No one should die because they live too far from a doctor | Raj Panjabi

Translator: Babak Azizafshari Reviewer: soheila Jafari

I want to share with you something my father taught me:

می‌خواهم چیزی را به شما بگویم که پدرم به من یاد داد:

no condition is permanent.

هیچ شرایطی همیشگی نیست.

It's a lesson he shared with me again and again,

این درسی است که او بارها به من یادآوری کرد،

and I learned it to be true the hard way.

و من به سختی آموختم.

Here I am in my fourth-grade class.

این در کلاس چهارم هستم.

This is my yearbook picture taken in my class in school

این عکسی است که در کلاس برای کتاب سال گرفته شده

in Monrovia, Liberia.

در مونرویا، لیبریا.

My parents migrated from India to West Africa in the 1970s,

والدینم در دهه ١٩٧٠ از هند به آفریقای غربی مهاجرت کردند،

and I had the privilege of growing up there.

و من این امتیاز را داشتم که آنجا بزرگ شوم.

I was nine years old,

نه سال داشتم،

I loved kicking around a soccer ball,

عاشق فوتبال بودم،

and I was a total math and science geek.

و خوره ریاضیات و علوم.

I was living the kind of life that, really, any child would dream of.

زندگی من جوری بود که هر بچه ای آرزویش را دارد.

But no condition is permanent.

ولی هیچ شرایطی همیشگی نیست.

On Christmas Eve in 1989,

در کریسمس ١٩٨٩،

civil war erupted in Liberia.

شعله‌های جنگ داخلی لیبریا را فرا گرفت.

The war started in the rural countryside,

جنگ از نواحی روستایی آغاز شد،

and within months, rebel armies had marched towards our hometown.

و در عرض چند ماه، ارتش شورشیان به شهر ما رسید.

My school shut down,

مدرسه من تعطیل شد،

and when the rebel armies captured the only international airport,

و با اشغال تنها فرودگاه بین‌المللی توسط ارتش شورشیان،

people started panicking and fleeing.

مردم شروع به وحشت و فرار کردند.

My mom came knocking one morning and said, "Raj, pack your things --

مادرم یک روز صبح آمد و در زد و گفت، "راج، وسایلت را جمع کن--

we have to go."

باید برویم."

We were rushed to the center of town,

به مرکز شهر شتافتیم،

and there on a tarmac, we were split into two lines.

و آن‌جا در یک جاده، دو صف تشکیل دادیم.

I stood with my family in one line,

من با خانواده‌ام در یک صف ایستادیم،

and we were stuffed into the cargo hatch

و در قسمت بار یک هواپیمای نجات

of a rescue plane.

چپانده شدیم.

And there on a bench, I was sitting with my heart racing.

و من آن‌جا روی یک نیمکت، نشسته بودم و قلبم به‌سرعت می‌زد.

As I looked out the open hatch,

وقتی از درب باز قسمت بار نگاه کردم،

I saw hundreds of Liberians in another line,

صدها لیبریایی را در صف دیگر دیدم،

children strapped to their backs.

که بچه‌ها را به پشت خود بسته بودند.

When they tried to jump in with us,

وقتی سعی می‌کردند همراه با ما به داخل بپرند،

I watched soldiers restrain them.

دیدم که سربازان مانع آنان می‌شوند.

They were not allowed to flee.

آنان اجازه پرواز نداشتند.

We were the lucky ones.

ما خوش‌شانس بودیم.

We lost what we had,

هر چه داشتیم از دست دادیم،

but we resettled in America,

ولی دوباره در آمریکا اسکان یافتیم،

and as immigrants, we benefitted from the community of supporters

و به عنوان مهاجر، از کمک گروه‌های حامی که در اطراف ما بسیج شده بود

that rallied around us.

برخوردار شدیم.

They took my family into their home,

آنان خانواده مرا به خانه خود بردند،

they mentored me.

مرا راهنمایی کردند،

And they helped my dad start a clothing shop.

و به پدرم کمک کردند یک دکان لباس فروشی بزند.

I'd visit my father on weekends as a teenager

وقتی نوجوان بودم آخر هفته نزد پدرم می‌رفتم

to help him sell sneakers and jeans.

تا در فروش کفش ورزشی و شلوار جین به او کمک کنم.

And every time business would get bad,

و هر بار، که کاسبی بدتر می‌شد،

he'd remind me of that mantra:

او آن جمله معروف را یادآوری می‌کرد:

no condition is permanent.

هیچ شرایطی همیشگی نیست.

That mantra and my parents' persistence and that community of supporters

آن پند و پافشاری والدین من و آن گروه حامیان

made it possible for me to go through college

به من امکان داد به کالج بروم

and eventually to medical school.

و دانشکده پزشکی را تمام کنم.

I'd once had my hopes crushed in a war,

یک‌بار امیدهایم در جنگ فرو ریخته بود،

but because of them,

ولی آنان باعث شدند،

I had a chance to pursue my dream to become a doctor.

