How we experience awe -- and why it matters | Beau Lotto and Cirque du Soleil

Translator: Mahshid Moballegh Nasery Reviewer: Ehsan Memari

Before I get started:

قبل از این که شروع کنم:

I'm really excited to be here

من خیلی خوشحالم که اینجا هستم

to just actually watch what's going to happen, from here.

تا از اینجا ببینم که چه اتفاقی قرار است بیفتد.

So with that said, we're going to start with:

بنابراین ما می خواهیم با این حرف کار را شروع کنیم:

What is one of our greatest needs,

یکی از بزرگترین نیازهای ما

one of our greatest needs for our brain?

برای مغزمان چیست؟

And instead of telling you, I want to show you.

و به جای گفتن می خواهم آن را به شما نشان بدهم.

In fact, I want you to feel it.

در واقع، می خواهم احساسش کنید.

There's a lot I want you to feel in the next 14 minutes.

چیزهای زیادی هستند که می خواهم در ۱۴ دقیقه احساس کنید.

So, if we could all stand up.

خب، اگر امکانش هست همگی برخیزید.

We're all going to conduct a piece of Strauss together.

می خواهیم یک قطعه استراوس را باهم اجرا کنیم.

Alright? And you all know it.

باشه؟ و همه آن را می شناسید.

Alright. Are you ready?

بسیار خب. آماده اید؟

Audience: Yeah!

حضار: بله!

Beau Lotto: Alright. Ready, one, two, three!

بیو لوتو: خب. آماده، یک، دو، سه!

It's just the end.

آخر آهنگ هست.

(Music: Richard Strauss "Also Sprach Zarathustra")

(موسیقی: ریچارد استراوس"چنین گفت زرتشت")

Right?

درسته؟

You know where it's going.

خودتان بهتر می دانید.

(Music)

(موزیک)

Oh, it's coming!

داریم می رسیم بهش!

(Music stops abruptly)

( قطع موسیقی به طور ناگهانی)

Oh!

اوه!

(Laughter)

(خنده حضار)

Right?

درسته؟

Collective coitus interruptus.

یکباره قطع شد.

OK, you can all sit down.

خب، همه می توانید بشینید.

(Laughter)

(خنده حضار)

We have a fundamental need for closure.

باید اجازه می دادی تمومش کنیم.

(Laughter)

(خنده حضار)

We love closure.

ما عاشق تمام کردن کارهاییم.

(Applause)

(تشویق حضار)

I was told the story that Mozart, just before he'd go to bed,

داشتم داستان موتزارت را می گفتم که قبل ازخوابیدن،

he'd go to the piano and go,

پشت پیانو می نشست،آهنگ می زد،

"da-da-da-da-da."

"دا- دا- دا- دا- دا"

His father, who was already in bed, would think, "Argh."

پدرش که زودتر به رختخواب رفته بود به این فکر می کرد "اوه"،

He'd have to get up and hit the final note to the chord

باید بلند شود و قبل ازخوابیدن

before he could go back to sleep.

تا آخرین نت آهنگ را بنوازد.

(Laughter)

(خنده حضار)

So the need for closure leads us to thinking about:

بنابراین نیاز ما برای اتمام کارها ما را به فکر کردن وادار می کند که:

What is our greatest fear?

بزرگترین ترس ما چیست؟

Think -- what is our greatest fear growing up, even now?

فکر کنید-- واقعا بزرگترین ترس ما چیست، حتی همین الان؟

And it's the fear of the dark.

ترس از تاریکی.

We hate uncertainty.

ما از شک و تردید بیزاریم.

We hate to not know.

از بی اطلاعی بیزاریم.

We hate it.

واقعا بیزاریم.

Think about horror films.

به فیلم های ترسناک فکر کنید.

Horror films are always shot in the dark,

فیلم های ترسناک همیشه در تاریکی،

in the forest,

جنگل،

at night,

شب،

in the depths of the sea,

عمق دریا

the blackness of space.

تاریکی فضا فیلم برداری می شوند.

And the reason is because dying was easy during evolution.

