The Chilling Aftershock of a Brush with Death | Jean-Paul Mari | TED Talks

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

It was April 8, 2003.

٨ آوريل ٢٠٠٣ بود.

I was in Baghdad, covering the war in Iraq.

در بغداد بودم، براى پوشش دادن جنگ در عراق.

That day, Americans tanks started arriving in Baghdad.

آن روز، تانكهاى آمريكايى داشتند وارد بغداد می‎شدند.

We were just a few journalists in the Palestine Hotel,

ما تعدادى خبرنگار در هتل فلسطين بوديم،

and, as happens in war,

و آنطور كه در جنگ اتفاق ميفتد،

the fighting began to approach outside our windows.

نبرد تا پشت پنجره‌هایمان نزدیک شده بود.

Baghdad was covered in black smoke and oil.

بغداد فرو رفته در سیاهی نفت و دود بود.

It smelled awful.

بوی وحشتناکی می‌داد.

We couldn't see a thing, but we knew what was happening.

چیزی نمی‌توانستیم ببینیم، اما می‌دانستیم چه اتفاقی رخ می‌داد.

Of course, I was supposed to be writing an article,

البته، قرار بود مقاله‌ای بنویسم،

but that's how it always goes --

اما خب همیشه همینطور است--

you're supposed to be writing and something big happens.

تو قرار است چیزی بنویسی و اتفاق بزرگی رخ‌ می‌دهد.

So I was in my room on the 16th floor,

در اتاقم در طبقه ١٦ام بودم،

writing and looking out the window every now and then

مشغول نوشتن و در عين حال نگاه كردن به بيرون از پنجره

to see what was happening.

تا ببينم چه مى‌شود.

Suddenly, there was a huge explosion.

ناگهان، انفجاری عظیم شد.

During the previous three weeks,

طی سه هفته گذشته،

there had been shelling with half-ton missiles,

پرتاب خمپاره و موشک‌هایی به وزن نیم تنُ داشتیم،

but this time, the shock --

اما این بار فرق داشت،

I felt it inside of me,

شوک را درونم حس کردم،

and I thought, "It's very close.

و فکر کردم، « خيلى نزديك بود.

It's very, very close."

خيلى خيلى نزديك بود.»

So I went down to see what was happening.

پس رفتم پايين ببينم چى شده.

I went down to the 15th floor

به طبقه ١٥ام رفتم

to take a look.

تا نگاهى بياندازم.

And I saw people, journalists, screaming in the hallways.

مردم و خبرنگارها را ديدم كه در راه‌روها جیغ می‌کشیدند.

I walked into a room

توی اتاقی رفتم

and realized that it had been hit by a missile.

و متوجه شدم که مورد اصابت موشک قرار گرفته.

Someone had been wounded.

کسی مجروح شده بود.

There was a man near the window,

مردی دم پنجره بود،

a cameraman named Taras Protsyuk,

فیلمبرداری به اسم تاراس پروتسیک،

lying face-down.

با صورت روى زمين افتاده بود.

Having worked in a hospital before, I wanted to help out.

با تجربه قبلى‌ام از كار كردن در بيمارستان، خواستم به او کمک کنم.

So I turned him over.

پس او را به رو برگرداندم.

And when I turned him over,

و وقتی این كار را کردم،

I noticed that he was open from sternum to pubis,

متوجه شدم که از جناغ سینه تا شرمگاه‌اش شکافته

but I couldn't see anything, nothing at all.

اما قادر به دیدن چیزی نبودم، به هیچ وجه.

All I saw was a white, pearly, shiny spot that blinded me,

تنها چیزی که دیدم یک نقطه درخشان، مرواریدوار سپید بود که کورم کرد،

and I didn't understand what was going on.

و نفهمیدم چی شد.

Once the spot disappeared and I could see his wound,

وقتی نقطه ناپدید شد و زخم را دیدم،

which was very serious,

که خیلی وخیم بود،

my buddies and I put a sheet underneath him,

من و رفقایم ملافه‌ای زیرش انداختیم،

and we carried him onto an elevator that stopped at each of the 15 floors.

و او را به آسانسوری که در هر ۱۵ طبقه توقف می‌کرد بردیم.