این شانس را داشته باشم که رؤیای خود را دنبال کنم و یک پزشک شوم.

My condition had changed.

شرایط من عوض شده بود.

It had been 15 years since I escaped that airfield,

از وقتی که از آن فرودگاه گریختم ١٥ سال گذشته بود،

but the memory of those two lines had not escaped my mind.

ولی خاطره آن دو صف از ذهنم نرفته بود.

I was a medical student in my mid-20s,

در اواسط دهه سوم زندگی، به عنوان یک دانشجوی پزشکی،

and I wanted to go back

می‌خواستم برگردم

to see if I could serve the people we'd left behind.

تا ببینم آیا می‌توانم به مردمی که ترکشان کرده بودیم خدمت کنم.

But when I got back,

ولی وقتی برگشتم،

what I found was utter destruction.

آن‌چه یافتم نابودی مطلق بود.

The war had left us with just 51 doctors

جنگ برای ما تنها ٥١ پزشک باقی گذاشته بود

to serve a country of four million people.

برای خدمت به کشوری با چهار میلیون جمعیت.

It would be like the city of San Francisco having just 10 doctors.

مثل این است که شهر سانفرانسیسکو تنها ١٠ پزشک داشته باشد.

So if you got sick in the city where those few doctors remain,

خب اگر شما در شهری که یکی دو تا پزشک مانده بیمار شوید،

you might stand a chance.

شاید شانسی داشته باشید.

But if you got sick in the remote, rural rainforest communities,

ولی اگر در آن مناطق روستایی دوردست در جنگل‌های بارانی بیمار شوید،

where you could be days from the nearest clinic --

جایی که روزها از نزدیک‌ترین درمانگاه فاصله دارید--

I was seeing my patients die from conditions no one should die from,

بیمارانم را می‌دیدم که به دلایلی می‌میرند که کسی نباید به آن دلایل بمیرد،

all because they were getting to me too late.

تنها به این دلیل که وقتی به من می‌رسیدند خیلی دیر شده بود.

Imagine you have a two-year-old who wakes up one morning with a fever,

تصور کنید یک کودک دو ساله دارید که یک روز صبح با تب بیدار می‌شود،

and you realize she could have malaria,

و می‌فهمید احتمالاً مالاریا دارد،

and you know the only way to get her the medicine she needs

و می‌دانید تنها راه برای رساندن دارویی که نیاز دارد به او

would be to take her to the riverbed,

این است که از رودخانه

get in a canoe, paddle to the other side

با قایق تا آن سو پارو بزنید

and then walk for up to two days through the forest

و سپس تا دو روز از میان جنگل پیاده‌روی کنید

just to reach the nearest clinic.

تا به نزدیک‌ترین درمانگاه برسید.

One billion people live in the world's most remote communities,

یک میلیارد نفر در جهان در دورترین مناطق روستایی زندگی می‌کنند،

and despite the advances we've made in modern medicine and technology,

و با وجود پیشرفت‌هایی که در طب نوین و فناوری داشته‌ایم،

our innovations are not reaching the last mile.

دستاوردهای ما به مناطق دوردست نرفته است.

These communities have been left behind,

این روستاها عقب مانده‌اند،

because they've been thought too hard to reach

چون تصور شده دسترسی به آنان خیلی سخت

and too difficult to serve.

و خدمت به آنان خیلی مشکل است.

Illness is universal;

بیماری همگانی است؛

access to care is not.

دسترسی به درمان چنین نیست.

And realizing this lit a fire in my soul.

و با درک این واقعیت روح من آتش گرفت.

No one should die because they live too far from a doctor or clinic.

کسی نباید بمیرد چون جایی زندگی می‌کند که از یک پزشک یا درمانگاه خیلی دور است.

No condition should be permanent.

هیچ شرایطی نباید همیشگی باشد.

And help in this case didn't come from the outside,

و در این مورد، کمک از خارج نیامد،

it actually came from within.

در واقع از داخل آمد.

It came from the communities themselves.

از خود روستا آمد.

Meet Musu.

موسو را ببینید.

Way out in rural Liberia,

از دورترین روستاهای لیبریا،

where most girls have not had a chance to finish primary school,

جایی که بیشتر دختران فرصت ندارند حتی دبستان را به پایان برسانند.

Musu had been persistent.

موسو سرسخت بود.

At the age of 18, she completed high school,

در ١٨ سالگی دبیرستان را به پایان رساند،

and she came back to her community.

و به روستا برگشت.

She saw that none of the children were getting treatment

او مشاهده کرد که هیچ یک از کودکان برای بیماری‌هایی

for the diseases they needed treatment for --

که نیاز به درمان دارند، درمان نمی‌شوند--

deadly diseases, like malaria and pneumonia.

بیماری‌های مرگباری مانند مالاریا و ذات‌الریه.

So she signed up to be a volunteer.

پس به عنوان داوطلب ثبت نام کرد.

