"Everything happens for a reason" -- and other lies I've loved | Kate Bowler | TED

Translator: Hasan Emami Reviewer: Leila Ataei

There is some medical news that nobody, absolutely nobody,

یک سری از اخبار پزشکی وجود دارد که هیچ‌کس، قطعا هیچ‌کس،

is prepared to hear.

حاضر نیست آن‌ها را بشنود.

I certainly wasn't.

من یقینا حاضر نبودم.

It was three years ago that I got a call in my office

سه سال پیش بود که در دفترم تماسی با من گرفته شد

with the test results of a recent scan.

درباره جواب آزمایش‌های یک اسکن جدید.

I was 35 and finally living the life I wanted.

۳۵سالم بود و بالاخره به آن زندگی که می‌خواستم رسیده بودم.

I married my high school sweetheart

با عشق دوران دبیرستانم ازدواج کرده بودم

and had finally gotten pregnant after years of infertility.

و بعد از چندین سال ناباروری حامله شده بودم.

And then suddenly we had a Zach,

و ما ناگهان "زک" را داشتیم،

a perfect one-year-old boy/dinosaur,

یک پسر یا دایناسور یک ساله فوق‌العاده،

depending on his mood.

البته بسته به حالش.

And having a Zach suited me perfectly.

و داشتن «زک» برای من عالی بود.

I had gotten the first job I applied for in academia,

من اولین شغلی که در یک دانشگاه درخواست دادم را به دست آوردم،

land of a thousand crushed dreams.

سرزمین هزاران رویای از دست رفته.

And there I was,

من آن جا بودم،

working at my dream job

داشتن شغل رویایی‌ام

with my little baby

با بچه کوچکم

and the man I had imported from Canada.

و مردی که از کانادا وارد کرده بودم.

(Laughter)

(خنده)

But a few months before, I'd started feeling pain in my stomach

اما از چند ماه قبلش، در معده‌ام احساس درد داشتم

and had gone to every expert to find out why.

و پیش هر متخصصی رفته بودم تا دلیلش را بدانم.

No one could tell me.

هیچ کدام نتوانستند.

And then, out of the blue,

و بعد،

some physician's assistant called me at work

یک دستیار پزشکی با محل کارم تماس گرفت

to tell me that I had stage IV cancer,

تا به من بگوید که سرطان مرحله ۴ دارم

and that I was going to need to come to the hospital right away.

و این که باید فورا به بیمارستان بروم.

And all I could think of to say was,

و تمام چیزی که به فکرم رسید تا بگویم این بود،

"But I have a son.

«اما من یک پسر دارم

I can't end.

من نمی‌توانم بمیرم.

This world can't end.

این دنیا نمی‌تواند تمام شود،

It has just begun."

تازه شروع شده.»

And then I called my husband, and he rushed to find me

و بعد به همسرم زنگ زدم و باعجله پیشم آمد

and I said all the true things that I have known.

و هر چه که فکر می‌کردم درست است را گفتم.

I said, "I have loved you forever,

گفتم: «من همیشه تو را دوست داشته‌ام،

I have loved you forever.

من همیشه تو را دوست داشته‌ام.

I am so sorry.

واقعا متاسفم.

Please take care of our son."

لطفا مواظب پسرمان باش.»

And then as I began the walk to the hospital,

و بعد به سمت بیمارستان رفتم،

it crossed my mind for the first time,

برای اولین بار به ذهنم آمد،

"Oh. How ironic."

«اوه، چقدر طعنه‌آمیز»

I had just written a book called "Blessed."

تازه یک کتاب به اسم «خوشبخت» نوشته بودم.

(Laughter)

(خنده)

I am a historian

من تاریخدانم

and an expert in the idea that good things happen to good people.

و متخصص در این ایده که اتفاق‌های خوب برای آدم های خوب می‌افتد.

