The sibling rivalry that divided a town - Jay Van Bavel and Dominic Packer

Translator: Ali Nasrabadi Reviewer: Pari A

In the years before World War Two,

در سال قبل از جنگ جهانی دوم،

a pair of brothers worked together as shoemakers

دو برادر کفاش باهم

in the German town of Herzogenaurach.

در شهر هرتسوگن‌آوراخ در آلمان کار می‌کردند.

But during the war, the siblings had a terrible argument—

اما در زمان جنگ، این دو برادر باهم درگیری لفظی بدی داشتند...

a fight so explosive it split the family business in two.

و آنقدر دعوایشان شدید بود که باعث دودستگی در کسب‌وکار خانوادگی شد.

At first, the feud only infected their newly competing personnel.

در ابتدا این درگیری تنها روی پرسنل رقابت‌جوی آن‌ها تاثیر گذاشت

But over the coming years,

اما طی سال‌های آینده،

this disagreement divided all of Herzogenaurach.

این اختلاف باعث ایجاد تفرقه در تمام هرتسوگن‌آوراخ شد.

Residents became fiercely loyal to one brand of shoe.

ساکنین به شکل دوآتشه‌ای به یک برند کفش وفادار شدند.

Local businesses chose sides and marriage across lines was discouraged.

کسب‌وکارهای محلی سوگیری کردند و از ازدواج بین اعضای دو گروه ممانعت به عمل آمد.

Herzogenaurach eventually became known as “the town of bent necks”

هرتسوگن‌آوراخ در نهایت به «شهر گردن‌های خم‌شده» معروف شد

because its residents looked down to ensure they were interacting

زیرا ساکنین آن همیشه سرشان به پایین بود تا مطمئن شوند

with members of their group.

تنها با اعضای گروه خود تعامل دارند.

But could such a serious divide really be about shoes?

اما آیا چنین تفرقه جدی‌ای صرفاً به خاطر کفش‌هاست؟

Doesn’t it take more significant cultural differences

آیا تفاوت‌های فرهنگی مهم‌تری

to produce this degree of conflict?

مولد این میزان از اختلاف نیستند؟

To answer this question, we can turn to social psychologist Henri Tajfel

برای جواب‌دادن به این سوال، می‌توانیم سراغ روان‌شناس اجتماعی هنری تاجفل

and his collaborators at the University of Bristol.

و همکارانش در دانشگاه بریستول برویم.

This team developed the minimal group paradigm,

این تیم «پارادایم گروه حداقلی» را توسعه داد؛

a methodology designed to investigate

یک روش طراحی‌شده برای تحقیق

the minimal conditions required to turn people against each other.

پیرامون شرایط حداقلی موردنیاز برای علیه‌هم‌کردن مردم.

Their plan was to gather participants without the usual factors

برنامه آن‌ها این بود که مشارکت‌کننده‌هایی گرد هم آورند که عواملِ رایج در

that lead to hostility,

در ایجاد خصومت را نداشته باشند؛

such as religious, ethnic, gender, or other cultural differences.

از جمله تفاوت‌های دینی، قومی، جنسیتی یا فرهنگی دیگر.

Then, they would split into groups,

بعد آن‌ها را به دو گروه تقسیم می‌کنند،

and run them through scenarios that added one variable at a time

و آن‌ها را در سناریوهای مختلفی قرار می‌دهند

که هربار یک متغیر اضافه می‌شود

to see what stirred up conflict.

تا ببینند چه چیزی به درگیری دامن می‌زده است.

But first, they needed a control condition—

اما ابتدا به یک شرط کنترل نیاز داشتند؛

a pair of groups without any group bias.

دو گروه فاقد تبعیض گروهی.

The researchers told participants they were being grouped

محققان به شرکت‌کننده‌ها گفتند که آن‌ها را

based on their ability to estimate things correctly or incorrectly;

بر اساس توانایی‌شان در تخمین صحیح یا نادرست گروه‌بندی می‌کنند؛

but in reality, the groups were totally random.

اما در واقعیت گروه‌ها کاملاً تصادفی بودند.

Since the researchers ensured none of the participants interacted,

از آنجایی که محققان اطمینان حاصل کردند که تعاملی بین هیچ‌ یک از شرکت‌کننده‌ها نیست،

no one could form any judgments or personal bonds.

هیچ کس نمی‌توانست قضاوتی کند یا پیوندی شخصی تشکیل دهد.

Then everyone was given resources to distribute.

بعد به همه منابعی برای توزیع داده شد.

Each participant was free to give resources to members of either group,

هر شرکت‌کننده آزاد بود تا منابعی به اعضای دیگر گروه بدهد

and importantly, everything was anonymous.

و از همه مهم‌تر، همه‌چیز ناشناس بود.

So whatever a participant decided,

پس هر تصمیمی که شرکت‌کننده‌ای می‌گرفت،

it had no impact on how many resources they personally would receive.

تاثیری بر اینکه او شخصاً چه تعداد منابعی دریافت کند، نداشت.