There are millions of volunteers like Musu in rural parts around our world,

میلیونها داوطلب مثل موسو در مناطق روستایی سراسر جهان هستند،

and we got to thinking --

و به فکرمان می‌رسد--

community members like Musu could actually help us solve a puzzle.

افراد عادی مانند موسو می‌توانند در حل یک معما به ما کمک کنند.

Our health care system is structured in such a way

نظام سلامت ما طوری ساخته شده

that the work of diagnosing disease and prescribing medicines

که کار تشخیص بیماری و تجویز دارو

is limited to a team of nurses and doctors like me.

محدود به گروهی پرستار و دکتر مثل من است.

But nurses and doctors are concentrated in cities,

ولی پرستاران و پزشکان در شهرها متمرکز هستند،

so rural communities like Musu's have been left behind.

پس مناطق روستایی مانند منطقه‌ای که موسو آنجا بود، فراموش شده بودند.

So we started asking some questions:

خب، چند پرسش پیش آمد:

What if we could reorganize the medical care system?

اگر می‌توانستیم در نظام سلامت تجدیدنظر کنیم چه؟

What if we could have community members like Musu

اگر می‌توانستیم افراد عادی مانند موسو را

be a part or even be the center of our medical team?

به عنوان عضو یا حتی عضو مرکزی گروه پزشکی خود داشته باشیم چه؟

What if Musu could help us bring health care from clinics in cities

اگر موسو می‌توانست به ما کمک کند که خدمات سلامت را از کلینیک‌های شهری

to the doorsteps of her neighbors?

به درب خانه همسایه‌های او ببریم چه؟

Musu was 48 when I met her.

وقتی موسو را دیدم ٤٨ ساله بود.

And despite her amazing talent and grit,

و به رغم استعداد عجیب و پشتکار،

she hadn't had a paying job in 30 years.

طی ٣٠ سال شغل درآمدزایی نداشت.

So what if technology could support her?

اگر فناوری می‌توانست از او حمایت کند چه؟

What if we could invest in her with real training,

اگر می‌توانستیم با آموزش واقعی روی او سرمایه‌گذاری کنیم

equip her with real medicines,

و او را به طب واقعی مجهز کنیم

and have her have a real job?

و بخواهیم یک شغل واقعی داشته باشد چه؟

Well, in 2007, I was trying to answer these questions,

خب، در سال ٢٠٠٧، تلاش داشتم به این سؤالات پاسخ دهم،

and my wife and I were getting married that year.

و همسرم و من آن سال می‌خواستیم ازدواج کنیم.

We asked our relatives to forgo the wedding registry gifts

از خویشاوندان خواستیم به جای هدیه عروسی

and instead donate some money

مقداری پول اهدا کنند

so we could have some start-up money to launch a nonprofit.

تا برای شروع یک کسب‌و‌کار غیرانتفاعی پول داشته باشیم.

I promise you, I'm a lot more romantic than that.

باور کنید، خیلی رومانتیک‌تر از این حرفها هستم.

(Laughter)

(خنده)

We ended up raising $6,000,

در نهایت ٦٠٠٠ دلار جمع شد،

teamed up with some Liberians and Americans

و با چند نفر لیبریایی و آمریکایی

and launched a nonprofit called Last Mile Health.

انجمن غیرانتفاعی به نام "سلامت در آخرین فرسنگ" را تشکیل دادیم.

Our goal is to bring a health worker within reach of everyone, everywhere.

هدف ما این بود که هرکس در هرجا به یک بهورز دسترسی داشته باشد.

We designed a three-step process --

یک فرآیند سه مرحله‌ای طراحی کردیم--

train, equip and pay --

آموزش، تجهیز، و پرداخت--

to invest more deeply in volunteers like Musu

برای سرمایه‌گذاری عمیق‌تر روی داوطلبانی مثل موسو

to become paraprofessionals,

و تبدیل آنان به افراد حرفه‌ای،

to become community health workers.

تبدیل آنان به بهورز.

First we trained Musu to prevent, diagnose and treat

ابتدا پیشگیری، تشخیص و درمان

the top 10 diseases afflicting families in her village.

١٠ بیماری شایع در بین خانوارهای روستای موسو را به او یاد دادیم.

A nurse supervisor visited her every month to coach her.

هر ماه یک پرستار ناظر برای پشتیبانی به او سر می‌زد.

We equipped her with modern medical technology,

او را به فناوری پیشرفته پزشکی مجهز کردیم،

like this $1 malaria rapid test,

مثل این آزمایش سریع ١ دلاری مالاریا،

and put it in a backpack full of medicines like this

و یک کوله پر از دارو مثل این

to treat infections like pneumonia,

برای درمان عفونت‌هایی مانند ذات‌الریه،

and crucially,

و به طور حیاتی،

a smartphone, to help her track and report on epidemics.

یک گوشی هوشمند، برای کمک به ردیابی و گزارش موارد همه‌گیری.

Last, we recognized the dignity in Musu's work.