I research a form of Christianity nicknamed "the prosperity gospel,"

من محقق در یک شاخه از مسیحیت به نام «نوید خوشبختی» هستم،

for its very bold promise that God wants you to prosper.

وعده اصلی آن این است که خدا صلاح شما را می‌خواهد.

I never considered myself a follower of the prosperity gospel.

من هیچ‌وقت خودم رو پیرو «نوید خوشبختی» نمی‌دانستم.

I was simply an observer.

من فقط یک ناظر ساده بودم.

The prosperity gospel believes that God wants to reward you

«نوید سعادت و خوشبختی» باور دارد که خدا می‌خواهد به شما پاداش دهد،

if you have the right kind of faith.

اگر ایمان درستی داشته باشید.

If you're good and faithful,

اگر شما خوب و با ایمان باشید،

God will give you health and wealth

خدا به شما سلامتی، ثروت

and boundless happiness.

و خوشبختی بی‌انتها می‌دهد.

Life is like a boomerang:

زندگی مثل یک بومرنگ است:

if you're good,

اگر شما خوب باشید،

good things will always come back to you.

چیز های خوب به سمت شما برمی‌گردد.

Think positively. Speak positively.

مثبت فکر کنید. مثبت صحبت کنید.

Nothing is impossible if you believe.

هیچ چیز غیرممکن نیست اگر شما باور داشته باشید.

I got interested in this very American theology

من به این خداشناسی بسیار آمریکایی علاقه مند شدم

when I was 18 or so,

وقتی حدودا ۱۸ سالم بود.

and by 25 I was traveling the country interviewing its celebrities.

و در ۲۵ سالگی برای مصاحبه با افراد مشهور این عقیده در کشور سفر کردم.

I spent a decade talking to televangelists

یک دهه از عمرم را برای مصاحبه با مبلغین تلویزیونی صرف کردم

with spiritual guarantees for divine money.

با ضمانت الهی برای پاداش الهی.

I interviewed countless megachurch pastors with spectacular hair

من با بی شماری از روحانیان کلیسای اعظم با موهای دیدنی مصاحبه کردم،

about how they live their best lives now.

درباره این که آنها چطور در حال حاضر به بهترین وجه زندگی می کنند.

I visited with people in hospital waiting rooms

افرادی را در اتاقهای انتظار بیمارستان

and plush offices.

و دفاتر مجلل ملاقات کردم.

I held hands with people in wheelchairs,

دست افرادی تشسته روی صندلی چرخ دار را در دستم گرفتم،

praying to be cured.

در حالی که برای شفای آنها دعا می کردم.

I earned my reputation as destroyer of family vacations

شهرتم را به عنوان خراب کننده تعطیلات خانواده به دست آوردم،

for always insisting on being dropped off at the fanciest megachurch in town.

چون همیشه اصرار بر بودن در مجلل‌ترین کلیسای اعظم شهر داشتم.

If there was a river running through the sanctuary,

اگر رودخانه ای در میان محراب در جریان بود،

an eagle flying freely in the auditorium,

عقابی که آزادانه در سالن اجتماعات پرواز کند،

or an enormous spinning golden globe,

یا گوی زرین عظیمی می‌چرخید،

I was there.

من آنجا بودم.

When I first started studying this, the whole idea of being "blessed"

موقعی که در ابتدا شروع به مطالعه آن کردم، کل ایده «خوشبختی» بود.

wasn't what it is today.

که آن چیزی نبود که امروز است.

It was not, like it is now,

شبیه چیزی که الان است نبود،

an entire line of "#blessed" home goods.

یک خط کامل از #خوشبخت لوازم منزل.

It was not yet a flood of "#blessed" vanity license plates and T-shirts

آن هنوز یک جریانی از #خوشبختی مدال و تی‌شرت افتخار و هنر دیواری

and neon wall art.

با نورپردازی نئونی نبود.

