Mohamed Hijri: A simple solution to the coming phosphorus crisis

محمد هجرى: راه حلى ساده براى بحران آتى فسفر

Translator: Jane Roffe Reviewer: Els De Keyser

Translator: Leila Ataei Reviewer: narsis sh

I'm going to start by asking you a question:

ميخوام با پرسيدن اين سوال از شما شروع كنم:

Is anyone familiar with the blue algae problem?

آيا كسى با مشكل جلبك آبى آشناست؟

Okay, so most of you are.

بسيار خب، خيلى از شما آشناييد.

I think we can all agree it's a serious issue.

بنظرم همگى ميتونيم موافق باشيم كه مورد جديه.

Nobody wants to drink blue algae-contaminated water,

هيچكس نميخواد آب آلوده به جلبك آبى را بنوشه،

or swim in a blue algae-infested lake.

يا توى درياچه سرشار از جلبك آبى شنا كنه.

Right?

اينطور نيست؟

I hope you won't be disappointed,

اميدوارم نااميد نشين،

but today, I won't be talking about blue algae.

ما امروز، قصد ندارم راجع به جلبك آبى صحبت كنم.

Instead, I'll be talking about the main cause

در عوض، در مورد علت اصلى كه ريشه در اين

at the root of this issue,

مساله داره، صحبت مى‌‌كنم،

which I will be referring to as the phosphorus crisis.

جيزى كه بهش بعنوان بحران فسفر اشاره مى‌‌كنم.

Why have I chosen to talk to you about the phosphorus crisis today?

چرا انتخاب كردم با شما امروز درباره بحران فسفر صحبت كنم؟

For the simple reason that nobody else is talking about it.

بهمين دلیل ساده كه هيچكس ديگه‌‌اى راجع بهش حرف نمى‌‌زنه.

And by the end of my presentation, I hope that the general public

و در خاتمه صحبتم اميدوارم كه مردم عادى

will be more aware of this crisis and this issue.

بيشتر درباره اين بحران و اين مساله آگاهى پيدا كنند.

Now, the problem is that if I ask,

حالا، مساله اين‌ است كه اگر بپرسم،

why do we find ourselves in this situation with blue algae?

چرا ما خودمون را در موقعيت كنونى با جلبك آبى پيدا مى‌‌كنيم؟

The answer is that it comes from how we farm.

پاسخ اون ناشى از نحوه كشاورزى كردنمان است.

We use fertilizers in our farming, chemical fertilizers.

ما از كودها در كشاورزى‌مان استفاده مى‌‌كنيم، كودهاى شيميايى.

Why do we use chemical fertilizers in agriculture?

چرا از كودها شيميايى در كشاورزى استفاده مى‌‌كنيم؟

Basically, to help plants grow and to produce a better yield.

اساساً، براى كمك به رشد گیاهان و توليد محصولى بهتر.

The issue is that this is set to engender

مساله‌‌ اين هست كه باعث بوجود آمدن

an environmental problem that is without precedent.

مشكل محيط زيستى بی سابقه ای مى‌‌گردد.

Before going further, let me give you a crash course in plant biology.

قبل از اين كه جلوتر رويم، بگذاريد به شما درس فشرده‌‌اى درباره زیست شناسی گیاهی بدهم.

So, what does a plant need in order to grow?

خب، گياه براى رشد كردن به چه نياز دارد؟

A plant, quite simply, needs light, it needs CO2,

گياه، كاملاً ساده، به نور نياز دارد، به كربن دى‌‌اكسيد نياز دارد،

but even more importantly, it needs nutrients,

اما مهم تر از همه، به مواد مغذى نياز دارد.

which it draws from the soil.

كه از خاك جذب ميکند.

Several of these nutrients are essential chemical elements:

برخى از اين مواد مغذى عناصر شيميايى اساسى هستند:

phosphorus, nitrogen and calcium.

فسفر، نيتروژن و كلسيم.

