The man who lost his sense of touch - Antonio Cataldo

Translator: sadegh vn Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

In 1971, Ian Waterman suddenly collapsed from a severe case

در سال ۱۹۷۱، اِیان واترمن به طرز غیر منتظره‌ای به واسطه نوع شدیدی از

of what seemed to be gastric flu.

آنفولانزای معده زمین‌گیر شد.

His illness passed after a few days,

بیماری‌اش پس از چند روز رفع شد،

but a stranger set of symptoms lingered.

اما یک‌سری علائم عجیب پابرجا ماندند.

Although his muscles and joints remained healthy,

با اینکه عضلات و مفاصلش در سلامت کامل بودند،

Waterman was unable to move.

واترمن نمی‌توانست حرکت کند.

In fact, he was unable to feel anything from the neck down.

در واقع، او از گردن به پایین هیچ چیز حس نمی‌کرد.

Eventually, he was diagnosed with a rare and extreme form of deafferentation,

در نهایت تشخیص داده شد که او مبتلا به نوع نادر و شدیدی از آوران برداری شده است؛

a neurological condition in which certain signals

این مشکلی عصب شناختی است به گونه‌ای که انتقال سیگنال‌های اصلی

from the nervous system are interrupted or impaired.

از دستگاه عصبی بدن با مشکل مواجه شده و یا قطع می‌شوند.

Without his body's constant feedback on how his limbs were moving,

بدون بازخورد ثابت بدنش در مورد چگونگی اندام‌های حرکتی‌اش،

Waterman was unable to sit up, stand, or walk.

واترمن قادر به نشستن، ایستادن یا راه رفتن نبود.

But over time, he taught himself to use sight to judge the distance

اما با گذر زمان، او یاد گرفت از بینایی‌اش برای برآورد فاصله

of his limbs from other objects.

دست و پا‌هایش با دیگر اشیاء بهره ببرد.

And eventually he regained complete control of his body—

و سرانجام توانست کنترل کامل بدنش را دوباره بدست آورد --

so long as he could see it.

با این شرط که دیدش مختل نشود.

We often don’t think of touch as being a vital part of movement.

ما غالباً حس لامسه را از عوامل حیاتی حرکت به شمار نمی‌آوریم،

But touch is just one part of the somatosensory system,

اما حس لامسه زیر نظر دستگاه حسی-حرکتی بدن است،

a network that oversees all the sensations

شبکه‌ای که نقش نظارت بر احساسات

arising from the surface and interior of our bodies.

برآمده از سطوح خارجی و داخلی بدنمان را بر عهده دارد.

Touch, pain, temperature, and our awareness of our bodies in space—

لمس، درد، تغییرات دما و آگاهی از موقعیت فضایی بدنمان

also known as proprioception— are regulated by this system.

که به حس عمقی هم معروف است، توسط این دستگاه کنترل می‌شوند.

And when something goes wrong, the effects can be dramatic.

و اگر مشکلی پیش بیاید، نتایج می‌توانند تکان‌دهنده باشند.

All these sensations are processed by millions of tiny receptor cells

تمام این احساسات توسط میلیون‌ها سلول گیرنده کوچک

embedded in our skin, muscles, tendons, and organs.

که در پوست، ماهیچه‌ها، تاندون‌ها و اندام‌ها تعبیه شده‌اند، پردازش می‌شوند.

Every square centimeter of our skin is packed with hundreds of these cells,

هر سانتی متر مربع از پوست انسان با صد‌ها عدد از این سلول‌ها پوشیده شده‌اند

and their shape, size, and depth determine what kind of stimuli they respond to.

که شکل، اندازه و عمق هرکدام بسته به نوع محرک مورد نظرشان متفاوت است.

Mechanoreceptors sense mechanical deformation of the skin.

گیرنده‌های مکانیکی تغییر شکل مکانیکی پوست را حس می‌کنند.

This could be triggered by low or high frequency vibrations,

این محرک‌ها می‌توانند توسط ارتعاشات با فرکانس پایین یا بالا،

a stretch, or simply light, static pressure.

یک کشش یا یک فشار استاتیک خیلی خفیف تحریک شوند.

Thermoreceptors respond to temperature changes,

گیرنده‌های حرارتی در هنگام تغییرات دما پاسخ می‌دهند،

while nociceptors sense pain.

درحالی که گیرنده‌های درد مسئول دریافت حس درد هستند.

And propriocepters sit deep in your muscles and tendons,

گیرنده‌های حسی هم که در اعماق، در عضلات و تاندون‌ها جای دارند،

continually detecting and relaying information

به صورت مداوم در حال دریافت و انتقال اطلاعات

about the position of your body.

موقعیت بدن شما به مغز هستند.

Your brain then combines this information with other sensory data

سپس مغز شما این اطلاعات را با دیگر داده‌های حسی ترکیب می‌کند،

to move through space without needing to see your limbs.

تا بتوانید بدون نیاز به نگاه کردن به دست و پاهایتان، آنها را حرکت دهید.

