“What happened when we all stopped” narrated by Jane Goodall

Today we have something a little different.

Translator: Lilit Pipatanusorn Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

วันนี้เรามีบางสิ่ง ที่ต่างไปนิดหน่อย

Dr. Jane Goodall is going to tell you a story.

ดร.เจน กู๊ดดอลล์ จะมาเล่าเรื่องให้ท่านฟังค่ะ

Ready?

รอติดตามจนจบคลิป

Let's begin.

เพื่อฟังวิธีดาวน์โหลดวิดีโอนี้ ในรูปแบบหนังสือภาพสำหรับเด็ก

พร้อมหรือยังค่ะ

It starts as a whisper,

มาเริ่มกันเลยค่ะ

a word on the air.

It can't quite be heard, but you know that it's there.

แว่วเพียง เสียงกระซิบ

บอกความคิด ผ่านสายลม

As gentle as sunlight,

แม้รับรู้ เพียงนิดนิด แต่ก็คิด ว่าได้ยิน

as tenacious as hale,

in its route to the heart, it could not but prevail.

อ่อนโยน ราวแสงแดด

หนักแน่น ราวกู่ร้อง

And the people looked up from their day-to-day tasks,

บนหนทาง สู่ดวงใจ ที่ตรงมา เพื่อพิชิต

their day-to-day jobs

and their day-to-day masks.

มวลมนุษย์ เริ่มเงยหน้า ผละจากกิจ ประจำวัน

They heard or they felt

จากงาน ที่ต้องทำ

where the whisper could lead,

จากหน้ากาก แต่ละอัน

and they looked with eyes wide

อาจได้ยิน หรืออาจรู้สึก

at what that might mean.

ถึงปลายทาง อันเสียงกระซิบ จะนำพา

And once they could see it, they hadn't a chance

ด้วยดวงตา ที่เบิกกว้าง

เมื่อรู้แจ้ง เห็นความหมาย ที่แท้จริง

To resist the sweet song

of the deep spell it cast.

และทันใด ที่มองเห็น ก็หมดโอกาส

จะต้านทาน บทเพลง อันหอมหวาน

But the feeling it brought them at first glance

และล้ำลึก ราวต้องมนต์

was pain,

as they lifted their eyes on the land they had claimed.

แต่ความรู้สึก ที่พร้อมมา ในสัมผัสแรก

Since they saw at last

คือความเจ็บปวด

as if raised from a dream,

เมื่อเหลียวมอง ผืนดินที่ตนอ้างสิทธิ์

they were almost alone on the land and the sea.

เพราะท้ายที่สุด พวกเขาก็มองเห็น

ราวกับตื่นขึ้น จากความฝัน

พวกเขา นั้นลำพัง บนผืนดิน และผืนสมุทร

For the trees had almost gone,

and the bees had almost gone,

and the creatures in their shells by the seas

เพราะต้นไม้ ล้มตาย แทบไม่เหลือ

had almost gone.

และฝูงผึ้ง ก็ล้มตาย แทบไม่เหลือ

And the people felt sad as they saw their new Earth,

และเปลือกหอย ณ ริมหาด

but they knew this was it,

เป็นบ้าน ที่ไร้ชีวิต

one wild chance for rebirth.

และมนุษย์ ก็เศร้าโศก เมื่อมองเห็น โลกใหม่

แต่พวกเขารู้ ว่านี่แหละ

Breaking new ground, seeds rolling down,

โอกาสเดียว ที่จะเกิดใหม่

smell of the earth on your hands and your brow.

พลันตระเตรียม ผืนดินใหม่ เมล็ดพันธุ์ ต่างโปรยปราย

No time for sorrow, we're building tomorrow.

กลิ่นไอดิน สัมผัสใจ เพราะสองมือ และหยาดเหงื่อ

The sound of things growing now keeps us around.

หมดเวลา ให้เศร้าหมอง เรากำลัง สร้างพรุ่งนี้

As the wildness grows, and the deep wood grows,

สรรพสิ่ง ก็ขับขาน และมีเรา อยู่ใกล้ใกล้

and the sense that the future's come to meet you

grows,

กว้างใหญ่ และไพศาล อันป่าไม้ ก็งอกเงย

There's no chance we can rest.

We must do our best.

สัมผัสถึง อนาคต ที่ได้เข้า มาทักทาย

This moment can lead us back home,

ผลิบาน

ไม่มีเวลา ให้หยุดพัก

that's our test.

เราจะต้อง ทุ่มสุดตัว

It starts as a whisper,

เวลานี้จะพา เรากลับบ้านได้

นี่คือ บททดสอบ

a word on the air.

It can't quite be heard, but you know that it's there.

แว่วเพียง เสียงกระซิบ

บอกความคิด ผ่านสายลม

It then spoke like thunder.

แม้รับรู้ เพียงนิดนิด แต่ก็คิด ว่าได้ยิน

Until we all moved.

And we could.

And we did.

เสียงนั้น ลั่นวาจา ราวสายฟ้า

And it's done.

จนกว่าเราทั้งหมดจะขยับ

She's renewed.

และเราทำได้แน่

และเราลงมือทำแล้ว

และเสร็จสมบูรณ์

เธอเกิดใหม่อีกครั้ง

Help turn the whisper into a roar by sharing this poem today.

And subscribe to our channel to learn about the latest exciting efforts

ช่วยกันเปลี่ยนเสียงกระซิบให้เป็น เสียงร้องคำราม โดยแบ่งปันบทกลอนในวันนี้

to curb global emissions and regenerate our planet.

ท่านสามารถดาวน์โหลดหนังสือภาพ ได้ฟรีที่ ed.ted.com/whisper

หรือให้จิตวิญญาณได้โบกไสว ด้วยบทกวีประกอบภาพเคลื่อนไหวเหล่านี้