So, the plant’s roots will extract these resources.

بنابراين، ريشه‌‌هاى گياه اين منابع را استخراج مى‌‌كند.

Today I'll be focusing on a major problem that is linked to phosphorus.

امروز من روى مشكل عمده‌‌اى تمركز خواهم كرد كه به فسفر مربوط است.

Why phosphorus in particular?

چرا مخصوصاً فسفر؟

Because it is the most problematic chemical element.

به اين خاطر كه پرمساله ترین عنصر شیمیاییست.

By the end of my presentation, you will have seen

در خاتمه سخنرانيم، خواهيد ديد

what these problems are, and where we are today.

اين مشكلات چه هستند، و جاييكه ما امروز هستيم.

Phosphorus is a chemical element

فسفر عنصر شيميايى است كه

that is essential to life. This is a very important point.

براى زندگى ضروريه. اين نكته خيلى مهمى است.

I’d like everyone to understand precisely what the phosphorus issue is.

ميخوام همه بفهمند كه مساله فسفر دقيقاً چيه؟

Phosphorus is a key component in several molecules,

فسفر جزء كليدى در مولكولهای مختلف است،

in many of our molecules of life.

در خيلى از مولكولهاى زیستی.

Experts in the field will know

كارشناسان در اين حوزه خواهند دانست

that cellular communication is phosphorus-based --

كه ارتباطات سلولى بر مبناى فسفر است

phosphorylation, dephosphorylation.

فسفرگیری، فسفرزدایی.

Cell membranes are phosphorus-based: These are called phospholipids.

غشاهاى سلولى مبناى فسفرى دارند: آنها فسفوليپد نام دارند.

The energy in all living things, ATP, is phosphorus-based.

انرژى همه موجودات زنده، ATP، مبناى فسفرى دارد.

And more importantly still, phosphorus is a key component of DNA,

و باز هم از همه مهم‌‌تر، فسفر جزء كليدى DNA است،

something everyone is familiar with, and which is shown in this image.

چيزى كه همه با آن آشنايند، و در اين تصوير نشان داده ميشود.

DNA is our genetic heritage.

DNA ميراث ژنتيكى ماست.

It is extremely important, and once again, phosphorus is a key player.

بينهايت مهم است، و يكبار ديگر، فسفر بازيگر كليدى است.

Now, where do we find this phosphorus?

الان، ما اين فسفر را كجا پيدا مى‌‌كنيم؟

As humans, where do we find it?

بعنوان انسان، ما آن را كجا پيدا مى‌‌كنيم؟

As I explained earlier,

همانطور كه قبلاً توضيح دادم،

plants extract phosphorus from the soil, through water.

گياهان فسفر را از خاك استخراج مى‌‌كنند، از طريق آب.

So, we humans get it from the things we eat:

بنابراين، ما انسانها آن را از جيزهايى كه مى‌خوريم مى‌‌گيريم.

plants, vegetables, fruits,

گياهان، سبزيجات، ميوه‌‌ها،

and also from eggs, meat and milk.

و همچنين از تخم‌‌مرغ، گوشت و شير.

It’s true that some humans eat better than others.

واقعيت دارد كه برخى انسانها تغذيه بهترى از بقيه دارند.

Some are happier than others.

بعضى‌‌ها خوشحال‌‌تر از ديگرانند.

And now, looking at this picture, which speaks for itself,

و الان، به اين تصوير نگاه كنيد، كه بحد كافى گوياست،

we see modern agriculture,

ما كشاورزى نوين را مى‌‌بينيم،

which I also refer to as intensive agriculture.

كه من همچنين از آن بعنوان كشاورزى فشرده یاد می کنم.

Intensive agriculture is based on the use of chemical fertilizers.

كشاورزى فشرده بر مبناى استفاده از كودهاى شيميايى است.

Without them, we would not manage to produce enough

بدون آنها، ما قادر به توليد كافى

to feed the world's population.