With all the ingredients for discrimination removed

با حذف تمام عوامل تبعیض،

and no reason for competition over resources,

و نبود دلیلی برای رقابت بر سر منابع،

the scientists assumed this would make a conflict-free baseline

دانشمندان فرض کردند که این امر موجب ایجاد مبنایی عاری از تعارض

for further research.

برای تحقیقات بیشتر خواهد شد.

But even in these groups,

اما حتی در این گروه‌ها

where membership was only defined by a perceived similarity

که عضویت تنها بر اساس شباهتی ظاهری

in possessing an arbitrary skill,

در داشتن توانایی‌ای تصادفی محقق می‌شد،

individuals still showed in-group bias.

افراد همچنان تبعیض درون‌گروهی نشان می‌دادند.

They consistently gave more to members of their own group than the out-group.

آن‌ها مرتباً به اعضای گروه خودشان نسبت به گروه بیرونی منابع بیشتری می‌دادند.

Later, research went even further,

بعداً تحقیقات بیشتر گسترش یافت،

informing participants that the only thing determining their group membership

و شرکت‌کننده‌ها را مطلع ساخت که تنها چیزی که در تعیین عضویت گروه آنان نقش داشت،

was a coin flip.

انداختن سکه بود.

But group bias still occurred.

اما باز هم تبعیض گروهی رخ داد.

The minimal groups of “us” and “them” were enough.

گروه‌های حداقلی «ما» و «آن‌ها» کافی بودند.

So, in the absence of stereotypes, resource conflicts and status differences,

پس در غیاب کلیشه‌ها، تعارض منابع و اختلافات جایگاهی،

what was left?

دیگر چه عاملی مانده بود؟

What could possibly account for people showing clear preferences

چه عاملی می‌توانست علتِ ابراز علاقه آشکار مردم

for the most temporary and meaningless of groups?

به موقتی‌ترین و بی‌معنی‌ترین گروه‌ها باشد؟

The answer that came to Tajfel and his colleagues was social identity.

جوابی که به ذهن تاجفل و همکارانش آمد، «هویت اجتماعی» بود.

People regularly use group membership to help determine their sense of identity.

مردم مرتباً با عضویت در گروه‌ها به تعیین و شکل‌گیری هویت خود کمک می‌کنند.

And these minimal group experiments suggested that simply being categorized

و این آزمایشات گروه‌های حداقلی نشان داد که صرفاً گروه‌بندی افراد کافیست

as part of a group is enough to link that group to a person’s sense of self.

تا آن گروه را به برداشت و شناخت فرد از خود مرتبط دانست.

Then, in an effort to create a meaningful identity,

سپس در اقدامی برای ایجاد هویتی معنادار،

participants allocated more resources to their in-group than the out-group—

شرکت‌کننده‌ها منابع بیشتری را به گروه درونی خود تخصیص دادند تا گروه بیرونی

pursuing their group's interests despite no clear benefit to themselves

که باعث شد منافع گروه خود را با وجودِ نداشتن منفعت فردی آشکار برای خودشان

as individuals.

دنبال کنند.

Variants of these experiments have been conducted around the globe,

اشکالی از این آزمایشات در سراسر جهان صورت گرفته‌اند،

examining how a shared sense of “us” can affect our attention,

که به بررسی این مسئله پرداخت که چطور مفهوم مشترک «ما» می‌تواند بر توجه‌مان،

perception, memory, and emotions.

ادراک‌مان، حافظه‌مان و احساسات‌مان تاثیر بگذارد.

The mental processes behind minimal group distinctions

فرآیندهای ذهنی پسِ تمایزات گروه‌های حداقلی

appear to be the same as many of those that underlie real group identities.

ظاهراً مشابه خیلی از همان فرآیندهایی‌ست که در پسِ هویت‌های گروه‌های حقیقی وجود دارند.

So it is possible that these seemingly insignificant differences can harden

پس ممکن است که این تفاوت‌های به‌ظاهر جزئی

into much more serious divides.

بتوانند تبدیل به دودستگی‌های جدی‌تر شوند.

That said, minimal groups don't always drive people apart.

با این وجود، گروه‌های حداقلی همیشه باعث جدایی‌انداختن بین افراد نمی‌شوند.

Bringing individuals together in a new group

گردهم‌آوردن افراد در گروهی جدید

can temporarily help people overcome entrenched biases.

می‌تواند کمک کند تا افراد موقتاً تبعیض‌های شدید خود را کنار بگذارند.

However, these positive effects are easily negated by external factors

هرچند، این تاثیرات مثبت به راحتی توسط عوامل بیرونی‌ای که

that reinforce existing group identities.

هویت‌های گروهی موجود را تقویت می‌کنند، بی‌اثر می‌شوند.

Ultimately, the psychology of groups is part of the human condition,

در نهایت، روان‌شناسی گروه‌ها جزئی از وضع و شرایط انسانی،

and our tendency towards in-group bias is an undeniable part of that.

و تمایل ما به تبعیض درون‌گروهی جزئی انکارناپذیر از آن است.

So it's up to all of us to make our groups and ourselves

پس به همه ما بستگی دارد که گروه‌ها خود و خودمان را

as inclusive of others as possible.

تا جای ممکن فراگیر و همگانی کنیم.