در نهایت، شأن کاری موسو را به رسمیت شناختیم.

With the Liberian government, we created a contract,

با دولت لیبریا قراردادی بستیم،

paid her

به او حقوق دادیم

and gave her the chance to have a real job.

و این فرصت که یک شغل واقعی داشته باشد.

And she's amazing.

و او حیرت‌آور است.

Musu has learned over 30 medical skills,

موسو بیش از ٣٠ مهارت پزشکی یاد گرفته،

from screening children for malnutrition,

از غربالگری کودکان از نظر سوءتغذیه،

to assessing the cause of a child's cough with a smartphone,

تا ارزیابی سرفه یک کودک با گوشی هوشمند،

to supporting people with HIV

تا حمایت از مبتلایان به اچ آی وی

and providing follow-up care to patients who've lost their limbs.

و پیگیری بیماران قطع عضوی.

Working as part of our team,

بهورزان به عنوان بخشی از گروه ما،

working as paraprofessionals,

به عنوان افراد حرفه‌ای جانبی،

community health workers can help ensure

می‌توانند به کمک کنند تا مطمئن شویم بسیاری

that a lot of what your family doctor would do

از کارهایی که پزشک خانواده شما می‌تواند انجام دهد

reaches the places that most family doctors could never go.

به جاهایی می‌رسد که بیشتر پزشکان خانواده هرگز نمی‌توانند بروند.

One of my favorite things to do is to care for patients

یکی از کارهای دلخواه من درمان بیماران

with community health workers.

به کمک بهورزان است.

So last year I was visiting A.B.,

خب، سال گذشته ای. بی. را دیدم

and like Musu, A.B. had had a chance to go to school.

و مانند موسو، ای. بی. این شانس را داشت که مدرسه برود.

He was in middle school, in the eighth grade,

او در مدرسه متوسطه بود، در کلاس هشتم،

when his parents died.

که والدین او فوت کردند.

He became an orphan and had to drop out.

او یتیم شد و مجبور بود ترک تحصیل کند.

Last year, we hired and trained A.B. as a community health worker.

سال گذشته، ما ای. بی را استخدام کردیم و به عنوان بهورز آموزش دادیم.

And while he was making door to door house calls,

و او در حالی که به تک تک خانه‌ها زنگ می‌زد،

he met this young boy named Prince,

به این پسر جوان به نام پرنس برخورد

whose mother had had trouble breastfeeding him,

که مادرش با شیر دادن به او مشکل داشت،

and by the age of six months, Prince had started to waste away.

و پرنس در شش ماهگی، شروع به لاغر شدن کرده بود.

A.B. had just been taught how to use this color-coded measuring tape

ای. بی. تازه یاد گرفته بود از این نوار با کدهای رنگی چگونه استفاده کند

that wraps around the upper arm of a child to diagnose malnutrition.

که برای تشخیص سوءتغذیه دور بازوی کودک پیچانده می‌شود.

A.B. noticed that Prince was in the red zone,

ای. بی. متوجه شد پرنس در منطقه قرمز است،

which meant he had to be hospitalized.

که یعنی باید بستری شود.

So A.B. took Prince and his mother to the river,

پس ای. بی. پرنس و مادرش را کنار رودخانه برد،

got in a canoe

داخل کانو گذاشت،

and paddled for four hours to get to the hospital.

و تا بیمارستان چهار ساعت پارو زد.

Later, after Prince was discharged,

پس از ترخیص پرنس،

A.B. taught mom how to feed baby a food supplement.

ای. بی. نحوه تغذیه با غذای کمکی را به مادر یاد داد.

A few months ago,

چند ماه پیش،

A.B. took me to visit Prince, and he's a chubby little guy.

ای. بی. مرا به دیدن پرنس برد، و او چاق و چله شده.

(Laughter)

(خنده)

He's meeting his milestones, he's pulled himself up to a stand,

او به درجه مطلوب رشد رسیده بود و می‌توانست بایستد،

and is even starting to say a few words.

و حتی چند کلمه بگوید.

I'm so inspired by these community health workers.

من به این بهورزها اعتقاد دارم.

I often ask them why they do what they do,

گاهی از آنان می‌پرسم چرا این کار را می‌کنند،

and when I asked A.B.,

و وقتی از ای. بی پرسیدم،

he said, "Doc, since I dropped out of school, this is the first time

او گفت، "دکتر، از زمان ترک تحصیل، این اولین بار است

I'm having a chance to hold a pen to write.

که این شانس را دارم که قلم به دست بگیرم و بنویسم.

My brain is getting fresh."

مغزم دارد شاداب می‌شود."

The stories of A.B. and Musu have taught me something fundamental

قصه ای. بی. و موسو درس بزرگی به من داده

about being human.

درباره انسان بودن.

Our will to serve others

تمایل ما به خدمت به دیگران

can actually help us transform our own conditions.

در واقع می‌تواند به ما کمک کند تا شرایط خود را متحول کنیم.

