Ash Beckham: When to take a stand -- and when to let it go

Translator: sadegh zabihi Reviewer: soheila Jafari

This summer I was back in Ohio for a family wedding,

تابستان من برای عروسی فامیلی به اُهایو برگشتم،

and when I was there,

هنگامی که آنجا بودم،

there was a meet and greet with Anna and Elsa from "Frozen."

ملاقاتی با آنا و السا از "فِروُزِن- یخ زده" داشتم.

Not the Anna and Elsa from "Frozen,"

البته نه آنا و السای کارتون "فِروُزِن"،

as this was not a Disney-sanctioned event.

چون آنجا مراسم تحریم دیزنی نداشتیم.

These two entrepreneurs had a business of running princess parties.

این دو کارآفرین کسب و کاری برای برگزاری پرنسس پارتی داشتند.

Your kid is turning five?

کودک شما پنج ساله می‌شود؟

They'll come sing some songs, sprinkle some fairy dust, it's great.

می‎آیند و چند ترانه می‌خوانند، چیزهای اکلیلی سر بچه‌ها می ریزند، عالیه.

And they were not about to miss out on the opportunity

و آنها سعی داشتند در همه فرصتهای موجود شرکت کنند

that was the phenomenon and that was "Frozen."

این پدیده بود و این "فِروُزِن" بود.

So they get hired by a local toy store,

خب آنها در یک مغازه اسباب بازی فروشی محلی استخدام شدند،

kids come in on a Saturday morning,

کودکان شنبه صبح‎ها آنجا می‌آمدند

buy some Disney swag, get their picture taken with the princesses,

تعدادی وسایل دیزنی می‌خریدند، چندتا عکس با پرنسس ها می‌گرفتند،

call it a day.

و این روزشان بود.

It's like Santa Claus without the seasonal restrictions.

شبیه بابانوئل بود بدون محدودیت‎های فصلی.

(Laughter)

( خنده)

And my three-and-a-half-year-old niece Samantha was in the thick of it.

خواهرزاده سه ساله و نیمه من سامانتا شیفته این چیزها بود.

She could care less that these two women were signing posters and coloring books

او نمی‎توانست از این بیشتر شیفته این دو زن موقع پوسترامضا کردن و رنگ کردن کتابها باشد

as Snow Queen and Princess Ana with one N to avoid copyright lawsuits.

ملکه برفی و پرینسس آنا با یک "ن" برای رعایت قانون کپی رایت.

(Laughter)

(خنده)

According to my niece and the 200-plus kids in the parking lot that day,

با توجه به خواهرزاده من و ۲۰۰ بچه دیگر که آن روز در پارکینگ جمع می‎شدند،

this was the Anna and Elsa from "Frozen."

آنها همان آنا و السای "فِروُزِن- یخ زده" بودند.

It is a blazing hot Saturday morning in August in Ohio.

یک صبح بسیار گرم شنبه در ماه آگوست در اهایو بود.

We get there at 10 o'clock, the scheduled start time,

ما ساعت ۱۰ به آنجا رسیدیم، ساعتی که برنامه آغاز می‎شد،

and we are handed number 59.

و به ما شماره ۵۹ دادند.

By 11 o'clock they had called numbers 21 through 25;

تا ساعت یک آنها شماره‎های ۲۱ تا ۲۵ را خوانده بودند؛

this was going to be a while,

قطعا خیلی طول می‎کشید،

and there is no amount of free face painting or temporary tattoos

و هیچ نقاشی صورت یا تاتوی موقتی نبود

that could prevent the meltdowns that were occurring outside of the store.

که در برابر گرما مقاوم باشد و بیرون از فروشگاه اتفاق در حال رخ دادن بود.

(Laughter)

(خنده)

So, by 12:30 we get called:

خوب، ساعت ۱۲:۳۰ ما را صدا زدند:

"56 to 63, please."

"۵۶ تا ۶۳ لطفا".

And as we walk in, it is a scene I can only describe you

به محض اینکه وارد شدیم با صحنه‌‎ای مواجه شدم که تنها

as saying it looked like Norway threw up.

می‎توان گفت شبیه بازار شام بود.

(Laughter)

(خنده)

There were cardboard cut-out snowflakes covering the floor,

همه جا خرده‎های کاغذ و دانه‎های برف روی زمین ریخته بود،

glitter on every flat surface, and icicles all over the walls.

