How aspirin was discovered - Krishna Sudhir

Translator: Rawee Ma Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

4,000 years ago, the ancient Sumerians made a surprising discovery.

เมื่อ 4,000 ปีก่อน ชาวซูเมเรียโบราณ ได้ค้นพบสิ่งที่น่าประหลาดใจ

If they scraped the bark off a particular kind of tree

เมื่อพวกเขาขูดเปลือกต้นไม้ชนิดหนึ่ง

and ate it,

แล้วกินมัน

their pain disappeared.

ความเจ็บปวดก็หายไป

Little did they know that why they'd found

พวกเขาไม่รู้เลยว่าสิ่งที่พวกเขาได้ค้นพบ

was destined to influence the future course of medicine.

จะมีอิทธิพลกับการแพทย์สมัยใหม่

What the Sumerians had discovered was a precursor to the medicine known today

สิ่งที่ชาววซูเมเรียได้ค้นพบ คือสารตั้งต้นของยาที่รู้จักในปัจจุบัน

as aspirin.

ในชื่อ แอสไพริน

Aspirin's active ingredient is found commonly in willow trees

สารออกฤทธิ์ในยาแอสไพริน พบได้ทั่วไปในต้นวิลโล่

and other wild plants,

และพืชป่าชนิดอื่นๆ

which is how it came to infuse the medical traditions

ซึ่งนำมาสู่ยาดั้งเดิมชนิดต่าง ๆ

of Sumer,

ของชาวซูเมอร์

ancient Egypt,

อียิปต์โบราณ

ancient Greece,

กรีซโบราณ

and other cultures.

และวัฒนธรรมอื่น ๆ

Around 400 BC, Hippocrates, thought of as the father of modern medicine,

ราว ๆ 400 ปี ก่อนคริสศักราช ฮิปโปเครตีส ได้รับการยอมรับว่าบิดาแห่งการแพทย์สมัยใหม่

first recommended chewing willow bark for pain relief

เป็นคนแรกที่ได้แนะนำ ให้เคี้ยวเปลือกต้นวิลโล่เพื่อแก้ปวด

and making willow leaf tea to ease the pain of childbirth.

และทำชาจากใบวิลโล่ เพื่อลดอาการปวดจากการคลอดบุตร

But it took over 2,000 years for us to comprehensively investigate its potential.

แต่ก็ใช้เวลากว่า 2000 ปีกว่าที่เราจะเข้าใจ ความสลับซับซ้อนและศักยภาพของมัน

In the mid-18th century,

ในช่วงกลางคริสตศักราชที่ 18

an Englishman named Edward Stone ran five years of experiments,

ชายชาวอังกฤษชื่อว่า เอ็ดวาร์ด สโตน ได้ทำการทดลองเป็นเวลานาน 5 ปี

showing that willow bark crushed into a powder and eaten

ได้พิสูจน์ให้เห็นว่า เปลือกของต้นวิลโล่ ที่บดเป็นผง และใช้กิน

could cure a fever.

สามารถรักษาไข้ได้

It took nearly another 70 years for a German pharmacist, Johann Buchner,

มันใช้เวลาราว 70 ปี เภสัชกรชาวเยอรมันนี โจฮัน บุสเนอร์

to finally identify and purify the substance that made all this possible,

จึงค้นพบและสกัดยาให้บริสุทธิ์ เท่าที่จะทำได้

a compound called salicin.

กับส่วนผสมที่เรียกว่าซาลิซิน

By then, doctors were routinely using willow bark

แล้วต่อมา แพทย์ม้กจะใช้เปลือกต้นวิลโล่

and other salicin-rich plants, like the herb meadowsweet,

และพืชที่อุดมไปด้วยสารซาลิซิน คล้ายกับพืชสมุนไพรเมโดว์สวีท

to ease pain, fever, and inflammation.

เพื่อลดปวด แก้ไข้ และอาการตัวร้อน

But identifying the exact compound suddenly opened up the possibility

แต่การระบุส่วนผสมได้อย่างแม่นยำในทันที ได้กรุยทางให้กับความเป็นไปได้

of manipulating its form.