براى تغذيه جمعيت جهان نخواهيم بود.

Speaking of humans, there are currently 7 billion of us on Earth.

صحبت از انسانها شد، در حال حاضر ٧ ميليارد نفر از ما روى زمين است.

In less than 40 years, there will be 9 billion of us.

در كمتر از ٤٠ سال، ٩ ميليارد نفر از ما خواهد بود.

And the question is a simple one: Do we have enough phosphorus

و پرسش ساده‌‌اى مطرح است: آيا فسفر كافى براى تغذيه

to feed our future generations?

نسل آينده‌‌مان وجود خواهد داشت؟

So, in order to understand these issues, where do we find our phosphorus?

بنابراين، براى اينكه اين مسائل را بفهميم، كجا فسفر را پيدا مى‌كنيم؟

Let me explain.

بگذارييد توضيح دهم.

But first, let’s just suppose

اما نخست، بياييد فقط فرض كنيم

that we are using 100 percent of a given dose of phosphorus.

كه ما ١٠٠ درصد دز معينى از فسفر را استفاده مى‌‌كنيم.

Only 15 percent of this 100 percent goes to the plant. Eighty-five percent is lost.

تنها ١٥ درصد از اين ١٠٠ درصد وارد گیاه می شود. 85 درصد هدر می رود.

It goes into the soil, ending its journey in the lakes,

توى خاك مى‌‌رود، سفرش را در درياچه‌‌ها به اتمام مى‌‌رساند،

resulting in lakes with extra phosphorus, which leads to the blue algae problem.

باعث درياچه‌‌هايى با فسفر مازاد رمى‌‌شود، كه به مشكل جلبك آبى منتهى مى‌‌گردد.

So, you’ll see there’s a problem here, something that is illogical.

پس، خواهيد ديد كه در اينجا مشكلى وجود دارد، چيزى كه غيرمنطقى است.

A hundred percent of the phosphorus is used, but only 15 percent goes to the plant.

صد درصد فسفر استفاده مى‌‌شود، اما تنها ١٥ درصد آن به گياه مى‌‌رود.

You’re going to tell me it’s wasteful.

شما به من مى‌‌گوييد كه بيفايده است.

Yes, it is. What is worse is that it is very expensive.

بله، همينطوره. بدتر از همه اين كه خيلى گرون هست.

Nobody wants to throw their money out the window,

هيچكس نمى‌‌‌‌خواد پولش را دور بريزه.

but unfortunately that's what is happening here.

اما بدبختانه اين اتفاقى كه در اينجا رخ ميده.

Eighty percent of each dose of phosphorus is lost.

هشتاد در صد از هر مقدار فسفر از بين مى‌‌ره.

Modern agriculture depends on phosphorus.

كشاورزى مدرن متكى به فسفره.

And because in order to get 15 percent of it to the plant, all the rest is lost,

و براى اينكه ١٥ درصد از اون به گياه برسه، باقیمانده اون هدر مى‌‌ره.

we have to add more and more.

بايد بيشتر و بيشتر اضافه كنيم.

Now, where will we get this phosphorus from?

الان، اين فسفر رو از كجا بدست خواهيم آورد؟

Basically, we get it out of mines.

اساساً، اون را معدن‌‌ها را بدست مياريم.

This is the cover of an extraordinary article

اين جلد مقاله فوق‌‌العاده‌اى كه

published in Nature in 2009,

در ٢٠٠٩ در مجله طبيعت منتشر شد

which really launched the discussion about the phosphorus crisis.

و واقعاً بحثى را درباره بحران فسفر به راه انداخت.

Phosphorus, a nutrient essential to life, which is becoming increasingly scarce,

فسفر، ماده مغذى لازم براى حيات، كه بطور فزاينده‌‌اى رو به كمياب شدن گذاشته،

yet nobody is talking about it.

اما هنوز كسى درباره‌‌ش صحبت نمى‌‌كنه.

