The Chinese legend of the butterfly lovers - Lijun Zhang

Translator: Suji Grammy Reviewer: Young Translators

Adjusting her disguise, Zhu Yingtai prepared to bid her parents goodbye.

மாறுவேடத்தை சரிசெய்து, ஷு இங்டாய் பெற்றோர்களிடம் விடைபெற தயார் ஆனாள்.

She had always been a dutiful daughter— staying home

அவள் வீட்டில் இருக்கும் போது பணிவான மகளாய் இருந்தாள்

and creating works of embroidery that brought her parents pride.

பூத்தையல் செய்து அவள் பெற்றோர்க்கு பெருமை சேர்த்தாள்.

And yet, although only boys were allowed at the Confucius Academy in Hangzhou,

காங்சூயில் உள்ள கன்பூசியஸ் கல்விச்சாலையில் ஆண்கள் மட்டுமே அனுமதிக்கப்பட்டது,

what Yingtai truly wanted was to go to school.

ஆனால் இங்டாய்க்கு பள்ளி செல்ல வேண்டும் என்று ஆசை.

She begged her parents to let her attend dressed as a boy

ஆண் குழந்தை போல் உடையணிந்து பள்ளி செல்ல அனுமதிக்குமாறு பெற்றோரிடம் வேண்டினாள்

and, seeing her determination and clever disguises, they finally agreed.

அவளின் தீர்மானத்தையும், மாறுவேடத்தையும் பார்த்து பெற்றோர் அனுமதி கொடுத்தார்கள்.

However, they only gave her permission when she promised

இருப்பினும், அவளுடைய உண்மையான அடையாளத்தை ரகசியமாக வைத்திருப்பதாகவும்,

to keep her true identity a secret

இறுதியில் அவர்கள் அவளுக்காக அமைக்கும் பாரம்பரிய பாதைக்குத் திரும்புவதாகவும்

and eventually return to the traditional path they’d set for her.

உறுதியளித்தபோது மட்டுமே அவர்கள் அவளுக்கு அனுமதி அளித்தனர்.

Elated, Yingtai began her journey to Hangzhou.

மகிழ்ச்சியுடன், இங்டாய் ஹாங்ஜோவிற்கு தனது பயணத்தைத் தொடங்கினாள்.

On the way, she found herself at a crossroads,

வழியில், ஒரு குறுக்குச்சாலைய் சென்று அடைந்தாள்,

unsure which route to take when a young man approached.

எப்படி செல்லுவது என தெரியாமல் நின்றாள், அப்போது ஒரு வலிபன் அணுகினான்.

As their eyes met, they shared an instant connection.

இருவரின் கண்கள் சந்தித்தபோது, இனம்புரியாத ஒரு தொடர்பை உணர்ந்தார்கள்.

Yingtai learned that his name was Liang Shanbo,

அந்த வாலிபன் பெயர் லியாங் சான்போ என இங்டாய்க்கு தெரியவந்தது,

and that he’d be her classmate at the academy,

அவனும் கலைக்கூடத்திற்கு செல்லுகிறான் என தெரிந்து,

so they walked the rest of the way together, rapt in conversation.

அதனால் மெய் மறந்து பேச்சிக்கொண்ட மிதி பயணத்தை தொடர்ந்தார்கள்.

Yingtai realized that, despite her meticulous disguise,

அவள் மாறுவேடத்தில் இருந்தாலும்,

she felt that she could finally be herself.

தான் நிலை மாறமால் இருப்பது போல் உணர்ந்தாள்.

The two decided to celebrate what they thought would be

நீண்ட, நெருக்கமாகும் நட்பை கொண்டாட முடிவு செய்த

a long, close friendship, and became sworn brothers.

இருவரும் சகோதரர்களாக இருப்பதாக சத்தியம் செய்தார்கள்.

