When is water safe to drink? - Mia Nacamulli

Wanneer is water veilig om te drinken? - Mia Nacamulli

Vertaald door: Rik Delaet Nagekeken door: Peter van de Ven

Kijk eens naar het water in dit glas.

Verfrissend, hydraterend en van onschatbare waarde om te overleven.

Maar voordat je een slokje neemt:

hoe weet je dat het water erin vrij is van ziekteverwekkende organismen

en verontreinigende stoffen?

Eén op de tien mensen in de wereld kan eigenlijk niet zeker zijn

dat hun water schoon en veilig om te drinken is.

Waarom is dat?

Onvoldoende sanitaire voorzieningen,

slechte bescherming van drinkwaterbronnen

en foute hygiëne

leiden vaak tot met afval en uitwerpselen verontreinigd water.

Dat is de ideale voedingsbodem voor gevaarlijke bacteriën,

virussen,

en parasieten.

De effecten van deze ziekteverwekkers zijn onthutsend.

Diarree van onveilig water

is een van de belangrijkste doodsoorzaken ter wereld

voor kinderen jonger dan vijf jaar.

Volgens een VN-rapport van 2010

doodden ziekten overgebracht door met microben besmet water

meer mensen per jaar dan oorlog.

Een goede behandeling kan deze bedreigingen echter de baas.

Ze bestaan meestal uit drie delen:

bezinking,

filtratie

en desinfectie.

Zodra water in een verwerker is verzameld,

kan het worden gereinigd.

De eerste stap, bezinking, kost alleen maar tijd.

In het stilstaande water zullen de zwaardere deeltjes bezinken.

Maar vaak zijn deeltjes gewoon te klein

om alleen door bezinking te worden verwijderd

en moeten ze worden gefilterd.

Zwaartekracht trekt het water naar beneden door zandlagen

die de overgebleven deeltjes opvangen in hun poriën,

wat het water klaarmaakt voor de laatste behandeling:

een dosis desinfectiemiddel.

Chemicaliën, vooral vormen van chloor en ozon,

worden toegevoegd om ziekteverwekkers te doden

en leidingen en opslagsystemen te desinfecteren.

Chloor is zeer effectief in het vernietigen

van in water levende organismen,

maar het gebruik ervan blijft door de overheid gereguleerd

wegens de potentieel schadelijke chemische bijproducten.

Een teveel aan chloor tijdens het desinfectieproces

kan andere chemische reacties veroorzaken.

Zo kan de concentratie van chloorhoudende bijproducten,

zoals trihalomethanen, omhoogschieten, wat leidt tot corrosie van de leidingen

en het vrijkomen van ijzer, koper en lood in het drinkwater.

Waterverontreiniging uit deze en andere bronnen,

waaronder uitlogen,

chemische lekken

en wegvloeien

zijn gekoppeld aan gezondheidseffecten op lange termijn,

zoals kanker,

cardiovasculaire en neurologische aandoeningen,

en miskramen.

Helaas is het analyseren van de exacte risico's

van chemisch verontreinigd water moeilijk.

Ontsmettingsmiddelen maken ons dus veiliger

door het verwijderen van ziekteverwekkende pathogenen,

maar deskundigen kunnen nog niet helemaal bepalen

hoe de chemische cocktail in ons drinkwater

de menselijke gezondheid echt beïnvloedt.

Hoe weet je of het water dat je krijgt,

van een kraan of anderszins,

drinkbaar is?

In de eerste plaats kan te veel troebelheid,

sporen van organische verbindingen,

of zware metalen zoals arseen, chroom of lood,

betekenen dat het water niet geschikt is voor consumptie.

Veel verontreinigende stoffen, zoals lood en arseen,

kun je niet opmerken zonder te testen,

maar een aantal aanwijzingen, zoals troebelheid,

bruin- of geelkleuring,

een vieze geur,

of een overmatige chloorgeur

kunnen duiden op de noodzaak om verder te onderzoeken.

Watertestkits kunnen een stap verder gaan

en de aanwezigheid van allerlei verontreinigende stoffen

en chemicaliën bevestigen.

Voor vele soorten vervuiling

kan water behandeld worden waar het gebruikt wordt,

in plaats van dicht bij de bron.

Verbruikspunt-drinkwatersystemen bestaan eigenlijk al duizenden jaren.

Oude Egyptenaren verdampten vele organische verontreinigingen

met de warmte van de zon.

En in het oude Griekenland ontwierp Hippocrates een zak

om slecht smakend bezinksel uit water te verwijderen.

Vandaag gebruiken verbruikspunt-drinkwatersystemen

gewoonlijk ionisatie om het mineraalgehalte te verlagen.

Ze gebruiken ook adsorptiefiltratie,

waarbij een poreus materiaal, actieve kool genaamd,

het water filtert om verontreinigingen en chemische bijproducten te verwijderen.

Hoewel niet altijd een effectieve oplossing op lange termijn,

is verbruikspunt-drinkwaterbehandeling

eenvoudig te installeren, draagbaar en aanpasbaar.

In gebieden waar grootschalige systemen niet beschikbaar zijn,

of wanneer water onderweg verontreinigd is,

kunnen deze systemen het verschil tussen leven en dood betekenen.

Schoon water blijft een kostbaar en vaak schaars goed.

Bijna 800 miljoen van ons hebben er nog steeds geen regelmatige toegang toe.

Het goede nieuws is dat de aanhoudende ontwikkelingen in waterbehandeling,

zowel op grote en kleine schaal,

een heleboel onveilige omstandigheden kunnen verlichten.

Het implementeren van de juiste systemen waar ze nodig zijn

en daarbij letten op wat er al is,

zal voorzien in één van de meest fundamentele

van onze menselijke behoeften.