And everyone agrees: Politicians and scientists are in agreement

و همه موافقند: سياستمدارها و دانشمندان متفق‌‌القول هستند

that we are headed for a phosphorus crisis.

كه ما بحران فسفر را در پيش رو داريم.

What you are seeing here is an open-pit mine in the U.S.,

چيزى كه در اينجا مى‌‌بينيد یک معدن روباز در ايالات متحده است،

and to give you an idea of the dimensions of this mine,

و به شما تصوری درباره ابعاد اين معدن مى‌‌دهد،

if you look in the top right-hand corner, the little crane you can see,

اگر نگاهى به گوشه سمت راست در بالا بياندازييد، جرثقيل كوچيكى را مى‌‌توانيد ببينيد،

that is a giant crane.

كه جرثقيل بزرگيه.

So that really puts it into perspective.

خب اينطورى واقعاً چشم اندازى از اون را مى‌‌ده.

So, we get phosphorus from mines.

خب، ما فسفر را از معادن بدست مياريم.

And if I make a comparison with oil,

و اگر با نفت مقايسه كنيم،

there’s an oil crisis, we talk about it, we talk about global warming,

بحران نفتى وجود داره، راجع بهش حرف مى‌‌زنيم، درباره گرم شدن جهان حرف مى‌‌زنيم،

yet we never mention the phosphorus crisis.

با اينحال هرگز از بحران فسفر حرفى زده نميشه.

To come back to the oil problem, oil is something we can replace.

برگرديم به بحران نفت، نفت چيزيه كه ميتوانيم جايگزين كنيم.

We can use biofuels, or solar power,

ميتوانيم از سوختهاى بيو، يا نيروى خورشيدى، يا انرژى آبى

or hydropower, but phosphorus is an essential element,

استفاده كنيم، اما فسفر عنصرى لازم است،

indispensable to life, and we can’t replace it.

لاينفك براى زندگى، و نمى‌توانيم آن را جايگزين كنيم.

What is the current state of the world's phosphorus reserves?

موقعيت كنونى ذخائر فسفر جهان چيست؟

This graph gives you a rough idea of where we are today.

اين نمودار ايده نسبى را درباره جاييكه امروزه قرار داريم، مى‌‌ده.

The black line represents predictions for phosphorus reserves.

خط سياه نمايانگر پيش‌‌بينی هاى مربرط به ذخائر فسفر است.

In 2030, we’ll reach the peak.

در ٢٠٣٠، به اوج مى‌‌رسيم.

By the end of this century, it will all be gone.

در پايان اين قرن، تمام خواهد شد.

The dotted line shows where we are today.

خط نقطه چين نشان مى‌‌ده امروز كجا هستيم.

As you can see, they meet in 2030, I’ll be retired by then.

همانطور كه مشاهده مى‌‌كنيد، اونها در ٢٠٣٠ تلاقى مى‌‌كنند، تا اون وقت بازنشسته مى‌‌شم.

But we are indeed heading for a major crisis,

اما مادر واقع پيش بسوى بحرانى عمده مى‌‌رويم،

and I’d like people to become aware of this problem.

و من مى‌‌خوام مردم از اين مشكل آگاه شوند.

Do we have a solution?

آيا راه‌‌حلى داريم؟

What are we to do? We are faced with a paradox.

چكار بايد كنيم؟ با يك پارادوكس مواجهيم.

Less and less phosphorus will be available.

فسفر كمتر و كمترى موجود خواهد بود.

By 2050 there will be 9 billion of us,

تا ٢٠٥٠، جمعيت ما به ٩ ميليارد مى‌‌رسه،

and according to the U.N. Food and Agriculture Organization,

و طبق سازمان كشاورزى و خوراك سازمان ملل،

we will need to produce twice as much food in 2050 than we do today.

در سال ٢٠٥٠ به توليد خوراكى دو برابر آنچه توليد مى كنيم نياز خواهيم داشت.

So, we will have less phosphorus, but we'll need to produce more food.