I had no idea that "blessed" would become one of the most common cultural cliches,

ایده‌ای نداشتم که «خوشبختی» یکی از رایج‌ترین کلیشه‌های فرهنگی خواهد شد،

one of the most used hashtags on Instagram,

یکی از پرکاربردترین هشتگ ها در اینستاگرام،

to celebrate barely there bikini shots,

برای گرامیداشت عکسهای با حداقل میزان بیکینی است،

as if to say, "I am so blessed.

انگار که بگوید، «من بسیار خوشبخت هستم.

Thank you, Jesus, for this body."

متشکرم حضرت عیسی، برای این بدن.»

(Laughter)

(خنده)

I had not yet fully grasped the way that the prosperity gospel

من هنوز به طور کامل درک نکرده بودم که «نوید خوشبختی»

had become the great civil religion,

به دین مدنی بزرگی تبدیل شده،

offering another transcendent account

ارائه‌گر یک حساب متعالی دیگر

of the core of the American Dream.

از هسته اصلی رویای آمریکایی.

Rather than worshipping the founding of America itself,

به جای پرستش بنیانگذاری خود آمریکا،

the prosperity gospel worshipped Americans.

نوید خوشبختی، آمریکایی‌ها را پرستش می‌کرد.

It deifies and ritualizes their hungers,

به تعظیم و تکریم و به مراسم و تشریفات درآوردن ولع،

their hard work and moral fiber.

سخت کوشی و اصول اخلاقی آنها می‌پردازد.

Americans believe in a gospel of optimism,

آمریکایی‌ها به بشارت خوش‌بینی اعتقاد دارند،

and they are their own proof.

و آنها دلیل اثبات شخصی خودشان هستند.

But despite telling myself,

اما عل‌رغم گفتن این به خودم که،

"I'm just studying this stuff, I'm nothing like them,"

«من فقط در حال مطالعه این مطالب هستم، من چیزی شبیه آنها نیستم،»

when I got my diagnosis,

وقتی نتیجه تشخیص‌ام را گرفتم،

I suddenly understood how deeply invested I was

ناگهان فهمیدم که چقدر عمیقاً در خداشناسی هوراشیو آلجر خودم

in my own Horatio Alger theology.

سرمایه گذاری کرده بودم.

If you live in this culture, whether you are religious or not,

اگر شما در این فرهنگ زندگی کنید، چه مذهبی باشید با نه،

it is extremely difficult to avoid falling into the trap

بی‌نهایت سخت است که از به دام افتادن اجتناب کنید.

of believing that virtue and success go hand in hand.

در این باور که تقوی و موفقیت دست به دست هم می‌دهند.

The more I stared down my diagnosis,

هرچه بیشتر به تشخیص خودم خیره شدم،

the more I recognized that I had my own quiet version

بیشتر متوجه شدم که نسخه آرام خودم را دارم

of the idea that good things happen to good people.

از این ایده که چیزهای خوب برای آدمهای خوب پیش می‌آید.

Aren't I good?

آیا آدم خوبی نبودم؟

Aren't I special somehow?

آیا به نوعی خاص نبودم؟

I have committed zero homicides

تا به امروز

to date.

آدم نکشته‌ام.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

So why is this happening to me?

پس چرا این اتفاق برای من پیش آمد؟

I wanted God to make me good

می‌خواستم خدا من را شفا دهد

and to reward my faith with just a few shining awards along the way.

و ایمانم را فقط با چندتایی پاداش درخشان در طول راه پاداش دهد.

OK, like, a lot of shining awards.

بله، خب یک عالمه پاداش درخشان.

(Laughter)

(خنده)

I believed that hardships were only detours

باور داشتم که مشقت تنها بیراهه‌ای در

on what I was certain would be my long, long life.

آنچه که یقین داشتم زندگی خیلی طولانی من می‌بود است.

As is this case with many of us, it's a mindset that served me well.

همانطور که این مورد، درباره بسیاری از ما صدق می کند، این ذهنیت، خوب به من خدمت کرد.

