A friendly, autonomous robot that delivers your food | Ali Kashani

Translator: Rozhina Taheri

Food delivery.

ارسال و تحویل غذا.

It's the thing that saves millennials from starvation.

این چیزی است که جوانان را از گرسنگی نجات داده است.

By my calculations,

طبق محاسبات من،

Americans order over 20 million restaurant deliveries

مردم آمریکا بیش از ۲۰ میلیون بار

every single day.

در روز غذا سفارش می‌دهند.

Over half of these deliveries are actually within walking distance.

بیش از نیمی از مقصد تحویل غذاها در فاصله کمی قرار دارند.

But nine out of 10 are delivered in cars.

اما از هر ۱۰سفارش، ۹ تا با ماشین‌ تحویل داده ‌می‌شوند.

So basically,

پس عملا،

we are moving a two-pound burrito

ما یک ساندویچ یک کیلویی را

in a two-ton car

در یک ماشین دو تنی

20 million times a day.

۲۰ میلیون بار در روز جا‌به‌جا می‌کنیم.

The energy to bring you that burrito

انرژی که آن ساندویچ را به دست شما می‌رساند،

is actually bringing you a two-ton metal cage

درواقع برای شما یک محفظه فلزی دو تنی همراه با

with heated seats.

صندلی‌های داغ می‌آورد.

Let's be honest.

بگذارید صادقانه بگویم.

We are addicted to our cars.

ما معتاد ماشین‌هایمان شده‌‌ایم.

Did you know that in America,

آیا می‌دانستید که در آمریکا

for every car, there are four parking spots?

برای هر ماشین، ۴ جای پارک وجود دارد؟

In some downtowns,

در بعضی از مراکز شهر،

over half of the real estate is for cars.

بیش از نیمی از فضای شهر به خودروها‌ اختصاص داده شده است.

We have designed our cities around our cars,

ما شهرهایمان را بر اساس ماشین‌هایمان طراحی کرده‌ایم.

because we drive whether we're going two miles

چون که ما چه بخواهیم ۲ کیلومتر برویم،

or 200 miles.

چه ۲۰۰ کیلومتر،

Solo, or with our whole family.

به تنهایی یا با کل خانواده، با ماشین خواهیم رفت.

We get into the same SUV to go buy coffee or a coffee table.

ما سوار همان ماشینی می‌شویم که قهوه بگیریم و یا یک میز بخریم.

If we could free up some of these streets and parking lots,

اگربتوانیم بعضی ازخیابانها و پارکینگ‌ها را ازماشین بزداییم

we could build more housing,

می‌توانیم مسکن‌های بیشتر،

more social spaces, more parks.

فضاهای اجتماعی و پارک‌های بیشتری بسازیم.

But to do that,

اما برای انجام این کار،

first, we need to rethink how we are using cars today.

اول باید درباره‌ی چگونگی استفاده‌‌‌مان از خودروها تجدید نظر کنیم.

In the city of the future,

در شهر‌های آینده،

if you want to go five blocks, you summon a bike or a scooter.

اگر بخواهید به ۵ خیابان بالاتر بروید، درخواست یک دوچرخه و یا اسکوتر می‌کنید.

If you're in a rush, a passenger drone would pick you up.

اگر عجله دارید، یک پهپاد مسافربری شما را سوار خواهد کرد.

And if you need food, no need to have someone drive over --

و اگربه غذا نیاز دارید، دیگرنیازی نیست که کسی غذا را برایتان بیاورد.

the food will make its way to you.

غذا خودش را به شما می‌رساند.

Let's go back to those 20 million a day restaurant deliveries.

بیایید به همان ۲۰ میلیون سفارش غذا در روز برگردیم.

If we could get these deliveries off the road,

اگر بتوانیم این غذاها را بدون استفاده از خودرو ارسال کنیم،

we could reduce the need

می‌توانیم این نیاز را

for as many as one and a half million cars just in the US.

که به میزان ۱/۵ میلیون خودرو است را در تنها آمریکا کاهش دهیم.

That's twice the size of San Francisco.

این مقدار دو برابر اندازه‌ی سان‌فرانسیسکو است

Now, think of the impact this could have on cities like Delhi,

حالا، به تاثیری که چنین چیزی در شهر‌هایی مثل دهلی یا

or my birth city of Tehran,

شهر زادگاهم، تهران، می‌تواند داشته باشد، فکر کنید.

where car pollution is killing thousands of people every year.

جایی که آلودگی ناشی از خودروها سالانه جان هزاران نفر را می‌گیرد.

So how do we get some of these deliveries off the road?

