Shape-shifting tech will change work as we know it | Sean Follmer

Translator: hassan qodusi Reviewer: soheila Jafari

We've evolved with tools, and tools have evolved with us.

ما با ابزار تکامل یافته ایم، و ابزار با ما تکامل یافته اند.

Our ancestors created these hand axes 1.5 million years ago,

نیاکان ما این تبرهای دستی را یک و نیم میلیون سال پیش ساختند

shaping them to not only fit the task at hand

و بطوری آنها را شکل دادند که نه تنها مناسب کارشان بود بلکه

but also their hand.

ابزار خوشدستی هم بودند

However, over the years,

اما، در طول سال ها

tools have become more and more specialized.

ابزار بیشتر و بیشتر تخصصی شدند.

These sculpting tools have evolved through their use,

این ابزار پیکرتراشی در طول کاربردشان تکامل یافته اند،

and each one has a different form which matches its function.

و هر کدام دارای شکل متفاوتی است که با کاربردش تناسب دارد.

And they leverage the dexterity of our hands

و آنها مهارت دست ما را بکار می گیرند

in order to manipulate things with much more precision.

تا با دقت خیلی بیشتری کارمان را انجام دهیم.

But as tools have become more and more complex,

ولی همینطور که ابزار پیشرفته و پیشرفته تر شده اند،

we need more complex controls to control them.

به راه های پیشرفته تری هم برای کنترل آنها نیاز داریم.

And so designers have become very adept at creating interfaces

پس طراحان در خلق رابط ها خیلی خبره شدند، رابط هایی که

that allow you to manipulate parameters while you're attending to other things,

اجازه می دهند همزمان با تنظیم چند پارامتر، به کارهای دیگر نیز بپردازیم،

such as taking a photograph and changing the focus

مانند عکس گرفتن و تغییر دادن فوکوس

or the aperture.

یا روزنه آن.

But the computer has fundamentally changed the way we think about tools

اما رایانه بطور اساسی طرز فکر ما را در مورد ابزار تغییر داده،

because computation is dynamic.

چون محاسبات، پویا است.

So it can do a million different things

به همین دلیل می تواند میلیون ها کار انجام دهد

and run a million different applications.

و میلیون ها کاربرد داشته باشد.

However, computers have the same static physical form

هرچند که رایانه ها همان حالت فیزیکی ثابت را

for all of these different applications

برای همه ی این کاربردها دارند

and the same static interface elements as well.

و نیز همان عناصر ارتباطِ ثابت را دارا هستند.

And I believe that this is fundamentally a problem,

من عقیده دارم، که این اساسا یک مشکل هست،

because it doesn't really allow us to interact with our hands

چون به ما اجازه نمی دهد تا با دستانمان تعامل داشته باشیم

and capture the rich dexterity that we have in our bodies.

و از آن مهارت غنی که در بدن مان هست استفاده کنیم.

And my belief is that, then, we must need new types of interfaces

و باور من این است که، بعدش باید به رابط هایی نیاز داشته باشیم

that can capture these rich abilities that we have

که بتوانند این مهارتهای والا را از ما دریافت کنند

and that can physically adapt to us

و نیز بتوانند بصورت فیزیکی با ما منطبق شوند

and allow us to interact in new ways.

و به ما اجازه تعامل با شیوه هایی نو بدهند

And so that's what I've been doing at the MIT Media Lab

و این همان کاری است که من در آزمایشگاه رسانه ی MIT

and now at Stanford.

و حالا دراستنفورد می کنم.

So with my colleagues, Daniel Leithinger and Hiroshi Ishii,

پس به کمک همکارانم "دنیل لایتینگر" و "هیروشی ایشی"

we created inFORM,

ما inFORM را ساختیم،

where the interface can actually come off the screen

جایی که رابط رایانه از روی صفحه بیرون می آید

and you can physically manipulate it.

و می توان به صورت فیزیکی با آنها کار کرد.

Or you can visualize 3D information physically

یا می توان اطلاعات سه بعدی را به شکل فیزیکی به تصویر کشید

and touch it and feel it to understand it in new ways.

و آن را لمس و احساس کرد تا آن را به شیوه هایی نو درک کرد.

Or you can interact through gestures and direct deformations

یا می توان با حرکت دستها و دستکاری کردن مستقیم

to sculpt digital clay.

یک پیکره دیجیتالی را شکل داد و تراشید

Or interface elements can arise out of the surface

همچنین عناصر برقراری ارتباط می توانند از سطح برخیزند

and change on demand.

و به دلخواه ما تغییر یابند.

And the idea is that for each individual application,

و ایده این است که برای هر کاربرد جدایی،

the physical form can be matched to the application.

حالت فیزیکی میتواند با کاربرد ما سازگار شود.