We put him in a car that took him to the hospital.

توی ماشین گذاشتیم و بردیمش بیمارستان.

He died on the way to the hospital.

او در راه بیمارستان مرد.

The Spanish cameraman José Couso, who was on the 14th floor and also hit --

حوزه کوسو فیلمبردار اسپانیایی که در طبقه ۱۴ام بود و هم مورد اصابت قرار گرفته بود--

because the shell had exploded between the two floors --

چون خمپاره بین دو طبقه منفجر شده بود--

died on the operating table.

او روی تخت جراحی مرد.

As soon as the car left, I went back.

به محضی که ماشین رفت، برگشتم.

There was that article I was supposed to write --

مقاله‌ام که قرار بود آن را بنویسم--

which I had to write.

مانده بود.

And so --

و خب

I returned to the hotel lobby with my arms covered in blood,

برگشتم به لابی هتل با دستان غرق در خون،

when one of the hotel gofers stopped me

وقتی یکی از پادوهای هتل جلویم را گرفت

and asked me to pay the tax I hadn't paid for 10 days.

و ازم خواست مالیاتی که ۱۰ روز بود نپرداخته بودم را بپردازم

I told him to get lost.

به او گفتم گورش را گم کند.

And I said to myself: "Clear your head, put it all aside.

و به خودم گفتم: «بخودت بیا، ذهنت را متمرکز کن.

If you want to write, you need to put it all aside."

اگر قصد نوشتن داری، باید اینها را کنار بگذاری.»

And that's what I did.

و این کاری بود که کردم.

I went upstairs, wrote my article and sent it off.

رفتم طبقه بالا، مقاله‌ام را نوشتم و فرستادمش.

Later, aside from the feeling of having lost my colleagues,

بعدا، علاوه بر حس از دست دادن همکارانم،

something else was bothering me.

چیز دیگری هم آزارم می‌داد.

I kept seeing that shiny, pearly spot,

مدام آن نقطه مرواریدوار درخشان را می‌دیدم،

and I couldn't understand what it meant.

و نمی‌فهمیدم چه معنایی دارد.

And then, the war was over.

و بعد، جنگ تمام شد.

Later, I thought: "That's not possible. I can't just not know what happened."

بعدا، فکر کردم: امکان ندارد. نمی‌توانم از اتفاقی که افتاد بی‌خبر بمانم.»

Because it wasn't the first time, and it didn't only happen to me.

چون اولین بار نبود، و تنها هم برای من پیش نیامده بود.

I have seen things like that happen to others

دیدم که چیزهایی مثل این برای دیگران درطی این ۲۰ الی

in my 20 to 35 years of reporting.

۳۵ سال گزارشگری‌ام رخ داده است.

I have seen things that had an effect on me too.

شاهد چیزهایی بوده‌ام که روی من هم اثر گذاشته.

For example, there was this man I knew in Lebanon,

براى مثال، این مردى كه در لبنان مى‌شناختم،

a 25-year-old veteran who had been fighting for five years --

یک سرباز سابق ۲۵ ساله که پنج سال جنگیده بود--

a real veteran -- who we would follow everywhere.

یک کهنه سرباز واقعی-- که همه جا دنبالش می‎رفتیم.

He would crawl in the dark with confidence --

در تاریکی با اعتماد به نفس سینه خیز می‎رفت--

he was a great soldier, a true soldier --

سرباز فوق‎العاده‎ای بود، یک سرباز حقیقی--

so we would follow him, knowing that we would be safe with him.

پس دنبالش می‎رفتیم، با این آگاهی که با او بودن برایمان امنیت میاورد.

And one day, as I was told --

و یک روز، اینطور که برایم گفتند--

and I've seen him again since --

و البته او را دوباره از آنوقت دیده‎ام--

he was back in the camp, playing cards,

از کمپ برگشته بود و مشغول ورق بازی بود،

when someone came in next door,

که یک نفر تو میاد

and discharged their weapon.

و شروع به تیراندازی می‎کند.

As the gun went off,

موقعی که شلیک صورت می‎گیرد،

that blast, that one shot, made him duck quickly under the table,

آن انفجار، آن یک گلوله، باعث می‎شود که سریع زیر میز پناه بگیرد،

like a child.

