This is what democracy looks like | Anthony D. Romero

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Leila Ataei

Silicon Valley is obsessed with disruption,

سیلیکون ولی در شلوغی و هیاهو غرق است،

but these days, the biggest disruptor didn't come out of Silicon Valley.

اما این روزها، سیلیکون ولی نبود که گرد و خاک به پا کرد.

It came out of steel towns in Ohio,

بلکه شهرهای فولادی اوهایو،

rural communities in Pennsylvania,

جوامع رعیتی پنسیلوانیا،

the Panhandle in Florida.

و دسته ماهیتابهٔ فلوریدا(بخش‌های شمال شرقی ایالت به این نام معروفند) بودند.

And this last US presidential election

و انتخابات ریاست جمهوری اخیر

was the mother of all disruptions.

مادر تمام شلوغی‌ها بود.

Once again, politics is personal.

یک بار دیگر، سیاست شخصی شد.

Millions of Americans became activists overnight,

میلیون‌ها آمریکایی یک شبه فعال شدند،

pouring into the streets in record numbers

جمعیتی بی‌سابقه به خیابان ریختند

in record time.

در زمانی بی‌سابقه.

(Laughter)

(خنده)

The election has done to family holiday dinners

انتخابات همان کاری را با وعده‌های شام خانواده در تعطیلات کرد

what Uber has done to New York City's taxi system.

که اوبر با شبکه تاکسی رانی نیویورک کرد.

Couples have broken up and marriages disrupted.

زوج‌ها به هم زدند و ازدواج‌ها از هم پاشید.

And the election is doing to my private life

و با زندگی شخصی من انتخابات همان کاری را می‌کند

what Amazon is doing to shopping malls.

که آمازون با مراکز خرید می‌کند.

These days, the ACLU is on the front lines 24/7,

این روزها،ACLU (اتحادیه آزادی‌های مدنی آمریکا) هفت روز هفته ۲۴ ساعته در صدر است

and even if I manage to sneak away for a couple of miles on the treadmill,

و اگر کمی هم جیم شوم تا یکی دو مایل روی تردمیل بدوم،

any cardio benefit I get is instantly obliterated

وقتی توییت دیگری درباره ریاست جهوری می‌خوانم

when I read another presidential tweet on the headline scroll.

بلافاصله تمام زحمتی که با ورزش کردن کشیده‌ام نقش برآب می‌شود.

Even my secret pleasure

حتی عیش پنهانی من

of studying the Italian painters

مطالعه نقاش‌های ایتالیایی هم

have been infected by politics.

به سیاست آلوده شده است.

Now, I study, even stalk, the old masters.

خوب، من اساتید قدیم را مطالعه می‌کنم.

This is my desk,

این میز کار من است،

with a postcard exhibition

که نمایشگاهی است

of some famous and obscure paintings

از نقاشی‌های مشهور و گمنام

mostly from the Italian Renaissance.

که بیشتر مربوط به ایتالیای قرون وسطی هستند.

Now, art used to provide me with a necessary break

هنر گریزگاه من بود وقتی که

from the hurly-burly of politics

باید از آشوب سیاست کمی فاصله می‌گرفتم

in my daily work at the ACLU,

در سرکار روزانه‌ام در ACLU،

but not anymore.

اما دیگر اینطور نیست.

I was at the Women's March in San Francisco

روز بعد از مراسم تحلیف

در راهپیمایی بانوان در سان فرانسیسکو بودم،

the day after inauguration,

and the crowd was chanting, "This is what democracy looks like."

و جماعت شعار می‌دادند، «دموکراسی این شکلی است.»

"This is what democracy looks like."

«دموکراسی این شکلی است.»

And there I was holding my sign and my umbrella in the rain,

من هم علامتی در یک دست و چتری در دست دیگرم زیر باران ایستاده بودم،

and I flashed on an old painting

و به یاد یک نقاشی قدیمی افتادم

that first captivated me many years ago.

که سالها پیش مرا مجذوب کرده بود.

I struggled to remember the different pieces

تلاش کردم تا تفاوت‌های

of an actual painting

یک نقاشی واقعی

of good and bad government.

از دولت خوب و دولت بد را به یاد بیاورم.

It was almost like the old master was taunting me.

بیشتر انگار استاد قدیمی داشت سرزنشم می‌کرد.

You want to know what democracy looks like?

می‌خواهی بدانی دموکراسی چه شکلی است؟

Go back and look at my frescoes.

برو به نقاشی‌های دیواری من نگاه کن.

And so I did.