روی هر سطح صافی کاغذ رنگی ریخته بود و به همه دیوارها یخ‎پاره چسبیده بود.

And as we stood in line

و زمانی که در صف ایستادیم

in an attempt to give my niece a better vantage point

در تلاش برای ایجاد منظره‎ای بهتر از

than the backside of the mother of number 58,

پشت خانم شماره ۵۸ برای خواهرزاده‎ام،

I put her up on my shoulders,

او را بر شانه‎هایم نشاندم،

and she was instantly riveted by the sight of the princesses.

و بلافاصله او با دیدن شاهزاده خانم‎ها به وجد آمد.

And as we moved forward, her excitement only grew,

و هرچه جلوتر می‎رفتیم، فقط هیجان او بیشتر می‎شد،

and as we finally got to the front of the line,

و زمانی که نهایتا به سر صف رسیدیم،

and number 58 unfurled her poster to be signed by the princesses,

و شماره ۵۸ پوسترش را برای امضا گرفتن از شاهزاده‎ها بالا گرفت

I could literally feel the excitement running through her body.

حقیقتا موج هیجانی که به بدن او سرازیر بود را احساس می‎کردم.

And let's be honest, at that point, I was pretty excited too.

و دروغ چرا، در آن لحظه، من هم خیلی هیجانزده بودم.

(Laughter)

(خنده)

I mean, the Scandinavian decadence was mesmerizing.

منظورم این است که، فساد اسکاندیناویایی اغوا کننده بود.

(Laughter)

(خنده)

So we get to the front of the line,

خوب ما به جلوی صف رسیدیم،

and the haggard clerk turns to my niece and says,

و منشی نحیف رو به خواهرزاده من کرد و گفت،

"Hi, honey. You're next!

"سلام عزیزم، بعدی تویی!

Do you want to get down, or you're going to stay

دوس داری بیای پایین یا میخای همون بالا

on your dad's shoulders for the picture?'

رو شونه بابایی بمونی برای عکس؟

(Laughter)

(خنده)

And I was, for a lack of a better word, frozen.

و من در آن لحظه، به خاطر نبود واژه مناسب، یخ زده شدم.

(Laughter)

(خنده)

It's amazing that in an unexpected instant we are faced with the question,

خیلی جالب است که در یک لحظه غیر منتظره با این سوال مواجه شدیم،

who am I?

که من که هستم؟

Am I an aunt? Or am I an advocate?

من یک خاله هستم؟ یا من یک مدافع هستم؟

Millions of people have seen my video about how to have a hard conversation,

میلیون‎ها نفر ویدیوی مرا درباره اینکه چطور یک مکالمه دشوارداشته باشیم، دیده‎اند.

and there one was, right in front of me.

و یکی از آنها در مقابل من بود.

At the same time,

اما در همان زمان،

there's nothing more important to me than the kids in my life,

در زندگی من هیچ چیز مهم تر از بچه‎ها نیست،

so I found myself in a situation that we so often find ourselves in,

خوب من خود را در شرایطی یافتم که به ندرت خود را در آن می‎بینیم،

torn between two things, two impossible choices.

گیر افتاده بین دو چیز، دو انتخاب نا ممکن.

Would I be an advocate?

من یک مدافع خواهم بود؟

Would I take my niece off my shoulders and turn to the clerk and explain to her

خواهر زاده‎ام را از شانه‎ام پایین خواهم گذاشت و به آن زن توضیح خواهم داد

that I was in fact her aunt, not her father,

که در واقع من خاله او هستم، نه پدرش،

and that she should be more careful

و او باید بیشتر مراقب باشد

and not to jump to gender conclusions based on haircuts and shoulder rides --

و به خاطر مدل مو و کولی دادن درباره جنسیت کسی قضاوت نکند --

(Laughter) --

(خنده)

and while doing that,

و موقع انجام آن،

miss out on what was, to this point, the greatest moment of my niece's life.

لحظه‎ای را که تا آن زمان مهم‎ترین لحظه زندگی خواهرزاده‎ام بود را از دست بدهم.

Or would I be an aunt?

یا یک خاله خواهم بود؟

Would I brush off that comment, take a million pictures,

آن صحبت را نادیده بگیرم، یک میلیون عکس بگیرم،

and not be distracted for an instant from the pure joy of that moment,

و برای لحظه‎ای هم از لذت خالص آن لحظه جدا نشوم،

and by doing that,

و با این کار،

walk out with the shame that comes up for not standing up for myself,

با شرم از اینکه از خودم دفاع نکردم از آنجا بیرون بیایم،

especially in front of my niece.

