The man who lost his sense of touch - Antonio Cataldo

Translator: Panisa Srimanusrat Reviewer: Napakchanun P. Dutta

In 1971, Ian Waterman suddenly collapsed from a severe case

ในปี 1971 เอียน วอเทอร์แมน ล้มป่วยกระทันหันจากโรคร้าย

of what seemed to be gastric flu.

ที่คาดว่าเป็นโรคหวัดลงกระเพาะ

His illness passed after a few days,

อาการป่วยของเขาดีขึ้นภายในไม่กี่วัน

but a stranger set of symptoms lingered.

แต่อาการแปลก ๆ ของโรคยังคงหลงเหลืออยู่

Although his muscles and joints remained healthy,

ถึงแม้ว่ากล้ามเนื้อและข้อต่อ ของเขายังสมบูรณ์ดี

Waterman was unable to move.

แต่ วอเทอร์แมน กลับไม่สามารถขยับตัวได้

In fact, he was unable to feel anything from the neck down.

อันที่จริง เขาไม่มีความรู้สึกอะไรเลย ตั้งแต่ช่วงคอลงไป

Eventually, he was diagnosed with a rare and extreme form of deafferentation,

ในที่สุด เขาได้รับการวินิจฉัยว่ามีอาการ สูญเสียประสาทสัมผัสที่พบได้ยากและร้ายแรง

a neurological condition in which certain signals

อาการทางระบบประสาทซึ่งเป็นสัญญาณเฉพาะ

from the nervous system are interrupted or impaired.

จากระบบประสาทถูกรบกวนหรือเกิดความบกพร่อง

Without his body's constant feedback on how his limbs were moving,

การที่ร่างกายของเขาไม่รับรู้ วิธีขยับแขนขาให้เคลื่อนไหวได้อย่างไร

Waterman was unable to sit up, stand, or walk.

ทำให้ วอเทอร์แมน ไม่สามารถ ลุกขึ้นนั่ง ยืน หรือเดิน

But over time, he taught himself to use sight to judge the distance

แต่เมื่อเวลาผ่านไป เขาได้เรียนรู้ ที่จะใช้สายตาคำนวนระยะทาง

of his limbs from other objects.

จากแขนขาของเขากับวัตถุ

And eventually he regained complete control of his body—

และในที่สุด เขาก็กลับมาควบคุมร่างกาย ของตัวเองได้ทั้งหมด

so long as he could see it.

ตราบเท่าที่เขาสามารถมองเห็น

We often don’t think of touch as being a vital part of movement.

เรามักจะคิดไม่ถึงว่าการสัมผัส เป็นปัจจัยสำคัญของการเคลื่อนไหว

But touch is just one part of the somatosensory system,

แต่การสัมผัสเป็นเพียงส่วนหนึ่งของ ระบบประสาทรับความรู้สึกทางกาย

a network that oversees all the sensations

ซึ่งเป็นเครือข่ายที่ครอบคลุม ประสาทสัมผัสทั้งหมด

arising from the surface and interior of our bodies.

ตั้งแต่ผิวไปจนถึงภายในร่ายกาย

Touch, pain, temperature, and our awareness of our bodies in space—

การสัมผัส ความเจ็บปวด อุณหภูมิ และการตระหนักถึงร่างกายของเราในส่วนนี้

also known as proprioception— are regulated by this system.

ซึ่งถูกเรียกว่า การรับรู้อากัปกิริยา ก็ถูกควบคุมภายใต้ระบบนี้เช่นกัน

And when something goes wrong, the effects can be dramatic.

และเมื่อมีบางอย่างผิดปกติ ผลกระทบที่เกิดขึ้นอาจถึงขั้นร้ายแรงได้

All these sensations are processed by millions of tiny receptor cells

ประสาทสัมผัสทั้งหมดนี้เกิดจาก เซลล์รับความรู้สึกตัวเล็ก ๆ หลายล้านเซลล์

embedded in our skin, muscles, tendons, and organs.