پس چگونه سفارش‌های غذا را راهی مقصد کنیم؟

Well, that's the question

خوب، این سوالی است که

that my team and I have been obsessed with over the last three years.

من و تیمم طی ۳ سال گذشته روی آن کار کرده‌ایم.

And the solution is actually one of the building blocks

و راه‌حل آن، یکی از اجزای مهم

of the city of the future.

در شهرهای آینده است.

We've been creating small, self-driving robots

ما در حال ساختن ربات‌های کوچک خودکاری هستیم

that navigate quiet alleys and sidewalks

که در کوچه‌ها و پیاده‌روهای خلوت

on a walking pace

با سرعت پیاده‌روی جابه‌جا می‌شوند

and have a secured cargo to deliver you food and supplies.

و محموله‌ی حفاظت شده‌ای برای حمل غذا و ملزومات شما دارند.

Now, before I tell you more about the robots,

حالا قبل از اینکه بیشتر در مورد این ربات‌ها به شما بگویم،

let's do a quick thought experiment.

بیایید یک آزمایش فکری سریع انجام دهیم.

In your mind, picture a city with thousands of robots.

در ذهن خود، شهری با هزاران روبات را تصور کنید.

Is it this one?

آیا این همان است؟

This Hollywood dystopia is what a lot of people expect.

این ویران‌شهر هالیوودی، چیزی‌ است که مردم انتظارش را دارند.

But our job is to create a friendly future that's designed for people.

اما وظیفه‌ی ما، ایجاد آینده‌ای صمیمی است که برای مردم طراحی شده.

So instead of making aliens,

پس به جای ساختن آدم‌فضایی،

we set out to create robots that are familiar.

تصمیم گرفتیم ربات‌هایی بسازیم که آشنا و صمیمی هستند.

Robots that would belong in our communities.

ربات‌هایی که به جوامع ما تعلق دارند.

But we also wanted a little surprise.

اما ما می‌خواستیم کمی هم باعث شگفتی شویم.

Something unexpectedly delightful.

چیزی که به طورغیرمنتظره‌ای دلپذیر باشد.

Think about it.

تصور کنید.

You're walking down the street,

که درخیابان راه می‌روید

and you see your very first robot.

و اولین رباتتان را می‌بینید.

That's the moment when you're going to decide

این همان لحظه‌ای است که قرار است تصمیم بگیرید که

if this is a future you love or fear.

این آینده‌ای است که آن را دوست دارید و یا از آن می‌ترسید؟

And with a lot of people having these dystopian ideas,

و با وجود اکثریت مردمی که تصورات منفی دارند،

we need to open their minds.

باید فکرشان را روشن کنیم.

We want to surprise and delight them,

می‌خواهیم که آن‌ها را شگفت‌زده و خوشحال کنیم،

so that we can win them over on first impression.

تا بتوانیم آن‌ها را در اولین برخورد متقاعد و راضی کنیم.

This is what we came up with.

این چیزی‌ است که درست کردیم.

It's familiar, but it's also surprising.

آشنا است اما شگفت‌انگیز هم هست.

It's just a shopping cart,

فقط یک سبد خرید است،

but it also looks like we crossbred WALL-E with Minions.

اما شبیه ترکیبی از مینیون و wall-E هم هست.

If you live in San Francisco or Los Angeles,

اگر در سان‌فرانسیسکو و یا لس‌آنجلس زندگی می‌کنید،

chances are one of these has already delivered your food.

احتمالا یکی از همین‌ها غذای شما را تحویل داده است.

As soon as we put robots out on the street,

همین که ربات‌ها را راهی خیابان‌ها کردیم،

we learned some really interesting problems.

متوجه مشکلات بسیار جالبی شدیم.

Like, how should robots cross the road?

مثل: ربات‌ها چگونه باید از خیابان‌ها عبور کنند؟

Or how should robots interact with people with visual or mobility impairments?

یا ربات‌ها باید چگونه با افرادی که اختلالات بینایی یا حرکتی دارند، تعامل کنند؟

We quickly realized that we need to teach our robots

ما سریع متوجه شدیم که باید به ربات‌هایمان

how to communicate with people.

یاد بدهیم که چگونه با مردم ارتباط برقرار کنند.

People on the sidewalk come from every walk of life,

مردمی که در پیاده‌رو‌ها هستند، از جاهای مختلفی آمده‌اند.

so we needed to create a new language,

پس به یک زبان جدید نیاز داشتیم

kind of a universal language

یک نوع زبان جهانی

so people and robots can understand each other

که مردم و ربات‌ها بتوانند منظور همدیگر را

right off the bat.