بنابراين، فسفر كمترى خواهيم داشت، اما خوراك بيشترى لازم كه توليد كنيم.

What should we do?

چكار بايد كنيم؟

It truly is a paradoxical situation.

حقيقتاً موقعيت دوگانه‌‌اى هستش.

Do we have a solution, or an alternative

آيا راه چاره‌‌ يا جايگزينى داريم

which will allow us to optimize phosphorus use?

كه ما را قادر به استفاده بهينه از فسفر كنه؟

Remember that 80 percent is destined to be lost.

خاطرتون باشه كه ٨٠ درصد اون محكوم به فناست.

The solution I'm offering today is one that has existed for a very long time,

راه‌‌چاره‌‌اى كه امروز پيشنهاد مى‌‌كنم براى مدت خيلى طولانى وجود داشته،

even before plants existed on Earth,

حتى پيش از بودن گياهان روى زمين،

and it's a microscopic mushroom that is very mysterious,

و اون قارچى ميكروسكوپى هست كه خيلى اسرارآميزه،

very simple, and yet also extremely complex.

خيلى ساده، و همچنين هنوز خيلى پيچيده‌‌ است.

I've been fascinated by this little mushroom for over 16 years now.

بيشتر از ١٦ سال كه من شيفته اين قارچ كوچولو شده‌‌ام.

It has led me to further my research

من را به تحقيقات بيشترى سوق داده

and to use it as a model for my laboratory research.

و از اون بعنوان مدل تحقيق آزمايشگاهيم استفاده كردم.

This mushroom exists in symbiosis with the roots.

اين قارچ در هم‌‌زيستى با ريشه‌‌ها وجود داره.

By symbiosis, I mean a bidirectional and mutually beneficial association

منظور از هم‌‌زيستى، رابطه دو طرفه سودرسان و دو سويه است

which is also called mycorrhiza.

كه مايكوريزا خوانده ميشود.

This slide illustrates the elements of a mycorrhiza.

اين اسلايد عناصر يك مايكوريزا را شرح مى‌‌دهد.

You’re looking at the root of wheat,

به ريشه گندم نگاه مى‌‌كنيد،

one of the world’s most important plants.

يكى از مهمترين گياهان دنيا.

Normally, a root will find phosphorus all by itself.

بطور عادى، يك ريشه فسفر را تماماً به تنهایی پيدا مى‌‌كنه.

It will go in search of phosphorus,

دنبال فسفر مى‌‌گرده،

but only within the one millimeter which surrounds it.

اما تنها در فاصله يك ميليمترى كه احاطه‌‌ش كرده.

Beyond one millimeter, the root is ineffective.

وراى يك ميليمتر ، ريشه ناكارآمد است.

It cannot go further in its search for phosphorus.

در جستجوى فسفر فراتر نميتونه بره.

Now, imagine this tiny, microscopic mushroom.

حال، اين قارچ كوچك ميكروسكوپى را تصور كنيد.

It grows much faster,

خيلى سريعتر رشد مى‌‌كنه،

and is much better designed to seek out phosphorus.

و براى جستجو كردن فسفر خيلى بهتر طراحى شده.

It can go beyond the root’s one-millimeter scope

ميتونه وراى حوزه يك ميليمترى ريشه بره

to seek out phosphorus.

تا فسفر را جستجو كنه.

I haven’t invented anything at all;

من بهيچوجه چيزى را اختراع نكرده‌‌ام،

it's a biotechnology that has existed for 450 million years.

بيوتكنولوژى هست كه بمدت ٤٥٠ سال وجود داشته.

And over time, this mushroom has evolved and adapted to seek out

و در طى زمان، اين قارچ طورى تكامل و سازگارى يافته است

even the tiniest trace of phosphorus, and to put it to use,

كه حتى كوچكترين رد فسفر را يافته، ومورد استفاده قرارش بده،

to make it available to the plant.