The gospel of success drove me to achieve,

بشارت خوشبختی من را بسوی موفقیت،

to dream big,

رویای بزرگ داشتن،

to abandon fear.

رهایی از ترس سوق داد.

It was a mindset that served me well

ذهنیتی بود که به خوبی به من خدمت کرد

until it didn't,

تا وقتی دیگر

until I was confronted with something I couldn't manage my way out of;

تا این که من با چیزی روبرو شدم که نتوانستم راه خود را برای خروج از آن مدیریت کنم.

تا این که خودم را در حالی‌که در گفتگوی تلفنی می‌گفتم که

until I found myself saying into the phone,

"But I have a son,"

«اما من یک پسر دارم»، یافتم.

because it was all I could think of to say.

چون همه آن چیزی بود که برای گفتن به ذهنم آمد.

That was the most difficult moment to accept:

آن سخت‌ترین لحظه‌ای بود که بپذیرم:

the phone call, the walk to the hospital,

آن تماس تلفنی، رفتن به بیمارستان،

when I realized that my own personal prosperity gospel

وقتی که تشخیص دادم که بشارت خوشبختی شخصی خودم

had failed me.

شکستم داده بود.

Anything I thought was good or special about me could not save me --

هر چیز خوب یا خاصی که در باره خودم تصور کردم، نتوانست مرا حفظ کند --

my hard work, my personality,

سختی کوشی من، شخصیت من،

my humor, my perspective.

شوخ طبعی من، چشم‌انداز آینده من،

I had to face the fact that my life is built with paper walls,

مجبور شدم با این واقعیت روبرو شوم که زندگی من از کاغذ دیواری ساخته شده،

and so is everyone else's.

و همین طور زندگی بقیه آدمها.

It is a hard thought to accept that we are all a breath away

تصورش هم سخت است که بپذیریم همه ما فقط یک نفس فاصله داریم

from a problem that could destroy something irreplaceable

از مشکلی که بتواند چیزی غیرقابل جایگزین را خراب کند

or alter our lives completely.

یا زندگی‌های ما را کاملاً تغییر دهد.

We know that in life there are befores and afters.

ما می‌دانیم که در زندگی گذشته و آینده‌ای وجود دارد.

I am asked all the time to say that I would never go back,

از من خواسته می‌شود همیشه بگویم که هرگز برنخواهم گشت،

or that I've gained so much in perspective.

یا این‌که در چشم انداز خیلی به‌دست آورده‌ام.

And I tell them no,

و من به آنها می‌گویم نه،

before was better.

گذشته بهتر بود.

A few months after I got sick, I wrote about this

چند ماه بعد از اینکه بیمار شدم، در این باره نوشتم،

and then I sent it off to an editor at the "New York Times."

و سپس آن را برای سردبیری در نیویویرک تایمز فرستادم.

In retrospect, taking one of the most vulnerable moments of your life

حال در نگاه به گذشته، برداشتن یکی از آسیب‌پذیرترین لحظات زندگی‌تان

and turning into an op-ed

و تبدیل کردن آن به یک تیتر

is not an amazing way to feel less vulnerable.

روش جالبی برای احساس آسیب‌پذیری کمتر نیست.

(Laughter)

(خنده)

I got thousands of letters and emails.

هزارن نامه و ایمیل دریافت کردم.

I still get them every day.

هنوز هم هر روز انها را می‌گیرم.

I think it is because of the questions I asked.

فکر می‌کنم این به خاطر سوالی است که پرسیدم.

I asked: How do you live without quite so many reasons

پرسیدم: چطور برای چیزهای بدی که اغلب بدون دلیل زیادی برایتان

for the bad things that happen?

اتفاق می‌افتد زندگی می‌کنید؟

I asked: Would it be better to live without outrageous formulas

پرسیدم: آیا بهتر نمی‌شد بدون این فرمول‌های ظالمانه زندگی کنیم

for why people deserve what they get?

