Are we living in a simulation? - Zohreh Davoudi

Translator: Hajar Almasi Reviewer: RAHAA IMANII

We live in a vast universe, on a small wet planet,

ما در جهانی پهناور، بر سیاره ای کوچک و مرطوب زندگی می کنیم،

where billions of years ago

که در آن میلیاردها سال پیش

single-celled life forms evolved from the same elements

اشکالی از حیات تک سلولی از همان عناصر

as all non-living material around them,

مثل تمام مواد غیر زنده اطراف آنها،

proliferating and radiating into an incredible ray of complex life forms.

در پرتوی باور نکردنی از اشکال پیچیده زندگی تکثیر و منتشر شد.

All of this— living and inanimate, microscopic and cosmic—

تمام این موجوداتِ - زنده و بی جان، میکروسکوپی و کیهانی-

is governed by mathematical laws with apparently arbitrary constants.

توسط قوانین ریاضی با ثابت های ظاهرا دلخواه اداره می شوند.

And this opens up a question:

و این پرسشی را مطرح می کند:

If the universe is completely governed by these laws,

اگرجهان به طور کامل توسط این قوانین اداره شود،

couldn’t a powerful enough computer simulate it exactly?

آیا یک کامپیوتر به قدر کافی قوی نمی تواند به طور دقیق آن را شبیه سازی کند؟

Could our reality actually be an incredibly detailed simulation

آیا واقعیت هستی ما در واقع می تواند یک شبیه سازی بسیار دقیق باشد

set in place by a much more advanced civilization?

که توسط تمدنی بسیارپیشرفته تر ایجاد شده باشد؟

این ایده ممکن است مانند داستان علمی تخیلی به نظر برسد،

This idea may sound like science fiction,

but it has been the subject of serious inquiry.

اما همواره موضوع پژوهش های جدی بوده است.

Philosopher Nick Bostrom advanced a compelling argument

فیلسوف نیک باستروم استدلالی قانع کننده ای ارائه داد

that we’re likely living in a simulation,

این که ما احتمالا در یک شبیه سازی زندگی می کنیم،

and some scientists also think it’s a possibility.

و برخی دانشمندان هم فکر می کنند این یک احتمال است.

These scientists have started thinking about experimental tests

این دانشمندان شروع به اندیشیدن درباره آزمایش های تجربی کرده اند

to find out whether our universe is a simulation.

تا بفهمند که آیا جهان ما یک شبیه سازی است یا خیر.

They are hypothesizing about what the constraints of the simulation might be,

آنها در حال فرضیه پردازی هستند که محدودیت های شبیه سازی، ممکن است چگونه بوده

and how those constraints could lead to detectable signs in the world.

و چگونه این محدودیت ها می توانند منجر به نشانه های قابل شناسایی در جهان شوند.

So where might we look for those glitches?

پس از کجا می توان در پی اِشکالات آن باشیم؟

One idea is that as a simulation runs,

یک ایده این است که همینکه شبیه سازی اجرا می شود،

it might accumulate errors over time.

ممکن است با گذشت زمان خطاها جمع آوری شود.

To correct for these errors

برای تصحیح این خطاها،

the simulators could adjust the constants in the laws of nature.

شبیه سازها می توانند مقادیر ثابت موجود در قوانین طبیعت را تنظیم کنند.

These shifts could be tiny—

این تغییرات می توانند کوچک باشند -

for instance,

به عنوان مثال،

certain constants we’ve measured with accuracies of parts per million

مقادیر ثابت خاصی که ما با دقت جزء در میلیون اندازه گیری کرده ایم،

have stayed steady for decades,

برای دهه ها ثابت مانده است،

so any drift would have to be on an even smaller scale.

بنابراین هر گونه تغییرات باید در مقیاس کوچکتری انجام شود.

But as we gain more precision in our measurements of these constants,

اما همان طور که دقت بیشتری در سنجش این مقادیر ثابت به دست می آوریم،

we might detect slight changes over time.

ممکن است تغییراتی جزیی را در طول زمان کشف کنیم.

Another possible place to look comes from the concept that finite computing power,

جایِ ممکن دیگر ناشی از این مفهوم است که قدرت محاسباتی محدود،

no matter how huge, can’t simulate infinities.

مهم نیست چقدر بزرگ باشد، نمی تواند ابدیت و بینهایت ها را شبیه سازی کند.

If space and time are continuous,

اگر فضا و زمان پیوسته باشند،

then even a tiny piece of the universe has infinite points

پس حتی یک قطعه کوچک از جهان دارای نقاطی نامتناهی است

and becomes impossible to simulate with finite computing power.

و برای شبیه سازی با توان محاسباتی محدود غیرممکن می شود.

So a simulation would have to represent space and time in very small pieces.

پس یک شبیه سازی باید مکان و زمان را در قطعات بسیار کوچک نشان دهد.