و اون را براى گياه فراهم كنه.

What you’re seeing here, in the real world, is a carrot root,

چيزى كه اينجا مشاهده مى‌‌كنيد‌‌، در دنياى واقعى، ريشه هويج است،

and the mushroom with its very fine filaments.

و قارچ با تارهاى خيلى ريزش.

Looking closer, we can see that this mushroom

از نزديكتر كه نگاه كنيد، ميتونيد ببينيد كه اين قارچ

is very gentle in its penetration.

در نفوذ كردن بسيار نرم است.

It will proliferate between the root's cells,

بين سلولهاى ريشه تكثير خواهد شد،

eventually penetrating a cell

عاقبت درون يك سلول نفوذ كرده

and starting to form a typical arbuscular structure,

و شروع به تشكيل يك ساختار آربسكولار معمول مى‌‌كنه

which will considerably increase the exchange interface

كه بطور قابل توجهى برهمكنشى معاوضه‌‌اى بين

between the plant and the mushroom.

گياه و قارچ افزايش ميابد.

And it is through this structure that mutual exchanges will occur.

و اون از طريق اين ساختاريى است كه معاوضه دوجانبه اتفاق مى‌‌افته.

It’s a win-win trade:

معامله‌‌ى برد- برد:

I give you phosphorus, and you feed me.

من بهت فسفر ميدم، و تو به من غذا.

True symbiosis.

همزيستى حقيقى.

Now let's add a mycorrhiza plant

حال بگذارييد گياه مايكوريزا را به

into the diagram I used earlier.

نمودارى كه قبلاً استفاده مى‌‌كردم بيافزايم.

And instead of using a 100 percent dose, I’m going to reduce it to 25 percent.

و در عوض استفاده كردن از ١٠٠ درصد دز، ميخوام اون را ٢٥ درصد كاهش بدم و

You’ll see that of this 25 percent, most will benefit the plant,

مى‌‌بينيده از اين ٢٥ درصد، بيشتر به گياه منفعت مى‌‌رسد

more than 90 percent.

تا اون ٩٠ درصد.

A very small amount of phosphorus will remain in the soil.

يك مقدار خيلى اندكى از فسفر در خاك باقى خواهد ماند.

That's completely natural.

كاملاً طبيعى است.

What's more is that in certain cases, we don't even need to add phosphorus.

نكته ديگرى كه هست در مواردى خاص، ما حتى نياز به افزودن فسفر نداريم.

If you recall the graphs I showed you earlier,

اگر نمودارها را بخاطر بياريد، اونها كه قبل تر نشون دادم،

85 percent of phosphorus is lost in the soil,

٨٥ درصد فسفر در خاك گم ميشه،

and the plants are unable to access it.

و گياهان قادر به دستيابى به اون نيستند.

Even though it is present in the soil, it is in insoluble form.

حتى با وجودى كه در خاك حاضر است، از نوع غيرقابل‌‌حل است.

The plant is only able to seek out soluble forms.

اين گياه تنها قادره انواع قابل‌‌حل را جستجو كنه.

The mushroom is capable of dissolving this insoluble form

قارچ قادر به حل كردن اين نوع حل شدنى

and making it available for the plant to use.

و فراهم كردن امكان استفاده اون براى گياه است.

To further support my argument, here is a picture that speaks for itself.

براى پشتيبانى بيشتر از بحثم، اينجا تصويرى هست كه خود گوياست.

These are trials in a field of sorghum.

اينها نمونه‌‌هاى آزمايشى در مزرعه ذرت خوشه اى است.

On the left side, you see the yield produced using conventional agriculture,

در سمت چپ، محصولى را مشاهده مى‌‌كنيد كه با استفاده از كشاورزی ىسنتی توليد شده،

with a 100 percent phosphorus dose.

با ١٠٠ درصد دز فسفر.

On the other side, the dose was reduced to 50 percent,

در سوى ديگر، دز تا ٥٠ درصد كاهش داشته،

and just look at the yield.