و من هم رفتم.

In 1339, Ambrogio Lorenzetti finished a monumental commission

در سال ۱۳۳۹، آمبروجیو لورنزتی کاری عظیم را

in the governing council chamber of Siena's Palazzo Pubblico.

در تالار شورای حکومت داری قصر عمومی سیه‌نا به پایان رساند.

It's a painting that speaks to us, even screams to us, today.

این نقاشی است که امروز با ما حرف می‌زند، حتی سرمان داد می‌کشد.

"Art is a lie that makes us realize truth,"

«هنر دروغی است که ما را در فهم حقیقت کمک می‌کند،»

Pablo Picasso once said.

پابلو پیکاسو زمانی گفته است.

And as we search for the truth about government,

و وقتی حقیقت حکومت را جستجو می‌کنیم،

we should keep Ambrogio's work,

باید کار آمبروجیو را

not a lie but an allegory, in our collective mind's eye.

نه به عنوان دروغ که تمثالی در دیده ذهن جمعی‌مان بیاوریم.

During Lorenzetti's time,

در زمان لورنزتی،

the political legitimacy of Italian city-states

مشروعیت سیاسی اکثر شهرها و ایالت‌های ایتالیا

was often on very shaky ground.

بسیار متزلزل بود.

Siena was a republic,

سیه‌نا یک جمهوری بود،

but there had been enormous unrest

اما در دو دهه قبل از خلق اثر

in the two decades leading up to the commission.

آشوب‌های بسیاری به وجود آمده بود.

Siena's political leaders, who would literally govern

رهبران سیاسی سیه‌نا،

که در واقع در سایه نگاه این تصاویر تمثیلی حکومت می‌کردند،

under the eyes of these allegorical figures,

were Lorenzetti's intended audience.

مخاطبان از پیش تعیین شده لورنزتی بودند.

He was cataloging the obligations

او تعهدات حاکمان به اتباع حکومت خود را

of the governing to the governed.

فهرست کرده است.

Now, you can spend years studying these frescoes.

شما می‌توانید سال‌ها صرف مطالعه این نقاشی‌های دیواری کنید.

Some scholars have.

بعضی دانشمندان هم کرده‌اند.

I'm hardly an art historian,

من به سختی خود را یک تاریخ‌دان هنری می‌دانم،

but I am passionate about art,

اما شیفته هنر هستم،

and a work this massive can overwhelm me.

و کاری تا این اندازه عظیم مرا غرق در اندیشه می‌کند.

So first, I focus on the big stuff.

پس اول، روی چیزهای بزرگ تمرکز می‌کنم.

This is the allegory of good government.

این تمثالی از دولت خوب است.

The majestic figure here in the middle

این تصویر باشکوه که در وسط قرار دارد

is dressed in Siena's colors

و با رنگ‌های آجری پوشیده شده است

and he personifies the republic itself.

او به خودِ جمهوری شخصیت بخشیده است.

Lorenzetti labels him "Commune,"

لورنزتی او را «جامعه» نامیده است،

and he's basically telling the Sienese

و در واقع به سیه‌نایی ها می‌گوید

that they, and not a king or a tyrant, must rule themselves.

که خود آنها، و نه هیچ شاه یا سلطانی باید بر آنها حکومت کند.

Now, surrounding Commune are his advisors.

خوب، اطراف جامعه را مشاورانش گرفته‌اند.

Justice is enthroned.

عدالت بر تخت نشانده شده است.

She's looking up at the figure of wisdom,

درحالی که به بالا به تصویر خرد نگاه می‌کند،

who actually supports her scales of justice.

کسی که درواقع ترازوی عدالت او را حمایت می‌کند.

Concord, or Harmony,

توافق،‌ یا توازن،

holds a string that comes off the scales of justice

سیمی را نگه داشته است که از ترازوی عدالت بیرون می‌آید

that binds her to the citizens,

و او را به شهروندان متصل می‌کند،

making them all compatriots in the republic.

و همه آنها را هم وطنان جمهوری می‌کند.

And finally we see Peace.

و در نهایت صلح را می‌بینیم.

She looks chilled out,

آرام به نظر می‌رسد،

like she's listening to Bob Marley.

انگار دارد باب مارلی گوش می‌کند.

When good government rules,

وقتی دولتی خوب حکومت کند،

Peace doesn't break a sweat.

صلح اصلاً به زحمت نمی‌افتد.

Now, these are big images and big ideas,

خوب، اینها تصاویر و ایده‌های بزرگ بودند،

but I really love the small stuff.