به خصوص در برابر خواهرزاده‎ام.

Who was I?

من که بودم؟

Which one was more important? Which role was more worth it?

کدامیک مهم‎تر بود؟ کدام نقش ارزش بیشتری داشت؟

Was I an aunt? Or was I an advocate?

من یک خاله بودم یا یک مدافع؟

And I had a split second to decide.

و تنها لحظه‎ای برای تصمیم گیری زمان بود.

We are taught right now

ما اکنون آموخته‎ایم

that we are living in a world of constant and increasing polarity.

که در جهانی با قطبیت ثابت و فزاینده زندگی می‎کنیم.

It's so black and white, so us and them, so right and wrong.

بسیار سیاه و سفید است، بسیار ما و آنها وجود دارد و بسیار درست و غلط.

There is no middle, there is no gray, just polarity.

حد وسطی نیست، خاکستری نداریم، فقط و فقط قطبیت.

Polarity is a state in which two ideas or opinions

قطبیت حالتی است که دو نظر و ایده وجود دارند

are completely opposite from each other;

که کاملا با هم در تضاد هستند؛

a diametrical opposition.

یک تضاد قطری.

Which side are you on?

در کدام سو هستید؟

Are you unequivocally and without question antiwar, pro-choice, anti-death penalty,

صراحتا و بدون هیچ سوالی ضد جنگ، انتخاب طلب و مخالف مجازات اعدام،

pro-gun regulation, proponent of open borders and pro-union?

طرفدار آزادی حمل اسلحه، طرفدار برداشتن مرزها و اتحاد طلب هستید؟

Or, are you absolutely and uncompromisingly

یا کاملا و به قطعیت

pro-war, pro-life, pro-death penalty,

جنگ طلب، و طرفدار مجازات اعدام هستید،

a believer that the Second Amendment is absolute,

معتقد به تمامیت متمم دوم هستید،

anti-immigrant and pro-business?

مخالف مهاجرت یا چند شغله بودن هستید؟

It's all or none, you're with us or against us.

یا همه یا هیچ، یا با مایید یا بر ما.

That is polarity.

این به معنای قطبیت است.

The problem with polarity and absolutes is that

اشکال قطبیت و قطعیت آنجا است که

it eliminates the individuality of our human experience

تجربیات فردی و زندگی خصوصی را نیز تحت الشعاع قرار می‎دهد.

and that makes it contradictory to our human nature.

و این مسئله مغایر با طبیعت انسانی ما است.

But if we are pulled in these two directions,

حتی اگر به یکی از این دو سو کشیده شویم،

but it's not really where we exist --

دقیقا در آن نقطه قرار نخواهیم داشت--

polarity is not our actual reality --

قطبیت واقعیت وجود ما نیست --

where do we go from there?

در آن صورت چه باید بکنیم؟

What's at the other end of that spectrum?

چه چیزی در سوی دیگر طیف قرار دارد؟

I don't think it's an unattainable, harmonious utopia,

گمان نمی‎کنم که این یک آرمان شهر کاملا هماهنگ و دست نیافتنی باشد،

I think the opposite of polarity is duality.

من فکر می‎کنم در نقطه مقابل قطبیت دوگانگی قرار دارد.

Duality is a state of having two parts,

دوگانگی حالتی است که در آن دو نقش را ایفا می‎کنیم،

but not in diametrical opposition,

اما آنها در نقاط مقابل هم نیستند،

in simultaneous existence.

و با هم تقارن و همزمانی دارند.

Don't think it's possible?

فکر می‎کنید غیرممکن است؟

Here are the people I know:

اینها کسانی هستند که من می‎شناسم:

I know Catholics who are pro-choice, and feminists who wear hijabs,

کاتولیک‎هایی را می‎شناسم که طرفدارانتخابات هستند و فمینیست‎هایی که حجاب می‎پوشند،

and veterans who are antiwar,

و جانبازانی که مخالف جنگ هستند،

and NRA members who think I should be able to get married.

و اعضای انجمن ملی سلاح آمریکا که موافق وجود امکان ازدواج برای ما هستند.

Those are the people I know, those are my friends and family,

اینها کسانی هستند که من می‎شناسم، آنها خانواده و دوستان من هستند،

that is the majority of our society, that is you, that is me.