And I believe this represents a new way

و من معتقدم این کار بیانگر روشی نو است

that we can interact with information,

که میتوانیم از راه فیزیکی سازی اطلاعات

by making it physical.

با آن تعامل برقرار کنیم.

So the question is, how can we use this?

حالا سوال این است: چطور آن را به کار به کار بگیریم؟

Traditionally, urban planners and architects build physical models

معمولا، طراحان شهری و معماران، مدلهایی فیزیکی از

of cities and buildings to better understand them.

شهرها و ساختمان ها می سازند تا آنها را بهتر متوجه شوند.

So with Tony Tang at the Media Lab, we created an interface built on inFORM

پس من و "تونی تانگ" در "آزمایشگاه رسانه" رابط کاربری بر پایه inFORM ساختیم

to allow urban planners to design and view entire cities.

تا به طراحان شهری، اجازه طراحی کردن و دیدن کل شهر را بدهد.

And now you can walk around it, but it's dynamic, it's physical,

و حالا میتوانید دور آن قدم بزنید، اما این طراحی پویا و فیزیکی است،

and you can also interact directly.

و میتوانید مستقیما با آن تعامل کنید

Or you can look at different views,

یا از نماهای گوناگون بررسی اش کنید،

such as population or traffic information,

مثلا جمعیت مردم یا اطلاعات ترافیکی رو

but it's made physical.

اما به صورت فیزیکی در آمده.

We also believe that these dynamic shape displays can really change

همچنین باور داریم که این نمایشگرهای اَشکال پویا میتوانند تغییری واقعی

the ways that we remotely collaborate with people.

در روش همکاری از راه دور با افراد دیگر ایجاد کند.

So when we're working together in person,

پس زمانی که حضوری با هم کار میکنیم،

I'm not only looking at your face

من نه تنها به صورت شما نگاه میکنم،

but I'm also gesturing and manipulating objects,

بلکه اشیا رو دستکاری و کنترل هم می کنم

and that's really hard to do when you're using tools like Skype.

و این کار بسیار سختی است وقتی از ابزاری مثل اسکایپ اسفتاده می کنین.

And so using inFORM, you can reach out from the screen

بنابراین با اسفتاده از inFORM می توانید به صفحه نمایش نفوذ کنین

and manipulate things at a distance.

و اشیا رو از دور مدیریت کنید.

So we used the pins of the display to represent people's hands,

پس ما از پین های نمایشگر برای نمایش دستان افراد استفاده کردیم،

allowing them to actually touch and manipulate objects at a distance.

که بهشون اجازه میده واقعا اشیا رو از راه دور لمس و کنترل کنند.

And you can also manipulate and collaborate on 3D data sets as well,

همچنین می توانید روی اطلاعت سه بعدیِ ساخت شده نیز همکاری و مدیریت داشته باشین،

so you can gesture around them as well as manipulate them.

تا بتونید هم مدریتش کنین هم هرجایی شون رو تغییر بدین.

And that allows people to collaborate on these new types of 3D information

و این به کاربران اجازه میده که به روشی غنی تر نسبت به ابزارهای سنتی

in a richer way than might be possible with traditional tools.

روی این نوع جدید از اطلاعات سه بعدی همکاری داشته باشن.

And so you can also bring in existing objects,

همچنین می توانید اشیاء موجود رو هم وارد صحنه کنید،

and those will be captured on one side and transmitted to the other.

این اشیا از یک سو دریافت خواهند شد و به جهتی دیگر فرستاده می شوند.

Or you can have an object that's linked between two places,

یا میتوانید شیئی داشته باشین که بین دو نقطه پیوند خورده،

so as I move a ball on one side,

تا وقتی توپ رو از یک سمت حرکت میدم،

the ball moves on the other as well.

در سمت دیگر هم حرکت بکنه.

And so we do this by capturing the remote user

و ما اینکارو با دریافت دستور کاربر از راه دور، به وسیله

using a depth-sensing camera like a Microsoft Kinect.

یک دوربین حسگر عمیق شبیه به «کینکت» مایکروسافت انجم میدیم.

Now, you might be wondering how does this all work,

حالا، شاید براتون سئوال باشه که این ابزار چطور کار میکنه،

and essentially, what it is, is 900 linear actuators

در اصل، ماهیت این، ۹۰۰ تا بازوی محرک خطی هست

that are connected to these mechanical linkages

که به این رابط های مکانیکی متصل هستند

that allow motion down here to be propagated in these pins above.

که اجازه میده حرکت‌های‌شان به این پین ها در بالا منتقل بشه.

So it's not that complex compared to what's going on at CERN,

پس این، در مقایسه با اتفاقاتی که در «سرن» درجریانه اونقدرها پیچیده نیست،

but it did take a long time for us to build it.