اما من واقعا عاشق جزئیاتم.

Along another wall,

روی دیوار دیگری،

Lorenzetti illustrates the effects of good government

لورنزتی آثار حکومت خوب را

on the real and everyday lives of ordinary people

در زندگی واقعی و روزمره مردم عادی

with a series of delicious little details.

با جزئیاتی کوچک و دلنشین به تصویر کشیده است.

In the countryside, the hills are landscaped and farmed.

در حاشیه شهرها، تپه‌های منظره زیر کشت هستند.

Crops are being sown, hoed, reaped, milled, plowed,

شخم‌، کاشت، داشت، برداشت و آسیاب محصول

all in one picture.

همه در یک تصویر.

Crops and livestock are being brought to market.

محصولات کشاورزی و دامی به بازار آورده می‌شوند.

In the city, builders raise a tower.

در شهر، سازندگان برج و بارو می‌سازند.

People attend a law lecture, a TED Talk of the 14th century.

مردم دریک سخنرانی قانونی شرکت می‌کنند، یک سخنرانی TED در قرن ۱۴ام.

(Laughter)

(خنده)

Schoolchildren play.

بچه مدرسه‌ای‌ها بازی می‌کنند.

Tradesmen thrive.

تاجران تجارت می‌کنند.

Dancers larger than life dance with joy.

رقاصان، ورای زندگی با شور و شعف می‌رقصند.

And watching over the republic is the winged figure Security,

و نگهبان بالدار جمهوری را زیر نظر دارد،

whose banner reads,

و نوشته‌ای در دست دارد که می‌گوید،

"Everyone shall go forth freely without fear."

«همه باید آزادانه و بی واهمه پیش بروند.»

Now, what's amazing about these images from 800 years ago

چیزی که درباره این تصاویر ۸۰۰ ساله جالب است

is that they're familiar to us today.

که امروز هم برای ما آشنا هستند.

We see what democracy looks like.

می‌بینیم که دموکراسی چه شکلی است.

We experience the effects of good government in our lives,

ما هم تأثیرات حکومت خوب را در زندگیمان تجربه می‌کنیم،

just as Lorenzetti did in his life.

درست همان‌طور که لورنزتی در زنگی خود تجربه کرد.

But it is the allegory of bad government

اما این تمثال حکومت بد است

that has been haunting me since November 9.

که از ۹ نوامبر کابوس من شده است.

It's badly damaged,

به شدت آسیب دیده،

but it reads like today's newspapers.

اما روزنامه‌های امروز را نشان می‌دهد.

And ruling over bad government is not the Commune

و حاکم حکومت بد جامعه نیست

but the Tyrant.

بلکه ستمگر است.

He has horns, tusks, crossed eyes,

شاخ و دندان دارد و چشمانش چپ است،

braided hair.

موهایش را بافته است،

He obviously spends a lot of time on that hair.

مشخص است که زمان زیادی صرف آن موها می‌کند.

(Laughter)

(خنده)

Justice now lies helpless at his feet,

عدالت بی یار و یاور و در غل و زنجیر

shackled.

پیش پای او افتاده است.

Her scales have been severed.

ترازوهایش بریده شده‌اند.

Justice is the key antagonist to the Tyrant,

عدالت دشمن اصلی ستمگر است،

and she's been taken out.

و از دور خارج شده است.

Now, surrounding the Tyrant,

حال اطراف ستمگر،

Lorenzetti illustrates the vices that animate bad government.

لورنزتی فسادی را تصویر کرده که سازنده یک حکومت بد هستند.

Avarice is the old woman clutching the strongbox

حرص پیرزنی است که به گاوصندوقی چنگ انداخته

and a fisherman's hook

و قلاب ماهی گیری در دست دارد

to pull in her fortune.

تا ثروت را به سمت خود بکشد.

Vainglory carries a mirror,

خودستایی آینه‌ای در دست دارد،

and Lorenzetti warns us against narcissistic leaders

و لورنزتی به ما از رهبران خودستا

who are guided by their own ego and vanity.

که نفس و غرورشان چراغ راهشان است انذار می‌دهد.

On the Tyrant's right is Cruelty.

سمت راست ستمگر بیداد است.

Treason, half lamb, half scorpion,

خیانت، نیمی گوسفند و نیمی عقرب،

lulls us into a false sense of security

ما را با احساس امنیتی دروغین آرام می‌کند

and then poisons a republic.

و بعد جمهوری را مسموم می‌کند.

Fraud, with the flighty wings of a bat.