اینها اکثریت جامعه ما هستند، این من و شما هستیم.

(Applause)

(تشویق)

Duality is the ability to hold both things.

دوگانگی توانایی نگهداشتن دو چیز است.

But the question is: Can we own our duality?

اما سؤال اینجا است: آیا ما می‎توانیم دوگانگی خودمان را داشته باشیم؟

Can we have the courage to hold both things?

آیا شجاعت نگهداشتن دو نقش را داریم؟

I work at a restaurant in town,

من در یک رستوران داخل شهر کار می‎کنم،

I became really good friends with the busser.

من و نظافت چی دوست صمیمی بودیم.

I was a server and we had a great relationship,

من خدمتکار بودم و رابطه‎ی خیلی خوبی با هم داشتیم،

we had a really great time together.

و زمان خوشی را با هم می‎گذراندیم.

Her Spanish was great

اسپانیایی او خیلی خوب بود

because she was from Mexico.

چون اهل مکزیک بود.

(Laughter)

(خنده)

That line actually went the other way.

در واقع چیز دیگری منظورم بود.

Her English was limited, but significantly better than my Spanish.

انگلیسی او ضعیف بود، اما به مراتب بهتر از اسپانیایی من بود.

But we were united by our similarities,

اما ما برپایه مشابهت هایمان با هم بودیم،

not separated by our differences.

نه اینکه به دلیل تفاوت‎هایمان از هم جدا باشیم.

And we were close, even though we came from very different worlds.

و به هم نزدیک بودیم، حتی با اینکه از دو جهان کاملا متفاوت بودیم.

She was from Mexico,

او اهل مکزیک بود،

she left her family behind so she could come here

خانواده‎اش را آنجا رها کرده بود تا به اینجا بیاید

and afford them a better life back home.

و برای آنها در خانه زندگی بهتری فرآهم کند.

She was a devout conservative Catholic,

او یک مومن محافظه‎کار کاتولیک بود،

a believer in traditional family values,

معتقد به ارزش‎های سنتی خانواده،

stereotypical roles of men and women,

و نقش‎های کلیشه‎ای زن و مرد،

and I was, well, me.

و خوب من، من بودم.

(Laughter)

(خنده)

But the things that bonded us were when she asked about my girlfriend,

اما چیزهایی که ما را به هم پیوند می‎داد زمانی بود که درباره دوست دخترم می‎پرسید،

or she shared pictures that she had from her family back home.

یا عکسهای خانوادگی‎اش را به من نشان می‎داد.

Those were the things that brought us together.

آنهایی چیزهایی بودند که ما را به هم می‎رساندند.

So one day, we were in the back,

خوب، یک روز ما پشت مغازه بودیم

scarfing down food as quickly as we could, gathered around a small table,

و در آرامشی غیر منتظره دور یک میز کوچک نشسته بودیم

during a very rare lull,

و با سرعت هر چه تمام تر مشغول غذا خوردن بودیم،

and a new guy from the kitchen came over --

که یکی از کارگران جدید آشپزخانه --

who happened to be her cousin --

که از قضا پسر عموی او بود -- از راه رسید

and sat down with all the bravado and machismo

و با تمام دبدبه و کبکبه‎ای که جسم ۲۰ ساله‎اش توان کشیدن داشت،

that his 20-year-old body could hold.

سر میز نشست.

(Laughter)

(خنده)

And he said to her, [in Spanish] "Does Ash have a boyfriend?"

و از او پرسید، [به اسپانیایی] "اش دوست پسر داره؟"

And she said, [in Spanish] "No, she has a girlfriend."

و او گفت، [به اسپانیایی] "نه، دوست دختر داره."

And he said, [in Spanish] "A girlfriend?!?"

و او گفت، [به اسپانیایی] "دوست دختر؟!؟"

And she set down her fork, and locked eyes with him,

و او چنگالش را زمین گذاشت و چشمهایش را به او دوخت

and said, [in Spanish] "Yes, a girlfriend. That is all."

و گفت، [به اسپانیایی] "آره، دوست دختر، تموم شد رفت."

And his smug smile quickly dropped to one of maternal respect,

و ناگهان لبخند گشادش روی لب ماسید و تبدیل به یک احترام مادرانه شد،

grabbed his plate, walked off, went back to work.