مثل یک کودک.

He was shaking, panicking.

او می‎لرزید، از ترس.

And since then, he has never been able to get up and fight.

و از آن به بعد، هیچوقت نتوانسته عادی شود و بجنگد.

He ended up working as a croupier

عاقبت به شغل کارت‎پخش کنی در کازینو بیروت

in a Beirut casino where I later found him,

مشغول شد، جایی که بعدا او را یافتم،

because he couldn't sleep, so it was quite a suitable job.

چون نمی‎توانست بخوابد.

So I thought to myself,

پس با خودم فکر کردم،

"What is this thing that can kill you

«این چه که می‎تواند شما را به کشتن دهد

without leaving any visible scars?

بدون این که زخم قابل رویتی باقی بگذارد؟

How does that happen?

این اتفاق چطور ممکن است؟

What is this unknown thing?"

این چیز ناشناخته چیست؟»

It was too common to be coincidental.

برای تصادفی بودن زیادی عادی بود.

So I started to investigate --

پس شروع به تحقیق کردم--

that's all I know how to do.

این همه کاری هست که بلدم.

I started to investigate

شروع به تحقیق کردم

by looking through books,

با نگاه انداختن به کتابها،

reaching out to psychiatrists,

با روانپزشکها تماس گرفتم،

going to museums, libraries, etc.

به موزه‌ها، کتابخانه‎ها و غیره رفتم.

Finally, I discovered that some people knew about this --

سرانجام، پی بردم که عده‎ای از آن باخبر بودند--

often military psychiatrists --

اغلب روانپزشکان ارتش--

and that what we were dealing with was called trauma.

و آنچه ما با آن سروکار داشتیم ضربه ی روحی نام داشت.

Americans call it PTSD or traumatic neurosis.

آمریکاییها آن را روان‎رنجوری تروما‎تیک یا اختلال استرسی پس از ضایعه روانی می‎خوانند.

It was something

چیزی بود

that existed,

که وجود داشت،

but that we never spoke about.

اما هرگز راجع به آن حرف نمی‎زدیم.

So, this trauma --

پس این ضربه روحی--

what is it?

چی هست؟

Well, it's an encounter with death.

خب، مواجه با مرگ است.

I don't know if you've ever had an experience with death --

نمی‌دانم هیچوقت تجربه‌ مربوط به مرگ داشته‌اید--

I'm not talking about dead bodies,

منظورم جسد نیست،

or someone's grandfather lying in a hospital bed,

یا پدربزرگ یکی که روی تخت بیمارستان دراز کشیده،

or someone who got hit by a car.

یا کسی که ماشین به او زده.

I'm talking about facing the void of death.

درباره مواجه با خلا مرگ صحبت می‎کنم.

And that is something no one is supposed to see.

و آن چیزی است که کسی قرار نیست ببیند.

People used to say,

مردم قبلا می‎گفتند،

"Neither the sun, nor death can be looked at with a steady eye."

«به خورشید و مرگ نمی شود با چشم خیره نگاه کرد.»

A human being should not have to face the void of death.

بشر نباید با خلا مرگ روبرو شود.

But when that happens,

اما وقتی که این اتفاق رخ می‎هد،

it can remain invisible for a while --

برای مدتی نامرئی میماند--

days, weeks, months, sometimes years.

روزها، هفته‎ها، ماهها، گاهی سالها.

And then, at some point,

و بعد، در جایی،

it explodes,

منفجر می‎شود،

because it's something that has entered your brain --

زیرا چیزی که وارد مغز شما شده--

a sort of window between an image and your mind --

یک نوع پنجره بین تصویر و ذهن شما--

that has penetrated your brain,

که به مغز شما رخنه کرده،

staying there and taking up all the space inside.

آنجا می‎ماند و همه فضا داخل را اشغال می‎کند.

And there are people -- men, women,

و آدمهایی هستند اعم از زن و مرد

who suddenly no longer sleep.

که دیگر خواب به چشم ندارند.

And they experience horrible anxiety attacks --

و دچار اختلال اضطراب وحشتناک می‎شوند--

panic attacks, not just minor fears.