I was so moved by how powerful the will to serve our neighbors can be

وقتی به شدت معتقد شدم که تمایل به کمک به همسایه این قدر قوی است

a few years ago,

که چند سال پیش

when we faced a global catastrophe.

با یک فاجعه جهانی روبرو شدم.

In December 2013,

در دسامبر ٢٠١٣،

something happened in the rainforests across the border from us in Guinea.

در جنگلهای بارانی در مرز بین ما و گینه اتفاقی افتاد.

A toddler named Emile fell sick with vomiting, fever and diarrhea.

یک کودک نوپا به نام امیل دچار استفراغ، تب و اسهال شده بود.

He lived in an area where the roads were sparse

او در محلی بود که جاده کم بود

and there had been massive shortages of health workers.

و به شدت با کمبود بهورز روبرو بودیم.

Emile died,

امیل فوت کرد،

and a few weeks later his sister died,

و چند هفته بعد، خواهرش فوت کرد،

and a few weeks later his mother died.

و چند هفته بعد، مادرش فوت کرد.

And this disease would spread from one community to another.

و این بیماری از یک محله به محله دیگر گسترش یافت.

And it wasn't until three months later

و تا سه ماه بعد

that the world recognized this as Ebola.

دنیا متوجه نشده بود که این ابولا است.

When every minute counted, we had already lost months,

در حالی که هر دقیقه حیاتی بود، ما چند ماه را از دست داده بودیم

and by then the virus had spread like wildfire all across West Africa,

و تا آن زمان، ویروس مانند حریق افسارگسیخته‌ای سراسر غرب آفریقا

and eventually to other parts of the world.

و در نهایت سایر قسمت‌های جهان را فرا گرفته بود.

Businesses shut down, airlines started canceling routes.

کسب‌و‌کار تعطیل شد، خطوط هوایی شروع به لغو پروازها کردند.

At the height of the crisis,

در اوج بحران،

when we were told that 1.4 million people could be infected,

وقتی به ما گفته شد ١.٤ میلیون نفر احتمالاً آلوده شده‌اند،

when we were told that most of them would die,

وقتی به ما گفته شد بیشتر آنان احتمالاً خواهند مرد،

when we had nearly lost all hope,

وقتی تقریباً همه امید خود را از دست داده بودیم،

I remember standing with a group of health workers

یادم هست با گروهی از بهورزها

in the rainforest where an outbreak had just happened.

در جنگلی بارانی ایستاده بودیم که یک همه‌گیری تازه روی داده بود.

We were helping train and equip them to put on the masks,

مشغول تحویل و آموزش نحوه استفاده از ماسک،

the gloves and the gowns that they needed

دستکش و گان مورد نیاز به آنان بودیم

to keep themselves safe from the virus

تا هنگام مراقبت از بیماران

while they were serving their patients.

خود را در مقابل ویروس حفاظت کنند.

I remember the fear in their eyes.

ترس را در چشمان آنان به یاد دارم.

And I remember staying up at night, terrified if I'd made the right call

و به یاد دارم شب بیدار می‌ماندم با ترس از این که آیا حرف درستی زده‌ام

to keep them in the field.

تا آنان را در صحنه نگاه دارم.

When Ebola threatened to bring humanity to its knees,

وقتی همه ترس داشتند که ابولا بشریت را به زانو درآورد،

Liberia's community health workers didn't surrender to fear.

بهورزان لیبریا تسلیم ترس نشدند.

They did what they had always done:

همان کار همیشگی را کردند:

they answered the call to serve their neighbors.

به درخواست کمک همسایه‌ها پاسخ دادند.

Community members across Liberia learned the symptoms of Ebola,

بهورزان سراسر لیبریا علائم ابولا را یاد گرفتند،

teamed up with nurses and doctors to go door-to-door to find the sick

و به همراه پرستاران و پزشکان، خانه به خانه برای پیدا کردن بیماران

and get them into care.

و درمان آنان رفتند.

They tracked thousands of people who had been exposed to the virus

آنان هزاران نفر را که در معرض تماس با ویروس بودند شناسایی

and helped break the chain of transmission.

و به قطع زنجیره گسترش ویروس کمک کردند.

Some ten thousand community health workers risked their own lives

حدود ده هزار بهورز جان خود را به خطر انداختند

to help hunt down this virus and stop it in its tracks.

تا به شناسایی و مهار این ویروس کمک کنند.

(Applause)

(تشویق)

Today, Ebola has come under control in West Africa,

امروز، ابولا در غرب آفریقا تحت کنترل درآمده،

and we've learned a few things.

و ما چند چیز آموخته‌ایم.

We've learned that blind spots in rural health care

ما آموخته‌ایم که نقاط کور در نظام سلامت روستایی

can lead to hot spots of disease,

ممکن است منجر به نقاط داغ بیماری شود،

and that places all of us at greater risk.

و این همه ما را در معرض خطر بیشتر قرار می‌دهد.