At the academy, Yingtai buried herself in books

இரவு பகல் பார்க்கமால், கலைக்கூடத்தில் இங்டாய்

and studied with Shanbo late into the nights.

முழு கவனத்துடன் சான்போயுடன் படித்தாள்.

The two felt at home so long as they were at each other’s sides.

ஒருவருக்கொருவர் துணையாய் இருப்பதால் விட்டில் இருப்பது போல் உணர்ந்தார்கள்.

They shared a room, but even though Shanbo questioned her about it,

இருவரும் ஒரு அறையை பகிர்ந்து கொண்டனர், ஆனால் சான்போ அவளிடம்

அதைப் பற்றி விசாரித்தாலும் இங்டாய் குளியலறையை தனியாக பயன்படுத்தினாள்.

Yingtai always used the bathroom alone

and buttoned her thick robes up to her chin— no matter the weather.

மற்றும் எக்கணமும் தான் உடையை இருக்கமாகவே உடுத்தினாள்.

Now and again, Yingtai heard students muttering about her secretive behavior.

இங்டாயின் மர்ம நடவடிக்கை பற்றி மாணவர்கள் அவள் காதுப்பட பேசிகொள்ளுவதை கேட்டாள்.

As months slipped into years, Yingtai continued to excel at her studies

மாதம் வருடமாக மாறியது, இங்டாய் படிப்பில் சிறந்து வழங்கினாள், அவளின் கடந்தக்காலமும்

and felt like her past— and intended future—were lifetimes away.

மற்றும் எதிர்க்காலமும் முற்றிலும் எதிர்மறையாக இருப்பதை உணர்ந்தாள்.

Yet the whispers grew louder.

இன்னும் மர்மம் பரவிக்கொண்டு இருந்தது.

And after three years, she had no choice but to leave.

மூன்று வருடத்திற்கு பிறகு, அவள் விடைபெற நேரம் வந்தது.

Parting tearfully, Yingtai asked Shanbo to visit her.

கண்ணீருடன் , இங்டாய் சான்போவிடம் தன்னை வந்து பார்க்குமாறு கேட்டாள்.

When Yingtai returned home,

இங்டாய் விட்டிற்கு வந்தபோது,

her parents announced that the Ma family from the neighboring village

பக்கத்து கிராமத்தைச் சேர்ந்த மா குடும்பம், இங்டாய்யை தங்கள் மகனுக்குத்

had sent a matchmaker to ask their permission

திருமணம் செய்து வைப்பதற்கு அனுமதி கேட்க தரகர்

for Yingtai to marry their son.

வந்ததாக பெற்றோர் அறிவித்தனர்.

They’d found it a fitting match and accepted.

ஜோடி பொருத்தமாக இருப்பதால் நிச்சயம் செய்யப்பட்டது.

Trying to hide her disappointment, Yingtai honored their agreement.

தன் ஏமாற்றத்தை காட்டிக்கொள்ளாமல், பெற்றோர் முடிவை மதித்தாள்.

But as she prepared for another new life, she thought of Shanbo.

அவள் புதிய வாழ்க்கைக்குத் தயாராகும் போது, சான்போவின் நினைவு வந்தது.

Meanwhile, he too was distracted— his studies dull without Yingtai near.

இதற்கிடையில், அவனுக்கும் இங்டாய் இல்லாமல் படிப்பில் கவனம் சிதறியது.

When Shanbo finally visited Yingtai’s house,

சான்போ இறுதியாக இங்டாய் வீட்டிற்குச் சென்றபோது,

he came upon a young woman.

அவன் ஒரு இளம் பெண்ணைப் பார்த்தான்.

He was about to ask for her brother,

அவன் அவளது சகோதரனை விசாரிக்கும்போது,

but as their eyes met, he recognized the young scholar he’d always loved.

அவர்களின் கண்கள் சந்தித்தபோது, ​​அவன் நேசிக்கும் இளம் அறிஞரை கண்டுகொண்டான்.