حملات وحشت زدگی و نه ترسهای جزیی.

They suddenly don't want to sleep,

به یکباره دیگر نمی‎خواهند بخوابند،

because when they do, they have the same nightmare every night.

چون اگر بخوابند، همان کابوس شبانه را هر شب خواهند داشت.

They see the same image every night.

همان تصویر را هر شب می‎بینند.

What type of image?

چه نوع تصویری؟

For example, a soldier who enters a building

برای مثال، سربازی که وارد ساختمان می‎شود

and comes face to face with another soldier aiming at him.

به سرباز دیگری روبرو می‎شود که او را هدف گرفته.

He looks at the gun, straight down the barrel.

به تفنگ نگاه می‎کند، مستقیم به لوله.

And this barrel suddenly becomes enormous, deformed.

و لوله یکهو عظیم و بد شکل می‎شود.

It becomes fluffy, swallowing everything.

کرکی می‎شود و همه چیز را می‎بلعد.

And he says --

و او می‎گوید--

later he will say, "I saw death.

بعدا خواهد گفت،« مرگ را دیدم.

I saw myself dead, therefore I'm dead."

خودم را دیدم که مردم، پس مردم.»

And from then on, he knows he is dead.

و از آن پس می‎داند که مرده است.

It is not a perception -- he is convinced that he is dead.

این یک مشاهده نیست-- او قانع شده که مرده است.

In reality, someone came in, the guy left or didn't shoot, whatever,

در واقعیت، کسی تو آمده اما بهرحال رفته یا شلیک نکرده

and he didn't actually get shot --

و او هم راستش تیر نخورده--

but to him, he died in that moment.

اما برای او، مرگش در آن لحظه اتفاق افتاده.

Or it can be the smell of a mass grave --

یا می‎تواند بوی یک گور جمعی باشد--

I saw a lot of that in Rwanda.

کلی از آنها را در رواندا دیدم.

It can be the voice of a friend calling,

می‎تواند صدای فریاد دوستی باشد،

and they're being slaughtered and there's nothing you can do.

و آنها سلاخی می‎شوند و کاری از دستت بر نمیاید.

You hear that voice,

آن صدا را می‎شنوی،

and you wake up every night -- for weeks, months --

و هر شب بیدار می‎شوی-- برای هفته‎ها، ماهها--

in a trance-like state, anxious and terrified,

در وضعیتی خلسه‎وار، مضطرب و وحشت‎زده،

like a child.

مثل یک کودک.

I have seen men cry --

شاهد گریه مردان بوده‎ام،

just like children --

درست مثل کودکان--

from seeing the same image.

از دیدن یک عکس تکراری.

So having that image of horror in your brain,

پی داشتن آن تصویر وحشت در مغزتان،

seeing the void of death --

مشاهده باطل بودن مرگ--

that analogue of horror which is hiding something --

آن همسانی وحشت که چیزی را مخفی می‎کند--

will completely take over.

تمام کنترل را در اختیار می‎گیرد.

You cannot do anything, anything at all.

چیزی از دستتان بر نمیاید، هیچ چیز.

You cannot work anymore,

دیگر قادر به کار کردن نیستید،

you cannot love anymore.

دیگر نمی‎توانید عاشق باشید.

You go home and don't recognize anyone.

به خانه می‎روید و کسی را به جا نمی‎آورید.

You don't even recognize yourself.

حتی خودتان را.

You hide and don't leave the house, you lock yourself in, you become ill.

مخفی می‎شوید و از خانه بیرون نمی‎روید، در را به روی خود قفل می‎کنید، بیمار می‎شوید.

I know people who placed small cans outside their house with coins inside,

کسانی را می‎شناسم که قوطی‎های کوچکی حاوی سکه را دم منزلشان قرار می‎دهند،

in case someone tried to get in.

در صورتیکه خواست وارد خانه‎شان شود خبردار شوند.

All of a sudden, you feel like you want to die or kill

یکهو، دلتان می‎خواهد بمیرید یا بکشید

or hide or run away.

یا مخفی شده یا فرار کنید.

You want to be loved, but you hate everyone.

دوست دارید دوست داشته شوید اما از همه متنفرید.