دلیل آن این است که مرگ در طول تکامل آسان بوده است.

If you weren't sure that was a predator,

اگر مطمئن نبودید مرگ درنده و بی رحم است،

it was too late.

خیلی سخت می شد.

Your brain evolved to predict.

مغز شما برای پیش بینی تکامل یافته

And if you couldn't predict, you died.

و اگر نمی توانستید پیش بینی کنید می مردید.

And the way your brain predicts is by encoding the bias and assumptions

مغز شما به وسیله کدگذاری تفکرات و فرضیاتی در گذشته سودمند بوده اند

that were useful in the past.

پیش بینی می کند.

But those assumptions just don't stay inside your brain.

اما فرضیات فقط داخل مغز شما نمی ماند.

You project them out into the world.

شما آنها را وارد دنیا می کنید.

There is no bird there.

هیچ پرنده ای آنجا نیست.

You're projecting the meaning onto the screen.

توجه شما به صفحه نمایشگر جلب شده

Everything I'm saying to you right now is literally meaningless.

هرچه الان میگویم بی معنی است.

(Laughter)

(خنده حضار)

You're creating the meaning and projecting it onto me.

شما معنی را ایجاد می کنید و آن را برای من مطرح می کنید.

And what's true for objects is true for other people.

و آنچه درمورد اشیاء صادق است برای دیگران هم صادق است.

While you can measure their "what" and their "when,"

شمایید که می توانید "ماهیت" و"مدت زمان" را بسنجید،

you can never measure their "why."

البته هرگز نمی توانید"علت " را بسنجید.

So we color other people.

پس ما رنگ می بخشیم.

We project a meaning onto them based on our biases and our experience.

ما براساس تجربیات و تفکرات خود آن ها را معنی می کنیم.

Which is why the best of design is almost always about decreasing uncertainty.

به همین دلیل همیشه بهترین طرح تقریباً هنگام شک و تردید ریخته می شود.

So when we step into uncertainty,

بنابراین وقتی با شک و تردید عمل می کنیم،

our bodies respond physiologically and mentally.

بدن ما از نظر فیزیولوژیکی و روانی واکنش نشان می دهد.

Your immune system will start deteriorating.

سیستم ایمنی بدن ضعیف می شود.

Your brain cells wither and even die.

سلول های مغزی شما آسیب می بینند یا حتی می میرند.

Your creativity and intelligence decrease.

خلاقیت و هوش شما کاهش می یابد.

We often go from fear to anger, almost too often.

تقریباً بیشتر اوقات ترس ما به عصبانیت منجر می شود.

Why? Because fear is a state of certainty.

چرا؟ چون ترس امری مسلم است.

You become morally judgmental.

به شدت آدم انتقادگری می شوید.

You become an extreme version of yourself.

شما به شدت افراطی می شوید.

If you're a conservative, you become more conservative.

اگر محافظه کار هستید، بدتر از آن خواهید شد.

If you're a liberal, you become more liberal.

اگر آزادی خواه هستید، بدتر از آن می شوید.

Because you go to a place of familiarity.

و به آن انس می گیرید.

The problem is that the world changes.

مشکل این است که جهان تغییر می کند.

And we have to adapt or die.

یا باید سازگار شویم یا بمیریم.

And if you want to shift from A to B,

اگر می خواهید از A به B تغییر کنید،

the first step is not B.

قدم اول B نیست.

The first step is to go from A to not A --

اولین قدم این است که دیگر A نباشیم--

to let go of your bias and assumptions;

از تفکرات و فرضیاتتان رها شوید،

to step into the very place that our brain evolved to avoid;

تا به جایی که مغز ما برای اجتناب از آن تکامل یافته است قدم بگذاریم،

to step into the place of the unknown.

تا به ناشناخته ها برسیم.

But it's so essential that we go to this place

این خیلی مهم است که به جایی برسیم

that our brain gave us a solution.

که مغز به ما راه را نشان بدهد.

Evolution gave us a solution.

تکامل به ما راه حلی بدهد.

And it's possibly one of the most profound perceptual experiences.