فریب، با بالهای خفاش.

On the Tyrant's left, you see Division.

سمت چپ ستمگر تفرقه را می‌بینیم.

She's dressed in Siena's colors.

او با رنگ‌های سیه‌نا پوشیده شده است.

"Si" and "No" are painted on her body.

«بله» و «خیر» روی بدن او نقاشی شده‌اند.

She uses a carpenter's saw to chop her body in half.

او از اره نجاری استفاده می‌کند تا بدن خود را دو پاره کند.

And Fury wields the weapons of the mob,

خشم سلاح توده مردم را در دست دارد،

the stone and knife.

سنگ و دشنه.

In the remainder of the fresco, Lorenzetti shows us

در باقی‌مانده‌های نقاشی دیواری،

لورنزتی آثار اجتناب ناپذیر حکومت بد را به ما نشان می‌دهد.

the inevitable effects of bad government.

The civic ideals celebrated elsewhere in this room have failed us,

آرمان‌های مدنی که جای دیگر تقدیر شدند در این اتاق ما را ناامید کردند،

and we see it.

و ما شاهد آن هستیم.

The once beautiful city has fallen to pieces,

شهری که زمانی زیبا بود تکه تکه شده،

the countryside barren,

حاشیه شهر خشک شده،

the farms abandoned.

مزارع مترکه شده‌اند.

Many are in flames.

خیلی‌ها در آتش می‌سوزند.

And in the sky above is not the winged figure Security,

و در آسمان بالای سرمان هم دیگر آن نگهبان بالدار نیست،

but that of Fear, whose banner reads:

بلکه وحشت است، که نوشته‌ای در دست دارد:

"None shall pass along this road

«هیچ کس نباید بدون ترس از مرگ

without fear of death."

از این راه عبور کند.»

Now, the final image, the most important one, really,

حال، تصویر نهایی و در واقع مهم ترین آنها،

is one that Lorenzetti did not paint.

آن است که لورنژتی نکشیده است.

It is of the viewer.

تصویر بیننده است.

Today, the audience for Lorenzetti's frescoes

امروز، مخاطبان نقاشی دیواری لورنزتی

is not the governing but the governed,

حاکمان نیستند بلکه مردم هستند،

the individual who stands in front of his allegories

افرادی که در مقابل تصاویر او می‌ایستند

and walks away with insight,

و با این فکر آنجا را ترک می‌کنند،

who heeds a call to action.

که چه کسی به ندای عمل توجه می‌کند.

Lorenzetti warns us that we must recognize the shadows

لورنزتی به ما هشدار داد که باید

of Avarice, Fraud, Division, even Tyranny

سایه حرص، فریب، تفرقه و حتی ظلم را

when they float across our political landscape,

وقتی در چشم انداز سیاست نمایان می‌شوند تشخیص دهیم،

especially when those shadows are cast

مخصوصاً وقتی آن سایه‌ها

توسط رهبران سیاسی قالب شده‌اند و با صدای بلند ادعای حکومت خوب را دارند

by political leaders loudly claiming to be the voice of good government

and promising to make America great again.

و قول می‌دهند که آمریکا را دوباره بزرگ کنند.

And we must act.

و ما باید کاری کنیم.

Democracy must not be a spectator sport.

نباید تنها تماشاچیان دموکراسی باشیم.

The right to protest, the right to assemble freely,

حق اعتراض، حق تجمع آزادانه،

the right to petition one's government,

حق دادخواهی از یک دولت،

these are not just rights.

این‌ها تنها حق و حقوق نیستند.

In the face of Avarice, Fraud and Division,

در برابر حرص، فریب و تفرقه،

these are obligations.

این‌ها تعهد هستند.

We have to disrupt --

باید اختلال ایجاد کنیم --

(Applause)

(تشویق)

We have to disrupt our lives

باید در زندگی خودمان اختلال ایجاد کنیم

so that we can disrupt

تا بعد بتوانیم

the amoral accretion of power

در افزایش قدرت لاابالی

by those who would betray our values.

آنها که به ارزش‌های ما خیانت می‌کنند اختلال به وجود بیاوریم.

We and we the people

ما و تنها ما مردم

must raise justice up

باید عدالت را برپا کنیم

and must bring peace to our nation

و صلح را در ملتمان برقرار کنیم

and must come together in concord,

و با توافق گرد هم بیاییم،

and we have a choice.

و ما انتخابی داریم.