It's a feeling that seizes you entirely

این احساسی است که شما را شب و روز

day in and day out,

از درون می‎خورد

and you suffer tremendously.

و شدیدا در عذابید.

And no one understands.

و کسی شما را درک نمی‎کند.

They say, "There's nothing wrong with you. You seem fine, you have no injuries.

آنها می‎گویند، « چیزیت نیست. صحیح و سالمی. جراحتی برنداشتی.

You went to war, came back; you're fine."

رفتی جنگ و برگشتی؛ حالت خوبه.»

These people suffer tremendously.

این افراد شدیدا رنج می‎برند.

Some commit suicide.

عده‎ای خودکشی می‎کنند.

After all, suicide is like updating your daily planner --

بالاخره، خودکشی مثل به روز کردن برنامه روزانه شماست--

I'm already dead, I might as well commit suicide.

من که مرده‎ام، شاید خودکشی هم کردم.

Plus, there is no more pain.

علاوه بر این که دیگر رنجی در میان نخواهد بود.

Some commit suicide, others end up under the bridge, drinking.

عده‎ای خودکشی می‎کنند، عده‎ای هم کارشان به زیر پلها و الکلی شدن مکشد.

Everyone remembers that grandfather or uncle or neighbor

همه تجربه پدربزرگ، عمو یا همسایه‎ای را داریم

who used to drink, never said a word,

که عادت به مشروب داشت و دم بر نمیاورد،

always in a bad mood, beat his wife

همیشه گنده اخلاق بود، زنش را کتک می‎زد

and who would end up either sinking into alcoholism or dying.

و عاقبتش هم دائم‎الخمری یا مرگ بود.

And why do we not talk about this?

و چرا درباره این حرف نمی‎زنیم؟

We don't talk about it because it's taboo.

درباره‎ش حرف نمی‎زنیم چون تابو است.

It's not like we don't have the words to express the void of death.

اینطور نیست که ما کلمات لازم برای بیان مواجه با خلا مرگ را نداریم.

But others don't want hear it.

بلکه بقیه مایل به شنیدن آن نیستند.

The first time I returned from an assignment,

اولین باری که از ماموریتی برگشتم،

They said, "Oh! He's back."

گفتند، «اوه! او برگشته.»

There was a fancy dinner -- white tablecloth, candles, guests.

شام مفصلی ترتیب داده شد-- رومیزی، شمعها و میهمانان.

"Tell us everything!"

«همه چیز را برایمان بگو.»

Which I did.

که گفتم.

After 20 minutes, people were giving me dirty looks,

بعد از بیست دقیقه، آدمها نگاهشان به من ناجور شد،

the hostess had her nose in the ashtray.

خانم میزبان دماغش را توی جا سیگاری کرد.

It was horrible and I realized I ruined the whole evening.

من وحشتناک بودم و فهمیدم که مهمانی را خراب کرده بودم.

So I don't talk about it anymore.

پس دیگر درباره آن حرف نزدم.

We're just not ready to listen.

ما آمادگی گوش دادن را ندارم.

People say outright: "Please, stop."

مردم بلادرنگ می‎گویند: «لطفا، بس کن.»

Is that a rare occurrence?

آیا یک رخداد نادر است؟

No, it's extremely common.

نه، بی‎نهایت متداول است.

One third of the soldiers who died in Iraq --

یک سوم سربازانی که در عراق مردند--

well, not "died," let me re-phrase that --

خب راستش «نمردند»، اجازه دهید اینطور آن را بیان کنم--

one third of the US soldiers who went to Iraq

یک سوم سربازان آمریکایی که به عراق رفتند

suffer from PTSD.

از اختلال استرسی پس از ضایعه روانی رنج می‎برند.

In 1939, there were still 200,000 soldiers from the First World War

در ۱۹۳۹، هنوز ۲۰۰٫۰۰۰ سرباز از جنگ جهانی اول بودند

that were being treated in British psychiatric hospitals.

که در بیمارستانهای وابسته به روانپزشکی بریتانیا تحت مداوا بودند.

In Vietnam, 54,000 people died --

در ویتنام، وابسته به روانپزشکی انسان مرد--

Americans.

آمریکاییها.