که احتمالاً یکی از ژرف ترین تجربه های ادراکی است.

And it's the experience of awe.

تجربه ابهت است.

(Music)

(موزیک)

(Applause)

(تشویق حضار)

(Music)

(موزیک)

(Applause)

(تشویق حضار)

(Music)

(موزیک)

(Applause)

(تشویق حضار)

(Music)

(موزیک)

(Applause)

(تشویق حضار)

(Cheers)

(تحسین حضار)

(Applause)

(تشویق حضار)

Beau Lotto: Ah, how wonderful, right?

بیولوتو: آه، قشنگ بود، نه؟

So right now, you're probably all feeling, at some level or another, awe.

بنابراین الان، احتمالا همه به نوعی ابهت را تجربه می کنید.

Right?

نه؟

So what's happening inside your brain right now?

بنابراین در حال حاضر چه اتفاقی در مغز شما رخ می دهد؟

And for thousands of years,

هزاران سال است

we've been thinking and writing and experiencing awe,

که ما ابهت را تجربه می کنیم درموردش می نویسیم و فکر می کنیم،

and we know so little about it.

اما هنوز اطلاعات کمی درمورد آن داریم.

And so to try to understand what is it and what does it do,

حتی این که سعی کنیم آن را بشناسیم و بدانیم که چه کاربردی دارد،

my Lab of Misfits had just the wonderful opportunity and the pleasure

آزمایشگاه من فرصت فوق العاده و لذت بخشی برای همکاری با تعدادی

to work with who are some of the greatest creators of awe that we know:

از بزرگترین خالقان ابهت که می شناسیم داشت

the writers, the creators, the directors, the accountants,

نویسندگان، سازندگان، کارگردانها،حسابداران

the people who are Cirque Du Soleil.

افراد سیرک آفتاب.(افراد نمایش در این فیلم)

And so we went to Las Vegas,

ما به لاس وگاس رفته بودیم،

and we recorded the brain activity of people

و فعالیت مغز افراد را ثبت می کردیم

while they're watching the performance,

در حالی که اجرا سیرک را تماشا می کردند،

over 10 performances of "O,"

بیش از ۱۰ اجرا از "O"

which is iconic Cirque performance.

"O" نماد سیرک است.

And we also measured the behavior before the performance,

قبل از اجرای سیرک رفتار افراد را سنجیدیدم،

as well as a different group after the performance.

بعد از اجرا هم افرادی دیگر را سنجیدیم.

And so we had over 200 people involved.

به این ترتیب بیش از ۲۰۰ نفر را درگیر کردیم

So what is awe?

پس ابهت چیست؟

What is happening inside your brain right now?

در حال حاضر چه چیزی درون مغزتان اتفاق می افتد؟

It's a brain state. OK?

ابهت یک حالت روانی است،درسته؟

The front part of your brain, the prefrontal cortex,

قسمت جلوی مغز شما، لوب پیشانی مغز،

which is responsible for your executive function,

که وظیفه عملکرد و کنترل توجه

your attentional control,

شما را برعهده دارد،

is now being downregulated.

عملکردش کاهش می یابد.

The part of your brain called the DMN, default mode network,

بخشی از مغز به نام DMN، شبکه حالت پیش فرض،

which is the interaction between multiple areas in your brain,

که بین چندین ناحیه مغز شما تعامل می کند

which is active during, sort of, ideation,

که هنگام خیال پردازی،

creative thinking in terms of divergent thinking and daydreaming,

به نوعی تفکرات واگرا و رویاپردازی فعال است،

is now being upregulated.

عملکردش افزایش می یابد.

And right about now,

درست همین الان،

the activity in your prefrontal cortex is changing.

عملکرد لوب پیشانی مغزتان درحال تغییر است.

It's becoming asymmetrical in its activity,

فعالیت نامتقارنی انجام می دهد،

biased towards the right,

به ویژه در قسمت راست،

which is highly correlated when people step forward into the world,

درست زمانی که افراد به جای عقب گرد در

as opposed to step back.