که چرا مردم مستحق چیزی که سرشان میاید هستند؟

And what was so funny and so terrible was, of course,

و آنچه بسیار خنده‌دار و وحشتناک بود، البته،

I thought I asked people to simmer down

فکر کردم از مردم خواسته‌ام برای کمتر هیجانزده شدن

on needing an explanation for the bad things that happened.

در مورد نیاز به توضیح برای اتفاقات بدی که اتفاق افتاده است.

So what did thousands of readers do?

پس هزاران خواننده چه کردند؟

Yeah, they wrote to defend the idea that there had to be a reason

بله، آنها نوشتند تا از این عقیده دفاع کنند که باید دلیلی باشد پشت آنچه

for what happened to me.

که برای ما اتفاق می‌افتد.

And they really want me to understand the reason.

و آنها واقعاً می‌خواهند که من آن دلیل را درک کنم.

People want me to reassure them that my cancer is all part of a plan.

مردم می‌خواهند که به آنها اطمینان دهم که سرطان من بخشی از برنامه(الهی) است.

A few letters even suggested it was God's plan that I get cancer

چند نامه حتی توصیه کردند که این برنامه خداست که من به سرطان مبتلا شوم

so I could help people by writing about it.

بنابراین می‌توانم با نوشتن در مورد آن به مردم کمک کنم.

People are certain it is a test of my character

مردم مطمئنند که این تست شخصیت من یا

or proof of something terrible I've done.

اثبات کاری وحشتناک است که انجام داده‌ام.

They want me to know without a doubt

آنها می‌خواهند بی هیچ شک بدانم

that there is a hidden logic to this seeming chaos.

که منطق پنهانی برای این به ظاهر هرج و مرج وجود دارد.

They tell my husband,

آنها به شوهرم می‌گویند ،

while I'm still in the hospital,

در حالی که من هنوز در بیمارستان هستم،

that everything happens for a reason,

که همه چیز به دلیلی اتفاق می‌افتد،

and then stammer awkwardly when he says,

و سپس به لکنت بیفتند موقعی که او می‌گفت،

"I'd love to hear it.

«من دوست دارم آن را بشنوم.

I'd love to hear the reason my wife is dying."

من دوست دارم دلیل مرگ زنم را بشنوم.»

And I get it.

و من آن را درک می کنم.

We all want reasons.

همه ما دلایلی می‌خواهیم.

We want formulas

فرمول می‌خواهیم

to predict whether our hard work will pay off,

برای پیش بینی این که آیا سخت کوشی ما نتیجه خواهد داد،

whether our love and support will always make our partners happy

آیا عشق و پشتیبانی ما همیشه شریکمان را خوشحال خواهد کرد

and our kids love us.

و فرزندانمان ما را دوست دارند.

We want to live in a world in which not one ounce

می‌خواهیم در دنیایی زندگی کنیم که در آن ۲۸ گرم از

of our hard work or our pain or our deepest hopes will be for nothing.

سخت کوشی یا درد ما یا عمیق‌ترین امیدهای ما بی‌ارزش نباشند.

We want to live in a world in which nothing is lost.

می‌خواهیم در دنیایی زندگی کنیم که در آن چیزی از دست نرود.

But what I have learned in living with stage IV cancer

اما آنچه در زندگی با سرطان سطح ۴ آموخته‌ام

is that there is no easy correlation

این است که هیچ همبستگی ساده‌ای بین

between how hard I try

میزان تلاشی که می‌کنم

and the length of my life.

و طول عمر من نیست.

In the last three years, I've experienced more pain and trauma

در سه سال گذشته، من درد و ناراحتی بیشتری را در قیاس با آنچه

than I ever thought I could survive.

همیشه فکرش را می‌کردم بتوان تحمل کنم تجربه کرده‌ام.

I realized the other day that I've had so many abdominal surgeries

تازگی فهمیدم که جراحی‌های شکمی زیادی انجام داده‌ام

that I'm on my fifth belly button,

طوریکه روی پنجمین نافم هستم ،

and this last one is my least favorite.