ในปรับเปลี่ยนรูปรูปแบบยา

In 1853, a French chemist managed to chemically synthesize the compound,

ในปีค.ศ.1853 นักเคมีชาวฝรั่งเศส สามารถสังเคราะห์ส่วนผสมจากสารเคมี

creating a substance called acetylsalicylic acid.

สร้างเป็นตัวยาที่เรียกว่า กรดอะซีทัลซาลิซิลิก

Then in 1897, the pharmaceutical company Bayer found a new method

และแล้วในปีค.ศ.1897 บริษัทผู้ผลิตยาไบเออร์ ได้ค้นพบวิธีการใหม่

and began marketing the compound as a pain reliever called aspirin.

และเริ่มทำการจำหน่ายมันในฐานะยาลดปวด ที่ชื่อแอสไพริน

This was widely recognized as one of the first synthetic pharmaceutical drugs.

มันเป็นที่จดจำกันได้อย่างกว้างขวาง ว่าเป็นยาที่สังเคราะห์ขึ้นทางเภสัชกรรม

Originally, aspirin was just Bayer's brand name:

ในตอนแรก แอสไพริน เป็นชื่อทางการค้าของไบเออร์

A for acetyl,

เอ มาจาก อะซิทิล

and spir for meadowsweet,

และ สไปร์ หมายถึง ดอกเมโดว์สวีท

whose botanical name is Spiraea ulmaria.

ซึ่งมีชื่อทางพฤกษศาสตร์ว่า สเปอริเร อัลมาเรีย

Soon, aspirin became synonymous with acetylsalicylic acid.

ต่อมาไม่นาน แอสไพรินกลายเป็นชื่อเรียก แทนกรดอะซีทัลซาลิซิลิก

As its influence grew, aspirin was found to ease not just pain,

เมื่อขอบเขตการใช้ของมันกว้างขวางขึ้น แอสไพรินไม่ได้ถูกใช้บรรเทาอาการปวดเท่านั้น

but also many inflammation-related problems,

แต่ยังใช้กับการรักษาอาการอักเสบ ที่เกี่ยวข้องกัน

like rheumatoid arthritis,

เช่น โรคไขข้ออักเสบ

pericarditis, which enflames the fluid-filled sack around the heart,

เยื่อหุ้มหัวใจอักเสบซึ่งทำให้เกิด การอักเสบของเหลวรอบ ๆ หัวใจ

and Kawasaki disease,

และโรคคาวาซากิ

where blood vessels become inflamed.

ที่เส้นเลือดที่เกิดการอักเสบ

Yet, despite aspirin's medical value,

แม้แอสไพรินจะมีคุณค่าทางการแพทย์

at this point, scientists still didn't actually know how it worked.

ปัจจุบันนี้นักวิทยาศาสตร์ก็ยังไม่เข้าใจ การทำงานของมันอย่างแน่ชัด

In the 1960s and 70s, Swedish and British scientists changed that.

ในปีช่วงยุค 1960 และ 70 นักวิทยาศาสตร์ ชาวสวีเดนและชาวอังกฤษค้นพบข้อเท็จจริง

They showed that the drug interrupts the production of certain chemicals

พวกเขาพิสูจน์ได้ว่ายานี้จะไปขัดขวาง การผลิตสารเคมีกลุ่มหนึ่ง

called prostaglandins,

เรียกว่า โพรสทาแกนดิน

which control the transmission of pain sensations and inflammation.

ซึ่งควบคุมการส่งต่อความรู้สึกเจ็บปวด และการอักเสบ

In 1982, that discovery won the researchers a Nobel Prize in Medicine.

การค้นพบนี้เอง ทำให้นักวิจัยได้รับรางวัลโนเบล สาขาการแพทย์ ในปี ค.ศ. 1982

Over time, research has also uncovered aspirin's risks.

เมื่อเวลาผ่านไป นักวิจัยยังได้ค้นพบ ความเสี่ยงจากการใช้แอสไพริส

Overconsumption can cause bleeding in the intestines and the brain.

การใช้แอสไพรินมากเกินไป จะทำให้เกิดเลือดออกในลำไส้และสมอง

It can also trigger Reye's Syndrome,

สามารถกระตุ้นกลุ่มอาการไรย์

a rare but often fatal illness that affects the brain and liver

บางรายถึงตายได้เพราะมีผลต่อสมองและตับ

in children with an infection.

