The sibling rivalry that divided a town - Jay Van Bavel and Dominic Packer

Çeviri: Nihal Aksakal Gözden geçirme: Buğra Kaygısız

In the years before World War Two,

İkinci Dünya Savaşı’ndan yıllar önce,

a pair of brothers worked together as shoemakers

Herzogenaurach isimli Alman köyünde

in the German town of Herzogenaurach.

ayakkabıcı olarak çalışan iki kardeş vardı.

But during the war, the siblings had a terrible argument—

Fakat savaş sırasında, kardeşler büyük bir kavgaya tutuştu;

a fight so explosive it split the family business in two.

o kadar büyük bir kavga ki aile işletmesi ikiye bölündü.

At first, the feud only infected their newly competing personnel.

İlk başta, düşmanlık yalnızca yeni rekabetçi personellerine bulaştı.

But over the coming years,

Ama yıllar içerisinde

this disagreement divided all of Herzogenaurach.

bu kavga Herzogenaurach’ın her yerine ulaşmıştı.

Residents became fiercely loyal to one brand of shoe.

Yerliler bir ayakkabı markasına gönülden bağlılardı.

Local businesses chose sides and marriage across lines was discouraged.

Yerel işletmeler taraflarını seçti ve karşı tarafla evlenmek hoş görülmedi.

Herzogenaurach eventually became known as “the town of bent necks”

Herzogenaurach, sonunda “boynu bükülmüş kasaba” olarak tanındı

because its residents looked down to ensure they were interacting

çünkü sakinleri, grup üyeleriyle etkileşime girdiklerinden

with members of their group.

emin olmak için aşağı baktılar.

But could such a serious divide really be about shoes?

Bu kadar ciddi bir ayrım gerçekten ayakkabılarla ilgili olabilir miydi?

Doesn’t it take more significant cultural differences

Bu büyüklükte çatışma yaratmak için

to produce this degree of conflict?

daha önemli farklar gerekmiyor mu?

To answer this question, we can turn to social psychologist Henri Tajfel

Bu soruyu cevaplamak için Bristol Üniversitesi’ndeki

and his collaborators at the University of Bristol.

sosyal psikolog Henri Tajfel ve işbirlikçilerine dönebiliriz.

This team developed the minimal group paradigm,

Bu ekip, insanları birbirine düşürmek için gereken

a methodology designed to investigate

minimum koşulları araştırmak için tasarlanmış

the minimal conditions required to turn people against each other.

bir metodoloji olan minimal grup paradigmasını geliştirdi.

Their plan was to gather participants without the usual factors

Planları, katılımcıları dini, etnik, cinsiyet

veya diğer kültürel farklılıklar gibi düşmanlığa yol açan

that lead to hostility,

such as religious, ethnic, gender, or other cultural differences.

olağan faktörler olmadan bir araya getirmekti.

Then, they would split into groups,

Ardından, gruplara ayrılıp

and run them through scenarios that added one variable at a time

çatışmaya neyin yol açtığını görmek için her seferinde bir değişken ekleyen

to see what stirred up conflict.

senaryolar üzerinden çalışırlar.

But first, they needed a control condition—

Ama önce bir kontrol koşuluna ihtiyaçları vardı.

a pair of groups without any group bias.

Herhangi bir grup yanlılığı olmayan bir çift grup.

The researchers told participants they were being grouped

Araştırmacılar, katılımcılara olayları doğru

based on their ability to estimate things correctly or incorrectly;

veya yanlış tahmin etme becerilerine göre gruplandırıldıklarını söylediler;

but in reality, the groups were totally random.

ama gerçekte gruplar tamamen rastgeleydi.

Since the researchers ensured none of the participants interacted,

Araştırmacılar, katılımcıları birbirinden ayırdığından,

no one could form any judgments or personal bonds.

hiç kimse herhangi bir yargıda bulunamaz veya kişisel bağlar kuramaz.

Then everyone was given resources to distribute.

Herkese dağıtması için kaynaklar verildi.

Each participant was free to give resources to members of either group,

Her katılımcı kaynakları grup arkadaşlarına vermekte özgürdü

and importantly, everything was anonymous.

ve en önemlisi her şey anonimdi.

So whatever a participant decided,

Katılımcı ne seçerse seçsin

it had no impact on how many resources they personally would receive.

kişisel olarak alacakları kaynakları etkilemeyecekti.