We've learned that the most efficient emergency system

ما آموخته‌ایم که کارآمدترین سامانه اورژانس

is actually an everyday system,

در واقع یک سامانه دائمی است

and that system has to reach all communities,

و آن سامانه باید در دسترس همه مناطق

including rural communities like Emile's.

شامل مناطق روستایی مانند روستای امیل باشد.

And most of all,

و بیش از همه،

we've learned from the courage of Liberia's community health workers

ما از شجاعت بهورزان لیبریا آموخته‌ایم

that we as people are not defined by the conditions we face,

که به عنوان انسان براساس شرایطی که با آن مواجهیم تعریف نمی‌شویم،

no matter how hopeless they seem.

مهم نیست چقدر ناامیدکننده به نظر برسد.

We're defined by how we respond to them.

ما براساس شکل پاسخ به آن شرایط تعریف می‌شویم.

For the past 15 years,

طی ١٥ سال گذشته،

I've seen the power of this idea

قدرت این اعتقاد را

to transform everyday citizens into community health workers --

در تبدیل شهروندان عادی به بهورز دیده‌ام--

into everyday heroes.

در تبدیل آنان قهرمان عادی.

And I've seen it play out everywhere,

و دیده‌ام که همه جا مؤثر است،

from the forest communities of West Africa,

از مناطق جنگلی غرب آفریقا،

to the rural fishing villages of Alaska.

تا روستاهای صیادی آلاسکا.

It's true,

این واقعیت دارد.

these community health workers aren't doing neurosurgery,

این بهورزان جراحی اعصاب نمی‌کنند،

but they're making it possible

ولی این امکان را فراهم می‌کنند

to bring health care within reach of everyone everywhere.

تا خدمات درمانی در دسترس همه افراد در همه جا باشد.

So now what?

پس حال که چه؟

Well, we know that there are still millions of people dying

خب، می‌دانیم که هنوز میلیون‌ها نفر

from preventable causes

به علل قابل پیشگیری در مناطق روستایی

in rural communities around the world.

در سراسر جهان فوت می‌کنند.

And we know that the great majority of these deaths are happening

و می‌دانیم که بیشتر این موارد مرگ

in these 75 blue-shaded countries.

در این ٧٥ کشور آبی رنگ رخ می‌دهد.

What we also know

چیز دیگری که می‌دانیم

is that if we trained an army of community health workers

این است که ارتشی از بهورزان آموزش داده‌ایم

to learn even just 30 lifesaving skills,

که با آموختن تنها ٣٠ مهارت نجات‌بخش،

we could save the lives of nearly 30 million people by 2030.

می‌توانیم جان حدود ٣٠ میلیون نفر را تا سال ٢٠٣٠ نجات دهیم.

Thirty services could save 30 million lives by 2030.

سی خدمت می‌تواند تا سال ٢٠٣٠ جان ٣٠ میلیون نفر را نجات دهد.

That's not just a blueprint --

این صرفاً روی کاغذ نیست--

we're proving this can be done.

ما داریم ثابت می‌کنیم ممکن است.

In Liberia,

در لیبریا،

the Liberian government is training thousands of workers like A.B. and Musu

دولت در حال آموزش هزاران بهورز مانند ای. بی. و موسو است

after Ebola,

پس از ابولا،

to bring health care to every child and family in the country.

تا خدمات درمانی را در دسترس همه کودکان و خانواده‌ها قرار دهد.

And we've been honored to work with them,

و ما به کار کردن با آنان افتخار می‌کنیم،

and are now teaming up with a number of organizations

و هم اکنون در حال همکاری با سازمان‌های دیگری هستیم

that are working across other countries

که در سایر کشورها تلاش می‌کنند

to try to help them do the same thing.

تا کمک کنیم همین کار را بکنند.

If we could help these countries scale,

اگر بتوان به این کشورها کمک کرد

we could save millions of lives,

می‌توان میلیون‌ها تن را نجات داد،

and at the same time,

و در همان حال،

we could create millions of jobs.

میلیون‌ها شغل ایجاد کرد.

We simply can't do that, though, without technology.

البته بدون کمک فناوری نمی‌توان این کار را انجام داد.

People are worried that technology is going to steal our jobs,

مردم نگران هستند که فناوری شغل ما را از ما خواهد گرفت،

but when it comes to community health workers,

ولی در مورد بهورزان،

technology has actually been vital for creating jobs.

فناوری در واقع نقش حیاتی در اشتغال‌زایی داشته است.

Without technology -- without this smartphone,

بدون فناوری-- بدون این گوشی هوشمند،

without this rapid test --

بدون این آزمایش سریع--

it would have been impossible for us to be able to employ A.B. and Musu.

شاید ممکن نبود ای. بی. و موسو را استخدام کنیم.

And I think it's time for technology to help us train,

و به نظر من زمان آن است که فناوری به آموزش ما کمک کند،

to help us train people faster and better than ever before.

به آموزش سریع افراد بهتر از هر زمانی در گذشته کمک کند.