و این آخری از همه کمتر مورد ِعلاقه‌ام است.

(Laughter)

(خنده)

But at the same time, I've experienced love,

اما همان زمان، عشق را تجربه کرده‌ام،

so much love,

عشق فراوان،

love I find hard to explain.

عشقی که توصیفش برایم سخت است.

The other day, I was reading the findings

یک روز ، در حال خواندن یافته‌های

of the Near Death Experience Research Foundation,

بنیاد پژوهشی تجربه‌های نزدیک به مرگ بودم،

and yes, there is such a thing.

و بله، چنین چیزی وجود دارد.

People were interviewed about their brushes with death

با افرادی مصاحبه شده بود درباره مواجه‌شان با مرگ

in all kinds of circumstances:

در انواع شرایط:

car accidents, labor and delivery,

حوادث رانندگی، کار و زایمان،

suicides.

خودکشی،

And many reported the same odd thing:

و بسیاری از آنها همان چیز عجیب را گزارش داده‌اند:

love.

عشق.

I'm sure I would have ignored it if it hadn't reminded me

مطمئن هستم آن را نادیده می‌گرفتم اگر چیزی را یادم نمی‌آورد

of something I had experienced,

که تجربه‌اش کرده‌ام،

something I felt uncomfortable telling anyone:

چیزی که در گفتنش به دیگران احساس ناراحتی داشتم:

that when I was sure that I was going to die,

ابن که وقتی مطمئن شدم که می‌خواهم بمیرم

I didn't feel angry.

احساس عصبانیت نکردم.

I felt loved.

احساس عشق کردم.

It was one of the most surreal things I have experienced.

این یکی از توهمی‌ترین چیزهایی بود که تجربه کردم.

In a time in which I should have felt abandoned by God,

در زمانی که باید احساس می‌کردم خدا مرا رها کرده است،

I was not reduced to ashes.

به خاکستر تبدیل نشدم.

I felt like I was floating,

احساس کردم شناورم،

floating on the love and prayers

شناور روی عشق و دعاهای

of all those who hummed around me like worker bees,

همه کسانی که مثل زنبورهای کارگر اطرافم پرسه می‌زدند،

bringing me notes and socks and flowers

یادداشت و جوراب و لحاف چهل‌تکه گلدوزی شده

and quilts embroidered with words of encouragement.

با کلمات تشویقی آوردند.

But when they sat beside me,

اما وقتی دستم در دست آنها،

my hand in their hands,

در کنارم نشستند،

my own suffering began to feel like it had revealed to me

رنج کشیدنم به این حس تبدیل شد که

رنج دیگران را برایم آشکار می‌کرد.

the suffering of others.

I was entering a world of people just like me,

من به دنیای افرادی وارد شدم که درست مثل من بود،د،

people stumbling around in the debris

افرادی که در حال سکندری خوردن در آوار

of dreams they thought they were entitled to

رویاهایی بودند که فکر می‌کردند مستحق آن هستند

and plans they didn't realize they had made.

و طرح‌هایی که تشخیص نمی‌دانند ریخته‌اند،

It was a feeling of being more connected, somehow, with other people,

حس ارتباط بیشتر داشتن، به نوعی، با افراد دیگر ،

experiencing the same situation.

در حال تجربه کردن وضعیتی مشابه.

And that feeling stayed with me for months.

و این احساس برای ماه ها با من ماند.

In fact, I'd grown so accustomed to it

در واقع، من آنقدر به آن عادت کرده بودم

that I started to panic at the prospect of losing it.

که از فکر از دست دادن آن می‌ترسیدم.

So I began to ask friends, theologians, historians, nuns I liked,

پس از دوستان، الهیات‌شناسان مورخان، راهبه‌‌های محبوبم سوال کردم که

"What I am I going to do when that loving feeling is gone?"