بلافاصله بفهمند.

Because no one is going to be reading user manuals.

چون که کسی قرار نیست دفترچه‌راهنما را بخواند.

We started with eyes, because eyes are universal.

با چشم‌ها شروع کردیم. چون که چشم‌ها، جهانی‌اند.

They can show where the robot is going

می‌توانند نشان دهند که ربات کجا می‌رود

or if it's confused.

و یا گیج شده است.

Plus, eyes make robots more human.

به‌علاوه، چشم‌ها، ربات‌ها را انسانی‌تر می‌کنند.

We also used sounds.

ما از صدا نیز استفاده کردیم.

For example, we created this running sound

برای مثال، این صدای دویدن را

with frequent gaps

با مکث‌های مداوم ایجاد کردیم

so that people with visual impairments could locate their robots

تا افراد دارای اختلالات بینایی بتوانند موقعیت ربات‌ها را

using the Doppler effect.

با استفاده از اثر دوپلر تشخیص بدهند.

But it turned out these were not enough.

اما معلوم شد که این‌ها کافی نیستند.

At intersections,

در تقاطع خیابان‌ها،

cars would cut in front of our robots.

ماشین‌ها جلوی ربات‌های ما می‌پیچیدند.

Drivers were getting confused sometimes,

گاهی وقت‌ها رانندگان گیج می‌شدند،

because robots would take too long before they started crossing.

چرا که ربات ها قبل از عبور، زیادی صبر می‌کردند.

Even ordinary pedestrians were getting confused.

حتی عابرین پیاده هم گیج می‌شدند.

Sometimes, they couldn't figure out on which side to pass the robots,

بعضی‌وقت‌ها نمی‌دانستند از کدام سمت ربات عبورکنند،

because robots make a lot of small adjustments to their direction

چرا که ربات‌ها هنگام حرکت، دائما تغییرات کوچکی در

as they move.

جهت خود می‌دهند.

This actually sparked a new idea.

این مساله، یک ایده‌ی جدید به ما داد.

What if we used movement to create a universal language?

چرا از حرکات ربات‌ها برای ساخت یک زبان جهانی استفاده نکنیم؟

Like, at intersections,

مثلا، در تقاطع‌ها و چهارراه‌ها،

robots would gently move forward before they start crossing,

ربات‌ها قبل از عبور، به آرامی به جلو حرکت می‌کنند

to signal to drivers that it's their turn.

تا به راننده‌ها نشان دهند که نوبت آن‌هاست.

If they see someone in a wheelchair,

اگر فردی را با صندلی‌چرخ‌دار ببینند،

they yield by pointing themselves away from the sidewalk,

ربات خود را به کناره‌ی پیاده‌رو کشانده و اشاره می‌کنند

to signal that they're not going to move.

تا نشان دهد که نمی‌خواهد حرکت کند.

Some of you may remember this.

برخی از شما شاید به یاد داشته باشید.

In 2015, Canadian researchers sent a robot hitchhiking across the US.

در ۲۰۱۵، محققان کانادایی یک ربات را به سفری دور امریکا فرستادند.

It didn't get very far.

ربات خیلی راه دوری نرفت.

It turns out that robots can also use some social skills.

به نظر می‌رسد که ربات‌ها به بعضی از مهارت های اجتماعی احتیاج دارند.

Like, if they're being tampered with,

مثلا، اگر کسی آن‌ها را دستکاری کند،

Carnegie Mellon researchers have shown that small toy robots should play dead,

محققان دانشگاه کارنگی ملون نشان داده‌اند که رباتهای کوچک باید خود را به مردن بزنند.

because people feel bad when they think they broke it.

چون اگر مردم حس کنند آن را خراب کرده‌اند، ناراحت می‌شوند.

But delivery robots aren't toys,

اما ربات‌های‌ پیک، اسباب بازی نیستند

they're not small, they are out there in public.

آن‌ها کوچک نیستند. آن‌ها، آن بیرون، بین مردم هستند.

We found that with delivery robots,

ما متوجه شدیم که درمورد ربات‌های پیک،

to get people to stop tampering,

برای این که از دستکاری مردم جلوگیری شود،

robots need to show awareness.

ربات‌ها باید آگاهی خود را نشان دهد.

It's kind of the opposite of playing dead.

این به نوعی متضاد خود را به مردن زدن است.

In this case,

در این مورد،

robots need to acknowledge the situation

ربات‌ها باید وضعیت را تایید کنند

to get people to step away.

تا مردم را از خود دور کنند.

Also, a word of advice.