کارهایشان پیشرفتی ایجاد می کنند.

In fact, the activity across the brains of all these people was so correlated

درحقیقت، فعالیت مغزی همه این افراد به قدری به هم مرتبط بود

that we're able to train an artificial neural network

که ما توانستیم یک شبکه عصبی مصنوعی

to predict whether or not people are experiencing awe

برای پیش بینی اینکه آیا مردم احساس ترس دارند یا نه

to an accuracy of 75 percent on average,

به طورمیانگین با میزان دقت ۷۵درصد،

with a maximum of 83 percent.

یا حداکثر ۸۳ درصد.

So what does this brain state do?

این وضعیت مغزی منجر به چه چیزی می شود؟

Well, others have demonstrated,

خب، دیگران این را اثبات کرده اند که،

for instance, Professors Haidt and Keltner,

منظورم، استادان هایدت و کلتنر است،

have told us that people feel small but connected to the world.

گفته اند: آدم ها احساس می کنند ناچیزهستند اما با این وجود با جهان ارتباط دارند.

And their prosocial behavior increases,

رفتارهای اجتماعی آن ها افزایش می یابد

because they feel an increased affinity towards others.

چون به دیگران احساس وابستگی دارند.

And we've also shown in this study

همچنین در این تحقیقات نشان دادیم

that people have less need for cognitive control.

که مردم نیاز کمتری به کنترل شناختی دارند.

They're more comfortable with uncertainty without having closure.

آنها با شک و تردید بی پایان راحت ترند.

And their appetite for risk also increases.

و تمایل شان به خطر نیز افزایش می یابد.

They actually seek risk, and they are better able at taking it.

آنها در واقع به دنبال خطر هستند، و با این قضیه بهتر کنار می آیند.

And something that was really quite profound

و چیزی که قابل تامل بود

is that when we asked people,

این بود که وقتی از مردم پرسیدیم،

"Are you someone who has a propensity to experience awe?"

«آیا شما تمایل به تجربه ابهت دارید؟»

They were more likely to give a positive response

اکثرا بعد از تعریف عملکردهای گذشته خود

after the performance than they were [before].

پاسخ مثبت می دادند.

They literally redefined themselves and their history.

درواقع آن ها گذشته خودشان را دوباره تعریف می کردند.

So, awe is possibly the perception that is bigger than us.

بنابراین ، ابهت احتمالاً احساسی است که از ما بزرگتر است.

And in the words of Joseph Campbell,

به قول جوزف کمپبل،

"Awe is what enables us to move forward."

"ابهت چیزی است که ما را رو به جلو سوق می دهد."

Or in the words of a dear friend,

یا به تعبیر دوستی عزیز،

probably one of our greatest photographers,

شاید یکی از بزرگترین عکاسان،

still living photographers, Duane Michaels,

از عکاسان هم دوره دوین مایکل،

he said to me just the other day

روزی به من گفت

that maybe it gives us the curiosity to overcome our cowardice.

که شاید ابهت ما را ترغیب به غلبه بر بزدلی مان بکند.

So who cares? Why should we care?

برای کی مهم است؟ اصلا چرا باید برایمان مهم باشد؟

Well, consider conflict,

خب، تفاوت ها را درنظر بگیرید

which seems to be so omnipresent in our society at the moment.

که گویا درحال حاضر درجامعه ما بسیار پررنگ است.

If you and I are in conflict,

اگر من و شما درتضاد باشیم،

it's as if we're at the opposite ends of the same line.

انگار که در دو انتهای مخالف یک خط هستیم.

And my aim is to prove that you're wrong and to shift you towards me.

هدف من این است که ثابت کنم شما در اشتباهید و باید سمت من بیایید.

The problem is, you are doing exactly the same.

مشکل اینجاست که شماهم دقیقا همین قصد را دارید.

You're trying to prove that I'm wrong and shift me towards you.

سعی دارید ثابت کنید که اشتباه می کنم و مرا به سمت خود بکشانید.

Notice that conflict is the setup to win but not learn.

توجه کنید که تضاد ممکن است باعث پیروزی باشد اما آگاهی خاصی به همراه ندارد.

