Why glass towers are bad for city life -- and what we need instead | Justin Davidson

Translator: Saba Rezaie Reviewer: sadegh zabihi

Imagine that when you walked in here this evening,

تصور کنید وقتی که امروز بعد از ظهراینجا وارد شديد،

you discovered that everybody in the room looked almost exactly the same:

متوجه می‌شدید که همه آدم‌ها این اتاق خيلي شبیه به همدیگر هستند:

بدون تفاوت سن و سال، بدون تفاوت نژاد،

ageless, raceless,

generically good-looking.

همه زیبایی یکسانی دارند.

That person sitting right next to you

فردی که کنار شما نشسته است

might have the most idiosyncratic inner life,

ممکن است که خاص‌ترین زندگی درونی را داشته باشد،

but you don't have a clue

اما شما هیچ اطلاعی ندارید

because we're all wearing the same blank expression all the time.

چون همه ما، همیشه یک حالت چهرهٔ بی‌تفاوت به خود گرفته‌ایم.

That is the kind of creepy transformation that is taking over cities,

این همان تغيير ترسناكي هست كه در حال رخ دادن در تمام شهرهاست

only it applies to buildings, not people.

با اين فرق كه مربوط به ساختمان‌هاست، نه آدم ها.

Cities are full of roughness and shadow,

شهرها پر شدند از زمختي و سایه،

texture and color.

سازه و رنگ.

You can still find architectural surfaces of great individuality and character

شما هنوز می‌توانید معماری‌هایی تک وبا شخصیت خاص پیدا کنید

in apartment buildings in Riga

در آپارتما‌ن‌های ریگا

and Yemen,

و یمن،

social housing in Vienna,

مسکن هاي ارزان در وین،

Hopi villages in Arizona,

روستا‌های هوپی در آریزونا،

brownstones in New York,

خانه‌های نما آجری در نیو یورک،

wooden houses in San Francisco.

خانه‌های چوبی سان‌فرانسیسکو،

These aren't palaces or cathedrals.

این‌ها لزوماً کاخ یا کلیسا نیستند.

These are just ordinary residences

فقط ساختمان‌های مسكونی معمولی هستند

expressing the ordinary splendor of cities.

که روايت کننده شكوه معمول شهرها هستند.

دلیل اين شكوه، درهم آميختگي شديد بين نیاز به سرپناه

And the reason they're like that is that the need for shelter

is so bound up with the human desire for beauty.

با میل انسان‌ها به زیبایی است.

Their rough surfaces give us a touchable city.

نمای زمختشان به ما یک شهر قابل لمس می‌دهد.

Right? Streets that you can read

درسته؟ خیابان‌هایی را که می‌توانید

by running your fingers over brick and stone.

با دواندن انگشتانتان بر روی سنگ‌ وآجر‌ها داستانش را بخوانيد.

But that's getting harder to do,

حالا اما اين كار سخت‌تر شده،

because cities are becoming smooth.

چون شهر‌ها دارند نرم می‌شوند.

New downtowns sprout towers

برج‌های تازه جوانه زده در مراکز شهر،

that are almost always made of concrete and steel

که تقریباً همیشه از بتن و فولادند

and covered in glass.

و با شیشه پوشانده شده‌اند.

You can look at skylines all over the world --

می‌توانید به خط افق شهرها در سرتاسر دنیا نگاه کنید −−

Houston,

هیوستون،

Guangzhou,

گوانگژو،

Frankfurt --

فرانکفورت −−

and you see the same army of high-gloss robots

و همه جا همان ارتش ربات های براق را می‌بینید

marching over the horizon.

كه درافق رژه می‌روند.

Now, just think of everything we lose

حالا به تمام آنچه فكر كنيد كه از دست خواهد رفت

when architects stop using the full range of available materials.

وقتي معماران ديگر از تمام مصالح موجود استفاده نكنند،

When we reject granite and limestone and sandstone

وقتي ديگر گرانيت و سنگ آهك و سنگ ماسه

and wood and copper and terra-cotta and brick

و چوب و مس و خشت و آجر

and wattle and plaster,

و الوار و گچ نباشد،

we simplify architecture

ما معماری را آسان کرده‌ایم

and we impoverish cities.

و شهر ها را فقیر.

It's as if you reduced all of the world's cuisines

مثل این است که از تمام غذاهای دنیا

down to airline food.

فقط غذای هواپیمایی‌ها بماند.

(Laughter)

(خنده حضار)

Chicken or pasta?