اما ساختش برای ما خیلی وقتگیر بود.

And so we started with a single motor,

برای همین هم با یک موتور ساده شروع کردیم،

a single linear actuator,

فقط یک محرک خطی،

and then we had to design a custom circuit board to control them.

و بعدش باید تخته مداری معمولی برای کنترل اونها طراحی می کردیم.

And then we had to make a lot of them.

و بعد باید کلی از اونها درست می کردیم.

And so the problem with having 900 of something

پس مشکل داشتن ۹۰۰ تا از چیزی

is that you have to do every step 900 times.

اینه که مجبورید هر مرحله رو ۹۰۰ بار تکرار کنید.

And so that meant that we had a lot of work to do.

و این یعنی کار خیلی زیادی میشه.

So we sort of set up a mini-sweatshop in the Media Lab

پس یک جوری یک مینی-سوییت شاپ در «مدیا لب» تهیه کردیم

and brought undergrads in and convinced them to do "research" --

و دانشجوهای تازه وارد رو آوردیم و متقاعدشون کردیم "تحقیق" کنند --

(Laughter)

(خنده)

and had late nights watching movies, eating pizza

و آخر شبها فیلم ببینن و پیتزا بخورن

and screwing in thousands of screws.

و کلی کارهای سخت دیگه رو انجام بدن.

You know -- research.

می دونین که -- تحقیقات.

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

But anyway, I think that we were really excited by the things

اما بگذریم، فکر میکنم در مورد انجام کارهایی که در inFORM

that inFORM allowed us to do.

اجازه داشتیم، خیلی هیجان داشتیم.

Increasingly, we're using mobile devices, and we interact on the go.

به گونه ای افزایشی، داریم از گوشی های همراه بهره می بریم، و بازخورد ادامه داره.

But mobile devices, just like computers,

اما گوشی های همراه، مثل رایانه ها،

are used for so many different applications.

برای کارهای خیلی متفاوتی استفاده میشن.

So you use them to talk on the phone,

خب برای صحبت کردن، وبگردی

to surf the web, to play games, to take pictures

بازی کردن، عکس گرفتن یا انجام یک میلیون

or even a million different things.

کار دیگه ازش استفاده میشه.

But again, they have the same static physical form

ولی بازم، برای انجام هر کاری، همان

for each of these applications.

شکل فیزیکی همیشگی رو دارن.

And so we wanted to know how can we take some of the same interactions

برای همین می خواستیم بدونیم چطور می تونیم بعضی از این برهم کنش ها رو

that we developed for inFORM

که در inFORM توسعه داده بودیم

and bring them to mobile devices.

به گوشی های همراه وارد کنیم.

So at Stanford, we created this haptic edge display,

پس در استنفورد، این نمایشگر جدید قابل لمس رو ساختیم

which is a mobile device with an array of linear actuators

که یک وسیله متحرک است با آرایه ای از محرک های خطی

that can change shape,

که میتونه تغییر شکل بده،

so you can feel in your hand where you are as you're reading a book.

پس می توانید در دست تان هرجا که باشید، هنگام مطالعه حسش کنید.

Or you can feel in your pocket new types of tactile sensations

یا می توانید در جیب تان انواع جدیدی از احساسات لمسی رو حس کنید

that are richer than the vibration.

که غنی تر از ویبره هستند.

Or buttons can emerge from the side that allow you to interact

یا دکمه هایی که از یک گوشه بیرون می آیند که اجازه میده تعامل کنید

where you want them to be.

که کجا میخواهید باشند.

Or you can play games and have actual buttons.

یا می توانید بازی کنید و دکمه های واقعی داشته باشید.

And so we were able to do this

می توانستیم این کارها را بکنیم

by embedding 40 small, tiny linear actuators inside the device,

با استفاده از تعبیه کردن 40 محرک خطیِ کوچک درون وسیله،

and that allow you not only to touch them

و این اجازه میده نه تنها لمس شون کنید

but also back-drive them as well.

بلکه تغییرشان هم بدهید.

But we've also looked at other ways to create more complex shape change.

اما همچنین به راهای جدیدی هم برای خلق تغییر شکل های پیچیده تر نگاه میکردیم

So we've used pneumatic actuation to create a morphing device

پس از محرک های پنوماتیک برای خلق یک وسیله تبدیل شونده استفاده کردیم

where you can go from something that looks a lot like a phone ...

که میتوانید از چیزی که شبیه به یک تلفن است...

to a wristband on the go.

به یک مج بند در حرکت برسید.

And so together with Ken Nakagaki at the Media Lab,

و من و «کن ناکاگاکی» با هم در «مدیا لب»،

we created this new high-resolution version

این نسخه با رزولوشن بالا رو ساختیم

that uses an array of servomotors to change from interactive wristband

که از یک آرایه سروو موتور برای عوض شدن از یک مچ بند تعاملی

to a touch-input device

به یک وسله لمسی

to a phone.