In 1987, the US government identified 102,000 --

در ۱۹۸۷، دولت ایالات متحده ۱۰۲٫۰۰۰ نفر را شناسایی کرد--

twice as many --

رقمی دو برابر آن --

102,000 veterans who died from committing suicide.

۱۰۲٫۰۰۰ کهنه سرباز که از اقدام به خودکشی کردند( بیش از نیمی از این افراد درگذشتند).

Twice as many deaths by suicide than by combat in Vietnam.

دو برابر کشته‎های نبرد ویتنام بواسطه مرگ با خودکشی بود.

So you see, this relates to everything,

پس می‎بینید که این مساله به همه چیز مرتبط است،

not just modern warfare, but also ancient wars --

نه تنها به رفاه مدرن بلکه به جنگهای کهن--

you can read about it, the evidence is there.

می‎توانید درباره‎اش اینجا بخوانید، شواهد موجود است.

So why do we not talk about it?

پس چرا راجع به آن حرف نمی‎زنیم؟

Why have we not talked about it?

چرا راجع به آن حرف نزده‎ایم؟

The problem is that if you don't talk about it,

مشکل این است که اگر راجع به آن حرف نزنیم،

you're heading for disaster.

پیش بسوی فاجعه می‎روید.

The only way to heal --

تنها روش التیام یافتن--

and the good news here is that this is treatable --

و خبر خوب این است که قابل مداواست--

think Munch's The Scream, Goya, etc. --

به گویا نقاش، به تابلو جیغ مونک و غیره فکر کنید--

it's indeed treatable.

در واقع قابل مداواست.

The only way to heal from this trauma,

تنها روش التیام یافتن از این ضربه روحی،

from this encounter with death that overwhelms, petrifies and kills you

از این رویایی با مرگ که باعث درهم شکستن، منگ شدن و کشتنان می‎شود

is to find a way to express it.

بدنبال راهی است تا آن را ابراز کند.

People used to say,

قبلا می‎گفتند،

"Language is the only thing that holds all of us together."

«زبان تنها چیزی است که همه ما را با هم نگه ‎می‎دارد.»

Without language, we're nothing.

بدون زبان، ما هیچ هستیم.

It's the thing that makes us human.

چیزی هست که از ما انسان می‎سازد.

In the face of such a horrible image --

در چهره چنین تصویر هولناکی--

a wordless image of oblivion that obsesses us --

تصویری بی‎کلام از نسیان که روحمان را تسخیر می‎کند--

the only way to cope with it

تنها روش برخورد با آن

is to put human words to it.

ابراز کردن در قالب کلام است.

Because these people feel excluded from humanity.

زیرا این مردم خود را بیرون از بشریت تصور می‎کنند.

No one wants to see them anymore and they don't want to see anyone.

کسی دیگر مایل به دیدن آنها نیست و آنها نیز مایل به دیدن کسی نیستند.

They feel dirty, defiled, ashamed.

احساس ناپاکی، گمراهی و شرمندگی می‎کنند.

Someone said, "Doctor, I don't use the subway anymore

یکنفر گفته،«دکتر، من دیگر از مترو استفاده نمی‎کنم

because I'm afraid people will see the horror in my eyes."

چون از این وحشت دارم که مردم وحشت را در چشمهایم ببینند.»

Another guy thought he had a terrible skin disease

شخص دیگری فکر کرد که بیماری پوستی وحشتناکی دارد

and spent six months with dermatologists, going from doctor to doctor.

و شش ماه را با متخصصان پوست گذراند، با رفتن از این دکتر به آن دکتر.

And then one day, they sent him to a psychiatrist.

و بعد یک روز، آنها او را نزد روانپزشک فرستادند.

During his second session, he told the psychiatrist

طی جلسه دوم، به روانپزشک گفت

he had a terrible skin disease from head to toe.

او از فرق سر تا نوک پا مرض پوستی وحشتناکی داشت.

The psychiatrist asked, "Why are you in this state?"

روانپزشک پرسید،« چرا تو این وضعیتی؟»

And the man said, "Well, because I'm dead, so I must be rotting away."

و مرد گفت: «خب، چون مرده‌ام، پس باید بپوسم.»

So you see this is something that has a profound effect on people.