Shanbo knew he couldn’t stand being separated from Yingtai again

தன்னால் இங்டாய்யை பிரியமுடியாது என தெரிந்ததுக்கொண்டு, அவனை

and asked her to marry him.

திருமணம் செய்து கொள்ளுமாறு கேட்டான்.

But, heartbroken, Yingtai told him that she was already promised to another.

மனம் உடைந்த இங்டாய், பெற்றோர்க்கு சத்தியம் செய்ததை அவனிடம் சொன்னாள்.

Shanbo was devastated, but he understood that Yingtai had to abide

சான்போ உடைந்துபோனாலும், இங்டாய் பெற்றோரின் விருப்பப்படி நடக்கவேண்டும்

by her parents’ wishes, and they parted again.

என புரிந்து கொண்டு, மறுபடியும் பிரித்தார்கள்.

Shanbo fell ill and grew weaker by the day.

நாளுக்கு நாள் சான்போ நோய்வாய்ப்பட்டான்.

Worried, his family sent a matchmaker to the Zhu family.

கவலையடைந்த அவன் பெற்றோர் தரகரையை ஷு குடும்பத்திற்கு அனுப்பினர்.

But, because of Yingtai’s current engagement,

இங்டாயின் தற்போதைய நிச்சயதார்த்தால்,

her father refused the proposal.

அவள் தந்தை வந்த சம்மந்தத்தை மறுத்தார்.

Doing otherwise would bring their family public shame.

இல்லையெனில் குடும்பத்திற்கு அவமானம் வந்துவிடும்.

Shanbo’s Illness took a turn for the worse

சான்போவின் நோய் உடலை உருக்கியது,

and, sensing he wouldn’t live to see her married,

அவள் திருமணம் வரை அவனால் உயிர் வாழ முடியாது என தெரிந்துக்கொண்டு,

Shanbo wrote Yingtai a final letter.

கடைசியாக இங்டாய்க்கு ஒரு கடிதம் எழுதினான்.

If Yingtai loved him, he asked that she burn incense

அவள் அவனை நேசித்தால், மா குடும்பத்திற்கு செல்லும் போது

in front of his tomb when she was on her way to the Ma family.

அவன் கல்லறைக்கு முன்னால் தூபம் (ஊதுபத்தி) போடும்படி அவன் கேட்டான்.

When Yingtai’s wedding day came, it also felt like a funeral.

இங்டாயின் திருமணம், ஒரு இறுதிச் சடங்கு போல் உணர்ந்தாள்.

As the procession wound through town under stormy skies,

புயலுடன் ஊர் முழுக்க ஊர்வலம் வந்தபோது,

Yingtai broke off and knelt in front of Shanbo’s tomb,

சான்போ கல்லறைக்கு முன் அழுகையுடன் மண்டியிட்டு

lighting incense and offering sacrifices through her tears.

தூபம் ஏற்றி கண்ணிரால் சடங்கு செய்தாள்.

Suddenly, a clap of thunder sounded above

திடீரென்று இடி சத்தம் கேட்டது

and a lightning bolt shot through the tomb,

பெரிய மின்னல் கல்லறையில் அடித்து,

fracturing the stone.

கல்லை உடைத்தது.

Without hesitation, Yingtai threw herself in.

தயக்கமின்றி, இங்டாய் அதற்குள் குதித்தாள்.

As her parents rushed to rescue their daughter,

அவளை மீட்க அவள் பெற்றோர் ஓடினார்கள்,

two butterflies fluttered out of the crack.

விரிசலில் இருந்து இரண்டு பட்டாம்பூச்சிகள் வந்தது.

This time, Yingtai had transformed for good.

இம்முறை, இங்டாய்க்கு நன்மை நடந்தது.

Finally free, she could float forever with Shanbo at her side.

இறுதியாக, அவள் சான்போவுடன் என்றென்றும் சுதந்திரமாக பறந்தாள்.