The emergence of drama as a literary art - Mindy Ploeckelmann

ต้นกำเนิดการละครในฐานะงานวรรณกรรม - มินดี้ โพลเคิลมานน์ (Mindy Ploeckelmann)

Transcriber: Andrea McDonough Reviewer: Jessica Ruby

Translator: Yada Sattarujawong Reviewer: Kanawat Senanan

In the 11th and 12th centuries,

ในช่วงศตวรรษที่ 11 และ ศตวรรษที่ 12

most English commoners were illiterate.

ชาวอังกฤษส่วนมากไม่รู้หนังสือ

Since they had no way to learn the Bible,

ทำให้พวกเขาไม่มีหนทาง ในการเข้าถึงพระคัมภีร์ไบเบิล

the clergy came up with an inventive solution:

นักบวชจึงคิดค้นวิธีแก้ปัญหาดังกล่าว

they'd create plays out of certain Bible stories

ด้วยการเล่นละครเพื่อแสดงเรื่องราว ในคัมภีร์ไบเบิล

so even people who couldn't read could learn them.

เพื่อให้ผู้คนที่อ่านหนังสือไม่ออก สามารถรับรู้เรื่องราวเหล่านี้ได้

These were called mystery plays

ละครในยุคแรกนี้เรียกกันว่า ละครศาสนา (ละครปริศนา)

because they revealed the mystery of God's word.

เพราะมันช่วยเปิดเผยให้คนรู้จัก ความลึกล้ำของพระวาจาของพระเจ้า

At about the same time,

ในขณะเดียวกัน

the clergy also developed plays

นักบวชก็พัฒนาการเล่นละครนี้

about the saints of the church,

ให้เกี่ยวกับนักบุญท่านต่างๆในศาสนา

called miracle plays.

กลายเป็นละครที่เรียกว่า ละครปาฏิหารย์

In the beginning,

ในตอนแรก

the clergy members acted out Bible stories

นักบวชก็ร่วมกันแสดงเรื่องจากพระคัมภีร์ไบเบิล

on the steps outside the cathedral.

บนขั้นบันได บริเวณหน้าโบสถ์

The audience reacted so well

แต่ผู้ชมให้การต้อนรับดีมาก

that soon they needed to move out to the street

จนพวกเขาต้องย้ายออกไปแสดงกลางถนน

around the town square.

รอบๆลานกลางเมือง

By building moving carts to put on each play

ด้วยการสร้างรถเลื่อนได้ สำหรับเป็นฉากของละครแต่ละเรื่อง

and by lining up one after the other,

และด้วยการเรียงรถลากเหล่านี้ต่อๆกัน

they could put on cycles of stories,

พวกเขาก็สามารถเล่นเรื่องต่างๆ ด้วยการวนรถเวียนออกไป

which would take the viewer

และสามารถพาผู้ชม

from Genesis

ให้ได้ดูเรื่องราวตั้งแต่บทแรก คือบทปฐมกาล (Genesis)

to Revelation.

ไปจนถึงบทสุดท้ายคือ คัมภีร์วิวรณ์ (Revelation)

These movable carts, called pageants,

รถลากเหล่านี้ ที่เรียกว่า รถละครเร่

looked like huge boxes on wheels.

มีลักษณะคล้ายกล่องสี่เหลี่ยมติดล้อ

Each was two stories tall.

แต่ละคันแบ่งออกเป็นสองชั้น

The bottom story was curtained off

ส่วนตอนล่างถูกบังด้วยผ้าม่าน

and was used for costumes, props, and dressing.

และใช้สำหรับการเปลี่ยนเครื่องแต่งกาย และเก็บอุปกรณ์

The top platform was the stage for the performance.

ชั้นบนที่ยกสูงเป็นส่วนที่เป็นเวทีที่ใช้แสดง

Spectators assembled in various corners of the town,

ผู้ชมมารวมตัวกันตามจุดต่างๆในเมือง

and the pageant would move around in the cycle

แล้วรถละครเร่เหล่านี้ก็จะขยับไปเรื่อยๆ วนเป็นวงกลม

until the villagers had seen the entire series.

จนกระทั่งชาวบ้านได้ดูเรื่องครบทุกตอน

Soon, the plays required more actors

ไม่นานนักคณะละครก็ต้องการนักแสดง เพิ่มมากขึ้น

than the clergy could supply.

ซึ่งมากเกินกว่าที่บุคคลากรทางศาสนาจะช่วยได้

So, by the 13th century,

ดังนั้น ในศตวรรษที่ 13

different guilds were asked to be responsible

สมาคมอาชีพต่างๆ ก็ถูกขอให้ช่วยรับผิดชอบ

for acting out different parts of the cycle.

ในการแสดงเนื้อเรื่องส่วนต่างๆ ของเรื่องราวทั้งหมด

The assignments were meant to reflect

การแบ่งเนื้อเรื่องส่วนต่างๆ ก็ตั้งใจจะให้สะท้อนกับ

the guilds' professions.

ลักษณะอาชีพของแต่ละสมาคม

For example, the carpenter's guild might put on

ยกตัวอย่างเช่น กลุ่มช่างไม้ อาจจะเป็นคนจัดการแสดง

the story of Noah's Ark,

เรื่อง เรือของโนอาห์

and the baker's guild might put on The Last Supper.

และ กลุ่มช่างทำขนมปัง อาจจะเป็นคนจัดแสดง เรื่อง อาหารมื้อสุดท้าย

Can you imagine what might happen to the story

คุณนึกภาพออกไหมว่าจะเป็นอย่างไร

if the butcher's guild put on The Crucifixion of Christ?