Your brain only learns if we move.

مغز شما فقط درصورت حرکت به آگاهی می رسد.

Life is movement.

زندگی جنبش است.

So, what if we could use awe, not to get rid of conflict --

اگر می توانستیم از ابهت استفاده کنیم، سعی بر خلاصی از دست تضادها نمی کردیم،

conflict is essential, conflict is how your brain expands,

تضاد ضروری است، تضاد باعث توسعه مغزتان می شود،

it's how your brain learns --

با تضادهاست که مغزتان به آگاهی می رسد--

but rather, to enter conflict in a different way?

چه بسا به روشی متفاوت وارد تضاد شود؟

And what if awe could enable us to enter it

و چه می شد اگرابهت ما را وادار به ورود این موضوع

in at least two different ways?

حداقل به دو روش مختلف می کرد؟

One, to give us the humility and courage to not know.

اول اینکه به ما تواضع و شهامت بدهد که بگوییم نمی دانیم.

Right? To enter conflict with a question instead of an answer.

درسته؟ تا به جای پاسخ دادن با یک سوال وارد چالش شویم.

What would happen then?

بعد از آن چه اتفاقی می افتد؟

To enter the conflict with uncertainty instead of certainty.

با شک و تردید وارد یک چالش می شویم.

And the second is, in entering conflict that way,

و دومین راه ورود به این چالش این است که،

to seek to understand, rather than convince.

به جای متقاعد کردن خود به دنبال درک درست باشیم.

Because everyone makes sense to themselves, right?

چون همه احساس می کنند خودشان درست می گویند، مگر نه؟

And to understand another person,

و اینکه بقیه افراد همواره

is to understand the biases and assumptions

با فرض و خطا به درک از چیزی رسیده اند

that give rise to their behavior.

به این خاطر ما این فکر را می کنیم.

And we've actually initiated a pilot study

و ما در واقع یک تحقیقات آزمایشی را آغاز کرده ایم

to look to see whether we could use art-induced awe

که ببینیم آیا می توانیم از ابهت ناشی از هنر استفاده کنیم

to facilitate toleration.

تا به آزادی کمک کنیم.

And the results are actually incredibly positive.

و نتایج در واقع بسیار مثبت است.

We can mitigate against anger and hate

ما می توانیم در برابرعصبانیت و نفرت از طریق

through the experience of awe generated by art.

تجربه ابهت ناشی از هنر آرام تر باشیم.

So where can we find awe,

خب کجا می توانیم ابهت را پیدا کنیم،

given how important it is?

با دانش به اینکه چقدر مهم است؟

So, what if ...

چه می شد...

A suggestion:

یک پیشنهاد:

that awe is not just to be found in the grandeur.

ابهت فقط در بزرگی یافت نمی شود.

Awe is essential.

ابهت ضروری است.

Often, it's scale -- the mountains, the sunscape.

اغلب در مقیاس است--کوه ها و منظره آفتاب.

But what if we could actually rescale ourselves

چه می شد اگر واقعاً میتوانستیم مقیاس خودمان را تغییر دهیم

and find the impossible in the simple?

و غیرممکن را در سادگی پیدا کنیم؟

And if this is true,

و اگر صحت دارد،

and our data are right,

و اطلاعات ما درست باشند،

then endeavors like science,

تلاشهایی مانند علم،

adventure, art, ideas, love,

ماجراجویی، هنر، ایده ها، عشق،

a TED conference, performance,

کنفرانس TED، عملکرد،

are not only inspired by awe,

نه تنها از ابهت الهام گرفته اند،

but could actually be our ladders into uncertainty

بلکه می توانند نردبان ما به سمت شک و تردیدی باشند

to help us expand.

که به ما برای توسعه کمک کنند.

Thank you very much.

خیلی ممنونم.

(Applause)

(تشویق حضار)

Please, come up.

لطفاً ، بیا بالا.

(Applause)

(تشویق حضار)

(Cheers)

(به سلامتی)

(Applause)

(تشویق حضار)