All of these receptors work by sending electrical signals to the brain

تمام این گیرنده‌ها با ارسال پیام به صورت جریان الکتریکی به مغز از طریق

through fibers they’re attached to.

الیاف‌هایی که بهشان متصل شده‌اند فعالیت می‌کنند.

And the speed of those signals varies with the fiber’s thickness.

و سرعت آن سیگنال‌ها بسته به ضخامت الیاف متفاوت است.

For example, some nociceptors are attached to fibers

برای مثال، برخی از گیرنده‌های درد فیبر‌هایی دارند که در انتقال سیگنال‌ها

with slightly more conductive, fatty myelin than others.

کمی رسانا‌تر هستند؛ اینها با غلاف میلین (یک بافت چربی) ضخیم‌تری پوشیده شده‌اند.

So when you get hurt, the electrical impulses from thicker nociceptors

بنابراین وقتی آسیب می‌بینید، گیرنده‌های ضخیم‌تر درد، پیام‌های الکتریکی

trigger sharp, intense pain,

درد سنگین و شدیدی را مخابره می‌کنند،

while thin, unmyelinated nociceptors are responsible

در حالی که گیرنده‌های درد با ضخامت کمتر و فاقد میلین،

for the dull, aching pain that follows.

مسئول درد‌های خفیف و پیش پا افتاده هستند.

And since the fibers carrying tactile information are much thicker

و از آنجایی که الیاف حاوی پیام‌های حس لامسه ضخامت بیشتری نسبت به

than those carrying nociceptive signals,

گیرنده‌های درد دارند،

rubbing an injury can produce temporary relief from the pain

مالیدن قسمت آسیب‌دیده بدن می‌تواند باعث تسکین موقت درد شود.

These receptors generate a constant flood of signals

این گیرنده‌ها سیل ثابتی از سیگنال‌ها را تولید می‌کنند

that travel through the nervous system to the brain.

که از طریق سیستم عصبی به مغز می‌رسند.

But if this process is disrupted—

اما اگر این روند به وسیله

either by damage to the skin, the nerves, or the brain—

آسیب دیدن پوست، اعصاب و یا مغز با اختلال مواجه شود،

the network breaks down.

شبکه به کل از هم می‌پاشد.

And since it underpins so many bodily functions,

و از آنجایی که آن پایه و اساس بسیاری از فعالیت‌های بدن است،

damage to the somatosensory system can manifest in a wide variety of ways.

آسیب وارد شدن به دستگاه حسی-حرکتی به طرق مختلف می‌تواند اثرش را نشان دهد.

In Waterman’s case, an autoimmune reaction

در مورد واترمن، یک واکنش خود‌ایمنی

attacked a large swath of his nervous system,

قسمتی از سیستم عصبی او را مورد هدف قرار داد،

leaving him with no tactile or proprioceptive sensations

و موجب شد تا او حس لامسه یا حواس عمقی را

from the neck down.

از گردن به پایین احساس نکند.

But deafferentation is just one of many somatosensory disorders.

اما آوران‌برداری تنها یکی از چندین اختلال حسی-حرکتی به شمار می‌آید.

Individuals can receive damage to a specific brain area or a section of skin,

افراد ممکن است به ناحیه خاصی از مغز و یا بخشی از پوستشان آسیب وارد شود،

resulting in the loss of certain sensations in particular locations.

و در نتیجه بخشی از حواس پنچگانه‌شان در نواحی مشخص از دست برود.

And the impact of this loss can be significant.

و تأثیر این مشکل می‌تواند قابل توجه باشد.

Losing tactile sensations makes it difficult to gauge how much strength

از دست دادن حس لامسه ارزیابی میزان قدرت مورد نیاز برای استفاده در یک موقعیت را

to use in a situation.

سخت می‌کند.

Without the warning signals provided by thermal and pain stimuli,

با نبود پیام‌های هشدار دهنده که حاصل محرک‌های حرارتی و درد هستند،

we don’t react when our bodies are damaged.

فرد در هنگام آسیب دیدن بدنش واکنشی از خود نشان نمی‌دهد.

And, being deprived of social touch can cause a condition

و محروم بودن از لمس‌های فیزیکی در روابط اجتماعی می‌تواند به شرایطی بینجامد

known as touch starvation,

که به عطش لمس معروف است.

characterized by anxiety, depression,

این وضعیت با اضطراب، افسردگی،

high blood pressure, and even a weakened immune system.

فشار خون بالا و حتی سیستم ایمنی ضعیف همراه است.

Many individuals who face these realities have found innovative ways to adapt.

بسیاری از افرادی که با این مشکل مواجه‌اند،

به راه‌های مبتکرانه‌ای برای سازگاری دست پیدا کرده‌اند.

But it’s undeniable that all these invisible sensations

اما نمی‌توان منکر این شد که تمام این احساسات نادیدنی

play a vital role in how we navigate the world—

نقشی حیاتی در نحوه هدایت حرکت ما ایفا می‌کنند.

even if they can be difficult to put your finger on.

حتی اگر که عملکردشان خیلی سریع نباشد.