ถ้ากลุ่มพ่อค้าเนื้อเป็นคนจัดการแสดง เรื่องการตรึงกางเขนพระเยซูคริสต์

Yes, without the clergy,

ใช่แล้ว เมื่อไม่มีบุคคลากรทางศาสนามาเกี่ยวข้อง

the plays soon started changing

เนื้อหาของละครก็ค่อยๆเปลี่ยนแปลงไป

from their true Bible stories.

จากเรื่องดั้งเดิมตามพระคัมภีร์ไบเบิล

By the end of the 14th century, a new form of drama,

พอถึงช่วงปลายศตวรรษที่ 14 ก็เกิดลักษณะของละครแบบใหม่ขึ้น

called the morality play, had evolved.

ชื่อว่า ละครคุณธรรม

Faith,

ความเชื่อ

truth,

charity,

ความจริง

การช่วยเหลือผู้อื่น

and good deeds

all became characters on the stage.

และการกระทำดี

กลายเป็นคัวละครที่มาแสดงอยู่บนเวที

And, at the same time, the opposite virtues

ในขณะเดียวกัน ลักษณะที่ตรงกันข้ามเช่น

of falsehood,

ความผิด

covetousness,

ความขลาดกลัว

worldly flesh,

เรื่องโลกีย์

and the devil

became the antagonists.

และซาตาน

ก็กลายเป็นตัวร้ายเช่นกัน

The morality plays were allegorical stories

ละครคุณธรรมเหล่านี้ก็เป็นเรื่องที่แฝงคติธรรม

in which these characters battled for the control of the soul.

ซึ่งตัวละครที่เป็นนามธรรมเหล่านี้ ต่อสู้กันเพื่อยึดครองจิตวิญญานของเรา

Audiences loved the immoral characters,

ผู้ชมชื่นขอบตัวละครที่ไร้คุณธรรม

and spectators were encouraged

และผู้ชมยังได้รับการสนับสนุน

to interact with the actors.

ให้โต้ตอบกับนักแสดง

Throwing rotten food

เช่น การโยนผลไม้เน่า

and even getting into scuffles with other spectators

หรือแม้แต่การถกเถียงกับผู้ชมคนอื่นๆ

became very common.

กลายเป็นเรื่องปกติธรรมดาในการชมละคร

The character of the devil

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตัวละครซาตาน

often would roam through the crowds

มักจะเดินเข้าไปในกลุ่มผู้ชม

and pull unsuspecting watchers

และดึงเอาคนที่กำลังไม่ได้ระวังตัว

into a hell that was depicted as a dragon's mouth.

เข้ามาอยู่ในฉากนรก ซึ่งจำลอง เป็นปากของมังกร

The virtuous Biblical stories had morphed

ละครที่เคยเป็นกระบวนการเล่าเรื่องราวในพระคัมภีร์ไบเบิลที่ศักดิ์สิทธ์ ได้วิวัฒนาการกลายเป็น

into crude and sometimes comic stories.

เรื่องหยาบโลน และเรื่องขำขัน

The clergy intended to teach against immorality.

จากละครที่กลุ่มศาสนาอยากจะใช้สอนศีลธรรม

How ironic, then, that the morality plays

แต่เป็นเรื่องตลกร้ายที่สุดท้ายแล้ว ละครคุณธรรม

actually encouraged vices as more popular than virtues.

ก็กลับกลายเป็นละครที่ได้รับความนิยม จากเนื้อหาที่ไม่ได้สื่อถึงคุณธรรม

By the mid-15th century,

พอถึงช่วงกลางศตวรรษที่ 15

the church started to outlaw these performances.

โบสถ์ก็แบนการจัดการแสดงละครประเภทนี้

Town charters required that any theater

เทศบาลเมืองออกข้อกำหนดให้โรงละคร

must be built outside the city wall.

ต้องถูกสร้างขึ้นนอกเขตกำแพงเมือง

One of the first theaters

และหนึ่งในโรงละครแห่งแรกๆ

was built like a larger version of a pageant,

ก็ถูกสร้างขึ้นในรูปของแท่นที่ใช้ในงานฉลอง

with tiers of gallery seating

มีที่นั่งที่ลดหลั่นกัน

encircling a grassy area in front of the stage.

ซึ่งล้อมรอบบริเวณที่เป็นพื้นหญ้าเล็กๆที่อยู่หน้าเวที

Sound familiar?

ฟังดูคุ้นๆไหม?

A young William Shakespeare

ตอนที่เขายังเด็ก วิลเลียม เชคสเปียร์ (William Shakespeare)

developed his craft here at the theater

ก็ฝึกฝนฝีมือของเขาที่โรงละครแห่งนี้

that was eventually renamed The Globe.

โรงละครซึ่งในตอนท้ายถูกตั้งชื่อใหม่ว่า เดอะโกลบ (The Globe)

The medieval morality play had led to Renaissance playwrights

สิ่งที่พัฒนาจากละครเรื่องศีลธรรมในยุคกลาง ก็คือบทละครยุคฟื้นฟูศิลปวัฒนธรรมที่โด่งดัง

who were inspired by the inner struggles

ละครซึ่งได้แรงบันดาลใจมาจากแรงผลักดันภายในจิตใจ

and the conscience of man.

และจิตสำนึกของมนุษย์

And that, in essence, is how drama emerged

และนี่แหละคือบทสรุปต้นกำเนิดของการละคร

as a literary art form.

ในฐานะที่เป็นศิลปะ และวรรณกรรม