌کنم که بتوانیم آرزوی کورِتا اسکات را برآورده کنیم.

So, I want to just remind everybody,

می‌خواهم دوباره به همه یادآوری کنم که

throughout the world, one of the things is,

در همه جهان یک چیز ثابت است،

we have power,

این است که ما قدرت داریم.

poor people have power,

فقرا قدرت دارند،

every citizen has power.

همه شهروندان قدرت دارند.

But in order to achieve the peace that we all yearn for,

اما برای رسیدن به صلحی که آرزویش را داریم،

then we've all got to get involved.

باید همه ما مشارکت کنیم.

So, what do we say?

چه بگوییم؟

Can we do it?

آیا می‌توانیم؟

We say, "Yes, we can!"

می‌گوییم «بله ما می‌توانیم!»

And in Spanish, we say, "Sí, se puede."

و به اسپانیایی هم می‌گوییم «Sí, se puede»

Thank you very much.

خیلی متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)