ในผู้ป่วยเด็กที่มีการติดเชื้อ

And in the late 20th century,

และในช่วงปลายศตวรรษที่ 20

aspirin's success had been overshadowed by newer pain killers

ความสำเร็จของแอสไพริน ก็ถูกเบียดบังด้วยยาแก้ปวดที่ใหม่กว่า

with fewer side effects,

ซึ่งมีผลข้างเคียงน้อยกว่า

like acetaminophen and ibuprofen.

เช่น อะซีตามิโนเฟน และไอบูโพรเฟ่น

But in the 1980s, further discoveries about aspirin's benefits

แต่ในช่วงท้าย ๆ ของปี ค.ศ.1980 มีการค้นพบประโยชน์ของแอสไพรินเพิ่มเติม

revived interest in it.

ซึ่งฟื้นฟูความน่าสนใจของมันขึ้นมาอีกครั้ง

In fact, the 1982 Nobel Prize winners also demonstrated

อันที่จริง ผู้ได้รางวัลโนเบลในปี ค.ศ. 1982 ได้อธิบายว่า

that aspirin slows production of thromboxanes,

แอสไพรินชะลอการสร้างธรอมบ็อกแซน

chemicals that cause clumping of platelets,

กลุ่มสารเคมีที่ทำให้เกล็ดเลือดจับตัวกัน

which in turn form blood clots.

ซึ่งทำให้เกิดลิ่มเลือด

A landmark clinical trial showed that aspirin reduced heart attack risk by 44%

ผลการทดสอบในระดับคลินิครายงานว่า แอสไพรินลดอาการเสี่ยงโรคหัวใจถึง 44%

in participants who took the drug.

ในกลุ่มผู้ร่วมทดลองที่ใช้ยานี้

Today, we prescribe it to people at risk of heart attack or stroke

ทุกวันนี้ เราจ่ายแอสไพรินให้กับผู้ป่วย ที่เสี่ยงเป็นโรคหัวใจและเส้นเลือดอุดตัน

because it cuts the likelihood of clots forming in the arteries

เพราะมันช่วยลดโอกาสเกิดลิ่มเลือด ในหลอดเลือดแดง

that supply the heart and brain.

ที่ส่งไปหล่อเลี้ยงหัวใจและสมอง

Even more intriguingly,

ได้อย่างน่าทึ่งมาก

there's a growing body of research that suggests

ทั้งยังมีการค้นพบกายภาพวิทยา ที่ได้มีข้อสังเกตว่า

aspirin reduces the risk of getting and dying from cancer,

แอสไพรินลดความเสี่ยงในการเป็นมะเร็ง และการเสียชีวิตจากโรคมะเร็ง

especially colorectal cancer.

โดยเฉพาะโรคมะเร็งลำไส้ใหญ่

This might be due to aspirin's anti-platelet effects.

อาจจะเป็นเพราะการต้านเกล็ดเลือดของแอสไพริน

By reducing platelet activity, aspirin may decrease the levels of a certain protein

ที่ลดการทำงานของเกล็ดเลือด แอสไพรินอาจจะลดระดับของโปรตีนบางตัว

that helps cancer cells spread.

ที่ช่วยให้มะเร็งแพร่กระจาย

These discoveries have transformed aspirin from a mere pain reliever

การค้นพบเหล่านี้ได้เปลี่ยนสถานะแอสไพริน จากยาลดอาการปวด

to a potentially life-saving treatment.

เป็นยารักษาชีวิตที่มีศักยภาพ

Today, we consume about 100 billion aspirin tablets each year,

ทุกวันนี้ เราใช้ยาแอสไพรินประมาณ 100 ล้านล้านเม็ดต่อปี

and researchers continue searching for new applications.

และนักวิจัยยังค้นหาอย่างต่อเนื่อง เพื่อการประยุกต์ใช้ใหม่ ๆ

Already, aspirin's versatility has transformed modern medicine,

ความอเนกประสงค์ของแอสไพริน ได้ปรับปรุงการแพทย์สมัยใหม่

which is astounding considering its humble beginnings

ซึ่งสร้างเรื่องราวน่าแปลกใจ จากจุดเริ่มต้นที่เรียบง่าย

in a scraping of willow bark.

ของการขูดเปลือกต้นวิลโล่