همچنین، به شما توصیه می‌کنم که

If you are a robot and you see small kids,

اگر یک ربات هستید و بچه‌های کوچکی دیدید،

run towards the closest adult.

به سرعت به سمت نزدیکترین بزرگسال بروید.

It turns out that some kids just love harassing robots.

گویا بعضی از بچه ها عاشق آزار دادن ربات‌ها هستند.

So besides dystopia,

پس، علاوه‌‌ بر ویران‌شهر‌ها،

Hollywood also promised us some really cool robots

هالیوود به ما قول چند ربات‌ جالب را هم داده که

that would run our errands or keep us company.

امور روزمره‌ را انجام می‌دهند یا ما را از تنهایی درمی‌آورند.

So far, we've really focused on food delivery,

فعلا ما واقعا روی تحویل غذا تمرکز کرده‌ایم.

but in the future,

اما در آینده،

these robots can do more.

این ربات‌ها می‌توانند کارهای بیشتری کنند.

Like, they could gather excess food and bring it to shelters every night.

مثلا، می‌توانند غذای اضافه را جمع کرده و شبها به پناهگاه‌ها تحویل دهند.

Because in America, we waste 30 percent of our food,

چون که در آمریکا، ۳۰٪ از غذاها دور ریخته‌ می‌شوند،

while 10 percent of our people experience food insecurity.

در حالی که ۱۰٪ از مردم دچار ناامنی غذایی هستند.

These robots could be part of the solution.

این ربات‌ها می‌توانند بخشی از راه‌حل باشند.

Or when we have hundreds of robots running around cities,

یا وقتی که صدها ربات در سطح شهر مشغول به کارهستند،

we could have robots carry emergency medications at all times,

می‌توانیم از ربات‌ها برای حمل داروهای اورژانسی استفاده کنیم

just in case someone nearby has an allergic reaction

احیانا اگر کسی در نزدیکی‌شان دچار واکنش آلرژی

or an asthma attack.

و یا حمله‌ی آسم شد،

These robots could be on-site within a minute or two,

این ربات‌ها می‌توانند طی یک یا دو دقیقه به او برسند؛

faster than anyone else.

سریع‌تر از بقیه.

And during pandemics,

و در دوران بیماری‌های همه‌گیر،

robots can be a key part of our infrastructure.

ربات‌ها می‌توانند نقش مهمی در زیرساختهای ما داشته باشند.

They can ensure

آن‌ها تضمین می‌کنند

that we can provide our communities with the essential needs

که ما می‌توانیم نیازهای اساسی مردم را به آن‌ها برسانیم.

even during emergencies.

حتی در مواقع اضطراری.

Let me leave you with one last thought.

در پایان، بگذارید شما را با یک ایده تنها بگذارم.

Today, objects can't get from A to B without human help,

امروزه، اشیاء نمی‌توانند بدون کمک انسان از یک نقطه به نقطه ای دیگر حرکت کنند.

because our three-dimensional world is quite complex.

چون که دنیای سه بعدی ما واقعا پیچیده است.

But new sensors and AI can change that.

اما حسگرهای جدید و هوش مصنوعی می‌توانند این واقعیت را تغییر دهند.

In a way, technology is like a baby

در واقع، فناوری امروز ما مانند یک کودکی است

that has just learned to recognize objects and understand words,

که به تازگی یاد گرفته اشیاء را تشخیص دهد و کلمات را درک کند

and maybe even hold a basic conversation,

و یا حتی یک مکالمه ساده برقرارکند

but it hasn't learned to walk yet.

اما هنوز یاد نگرفته چگونه راه برود.

Now, we are teaching technology

حالا، ما در حال آموزش به فناوری‌ها هستیم

how to navigate the three-dimensional world

که چگونه دنیای سه بعدی حرکت کنند.

without our help.

بدون کمک ما.

We are entering this new era

ما در حال وارد شدن به عصر جدیدی هستیم

where insentient objects are going to get up and move freely.

که اشیاء بدون کمک انسان می‌توانند از جای خود برخیزند و آزادانه حرکت کنند.

And when they do,

و موقع انجام این کار،

we've got to make sure they don't look like aliens.

باید مطمئن شویم که شبیه آدم‌فضایی‌‌ها نیستند.

My vision for the future is that when things come to life,

آرزو و هدف من برای آینده این است که وقتی اشیا جان‌دار می‌شوند،

they do so with joy.

همراه با شادی و خوشحالی باشد.

You know, less like the movie "Terminator"

چیزی که کمتر شبیه فیلم «ترمیناتور» و بیشتر شبیه فیلم

and more like "Toy Story."

«داستان اسباب‌بازی» باشد.

Thank you.

ممنونم.