«من چه کنم وقتی که این احساس عشق از بین برود؟»

و دقیقا می‌دانستند که من راجع به چه حرف می‌زدم،

And they knew exactly what I was talking about,

because they had either experienced it themselves

چون خودشان تجربه‌اش را داشتند

or they'd read about it in great works of Christian theology.

یا که راجع به آن در شاهکارهای الهیات مسیحی خوانده بودند..

And they said,

و آنها گفتند:

"Yeah, it'll go.

« بله، می‌گذرد.

The feelings will go.

احساسات می‌گذرند.

And there will be no formula for how to get it back."

و فرمولی وجود نخواهد داشت برای این که چطور آن را برگردانی.»

But they offered me this little piece of reassurance,

اما به من این یک ذره اطمینان کوچک را دادند،

and I clung to it.

و من به آن چسبیده‌ام.

They said,

آنها گفتند،

"When the feelings recede like the tides,

«هنگامی که احساسات مانند امواج فروکش می‌کند،

they will leave an imprint."

اثری از خود به جا می‌گذارد.»

And they do.

و همینطور است.

And it is not proof of anything,

و چیزی را ثابت نمی‌کند،

and it is nothing to boast about.

هیچ چیزی برای افتخار کردن وجود ندارد،

It was just a gift.

آن فقط یک هدیه بود.

So I can't respond to the thousands of emails I get

بنابراین نمی‌توانم به هزاران ایمیلی که دریافت کرده‌ام با برنامه

with my own five-step plan to divine health

پنج گام خودم به سوی سلامتی الهی و

and magical floating feelings.

احساسات جادویی شناور جواب دهم.

I see that the world is jolted by events that are wonderful and terrible,

می‌بینم که جهان می‌لرزد از وقایعی که فوق العاده و وحشتناک، باشکوه

gorgeous and tragic.

و غم انگیز‌اند.

I can't reconcile the contradiction,

من نمی‌توانم تضاد را با هم آشتی دهم،

except that I am beginning to believe that these opposites

مگر این که باور کنم که این تضادها

do not cancel each other out.

همدیگر را از بین نمی‌برند.

Life is so beautiful,

زندگی بسیار زیباست،

and life is so hard.

و زندگی بسیار سخت است،

Today, I am doing quite well.

امروز حالم خوب است.

The immunotherapy drugs appear to be working,

به نظر می رسد داروهای ایمونوتراپی (ایمن درمانی) موثر بوده‌اند.

and we are watching and waiting with scans.

و به اسکن‌ها ادامه می‌دهیم.

I hope I will live a long time.

امیدوارم مدت طولانی زندگی کنم.

I hope I will live long enough to embarrass my son

امیدوارم به اندازه کافی زنده بمانم تا پسرم را خجالت‌زده کنم

and to watch my husband lose his beautiful hair.

و ببینم که همسرم موهای زیبایش را از دست داده.

And I think I might.

و فکر کنم احتمالش باشد..

But I am learning to live

اما در حال یادگیری برای زندگی کردن هستم

and to love

و برای عاشق بودن

without counting the cost,

بدون حساب کردن هزینه،

without reasons and assurances that nothing will be lost.

بدون دلیل و اطمینان به اینکه چیزی از دست نمی‌رود.

Life will break your heart,

زندگی قلب شما را می‌شکند،

and life may take everything you have

و زندگی ممکن است هر آنچه را که دارید و به هر چه امید

and everything you hope for.

بسته‌اید، از شما بگیرد.

But there is one kind of prosperity gospel that I believe in.

اما نوعی از بشارت خوشبختی هست که به آن ایمان دارم.

I believe that in the darkness,

من ایمان دارم که در تاریکی،

even there,

حتی آنجا،

there will be beauty,

زیبایی وجود دارد،

and there will be love.

و عشق وجود دارد.

And every now and then,

و هر از گاهی،

it will feel like more than enough.

بیش از حد لازم احساس خواهد شد.

Thank you.

ممنون.

(Applause)

(تشویق)