اینها تقریبا به طرز غیرقابل درکی بسیار کوچک خواهند بود.

These would be almost incomprehensibly tiny.

But we might be able to search for them

اما ممکن است بتوانیم با استفاده از ذرات زیر اتمی خاص و مشخص

by using certain subatomic particles as probes.

به عنوان کاوشگر به دنبال آنها بگردیم.

The basic principle is this: the smaller something is,

اصل اساسی این است: هرچه چیزی کوچکتر باشد،

the more sensitive it will be to disruption—

نسبت به ضربه حساستر خواهد بود --

think of hitting a pothole on a skateboard versus in a truck.

تصور کنید که با تخته اسکیتی به چاله ای در مقابل یک کامیون برخورد کنید.

Any unit in space-time would be so small

هر واحد در فضا-زمان آن قدر کوچک خواهد بود

that most things would travel through it without disruption—

که اغلب چیزها بدون اختلال از آن عبور می کنند --

not just objects large enough to be visible to the naked eye,

نه فقط اشیا به اندازه کافی بزرگ که با چشم غیر مسلح دیده شوند،

but also molecules, atoms, and even electrons

بلکه مولکول ها، اتمها و حتی الکترونهایِ اتمی دیگر

and most of the other subatomic particles we’ve discovered.

و بیشتر ذرات زیراتمی باشند که کشف کرده ایم.

If we do discover a tiny unit in space-time

اگر واحدی کوچک را در فضا-زمان یا ثابت متغیری را

or a shifting constant in a natural law,

در یک قانون طبیعی کشف کنیم،

would that prove the universe is a simulation?

آیا ثابت می کند که جهان یک شبیه سازی است؟

No— it would only be the first of many steps.

خیر- این فقط نخستین گام از مراحل بسیار خواهد بود.

There could be other explanations for each of those findings.

ممکن است توضیحات دیگری برای هریک از این یافته ها وجود داشته باشد.

And a lot more evidence would be needed to establish the simulation hypothesis

و شواهد بسیار بیشتری برای اثبات فرضیه شبیه سازی

as a working theory of nature.

به عنوان یک نظریه عملی از طبیعت مورد نیاز است.

با این حال، بسیاری از آزمونهایی که طراحی می کنیم،

However many tests we design,

we’re limited by some assumptions they all share.

محدود به برخی از فرضیاتی هستیم که همگی آنها با هم مشترک هستند.

Our current understanding of the natural world on the quantum level

درک کنونی ما از دنیای طبیعی در سطح کوانتومی،

breaks down at what’s known as the planck scale.

در آنچه که به عنوان مقیاس پلانک شناخته می شود، تجزیه می شود.

If the unit of space-time is on this scale,

اگر واحد فضا-زمان در این مقیاس باشد،

we wouldn’t be able to look for it with our current scientific understanding.

با درک علمی کنونی مان نمی توانیم به دنبال آن باشیم.

There’s still a wide range of things

هنوز گستره وسیعی از چیزها وجود دارد

that are smaller than what’s currently observable

که کوچکتر از آن است که در حال حاضر قابل مشاهده باشد،

but larger than the planck scale to investigate.

اما بزرگتر از مقیاس پلانک جهت پژوهش و بررسی است.

Similarly, shifts in the constants of natural laws could occur so slowly

به همین ترتیب، تغییر در ثابت هایِ قوانین طبیعی به قدری به کندی رخ می دهد

that they would only be observable over the lifetime of the universe.

که فقط در طول عمر جهان قابل مشاهده خواهند بود.

So they could exist even if we don’t detect them

بنابراین آنها می توانند وجود داشته باشند،

over centuries or millennia of measurements.

حتی اگر در طول قرن ها یا هزاران سال سنجش آنها را تشخیص ندهیم.

We're also biased towards thinking that our universe’s simulator, if it exists,

همچنین مایلیم که فکر کنیم شبیه ساز جهان ما، اگر وجود داشته باشد،

makes calculations the same way we do,

محاسبات را همان طور انجام می دهد که ما انجام می دهیم،

with similar computational limitations.

با محدودیت های محاسباتی مشابه.

Really, we have no way of knowing

واقعا، هیچ راهی برای دانستن اینکه

what an alien civilization’s constraints and methods would be—

محدودیت ها و روش های تمدن بیگانه چه خواهند بود را نداریم --

but we have to start somewhere.

اما باید از جایی شروع کنیم.

It may never be possible to prove conclusively that the universe either is,

شاید هرگز به طور قطع نتوان ثابت کرد که

or isn’t, a simulation,

جهان یک شبیه سازی هست یا خیر،

but we’ll always be pushing science and technology forward

اما همیشه علم و فناوری را

in pursuit of the question:

به سمت و سوی این سوال پیش می بریم:

what is the nature of reality?

ماهیت حقیقتِ هستی چیست؟