We could either paint ourselves

ما می‌توانیم خودمان را

into the worst nightmare of Lorenzetti's bad government,

در بدترین کابوس لورنزتی از حکومت بد نقاشی کنیم،

or we can stay in the streets,

یا می‌توانیم در خیابان‌ها بمانیم،

disruptive, messy, loud.

و شلوغ و پرصدا اختلال کنیم.

That is what democracy looks like.

دموکراسی این شکلی است.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Chris Anderson: First of all, wow.

کریس اندرسون: اول از همه، عالی.

Obviously, many people passionately --

به وضوح، خیلی‌ها با اشتیاق --

you spoke to many people passionately here.

پرشور و هیجان با مردم زیادی صحبت کردی.

I'm sure there are other people here

مطمئنم افراد زیادی هم هستند

who'd say, look, Trump was elected by 63 million people.

که می‌گویند، ببین، ترامپ با رأی ۶۳ میلیون نفر انتخاب شده.

He's far from perfect,

خیلی با بی‌نقص فاصله دارد،

but he's trying to do what he was elected to do.

اما کاری را می‌کند که برای آن انتخاب شده است.

Shouldn't you give him a chance?

نباید فرصتی به او بدهیم؟

Anthony Romero: I think we have to recognize

آنتونی رومرو: من فکر می‌کنم باید

the legitimacy of him as president

مشروعیت او به عنوان رئیس جمهور

versus the legitimacy of his policies.

را دربرابر مشروعیت سیاست‌های او به رسمیت بشناسیم.

And when so many of the policies are contrary to fundamental values,

و وقتی سیاست‌های بسیاری با ارزش‌های اساسی در تضاد است،

that we're all equal under the law,

که ما همه دربرابر قانون یکسان هستیم،

that we're not judged by the color of our skin or the religion we worship,

که ما به خاطر رنگ پوستمان یا دینمان قضاوت نمی‌شویم،

we have to contest those values

حتی با وجود اینکه می‌دانیم و افتخار می‌کنیم

even as we recognize and honor the fact

که دموکراسی ما رئیس جمهوری به ما اعطا کرده که از آن ارزش‌ها حمایت می‌کند

that our democracy rendered us a president who is championing those values.

باید به هواخواهی آن ارزش‌ها برخیزیم.

CA: And the ACLU isn't just this force on the left, right?

ک‌ا: و حرف ACLU تنها دعوای چپ و راست نیست؟

You're making other arguments as well.

شما بحث‌های دیگری هم دارید.

AR: Well, you know,

آر: خوب، می‌دانی،

very often we piss everyone off at one point.

اصولا ما موی دماغ همه می‌شویم.

That's what we do.

این کار ما است.

And we recently were taking stands

اخیراً به این موضوع رسیدگی کردیم

for why Ann Coulter needs to be able to speak at Berkeley,

که چرا آن کولتر باید بتواند در برکلی صحبت کند،

and why Milo has free speech rights.

و چرا مایلو حق سخنرانی آزاد دارد.

And we even wrote a blog

و حتی وبلاگی نوشتیم

that almost burnt the house down among some of our members,

که حتی بعضی اعضای خودمان هم از آن خوششان نیامد،

unfortunately, when we talked about the fact

متاسفانه، وقتی درباره این واقعیت حرف می‌زنیم

that even Donald Trump has free speech rights as president,

که حتی دونالد ترامپ هم به عنوان رئیس جمهور حق دارد آزادانه سخنرانی کند،

and an effort to hold him accountable

و هر تلاشی برای هشیار نگه داشتن او

for incitement of violence at his marches or his rallies

نسبت به تحریک خشونت و فتنه در راهپیمایی‌ها یا گردهم‌آیی‌هایش

is unconstitutional and un-American.

برخلاف قانون اساسی و غیرآمریکایی است.

And when you put that statement out there

و وقتی این مسئله را

to a very frothy base

در جایی که از پایه و اساس

that always is very excited for you to fight Donald Trump,

همیشه مشتاق مبارزه تو با دونالد ترامپ بوده‌اند،

and then you have a new one saying, "Wait, these rights are for everybody,

و بعد کسی می‌آید و می‌گوید، «صبر کنید، این حقوق برای همه برابر است،

even the president that we don't like."

حتی برای رئیس جمهوری که دوستش نداریم.»

And that's our job.

و این کار ما است.

(Applause)

(تشویق)

CA: Anthony, you spoke to so many of us so powerfully.

ک‌ا: آنتونی، با قدرت با خیلی از ما حرف زدی.

Thank you so much. Thank you.

خیلی متشکرم. متشکرم.

(Applause)

(تشویق)