از آنجا بلند شد، بشقابش را برداشت، و به سر کار برگشت.

She never made eye contact with me.

او هیچ وقت با من چشم در چشم نشد.

She left, did the same thing --

او رفت، موقع رفتن هم همین کار را کرد

it was a 10-second conversation, such a short interaction.

یک مکالمه ۱۰ ثانیه‎ای و بسیار کوتاه.

And on paper, she had so much more in common with him:

اما روی کاغذ نقاط مشترک بسیار بیشتری با پسر عمویش داشت:

language, culture, history, family, her community was her lifeline here,

زبان، فرهنگ، تاریخ، خانواده، اجتماع او همان راه زندگی‎اش در اینجا بود،

but her moral compass trumped all of that.

اما دایره اخلاقی او همه آنها را بی ارزش کرد.

And a little bit later, they were joking around in the kitchen in Spanish,

و کمی بعد، آنها در آشپزخانه به اسپانیایی با هم شوخی می‎کردند،

that had nothing to do with me,

و بحثشان هیچ ربطی به من نداشت،

and that is duality.

و این یعنی دوگانگی.

She didn't have to choose some P.C. stance on gayness over her heritage.

او نیازی نداشت تا موقعیتی صلب نسبت به همجنس گرایی در برابر خانواده‎اش بگیرد.

She didn't have to choose her family over our friendship.

نیازی نبود تا دوستی‎اش را قربانی خانواده کند.

It wasn't Jesus or Ash.

او اینجوری نبود که یا مسیح یا اش.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

Her individual morality was so strongly rooted

اخلاق فردی او به اندازه‎ای رشد یافته بود

that she had the courage to hold both things.

که شجاعت نگه داشتن هر دو موقعیت را داشت.

Our moral integrity is our responsibility

ارزشهای اخلاقی ما مسئولیت ما هستند

and we must be prepared to defend it even when it's not convenient.

و باید برای حمایت از آنها آماده باشیم حتی اگر کار دشواری باشد.

That's what it means to be an ally, and if you're going to be an ally,

این به معنای اتحاد است، و اگر می‎خواهید متحد باشید،

you have to be an active ally:

باید یک متحد فعال باشید:

Ask questions, act when you hear something inappropriate,

سوال بپرسید، و زمانی که رفتار نامسبی می‎بینید،

actually engage.

عکس العمل نشان دهید.

I had a family friend who for years used to call my girlfriend my lover.

ما دوست خانوادگی داشتیم که سالها دوست دختر مرا به عنوان عاشقم می‎خواند.

Really? Lover?

واقعا؟ عاشق؟

So overly sexual,

خیلی تحریک کننده بود،

so '70s gay porn.

بیشتر شبیه پورن‎های همجنسبازی دهه ۷۰ بود.

(Laughter)

(خنده)

But she was trying, and she asked.

اما او داشت تلاش می‎کرد، و پرسید.

She could have called her my friend,

می‎توانست او را دوست من صدا بزند،

or my "friend," or my "special friend" --

یا "دوست" من، یا "دوست به خصوص" من --

(Laughter) --

(خنده) --

or even worse, just not asked at all.

یا حتی بدتر، منتهی هیچ وقت سوال نپرسید.

Believe me, we would rather have you ask.

باور کنید، ما ترجیح می‎دهیم از ما بپرسید.

I would rather have her say lover, than say nothing at all.

ترجیح می‎دهم عاشق صدا کند تا هیچی نگوید.

People often say to me, "Well, Ash, I don't care.

مردم گاهی به من می‎گویند، "خوب اش، من اهمیت نمیدم.

I don't see race or religion or sexuality.

من فکر نمیکنم که ربطی به نسل یا دین یا مسائل جنسی داشته باشد.

It doesn't matter to me. I don't see it."

برای من فرقی نمی‎کند، من اینطور فکر نمی‎کنم.

But I think the opposite of homophobia and racism and xenophobia is not love,

اما من فکر می‎کنم مخالفت با همجنسگرا ستیزی نژادپرستی و بیگانه ستیزی عشق نیست،

it's apathy.

بی عاطفگی است.

If you don't see my gayness, then you don't see me.

اگر شما متوجه همجنسگرایی من نباشید، پس مرا نمی‎بینید.