ฝังอยู่ในผิวหนัง กล้ามเนื้อ เส้นเอ็น และอวัยวะต่าง ๆ

Every square centimeter of our skin is packed with hundreds of these cells,

ทุก ๆ หนึ่งตารางเซนติเมตรของผิวหนังเรา ถูกอัดแน่นไปด้วยเซลล์เหล่านี้หลายร้อยเซลล์

and their shape, size, and depth determine what kind of stimuli they respond to.

ซึ่งรูปร่าง ขนาด และความลึกของเซลล์ เป็นตัวกำหนดประเภทของสิ่งเร้าที่มันตอบสนอง

Mechanoreceptors sense mechanical deformation of the skin.

ตัวรับสัมผัสทางกลจะสัมผัสได้ถึง ความเปลี่ยนแปลงเชิงกลทางผิวหนัง

This could be triggered by low or high frequency vibrations,

ซึ่งถูกกระตุ้นได้โดยการสั่นสะเทือน ที่มีความถี่ต่ำหรือสูง

a stretch, or simply light, static pressure.

ด้วยการยืด หรือการกด และดันเบา ๆ

Thermoreceptors respond to temperature changes,

ตัวรับอุณหภูมิจะตอบสนองต่อ อุณหภูมิที่เปลี่ยนแปลง

while nociceptors sense pain.

ในขณะที่โนซิเซ็ปเตอร์ ก็รับสัมผัสความเจ็บปวด

And propriocepters sit deep in your muscles and tendons,

และโพรพริโอเซ็ปเตอร์ ที่อยู่ลึกข้างในกล้ามเนื้อและเส้นเอ็น

continually detecting and relaying information

จะคอยตรวจจับและส่งต่อข้อมูล

about the position of your body.

เกี่ยวกับตำแหน่งของร่างกายอยู่เสมอ

Your brain then combines this information with other sensory data

จากนั้นสมองของเราจึงค่อยรวมข้อมูลเหล่านี้ เข้ากับข้อมูลที่เป็นตัวรับความรู้สึกอื่น ๆ

to move through space without needing to see your limbs.

เพื่อที่จะพาร่างกายเคลื่อนผ่านพื้นที่ไป โดยที่ไม่จำเป็นต้องมองเห็นแขนและขา

All of these receptors work by sending electrical signals to the brain

ตัวรับทั้งหมดนี้ทำงานโดย การส่งสัญญาณไฟฟ้าไปสู่สมอง

through fibers they’re attached to.

ผ่านเส้นใยที่ยึดอยู่

And the speed of those signals varies with the fiber’s thickness.

และความเร็วของสัญญาณเหล่านั้น ก็ต่างกันไปตามความหนาของเส้นใย

For example, some nociceptors are attached to fibers

ยกตัวอย่าง เช่น ตัวรับความรู้สึกปวด บางตัวเกาะอยู่กับเส้นใย

with slightly more conductive, fatty myelin than others.

ที่มีความเสถียรกว่าและมี เยื่อหุ้มเส้นใยประสาทที่หนากว่าเล็กน้อย

So when you get hurt, the electrical impulses from thicker nociceptors

เมื่อคุณได้รับบาดเจ็บ แรงกระตุ้นไฟฟ้า จากตัวรับความรู้สึกปวดที่หนากว่า

trigger sharp, intense pain,

จะกระตุ้นให้เกิดอาการปวดเฉียบพลันและรุนแรง

while thin, unmyelinated nociceptors are responsible

ในขณะที่ ตัวรับความรู้สึกปวดที่บางกว่า และไม่มีเยื่อหุ้มเส้นใยประสาท

for the dull, aching pain that follows.

จะทำหน้าที่ให้เกิดอาการปวดและชาแทน

And since the fibers carrying tactile information are much thicker

และเนื่องจากเส้นใยที่ขนส่งข้อมูล ของการสัมผัสมีลักษณะค่อนข้างหนากว่า

than those carrying nociceptive signals,

เส้นใยที่ขนส่งสัญญาณความเจ็บปวด

rubbing an injury can produce temporary relief from the pain

การนวดแผลจึงสามารถช่วย บรรเทาอาการเจ็บได้ชั่วคราว

These receptors generate a constant flood of signals

ตัวรับความรู้สึกเหล่านี้จะผลิต สัญญาณจำนวนมหาศาล

that travel through the nervous system to the brain.