As a doctor,

من به عنوان یک پزشک،

I use technology to stay up-to-date and keep certified.

به کمک فناوری، به‌روز و معتبر می‌مانم.

I use smartphones, I use apps, I use online courses.

از گوشی هوشمند، اپ‌ها و دوره‌های برخط استفاده می‌کنم.

But when A.B. wants to learn,

ولی وقتی ای. بی. می‌خواهد یاد بگیرد،

he's got to jump back in that canoe

مجبور است داخل آن قایق بپرد

and get to the training center.

و خود را به مرکز آموزش برساند.

And when Musu shows up for training,

و وقتی موسو در محل آموزش حاضر می‌شود،

her instructors are stuck using flip charts and markers.

مربیان او مجبورند از وایت‌بورد و ماژیک استفاده کنند.

Why shouldn't they have the same access to learn as I do?

چرا آنان نباید برای آموزش به همان امکانات مشابه ما دسترسی داشته باشند؟

If we truly want community health workers to master those lifesaving skills

اگر واقعاً می‌خواهیم بهورزان در یادگیری آن مهارت‌های حیاتی خبره شوند

and even more,

و حتی بهتر،

we've got to change this old-school model of education.

باید این روش منسوخ شده آموزش را تغییر دهیم. اینجا فناوری

Tech can truly be a game changer here.

واقعاً می‌تواند بازی را عوض کند.

I've been in awe of the digital education revolution

من مدیون انقلاب آموزشی دیجیتال هستم

that the likes of Khan Academy and edX have been leading.

که امثال آکادمی کان و ادکس سردسته آن هستند.

And I've been thinking that it's time;

و به نظر من زمان آن است،

it's time for a collision

زمان پیوند بین

between the digital education revolution

انقلاب آموزشی دیجیتال

and the community health revolution.

و انقلاب بهورزی فرا رسیده است.

And so, this brings me to my TED Prize wish.

و بنابراین، آرزوی من یک جایزه تد است،

I wish --

آرزو می‌کنم--

I wish that you would help us recruit

آرزو می‌کنم کمک کنید

the largest army of community health workers the world has ever known

بزرگترین ارتش بهورزان را که جهان تاکنون به خود دیده گرد آوریم

by creating the Community Health Academy,

با تشکیل آکادمی بهورزی،

a global platform to train, connect and empower.

یک الگوی جهانی برای آموزش، ارتباط و توانمندی.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

متشکرم.

Here's the idea:

ایده این است:

we'll create and curate

قصد داریم

the best in digital education resources.

بهترین منابع آموزش دیجیتال را فراهم کنیم.

We will bring those to community health workers around the world,

این منابع را در اختیار بهورزان در سراسر جهان قرار خواهیم داد،

including A.B. and Musu.

شامل ای. بی. و موسو.

They'll get video lessons on giving kids vaccines

به آنان دروس ویدئویی درباره واکسیناسیون اطفال ارائه خواهد شد

and have online courses on spotting the next outbreak,

و دوره‌های برخط با موضوع شناسایی همه‌گیری بعدی،

so they're not stuck using flip charts.

تا محدود به وایت‌بورد نباشند.

We'll help these countries accredit these workers,

به این کشورها کمک خواهیم کرد این بهورزان را به رسمیت بشناسند،

so that they're not stuck remaining an under-recognized, undervalued group,

تا مجبور نباشند همیشه یک قشر ناشناخته و سطح پایین بمانند،

but become a renowned, empowered profession,

بلکه تبدیل به یک حرفه متحول شده و توانمند شوند،

just like nurses and doctors.

درست مانند پزشکان و پرستاران.

And we'll create a network of companies and entrepreneurs

شبکه‌ای از شرکت‌ها و کارآفرینان تشکیل خواهیم داد

who've created innovations that can save lives

که نوآوری آنان باعث نجات جان انسان‌ها شده

and help them connect to workers like Musu,

و به آنان کمک خواهیم کرد با بهورزانی مانند موسو مرتبط شوند،

so she can help better serve her community.

تا او بتواند بهتر به جامعه خود خدمت کند.

And we'll work tirelessly to persuade governments

و به شکل خستگی‌ناپذیر تلاش خواهیم کرد دولت‌ها را متقاعد کنیم

to make community health workers a cornerstone of their health care plans.

تا بهورزان را جزو اجزای محوری برنامه سلامت خود قرار دهند.

We plan to test and prototype the academy in Liberia

ما شکل اولیه آکادمی را برای اجرا در ایبریا طراحی کرده‌ایم

and a few other partner countries,

و چند کشور دیگر،

and then we plan to take it global,

و بعد قصد داریم آن را جهانی کنیم،

including to rural North America.

شامل مناطق روستایی آمریکای شمالی.

With the power of this platform,

با قدرت این الگو،

we believe countries can be more persuaded

معتقدیم کشورها بیشتر قانع خواهند شد

that a health care revolution really is possible.