If it doesn't matter to you who I sleep with,

اگر برایتان مهم نباشد که من با چه کسی همبستر هستم،

then you cannot imagine what it feels like

نمی‎توانید تصور کنید چه احساسی دارد

when I walk down the street late at night holding her hand,

وقتی که شب دیر هنگام دست در دست در خیابان قدم می‎زنید،

and approach a group of people and have to make the decision

و به گروهی از مردم می‎رسید، باید تصمیم بگیرید

if I should hang on to it or if I should I drop it

که دستش را رها کنم یا همین طور ادامه دهیم

when all I want to do is squeeze it tighter.

و آن رمان تنها کاری که من می‎کنم این است که محکم تر آن را بفشارم.

And the small victory I feel

و زمانی که از آن می‎گذریم و دست هم را رها نکرده‎ایم

when I make it by and don't have to let go.

احساس پیروزی کوچکی می‎کنم.

And the incredible cowardice and disappointment I feel when I drop it.

و اگر دست هم را رها کنیم، احساس ناامیدی و بزدلی غیر قابل وصفی خواهیم داشت.

If you do not see that struggle

اگر شما متوجه این مشکل نباشید

that is unique to my human experience because I am gay, then you don't see me.

تجربه انسانی من نشان داده که به دلیل همجنسگرایی، متوجه من نخواهید شد.

If you are going to be an ally, I need you to see me.

اما اگر می‎خواهید که با ما متحد باشید من به توجه شما نیاز دارم.

As individuals, as allies, as humans,

به عنوان افراد، متحدان، و انسان ها،

we need to be able to hold both things:

ما باید بتوانیم دو چیز را حمایت کنیم:

both the good and the bad,

هم خوب را و هم بد را،

the easy and the hard.

هم ساده و هم سخت را.

You don't learn how to hold two things just from the fluff,

حفظ دو جبهه را با سادگی نخواهید آموخت.

you learn it from the grit.

بلکه با تحمل رنج و مرارت به آن دست خواهید یافت.

And what if duality is just the first step?

و چه می‎شود اگر دوگانگی تنها گام نخست باشد؟

What if through compassion and empathy and human interaction

چه می‎شود اگر با وجود تمام محبت و همدلی انسانی

we are able to learn to hold two things?

بتوانیم دو چیز را نگهداریم؟

And if we can hold two things, we can hold four,

و اگر بتوانیم دو چیز را حفظ کنیم، چهارتا را هم خواهیم توانست،

and if we can hold four, we can hold eight,

و اگر بتوانیم چهار چیز را حفظ کنیم، با هشت تا هم مشکلی نخواهیم داشت،

and if we can hold eight, we can hold hundreds.

و اگر هشت تا را هم نگهداریم، قادر به حفظ صدها نقش خواهیم بود.

We are complex individuals,

ما موجودات پیچیده‎ای هستیم،

swirls of contradiction.

ما جمع اضدادیم.

You are all holding so many things right now.

همین الان همه شما از چیزهای زیادی حمایت می‎کنید.

What can you do to hold just a few more?

برای تنها حفظ چند چیز دیگر چه می‎توان کرد؟

So, back to Toledo, Ohio.

خوب، برگردیم به تولد و در اهایو.

I'm at the front of the line,

من جلو صف هستم،

niece on my shoulders, the frazzled clerk calls me Dad.

خواهرزاده رو شانه‎هایم، و آن منشی احمق مرا بابا صدا کرده است.

Have you ever been mistaken for the wrong gender?

تا حالا شده که جنسیت شما را اشتباه متوجه شوند؟

Not even that.

حتی آن هم نه.

Have you ever been called something you are not?

تا حالا شده شما را چیزی که نیستید صدا بزنند؟

Here's what it feels like for me:

من آن را اینطور احساس کردم:

I am instantly an internal storm of contrasting emotions.

من در آن لحظه مورد هجوم احساسات متناقضی بودم

I break out into a sweat that is a combination of rage and humiliation,

به عرقی نشستم که ترکیبی از خشم و تحقیر بود،

I feel like the entire store is staring at me,

احساس کردم که کل فروشگاه به من چشم دوخته‎اند،

and I simultaneously feel invisible.

و در همان لحظه احساس کردم که نامرئی شده‎ام.

I want to explode in a tirade of fury,

دلم می‎خواست در آن لحظه زمین دهان باز کند،

and I want to crawl under a rock.

و مرا در خود ببلعد.