مرغ یا پاستا؟

But worse still,

اما از آن هم بدتر،

assemblies of glass towers like this one in Moscow

نماهای بلند شیشه ای، مثل این در مسکو

suggest a disdain for the civic and communal aspects of urban living.

تحقیر جنبه مدنی و اجتماعی زندگی شهری را به رخ می‌کشند.

Right? Buildings like these are intended to enrich their owners and tenants,

ساختمان هایی شبیه این برای راحتی بیشتر مالکین ومستاجرین آن ساخته شده‌اند،

but not necessarily the lives of the rest of us,

اما این لزوماً به معنی ارتقاء زندگی بقیه ما نیست،

those of us who navigate the spaces between the buildings.

ما که از میان این ساختمان‌ها می‌گذریم.

And we expect to do so for free.

و انتظار رایگان بودن آن را داریم.

Shiny towers are an invasive species

این برجهای براق موجودات اشغالگری هستند

and they are choking our cities and killing off public space.

که شهرهای ما را می‌بلعند و فضای عمومی شهری را می‌کشند.

We tend to think of a facade as being like makeup,

ما به نمای ساختمان‌ها مثل یک آرایش نگاه می‌کنیم.

a decorative layer applied at the end to a building that's effectively complete.

یک لایه زینتی که در مرحله آخر به ساختمان اضافه میشود که تکمیلش کند.

But just because a facade is superficial

درحالیکه چون نما در آخرین سطح است

doesn't mean it's not also deep.

به معنی عمیق نبودن آن هم نیست.

Let me give you an example

بگذارید مثالی برایتان بزنم

of how a city's surfaces affect the way we live in it.

از اینکه چگونه سطح شهرها شیوه زندگی ما در آنجا را تغییر می‌دهد.

When I visited Salamanca in Spain,

وقتی من از سالامانکا در اسپانیا دیدن می‌کردم

I gravitated to the Plaza Mayor

دیدن بازارچه مِیِر در هر ساعت روز

at all hours of the day.

برایم بسیار لذت بخش بود.

Early in the morning, sunlight rakes the facades,

صبح های زود نور خورشید از نمای ساختمانها بیرون می‌زد،

sharpening shadows,

سایه ها را پررنگ تر می‌کرد،

and at night, lamplight segments the buildings

و در شبها نور چراغ ها، ساختمان ها را

into hundreds of distinct areas,

به صد دسته از فضاهای مجزا بدل می‌کرد،

balconies and windows and arcades,

بالکن ها و پنجره ها و طاقها،

each one a separate pocket of visual activity.

هرکدام یک فعالیت دیداری جدا.

That detail and depth, that glamour

آن جزئیات و حجم ها، آن زرق و برق،

gives the plaza a theatrical quality.

به بازارچه کیفیت یک تئاتر را می‌دهد.

It becomes a stage where the generations can meet.

تبدیل به صحنه‌ای می‌شود که نسل‌های مختلف در آن همدیگر را می‌بینند.

You have teenagers sprawling on the pavers,

کودکان در گوشه‌های مختلف پیاده رو،

seniors monopolizing the benches,

افراد مسن روی صندلی‌ها

and real life starts to look like an opera set.

و زندگی واقعی شبیه به صحنه اپرا می‌شود.

The curtain goes up on Salamanca.

پرده در سالامانکا بالا می‌رود.

So just because I'm talking about the exteriors of buildings,

من فقط در مورد نمای بیرونی ساختمان‌ها حرف زدم

not form, not function, not structure,

و نه فرم، کاربرد و سازه آنها.

even so those surfaces give texture to our lives,

با این وجود آن سطوح به زندگی ما رنگ می‌دهند،

because buildings create the spaces around them,

چون ساختمان‌ها فضای اطراف ما را تشکیل می‌دهند،

and those spaces can draw people in

واین فضاها مردم را به سمت خود جذب می‌کنند

or push them away.

یا آنها را از خود می‌رانند.

And the difference often has to do with the quality of those exteriors.

وتفاوت به کیفیت آن سطوح خارجی مربوط است.

So one contemporary equivalent of the Plaza Mayor in Salamanca

مثلا یک معادل معاصر بازارچه مِیِر،

is the Place de la Défense in Paris,

منطقه لادفانس درپاریس است.

a windswept, glass-walled open space

فضای باز با دیوارهای شیشه ای باد خیز

that office workers hurry through

که کارمندان هر روز با عجله ازمیان آن

on the way from the metro to their cubicles

از مترو به اداره خود در حال گذرند

but otherwise spend as little time in as possible.

و وقت کمی را در خود این فضا می‌گذرانند.