به یک تلفن بهره میبره.

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

And we're also interested in looking at ways

و همچنین علاقه داشتیم به نگاه کردن به روش هایی

that users can actually deform the interfaces

که کاربران واقعا رابط ها رو تغییر بدهند

to shape them into the devices that they want to use.

به شکلی که میخواهند از ابزار استفاده کنند.

So you can make something like a game controller,

پس می توانید چیزی شبیه به کنترلگر بازی را بسازید

and then the system will understand what shape it's in

و بعد سیستم می فهمد که به شکلی در آمده

and change to that mode.

و حالتش را عوض میکند.

So, where does this point?

بنابراین، این نقطه کجاست؟

How do we move forward from here?

از این جا چطور پیش برویم؟

I think, really, where we are today

فکر میکنم، واقعا، جایی که ما امروز هستیم

is in this new age of the Internet of Things,

در این عصیر جدید از اینترنت اشیا هست،

where we have computers everywhere --

جایی که رایانه ها رو همه جا داریم --

they're in our pockets, they're in our walls,

اونها در جیب های ما هستن، در دیوار ها هستن،

they're in almost every device that you'll buy in the next five years.

اونها در هر وسیله ای که در پنج سال آینده بخرید هستند،

But what if we stopped thinking about devices

ولی چه میشد اگر فکرکردن در مورد اشیا رو متوقف می کردیم

and think instead about environments?

و به جاش به محیط پیرامون فکر میکردیم؟

And so how can we have smart furniture

اینکه چطور می توانیم مبلمان هوشمند داشته باشیم

or smart rooms or smart environments

یا اتاق های هوشمند یا محیط زیست هوشمند

or cities that can adapt to us physically,

یا شهر هایی که میتوانند فیزیکی با ما سازگار شوند،

and allow us to do new ways of collaborating with people

و اجازه میدن ما راه های جدیدی رو برای همکاری با مردم

and doing new types of tasks?

و انجام وظایف جدید امتحان کنیم؟

So for the Milan Design Week, we created TRANSFORM,

پس برای «هفته طراحی میلان» ما «تبدیل شوند» رو ساختیم،

which is an interactive table-scale version of these shape displays,

که یک نسخه اندازه میز از این نوع نمایشگر های تعاملی است،

which can move physical objects on the surface; for example,

که میتواند اشیا فیزیکی رو روی سطح جابجا کند، برای مثال،

reminding you to take your keys.

برداشتن کلیدتان را یادآوری کند.

But it can also transform to fit different ways of interacting.

اما همچنین میتواند به روشهای متفاوتی از تعامل تبدیل شود.

So if you want to work,

پس اگر میخواهید کار کنید،

then it can change to sort of set up your work system.

می تواند به سیستم کار شما تغییر یابد.

And so as you bring a device over,

و همچنین وقتی یک ابزار می آورید،

it creates all the affordances you need

همان طور که نیاز دارید تغییر میکند

and brings other objects to help you accomplish those goals.

و اشیاء دیگر را برای تکمیل کردن اهداف شما برایتان می آورد.

So, in conclusion,

پس، در خاتمه،

I really think that we need to think about a new, fundamentally different way

واقعا فکر میکنم باید درمورد روشهایی اساسا متفاوت در تعامل با رایانه ها

of interacting with computers.

به فکر بپردازیم.

We need computers that can physically adapt to us

ما رایانه هایی نیاز داریم که می توانند فیزیکی با ما سازگار شوند

and adapt to the ways that we want to use them

و به روشهایی که ازشون استفاده میکنیم سازگار شوند

and really harness the rich dexterity that we have of our hands,

و واقعا مهارت دستان ما را با توانایی ما در تفکر خصوصا در مورد اطلاعاات

and our ability to think spatially about information by making it physical.

با فیزیکی کردن اطلاعات به کار بگیرند.

But looking forward, I think we need to go beyond this, beyond devices,

اما نگاه به جلو، فکر میکنم باید فراتر از این برویم، فراتر از ابزار،

to really think about new ways that we can bring people together,

تا واقعا درمورد راههای جدید که میتوان مردم را جمع کرد، فکر کنیم،

and bring our information into the world,

و اطلاعات مان را وارد دنیا کنیم،

and think about smart environments that can adapt to us physically.

و به محیط زیستی هوشمند فکر کنیم که می تواند با ما، فیزیکی سازگار شود.

So with that, I will leave you.

پس با این، شما را ترک می کنم.

Thank you very much.

بسیار سپاسگزام.

(Applause)

(تشویق تماشگران)