و فقط يك نگاهى به محصول بندازيد.

With only a half-dose, we achieved a better yield.

تنها به نصف دز، به محصول بهترى دست يافتيم.

This is to show you that this method works.

اين براى نشون دادن به شماست كه چطور اين روش جواب ميده.

And in some cases, in Cuba, Mexico and India,

و در برخى موارد، در كوبا، مكزيك و هند،

the dose can be reduced to 25 percent, and in several other cases,

دز ميتونه تا ٢٥ درصد كاهش داده شه، و در چندين مورد ديگر،

there's no need to add any phosphorus at all,

اصلاً نيازى به افزودن فسفر نيست،

because the mushrooms are so well adapted

چون قارچها بحد كافى براى يافتن

to finding phosphorus and drawing it from the soil.

فسفر و جذب اون از خاك، سازگاری پيدا كردند و

This is an example of soy production in Canada.

اين نمونه‌‌اى از توليد سويا در كاناداست.

Mycorrhiza was used in one field but not in the other.

مايكوريزا در مزرعه‌‌اى استفاده شده اما در مزرعه ديگر نه.

And here, where blue indicates a better yield, and yellow a weaker yield.

و اينجا، آبى نشانگر محصول بهترى است، زرد حاكى از محصول ضعيف‌‌تره.

The black rectangle is the plot

مستطيل سياه موقعيتى است كه

from which the mycorrhiza was added.

از اون مايكريزا افزوده شده است.

In other words, as I already said, I have invented nothing.

بعبارت ديگر، همانطور كه گفتم، من چيزى اختراع نكرده‌‌ام.

Mycorrhiza has existed for 450 million years,

مايكوريزا ٤٥٠ ميليون سال است كه وجود داره.

and it has even helped modern-day plant species to diversify.

و حتى به گونه‌‌هاى از گياهان مدرن امروزى براى متنوع سازى كمك كرده است.

So, this it isn't something that is still undergoing lab tests.

پس، اين چيزى نيست كه یاز هم مورد تستهاى آزمايشگاهى قرار بگيره.

Mycorrhiza exists, it works,

مايكوريزا وجود داره، جواب داده،

it's produced at an industrial scale and commercialized worldwide.

در مقياس صنعتى توليد شده و در سراسر جهان بصورت تجارى درآورده شده است.

The problem is that people are not aware of it.

مشكل اين هست كه مردم از اون آگاه نيستند.

People like food producers and farmers are still not aware of this problem.

مردم محصولات خوراكى رو دوست دارند و كشاورزها هنوز از اين مشكل آگاهى ندارند.

We have a technology that works,

فناورى داريم كه كار مى‌‌كنه،

and one that, if used correctly, will alleviate some of the pressure

و چيزى كه، اگه درست استفاده شه، كمى از فشاری كه به منابع فسفرى دنيا

we are putting on the world's phosphorus reserves.

وارد مى‌‌كنيم، كم مى‌‌كنه.

In conclusion, I am a scientist and a dreamer.

در پايان، من يك دانشمند و يك روياپرداز هستم،

I'm passionate about this topic.

من درباره اين موضوع هيجان دارم.

So if you were to ask me what my retirement dream is,

خب اگه از من قرار بود بپرسيد روياى بازنشستگى من چيست،

which will be at the moment we reach that phosphorus peak,

اون لحظه‌‌اى خواهد بود كه به حداكثر فسفر برسيم،

it would be that we use one label, "Made with mycorrhiza,"

اينطور باشه كه ما از برچسبى با اين مضمون استفاده كنيم، "ساخته شده با مايكوريزا" ،

and that my children and grandchildren

و اينكه بچه‌‌ها و نوه‌‌هام نیز

buy products bearing that label too.

محصولاتى رو بخرند كه دارى آن برچسب هست.

Thank you for your attention.

متشكرم براى توجهتون.

(Applause)

(تشويق)