ที่เคลื่อนย้ายผ่านระบบประสาทไปยังสมอง

But if this process is disrupted—

แต่ถ้าหากกระบวนการนี้เกิดการรบกวน

either by damage to the skin, the nerves, or the brain—

ไม่ว่าจะเกิดความเสียหายต่อผิวหนัง ระบบประสาท หรือสมองก็ตาม

the network breaks down.

เครือข่ายนี้ก็จะพังทลายลง

And since it underpins so many bodily functions,

และเนื่องจากมันรองรับการทำงาน ของร่างกายหลายหน้าที่

damage to the somatosensory system can manifest in a wide variety of ways.

ความเสียหายในระบบประสาทรับความรู้สึกทางกาย จึงแสดงอาการออกมาได้หลายทาง

In Waterman’s case, an autoimmune reaction

ในกรณีของ วอเทอร์แมน ปฏิกิริยาแพ้ภูมิตัวเอง

attacked a large swath of his nervous system,

เข้าโจมตีระบบประสาทของเขาเป็นวงกว้าง

leaving him with no tactile or proprioceptive sensations

ทำให้เขาสูญเสียการรับรู้ทางสัมผัส และการรับรู้ทางอากัปกิริยา

from the neck down.

ตั้งแต่ช่วงคอลงไป

But deafferentation is just one of many somatosensory disorders.

แต่การสูญเสียประสาทสัมผัสก็เป็นแค่หนึ่งใน ความผิดปกติทางประสาทรับความรู้สึกทางกาย

Individuals can receive damage to a specific brain area or a section of skin,

โดยผู้คนอาจมีโอกาสได้รับความเสียหาย บริเวณสมองเฉพาะที่หรือตามผิวหนัง

resulting in the loss of certain sensations in particular locations.

ซึ่งก่อให้เกิดการสูญเสียประสาทสัมผัส ในบริเวณส่วนใดส่วนหนึ่งได้

And the impact of this loss can be significant.

และจากการสูญเสียนี้ อาจส่งผลกระทบสำคัญอย่างเห็นได้ชัด

Losing tactile sensations makes it difficult to gauge how much strength

การสูญเสียการรับรู้สัมผัส ทำให้ยากต่อการคาดคะเนพละกำลัง

to use in a situation.

ที่จะใช้ในแต่ละสถานการณ์

Without the warning signals provided by thermal and pain stimuli,

การไม่ได้รับสัญญาณเตือนจากสิ่งกระตุ้น ที่มีอุณหภูมิร้อนและสร้างความเจ็บปวด

we don’t react when our bodies are damaged.

ทำให้ร่างกายของเราไม่ตอบสนอง เมื่อได้รับความเสียหาย

And, being deprived of social touch can cause a condition

และการขาดการสัมผัสจากผู้อื่น ในสังคมก็สามารถก่อให้เกิดสภาวะ

known as touch starvation,

ที่เรียกว่า การโหยหาการสัมผัส

characterized by anxiety, depression,

ซึ่งมีลักษณะของความวิตกกังวล ซึมเศร้า

high blood pressure, and even a weakened immune system.

ความดันสูง รวมถึงระบบภูมิต้านทานอ่อนแอลง

Many individuals who face these realities have found innovative ways to adapt.

หลายคนที่เผชิญกับความจริงเหล่านี้ ได้พบหนทางใหม่ ๆ เพื่อปรับตัว

But it’s undeniable that all these invisible sensations

แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า ประสาทสัมผัสที่ไร้รูปร่างเหล่านี้

play a vital role in how we navigate the world—

มีบทบาทสำคัญ ในการนำทางโลกของเรา

even if they can be difficult to put your finger on.

ถึงแม้ว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจก็ตาม