خب می‌بینید که این اتفاق چه تاثیر عمیقی بر انسانها دارد.

In order to heal, we need to talk about it.

برای التیام یافتن، باید درباره‌اش حرف بزنیم.

The horror needs to be put into words --

وحشت لازم است که در قالب کلمات بیان شود--

human words, so we can organize it and talk about it again.

واژه‌های انسانی، تا بتوانیم آن را سازماندهی کنیم و درباره آن باز حرف بزنیم.

We have to look death in the face.

باید به چهره مرگ نگاه کنیم.

And if we can do that, if we can talk about these things,

و اگر این کار را کنیم، اگر بتوانیم راجع به این چیزها بگویی،

then step by step, by working it out verbally,

بعد گام به گام، با بررسی کلامی آن،

we can reclaim our place in humanity.

قادریم از نو مدعی جایگاه‌مان در بشریت باشیم.

And it is important.

و این مهم است.

Silence kills us.

سکوت ما را می‎کشد.

So what does this mean?

خب این به چه معناست؟

It means that after a trauma,

این به آن معناست که بعد از ضربه روحی،

without question, we lose our "unbearable lightness of being,"

بدون شک، ما «سبکی تحمل‌ناپذیر هستی» خویش را از دست می‎دهیم،

that sense of immortality that keeps us here --

آن مفهوم فناناپذیری که ما را روی پا نگه می‎دارد--

meaning, if we're here, we almost feel like we're immortal, which we're not,

به این معنا که اگر اینجا هستیم، تقریبا به خاطر حس فناناپذیربودمان است،در حالی که نیستیم،

but if we didn't believe that, we'd say, "What's the point of it all?"

اما اگر آن را باور نداشته باشیم، خواهیم گفت،« اصلا چه فایده‎ای دارد؟»

But trauma survivors have lost that feeling of immortality.

اما نجات یافتگان ضربه روحی آن حس فناناپذیری را از دست داده‎اند.

They've lost their lightness.

سبکی‎شان را از دست داده‎اند.

But they have found something else.

اما چیزی دیگری را یافته‎اند.

So this means that if we manage to look death in the face,

پس این به آن معناست که اگر موفق شویم به چهره مرگ بنگریم،

and actually confront it, rather than keep quiet and hide,

و راستش با آنمقابله کنیم، جای این که آرام و پنهان نگهش داریم،

like some of the men or women I know did,

مثل برخی از مردان و زنانی که می‎شناختم،

such as Michael from Rwanda, Carole from Iraq, Philippe from the Congo

از قبیل مایکل از رواندا، کارول از عراق، فیلپ از کنگو

and other people I know,

و سایر کسانی که می‎شناسم،

like Sorj Chalandon, now a great writer,

مقی سورج شالاندون که الان یک نویسنده عالی است،

who gave up field assignments after a trauma.

که بعد از یک ضربه روحی دست از ماموریتهای میدانی کشید.

Five friends of mine committed suicide,

پنج تن از دوستانم خودکشی کردند،

they're the ones who did not survive the trauma.

آنها کسانی هستند که از ضربه روحی نجات نیافتند.

So if we can look death in the face,

پس اگر بتوانیم به چهره مرگ نگاه کنیم،

if we, mortal humans, human mortals,

اگر ما، انسانهای فانی، فناپذیرهای بشری،

understand that we are human and mortal, mortal and human,

بفهمیم که انسان هستیم و فانی، فناپذیر هستیم و بشر،

if we can confront death and identify it once again

اگر بتوانیم با مرگ تقابل داشته باشیم و آن را بار دیگر شناسایی کنیم

as the most mysterious place of all mysterious places,

بعنوان اسرارآمیزترین مکان در بین کلیه اسرارآمیزترین مکانها،

since no one has ever seen it --

چون هرگز کسی آن را ندیده--

if we can give it back this meaning,

اگر بتوانیم به آن این معنا را ببخشیم

yes, we may die,

که بله ما شاید بمیریم،

survive

نجات پیدا کنیم

and come back to life,

و به زندگی برگردیم،

but we'll come back stronger than before.

که البته قویتر از قبل باز خواهیم گشت.

Much stronger.

خیلی قویتر.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)