In the early 1980s, the architect Philip Johnson

دراوایل سالهای ۱۹۸۰ مهندس معمار، فیلیپ جانسون

tried to recreate a gracious European plaza in Pittsburgh.

سعی کرد که شبیه بازارچه زیبای اروپایی را در پیتسبرگ بنا کند.

This is PPG Place,

این PPG است.

a half acre of open space encircled by commercial buildings

فضایی نیم هکتاری که با ساختمان های تجاری

made of mirrored glass.

شیشه و آیینه ای احاطه شده است.

And he ornamented those buildings with metal trim and bays

آنها را با فلز و برجک های گوتیک‌

and Gothic turrets

تزئین کرده

which really pop on the skyline.

که کاملاً درافق شهرها خودنمایی می‌کنند.

But at ground level,

ولی ازهمکف آن،

the plaza feels like a black glass cage.

این بازارچه شبیه قفس شیشه ای سیاه است.

I mean, sure, in summertime

البته مطمئناٌ درتابستان

kids are running back and forth through the fountain

بچه ها ازاین فواره به سمت فواره دیگر می‌دوند

and there's ice-skating in the winter,

و در زمستان اسکیت روی یخ

but it lacks the informality of a leisurely hangout.

ولی این بازارچه آن لذت بی غل وغش بودن در آن را به شما نمی‌دهد.

It's just not the sort of place you really want to just hang out and chat.

جایی نیست که هوس کنید بنشینید و گپی بزنید

Public spaces thrive or fail for many different reasons.

فضاهای عمومی به دلایل مختلف مقبول یا رد می‌شوند.

Architecture is only one,

معماری تنها یکی ازآنهاست.

but it's an important one.

ولی دلیلی مهم.

Some recent plazas

بعضی از بازارچه های جدید

like Federation Square in Melbourne

مثل فدریشن در ملبورن

or Superkilen in Copenhagen

یا سوپرکیلن در کپنهاگ

succeed because they combine old and new,

موفق بوده‌اند چون تلفیقی از قدیمی و جدید هستند؛

rough and smooth,

زمخت و نرم،

neutral and bright colors,

رنگهای خنثی و تند،

and because they don't rely excessively on glass.

و فقط به نمای شیشه‌ای بسنده نکرده‌اند.

Now, I'm not against glass.

من ضد شیشه نیستم.

It's an ancient and versatile material.

شیشه ماده ای کهن و تطبیق پذیر است.

It's easy to manufacture and transport

تولید، حمل و نقل،

and install and replace

نصب، جایگزینی

and clean.

و تمیزی آسانی دارد.

It comes in everything from enormous, ultraclear sheets

درهرشکلی هست. از سایزهای بسیار بزرگ تا صفحات بسیارصیقلی

to translucent bricks.

تا تکه‌های نیمه شفاف.

New coatings make it change mood

لایه گزاری های جدید آن را هنگام تغییر نور

in the shifting light.

هفت رنگ هم کرده است.

In expensive cities like New York, it has the magical power

در شهرهای گرانی مثل نیویورک این قابلیت جادویی را دارد

of being able to multiply real estate values by allowing views,

که به دلیل نمایش چشمانداز بیشتر قیمت ملک را چند برابر کند

which is really the only commodity that developers have to offer

که تنها دلیلی است که ساختمان سازها برای توجیه

to justify those surreal prices.

قیمت نجومی می‌توانند ارائه کنند.

In the middle of the 19th century,

در اواسط قرن ۱۹ میلادی

with the construction of the Crystal Palace in London,

با ساخت کاخ بلورین (Crystal Palace) در لندن

glass leapt to the top of the list of quintessentially modern substances.

شیشه به اولین ماده در لیست مواد ساختمانی تبدیل شد.

By the mid-20th century,

تا اواسط قرن۲۰

it had come to dominate the downtowns of some American cities,

بخش بزرگی از مرکز شهرهای بزرگ آمریکا را

largely through some really spectacular office buildings

ساختمان‌های اداری تماشایی پوشاندند

like Lever House in midtown Manhattan, designed by Skidmore, Owings and Merrill.

مثل لِوِر هاوس در مرکز منهتن با طراحی اسکیدمور اوینگزومریل.

Eventually, the technology advanced to the point

نهایتاً تکنولوژی آنقدر پیشرفت کرد

where architects could design structures so transparent

که معماران توانستند سازه های بسیار شفافی بسازند

they practically disappear.

که تقریبا نامرئی باشند.

And along the way,

وهمزمان

glass became the default material of the high-rise city,

شیشه به ماده پایه هرشهری با برج های بلند تبدیل شد.

and there's a very powerful reason for that.