که تحول نظام سلامت امکان‌پذیر است.

My dream is that this academy will contribute to the training

رؤیای من این است که این آکادمی قادر به آموزش

of hundreds of thousands of community members

صدها تا هزاران بهورز خواهد بود

to help bring health care to their neighbors --

تا کمک کنند تا خدمات درمانی را به همسایگان خود برسانند--

the hundreds of millions of them

به صدها میلیون نفر از آنان

that live in the world's most remote communities,

که در دورترین مناطق جهان زندگی می‌کنند،

from the forest communities of West Africa,

از جوامع جنگلی غرب آفریقا،

to the fishing villages of rural Alaska;

تا روستاهای صیادی آلاسکا؛

from the hilltops of Appalachia, to the mountains of Afghanistan.

از ارتفاعات آپالاچی، تا کوه‌های افغانستان.

If this vision is aligned with yours,

اگر این دیدگاه با دیدگاه شما منطبق است،

head to communityhealthacademy.org,

به نشانی communityhealthacademy.org بروید،

and join this revolution.

و به این حرکت بپیوندید.

Let us know if you or your organization or someone you know could help us

اگر سازمان شما یا کسی که می‌شناسید می‌تواند به ما کمک کند، به ما بگویید

as we try to build this academy over the next year.

چون تلاش داریم این آکادمی را طی سال آینده تأسیس کنیم.

Now, as I look out into this room,

حال، وقتی به این اتاق نگاه می‌کنم،

I realize that our journeys are not self-made;

متوجه می‌شوم که سفرهای ما خودساخته نیست؛

they're shaped by others.

توسط دیگران شکل می‌گیرد.

And there have been so many here that have been part of this cause.

و افراد بسیاری به در هدف این سفر سهم داشته‌اند.

We're so honored to be part of this community,

ما مفتخریم که بخشی از این مجموعه هستیم،

and a community that's willing to take on a cause

و مجموعه‌ای که در خدمت یک هدف است،

as audacious as this one,

هدفی متهورانه مانند این،

so I wanted to offer, as I end,

که در پایان می‌خواهم،

a reflection.

یادی کنم.

I think a lot more about what my father taught me.

این روزها، درباره درسی که پدرم به من داد،

These days, I too have become a dad.

خیلی بیشتر فکر می‌کنم.من هم یک پدر شده‌ام.

I have two sons,

دو پسر دارم،

and my wife and I just learned that she's pregnant with our third child.

و همسرم و من تازه فهمیدیم که او بچه سوم ما را باردار است.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

I was recently caring for a woman in Liberia

اخیراً در حال درمان زنی در لیبریا بودم

who, like my wife, was in her third pregnancy.

که مانند همسر من در سومین حاملگی خود بود.

But unlike my wife,

ولی برخلاف همسر من،

had had no prenatal care with her first two babies.

در دو زایمان قبلی، از مراقبتهای پیش از زایمان محروم بود.

She lived in an isolated community in the forest that had gone for 100 years

او در محله‌ای دوردست زندگی می‌کرد، در یک جنگل، به مدت ١٠٠ سال،

without any health care

بدون خدمات درمانی

until ...

تا این که...

until last year when a nurse trained her neighbors

تا این که سال گذشته وقتی یک پرستار به همسایگان خود

to become community health workers.

بهورزی را آموزش داد.

So here I was,

خب، اینجا،

seeing this patient who was in her second trimester,

در حال ویزیت بیماری بودم که در سه ماهه دوم خود بود،

and I pulled out the ultrasound to check on the baby,

و دستگاه سونوگرافی را بیرون آوردم تا بچه را چک کنم،

and she started telling us stories about her first two kids,

و او شروع کرد به گفتن داستان‌هایی از دو بچه قبلی خود،

and I had the ultrasound probe on her belly,

و پروب سونوگرافی را روی شکم او گذاشته بودم،

and she just stopped mid-sentence.

و او در وسط جمله متوقف شد.

She turned to me and she said,

به سمت من برگشت و گفت،

"Doc, what's that sound?"

"دکتر، آن صدا چیست؟"

It was the first time she'd ever heard her baby's heartbeat.

این اولین بار بود که او صدای قلب بچه خود را می‌شنید.

And her eyes lit up in the same way my wife's eyes and my own eyes lit up

و چشمانش طوری برق می‌زد که چشمان همسرم و من برق می‌زد

when we heard our baby's heartbeat.

وقتی صدای قلب بچه خود را شنیدیم.

For all of human history,

در تمام طول تاریخ بشر،

illness has been universal and access to care has not.

بیماری برای همه بوده و دسترسی به درمان برای همه نبوده است.

But as a wise man once told me:

ولی همان طور که مرد دانایی، زمانی گفت:

no condition is permanent.

هیچ شرایطی همیشگی نیست.

It's time.

زمان آن است.

It's time for us to go as far as it takes

زمان آن است که تا جایی که توان داریم

to change this condition together.

با هم این شرایط را تغییر دهیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)