With all the ingredients for discrimination removed

Ayrımcılığın tüm bileşenleri ortadan kaldırıldığı

and no reason for competition over resources,

ve kaynaklar üzerinde rekabet için hiçbir neden olmadığı için,

the scientists assumed this would make a conflict-free baseline

bilim insanları bunun daha fazla araştırma için

çatışmasız bir temel oluşturacağını varsaydılar.

for further research.

But even in these groups,

Ancak üyeliğin yalnızca keyfi bir beceriye

where membership was only defined by a perceived similarity

sahip olma konusunda algılanan benzerlikle tanımlandığı

in possessing an arbitrary skill,

bu gruplarda bile,

individuals still showed in-group bias.

bireyler yine de grup içi önyargı gösterdi.

They consistently gave more to members of their own group than the out-group.

Sürekli olarak kendi grup üyelerine, grup dışındakilerden fazlasını verdiler.

Later, research went even further,

Daha sonra araştırma daha da ileri giderek

informing participants that the only thing determining their group membership

katılımcılara grup üyeliğini belirleyen tek şeyin

yazı tura atmak olduğu bildirildi.

was a coin flip.

But group bias still occurred.

Ancak grup önyargısı devam ediyordu.

The minimal groups of “us” and “them” were enough.

Minimal “biz” ve “onlar” grupları yeterliydi.

So, in the absence of stereotypes, resource conflicts and status differences,

Peki kalıp yargılar, kaynak çatışmaları ve statü farklılıklarının yokluğunda

what was left?

geriye ne kaldı?

What could possibly account for people showing clear preferences

En geçici ve anlamsız gruplar için net tercihler gösteren

for the most temporary and meaningless of groups?

insanların açıklaması ne olabilir?

Tajfel ve meslektaşlarının bulduğu cevap sosyal kimlikti.

The answer that came to Tajfel and his colleagues was social identity.

People regularly use group membership to help determine their sense of identity.

Kişiler, kimliklerini belirlemek için düzenli olarak grup üyeliğini kullanır.

And these minimal group experiments suggested that simply being categorized

Bu minimal grup deneyleri, bir grubun parçası olarak kategorize olmanın,

as part of a group is enough to link that group to a person’s sense of self.

o grubu bir kişinin benlik duygusuna bağlamak için yeterli olduğunu öne sürdü.

Then, in an effort to create a meaningful identity,

Daha sonra, anlamlı bir kimlik yaratma çabasıyla,

participants allocated more resources to their in-group than the out-group—

katılımcılar kendi gruplarına dış gruplardan fazla kaynak ayırdılar.

pursuing their group's interests despite no clear benefit to themselves

Birey olarak kendilerine açık bir fayda sağlayamasalar da

gruplarının çıkarlarını takip ettiler.

as individuals.

Variants of these experiments have been conducted around the globe,

Bu deneylerin varyantları, ortak bir “biz” duygusunun dikkatimizi,

examining how a shared sense of “us” can affect our attention,

algımızı, hafızamızı ve duygularımızı nasıl etkileyebileceğini

perception, memory, and emotions.

inceleyerek her yerde gerçekleştirildi.

The mental processes behind minimal group distinctions

Asgari grup ayrımlarının ardındaki zihinsel süreçler,

appear to be the same as many of those that underlie real group identities.

gerçek grup kimliklerinin altındakilerin çoğuyla aynı gibi görünmektedir.

So it is possible that these seemingly insignificant differences can harden

Dolayısıyla, görünüşte önemsiz olan bu farklılıkların çok daha ciddi

into much more serious divides.

bölünmelere dönüşmesi mümkündür.

That said, minimal groups don't always drive people apart.

Bununla birlikte, minimal gruplar her zaman insanları birbirinden ayırmaz.

Bringing individuals together in a new group

Bireyleri yeni bir grupta bir araya getirmek,

can temporarily help people overcome entrenched biases.

insanların yerleşik önyargıları aşmasına geçici olarak yardımcı olabilir.

However, these positive effects are easily negated by external factors

Bununla birlikte, bu olumlu etkiler, mevcut grup kimliklerini güçlendiren

that reinforce existing group identities.

dış etkenler tarafından kolaylıkla reddedilebilir.

Ultimately, the psychology of groups is part of the human condition,

Nihayetinde, grupların psikolojisi insanlık halini bir parçasıdır

and our tendency towards in-group bias is an undeniable part of that.

ve grup içi önyargıya olan eğilimimiz bunun yadsınamaz bir parçasıdır.

So it's up to all of us to make our groups and ourselves

Bu nedenle, gruplarımızı ve kendimizi diğerlerini kapsayıcı

as inclusive of others as possible.

hâle getirmek hepimizin elinde.