و یک دلیل بسیار قوی برای آن وجود داشت.

Because as the world's populations converge on cities,

چون با جذب جمعیت دنیا به سوی شهرها

the least fortunate pack into jerry-built shantytowns.

جدای از هجوم بی بضاعت ها به زاغه های بی کیفیت،

But hundreds of millions of people need apartments and places to work

میلیون ها نفر به آپارتمان هایی بزرگتر از همیشه برای زندگی و کار

in ever-larger buildings,

درشهرها نیاز دارشتند.

so it makes economic sense to put up towers

پس صرفه اقتصادی دارد که برج ساخته شود

and wrap them in cheap and practical curtain walls.

و با مواد ارزان و کاربردی نما کاری شود.

But glass has a limited ability

اما ظرفیت بیان

to be expressive.

شیشه محدود است.

This is a section of wall framing a plaza

این یک قسمت از دیواری است که سطحی از

in the pre-Hispanic city of Mitla, in southern Mexico.

یک بازارچه قدیمی شهر میتلا در قسمت جنوبی مکزیک را پوشانده.

Those 2,000-year-old carvings

حکاکی های ۲۰۰۰ ساله آن

make it clear that this was a place of high ritual significance.

نشان از برگزاری رسوم خاص دراین محل دارند.

Today we look at those and we can see a historical and textural continuity

امروز ما به اینها نگاه می‌کنیم و می‌توانیم پیوستگی تاریخی و معماری

between those carvings, the mountains all around

بین حکاکی‌ها با کوه‌های اطراف

and that church which is built on top of the ruins

و آن کلیسایی که روی خرابه ها با کمک

using stone plundered from the site.

تکه سنگهای موجود ساخته شده است را دریابیم.

In nearby Oaxaca, even ordinary plaster buildings

در محله نزدیک اواخاکا حتی معمولی ترین ساختمان های گچی هم

become canvasses for bright colors, political murals

به حجمه‌ای از رنگهای براق، نقاشی‌های سیاسی

and sophisticated graphic arts.

و طرحهای پیچیده هنری تبدیل شده است.

It's an intricate, communicative language

یک زبان پیچیده ارتباطی است

that an epidemic of glass would simply wipe out.

که رواج بیماری‌گون شیشه آن را نابود می‌کند.

The good news is that architects and developers

خبر خوب این است که معماران و ساختمان سازها

have begun to rediscover the joys of texture

کم کم به لذت وجود بافت قدیمی

without backing away from modernity.

بدون دور شدن از مدرنیته پی برده‌اند.

Some find innovative uses for old materials like brick

بعضی ها درخودِ مواد قدیمی مثل آجر و سفال

and terra-cotta.

خلاقیت به خرج می‌دهند.

Others invent new products like the molded panels that Snøhetta used

بعضی دیگر محصولات جدید تولید می‌کنند مثل قالب‌های گچی که شرکت اسنوهاتا

to give the San Francisco Museum of Modern Art

در موزه هنرهای مدرن سان فرانسیسکو به کار برد

that crinkly, sculptural quality.

تا آن کیفیت پرچین وچروک مجسمه وار آن را بیافریند.

The architect Stefano Boeri even created living facades.

مهندس معماراستفانو بری نمای زنده را خلق کرد.

This is his Vertical Forest, a pair of apartment towers in Milan,

این "جنگل عمودی" او یک جفت برج در میلان است

whose most visible feature is greenery.

که بارزترین ویژگی آن سرسبز بودنش است.

And Boeri is designing a version of this for Nanjing in China.

او همچین مدل دیگری از آن را در نانجینگ چین ساخت.

And imagine if green facades were as ubiquitous as glass ones

وتصورکنید اگر این سرسبزی به اندازه شیشه رواج داشت،

how much cleaner the air in Chinese cities would become.

چقدر هوای شهرهای چین پاک تر می‌شد.

But the truth is that these are mostly one-offs,

ولی واقعیت این است که اینها تنها یک پروژه خاص

boutique projects,

و تک هستند،

not easily reproduced at a global scale.

که قابلیت تکثیر آسان در مقیاس جهانی را ندارد.

And that is the point.

و نکته همینجاست.

When you use materials that have a local significance,

وقتی شما از مصالحی استفاده کنید که خاص همانجاست،

you prevent cities from all looking the same.

ازاینکه همه شهرهابه یک شکل به نظر بیایند جلوگیری می‌کنید.