And top all of that off with the frustration that I'm wearing

و بدتر از همه با آن لباس غیر معمول

an out-of-character tight-fitting purple t-shirt,

تنگ و چسبان بنفشی که پوشیده بودم،

so this whole store can see my boobs,

همه فروشگاه می‎توانستند سینه‎هایم را ببینند،

to make sure this exact same thing doesn't happen.

و مطمئن باشند که این اتفاق به هیچ وجه پیش نخواهد آمد.

(Laughter)

(خنده)

But, despite my best efforts to be seen as the gender I am,

اما، با وجود همه تلاش من برای مشخص بودن جنسیتم،

it still happens.

باز هم این اتفاق رخ داد.

And I hope with every ounce of my body that no one heard --

و با ذره ذره وجودم امیدوارم کسی آن را نشنیده باشد --

not my sister, not my girlfriend, and certainly not my niece.

نه خواهرم، نه دوست دخترم و مهم تر از همه خواهر زاده‎ام.

I am accustomed to this familiar hurt,

من به این درد آشنا عادت کرده‎ام،

but I will do whatever I need to do to protect the people I love from it.

اما تمام تلاشم را خواهم کرد تا از کسانی که دوستشان دارم در برابر آن حفاظت کنم.

But then I take my niece off my shoulders,

اما آنجا خواهرزاده‎ام را از شانه‎ام پایین آوردم،

and she runs to Elsa and Anna --

و او به سمت السا و آنا دوید --

the thing she's been waiting so long for --

چیزی که خیلی انتظارش را کشیده بود --

and all that stuff goes away.

و همه آن چیزها فراموش شد.

All that matters is the smile on her face.

چیزی که مهم بود لبخندی بود که بر صورت او نقش بست.

And as the 30 seconds we waited two and a half hours for comes to a close

و با تمام شدن 30 ثانیه‎ای که دو ساعت و نیم منتظرش بودیم،

we gather up our things, and I lock eyes with the clerk again;

همه چیز را جمع کردیم، و من دوباره با آن کارمند چشم در چشم شدم؛

and she gives me an apologetic smile and mouths,

و او از سر تاسف لبخندی زد و گفت،

"I am so sorry!"

"خیلی معذرت میخام!"

(Laughter)

(خنده)

And her humanity, her willingness to admit her mistake disarms me immediately,

و انسانیت او و تمایلش به قبول کردن آن اشتباه بلافاصله مرا تحت تاثیر قرار داد،

then I give her a: "It's okay, it happens. But thanks."

و من به او گفتم: "مشکلی نیست، پیش میاد، ولی ممنون."

And I realize in that moment

و در آن لحظه متوجه شدم

that I don't have to be

که من مجبور نیستم

either an aunt or an advocate, I can be both.

که یا خاله باشم و یا مدافع، بلکه می‎توانم هردو یاشم.

I can live in duality, and I can hold two things.

می‎توانم با قطبیت زندگی کنم، من می‎توانم دو چیز را حفظ کنم.

And if I can hold two things in that environment,

و اگر من در آن شرایط توانستم دو چیز را حفظ کنم،

I can hold so many more things.

چیزهای خیلی بیشتری را هم می‎توانم نگه دارم

As my girlfriend and my niece hold hands and skip out the front of the door,

و زمانی که خواهر زاده‎ام با دوست دخترم به سمت خروجی می‎رفتند،

I turn to my sister and say, "Was it worth it?"

به سمت خواهرم برگشتم و گفتم، "ارزشش رو داشت؟"

And she said, "Are you kidding me?

و او گفت، "شوخی می‎کنی؟

Did you see the look on her face? This was the greatest day of her life!"

هیچ به برق تو چشماش نگاه کردی؟ این بهترین روز زندگیش بود!"

(Laughter)

(خنده)

"It was worth the two and a half hours in the heat,

"ارزش دو ساعت و نیم انتظار تو گرما

it was worth the overpriced coloring book that we already had a copy of."

و خریدن یک کتاب نقاشی گرانتر که یکیش رو تو خونه داریم، داشت."

(Laughter)

(خنده)

"It was even worth you getting called Dad."

"حتی ارزشش رو داشت که به تو بگن بابا"

(Laughter)

(خنده)

And for the first time ever in my life, it actually was.

و برای اولین بار در زندگی من، در واقع همین گونه بود.

Thank you, Boulder. Have a good night.

ممنونم بولدر. شب خوبی داشته باشید.

(Applause)

(تشویق)