Copper has a long history in New York --

مس ریشه عمیقی درتاریخ نیو یورک دارد.

the Statue of Liberty,

مجسمه آزادی،

the crown of the Woolworth Building --

تاج ساختمان وول‌ورث --

but it fell out of fashion for a long time

اما اینها خیلی وقت بود که از مد افتاده بودند

until SHoP Architects used it to cover the American Copper Building,

تا وقتی که معماران شرکت شاپ از آن برای نمای ساختمان امریکن کوپر استفاده کردند.

a pair of twisting towers on the East River.

دو برج تاب دار در کنار رودخانه ایست.

It's not even finished

هنوز تمام نشده

and you can see the way sunset lights up that metallic facade,

و شما میتوانید ببینید که خورشید نمای متالیک آن را درخشان می‌کند

which will weather to green as it ages.

که حتی با گذر زمان به رنگ سبزهم می‌زند.

Buildings can be like people.

ساختمان‌ها می‌توانند شبیه انسان‌ها باشند.

Their faces broadcast their experience.

صورتشان از تجربیاتشان بگوید.

And that's an important point,

که این خیلی مهم است.

because when glass ages,

چون وقتی شیشه‌ها قدیمی می‌شوند

you just replace it,

شما آنها را عوض می‌کنید.

and the building looks pretty much the same way it did before

و ساختمان به همان شکلی که قبلاً بود برمی‌گردد

until eventually it's demolished.

تا عاقبت که خراب شود.

Almost all other materials have the ability

تقریباً تمام مصالح ساختمانی دیگر این خاصیت را دارند

to absorb infusions of history and memory,

که خاطرات و تاریخ را در خود جذب کنند،

and project it into the present.

و آن را در حال نمایان کنند.

The firm Ennead

شرکت اینیِد

clad the Utah Natural History Museum in Salt Lake City in copper and zinc,

نمای موزه تاریخ طبیعی یوتا در سات لیک سیتی را با مس و روی ساخته است.

ores that have been mined in the area for 150 years

سنگهای معدنی که برای۱۵۰ سال در این منطقه استخراج شده‌اند

and that also camouflage the building against the ochre hills

و ساختمان را بین تپه‌های اخرایی رنگ مستترمی‌کنند

so that you have a natural history museum

و برای شما موزه تاریخ طبیعی را می‌سازند

that reflects the region's natural history.

که تاریخ طبیعی منطقه را منعکس می‌کند.

And when the Chinese Pritzker Prize winner Wang Shu

و وقتی برنده چینی جایزه معماری پریتزکر وانگ شو

was building a history museum in Ningbo,

در حال ساخت موزه تاریخ در نینگبو بود٬

he didn't just create a wrapper for the past,

تنها یک سازه از گذشته‌ها را نمی‌ساخت

he built memory right into the walls

بلکه او یک خاطره در دیوارها می‌ساخت

by using brick and stones and shingles

با به کار بردن آجر و سنگ و سفالی

salvaged from villages that had been demolished.

که از تخریب شهرها باقی مانده بود.

Now, architects can use glass

حالا معماران میتوانند شیشه به کار ببرند

in equally lyrical and inventive ways.

با همان میزان روش های خلاقانه و آهنگین.

Here in New York, two buildings,

اینجا در نیو یورک دو ساختمان،

one by Jean Nouvel and this one by Frank Gehry

یکی توسط جین نوول و یکی توسط فرانک گری

face off across West 19th Street,

در خیابان نوزدهم،

and the play of reflections that they toss back and forth

و بازی انعکاس‌ها که جلو و عقب می‌روند

is like a symphony in light.

مانند یک سمفونی در نور.

But when a city defaults to glass

ولی وقتی کل شهر با شیشه پوشیده می‌شود

as it grows,

و بزرگ می‌شود،

it becomes a hall of mirrors,

تبدیل به تالار آینه می‌شود،

disquieting and cold.

اضطراب آور و سرد.

After all, cities are places of concentrated variety

در آخر، شهرها مکانی هستند برای تجمع تفاوت‌ها،

where the world's cultures and languages and lifestyles

جایی که فرهنگ‌ها و زبان‌ها و شیوه‌های زندگی جهان

come together and mingle.

دور هم جمع می‌شوند و تعامل می‌کنند.

So rather than encase all that variety

پس به جای محبوس کردن تمام این تفاوت‌ها

and diversity in buildings of crushing sameness,

و دگر گونی‌ها و ایجاد "یکسانی" ساختمان‌ها،

we should have an architecture that honors the full range of the urban experience.

باید معمارانی داشته باشیم که تمام طیف تجربیات زندگی شهری را ارج نهند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)